ႏြားသူေ႒းဆိုေသာ ခန္႔ခန္႔ညားညား အမ်ိဳးသားသည္ အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေလး ဖန္ဆင္းေနျပန္သည္ ။ လူတန္းစီေနေသာ လက္မွတ္ရံု၌ သူတို႔ ၃ဦး ပိတ္ရပ္ေနေတာ့သည္ေၾကာင့္ အေနာက္က လူအုပ္ႀကီးမွ ပိတ္မရပ္ဖို႔အတြက္ ဆူပူအံုႂကြေနေတာ့သည္ ။
" ေဟးေဟး ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ပိတ္မရပ္နဲ႔ေလဗ်ာ ။ "
" လက္မွတ္ရၿပီးရင္လည္း ဖယ္ေပးၾကေလ ။ ေၾသာ္ေတာ္ ။ "
" က်ဳပ္တို႔ လက္မွတ္မရေသးဘူး ေတာ္တို႔ရဲ႕ ။ "
စေသာစေသာ စကားသံေတြကို တစ္စြန္းတစ္ဖ်ားသာမက အလံုးလိုက္ အရင္းလိုက္ပါ ၾကားေနရေသာေၾကာင့္ ထိုလူအုပ္ႀကီးအား ႏြားသူေ႒းက ေဒါင္ေကာင္းေကာင္းသူ႔အရပ္ႀကီးနဲ႔ မ်က္လံုးေလးပင့္ကာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ႐ႊင္ၿပံဳးၿပံဳး သူ႔မ်က္နွာကို အားကိုးစြာနဲ႔ ေလးစားစြာ ေျပာေလသည္ ။
" ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ ။ က်ဳပ္တို႔ ဖယ္ေပးပါ့မယ္ ။ ေအးေဆးဝယ္ၾက ။ ဟုတ္ၿပီလား ။ "
ဟု ေျပာၿပီး ၿမိဳင့္ကို ငံု႔ၾကည့္ကာျဖင့္ ညႇင္သာေသာေလသံနွင့္ ေျပာေပသည္ ။
" လာ ၿမိဳင္ ။ တို႔ေတြ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး စကားေအးေဆးေျပာရေအာင္ကြာ ။ "
" ေကာင္းတာေပါ့ ။ "
ၿပံဳးကာေျပာလိုက္တဲ့ ၿမိဳင့္ေၾကာင့္ ညိဳေလးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ အေတာ္ကိုမွ ဂယက္ထသြားေပသည္ ။ အံ့ၾသမႈေတြ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ ေထြးေပြ႕ထားတဲ့ ဂယက္လႈိင္းကိုေပါ့ ။
မမၿမိဳင္ကေတာ့ ႏြားသူေ႒းအေနာက္ကို လိုက္သြားေလၿပီ ။ သူတို႔အေနာက္မွာ လိုက္ပါေနဆဲျဖစ္တဲ့ ညိဳေလးကေတာ့ ႏြားသူေ႒းဆိုတာ ဘယ္သူမ်ားလဲ ။ ၿမိဳင္နဲ႔ေရာ ဘ
္လိုပတ္သက္မႈ ျဖစ္ေနပါ့မလဲ ။ စေသာအေတြးမ်ားအျပင္ ဒီေန႔အဖို႔ ဘိုင္စကုပ္ မၾကည့္ရေတာ့သည္ကိုလည္း ေတြးမိသြားေလသည္ ။
ႏြားသူေ႒းေၾကာင့္ မမၿမိဳင္နဲ႔အတူတူ သူမလည္း ဘိုင္စကုပ္ မၾကည့္ရေတာ့သည္ေၾကာင့္ ဒီႏြားသူေ႒းအား မ်က္မႈန္းက်ိဳးမိပါသည္ ။ အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာပါ အျမင္မၾကည္မႈေတြ ထပ္တိုးလာခဲ့ရသည္ ။ ဒီႏြားသူေ႒းနဲ႔ေတြ႕ေတာ့မွ ျမင္ဖူးခ်င္တဲ့အၿပံဳးမ်ိဳးကို ျမင္လိုက္ရေပမယ့္လို႔ တကယ္တမ္းေတာ့ သူမ မႀကိဳက္ပါေပ ။ သူမတစ္ေယာက္တည္းသာ ျမင္ဖူးခ်င္တဲ့ မမၿမိဳင္ရဲ႕အၿပံဳးကို သူမ ေလာဘတက္မိၿပီ ။ ေလာဘတက္ေနဆဲပင္ ။
" ဒီမွာ ထိုင္ေနလွည့္ဦး ၿမိဳင္ ။ ေကာ္ဖီ သြားမွာလိုက္ဦးမယ္ ။ "
ၿမိဳင္ဟာ ေခါင္းေလးအသာၿငိမ့္လို႔ ေလးေထာင္စားပြဲဆီမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ ။ ညိဳေလးဟာလည္း မမၿမိဳင္ရဲ႕ ေဘးခံုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ ။ တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္သာ ။
ၿငိမ္သက္ေနရွာတဲ့ ညိဳေလးကို မမၿမိဳင္ လွည့္ၾကည့္မိကာမွ သူမလက္ထဲ၌ ပါလာေသာ ဘိုင္စကုပ္ လက္မွတ္နွစ္ေစာင္ကို ၿမိဳင္ သတိရမိပါေတာ့သည္ ။ ထိုသို႔ ညိဳေလးတိတ္ဆိတ္စြာျဖစ္ေနသည္ကို ဘိုင္စကုပ္မၾကည့္ရလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ဟု က်ိန္းေသေနရွာသည္ ။ သို႔ေသာ္ ညိဳေလးဟာ မမၿမိဳင္ထင္သလို မဟုတ္ပါေၾကာင္း ညိဳေလးကိုယ္တိုင္သာပင္ သိပါမည္ ။
" မင္း ၾကည့္ဖူးခ်င္ေနတဲ့ ဘိုင္စကုပ္ကို တို႔ေၾကာင့္နဲ႔ မၾကည့္လိုက္ရေတာ့ဘူး မဟုတ္လား ။ ေနာက္က်ရင္လည္း တို႔ေတြ အတူတူသြားၾကည့္ၾကမယ္ေလ ။ ဟုတ္ၿပီလားကြဲ႕ ။ "
ညိဳေလးကေတာ့ ဘာတစ္ခြန္းမွ ဆက္မေျပာေနေတာ့ပါ ။ ကန္ေရျပင္ကဲ့သို႔ ၿငိမ္သက္ေနဆဲပါပဲ ။
ထိုအခ်ိန္ ႏြားသူေ႒းဟာ ၿမိဳင္တို႔ ရိွရာသို႔ ေလ်ွာက္လာေပေတာ့သည္ ။ ဘိုေက နဲ႔ တိုက္ပံုအက်ႌတို႔ကို ဝတ္ထားသည္မွာ ကိုျမင့္ေမာင္လို႔ အထင္မွတ္ရေလာက္အထိပါပဲ ။ ေအာကတၱီပါ ေျခညႇပ္ဖိနပ္ေလး တစ္ရံသာ ကိုျမင့္ေမာင္နဲ႔ ကြဲလြဲလွသည္ ။ အသားညိဳညိဳ ေဒါင္ေကာင္းလွေသာအရပ္ ရုပ္ရည္ရူပါကာေၾကာင့္ ေတြ႕သမ်ွေသာ မိန္းမပ်ိဳတို႔ ရင္ထဲမယ္ ေနရာယူထားေသာ ႏြားသူေဌးပင္သာ ။
ေလးေယာက္ထိုင္ေသာ ေလးေထာင့္စားပြဲေပၚသို႔ လက္ေထာက္လိုက္ၿပီး ၿမိဳင့္ေဘးက ခံုအလြတ္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့သည္ ။ ညိဳေလးနွင့္ကျဖင့္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထားမ်ိဳး ရိွသည္ ။ သို႔ေပတည္း ႏြားသူေဌးကေတာ့ ညိဳေလးကို သတိထားမည့္ပံုမေပၚပါ ။ ရိွသည္လို႔ေတာင္ မထင္မိေသးပါ ။
" ငါတို႔ မေတြ႕တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာၿပီလဲ ၿမိဳင္ ။ နင္ မႏၲေလးကေန ေမၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းကတည္းကဆို နွစ္၂၀ျပည့္ေတာ့မလားေနာ္ ။ "
" ဟုတ္တယ္ေနာ္ ။ နင္တို႔နဲ႔ မေတြ႕တာ နွစ္၂၀ေတာင္ ျပည့္ေတာ့မွာပဲ ။ "
" ငါ့ေတာ့ မွတ္မိသားပဲေနာ္ ။ အခုခ်ိန္ထိ ၾကာမ်က္လံုး မမၿမိဳင္က မ်က္လံုးအားေကာင္းတုန္းပဲလား ။ "
" မ်က္လံုးေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူးေဟ့ ။ ဦးေနွာက္ေကာင္းတာ ။ ဦးေနွာက္ ဦးေနွာက္ ။ "
" အဟားဟားဟား ။ "
ၾကာမ်က္လံုးဆိုသည္မွာ ၿမိဳင့္ရဲ႕ နာမည္ေျပာင္သာျဖစ္သည္ ။ ၾကာပစ္သကဲ့လို႔ မ်က္လံုးမ်ိဳး ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ၿမိဳင္ဟာ ၾကာမပစ္ခင္ကတည္းကပင္ ေယာက္်ားသားတို႔ ဒူးေထာက္ခစားေစခဲ့ေသာ မိန္းမမ်ိဳး မည္သည္ ။ စင္စစ္ဧကန္ပင္ ႏြားသူေဌးသည္လည္း နာမည္ေျပာင္သာ ျဖစ္မည္ ။
" ဒါျဖင့္ ။ ေ႐ႊမ်က္မွန္ႀကီးေရာ ။ သူေရာ လင္ေတြဘာေတြ ရသြားၿပီလား ေဟ ။ "
" ေအး ။ ရသြားၿပီေလ ။ "
" ဟယ္ ။ အဲ့မိန္းမ ငါ့ကိုေတာင္ မေျပာဘူးေတာ္ ။ ၾကည့္စမ္း ။ ဘယ္သူနဲ႔လဲ ေဟ့ ။ "
" အေရးပိုင္မင္းရဲ႕ တူေလ ။ အခုေတာ့ အဲ့တစ္ေယာက္က အေရးပိုင္မင္း ျဖစ္ေနေလရဲ႕ ။ "
ေ႐ႊမ်က္မွန္ႀကီး ဆိုသည္မွာလည္း ၿမိဳင့္၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္းပင္ ျဖစ္သည္ ။ ဂုဏ္သေရရိွ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကေသာ ၿမိဳင္တို႔အနက္ ေ႐ႊမ်က္မွန္ႀကီး ဟူေသာ အမည္တြင္လာသည္မွာ ဆန္းက်ယ္လွပါသည္ ။ ႏြားသူေဌးမွာလည္း ထိုနည္းတူပါပင္တည္း ။
ထိုအခ်ိန္ စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ဟာ ေကာ္ဖီခြက္ ၃ ခြက္ ပါလာေသာ ေငြလင္ဗန္းကို သယ္လာေပသည္ ။ အသီးသီးအေရွ႕ရိွ စားပြဲေပၚ၌ ခ်ေပးလိုက္ခ်ိန္ ညိဳေလးရဲ႕ အေရွ႕၌ ေကာ္ဖီခြက္ ခ်ေပးသည့္အခါမွ ႏြားသူေဌးဟာ ညိဳေလးအား သတိထားမိသြားေပသည္ ။
မ်က္လႊာေလးခ်လို႔ ေကာ္ဖီခြက္ေလးအား ငံု႔ၾကည့္ေနေပေသာ ညိဳေလးရဲ႕ တည္ၿငိမ္ဟန္မွာ ႏြားသူေဌးရဲ႕ ရင္ထဲအသည္းထဲမယ္ အသစ္တစ္ဖန္ ေမြးဖြားလာခဲ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ျဖစ္ေပၚလာေပသည္ ။
" ၿမိဳင္ ။ "
" ေျပာ ။ "
" ဒီမိန္းကေလးက ။ "
" ေၾသာ္ ။ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမွာ ဟုတ္သားပဲ ။
ဒါက ညိဳေလး တဲ့ ။ "
" ညိဳေလးတဲ့လား ။ ၾကည့္ရတာ ေ႐ႊမန္းသူေလး ထင္ပါရဲ႕ ။
ကြၽန္ေတာ္က ၿမိဳင္ ေခၚသလို ႏြားသူေဌးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ။ ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္ ကိုဘတင္ ပါ ခင္ဗ်ာ ။ "
လက္ဆြဲနႈတ္ဆက္ဖို႔အတြက္ လက္ကမ္းေပးလိုက္ေပမယ့္လို႔ ညိဳေလးကေတာ့ တုန္႔ျပန္မႈမရိွ ။ ၿငိမ္သက္ေနသည္ ။
" ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မႏၲေလးသားပဲေလ ။ မႏၲေလးသူ မႏၲေလးသား အခ်င္းခ်င္းေတြ႕ေတာ့ ဝမ္းသာလို႔ နႈတ္ဆက္မိတာပါ ခင္ဗ်ာ ။ "
ကိုဘတင္ကေတာ့ အရွက္ေျပ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ ။ ညိဳေလးကေတာ့ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ ဖြင့္ဟျခင္း မရိွခဲ့ေပ ။ ေခါင္းကေလး ၿငိမ့္ကာျဖင့္ သူ၏ စကားကို အသိအမွတ္ျပဳေပးေလသည္ ။ ၿမိဳင္ကေတာ့ အေတြးေတြ မ်ားေနခဲ့ၿပီ ။ ခ်စ္ရည္႐ႊမ္းေနေသာ ကိုဘတင္ရဲ႕မ်က္ဝန္းမ်ားကို ၿမိဳင္ နားလည္ခဲ့ၿပီ ။
အင္း ။
မၾကာခင္ဆို ကိစၥအႀကီးႀကီး ျဖစ္ေတာ့မယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕ ။
" အဟက္ ။ "
အသံတိုးတိုးေလးထြက္ကာ ရယ္မိလိုက္သည့္ ၿမိဳင့္ေၾကာင့္ ညိဳေလးနဲ႔ကိုဘတင္ဟာ ၿပိဳင္တူလွည့္ၾကည့္မိသည္ ။ မမၿမိဳင္ ဘာ့ေၾကာင့္ရယ္လိုက္သလဲကိုေတာ့ ညိဳေလး မသိေပမယ့္ ကိုဘတင္ကေတာ့ သိလိုက္ေလသည္ ။ သူ၏သေဘာထားအား ၿမိဳင္ ရိပ္မိသြားသည္ ဆိုတာကိုပါပင္ ။ သို႔ေပမယ့္ ၿမိဳင္ဟာ ဉာဏ္သြက္တဲ့ မိန္းမျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ အေျခအေနအား ရေအာင္ထိန္းေနပါသည္ ။
" ႏြားသူေဌးရယ္ ။ ေမၿမိဳ႕ကလည္း မႏၲေလးတိုင္းထဲမွာပါ ဟဲ့ ။ ငါလည္း မႏၲေလးမွာ ေမြးၿပီး မႏၲေလးမွာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ မႏၲေလးသူပါပဲေနာ္ ။ "
" ဟာ ။ ၿမိဳင္ကလည္း ကြာ ။ ေၾသာ္ ဒါနဲ႔ ။ မႏၲေလး ဆိုမွ သတိရတယ္ ။ ေ႐ႊမ်က္မွန္ႀကီးက နင့္အတြက္ဆိုၿပီး မႏၲေလးက ထိုးမုန္႔ေတြ ထည့္ေပးလိုက္တယ္ ။ ငါလည္း အလုပ္မအားတာနဲ႔ မလာပို႔ျဖစ္တာ ။ မနက္ျဖန္ စံအိမ္ကို ငါ လာခဲ့မယ္ ။ ရတယ္မလား ။ "
" ရတာေပါ့ ရွင္ရယ္ ။ အခ်ိန္မေ႐ြး ႀကိဳဆိုလ်က္ပဲ ရွင့္ ။ "
ၿမိဳင္ဟာ ၾကာမ်က္လံုးေလးနဲ႔ မ်က္စပစ္ျပလိုက္သည္ ။ ကိုဘတင္ဟာ ၿပံဳးစိစိလုပ္ကာျဖင့္ ေကာ္ဖီခြက္ကို အသာယူလိုက္ေတာ့သည္ ။ ၿပီးေနာက္ သူ၏ အေရွ႕က ညိဳေလးကို ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ခိုးၾကည့္မိေနသည္ ။
ညိဳေလးသည္ သူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္ အေရွ႕မွာ အေတာ္ေလးမွာ အေနရ ခက္ခဲလွေနသည္ ။ အေရွ႕မွာ ခ်ထားေသာ ေကာ္ဖီေတြသာ အေငြ႕ပ်ံလို႔ ေအးစက္သြားပါလိမ့္မည္ ။ မမၿမိဳင္ကေတာ့ သူမ ဘာျဖစ္ေနသလဲ ဆိုတာကိုေတာင္ သိမည့္ဟန္ မေပၚပါ ။ ကိုဘတင္ ဆိုေသာ ႏြားသူေဌးနဲ႔သာ စကားေကာင္းေနခဲ့ပါေတာ့သည္ ။
" ဒါျဖင့္ ေမၿမိဳ႕ကို ဘာကိစၥနဲ႔ တက္လာတာလဲ ။ အလုပ္ကိစၥနဲ႔လား ။ "
" ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ။ တို႔ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား အသင္းနဲ႔ အတူတူ တက္လာခဲ့တာ ။ "
" ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနမွာလဲ ။ ေမၿမိဳ႕ကိုလာတုန္းေလး ကြၽန္မ ဧည့္ဝတ္ေက်ခ်င္တယ္ ရွင္ရယ္ ။ "
" အစကေတာ့ျဖင့္ အလုပ္ကိစၥၿပီးရင္ တစ္ပါးတည္း လိုက္ပါသြားေတာ့မလို႔ပဲ ။ အခုမ်ားေတာ့ ေပ်ာ္သေလာက္ေနျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕ ။ အဟားဟား ။ "
ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ စိတ္တိုစရာေတြႀကီးသာ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ ။ ကိုဘတင္ရဲ႕ ရယ္သံဟာ ညိဳေလးနားထဲ မုန္းစရာေကာင္းလုၿပီ ။ ဘိုင္စကုပ္ မၾကည့္ရသည္က တစ္ေၾကာင္း ။ အလိုက္မသိတဲ့ ကိုဘတင္ဆိုေသာ ႏြားသူေဌးက တစ္ေၾကာင္း ။ ဒီၾကားထဲမွာပင္ ကိုဘတင္ေၾကာင့္နဲ႔မွ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ မမၿမိဳင္ရဲ႕ အၿပံဳးလွလွေလးေတြကို သူမတစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕ခြင့္မရသည္က ပို၍ ဆိုးလွပါသည္ ။ သက္ျပင္းကိုသာ အသာခိုးရႈိက္လို႔ လက္သီးစုတ္ကာျဖင့္ ေဒါသစိတ္ေတြအား ေျဖေလ်ာ့ေနမိခဲ့ရသည္ ။
မုန္းလိုက္တာေနာ္ ။
X X X X X
သီရိၿမိဳင္စံအိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာသည့္တိုင္ေအာင္ ညိဳေလးသည္ မမၿမိဳင္ကို စကားေျပာဆိုျခင္း မရိွခဲ့ပါ ။ ညိဳေလး ေကာက္ေနပါၿပီ ။ ၿပီးေနာက္ မမၿမိဳင္ကို ခဏေလး မေတြ႕ရရင္ေတာင္ မေနနိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ ညိဳေလးဟာ မမၿမိဳင္နဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းမဆိုင္မိဘဲ ေရွာင္ဖယ္ေရွာင္ဖယ္ လုပ္ပါေတာ့မည္ ။ ညိဳေလး ေကာက္ေနသည္ဆိုတာကိုလည္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ မမၿမိဳင္ သိမည္ျဖစ္သည္ ။
ကိုဘတင္နဲ႔ စကားအေျပာေကာင္းေနေသာ ၿမိဳင္သည္ ညိဳေလးနဲ႔အတူတူ စံအိမ္သို႔ ညေန ၃နာရီခြဲအခ်ိန္မွ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္ ။ ျမင္းရထားလံုးဆီက ၾကားရေသာ ျခဴသံဟာ စံအိမ္ထဲကို ေရာက္သည္အထိ နားဝထဲက ထြက္သြားျခင္း မရိွခဲ့ပါ ။
စံအိမ္အေပၚထပ္ရိွ ျပတင္းေပါက္ေလးကိုသာ မွီရင္း မမၿမိဳင္သည္ သူမ၏ အေတြးမ်ားကို နယ္နွင္ျခင္းမျပဳဘဲ ရစ္ပတ္ထားေပသည္ ။
ဘတင္ကို ၾကည့္ရတာ က်ိန္းေသေပါက္ကိုပဲ ဝံပုေလြမကို ခ်စ္ေမတၱာသက္ဝင္ေနပံုရတယ္ ။
သူတို႔နွစ္ေယာက္သာ နီးစပ္သြားရင္ ။
ဘုရား ။
ကုိျမင့္ေမာင္မွာ မယားငယ္ မရိွေတာ့ဘူးေပါ့ ။
ေအး ။ ေအး ။ ျဖစ္သင့္တယ္ ။ ျဖစ္သင့္ပါတယ္ ။
တကယ္ဆို ကိုျမင့္ေမာင္နဲ႔ ဝံပုေလြမက တရားဝင္ လက္မွတ္မထိုးရေသးဘူးပဲ ။
အို႔ ။
တယ္လည္း ဦးေနွာက္ေကာင္းပါလား ၿမိဳင္ရယ္ ။
ေ႐ႊခ်ထားသင့္တယ္ ။ ေ႐ႊခ်ထားသင့္တယ္ ။
အဟက္ဟက္ ။
ဆိုေသာ အေတြးေလးနဲ႔ မ်က္လံုးစံုမွိတ္လို႔ သူမရဲ႕ ဦးေခါင္းေလးအား လက္ကေလးနဲ႔ အသာသပ္လို႔ေနသည္ ။ ေခါင္းေလးတစ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ သူမရဲ႕ ခံစားခ်က္ဟာ အေတာ့္ကိုေကာင္းေနေလသည္ ။ ရင္ထဲမွာ ပန္းပြင့္တာထက္ပိုတဲ့ ခံစားခ်က္လို႔ ေျပာရမလား ေနာ္ ။
မ်က္လံုးေလးအသာဖြင့္လို႔ ျပတင္းေပါက္အေရွ႕က ျမင္ေတြ႕ရေသာ သဘာဝပန္းခ်ီကားကို ၿမိဳင္ဟာ ေငးၾကည့္ေနျပန္သည္ ။ ခံစားခ်က္ေကာင္းမြန္ေနတဲ့ အေတြးေတြေၾကာင့္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၿပံဳးလိုက္သည္မွာ ေမာက္မာ၍ ခမ္းနားလွသည္ ။
သူမရဲ႕ အေတြးအတိုင္းသာဆို က်ိန္းေသေပါက္ ျဖစ္သင့္သည့္ကိစၥဟု ၿမိဳင္ ထင္ေနသည္ ။ သက္ျပင္းေလးကို အသာရိႈက္လို႔ အေတြးေပါင္းစံုတို႔ကို နယ္နွင္ရေကာင္းမွန္းမသိ ျဖစ္ေနျပန္သည္ ။ ညိဳေလးကို မေတြ႕မိသည္မွာလည္း အေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္ ။
ထိုအခ်ိန္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ စံအိမ္အေပၚထပ္မွာ လမ္းေလ်ွာက္ေနသည့္ ေျခသံကို မမၿမိဳင္ ၾကားလိုက္ရသည္ ။ ျပတင္းေပါက္ကို မွီထားရာမွ ခႏၶာကိုယ္အား မတ္လိုက္ၿပီး ေျခသံၾကားရာဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့သည္ ။
ပါးျပင္ထက္က သနပ္ခါးပါးပါး ၊ ကိုယ္ေပၚက ထဘီ ၊ ရင္ဖံုးေလးနဲ႔ သိပ္ကိုယဥ္ေက်းလွတဲ့ မႏၲေလးသူ ညိဳေလးအား ေတြ႕မိေတာ့သည္ ။ လက္ထဲ၌လည္း စံပယ္ပန္းမ်ားထည့္ယူလာေသာ ပန္းကန္ျပားအၾကည္ေလးတစ္ခ်ပ္ကို ေတြ႕သည္ ။ ဒီစံပယ္ေတြဟာ က်ိန္းေသေပါက္ သူမအတြက္သာျဖစ္မည္ဟု ၿမိဳင္ဟာ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ေပသည္ ။ ေက်နပ္ၿပံဳးေလး ၿပံဳးမိပါသည္ ။
သို႔ေသာ္လည္း ညိဳေလးဟာ မမၿမိဳင္ကို တစ္ခ်က္မ်ွသာ ၾကည့္ကာျဖင့္ ေခါင္းကိုျပန္ငံု႔လို႔ မမၿမိဳင္အေရွ႕က ျဖတ္ေလ်ွာက္သြားပါေပသည္ ။
ၿမိဳင့္ ရင္ထဲမွာ အေတာ့္ကိုမွ ခံရခက္သြားပါသည္ ။ က်ိန္းေသေပါက္ သူမဆီ လာမည္ ၊ ၿပီးလ်ွင္ၿပီးခ်င္း လက္ထဲက စံပယ္ေတြကို သူမကို ေပးလိမ့္မည္ ဟု ၿမိဳင္ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္မွာ အခိုင္အမာျဖင့္ကို လြဲမွားရၿပီ ။
ညိဳေလးသြားရာသို႔ တအံ့တၾသျဖင့္ လိုက္ၾကည့္မိသည္ ။
ဘာလို႔ ဒီစံပယ္ေတြ ငါ့ကိုမေပးတာပါလိမ့္ ။
က်ိန္းေသေပါက္ ငါ့ဆီ ယူလာရမွာပါ ။
ဟု ဆိုၿပီးေတာ့ျဖင့္ ညိဳေလးအား စိတ္ကေလးဆိုးမိပါသည္ ။ သို႔ေပတည္း ညိဳေလးဟာစံပယ္ပန္း ပန္းကန္ျပားေလးကို ကိုင္ထားလို႔ ဘုရားခန္းထဲသြား ဝင္သြားကာမွ မမၿမိဳင္တို႔မွာ တင္းထားတဲ့ မ်က္နွာေၾကာေလးကို ေျဖေလ်ာ့ၿပီး မ်က္လံုးေလးကိုအား မွိတ္တံု႔မွိတ္တံု႔ ၾကယ္ကေလး လုပ္ေနမိေတာ့သည္ ။ အေတာ္လည္း ရွက္သြားပံု ရပါသည္ ။
ဘုရားကပ္မယ္ဆိုရင္ ေျပာသြားပါလား ။
ဒီမယ္ေတာ့ ငရဲႀကီးရၿပီ ။
ဘယ္လိုမိန္းမမွန္းကို မသိ ။
တကယ္ပါပဲ ေနာ္ ။
ဟြန္႔ ။
နႈတ္ခမ္းေလး အသာေထာ္လို႔ျဖင့္ တဟြန္႔ဟြန္႔ လုပ္ေနမိေပသည္ ။ ဒါကို ဘုရားခန္းထဲဝင္သြားတဲ့ ညိဳေလးကေတာ့ျဖင့္ သိမည့္ဟန္မေပၚပါ ။
ဘုရားစင္အား အနည္းငယ္မ်ွ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္လို႔ ျဖဴေဖြးေဖြးစံပယ္ပန္းေတြထည့္ထားေသာ ပန္းကန္ျပားေလးကို အရွင္ဘုရား၏ အေရွ႕ေတာ္၌ ဆက္သေနပါေတာ့သည္ ။
တစ္ေန႔လံုး ညစ္ညမ္းေနရွာတဲ့ သူမရဲ႕ စိတ္ကို ဘုရားတရား နွင့္ ေျဖေဖ်ာက္ေနရွာသည္ ။ လက္ဆယ္ျဖာ ထိပ္မွာမိုးလို႔ ဘုရားရိွခိုး ေနခ်ိန္၌လည္း နႈတ္မွ ႐ြတ္ဖတ္ေလ၏ ။ တရားထိုင္ခ်ိန္၌လည္း အေတြးအာရံုထဲသို႔ သူမ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ခစားေနေသာ ဘုရင္မ ၿမိဳင့္ရဲ႕မ်က္နွာ ေပၚမလာေအာင္ကိုပင္ အတတ္နိူင္ဆံုး ထိန္းကာျဖင့္ တရားထိုင္ေနမိခဲ့ေပသည္ ။
ထြက္ေလ ဝင္ေလတို႔အား စည္းခ်က္မွန္စြာျဖင့္ ရွဴကာသြင္းၿပီး ရွဴကာထုတ္ေလေပသည္ ။ နွာဖ်ားဝမွ ေလေအးေအးမ်ား တိုးေဝွ႔လာျခင္းေၾကာင့္ ရင္ထဲမွ ေအးခ်မ္းသြားရပါသည္ ။
ခတၱအၾကာမ်ွ တရားထိုင္ၿပီးသည့္ေနာက္ မ်က္လံုးေလး အသာဖြင့္မိေတာ့သည္ ။ ၿမိဳင္ရိွေသာအရပ္ကို သူမ သြားခ်င္ေနမိသည္ ။ ေခါင္းကိုအသာခါရမ္းလိုက္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ကာျဖင့္ ဘုရားစင္အေရွ႕မွ ထြက္သြားပါေတာ့သည္ ။
ဘုရားအေရွ႕မွာ ကပ္လွဴပူေဇာ္ထားေသာ စံပယ္ပန္းမ်ားဟာ ဘုရားစင္၏ ပတ္ဝန္းက်င္၌ သင္းပ်ံ႕ေမႊးႀကိဳင္ေနဆဲပါပင္ ။
ဘုရားခန္းထဲက ထြက္လာသည္နွင့္ ထိန္းထားေပမယ့္ လြတ္ထြက္မိေသာ သူမရဲ႕စိတ္ေတြဟာ မမၿမိဳင္အား ေတာင္းတမိေနသည္ ။ ပတ္ဝန္းက်င္တဝိုက္ မ်က္လံုးနဲ႔သာ အသာေဝွ႔ၾကည့္ေပမယ့္ မမၿမိဳင္ဟု ထင္ရေလာက္ေသာ အရိပ္အေယာင္ပင္ မေတြ႕မိပါ ။
အခုဆိုလည္း ဘယ္ရိွေလာက္ေတာ့မလဲ ။
ဘုရားရိွခိုးၿပီး တရားထိုင္ေနတာပဲ အေတာ့္ကို ၾကာၿပီေလ ။
ရင္ဘက္မွာ မို႔ေမာက္သည္အထိ ေလကိုဝဝရွဴကာျဖင့္ နွာဖ်ားမွ ထြက္ေစခဲ့ေတာ့သည္ ။ မ်က္နွာမွာလည္း ပ်က္ေနသည္မဟုတ္ေပမယ့္ အၿပံဳးမ်က္နွာေတာ့ ျဖစ္မေနပါေပ ။
မၾကာခင္ အခ်ိန္မ်ား၌ အေနာက္ကြၽန္းအရပ္ကို ေနဝင္ေတာ့မည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေဆာင္းဦးရဲ႕ ေအးစိမ့္မႈဒါဏ္ေတြ ရိုက္ခတ္ကာျဖင့္ စတင္ဝင္ေရာက္လာေတာ့သည္ ။
ေအးစိမ့္စိမ့္ကို ခံစားေနရၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ညိဳေလးဟာ သူမရဲ႕ခႏၶာကိုယ္အားလက္နဲ႔အသာ ျပန္ယွက္တြယ္ေစကာျဖင့္ အေႏြးဓာတ္ေပးေနသည္ ။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ သူမရဲ႕အေတြးထဲ၌ အေႏြးထည္ဆြယ္တာေလးကို သူမအခန္းမွာသြားယူဖို႔အတြက္ ေတြးမိေတာ့သည္ ။
ေျခလွမ္းစလွမ္းကာျဖင့္ ေလး၊ ငါး လွမ္းသို႔ ေရာက္သည့္အခါ ျပတင္းေပါက္ကို ေက်ာ္လြန္ကာျဖင့္ ရုတ္တရက္ ရပ္တန္႔မိေတာ့သည္ ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္အား လွမ္းေတြ႕မိလိုက္သျဖင့္ ညိဳေလးဟာ ျပတင္းေပါက္ဆီမွ မတ္တပ္ရပ္ေနလိုက္ေတာ့သည္ ။
ၿခံထဲက စံပယ္ရံုကို လက္ကေလးပိုက္လို႔ ေငးၾကည့္ေနရွာတဲ့ မမၿမိဳင္အား ေတြ႕လိုက္မိေတာ့သည္ ။ သူမကို ေက်ာေပးရပ္ထားသည္ေၾကာင့္ မမၿမိဳင္ကေတာ့ ေတြ႕သည္မဟုတ္ပါ ။ စံပယ္ရံုထဲမွာသာ အေတြးမ်ား စုစည္းထားေနေလ၏ ။
သီရိၿမိဳင္စံအိမ္အေပၚထပ္ ျပတင္းေပါက္မွ ညိဳေလးကေတာ့ ၿခံဝန္းထဲရိွ စံပယ္ရံုအေရွ႕၌ အလြမ္းအေဆြးေတြ ျပည့္နွက္ေနတဲ့ မမၿမိဳင္ရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ကန္ေရျပင္ကဲ့သို႔ ၿငိမ္သက္စြာ ေငးၾကည့္ေနခဲ့ပါေပသည္ ။
X X X X X
5.9.2022
morA_nyein
နွားသူဋ္ဌေးဆိုသော ခန့်ခန့်ညားညား အမျိုးသားသည် အပြုံးချိုချိုလေး ဖန်ဆင်းနေပြန်သည် ။ လူတန်းစီနေသော လက်မှတ်ရုံ၌ သူတို့ ၃ဦး ပိတ်ရပ်နေတော့သည်ကြောင့် အနောက်က လူအုပ်ကြီးမှ ပိတ်မရပ်ဖို့အတွက် ဆူပူအုံကြွနေတော့သည် ။
" ဟေးဟေး ။ ခင်ဗျားတို့က ပိတ်မရပ်နဲ့လေဗျာ ။ "
" လက်မှတ်ရပြီးရင်လည်း ဖယ်ပေးကြလေ ။ သြော်တော် ။ "
" ကျုပ်တို့ လက်မှတ်မရသေးဘူး တော်တို့ရဲ့ ။ "
စသောစသော စကားသံတွေကို တစ်စွန်းတစ်ဖျားသာမက အလုံးလိုက် အရင်းလိုက်ပါ ကြားနေရသောကြောင့် ထိုလူအုပ်ကြီးအား နွားသူဋ္ဌေးက ဒေါင်ကောင်းကောင်းသူ့အရပ်ကြီးနဲ့ မျက်လုံးလေးပင့်ကာ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့သည် ။ ထို့နောက် ရွှင်ပြုံးပြုံး သူ့မျက်နှာကို အားကိုးစွာနဲ့ လေးစားစွာ ပြောလေသည် ။
" ဟုတ်ပါပြီဗျာ ။ ကျုပ်တို့ ဖယ်ပေးပါ့မယ် ။ အေးဆေးဝယ်ကြ ။ ဟုတ်ပြီလား ။ "
ဟု ပြောပြီး မြိုင့်ကို ငုံ့ကြည့်ကာဖြင့် ညှင်သာသောလေသံနှင့် ပြောပေသည် ။
" လာ မြိုင် ။ တို့တွေ ကော်ဖီသောက်ပြီး စကားအေးဆေးပြောရအောင်ကွာ ။ "
" ကောင်းတာပေါ့ ။ "
ပြုံးကာပြောလိုက်တဲ့ မြိုင့်ကြောင့် ညိုလေးရဲ့ ရင်ထဲမှာ အတော်ကိုမှ ဂယက်ထသွားပေသည် ။ အံ့သြမှုတွေ စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေ ထွေးပွေ့ထားတဲ့ ဂယက်လှိုင်းကိုပေါ့ ။
မမမြိုင်ကတော့ နွားသူဋ္ဌေးအနောက်ကို လိုက်သွားလေပြီ ။ သူတို့အနောက်မှာ လိုက်ပါနေဆဲဖြစ်တဲ့ ညိုလေးကတော့ နွားသူဋ္ဌေးဆိုတာ ဘယ်သူများလဲ ။ မြိုင်နဲ့ရော ဘ
်လိုပတ်သက်မှု ဖြစ်နေပါ့မလဲ ။ စသောအတွေးများအပြင် ဒီနေ့အဖို့ ဘိုင်စကုပ် မကြည့်ရတော့သည်ကိုလည်း တွေးမိသွားလေသည် ။
နွားသူဋ္ဌေးကြောင့် မမမြိုင်နဲ့အတူတူ သူမလည်း ဘိုင်စကုပ် မကြည့်ရတော့သည်ကြောင့် ဒီနွားသူဋ္ဌေးအား မျက်မှုန်းကျိုးမိပါသည် ။ အချိန်ခဏလေးအတွင်းမှာပါ အမြင်မကြည်မှုတွေ ထပ်တိုးလာခဲ့ရသည် ။ ဒီနွားသူဋ္ဌေးနဲ့တွေ့တော့မှ မြင်ဖူးချင်တဲ့အပြုံးမျိုးကို မြင်လိုက်ရပေမယ့်လို့ တကယ်တမ်းတော့ သူမ မကြိုက်ပါပေ ။ သူမတစ်ယောက်တည်းသာ မြင်ဖူးချင်တဲ့ မမမြိုင်ရဲ့အပြုံးကို သူမ လောဘတက်မိပြီ ။ လောဘတက်နေဆဲပင် ။
" ဒီမှာ ထိုင်နေလှည့်ဦး မြိုင် ။ ကော်ဖီ သွားမှာလိုက်ဦးမယ် ။ "
မြိုင်ဟာ ခေါင်းလေးအသာငြိမ့်လို့ လေးထောင်စားပွဲဆီမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ ညိုလေးဟာလည်း မမမြိုင်ရဲ့ ဘေးခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ တိတ်ဆိတ်စွာဖြင့်သာ ။
ငြိမ်သက်နေရှာတဲ့ ညိုလေးကို မမမြိုင် လှည့်ကြည့်မိကာမှ သူမလက်ထဲ၌ ပါလာသော ဘိုင်စကုပ် လက်မှတ်နှစ်စောင်ကို မြိုင် သတိရမိပါတော့သည် ။ ထိုသို့ ညိုလေးတိတ်ဆိတ်စွာဖြစ်နေသည်ကို ဘိုင်စကုပ်မကြည့်ရလို့ ဖြစ်ပါလိမ့်မည် ဟု ကျိန်းသေနေရှာသည် ။ သို့သော် ညိုလေးဟာ မမမြိုင်ထင်သလို မဟုတ်ပါကြောင်း ညိုလေးကိုယ်တိုင်သာပင် သိပါမည် ။
" မင်း ကြည့်ဖူးချင်နေတဲ့ ဘိုင်စကုပ်ကို တို့ကြောင့်နဲ့ မကြည့်လိုက်ရတော့ဘူး မဟုတ်လား ။ နောက်ကျရင်လည်း တို့တွေ အတူတူသွားကြည့်ကြမယ်လေ ။ ဟုတ်ပြီလားကွဲ့ ။ "
ညိုလေးကတော့ ဘာတစ်ခွန်းမှ ဆက်မပြောနေတော့ပါ ။ ကန်ရေပြင်ကဲ့သို့ ငြိမ်သက်နေဆဲပါပဲ ။
ထိုအချိန် နွားသူဋ္ဌေးဟာ မြိုင်တို့ ရှိရာသို့ လျှောက်လာပေတော့သည် ။ ဘိုကေ နဲ့ တိုက်ပုံအင်္ကျီတို့ကို ဝတ်ထားသည်မှာ ကိုမြင့်မောင်လို့ အထင်မှတ်ရလောက်အထိပါပဲ ။ အောကတ္တီပါ ခြေညှပ်ဖိနပ်လေး တစ်ရံသာ ကိုမြင့်မောင်နဲ့ ကွဲလွဲလှသည် ။ အသားညိုညို ဒေါင်ကောင်းလှသောအရပ် ရုပ်ရည်ရူပါကာကြောင့် တွေ့သမျှသော မိန်းမပျိုတို့ ရင်ထဲမယ် နေရာယူထားသော နွားသူဌေးပင်သာ ။
လေးယောက်ထိုင်သော လေးထောင့်စားပွဲပေါ်သို့ လက်ထောက်လိုက်ပြီး မြိုင့်ဘေးက ခုံအလွတ်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့သည် ။ ညိုလေးနှင့်ကဖြင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားမျိုး ရှိသည် ။ သို့ပေတည်း နွားသူဌေးကတော့ ညိုလေးကို သတိထားမည့်ပုံမပေါ်ပါ ။ ရှိသည်လို့တောင် မထင်မိသေးပါ ။
" ငါတို့ မတွေ့တာ ဘယ်လောက်တောင် ကြာပြီလဲ မြိုင် ။ နင် မန္တလေးကနေ မေမြို့ကို ပြောင်းကတည်းကဆို နှစ်၂၀ပြည့်တော့မလားနော် ။ "
" ဟုတ်တယ်နော် ။ နင်တို့နဲ့ မတွေ့တာ နှစ်၂၀တောင် ပြည့်တော့မှာပဲ ။ "
" ငါ့တော့ မှတ်မိသားပဲနော် ။ အခုချိန်ထိ ကြာမျက်လုံး မမမြိုင်က မျက်လုံးအားကောင်းတုန်းပဲလား ။ "
" မျက်လုံးကောင်းတာ မဟုတ်ဘူးဟေ့ ။ ဦးနှောက်ကောင်းတာ ။ ဦးနှောက် ဦးနှောက် ။ "
" အဟားဟားဟား ။ "
ကြာမျက်လုံးဆိုသည်မှာ မြိုင့်ရဲ့ နာမည်ပြောင်သာဖြစ်သည် ။ ကြာပစ်သကဲ့လို့ မျက်လုံးမျိုး ပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ မြိုင်ဟာ ကြာမပစ်ခင်ကတည်းကပင် ယောက်ျားသားတို့ ဒူးထောက်ခစားစေခဲ့သော မိန်းမမျိုး မည်သည် ။ စင်စစ်ဧကန်ပင် နွားသူဌေးသည်လည်း နာမည်ပြောင်သာ ဖြစ်မည် ။
" ဒါဖြင့် ။ ရွှေမျက်မှန်ကြီးရော ။ သူရော လင်တွေဘာတွေ ရသွားပြီလား ဟေ ။ "
" အေး ။ ရသွားပြီလေ ။ "
" ဟယ် ။ အဲ့မိန်းမ ငါ့ကိုတောင် မပြောဘူးတော် ။ ကြည့်စမ်း ။ ဘယ်သူနဲ့လဲ ဟေ့ ။ "
" အရေးပိုင်မင်းရဲ့ တူလေ ။ အခုတော့ အဲ့တစ်ယောက်က အရေးပိုင်မင်း ဖြစ်နေလေရဲ့ ။ "
ရွှေမျက်မှန်ကြီး ဆိုသည်မှာလည်း မြိုင့်၏ ငယ်သူငယ်ချင်းပင် ဖြစ်သည် ။ ဂုဏ်သရေရှိ အသိုင်းအဝိုင်းမှာ ကြီးပြင်းလာခဲ့ကြသော မြိုင်တို့အနက် ရွှေမျက်မှန်ကြီး ဟူသော အမည်တွင်လာသည်မှာ ဆန်းကျယ်လှပါသည် ။ နွားသူဌေးမှာလည်း ထိုနည်းတူပါပင်တည်း ။
ထိုအချိန် စားပွဲထိုးတစ်ယောက်ဟာ ကော်ဖီခွက် ၃ ခွက် ပါလာသော ငွေလင်ဗန်းကို သယ်လာပေသည် ။ အသီးသီးအရှေ့ရှိ စားပွဲပေါ်၌ ချပေးလိုက်ချိန် ညိုလေးရဲ့ အရှေ့၌ ကော်ဖီခွက် ချပေးသည့်အခါမှ နွားသူဌေးဟာ ညိုလေးအား သတိထားမိသွားပေသည် ။
မျက်လွှာလေးချလို့ ကော်ဖီခွက်လေးအား ငုံ့ကြည့်နေပေသော ညိုလေးရဲ့ တည်ငြိမ်ဟန်မှာ နွားသူဌေးရဲ့ ရင်ထဲအသည်းထဲမယ် အသစ်တစ်ဖန် မွေးဖွားလာခဲ့သော ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ဖြစ်ပေါ်လာပေသည် ။
" မြိုင် ။ "
" ပြော ။ "
" ဒီမိန်းကလေးက ။ "
" သြော် ။ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမှာ ဟုတ်သားပဲ ။
ဒါက ညိုလေး တဲ့ ။ "
" ညိုလေးတဲ့လား ။ ကြည့်ရတာ ရွှေမန်းသူလေး ထင်ပါရဲ့ ။
ကျွန်တော်က မြိုင် ခေါ်သလို နွားသူဌေးတော့ မဟုတ်ပါဘူး ။ ကျွန်တော့် နာမည် ကိုဘတင် ပါ ခင်ဗျာ ။ "
လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ဖို့အတွက် လက်ကမ်းပေးလိုက်ပေမယ့်လို့ ညိုလေးကတော့ တုန့်ပြန်မှုမရှိ ။ ငြိမ်သက်နေသည် ။
" ကျွန်တော်ကလည်း မန္တလေးသားပဲလေ ။ မန္တလေးသူ မန္တလေးသား အချင်းချင်းတွေ့တော့ ဝမ်းသာလို့ နှုတ်ဆက်မိတာပါ ခင်ဗျာ ။ "
ကိုဘတင်ကတော့ အရှက်ပြေ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။ ညိုလေးကတော့ ဘာစကားတစ်ခွန်းမှ ဖွင့်ဟခြင်း မရှိခဲ့ပေ ။ ခေါင်းကလေး ငြိမ့်ကာဖြင့် သူ၏ စကားကို အသိအမှတ်ပြုပေးလေသည် ။ မြိုင်ကတော့ အတွေးတွေ များနေခဲ့ပြီ ။ ချစ်ရည်ရွှမ်းနေသော ကိုဘတင်ရဲ့မျက်ဝန်းများကို မြိုင် နားလည်ခဲ့ပြီ ။
အင်း ။
မကြာခင်ဆို ကိစ္စအကြီးကြီး ဖြစ်တော့မယ်နဲ့ တူပါရဲ့ ။
" အဟက် ။ "
အသံတိုးတိုးလေးထွက်ကာ ရယ်မိလိုက်သည့် မြိုင့်ကြောင့် ညိုလေးနဲ့ကိုဘတင်ဟာ ပြိုင်တူလှည့်ကြည့်မိသည် ။ မမမြိုင် ဘာ့ကြောင့်ရယ်လိုက်သလဲကိုတော့ ညိုလေး မသိပေမယ့် ကိုဘတင်ကတော့ သိလိုက်လေသည် ။ သူ၏သဘောထားအား မြိုင် ရိပ်မိသွားသည် ဆိုတာကိုပါပင် ။ သို့ပေမယ့် မြိုင်ဟာ ဉာဏ်သွက်တဲ့ မိန်းမဖြစ်သည့်အလျောက် အခြေအနေအား ရအောင်ထိန်းနေပါသည် ။
" နွားသူဌေးရယ် ။ မေမြို့ကလည်း မန္တလေးတိုင်းထဲမှာပါ ဟဲ့ ။ ငါလည်း မန္တလေးမှာ မွေးပြီး မန္တလေးမှာ ကြီးပြင်းလာတဲ့ မန္တလေးသူပါပဲနော် ။ "
" ဟာ ။ မြိုင်ကလည်း ကွာ ။ သြော် ဒါနဲ့ ။ မန္တလေး ဆိုမှ သတိရတယ် ။ ရွှေမျက်မှန်ကြီးက နင့်အတွက်ဆိုပြီး မန္တလေးက ထိုးမုန့်တွေ ထည့်ပေးလိုက်တယ် ။ ငါလည်း အလုပ်မအားတာနဲ့ မလာပို့ဖြစ်တာ ။ မနက်ဖြန် စံအိမ်ကို ငါ လာခဲ့မယ် ။ ရတယ်မလား ။ "
" ရတာပေါ့ ရှင်ရယ် ။ အချိန်မရွေး ကြိုဆိုလျက်ပဲ ရှင့် ။ "
မြိုင်ဟာ ကြာမျက်လုံးလေးနဲ့ မျက်စပစ်ပြလိုက်သည် ။ ကိုဘတင်ဟာ ပြုံးစိစိလုပ်ကာဖြင့် ကော်ဖီခွက်ကို အသာယူလိုက်တော့သည် ။ ပြီးနောက် သူ၏ အရှေ့က ညိုလေးကို ကော်ဖီသောက်ရင်း ခိုးကြည့်မိနေသည် ။
ညိုလေးသည် သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက် အရှေ့မှာ အတော်လေးမှာ အနေရ ခက်ခဲလှနေသည် ။ အရှေ့မှာ ချထားသော ကော်ဖီတွေသာ အငွေ့ပျံလို့ အေးစက်သွားပါလိမ့်မည် ။ မမမြိုင်ကတော့ သူမ ဘာဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာကိုတောင် သိမည့်ဟန် မပေါ်ပါ ။ ကိုဘတင် ဆိုသော နွားသူဌေးနဲ့သာ စကားကောင်းနေခဲ့ပါတော့သည် ။
" ဒါဖြင့် မေမြို့ကို ဘာကိစ္စနဲ့ တက်လာတာလဲ ။ အလုပ်ကိစ္စနဲ့လား ။ "
" ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ။ တို့ ကုန်သည်ကြီးများ အသင်းနဲ့ အတူတူ တက်လာခဲ့တာ ။ "
" ဘယ်လောက်ကြာကြာနေမှာလဲ ။ မေမြို့ကိုလာတုန်းလေး ကျွန်မ ဧည့်ဝတ်ကျေချင်တယ် ရှင်ရယ် ။ "
" အစကတော့ဖြင့် အလုပ်ကိစ္စပြီးရင် တစ်ပါးတည်း လိုက်ပါသွားတော့မလို့ပဲ ။ အခုများတော့ ပျော်သလောက်နေဖြစ်တော့မယ် ထင်ပါရဲ့ ။ အဟားဟား ။ "
ဒီနေ့အဖို့တော့ စိတ်တိုစရာတွေကြီးသာ ဖြစ်ခဲ့ရပြီ ။ ကိုဘတင်ရဲ့ ရယ်သံဟာ ညိုလေးနားထဲ မုန်းစရာကောင်းလုပြီ ။ ဘိုင်စကုပ် မကြည့်ရသည်က တစ်ကြောင်း ။ အလိုက်မသိတဲ့ ကိုဘတင်ဆိုသော နွားသူဌေးက တစ်ကြောင်း ။ ဒီကြားထဲမှာပင် ကိုဘတင်ကြောင့်နဲ့မှ မြင်တွေ့ခဲ့ရတဲ့ မမမြိုင်ရဲ့ အပြုံးလှလှလေးတွေကို သူမတစ်ယောက်တည်း တွေ့ခွင့်မရသည်က ပို၍ ဆိုးလှပါသည် ။ သက်ပြင်းကိုသာ အသာခိုးရှိုက်လို့ လက်သီးစုတ်ကာဖြင့် ဒေါသစိတ်တွေအား ဖြေလျော့နေမိခဲ့ရသည် ။
မုန်းလိုက်တာနော် ။
X X X X X
သီရိမြိုင်စံအိမ်သို့ ပြန်ရောက်လာသည့်တိုင်အောင် ညိုလေးသည် မမမြိုင်ကို စကားပြောဆိုခြင်း မရှိခဲ့ပါ ။ ညိုလေး ကောက်နေပါပြီ ။ ပြီးနောက် မမမြိုင်ကို ခဏလေး မတွေ့ရရင်တောင် မနေနိုင်ဖြစ်နေတဲ့ ညိုလေးဟာ မမမြိုင်နဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်မိဘဲ ရှောင်ဖယ်ရှောင်ဖယ် လုပ်ပါတော့မည် ။ ညိုလေး ကောက်နေသည်ဆိုတာကိုလည်း အချိန်အတော်ကြာမှ မမမြိုင် သိမည်ဖြစ်သည် ။
ကိုဘတင်နဲ့ စကားအပြောကောင်းနေသော မြိုင်သည် ညိုလေးနဲ့အတူတူ စံအိမ်သို့ ညနေ ၃နာရီခွဲအချိန်မှ ပြန်ရောက်လာခဲ့သည် ။ မြင်းရထားလုံးဆီက ကြားရသော ခြူသံဟာ စံအိမ်ထဲကို ရောက်သည်အထိ နားဝထဲက ထွက်သွားခြင်း မရှိခဲ့ပါ ။
စံအိမ်အပေါ်ထပ်ရှိ ပြတင်းပေါက်လေးကိုသာ မှီရင်း မမမြိုင်သည် သူမ၏ အတွေးများကို နယ်နှင်ခြင်းမပြုဘဲ ရစ်ပတ်ထားပေသည် ။
ဘတင်ကို ကြည့်ရတာ ကျိန်းသေပေါက်ကိုပဲ ဝံပုလွေမကို ချစ်မေတ္တာသက်ဝင်နေပုံရတယ် ။
သူတို့နှစ်ယောက်သာ နီးစပ်သွားရင် ။
ဘုရား ။
ကိုမြင့်မောင်မှာ မယားငယ် မရှိတော့ဘူးပေါ့ ။
အေး ။ အေး ။ ဖြစ်သင့်တယ် ။ ဖြစ်သင့်ပါတယ် ။
တကယ်ဆို ကိုမြင့်မောင်နဲ့ ဝံပုလွေမက တရားဝင် လက်မှတ်မထိုးရသေးဘူးပဲ ။
အို့ ။
တယ်လည်း ဦးနှောက်ကောင်းပါလား မြိုင်ရယ် ။
ရွှေချထားသင့်တယ် ။ ရွှေချထားသင့်တယ် ။
အဟက်ဟက် ။
ဆိုသော အတွေးလေးနဲ့ မျက်လုံးစုံမှိတ်လို့ သူမရဲ့ ဦးခေါင်းလေးအား လက်ကလေးနဲ့ အသာသပ်လို့နေသည် ။ ခေါင်းလေးတစ်ငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ သူမရဲ့ ခံစားချက်ဟာ အတော့်ကိုကောင်းနေလေသည် ။ ရင်ထဲမှာ ပန်းပွင့်တာထက်ပိုတဲ့ ခံစားချက်လို့ ပြောရမလား နော် ။
မျက်လုံးလေးအသာဖွင့်လို့ ပြတင်းပေါက်အရှေ့က မြင်တွေ့ရသော သဘာဝပန်းချီကားကို မြိုင်ဟာ ငေးကြည့်နေပြန်သည် ။ ခံစားချက်ကောင်းမွန်နေတဲ့ အတွေးတွေကြောင့် တစ်ချက်တစ်ချက် ပြုံးလိုက်သည်မှာ မောက်မာ၍ ခမ်းနားလှသည် ။
သူမရဲ့ အတွေးအတိုင်းသာဆို ကျိန်းသေပေါက် ဖြစ်သင့်သည့်ကိစ္စဟု မြိုင် ထင်နေသည် ။ သက်ပြင်းလေးကို အသာရှိုက်လို့ အတွေးပေါင်းစုံတို့ကို နယ်နှင်ရကောင်းမှန်းမသိ ဖြစ်နေပြန်သည် ။ ညိုလေးကို မတွေ့မိသည်မှာလည်း အတော်ကြာပြီ ဖြစ်သည် ။
ထိုအချိန် တစ်စုံတစ်ယောက် စံအိမ်အပေါ်ထပ်မှာ လမ်းလျှောက်နေသည့် ခြေသံကို မမမြိုင် ကြားလိုက်ရသည် ။ ပြတင်းပေါက်ကို မှီထားရာမှ ခန္ဓာကိုယ်အား မတ်လိုက်ပြီး ခြေသံကြားရာဆီသို့ လှမ်းကြည့်မိတော့သည် ။
ပါးပြင်ထက်က သနပ်ခါးပါးပါး ၊ ကိုယ်ပေါ်က ထဘီ ၊ ရင်ဖုံးလေးနဲ့ သိပ်ကိုယဉ်ကျေးလှတဲ့ မန္တလေးသူ ညိုလေးအား တွေ့မိတော့သည် ။ လက်ထဲ၌လည်း စံပယ်ပန်းများထည့်ယူလာသော ပန်းကန်ပြားအကြည်လေးတစ်ချပ်ကို တွေ့သည် ။ ဒီစံပယ်တွေဟာ ကျိန်းသေပေါက် သူမအတွက်သာဖြစ်မည်ဟု မြိုင်ဟာ ကောက်ချက်ချလိုက်ပေသည် ။ ကျေနပ်ပြုံးလေး ပြုံးမိပါသည် ။
သို့သော်လည်း ညိုလေးဟာ မမမြိုင်ကို တစ်ချက်မျှသာ ကြည့်ကာဖြင့် ခေါင်းကိုပြန်ငုံ့လို့ မမမြိုင်အရှေ့က ဖြတ်လျှောက်သွားပါပေသည် ။
မြိုင့် ရင်ထဲမှာ အတော့်ကိုမှ ခံရခက်သွားပါသည် ။ ကျိန်းသေပေါက် သူမဆီ လာမည် ၊ ပြီးလျှင်ပြီးချင်း လက်ထဲက စံပယ်တွေကို သူမကို ပေးလိမ့်မည် ဟု မြိုင်ရဲ့ ထင်မြင်ချက်မှာ အခိုင်အမာဖြင့်ကို လွဲမှားရပြီ ။
ညိုလေးသွားရာသို့ တအံ့တသြဖြင့် လိုက်ကြည့်မိသည် ။
ဘာလို့ ဒီစံပယ်တွေ ငါ့ကိုမပေးတာပါလိမ့် ။
ကျိန်းသေပေါက် ငါ့ဆီ ယူလာရမှာပါ ။
ဟု ဆိုပြီးတော့ဖြင့် ညိုလေးအား စိတ်ကလေးဆိုးမိပါသည် ။ သို့ပေတည်း ညိုလေးဟာစံပယ်ပန်း ပန်းကန်ပြားလေးကို ကိုင်ထားလို့ ဘုရားခန်းထဲသွား ဝင်သွားကာမှ မမမြိုင်တို့မှာ တင်းထားတဲ့ မျက်နှာကြောလေးကို ဖြေလျော့ပြီး မျက်လုံးလေးကိုအား မှိတ်တုံ့မှိတ်တုံ့ ကြယ်ကလေး လုပ်နေမိတော့သည် ။ အတော်လည်း ရှက်သွားပုံ ရပါသည် ။
ဘုရားကပ်မယ်ဆိုရင် ပြောသွားပါလား ။
ဒီမယ်တော့ ငရဲကြီးရပြီ ။
ဘယ်လိုမိန်းမမှန်းကို မသိ ။
တကယ်ပါပဲ နော် ။
ဟွန့် ။
နှုတ်ခမ်းလေး အသာထော်လို့ဖြင့် တဟွန့်ဟွန့် လုပ်နေမိပေသည် ။ ဒါကို ဘုရားခန်းထဲဝင်သွားတဲ့ ညိုလေးကတော့ဖြင့် သိမည့်ဟန်မပေါ်ပါ ။
ဘုရားစင်အား အနည်းငယ်မျှ သန့်ရှင်းရေးလုပ်လို့ ဖြူဖွေးဖွေးစံပယ်ပန်းတွေထည့်ထားသော ပန်းကန်ပြားလေးကို အရှင်ဘုရား၏ အရှေ့တော်၌ ဆက်သနေပါတော့သည် ။
တစ်နေ့လုံး ညစ်ညမ်းနေရှာတဲ့ သူမရဲ့ စိတ်ကို ဘုရားတရား နှင့် ဖြေဖျောက်နေရှာသည် ။ လက်ဆယ်ဖြာ ထိပ်မှာမိုးလို့ ဘုရားရှိခိုး နေချိန်၌လည်း နှုတ်မှ ရွတ်ဖတ်လေ၏ ။ တရားထိုင်ချိန်၌လည်း အတွေးအာရုံထဲသို့ သူမ နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ခစားနေသော ဘုရင်မ မြိုင့်ရဲ့မျက်နှာ ပေါ်မလာအောင်ကိုပင် အတတ်နိူင်ဆုံး ထိန်းကာဖြင့် တရားထိုင်နေမိခဲ့ပေသည် ။
ထွက်လေ ဝင်လေတို့အား စည်းချက်မှန်စွာဖြင့် ရှူကာသွင်းပြီး ရှူကာထုတ်လေပေသည် ။ နှာဖျားဝမှ လေအေးအေးများ တိုးဝှေ့လာခြင်းကြောင့် ရင်ထဲမှ အေးချမ်းသွားရပါသည် ။
ခတ္တအကြာမျှ တရားထိုင်ပြီးသည့်နောက် မျက်လုံးလေး အသာဖွင့်မိတော့သည် ။ မြိုင်ရှိသောအရပ်ကို သူမ သွားချင်နေမိသည် ။ ခေါင်းကိုအသာခါရမ်းလိုက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ကာဖြင့် ဘုရားစင်အရှေ့မှ ထွက်သွားပါတော့သည် ။
ဘုရားအရှေ့မှာ ကပ်လှူပူဇော်ထားသော စံပယ်ပန်းများဟာ ဘုရားစင်၏ ပတ်ဝန်းကျင်၌ သင်းပျံ့မွှေးကြိုင်နေဆဲပါပင် ။
ဘုရားခန်းထဲက ထွက်လာသည်နှင့် ထိန်းထားပေမယ့် လွတ်ထွက်မိသော သူမရဲ့စိတ်တွေဟာ မမမြိုင်အား တောင်းတမိနေသည် ။ ပတ်ဝန်းကျင်တဝိုက် မျက်လုံးနဲ့သာ အသာဝှေ့ကြည့်ပေမယ့် မမမြိုင်ဟု ထင်ရလောက်သော အရိပ်အယောင်ပင် မတွေ့မိပါ ။
အခုဆိုလည်း ဘယ်ရှိလောက်တော့မလဲ ။
ဘုရားရှိခိုးပြီး တရားထိုင်နေတာပဲ အတော့်ကို ကြာပြီလေ ။
ရင်ဘက်မှာ မို့မောက်သည်အထိ လေကိုဝဝရှူကာဖြင့် နှာဖျားမှ ထွက်စေခဲ့တော့သည် ။ မျက်နှာမှာလည်း ပျက်နေသည်မဟုတ်ပေမယ့် အပြုံးမျက်နှာတော့ ဖြစ်မနေပါပေ ။
မကြာခင် အချိန်များ၌ အနောက်ကျွန်းအရပ်ကို နေဝင်တော့မည်ဖြစ်တာကြောင့် ဆောင်းဦးရဲ့ အေးစိမ့်မှုဒါဏ်တွေ ရိုက်ခတ်ကာဖြင့် စတင်ဝင်ရောက်လာတော့သည် ။
အေးစိမ့်စိမ့်ကို ခံစားနေရပြီ ဖြစ်တာကြောင့် ညိုလေးဟာ သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အားလက်နဲ့အသာ ပြန်ယှက်တွယ်စေကာဖြင့် အနွေးဓာတ်ပေးနေသည် ။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ သူမရဲ့အတွေးထဲ၌ အနွေးထည်ဆွယ်တာလေးကို သူမအခန်းမှာသွားယူဖို့အတွက် တွေးမိတော့သည် ။
ခြေလှမ်းစလှမ်းကာဖြင့် လေး၊ ငါး လှမ်းသို့ ရောက်သည့်အခါ ပြတင်းပေါက်ကို ကျော်လွန်ကာဖြင့် ရုတ်တရက် ရပ်တန့်မိတော့သည် ။ တစ်စုံတစ်ယောက်အား လှမ်းတွေ့မိလိုက်သဖြင့် ညိုလေးဟာ ပြတင်းပေါက်ဆီမှ မတ်တပ်ရပ်နေလိုက်တော့သည် ။
ခြံထဲက စံပယ်ရုံကို လက်ကလေးပိုက်လို့ ငေးကြည့်နေရှာတဲ့ မမမြိုင်အား တွေ့လိုက်မိတော့သည် ။ သူမကို ကျောပေးရပ်ထားသည်ကြောင့် မမမြိုင်ကတော့ တွေ့သည်မဟုတ်ပါ ။ စံပယ်ရုံထဲမှာသာ အတွေးများ စုစည်းထားနေလေ၏ ။
သီရိမြိုင်စံအိမ်အပေါ်ထပ် ပြတင်းပေါက်မှ ညိုလေးကတော့ ခြံဝန်းထဲရှိ စံပယ်ရုံအရှေ့၌ အလွမ်းအဆွေးတွေ ပြည့်နှက်နေတဲ့ မမမြိုင်ရဲ့ကျောပြင်ကို ကန်ရေပြင်ကဲ့သို့ ငြိမ်သက်စွာ ငေးကြည့်နေခဲ့ပါပေသည် ။
X X X X X
5.9.2022
morA_nyein