'သိမ်ငယ်စိတ်'ဟူသောစကားလုံးက လင်းယွီရန်၏စိတ်ထဲတွင် မကြာခဏပေါ်လာတတ်လေသည်။သူသည်အမြဲတစေအခြားသူများထက် နိမ့်ကျသည်ဟုခံစားရခြင်းမဟုတ်သော်လည်း ရံဖန်ရံခါတော့ဖြစ်ပေါ်တတ်၏။ညံ့ဖျင်းသည်ဟု သူခံစားမိသည့်ပထမဆုံးအချက်မှာ ပန်းချီဆွဲခြင်းပင်။ဒုတိယအချက်မှာရှက်ကြောက်တတ်ကာ ငိုယိုလေ့ရှိခြင်းဖြစ်ပြီး နောက်ဆုံးအချက်မှာပိန်လွန်းပြီးအံဝင်ခွင်ကျင်ဖြစ်မနေခြင်းသာ။
လူတိုင်းကသိမ်ငယ်စိတ်ကိုခံစားရနိုင်သော်လည်း ကုယောင်ယန်ကတော့မခံစားနိုင်ဟုသူတွေးတောခဲ့မိ၏။
ထိုသူကသိသာထင်ရှားစွာပင်အံ့ဩစရာကောင်းပြီး မည်သည့်နေရာတွင်မဆိုလင်းယွီရန်ထပ်များစွာသာလွန်လေသည်။
"ဘယ်လိုများ.....အခြားလူတွေသူတို့ကိုယ်သူတို့ယုံကြည်မှုပြန်ရလာအောင်ကူညီပေးရမလဲ...."
လင်းယွီရန်သည်ကုတင်ပေါ်တွင်လှဲလျောင်းရင်း မေးခွန်းတစ်ခုကိုရိုက်နေ၏။
ကုယောင်ယန်သူ့ကိုယ်သူအထင်အမြင်သေးနေရသည့်အကြောင်းရင်းမှာ သူ့မိသားစုနှင့်သက်ဆိုင်နေသည်ဟု မစ္စတာကျန့်ကပြောပြခဲ့၏။ငယ်စဉ်ကပင် မကောင်းသောကိစ္စများစွာကိုတွေ့ကြုံခဲ့ရပြီး နောက်ဆုံးတွင် နေရောင်အောက်၌နေထိုင်ရန်အခွင့်အရေးရလာသောအခါ တောက်ပမှုကြောင့် မျက်လုံးများပင်မဖွင့်နိုင်တော့။
သူစိမ်းများနှင့်မည်သို့စကားပြောရမလဲ သို့မဟုတ် တခြားသူများနှင့်ဘယ်လိုဆက်ဆံရမလဲဆိုသည်ကိုသူမသိပေ။နှစ်များကြာမြင့်လာသည်နှင့်အမျှ အများကြီးတိုးတက်လာခဲ့သော်လည်း သူကဤငြိမ်းချမ်းသောကမ္ဘာကြီးနှင့်မသက်ဆိုင်ဟု ခံစားနေမိဆဲ။
ထို့ကြောင့်သူကမမလင်း၏မှောင်ခိုဈေးကွက်ဘား၌ ပုန်းနေခဲ့ခြင်းပင်။အကြောင်းအရင်းမှာ ထိုနေရာကသာ သူ့ယခင်ဘဝနှင့်အနီးစပ်ဆုံးဖြစ်နေခြင်းကြောင့်သာ။သူ့တွင်မည်သည့်အရာများဖြစ်လာမလဲဆိုသည်ကိုလည်းဂရုမစိုက်တော့ဘဲ ထိုနေရာတွင်သာသူကိုယ်သူပစ်ထားချင်ခဲ့၏။
"တကယ့်ကိုပြောရခက်တယ်"
လင်းယွီရန်သည် သူ့ဖုန်းထဲ၌ရှာဖွေလိုက်သော်လည်း အဖိုးတန်အချက်အလက်များကိုရှာမတွေ့ခဲ့ပေ။ သက်ပြင်းချပြီးနောက် ဖုန်းကိုသူ့ဘေးတွင်ထားလိုက်၏။သူ၎င်းကိုမမြင်နိုင်ခဲ့သော်လည်း ကုယောင်ယန်မတော်တဆပြောလိုက်သည့်စကားလုံးများက သူ့နှလုံးသားထဲ၌ ပေါ်လွင်နေခဲ့လေသည်။
လင်းယွီရန်က သူ့အားကူညီရန် သို့မဟုတ် ကယ်တင်ရန် နည်းလမ်းရှိလားဟု မစ္စတာကျန့်ကိုမေးခဲ့လေသည်။တစ်ဖက်လူကမရှိဟုသာ ပြန်ဖြေလာခဲ့၏။
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ကုယောင်ယန်သည်ပျော့ညံ့သူမဟုတ်သလို မည်သူ့အကူအညီမှလည်းမလိုအပ်ပေ။ သူကလွတ်လပ်ပြီးဖော်ရွေမှုမရှိသည့်တိုင် သူ့နှလုံးသားကခိုင်မာလေသည်။သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်အားလုံးမှာသူ့ကိုယ်ပိုင်ရွေးချယ်မှုများသာဖြစ်ပြီး သူလျှောက်လှမ်းနေသည့်ခြေလှမ်းတိုင်းကလည်း သူလုပ်ချင်သည်၊မလုပ်ချင်သည်ဆိုသည့်အပေါ်သာ မူတည်လေသည်။
နောက်ရက်အနည်းငယ်တွင် လင်းယွီရန်သည် မစ္စတာကျန့်၏အိမ်သို့နှစ်နာရီစောကာသွားခဲ့၏။
ကုယောင်ယန်သူ့အားထပ်လာခေါ်သည့်အခါ စောင့်ဆိုင်းနေရမည်အားသူစိုးထိတ်မိလေသည်။လေကရေခဲနှင့်နှင်းမှုန်များကိုလွင့်ပျံနေစေပြီး အပူချိန်ကလည်းယခင်ကထပ်ပို၍အေးလာလေပြီ။
ဤခရီးစဉ်၏ရည်ရွယ်ချက်ကိုသူမမေ့ခဲ့သော်လည်း ကုယောင်ယန်ကိုနေ့တိုင်းမြင်တွေ့နေရသည့်အခါ သူ့စိတ်ထဲမှရှုပ်ထွေးနေသည့်အတွေးများအားလုံးကပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တော့သည်။သူကထိုသူ့အားနေ့တိုင်းကပ်တွယ်နေကာ စကားများပြောနေခဲ့၏။ကုယောင်ယန်ရေချိုးနေသောအချိန်၌ပင် သူကတံခါးနားတွင်ရပ်ကာပြောပေလိမ့်မည်။
"မစ္စတာကျန့်ကဒီနေ့ငါ့ကိုချီးကျူးခဲ့တယ် ငါက
အရမ်းတော်တယ်လို့သူကပြောတယ်!"
"Oh"
"ငါ့ရဲ့တိုးတက်မှုအရမ်းမြန်တယ်လို့လည်း သူကပြောတယ် အရင်ကငါ့ကိုသင်ပေးမယ့်ကျွမ်းကျင်ဆရာမရှိလို့ဖြစ်နေတာလို့သူကပြောတယ်"
"Oh—"
"ကုယောင်ယန်? ငါပြောတာကြားလား?"
လင်းယွီရန်မှာအဖြေပြန်မရပေ။
ရေချိုးခန်းတံခါးမှာဆောင့်ဖွင့်ခံလိုက်ရပြီး ကုယောင်ယန်ကခါးတွင်ကိုယ်သုတ်ပုဝါကိုပတ်လျက်ထွက်လာ၏။သူကမေးလာလေသည်။
"မင်းကသူများရဲ့လိင်ကိစ္စကိုတိတ်တခိုးကြည့်နေရတာနှစ်သက်တဲ့သူလား?"
လင်းယွီရန်သည်ကုယောင်ယန်၏ရင်ဘတ်ကြွက်သားများကိုတိတ်တဆိတ်အသေးစိပ်ကြည့်ရှုပြီးနောက် သူ့ကိုယ်သူငုံ့ကြည့်လိုက်၏။သူကအလွန့်အလွန် ဝမ်းသာနေရာမှ ခဏမျှဝမ်းနည်းသွားပြန်လေသည်။သူ့စိတ်ခံစားချက်များမှာလည်းတက်လိုက်ကျလိုက်ဖြစ်နေတော့သည်။
ကုယောင်ယန်ကမေးလိုက်လေသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
လင်းယွီရန်ကကျိုးနွံ့စွာမေးလိုက်၏။
"မင်းရဲ့ကြွက်သားတွေကဘယ်လို..ဘယ်လိုများကြီးထွားလာရတာလဲ?"
ကုယောင်ယန်: "မင်းသိချင်လား?"
လင်းယွီရန်ကထပ်ခါထပ်ခါခေါင်းညိတ်ပြပြီး အာရုံစိုက်နားထောင်ရင်း တစ်ဖက်သား၏သွန်သင်ချက်များကိုမှတ်တမ်းတင်ရန် မှတ်စုစာအုပ်ငယ်ကိုရှာဖွေတော့သည်။
ကုယောင်ယန်ကခဏမျှစဉ်းစားနေပြီး သူ့အမူအရာက သူ့အတွေးများအားအဖြေရှာနေသလိုလေးနက်နေ၏။
လင်းယွီရန်မှာစိတ်လှုပ်ရှားစွာစောင့်ဆိုင်းနေခဲ့သော်လည်း ထိုသူ့အားတိုက်တွန်းရန်မှာလည်းရှက်စရာကောင်းနေ၏။
ငါးမိနစ်အကြာတွင်ကုယောင်ယန်က သူ့ပခုံးအားပုတ်ကာ ရှက်ဖွယ်လိလိစကားကိုပြောလာတော့သည်။
"ဒါကငါ့မျိုးရိုးဗီဇကလာတာဆိုတော့ မင်းအရှုံးပေးလိုက်ပါတော့"
——
ဖူး!
လင်းယွီရန်သည်ဒေါသတကြီးထခုန်ကာ ဖုန်းကိုထုတ်လိုက်ပြီး "အခြားသူတွေသူတို့ကိုယ်သူတို့ယုံကြည်မှုပြန်ရအောင် ဘယ်လိုကူညီရမလဲ" ဆိုသည့်မေးခွန်းကိုဒေါသတကြီး ဖျက်ပစ်လိုက်၏။
သေချာပေါက်ပင် မည်သူမဆိုသိမ်ငယ်စိတ်ကိုခံစားရနိုင်သော်လည်း ကုယောင်ယန်ကတော့သိမ်ငယ်သည်ဟုခံစားရမည်မဟုတ်ပေ။
နောက်တစ်နေ့တွင် လင်းယွီရန်သည်မစ္စတာကျန့်၏အိမ်၌ထုံးစံအတိုင်းအတန်းတက်ရန်သွားခဲ့သော်လည်း အိမ်တံခါးဝသို့မရောက်မီတွင် သူ၏ အမြင်အာရုံသည်ရုတ်တရက်မှောင်မိုက်သွားပြီး ကျဉ်းမြောင်းသောလမ်းကြားထဲသို့ ဆွဲခေါ်သွားခံရလေသည်။
သူ့ပတ်ဝန်းကျင်မှအသံများအရ ခွန်အားကြီးသည့်လူသုံးလေးယောက်လောက်ရှိနေ၏၊သူ့ခေါင်းပေါ်၌ စက္ကူအိတ်ကရှိနေပြီး ပါးစပ်ကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပိတ်ခံထားရလေသည်။လင်းယွီရန်ကခက်ခက်ခဲခဲ ရုန်းကန်ပြီး ထိုလူ၏ခြေထောက်ကိုနင်းရန်အခွင့်အရေးကို ရှာတွေ့ခဲ့၏။ထိုလူကအော်ဟစ်ကာ သူ့ကို အမြန်လွှတ်ပေးလာခဲ့လေသည်။လင်းယွီရန်၏ပါးစပ်မှာပြေလျော့သွားပြီး အကူအညီတောင်းရန်အော်ဟစ်တော့မည့်အချိန်တွင် တစ်ဖက်လူများ၏အသံမထွက်ရန် ကမန်းကတန်းတောင်းဆိုသံကိုကြားလိုက်ရလေသည်။
ထိုထဲမှတစ်ယောက်ကသူ့အတွက်ခေါင်းပေါ်မှအိတ်ကိုဖယ်ပေးလာကြပြီးနောက် "plop" ဟူသောအသံဖြင့်မြေပြင်ပေါ်ဒူးထောက်လာ၏။
အခြေအနေများက လျင်မြန်စွာပင်ပြောင်းပြန်ဖြစ်သွားသဖြင့် လင်းယွီရန်သည်သူ့ပတ်ဝန်းကျင်၌ ဖြစ်ပျက်နေသည်များကိုနားမလည်နိုင်တော့ဘဲ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်နောက်ဆုတ်သွားခဲ့မိလေသည်။
"Overဖြစ်နေပြီ"
စကားပြောနေသည့်လူ၏ပါးစပ်ထောင့်၌ ပြာနှမ်းနေသည့်ပွန်းပဲ့ဒဏ်ရာတစ်ခုရှိလေသည်။သူ့တွင်ကျယ်ပြန့်သောနဖူးနှင့်ပါးစပ်ရှိ၏။၎င်းကသူ၏ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ်ဤနေရာသို့ရောက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပြီး၊ ဤနေရာ၌ဆိုးရွားလှသည့်လေ့ကျင့်ရေးများကိုတွေ့ကြုံခဲ့ရပြီးနောက်တွင်တော့ သူကသူ့၏ အသင်းဖော်များကိုပွေ့ဖက်ပြီး District League A ၏ချန်ပီယံအကြောင်း ငိုကြွေးတိုင်တန်းလာခဲ့တော့သည်။သူ့နာမည်ကမုန်ဟူပင်။
ဒူးထောက်နေသောလူမှာ ပန်းရောင်ဆံပင်နှင့်အသားညိုသောလူတစ်ယောက်ပင်။သူ့တွင် မှတ်သားရလွယ်ကူပြီး ရိုးရှင်းသော စွန်းကျစ်[1]ဟူသောတရုတ်နာမည်ရှိလေသည်။
သူကမုန်ဟူကိုမေးလာ၏။
"ဒါကမင်းတို့နိုင်ငံရဲ့ကျင့်ဝတ်ထုံးတမ်းနဲ့မညီဘူးလား?"
မုန်ဟူကရေရွတ်လာ၏။
"Overဖြစ်နေပြီလို့"
သို့သော်ခဏမျှစဉ်းစားပြီးနောက် သူကထပ်ပြောလာလေသည်။
"ဒါပေမယ့် မင်းနာမည်ကဒူးထောက်ဖို့သင့်တော်ပါတယ်"
လင်းယွီရန်ကငြိမ်သက်သွားပြီး ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲဟု တွေးလိုက်မိလေသည်။သူကအံ့ဩသင့်စွာဖြင့်မေးလိုက်လေသည်။
"မင်း-မင်းတို့ငါ့ကိုရှာနေတာလား? ဘာလိုချင်လို့လဲ?"
မုန်ဟူကတောင်းပန်လာ၏။
"တောင်းပန်ပါတယ် မစ္စတာလင်း ဒီလိုနည်းလမ်းနဲ့တွေ့ရလို့စိတ်မကောင်းပါဘူး ဒါပေမဲ့အရမ်းတုံးတိကြီးဖြစ်နေပြီး မင်းကြောက်ပြီးအဝေးကိုထွက်သွားမှာကိုစိုးရိမ်လို့ပါ"
လင်းယွီရန်မှာစိတ်ရှုပ်နေသော်လည်း ညည်းညူရန်တော့မမေ့ပေ။သူဤနည်းလမ်းမှမလွတ်မြောက်နိုင်သော်လည်း သူသာအနည်းငယ်မျှသတ္တိမရှိခဲ့ပါလျှင် ကြောက်လန့်လွန်းသဖြင့်သေသွားပေလိမ့်မည်။
"...ငါ့ဆီကဘာလိုချင်လို့လဲ?"
စွန်းကျစ်မှာဒူးထောက်နေဆဲ။လင်းယွီရန်ကသူ့အားထူပေးနေချိန်၌ မုန်ဟူကပြောလာ၏။
"မင်းကငါတို့နည်းပြရဲ့ကောင်လေးပဲ ဟုတ်တယ်မလား?"
လင်းယွီရန်ကချက်ချင်းပင်လက်ဝှေ့ယမ်းလိုက်၏။
"မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး ငါ—ငါတို့ကသာမန်သူငယ်ချင်းတွေပါ"
'သူတို့က အဲဒါကိုလူသိရှင်ကြားမပြချင်သေးတာလား?'
မုန်ဟူက ချက်ချင်းသဘောပေါက်သွား၏။သူကတစ်ဖက်လူနှင့်ရေလိုက်ငါးလိုက်ပြောပေးလာ၏။
"သာမန်သူငယ်ချင်းတွေလည်း ကောင်းပါတယ် ဟုတ်သားပဲ ငါတို့ဒီနေ့မင်းကိုမေတ္တာရပ်ခံဖို့လာခဲ့တာပါ"
လင်းယွီရန်ကသူ့ကိုယ်သူလက်ညှိုးထိုးပြပြီး မေးလိုက်လေသည်။
"ငါ့ကိုလား? ငါကဘယ်လိုကူညီရမှာလဲ?"
စွန်းကျစ်ကချက်ချင်းအော်ဟစ်ငိုယိုလာတော့သည်။
"မင်းငါတို့နည်းပြကိုနားရက်ယူအောင်လုပ်ပေးနိုင်မလား? တစ်ရက်ထဲပါ သူဒီကိုရောက်နေတာနှစ်ပတ်လောက်ရှိနေပြီကို တစ်ရက်မှနားရက်မယူဘူး သူအနားမယူတာကအရေးမကြီးပေမယ့် ငါတို့ကရောအနားယူဖို့မလိုအပ်ဘူးတဲ့လား? ငါတို့ကသူ့ထက်အသက်ကြီးပေမယ့် ငါတို့လည်းငယ်ရွယ်သေးတာပဲလေ ငါ့ကောင်မလေးကငါနဲ့အတူရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့ နဲ့ ငါနားရက်ရဖို့စောင့်နေတုန်းပဲ"
မုန်ဟူကဖြတ်ပြောလာ၏။
"သူ့ကောင်မလေးနာမည်က စွန်းရှီဖူ[2]ပါ"
လင်းယွီရန်မှာထိန်းမထားနိုင်တော့။ရုတ်တရက် "ဖူး"ဟူသောအသံနှင့်အတူ ရယ်မောလာ၏။ဤလူများကသူ့အပေါ်မည်သည့်အန္တရာယ်မှပေးခြင်းမရှိသောကြောင့် သူ့စိတ်ထဲမှအာဃာတများကိုလက်လွှတ်လိုက်လေသည်။သူကဝမ်းနည်းစွာဖြင့်ပြောလိုက်၏။
"ငါမင်းတို့ကိုမကူညီနိုင်ဘူး"
မုန်ဟူကမေးလိုက်၏။
"ဘာလို့လဲ?"
"ကုယောင်ယန်ရဲ့ကိစ္စတွေနဲ့ပတ်သက်ပြီး ငါဘာမှ မပြောနိုင်ဘူးလေ ငါတို့ကြားကဆက်ဆံရေးကမင်းတို့ထင်သလောက် မကောင်းဘူး"
ထိုစကားကိုပြောပြီးနောက် လင်းယွီရန်သည် အနည်းငယ်စိတ်မသက်မသာ ခံစားလိုက်ရလေသည်။သူနှုတ်ခမ်းကိုကိုစူကာ နှုတ်ဆိတ်သွားလေသည်။
"မင်းကိုယ်တိုင်ပြောဖို့ မလိုပါဘူး"
မုန်ဟူကပြောလာ၏။
"ငါတို့အားလုံးကအစီအစဥ်အချို့ကို တွက်ချက်ထားပြီးပါပြီ မင်းကငါတို့နဲ့ ပူးပေါင်းဖို့ပဲလိုတာပါ"
လင်းယွီရန်ကမျက်တောင်ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်ဖြင့် သူ့အားသံသယများဖြင့် ကြည့်လိုက်၏။
မုန်ဟူသည် စိတ်ရင်းမှန်ဖြင့်120 ဒီဂရီနီးပါးလေးနက်စွာဦးညွှတ်ကာ
"ကျေးဇူးပြုပြီး မင်းနေမကောင်းချင်ယောင်ဆောင်ပေးလို့ရမလား?"
"နေ နေမကောင်းချင်ယောင်ဆောင်တာလား?"
လင်းယွီရန်သည်စက္ကန့်အနည်းငယ်မျှ ထိတ်လန့်သွားလေသည်။သူကဆိုလိုရင်းကိုနားလည်သွားပြီးနောက် လျင်မြန်စွာပင်ပြောလာ၏။
"မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး ဒါကလုံးဝအလုပ်မဖြစ်ဘူး ငါနေမကောင်းရုံနဲ့ သူကဘယ်တော့မှနားရက်ယူမှာမဟုတ်ဘူး"
မုန်ဟူကပြောလာ၏။
"သူသေချာပေါက်ကိုနားရက်ယူမှာ မင်းငါတို့ကိုယုံဖို့ပဲလိုတာပါ"
လင်းယွီရန်ကငြင်းချင်နေဆဲဖြစ်သော်လည်း စွန်းကျစ်ကထပ်၍ဒူးထောက်ရန်ပြင်လာသည်ကိုမြင်လျှင် သူကကမန်းကတန်းပြောလိုက်၏။
"ငါ—ငါမင်းတို့ကိုတကယ်မကူညီနိုင်ဘူး ငါဒီနေ့မစ္စတာကျန့်အတန်းကိုသွားရမှာ"
မုန်ဟူမှာကြမ်းကြုတ်သောပုံစံမျိုးရှိသော်လည်း သူ့စိတ်မှာတော့ အလွန်ပင်စေ့စေ့စပ်စပ်နိုင်လှ၏။သူကဤကိစ္စအတွက် ဒီမနက်စောစောကပင် အစီအစဉ်တချို့ကိုစီစဉ်ပြီးလေပြီ။
"ဘော့စ်ကဒီကိစ္စကိုသဘောတူပြီးပြီ နောက်တစ်နေ့မှမင်းကိုအစားထိုးသင်ပေးမယ်လို့သူကပြောတယ်"
.......
လင်းယွီရန်သည် ယခုအချိန်တွင်ခေါင်းရှောင်၍မရတော့။ကျည်ဆံကိုကိုက်ကာ[3] သဘောတူလိုက်ရတော့သည်။မုန်ဟူကရေနွေးအိတ်တစ်အိတ်ကိုပေးလာပြီးနောက် လင်းယွီရန်ကအိပ်ဆောင်သို့ပြန်ကာ ညဝတ်အင်္ကျီကိုလဲဝတ်လိုက်၏။ဤအစီအစဥ်သည်ကျိန်းသေကျရှုံးလိမ့်မည်ဟု သူခံစားခဲ့ရပြီး ကုယောင်ယန်သည်သူ့ကြောင့်နှင့်တော့ ထိုကိစ္စမျိုးကိုမည်သည့်အခါမျှလုပ်ဆောင်မည်မဟုတ်ပေ။သူနေမကောင်းဖြစ်နေလျှင်တောင် ထိုသူကတော့ အလုပ်ပြီးမှသာအိမ်သို့အပြေးပြန်လာပေလိမ့်မည်။
သက်ပြင်းချပြီးနောက် ရေနွေးအိတ်ကိုနဖူးပေါ်တင်လိုက်ကာ ပြတင်းပေါက်မှအပြင်သို့တိတ်တဆိတ် လှမ်းကြည့်နေမိ၏။
ထူးဆန်းလှပေသည်.....သူဘာလို့စိတ်ဆိုးနေသလိုခံစားနေရတာလဲ?
ကုယောင်ယန်ပြန်မလာသည်က ပုံမှန်သာ။သို့သော် သူသာပြန်လာခဲ့ပါလျှင်.......၎င်းကအနည်းငယ်မူမမှန်တော့ ဟုတ်တယ်မလား?
သူထိုသို့တွေးနေချိန်၌ တစ်စုံတစ်ယောက်ကအောက်ထပ်မှတံခါးကိုတွန်းဖွင့်လာ၏။တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသောအိမ်ကြီးထဲတွင် လျင်မြန်သောခြေသံများဆက်တိုက်ဆိုသလို ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။ တစ်ဖက်လူမှာဖိနပ်ပင်ပြောင်းမစီးနိုင်တော့ဘဲ သူ့အခန်းဆီသို့ပြေးလာခဲ့ခြင်းပင်။
လင်းယွီရန်မှာစက္ကန့်အနည်းငယ်မျှထိတ်လန့်သွားပြီး နှလုံးခုန်မြန်လာတော့သည်။စောင်အောက်၌ ရေနွေးအိတ်ကိုအမြန်ဝှက်ထားလိုက်ပြီး မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားလိုက်၏။
နောက်တစ်စက္ကန့်တွင် တံခါးကကျယ်ကျယ်ပွင့်လာပြီး အအေးဓာတ်နှင့်အတူကုယောင်ယန်ကပြေးဝင်လာကာ သူ့ကုတင်ဘေးတွင်ရပ်လာတော့သည်။
ခြေသံများကရပ်တန့်သွားသော်လည်း လင်းယွီရန်၏နှလုံးခုန်သံများက မြန်ဆန်နေဆဲ။ကုယောင်ယန်၏လျင်မြန်သောအသက်ရှုသံများက သူ့နားသို့ဖြည်းညင်းစွာချဉ်းကပ်လာသည်ကို သူသတိပြုမိလိုက်ပြီးနောက် ထိုသူ၏လက်ကသူ၏ပူနေသောနဖူးပေါ်ရောက်လာခဲ့တော့သည်။
Translator Notes:
[1] စွန်းကျစ်:သူ့နာမည်ကမြေး(grandson)ဆိုတဲ့အဓိပ္ပာယ်ပါ
[2]:စွန်းရှီဖူ:စွန်းကျစ်ရဲ့ကောင်မလေးနာမည်ကတော့ မြေးရဲ့ဇနီး[မြေးချွေးမ]ဆိုတဲ့အဓိပ္ပာယ်ပါ🤣
[3]ကျည်ဆန်ကိုကိုက်: ခက်ခဲသော သို့မဟုတ် မနှစ်မြို့ဖွယ်တစ်ခုခုကို လုပ်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်တာမျိုးပါ
-Zawgyi
'သိမ္ငယ္စိတ္'ဟူေသာစကားလုံးက လင္းယြီရန္၏စိတ္ထဲတြင္ မၾကာခဏေပၚလာတတ္ေလသည္။သူသည္အၿမဲတေစအျခားသူမ်ားထက္ နိမ့္က်သည္ဟုခံစားရျခင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ရံဖန္ရံခါေတာ့ျဖစ္ေပၚတတ္၏။ညံ့ဖ်င္းသည္ဟု သူခံစားမိသည့္ပထမဆုံးအခ်က္မွာ ပန္းခ်ီဆြဲျခင္းပင္။ဒုတိယအခ်က္မွာရွက္ေၾကာက္တတ္ကာ ငိုယိုေလ့ရွိျခင္းျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆုံးအခ်က္မွာပိန္လြန္းၿပီးအံဝင္ခြင္က်င္ျဖစ္မေနျခင္းသာ။
လူတိုင္းကသိမ္ငယ္စိတ္ကိုခံစားရႏိုင္ေသာ္လည္း ကုေယာင္ယန္ကေတာ့မခံစားႏိုင္ဟုသူေတြးေတာခဲ့မိ၏။
ထိုသူကသိသာထင္ရွားစြာပင္အံ့ဩစရာေကာင္းၿပီး မည္သည့္ေနရာတြင္မဆိုလင္းယြီရန္ထပ္မ်ားစြာသာလြန္ေလသည္။
"ဘယ္လိုမ်ား.....အျခားလူေတြသူတို႔ကိုယ္သူတို႔ယုံၾကည္မႈျပန္ရလာေအာင္ကူညီေပးရမလဲ...."
လင္းယြီရန္သည္ကုတင္ေပၚတြင္လွဲေလ်ာင္းရင္း ေမးခြန္းတစ္ခုကို႐ိုက္ေန၏။
ကုေယာင္ယန္သူ႔ကိုယ္သူအထင္အျမင္ေသးေနရသည့္အေၾကာင္းရင္းမွာ သူ႔မိသားစုႏွင့္သက္ဆိုင္ေနသည္ဟု မစၥတာက်န္႔ကေျပာျပခဲ့၏။ငယ္စဥ္ကပင္ မေကာင္းေသာကိစၥမ်ားစြာကိုေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ ေနေရာင္ေအာက္၌ေနထိုင္ရန္အခြင့္အေရးရလာေသာအခါ ေတာက္ပမႈေၾကာင့္ မ်က္လုံးမ်ားပင္မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့။
သူစိမ္းမ်ားႏွင့္မည္သို႔စကားေျပာရမလဲ သို႔မဟုတ္ တျခားသူမ်ားႏွင့္ဘယ္လိုဆက္ဆံရမလဲဆိုသည္ကိုသူမသိေပ။ႏွစ္မ်ားၾကာျမင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် အမ်ားႀကီးတိုးတက္လာခဲ့ေသာ္လည္း သူကဤၿငိမ္းခ်မ္းေသာကမာၻႀကီးႏွင့္မသက္ဆိုင္ဟု ခံစားေနမိဆဲ။
ထို႔ေၾကာင့္သူကမမလင္း၏ေမွာင္ခိုေဈးကြက္ဘား၌ ပုန္းေနခဲ့ျခင္းပင္။အေၾကာင္းအရင္းမွာ ထိုေနရာကသာ သူ႔ယခင္ဘဝႏွင့္အနီးစပ္ဆုံးျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္သာ။သူ႔တြင္မည္သည့္အရာမ်ားျဖစ္လာမလဲဆိုသည္ကိုလည္းဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘဲ ထိုေနရာတြင္သာသူကိုယ္သူပစ္ထားခ်င္ခဲ့၏။
"တကယ့္ကိုေျပာရခက္တယ္"
လင္းယြီရန္သည္ သူ႔ဖုန္းထဲ၌ရွာေဖြလိုက္ေသာ္လည္း အဖိုးတန္အခ်က္အလက္မ်ားကိုရွာမေတြ႕ခဲ့ေပ။ သက္ျပင္းခ်ၿပီးေနာက္ ဖုန္းကိုသူ႔ေဘးတြင္ထားလိုက္၏။သူ၎ကိုမျမင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ကုေယာင္ယန္မေတာ္တဆေျပာလိုက္သည့္စကားလုံးမ်ားက သူ႔ႏွလုံးသားထဲ၌ ေပၚလြင္ေနခဲ့ေလသည္။
လင္းယြီရန္က သူ႔အားကူညီရန္ သို႔မဟုတ္ ကယ္တင္ရန္ နည္းလမ္းရွိလားဟု မစၥတာက်န္႔ကိုေမးခဲ့ေလသည္။တစ္ဖက္လူကမရွိဟုသာ ျပန္ေျဖလာခဲ့၏။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကုေယာင္ယန္သည္ေပ်ာ့ညံ့သူမဟုတ္သလို မည္သူ႔အကူအညီမွလည္းမလိုအပ္ေပ။ သူကလြတ္လပ္ၿပီးေဖာ္ေ႐ြမႈမရွိသည့္တိုင္ သူ႔ႏွလုံးသားကခိုင္မာေလသည္။သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္အားလုံးမွာသူ႔ကိုယ္ပိုင္ေ႐ြးခ်ယ္မႈမ်ားသာျဖစ္ၿပီး သူေလွ်ာက္လွမ္းေနသည့္ေျခလွမ္းတိုင္းကလည္း သူလုပ္ခ်င္သည္၊မလုပ္ခ်င္သည္ဆိုသည့္အေပၚသာ မူတည္ေလသည္။
ေနာက္ရက္အနည္းငယ္တြင္ လင္းယြီရန္သည္ မစၥတာက်န္႔၏အိမ္သို႔ႏွစ္နာရီေစာကာသြားခဲ့၏။
ကုေယာင္ယန္သူ႔အားထပ္လာေခၚသည့္အခါ ေစာင့္ဆိုင္းေနရမည္အားသူစိုးထိတ္မိေလသည္။ေလကေရခဲႏွင့္ႏွင္းမႈန္မ်ားကိုလြင့္ပ်ံေနေစၿပီး အပူခ်ိန္ကလည္းယခင္ကထပ္ပို၍ေအးလာေလၿပီ။
ဤခရီးစဥ္၏ရည္႐ြယ္ခ်က္ကိုသူမေမ့ခဲ့ေသာ္လည္း ကုေယာင္ယန္ကိုေန႔တိုင္းျမင္ေတြ႕ေနရသည့္အခါ သူ႔စိတ္ထဲမွရႈပ္ေထြးေနသည့္အေတြးမ်ားအားလုံးကေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေတာ့သည္။သူကထိုသူ႔အားေန႔တိုင္းကပ္တြယ္ေနကာ စကားမ်ားေျပာေနခဲ့၏။ကုေယာင္ယန္ေရခ်ိဳးေနေသာအခ်ိန္၌ပင္ သူကတံခါးနားတြင္ရပ္ကာေျပာေပလိမ့္မည္။
"မစၥတာက်န္႔ကဒီေန႔ငါ့ကိုခ်ီးက်ဴးခဲ့တယ္ ငါက
အရမ္းေတာ္တယ္လို႔သူကေျပာတယ္!"
"Oh"
"ငါ့ရဲ႕တိုးတက္မႈအရမ္းျမန္တယ္လို႔လည္း သူကေျပာတယ္ အရင္ကငါ့ကိုသင္ေပးမယ့္ကြၽမ္းက်င္ဆရာမရွိလို႔ျဖစ္ေနတာလို႔သူကေျပာတယ္"
"Oh—"
"ကုေယာင္ယန္? ငါေျပာတာၾကားလား?"
လင္းယြီရန္မွာအေျဖျပန္မရေပ။
ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးမွာေဆာင့္ဖြင့္ခံလိုက္ရၿပီး ကုေယာင္ယန္ကခါးတြင္ကိုယ္သုတ္ပုဝါကိုပတ္လ်က္ထြက္လာ၏။သူကေမးလာေလသည္။
"မင္းကသူမ်ားရဲ႕လိင္ကိစၥကိုတိတ္တခိုးၾကည့္ေနရတာႏွစ္သက္တဲ့သူလား?"
လင္းယြီရန္သည္ကုေယာင္ယန္၏ရင္ဘတ္ႂကြက္သားမ်ားကိုတိတ္တဆိတ္အေသးစိပ္ၾကည့္ရႈၿပီးေနာက္ သူ႔ကိုယ္သူငုံ႔ၾကည့္လိုက္၏။သူကအလြန္႔အလြန္ ဝမ္းသာေနရာမွ ခဏမွ်ဝမ္းနည္းသြားျပန္ေလသည္။သူ႔စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားမွာလည္းတက္လိုက္က်လိုက္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ကုေယာင္ယန္ကေမးလိုက္ေလသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
လင္းယြီရန္ကက်ိဳးႏြံ႕စြာေမးလိုက္၏။
"မင္းရဲ႕ႂကြက္သားေတြကဘယ္လို..ဘယ္လိုမ်ားႀကီးထြားလာရတာလဲ?"
ကုေယာင္ယန္: "မင္းသိခ်င္လား?"
လင္းယြီရန္ကထပ္ခါထပ္ခါေခါင္းညိတ္ျပၿပီး အာ႐ုံစိုက္နားေထာင္ရင္း တစ္ဖက္သား၏သြန္သင္ခ်က္မ်ားကိုမွတ္တမ္းတင္ရန္ မွတ္စုစာအုပ္ငယ္ကိုရွာေဖြေတာ့သည္။
ကုေယာင္ယန္ကခဏမွ်စဥ္းစားေနၿပီး သူ႔အမူအရာက သူ႔အေတြးမ်ားအားအေျဖရွာေနသလိုေလးနက္ေန၏။
လင္းယြီရန္မွာစိတ္လႈပ္ရွားစြာေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ေသာ္လည္း ထိုသူ႔အားတိုက္တြန္းရန္မွာလည္းရွက္စရာေကာင္းေန၏။
ငါးမိနစ္အၾကာတြင္ကုေယာင္ယန္က သူ႔ပခုံးအားပုတ္ကာ ရွက္ဖြယ္လိလိစကားကိုေျပာလာေတာ့သည္။
"ဒါကငါ့မ်ိဳး႐ိုးဗီဇကလာတာဆိုေတာ့ မင္းအရႈံးေပးလိုက္ပါေတာ့"
——
ဖူး!
လင္းယြီရန္သည္ေဒါသတႀကီးထခုန္ကာ ဖုန္းကိုထုတ္လိုက္ၿပီး "အျခားသူေတြသူတို႔ကိုယ္သူတို႔ယုံၾကည္မႈျပန္ရေအာင္ ဘယ္လိုကူညီရမလဲ" ဆိုသည့္ေမးခြန္းကိုေဒါသတႀကီး ဖ်က္ပစ္လိုက္၏။
ေသခ်ာေပါက္ပင္ မည္သူမဆိုသိမ္ငယ္စိတ္ကိုခံစားရႏိုင္ေသာ္လည္း ကုေယာင္ယန္ကေတာ့သိမ္ငယ္သည္ဟုခံစားရမည္မဟုတ္ေပ။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ လင္းယြီရန္သည္မစၥတာက်န္႔၏အိမ္၌ထုံးစံအတိုင္းအတန္းတက္ရန္သြားခဲ့ေသာ္လည္း အိမ္တံခါးဝသို႔မေရာက္မီတြင္ သူ၏ အျမင္အာ႐ုံသည္႐ုတ္တရက္ေမွာင္မိုက္သြားၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းေသာလမ္းၾကားထဲသို႔ ဆြဲေခၚသြားခံရေလသည္။
သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွအသံမ်ားအရ ခြန္အားႀကီးသည့္လူသုံးေလးေယာက္ေလာက္ရွိေန၏၊သူ႔ေခါင္းေပၚ၌ စကၠဴအိတ္ကရွိေနၿပီး ပါးစပ္ကိုတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ပိတ္ခံထားရေလသည္။လင္းယြီရန္ကခက္ခက္ခဲခဲ ႐ုန္းကန္ၿပီး ထိုလူ၏ေျခေထာက္ကိုနင္းရန္အခြင့္အေရးကို ရွာေတြ႕ခဲ့၏။ထိုလူကေအာ္ဟစ္ကာ သူ႔ကို အျမန္လႊတ္ေပးလာခဲ့ေလသည္။လင္းယြီရန္၏ပါးစပ္မွာေျပေလ်ာ့သြားၿပီး အကူအညီေတာင္းရန္ေအာ္ဟစ္ေတာ့မည့္အခ်ိန္တြင္ တစ္ဖက္လူမ်ား၏အသံမထြက္ရန္ ကမန္းကတန္းေတာင္းဆိုသံကိုၾကားလိုက္ရေလသည္။
ထိုထဲမွတစ္ေယာက္ကသူ႔အတြက္ေခါင္းေပၚမွအိတ္ကိုဖယ္ေပးလာၾကၿပီးေနာက္ "plop" ဟူေသာအသံျဖင့္ေျမျပင္ေပၚဒူးေထာက္လာ၏။
အေျခအေနမ်ားက လ်င္ျမန္စြာပင္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားသျဖင့္ လင္းယြီရန္သည္သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္၌ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္မ်ားကိုနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ေနာက္ဆုတ္သြားခဲ့မိေလသည္။
"Overျဖစ္ေနၿပီ"
စကားေျပာေနသည့္လူ၏ပါးစပ္ေထာင့္၌ ျပာႏွမ္းေနသည့္ပြန္းပဲ့ဒဏ္ရာတစ္ခုရွိေလသည္။သူ႔တြင္က်ယ္ျပန္႔ေသာနဖူးႏွင့္ပါးစပ္ရွိ၏။၎ကသူ၏ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ဤေနရာသို႔ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ ဤေနရာ၌ဆိုး႐ြားလွသည့္ေလ့က်င့္ေရးမ်ားကိုေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ သူကသူ႔၏ အသင္းေဖာ္မ်ားကိုေပြ႕ဖက္ၿပီး District League A ၏ခ်န္ပီယံအေၾကာင္း ငိုေႂကြးတိုင္တန္းလာခဲ့ေတာ့သည္။သူ႔နာမည္ကမုန္ဟူပင္။
ဒူးေထာက္ေနေသာလူမွာ ပန္းေရာင္ဆံပင္ႏွင့္အသားညိဳေသာလူတစ္ေယာက္ပင္။သူ႔တြင္ မွတ္သားရလြယ္ကူၿပီး ႐ိုးရွင္းေသာ စြန္းက်စ္[1]ဟူေသာတ႐ုတ္နာမည္ရွိေလသည္။
သူကမုန္ဟူကိုေမးလာ၏။
"ဒါကမင္းတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕က်င့္ဝတ္ထုံးတမ္းနဲ႔မညီဘူးလား?"
မုန္ဟူကေရ႐ြတ္လာ၏။
"Overျဖစ္ေနၿပီလို႔"
သို႔ေသာ္ခဏမွ်စဥ္းစားၿပီးေနာက္ သူကထပ္ေျပာလာေလသည္။
"ဒါေပမယ့္ မင္းနာမည္ကဒူးေထာက္ဖို႔သင့္ေတာ္ပါတယ္"
လင္းယြီရန္ကၿငိမ္သက္သြားၿပီး ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲဟု ေတြးလိုက္မိေလသည္။သူကအံ့ဩသင့္စြာျဖင့္ေမးလိုက္ေလသည္။
"မင္း-မင္းတို႔ငါ့ကိုရွာေနတာလား? ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ?"
မုန္ဟူကေတာင္းပန္လာ၏။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ မစၥတာလင္း ဒီလိုနည္းလမ္းနဲ႔ေတြ႕ရလို႔စိတ္မေကာင္းပါဘူး ဒါေပမဲ့အရမ္းတုံးတိႀကီးျဖစ္ေနၿပီး မင္းေၾကာက္ၿပီးအေဝးကိုထြက္သြားမွာကိုစိုးရိမ္လို႔ပါ"
လင္းယြီရန္မွာစိတ္ရႈပ္ေနေသာ္လည္း ညည္းညဴရန္ေတာ့မေမ့ေပ။သူဤနည္းလမ္းမွမလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း သူသာအနည္းငယ္မွ်သတၱိမရွိခဲ့ပါလွ်င္ ေၾကာက္လန္႔လြန္းသျဖင့္ေသသြားေပလိမ့္မည္။
"...ငါ့ဆီကဘာလိုခ်င္လို႔လဲ?"
စြန္းက်စ္မွာဒူးေထာက္ေနဆဲ။လင္းယြီရန္ကသူ႔အားထူေပးေနခ်ိန္၌ မုန္ဟူကေျပာလာ၏။
"မင္းကငါတို႔နည္းျပရဲ႕ေကာင္ေလးပဲ ဟုတ္တယ္မလား?"
လင္းယြီရန္ကခ်က္ခ်င္းပင္လက္ေဝွ႔ယမ္းလိုက္၏။
"မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး ငါ—ငါတို႔ကသာမန္သူငယ္ခ်င္းေတြပါ"
'သူတို႔က အဲဒါကိုလူသိရွင္ၾကားမျပခ်င္ေသးတာလား?'
မုန္ဟူက ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္သြား၏။သူကတစ္ဖက္လူႏွင့္ေရလိုက္ငါးလိုက္ေျပာေပးလာ၏။
"သာမန္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေကာင္းပါတယ္ ဟုတ္သားပဲ ငါတို႔ဒီေန႔မင္းကိုေမတၱာရပ္ခံဖို႔လာခဲ့တာပါ"
လင္းယြီရန္ကသူ႔ကိုယ္သူလက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး ေမးလိုက္ေလသည္။
"ငါ့ကိုလား? ငါကဘယ္လိုကူညီရမွာလဲ?"
စြန္းက်စ္ကခ်က္ခ်င္းေအာ္ဟစ္ငိုယိုလာေတာ့သည္။
"မင္းငါတို႔နည္းျပကိုနားရက္ယူေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္မလား? တစ္ရက္ထဲပါ သူဒီကိုေရာက္ေနတာႏွစ္ပတ္ေလာက္ရွိေနၿပီကို တစ္ရက္မွနားရက္မယူဘူး သူအနားမယူတာကအေရးမႀကီးေပမယ့္ ငါတို႔ကေရာအနားယူဖို႔မလိုအပ္ဘူးတဲ့လား? ငါတို႔ကသူ႔ထက္အသက္ႀကီးေပမယ့္ ငါတို႔လည္းငယ္႐ြယ္ေသးတာပဲေလ ငါ့ေကာင္မေလးကငါနဲ႔အတူ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ နဲ႔ ငါနားရက္ရဖို႔ေစာင့္ေနတုန္းပဲ"
မုန္ဟူကျဖတ္ေျပာလာ၏။
"သူ႔ေကာင္မေလးနာမည္က စြန္းရွီဖူ[2]ပါ"
လင္းယြီရန္မွာထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့။႐ုတ္တရက္ "ဖူး"ဟူေသာအသံႏွင့္အတူ ရယ္ေမာလာ၏။ဤလူမ်ားကသူ႔အေပၚမည္သည့္အႏၲရာယ္မွေပးျခင္းမရွိေသာေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ထဲမွအာဃာတမ်ားကိုလက္လႊတ္လိုက္ေလသည္။သူကဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ေျပာလိုက္၏။
"ငါမင္းတို႔ကိုမကူညီႏိုင္ဘူး"
မုန္ဟူကေမးလိုက္၏။
"ဘာလို႔လဲ?"
"ကုေယာင္ယန္ရဲ႕ကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ငါဘာမွ မေျပာႏိုင္ဘူးေလ ငါတို႔ၾကားကဆက္ဆံေရးကမင္းတို႔ထင္သေလာက္ မေကာင္းဘူး"
ထိုစကားကိုေျပာၿပီးေနာက္ လင္းယြီရန္သည္ အနည္းငယ္စိတ္မသက္မသာ ခံစားလိုက္ရေလသည္။သူႏႈတ္ခမ္းကိုကိုစူကာ ႏႈတ္ဆိတ္သြားေလသည္။
"မင္းကိုယ္တိုင္ေျပာဖို႔ မလိုပါဘူး"
မုန္ဟူကေျပာလာ၏။
"ငါတို႔အားလုံးကအစီအစဥ္အခ်ိဳ႕ကို တြက္ခ်က္ထားၿပီးပါၿပီ မင္းကငါတို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းဖို႔ပဲလိုတာပါ"
လင္းယြီရန္ကမ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ျဖင့္ သူ႔အားသံသယမ်ားျဖင့္ ၾကည့္လိုက္၏။
မုန္ဟူသည္ စိတ္ရင္းမွန္ျဖင့္120 ဒီဂရီနီးပါးေလးနက္စြာဦးၫႊတ္ကာ
"ေက်းဇူးျပဳၿပီး မင္းေနမေကာင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးလို႔ရမလား?"
"ေန ေနမေကာင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလား?"
လင္းယြီရန္သည္စကၠန႔္အနည္းငယ္မွ် ထိတ္လန႔္သြားေလသည္။သူကဆိုလိုရင္းကိုနားလည္သြားၿပီးေနာက္ လ်င္ျမန္စြာပင္ေျပာလာ၏။
"မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး ဒါကလုံးဝအလုပ္မျဖစ္ဘူး ငါေနမေကာင္း႐ုံနဲ႔ သူကဘယ္ေတာ့မွနားရက္ယူမွာမဟုတ္ဘူး"
မုန္ဟူကေျပာလာ၏။
"သူေသခ်ာေပါက္ကိုနားရက္ယူမွာ မင္းငါတို႔ကိုယုံဖို႔ပဲလိုတာပါ"
လင္းယြီရန္ကျငင္းခ်င္ေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း စြန္းက်စ္ကထပ္၍ဒူးေထာက္ရန္ျပင္လာသည္ကိုျမင္လွ်င္ သူကကမန္းကတန္းေျပာလိုက္၏။
"ငါ—ငါမင္းတို႔ကိုတကယ္မကူညီႏိုင္ဘူး ငါဒီေန႔မစၥတာက်န္႔အတန္းကိုသြားရမွာ"
မုန္ဟူမွာၾကမ္းၾကဳတ္ေသာပုံစံမ်ိဳးရွိေသာ္လည္း သူ႔စိတ္မွာေတာ့ အလြန္ပင္ေစ့ေစ့စပ္စပ္ႏိုင္လွ၏။သူကဤကိစၥအတြက္ ဒီမနက္ေစာေစာကပင္ အစီအစဥ္တခ်ိဳ႕ကိုစီစဥ္ၿပီးေလၿပီ။
"ေဘာ့စ္ကဒီကိစၥကိုသေဘာတူၿပီးၿပီ ေနာက္တစ္ေန႔မွမင္းကိုအစားထိုးသင္ေပးမယ္လို႔သူကေျပာတယ္"
.......
လင္းယြီရန္သည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ေခါင္းေရွာင္၍မရေတာ့။က်ည္ဆံကိုကိုက္ကာ[3] သေဘာတူလိုက္ရေတာ့သည္။မုန္ဟူကေရေႏြးအိတ္တစ္အိတ္ကိုေပးလာၿပီးေနာက္ လင္းယြီရန္ကအိပ္ေဆာင္သို႔ျပန္ကာ ညဝတ္အက်ႌကိုလဲဝတ္လိုက္၏။ဤအစီအစဥ္သည္က်ိန္းေသက်ရႈံးလိမ့္မည္ဟု သူခံစားခဲ့ရၿပီး ကုေယာင္ယန္သည္သူ႔ေၾကာင့္ႏွင့္ေတာ့ ထိုကိစၥမ်ိဳးကိုမည္သည့္အခါမွ်လုပ္ေဆာင္မည္မဟုတ္ေပ။သူေနမေကာင္းျဖစ္ေနလွ်င္ေတာင္ ထိုသူကေတာ့ အလုပ္ၿပီးမွသာအိမ္သို႔အေျပးျပန္လာေပလိမ့္မည္။
သက္ျပင္းခ်ၿပီးေနာက္ ေရေႏြးအိတ္ကိုနဖူးေပၚတင္လိုက္ကာ ျပတင္းေပါက္မွအျပင္သို႔တိတ္တဆိတ္ လွမ္းၾကည့္ေနမိ၏။
ထူးဆန္းလွေပသည္.....သူဘာလို႔စိတ္ဆိုးေနသလိုခံစားေနရတာလဲ?
ကုေယာင္ယန္ျပန္မလာသည္က ပုံမွန္သာ။သို႔ေသာ္ သူသာျပန္လာခဲ့ပါလွ်င္.......၎ကအနည္းငယ္မူမမွန္ေတာ့ ဟုတ္တယ္မလား?
သူထိုသို႔ေတြးေနခ်ိန္၌ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကေအာက္ထပ္မွတံခါးကိုတြန္းဖြင့္လာ၏။တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာအိမ္ႀကီးထဲတြင္ လ်င္ျမန္ေသာေျခသံမ်ားဆက္တိုက္ဆိုသလို ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ တစ္ဖက္လူမွာဖိနပ္ပင္ေျပာင္းမစီးႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႔အခန္းဆီသို႔ေျပးလာခဲ့ျခင္းပင္။
လင္းယြီရန္မွာစကၠန႔္အနည္းငယ္မွ်ထိတ္လန႔္သြားၿပီး ႏွလုံးခုန္ျမန္လာေတာ့သည္။ေစာင္ေအာက္၌ ေရေႏြးအိတ္ကိုအျမန္ဝွက္ထားလိုက္ၿပီး မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထားလိုက္၏။
ေနာက္တစ္စကၠန႔္တြင္ တံခါးကက်ယ္က်ယ္ပြင့္လာၿပီး အေအးဓာတ္ႏွင့္အတူကုေယာင္ယန္ကေျပးဝင္လာကာ သူ႔ကုတင္ေဘးတြင္ရပ္လာေတာ့သည္။
ေျခသံမ်ားကရပ္တန႔္သြားေသာ္လည္း လင္းယြီရန္၏ႏွလုံးခုန္သံမ်ားက ျမန္ဆန္ေနဆဲ။ကုေယာင္ယန္၏လ်င္ျမန္ေသာအသက္ရႈသံမ်ားက သူ႔နားသို႔ျဖည္းညင္းစြာခ်ဥ္းကပ္လာသည္ကို သူသတိျပဳမိလိုက္ၿပီးေနာက္ ထိုသူ၏လက္ကသူ၏ပူေနေသာနဖူးေပၚေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
Translator Notes:
[1] စြန္းက်စ္:သူ႔နာမည္ကေျမး(grandson)ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ပါ
[2]:စြန္းရွီဖူ:စြန္းက်စ္ရဲ႕ေကာင္မေလးနာမည္ကေတာ့ ေျမးရဲ႕ဇနီး[ေျမးေခြၽးမ]ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ပါ🤣
[3]က်ည္ဆန္ကိုကိုက္: ခက္ခဲေသာ သို႔မဟုတ္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္တစ္ခုခုကို လုပ္ရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္တာမ်ိဳးပါ