"Someone is coming...."
Sound Box မ်ားဆီမွထြက္လာသည့္ အသံၾသၾသႀကီးေနာက္တြင္ ကြင္းလံုးျပည့္လူေအာ္သံႀကီးကကပ္ပါလာသည္။
"ေယး...."
လူေပါင္းႏွစ္ေသာင္းနီးပါးေရာက္ရိွေနသည့္ Artist-K ၏ ပထမဆံုး Concert ။ စတိတ္စင္ႀကီးကလည္းမိမိုက္ေနကာ LED ဆီမွာျပသလ်က္ရိွသည့္ Animation မ်ားကိုၾကည့္ေနရင္း ပြဲစခါနီးၿပီဟုအသိေပးလိုက္ဟန္ရိွသည့္ အသံႀကီးေၾကာင့္ မၾကာခင္ ဤပြဲ၏အခရာ Artist-K စင္ေပၚေရာက္လာေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရၿပီ။
အခ်ိန္အားျဖင့္ ညေနေမွာင္လုနီးေပၿပီ။ ကြင္းႀကီးထဲ အေမွာင္ခ်ထားေသာ္လည္း LED ဆီမွအလင္းႏွင့္ Lightstick မ်ားဆီကအလင္းေရာင္တို႔ျဖင့္ ပိုးစုန္းၾကဴးမ်ားကဲ့သို႔ လင္းေနၾကသည္။ Sound Box မ်ားဆီမွ "ဒူ ဒူ"ဟူေသာအသံမ်ားေၾကာင့္ ပြဲမစမီပင္ရင္ေတြခုန္ေနခဲ့ေပၿပီ။
ထိုစဥ္ စင္ေနာက္တြင္လည္း လူေတြအေျပးအလႊားအလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ မီးခ်ိန္တာ မီးထိုးတာ အသံဖြင့္တာ စသျဖင့္အားလံုးအဆင္သင့္ျပင္ထားလ်က္ရိွၾကသည္။ အားလံုးအခ်ိန္ကိုက္ျဖစ္ရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေလ့က်င့္ခဲ့ၿပီးေလၿပီ။
"ဟနား တူး ဆဲ...ဖိုက္တင္း"
"ဖိုက္တင္း"
ညီညီတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း အဆမတန္ရင္ခုန္ေနခဲ့ၾကၿပီ။ မေန့ကအထိ rehearsal လုပ္တုန္းကခံစားခ်က္ႏွင့္ပင္မတူ။ Rehearsal လုပ္တုန္းက မနက္ျဖန္မွာေဖ်ာ္ေျဖရမယ့္ပံုစံအတိုင္း ေအာက္မွာပရိတ္သတ္ေတြရိွေနသေယာင္ စိတ္ကူးၿပီး အျဖစ္ကေလး ေလ့က်င့္ရတာသာ။ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ေနရာကေနထြက္လာမွာ၊ ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ကၿပီးရင္ဘာအစီအစဥ္ေတြဝင္မွာ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာစကားေျပာမွာ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာတစ္ကိုယ္ေတာ္ထြက္ရမွာသျဖင့္ အစီအစဥ္အတိုင္း အစဥ္လိုက္ဟန္လုပ္ၾကည့္ရံု။ စတူဒီယိုအခန္းထဲမွာ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာေလ့က်င့္ခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ စင္ေပၚမွာလႈပ္ရံုေလာက္။ ခုကတကယ့္ပရိတ္သတ္အစစ္ေရ႔ွမွာေဖ်ာ္ေျဖရေတာ့မွာ။ လက္မွတ္ေပါင္းေသာင္းဂဏန္းေက်ာ္ကို အကုန္ေရာင္းကုန္သည္အထိမ်ားျပားလွသည့္လူအုပ္ႀကီးကို ပထမဆံုးျမင္ရေတာ့မွာဆိုေတာ့ ရင္ေတြတုန္တာထက္ကိုပိုေသးသည္။
"Five.... Four.....Three.....Two....One"
"ရႉး......ဒိုင္း"
မီးရႉးမီးပန္းမ်ား မိုးေပၚသို႔တက္သြားၿပီး မီးပြားစေလးေတြအျဖစ္ ဖြားခနဲႀကဲထြက္သြားသည္။
"ေယး...."
လွလိုက္တဲ့ျမင္ကြင္း။ ထြက္လာၿပီ ထြက္လာၿပီ။ LED ဖန္သားျပင္ႀကီးႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားကာ ေနာက္ကြယ္မွ ေနာက္ ေက်ာေပးရပ္လ်က္ရိွသည့္ လူေျခာက္ေယာက္ေပၚလာသည္။
"အိုး...."
"ဝိုး....."
တစ္ကြင္းလံုးေအာ္သံႀကီးကေၾကာက္ခမန္းလိလိ။ မီးဆိုင္းမ်ားကလည္း တစ္ကြင္းလံုးေနရာအႏွံ႔ေျပးလႊားေနၾကသည္။ Lightstick မ်ားလည္းခုနကထက္ပိုလင္းလာၾကၿပီး လႈပ္ယမ္းကုန္ၾကေလၿပီ။
"ဒူ..."
"Artist-K is in front you all....."
ပထမဆံုးထြက္လာသည့္ X.Brand ၏အသံ။
"This is the first time for us. Am I right?"
X.Brand အသံသည္ စူးရျွပတ္သားေနၿပီး အားအျပည့္နဲ႔မာန္ေတြပါပါေနသည္။ ဒီလိုစကားေျပာ Rap ဆိုရင္ အငယ္ေလးကပိုင္မွပိုင္။
"Nae !!!"
တီးလံုးသံစထြက္လာေလၿပီ။ သူတို႔ပြဲၪီးထြက္သီခ်င္း။ Artist-K ရယ္လို႔လူေတြကိုစတင္အသိေပးခဲ့သည့္သီခ်င္းသံပင္။
"ေယး...."
"Hey!...Lady and Gentleman..... Get out from all of case. Let's dance freely with Artist-K"
"ေယး"
သီခ်င္းသည္ဆက္တိုက္သြားေနသည္။ ပရိတ္သတ္ထုႀကီးကလည္းတလႈပ္လႈပ္ႏွင့္လိုက္က၏။ သူ႔အပိုင္း ကိုယ့္အပိုင္းဆိုရင္း "Dance Dance
D a Da Dance... Freely Dance" ဆိုရာတြင္ တစ္ကြင္းလံုးအႀကီးအက်ယ္ကၾကသည္။
"ကင္ဒယ္ဟို....ခြၽဲေခ်ာင္ဟီး....ပက္ခ္ဆိုးခ်န္.....အီးေအ... အီးဂဲလ္....လီထယ္ေဆာ့.....
ဟန္ေယာင္မင္း....နား တူး...Artist-K"
Fan Chart ေအာ္သံႀကီးကလည္း ၾသေတာေတာနဲ႔တေလာတေလာထြက္ထြက္လာသည္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ၿပီးသြားသည့္အစီအစဥ္အတိုင္း ဆက္ေဖ်ာ္ေျဖသည္။ သံုးပုဒ္ဆက္တိုက္ေဖ်ာ္ေျဖအၿပီးတြင္ေတာ့ စင္ေနာက္တစ္ခါျပန္ဝင္ရသည္။
ညီညီတို႔စင္ေနာက္ျပန္ဝင္လာၿပီဆိုသည္ႏွင့္ Staff ေတြကဝိုင္းလာသည္။ ေရဗူးယူေပးသူကယူေပး၊ ေခြၽးသုတ္တဲ့သူသုတ္။
"ပန္ကာ ပန္ကာ"
"ဆယ္မိနစ္အခ်ိန္ရပါတယ္။ အဝတ္အစားလဲၿပီးအသင့္ျပင္ထားပါ"
Staff တစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီးေျပာလ်ွင္ပဲ Stylist ေတြက Outfit ေတြခ်ိတ္ထားသည့္ ဘီးပါအဝတ္တန္းကို တြန္းကာအနားေရာက္လာသည္။ သံုးပုဒ္သာေဖ်ာ္ေျဖရေသးေပမယ့္ ညီညီေမာေနသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ CEO ကေျပာတာ အစပိုင္းနဲ႔အားေတြကိုအကုန္မသံုးနဲ႔တဲ့။
Lip Lyrics လုပ္ဖို႔ေျပာေပမယ့္ ညီညီတို႔ကိုယ္တိုင္က ပင္ကိုယ္သံမ်ားႏွင့္သာေဖ်ာ္ေျဖခ်င္၍ ပိုပင္ပန္းရေလသည္။ ခုေတာ့အေတာ္ကိုလည္ေခ်ာင္းေတျြပာေနၿပီ။ ရတဲ့ဆယ္မိနစ္ေလးစကားမေျပာဘဲ အသံစုသည့္အေနျဖင့္ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ အဝတ္လဲၿပီးတာနဲ႔ မိတ္ကပ္ထပ္ဖို႔ရသည္။
တစ္ဖန္စင္ေပၚျပန္တက္လာတာနဲ႔ ခုနကေမာတာေတြလည္းခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သြားရျပန္ပါ၏။
သင္တန္းသားဘဝကေန လူလံုးစထြက္ျပရတဲ့အခ်ိန္၊ လူလံုးစထြက္ရတာကေန စပြဲၪီးထြက္တဲ့အခ်ိန္၊ စပြဲၪီးထြက္ခ်ိန္ကေန ပရိတ္သတ္နည္းနည္းေလးနဲ႔စတင္ထိေတြ့ရခ်ိန္၊ ပရိတ္သတ္ေတြမ်ားသထက္မ်ားလာၿပီး နာမည္အရိွန္ရလာခ်ိန္၊ ေကာလဟာလမ်ားႏွင့္ တိုက္ခိုက္ခံရခ်ိန္ေတြကေန ခုလိုအဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈသတ္မွတ္ႏိုင္တဲ့အခ်က္တစ္ခုတည္းက Concert ႀကီးထဲမွာလူအင္အားပမာဏအမ်ားႀကီးကို ေဖ်ာ္ေျဖေနႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ေတြထိေရာက္လာခဲ့ေလၿပီ။ တကယ္ကိုတစ္ဆင့္ခ်င္းတက္ခဲ့ရတာပါပဲ။
ကုမၸဏီကေသးေသးေလးမဟုတ္ေပမယ့္လည္း ညီညီတို႔ကိုယ့္အားနဲ႔ကိုယ္ရုန္းခဲ့ရတာကိုယ္အသိဆံုး။
ေပ်ာ္သည္။ လူအုပ္ႀကီးျမင္ေနရရင္ေပ်ာ္သည္။ ကိုယ့္သီခ်င္းကိုကိုယ္နဲ႔လိုက္ဆိုေနတာျမင္ရရင္ၾကားရရင္ေပ်ာ္သည္။ ကိုယ့္နာမည္ကိုေအာ္ေခၚေနၾကတာကို ႀကိဳက္သည္။
ညီညီဟာ ကမ႓ာေက်ာ္ အိုင္ေဒၚလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။
........
ဆိုရွယ္မီဒီယာတြင္ပ်ံႏွံ႔ေနသည့္ဗြီဒီယိုတစ္ခု။
"A Burmese Idol performs an amazing puppet dance"
"Amazing Talent"
"Traditional Burmese dances are very cool"
စသျဖင့္ Youtube, Twitter ,TikTok တို႔လိုအင္တာနယ္ရွင္နယ္သံုး Application မ်ားတြင္ပါအသီးသီးလူၾကည့္မ်ားလ်က္ရိွသည့္ ဗီဒီယိုတစ္ခု။
"ျမန္မာအကကိုကြၽမ္းက်င္စြာကျပသြားသည့္အျပင္ ျမန္မာ့ပုဆိုးကိုပါဝတ္ျပသြားခဲ့သည့္ Eagle" ဟူသည့္ေခါင္းစဥ္မ်ားႏွင့္ တစ္ေန့ကေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆံုးခဲ့သည့္ Artist-K Concert မွ Video မ်ားကိုျဖတ္ၫွပ္ကတ္လုပ္ၿပီး ျမန္မာဖန္မ်ားမွ ခ်ီးက်ူးေထာပနာျပဳကုန္ၾကေလသည္။
အေၾကာင္းမွာ ထိုေန့ညက ဖန္ေတြရဲ့ေတာင္းဆိုခ်က္အရ ညီညီက ျမန္မာအကတစ္ခုကျပရဖို႔ျဖစ္လာသည္။
ေအာက္ကပရိတ္သတ္နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ ညီညီ့မွာတစ္ခုဂုဏ္ယူမိရေသးသည္။ လူႏွစ္ေသာင္းနီးပါးမွာ ျမန္မာကေနကိုရီးယားထိ လာၾကည့္ၾကသူကငါးေထာင္ေက်ာ္ရိွသည္တဲ့။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြအကုန္ေရာင္းကုန္တဲ့အျပင္ကို တစ္ေခါက္တစ္ေခါက္လူအျပည့္နဲ႔ က်န္ခဲ့သည့္လူေတြေတာင္ရိွကာ ေလယာဥ္အေၾကာင္းေရပိုဆြဲခဲ့ရသည္တဲ့။ ကိုယ့္အတြက္ေၾကာင့္နဲ႔ ခုလိုမျဖစ္ဖူးတာေတျြဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ရတာေပါ့။
တကယ္ကိုအမိေျမက အသားကုန္ေထာက္ပံေပးေနေတာ့တာပင္။ ဆိုေတာ့ကာ ျမန္မာပရိတ္သတ္ေတြပါေနသည့္အတြက္ ျမန္မာအကတစ္ခုကိုကျပရဖို႔ျဖစ္လာတဲ့အခါ ညီညီရုပ္ေသးအကကိုေရြးျခယ္ခဲ့သည္။ နဂိုကတည္းက တစ္ၪီးခ်င္းစြမ္းရည္ေတြထုတ္ျပခဲ့ရရင္ ျမန္မာအကတစ္ခုခုကျပဖို႔ေတြးထားခဲ့ၿပီးသား။
ေယာင္းမင္းကႀကိဳးဆြဲဟန္ႏွင့္ ညီညီကရုပ္ေသးအကကျပသည့္ Video သည္ ထိုေန့ညကစၿပီးယခုထိလူၾကည့္မ်ားေနသည္။
Knowing Brothers အစီအစဥ္မွာ Lisa ရဲ့ဂဏန္းအက ကမ႓ာေက်ာ္သြားသလိုပဲ ညီညီ့ရဲ့ ရုပ္ေသးအကသည္လည္း တစ္ေန့ထက္တစ္ေန့ပိုပိုပ်ံ့ႏွံ႔ေနလ်က္ရိွသည္။
ျမန္မာပုဆိုးဝတ္သည္ဆိုတာကလည္း ေဖ်ာ္ေျဖေနတုန္း ေအာက္ကပရိတ္သတ္ကေန စင္ေပၚပစ္တင္ထားသည့္အထဲ ပုဆိုးေတြေတြ့တာႏွင့္ ေကာက္စြပ္လိုက္တာ။ ညီညီဝတ္ထားတာျမင္ၿပီးမွမန္ဘာေတြကပါလိုက္ဝတ္ၾက၍ ပုဆိုးေလးေတြနဲ႔ လိုက္ဖက္လို႔ဆိုၿပီး trend တစ္ခုျဖစ္သြားေသးသည္။
ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႔ ျမန္မာပုဆိုးႏွင့္လံုခ်ည္မ်ား ကမ႓ာ့ေစ်းကြက္ထဲသို႔ တင္ပို႔ရမႈမ်ားျပားလာကာ တစ္ကမ႓ာလံုးအတိုင္းအတာႏွင့္ ဝယ္ယူအားေပးမႈထိုးတက္ေနသည္တဲ့ေလ။
ထိုကဲ့သို႔ ကိုယ့္အျပဳအမူေလးေၾကာင့္ အက်ိဳးမ်ားသြားရတယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္မွာဝမ္းသာမဆံုး။
ညီညီ့ကိုလည္း ျပည္တြင္းကခ်စ္ၿပီးရင္းခ်စ္လာၾကသည္။ ညီညီကေတာ့ ငါစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေလျခင္း၊ ငါ့ Impact ႀကီးမားေလျခင္းဆိုၿပီးဂုဏ္ေမာက္တာမ်ိဳးမျဖစ္မိေပါင္။
ျမန္မာကပရိတ္သတ္ေတြက ညီညီ့ကိုေခၚကုန္ၾကေလၿပီ။
"Nation Treasure"ေလးတဲ့။
"ကို႔ရတနာေလး ေမာနင္း"
ညီညီေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတာ။ ထမင္းစားဝိုင္းမွာ အစ္ကိုကပိတ္ေခၚလိုက္တာေလ။ ေတာ္ေသးတယ္ ေဇလည္းဆင္းမလာေသးတဲ့အျပင္ ဘယ္သူမွရိွမေနလို႔။ သက္ႏွင္းကေတာ့ Concert ေန့ညကဆို အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့အသံေတာင္မထြက္ႏိုင္ေတာ့ရွာ။ ဆက္ေနခ်င္ေသးေပမယ့္ မေန့ကပဲ ျပန္သြားရေလသည္။ အစ္ကိုသာဒီမွာဆက္က်န္ခဲ့တာ။
"ကို႔ ... ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ"
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ။ ဒီေန့ ကို႔ယ္ကိုအခ်ိန္ေပး။ ကိုယ္နဲ႔ေလ်ွာက္လည္"
"မဟုတ္ေတာင္ညီကေတြးၿပီးသားပါ။ သြား ဟိုဘက္တိုး ....ဖယ္...ဖယ္.... တစ္မ်ိဳးထင္ကုန္မယ္"
ညီညီကသာေနာက္ေက်ာမလံုေနတာ အစ္ကိုကၿပံဳးစိစိနဲ႔။
"ကို႔ရတနာေလးက ဘယ္လိုေနေနခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနေတာ့တာပဲ"
"ဟာ....သြားလို႔"
ေမေမနဲ႔ အဘြားတို႔ဆင္းလာမွ သက္ထင္ၿပံဳးစိစိနဲ႔ဖယ္ေပးလိုက္သည္။ တကယ္အေၾကာက္ႀကီးတာ။ သိပ္စလို႔ေကာင္း။
ဒီေန့မွလူေတြစံုေန၏။ ေဇရယ္ ေမေမရယ္ အဘနဲ႔အဘြားရယ္ ညီညီရယ္အစ္ကိုရယ္။ ညီညီလည္း Concert ၿပီးၿပီးခ်င္းမို႔ ရက္ပိုင္းေလာက္အခ်ိန္ဇယားေတြနားထားရသည္။
"သားသတင္းကေတာ့ တကယ့္ကိုဟိုးေလးတေက်ာ္ေက်ာ္ပါလား။ ေနရာတိုင္းမွာ Eagle ဆိုတဲ့နာမည္ကိုပဲ ၾကားေနရတယ္"
"ဟဲဟဲ"
"နားရက္မွာအျပည့္အဝနား။ Artist-K က အခုအရိွန္အေတာ္ရၿပီမို႔လို႔ ဆက္ျမန္ဖို႔ပဲရိွေတာ့တယ္။ ေရ႔ွေလ်ွာက္နားရမွာေတာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေၾသာ္ သက္ထင္ကေရာ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ျပန္မွာလဲ။ ေနၪီးမွာမလား"
"ဟုတ္ ေဒၚေဒၚ သားေနၪီးမွာပါ။ ဒီေန့တစ္ေန့ေတာ့ ညီ့ညီကိုငွားပါရေစ"
"အို.... ခြင့္ေတာင္းစရာမလိုပါဘူးကြယ္။ နားဆိုတာလည္း အိမ္တြင္းပုန္းခိုင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေလ်ွာက္လည္ေတာ့အပန္းေျပတာေပါ့ အဟင္းဟင္း"
အစ္ကိုကခြင့္ျပဳခ်က္ရလာေတာ့ ညီညီ့ကိုၾကည့္ၿပီးမ်က္စပစ္ျပသည္။ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြသူပိုင္ၿပီဆိုသည့္ပံုႏွင့္။
"ေဇေရာဘာလုပ္စရာရိွလဲ"
"ကုမၸဏီကိုခဏသြားရၪီးမွာပါ ေဒၚေဒၚ"
"ဒါဆို သက္ထင္နဲ႔ ညီညီတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ လည္လိုက္ၾကေတာ့ေပါ့။ ေဇ လည္း တစ္ရက္တေလနားလို႔ရပါတယ္။ ဒီေန့နားလိုက္ပါလား"
"မနားေတာ့ပါဘူး ေဒၚေဒၚ"
ေဇကခပ္ၿပံဳးၿပံဳးသာ။ ညီညီျဖင့္အားမရၿပီး စိတ္ပ်က္လိုက္တာ။ သူ႔ကို ဘယ္သူကအလုပ္ခိုတယ္လို႔ေျပာမွာစိုးလို႔လဲ။ အရမ္းေတြတာဝန္ေက်ပြန္ေနခ်င္တာ။
"သက္ထင္ေရာ ခုတေလာဘာေတြလုပ္ေနလဲ။ သီခ်င္းသစ္မထြက္တာၾကာၿပီဆို"
ေဒၚေဒၚ့ေမးခြန္းသည္ ဘာသေဘာမွမပါေပမယ့္ သက္ထင္အတြက္ေတာ့စိတ္ထိခိုက္စရာပင္။ ေဒၚေဒၚနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ရင္ အဓိကနဲ႔သာမညမခြဲျခားတတ္ခဲ့ဘဲ အခ်စ္ကိုဘဝထင္ၿပီးမိုက္ရူးရဲဆန္ ေဒၚေဒၚကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ျငင္းပယ္ခဲ့မိတာကို ျပန္ျပန္သတိရလာသည္။ ေနာင္တကပါ ကပ္လ်က္ေပါ့။
"အာရံုေတြစုစည္းလို႔မရလို႔ပါ ေဒၚေဒၚ"
"အင္း အဲ့တာကလည္းခက္သား။ အာရံုစုစည္းလို႔မရရင္ သီခ်င္းမဆိုႏိုင္ဘူး။ မဆိုပါမ်ားလာေတာ့လည္း အာရံုကစုလို႔မရျပန္ဘူး။ လံုးခ်ာလည္ရိုက္ေနတဲ့ဘဝထဲကေန ရေအာင္ရုန္းထြက္ၾကည့္ေပါ့။ အန္တီ့မွာ ႏွစ္ႏိုင္ငံပေရာဂ်က္ေတြအမ်ားႀကီးလုပ္ဖို႔ရိွတယ္။ အဲ့အခါက်ရင္ ဘက္မလိုက္ဘဲတသားတည္း တကယ္ေတာ္တဲ့သူကိုပဲ အန္တီကေရြးမွာ။ သက္ထင္အတြက္ မိုတီရေအာင္နဲ႔ ျပင္ဆင္ဖို႔အခ်ိန္ရေအာင္ေျပာျပတာပါ"
"ဟုတ္ ထပ္ၿပီးျပင္ဆင္ဖို႔အခြင့္အေရးေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ ေဒၚေဒၚ။ ကြၽန္ေတာ္ႏွစ္ခါေတာ့လက္လႊတ္မခံေတာ့ပါဘူး"
...........
လူေနနည္းပါးသည့္ ရႉခင္းေတြဘက္သို႔ ညီညီတို႔ေရာက္ေနသည္။ လူသူထူထပ္တဲ့ေနရာဆို မလြတ္လပ္၍ပင္။ ဘယ္ေနရာမွာ ပါပါရာဇီေတြ Anti fan ေတြ ရိွမေနမလဲ စိုးရိမ္ရသည့္အျပင္ ကိုယ့္ကိုမွတ္မိေနၾကမယ့္သူေတြအမ်ားႀကီးမို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ၪီးဒိတ္တာ ေအးေဆးဒိတ္ခ်င္မိသည့္အတြက္ ခုလိုလူသြားလူလာနည္းသည့္ရႈခင္းေနရာမ်ားဆီကိုပင္ထြက္လာခဲ့မိၾကသည္။
ေတာင္ကိုရီးယားေလကတျဖတ္ျဖတ္။ ကတၲရာလမ္းမႀကီးကျဖဴးေနၿပီး ထင္ရႉးပင္ေတြကလည္း လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ အစီအရီနဲ႔ေပါက္ေနၾကသည္။
"ညီ"
"ဗ်ာ"
"မင္းနဲ႔ကိုယ္ ဘာလို႔ေစာေစာမေတြ့ခဲ့ၾကတာလဲ"
ကိုကဘာကိုေတြးၿပီးေျပာမွန္းမသိေျပာသည္။ ညီညီလည္းစကားကိုဆံုးေအာင္နားေထာင္ေနသည္မို႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္လ်က္။
"ညီနဲ႔ကိုယ္ေစာသာေတြ့ခဲ့ၾကရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ေတြးမိတယ္"
"ဘာလို႔လဲဟင္"
"ေစာေစာခ်စ္မိမယ္။ ေစာေစာတြဲမိၾကမယ္။ ခုေလာက္ဆို အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးခ်စ္ခဲ့ၿပီးတဲ့သူေတျြဖစ္ေနၾကမွာ။ ခုမွစတြဲရေတာ့ အခ်ိန္ေတြပုတ္သြားသလိုပဲ။ စံုညီအတြက္ကိုယ္တို႔ေလ့က်င့္ၾကတုန္းကေလ ကိုယ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တာသိလား"
အစ္ကိုကညီညီ့ကိုၾကည့္ေနရင္းေျပာေနတာ။ အစ္ကို႔မ်က္လံုးရြဲရြဲႀကီးမ်ားႏွင့္ ညီညီ့ႏွလံုးသားအထိ ထိုးေဖာက္ေနသေယာင္။ ညီညီျမင္ေနရတဲ့ အစ္ကို႔မ်က္ႏွာေလးက ျမင္ေနရတာကိုၾကည့္မဝခ်င္ေပ။ ညီညီၾကာေလၾကာေလ ေလာဘတက္လာမိေလျဖစ္ေနၿပီ။
"ညီနဲ႔သီခ်င္းဆိုေနရတာကိုေပ်ာ္တယ္။ ညီေရးေပးတဲ့သီခ်င္းကလည္း ကိုယ္အႀကိဳက္ဆံုးသီခ်င္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ ညီနဲ႔ဆိုရင္ ကိုယ္ သီခ်င္းလုပ္ခ်င္စိတ္ေတျြဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ ကိုယ့္ေရ႔ွေရးအတြက္ေရာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားအတြက္ေရာ ညီ့ကိုလိုအပ္ေနတယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ကိုယ္တို႔ေစာေစာေတြ့ခဲ့ၾကရင္ေကာင္းမွာလို႔"
ညီညီက အစ္ကို႔လက္ကေလးကိုျပန္အုပ္မိုးကိုင္ထားလိုက္သည္။ ကိုကၿပီးခဲ့သည့္အခ်ိန္မ်ားကိုႏွေျမာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္မဟုတ္တဲ့တျခားသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္တြဲခဲ့ျခင္းကို အခ်ိန္ပုတ္သည္ဟုေတြးေတာေနသည္။
"ကိုကလည္း ေစာတာေနာက္က်တာကိုမေတြးနဲ႔ေလ။ အခုတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ခ်စ္ေနၾကၿပီပဲ။ အဲ့တာအေရးအႀကီးဆံုးမလား"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ညီ့အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္တြဲခဲ့ၾကၿပီးၿပီဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလကအေရးမႀကီးဘူး။ ညီတို႔မခြဲခြာခင္ ခြဲခြာရဖို႔ျဖစ္မလာခင္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေပးလိုက္ႏိုင္လဲဆိုတာပဲ ညီကေတြးတယ္"
"ဟမ္း.... ကိုယ္တို႔ကဘာလို႔ခြဲရမွာလဲ။ မခြဲဘူးေနာ္ တစ္သက္လံုး ကိုယ္နဲ႔ပဲလက္တြဲသြားရမွာ။ အဲ့လိုစကားေတြကိုယ့္ကိုထပ္မေျပာနဲ႔"
သက္ထင္တကယ္စိတ္ဆိုးသြားသည္။ ဒီေနရာမွာ ဘယ္ကခြဲဖို႔ကိစၥက ပါလာတာလဲ။ သက္ထင္ကေတာ့ ခ်စ္တာပဲသိသည္။ တစ္သက္လံုးမခြဲရဘူးလို႔ကိုမွတ္ထားတာ။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲရိွရိွ လမ္းခြဲမေပးဘူး။ ညီနဲ႔ေဝးမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။
"မဟုတ္ဘူးေလ...... ညီတို႔ကထာဝရႀကီးအတူေနသြားရမွာမွမဟုတ္တာ။ ညီတို႔ကမေသမ်ိဳးေတြမို႔လို႔လား"
"ညီ ..... က်စ္.... ေျပာေနတာကို။ ေသကြဲရွင္ကြဲစကားေတြထပ္မေျပာနဲ႔။ ကိုယ္တကယ္စိတ္ဆိုးမွာ"
အစ္ကိုတကယ္စိတ္တိုေနတာ။ မ်က္ႏွာကိုတင္းေနတာပဲ။ အံႀကိတ္ထား၍နားထင္မွာေသြးေၾကာစိမ္းေတြကေထာင္ေတာင္ထြက္ေနသည္။
ညီညီ အစ္ကိုစိတ္တိုတာကိုတစ္ခါမွမျမင္ဖူးခဲ့။ ခုလိုျမင္လိုက္ရတဲ့အခါက် ရင္ထဲမွာပူခနဲပဲ။ ကိုယ့္စကားတစ္ခြန္းက အဲ့လိုသက္ေရာက္သြားတာလား။ ဒီေလာကမွာဘယ္အရာမွ ထာဝရတည္ၿမဲေနတာမရိွဘူးေလ။
ညီညီတရားေပါက္ေနတာမဟုတ္ေပမယ့္ လက္ခံသင့္တာေတာ့လက္ခံရမယ္မလား။ သိပ္ခ်စ္တဲ့ခ်စ္သူေတြလည္း နီးစပ္ဖို႔ကံမပါရင္ကြဲတာပဲ။ ခ်စ္သူဘဝကိုေက်ာ္လြန္လာၿပီး ႏွစ္ၪီးတစ္အိမ္ထူေထာင္ၾကတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝေရာက္မွ ကံကုန္ရင္လည္းကြဲၾကတာပဲ။ ေဘးပေယာဂေၾကာင့္၊ အခ်စ္ကုန္သြားတာေၾကာင့္၊ ၿငီးေငြ့လာတာေၾကာင့္၊ တစ္ၪီးကထာဝရအနားယူသြားတာေၾကာင့္ စသျဖင့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးစံုေအာက္ကေန လမ္းခြဲေနၾကရတာမွာ အခ်စ္စစ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ မခြဲရပါဘူးလို႔အတပ္မေျပာႏိုင္ဘူးေလ။
ခြဲရမယ္လို႔ေျပာလိုက္တာ ဟိုးတစ္ဆံုးထိေတြးမိၿပီးေျပာလိုက္တဲ့စကားရယ္ပါ။ ကံဆိုတာႀကိဳမျမင္ရတဲ့အရာမို႔လို႔ လမ္းခြဲဖို႔ကံပါလာလားလည္းမသိ။ မပါေတာ့လည္းသက္ဆံုးတိုင္လက္တြဲရံုေပါ့။ ပါေတာ့လည္း ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာခ်စ္ေပးၿပီးတဲ့အတြက္ ကံပါသေလာက္နဲ႔ေက်နပ္ရမွာေပါ့။ အဲ့လိုသေဘာနဲ႔ေျပာတာ။ အစ္ကိုကစိတ္ႀကီးလိုက္တာ။
ကိုယ့္အမွားဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္ကပဲျပန္ေခ်ာ့ရံုေပါ့။
"မေျပာေတာ့ဘူး မေျပာေတာ့ဘူး ဟုတ္ၿပီလား"
အစ္ကိုကေရ႔ွတည့္တည့္သို႔သာၾကည့္ေနဆဲ။
"မေျပာေတာ့ဘူးလို႔။ ဟုတ္တယ္ ညီ မွားတယ္ကြာ။ ညီေတာင္းပန္တယ္။ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူးလို႔"
"ဘာလဲ အဲ့လိုေျပာတာနဲ႔ ကိုယ္ကစိတ္ေျပၿပီထင္ေနတာလား"
"ဘယ္လိုမွစိတ္ေျပမွာလဲ ေျပာ"
"ခုတစ္ေန့လံုး ကိုယ့္ကိုအခ်ိန္ေပး"
ညီညီ့ရင္ထဲလႈပ္ရွားသြားသည္။ အစ္ကို႔စကားကေတြးၾကည့္ရင္ေတြးၾကည့္သေလာက္ ခရီးေပါက္သည္ေလ။ အစ္ကိုကလည္းအတည္ေပါက္ႀကီးနဲ႔ စိန္ေခၚေနတဲ့မ်က္ႏွာေပးနဲ႔။
အဟင္း ညီညီ့ကိုလာစမ္းေနတာ။ ညီညီကသူ႔ထက္ေတာငိ သူနဲ႔အတူရိွေနခ်င္သူပါ။
"ေပးတယ္ စိတ္ဆိုးသာေျပေပး"
"ဟိတ္ ကတိတစ္ခုကိုလြယ္လြယ္မေပးရဘူးေနာ္"
"ေပးပါတယ္ဆို"
"ညေရာလား"
"ဟာ....ဟုတ္ပါတယ္ဆို"
ညီညီ့မွာရွက္လြန္းလို႔ေခါင္းကိုသာငံု႔ထားမိသည္အထိ။
"ဟားဟား..... ကိုယ္က အစကတည္းကစိတ္မဆိုးပါဘူးဗ်ာ။ စိတ္မဆိုးႏိုင္ပါဘူး ဒါေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းေတာ့ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကတိကိုေတာ့ဖ်က္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ဘယ္ကတည္းက ညဘက္အတူရိွခ်င္ေနတာလဲ"
"ဟာ..."
ညီညီ အစ္ကို႔ဆီမွာလူလည္က်တာခံလိုက္ရတာမို႔ ရွက္ၿပံဳးၿပံဳးေလးၿပံဳးမိၿပီး မ်က္ႏွာပင္လႊဲလိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ကို႔ကိုတစ္ခြန္းက်ိန္ဆဲလိုက္သည္။
"လူလည္ပန္ကာလမြတ္ႀကီး"
........
Itaewan (အီေထးဝန္) လို တကယ့္နာမည္ႀကီးေနရာသို႔ အစ္ကို႔ကိုေခၚသြားသည္။ ကမ႓ာလွည့္ခရီးသြားေတြမ်ားလိုက္တာမွ။ လူေတြဆိုတာလည္းသိပ္သည္းၾကပ္ညပ္ေနတာ။ ေစ်းေတြကလည္းေခါင္ခိုက္။ အီထဝန္လိုေနရာမ်ိဳးမွာဆိုင္ခန္းေသးေသးေလးပိုင္ရင္ကို ဒီလူကသူေဌးပဲ။ ညီညီေတာင္စဥ္းစားေနတာ။ Itaewan မွာဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္ရင္ေကာင္းမလားလို႔။
ဒရမ္မာေတြထဲက ျမင္ကြင္းမ်ိဳးၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ နမ့္ဆန္တာဝါေပၚေရာ ဟန္ျမစ္ေဘးကိုေရာ လိုက္ပို႔ခဲ့ေသးသည္။ လူလာနည္းသည့္ Bar တစ္ခုမွာထိုင္ၿပီး အစ္ကိုနဲ႔ညီညီေသာက္ၾကသည္။ လူနည္းသည္ဆိုၪီးေတာ့ ၪီးထုပ္အနက္ကိုေခါင္းငိုက္စိုက္ေဆာင္းထားရသည္။ အစ္ကို႔ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွမသိၾက၍ ကိစၥမရိွ။
တစ္ေနကုန္အိမ္တစ္ေခါက္မျွပန္မကပ္မိၾကဘဲ ဆက္တိုက္လည္လာတာ ညပင္အေတာ္နက္လာခဲ့သည္။ ေဇဆိုဖုန္းဆက္တာဘယ္ႏွစ္ခါမွန္းမသိ။ ခုအေနအထားနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ကားေမာင္းလို႔မရေတာ့ပါ။ အစ္ကိုကလည္းလမ္းေၾကာသိမွမဟုတ္။ ညီညီကလည္း အရက္ေသာက္ထားမိသည္မို႔ တစ္နည္းသာရိွေတာ့သည္။ ေဇ့ကိုလာႀကိဳခိုင္းရံု။
"ကို .... ညီ ေဇ့ကိုဖုန္းဆက္လိုက္ၪီးမယ္"
မူးတစ္ဝက္မမူးတစ္ဝက္နဲ႔ ရီေဝေဝျဖစ္ေနသည့္အစ္ကိုက အၾကည့္စိမ္းစိမ္းတစ္ခုနဲ႔ၾကည့္လာသည္။
"မဆက္ပါနဲ႔။ ဘာလို႔ဆက္မွာလဲ။ ညီပဲတစ္ညလံုးကိုယ္နဲ႔အတူေနေပးမယ္ဆို"
"ဟုတ္တယ္ေလ ဒါ့မယ့္ ခုကညီတို႔မူးေနၾကၿပီေလ။ အိမ္ျပန္ရမွာေပါ့"
"မျပန္ခ်င္ဘူး။ ျပန္ရင္အခန္းျခားရေတာ့မွာ။ ကိုယ္ကညီနဲ႔တစ္ညလံုး ေနခ်င္ေသးတာ။ အိပ္ရင္ေတာင္အတူအိပ္ခ်င္တာ။ ကိုယ္ခ်စ္သူေလးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီးအတူတူအိပ္ခ်င္တာ။ ကိုယ့္ေကာင္ေလးက တျခားသူနဲ႔ အတူအိပ္တာကိုမႀကိဳက္ဘူး"
အစ္ကို႔စကားမ်ားေၾကာင့္ ညီညီပင္အာေခါင္ေတြေျခာက္လာခဲ့သည္။ မူးေနလို႔ေျပာရဲေနရေအာင္လည္း အစ္ကို႔ပံုကအမူးလြန္ေနတဲ့ပံုမေပါက္။ ေနာက္ဆံုးစကားကိုလက္ခံေပမယ့္ ညီညီနဲ႔အိပ္ခ်င္တယ္ဆိုတာႀကီးက အစိမ္းလိုက္ႀကီးနားထဲအေတာင့္လိုက္ဝင္သြားသည္။
"ညီေရာ ကိုယ္နဲ႔အတူမေနခ်င္ဘူးလား"
ေရာ္ ခက္ၿပီ။ ဘယ္လိုေျဖရပါ့မလဲ။ အစ္ကိုေတာင္းဆိူခ်က္က ဘယ္အထိပါေနမွန္း ညီညီသိသည္။ Living Together ဆိုတာ ခုေခတ္မွာထူးဆန္းမေနေတာ့ေပမယ့္ ညီညီ့အတြက္ကအစိမ္းသက္ခံစားခ်က္ အေတြ့အႀကံဳပါ။
ညီညီေတာ့ဒီညအတြင္း ဘာျဖစ္လာမလဲဆိုတာ ႀကိဳမသိေတာ့။ အိမ္ကိုျပန္ခ်င္သလို ကိုေျပာသလို ကိုနဲ႔အတူရိွေနေသးခ်င္ျပန္မိသည္။
ဘာလုပ္ရမလဲ။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသား
ေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ တစ္နည္းအားျဖင့္ ခ်စ္သူေတာ္သည့္ ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ရမၼက္ပါသည့္ခံစားခ်က္အသစ္ေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းရမွာေသခ်ာသည့္ ညတစ္ညကို အမွားတစ္ခုဟုဆိုႏိုင္ပါသလား။ တစ္ခ်ိန္မွာျဖတ္ေတာက္ခံရခ်ိန္ အမည္းစက္တစ္ခုျဖစ္သြားႏိုင္မလား။ သည္ကိစၥအမႈကိုျပဳလိုက္လို႔ အခ်စ္ထက္ပိုစြဲလမ္းသြားၿပီး ခံစားခ်က္ေတြ လမ္းေခ်ာ္ကုန္ႏိုင္ပါသလား။
ခ်စ္ရသူအလိုလိုက္၍ ေပးဆပ္ခ်င္မိေသာ္လည္း တစ္ဖက္ကဘာမွန္းမသိတဲ့ခံစားခ်က္တစ္ခုက မလုပ္နဲ႔ဟုသတိေပးေနျပန္သည္။
"ညီ .... ကိုယ္ေမးေနတာေျဖေလ။ ကိုယ္မူးေနတယ္လို႔ထင္တာလား။ မမူးဘူးေနာ္။ ကိုယ္ကေတာ့မင္းကို လက္ထပ္မယ့္အထိ ရည္ရြယ္ထားတယ္။ လက္ထပ္ရဖို႔ အသက္ေတြႀကီးသြားမွဆိုလည္းရတယ္။ ကိုယ္ေစာင့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီ့ကိုတရားဝင္မပိုင္ဆိုင္ရေသးခင္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔အတူေနေပးပါေနာ္"
ညီညီတံုဏိွဘာေဝလုပ္ေနမိရင္းကေန ဆံုးျဖတ္ခ်င္တစ္ခုက ခိုင္ခိုင္မာမာတိုးထြက္လာသည္။ ကို႔စကားေတြေအာက္မွာအရည္ေပ်ာ္ခဲ့ၿပီး အရြယ္ေရာက္ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္၏ ေတာင့္တမိေသာခံစားခ်က္အသစ္ကို ထိေတြ့ဖို႔ျဖစ္လာကာ ခ်စ္ရသူ၏ေတာင္းဆိုမွဴမွန္သမ်ွ လိုက္ေလ်ာေနခ်င္မိသည့္စိတ္ေၾကာင့္ ညီညီေခါင္းညိမ့္လိုက္မိခဲ့ပါသည္။
ၿမိဳ႔ထဲကမိုးေမ်ွာ္တိုက္တစ္ခုမွာ ညီညီတိုက္ခန္းဝယ္ထားတာရိွသည္။ ညီညီတို႔တစ္ညတာကို ထိုမွာကုန္ဆံုးရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ေဇ့ကို "သိပ္မူးေနလို႔ကြန္ဒိုမွာပဲအိပ္လိုက္ေတာ့မယ္။ ျပန္မလာေတာ့ဘူး ေမ်ွာ္မေနေတာ့နဲ႔"ဟု ဖုန္းဆက္ေျပာၿပီးေနာက္ ရင္ထဲပူၿပီးက်န္ခဲ့သည္။
ညီညီေတာ့ ဒီညအတြက္ ရင္ခုန္တာထက္ပိုေနခဲ့ေလၿပီ။
......
ကားကိုဒီတိုင္းထားခဲ့ၿပီး တကၠစီႏွင့္ပင္လာခဲ့ေတာ့သည္။ လမ္းတေလ်ွာက္လံုး အစ္ကိုကညီညီ့ကိုမွီအိပ္လာသည္။ မူးေနလို႔မဟုတ္ဘဲ ကေလးခြၽဲခြၽဲေနတဲ့ပံု။
ကြန္ဒိုခန္းထိေတာ့ သူ႔ဘာသာလမ္းေလ်ွာက္သည္။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ေျခလွမ္းကိုမွန္ေနတာပဲ။ တိုက္ခန္းနဲ႔နီးလာေလေလ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မည့္အေျခအေနအသစ္အတြက္ရင္ခုန္ေလ။
"ခ်ပ္"
ညီညီကပင္စ၍ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ အစ္ကိုကအခန္းထဲတန္းမဝင္ေသးပဲ ညီညီ့ကိုၾကည့္ေနေသး၍ အၾကည့္လႊဲလိုက္ရေသးသည္။ ဆက္ၾကည့္ေနမိရင္ ခံႏိုင္ရည္ရိွေတာ့မွာမဟုတ္။
"ဝင္ေလ"
"ကိုယ္ဝင္လိုက္ရင္ ကိုယ့္စိတ္ေတြမထိန္းႏိုင္ေတာ့မွာစိုးလို႔။ ညီ့ကိုဒဏ္ရာျဖစ္သြားေစမွာစိုးလို႔"
"ဒီထိေတာင္ေရာက္လာၿပီးၿပီကို"
ညီညီတိုးတိုးေလးေရရြတ္လိုက္တာေပမယ့္ အစ္ကိုမ်က္လံုးေတြအေရာင္လက္လာသည္။
အၾကည့္မ်ားပိုစူးရဲလာၿပီး ရုတ္တရက္ပင္ ညီညီ့အနားေရာက္ခ်လာသည္။ ညီညီ့မ်က္ႏွာေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ပင့္ယူၿပီးနဖူးခ်င္းထိကပ္လိုက္သည္။ ႏွာဖ်ားထိပ္ႏွစ္ခုဟာထိကပ္ေနၾကၿပီး ႏွစ္ၪီးစလံုး၏ ရင္ခုန္သံမ်ားသည္ ကြၽမ္းထိုးေမွာက္ခံုျဖစ္ၾကလ်က္။
ဟူး ဟဲ ႏွင့္ အသက္ရႉသံမ်ား ျမန္ဆန္ေနၾကၿပီး အနမ္းတစ္ခုစတင္ရန္ပင္ တံု႔ဆိုင္းေနၾကျပန္သည္။ စမိၿပီဆိုတာနဲ႔ အေတာမသတ္ေတာ့ဘဲ ရပ္ဆိုင္းရန္ခက္ခဲသြားမွာကိုႏွစ္ၪီးစလံုးေကာင္းေကာင္းသိၾကသည့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္ ေသခ်ာ၏မေသခ်ာ၏ ေစာင့္ေနၾကျခင္း။
"ညီ..... ကိုယ္ဆက္သြားရမွာလား"
"သြား"
ေရကာတာၿပိဳသြားသည့္ ဆည္ေရမ်ားလို၊ ျမင္းေဇာင္းမွလႊတ္လိုက္သည့္ ျမင္းမ်ားလို၊ မုန္တိုင္းရက္မွာရြာသည့္မိုးမ်ားလို အတားအဆီးမရိွ အနမ္းမိုးမ်ားႀကဲခ်မိေတာ့သည္။ ရမၼက္ဆိပ္မ်ားတက္ကာ တရိႈက္မက္မက္ ဆင့္၍ဆင့္၍စုပ္ယူနမ္းရိႈက္ေနၾကသည္ကေန သူတို႔ႏွစ္ၪီးစလံုး၏ပထမဆံုးအႀကိမ္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ၾကရေတာ့မည္။
မည္သူမွရိွမေနသည့္အခန္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္းရိွေနသည္ဆိုသည့္အသိက စိတ္အဟုန္တို႔ပိုမိုႏိုးႂကြလာေစရန္ လႈံ႔ေဆာ္ေနသကဲ့သို႔။ အခန္းအဝင္မွ ဧည့္ခန္းသို႔၊ ဧည့္ခန္းမွအိပ္ခန္းသို႔၊ အိပ္ခန္းမွအိပ္ရာေပၚသို႔ေရာက္သည္အထိ အၾကင္နာအနမ္းမ်ားထိစပ္ရာ ႏႈတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ခု ဂေဟစပ္မျပတ္ၾကဘဲ သာယာမိန္းေမာစြာထိေတြ့ေနၾကလ်က္။ အရက္အရည္တို႔ျဖတ္ဝင္စီးဆင္းထားသည့္ အာခံတြင္းမ်ားမို႔ ခ်ဥ္စူးစူးအနံ႔လည္းတစ္ခါတစ္ခါရမိေသာ္လည္း ထိုအနံကပင္ ဆြဲေဆာင္မႈပင္ပိုရိွလာသလို။
မိနစ္အေတာ္ၾကာနမ္းရိႈက္ၿပီးစဥ္မွာ ႏႈတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ခု ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကြဲဟသြားၾကသည္။ တစ္ၪီးကိုတစ္ၪီးအၾကင္နာေတြယိုဖိတ္ေနသည့္ အခ်စ္မ်က္လံုးေတြနဲ႔စိုက္ၾကည့္မိၾကရင္း ေနာက္တစ္တင့္တက္ဖို႔ျဖစ္လာသည္။
"ညီ....ေသ .... ေသခ်ာၿပီေနာ္"
"အားလံုးကို ကို႔ကို ပံုအပ္ထားပါတယ္"
ထို႔ေနာက္ တစ္စတစ္စလြင့္စင္ထြက္သြားသည့္ အဝတ္မ်ားႏွင့္အတူ ဝတ္စကလစ္ျဖစ္သြားၾက
သည့္ အေပၚေအာင္ထပ္လ်က္သားကိုယ္ထည္ႏွစ္ခု။
မီးေရာင္စံုမ်ားနဲ႔လွခ်င္တိုင္းလွသည့္ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ ဆိုးလ္ၿမိဳ႔၏တစ္ေနရာတစ္ေဒသတစ္ခုခုမွာလည္း ခ်စ္သူႏွစ္ၪီးတို႔သည္ သူတို႔ဆက္ဆံေရးတစ္ခုအတြက္ အလွဆင္ျခယ္သေနခဲ့ၾကသည္။
သူတို႔အေသြးအသားမ်ား ေနွာခဲ့ၾကၿပီ။ သူတို႔စည္းတစ္ခုကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၾကၿပီ။ ရင္ခုန္သံအခ်စ္ႏွင့္ထပ္တူျပဳသည့္ ရမၼက္မီးေတာက္တို႔၏ ပူေနြးေနြးအထိအေတြ့ခံစားခ်က္တို႔ကို တစ္ႀကိမ္ထက္ပို၍ မျပည့္ဝႏိုင္စြာ မလံုေလာက္ႏိုင္စြာ ျပဳမူခဲ့ၾကသည္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ အေရာင္ပါသည့္ဆိုးေဆးတစ္ခုစြန္းထင္းခဲ့ၿပီမို႔ အျဖဴထည္ညီအစ္ကိုသံေယာဇဥ္က အလိုလိုျပတ္ေတာက္သြားခဲ့ေလၿပီ။
ၿပီးဆံုးခ်ိန္တြင္ ၿငိမ္သက္သြားၾကသည့္ ေစာင္ပံုထည္ေအာက္ကေက်ာေျပာင္ကိုယ္ထည္ႏွစ္ခု၏ တစ္ၪီးကိုယ္တစ္ၪီး ကိုယ္ပိုင္ရတနာအထုပ္တစ္ထုပ္ကဲ့သို႔ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ရင္ဝယ္ပိုက္ၾကရင္း အခ်စ္ေတြပိုတိုးလာခဲ့ၾကေလသည္။
ထိုေန့ညက ႏွလံုးသားနယ္ကေနျဖတ္လာၿပီး စိတ္ရင္းဆိုသည့္ဂိတ္မွာေထာက္ခံခ်က္ရလာသည့္ စစ္မွန္ေသာစကားတစ္ခြန္းစီေျပာခဲ့ၾကသည္။
"ညီ .....ကိုယ္မင္းကို သိပ္ခ်စ္တယ္"
"ညီလည္း အစ္ကို႔ကိုသိပ္ခ်စ္တယ္"
...........
#Yoe
June 2 2022 9:47 PM