Ik kijk naar de auto's voor me. "Het spijt me echt Fleur, ik wou onze avond niet zo laten eindigen." Ik knik. "Het is gewoon mijn schuld, ik wist dat het niet handig was. Ik moet sorry zeggen." Matthy kijkt me vragend aan. "Hoezo jij moet sorry zeggen? No way, ik ben hier diegene die moeilijk doet over alles." Ik schud mijn hoofd. "Nee, je had nog aangegeven dat je nog niet helemaal lekker zit en toch doe ik het." Matthy schud zijn hoofd ook. "Nee Fleur, ik ben hier het probleem. Jij kan er niks aan doen dat ik zo reageer!" Ik laat mijn hoofd hangen. Dit heeft oprecht geen zin. Matthy zucht. "Ik wou dat alles gewoon normaal kon." Ik knik. "Same." Ik zie dat we bijna weer thuis zijn. "Matt.. zullen we dit gewoon achter ons laten?" Matthy knikt. "Ja, is goed." Ik glimlach. "Mooi." Matthy glimlacht terug. "Het spijt me nog steeds echt." Ik knik. "Mij ook, het was echt mijn bedoeling niet om je achter te laten." Matthy parkeert de auto en we stappen beide uit. Waarom stapt Matthy ook uit? We kijken elkaar aan zonder ook iets te zeggen. "Ik ga dan maar." Mompel ik. Ik loop weg, richting de ingang. "Fleur wacht!" Hoor ik achter me. Ik draai me om. Matthy rent naar me toe. Ik kijk hem vragend aan. "Wat.." Ik kan niet uitpraten omdat Matthy me de warmste en fijnste knuffel geeft die ik ooit heb gekregen.
------------
Is het wel zo'n goed idee om alles gewoon 'achter je te laten'?