"ဂုဏ်ယူပါတယ် ...စီအီးအို ဂျွန် ..ဂျွန်ရဲ့ အမျိုးသားမှာ ကိုယ်၀န် နှစ်လ ရှိနေပါပီ..."
"ဟုတ်...ဟင်....ဘာ...ဘာပြောလိုက်တာလဲ ဒေါက်တာ..ခနက ဘာပြောလိုက်တာလဲ ဒေါက်တာ"
"ထယ်ယောင်းမှာ ကိုယ်၀န်ရှိနေပီလို့..."
"ဗျာ...ကျွန်တော် သိပ်မကြားရဘူးဖြစ်နေတယ်"
"ကိုယ်၀န်နှစ်လ ရှိနေပီလို့"
"ဟင်..."
"အော် ...ဂျောင်ဂု ရယ်...ထယ်ယောင်းမှာ ကိုယ်၀န်နဲ့ ဟဲ့..."
"ဗျာ ...တကယ် .."
"ဟုတ်တယ် ...တကယ် သားကလဲ ချက်ချင်းပဲ့ နားမကြားဖြစ်သွားတာလား...ဟွင်း မပြောချင်ဘူးနော် "
"ကျန်းမာရေးက ကောင်းပါတယ် ..ပုံမှန်ပါပဲ့...သူ့ကို ဂရုစိုက်ပေးဖို့မှာချင်ပါတယ်...ကျွန်တော် ဆေး ပေးလိုက်မယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့ ...ဒေါက်တာ"
"အော်..တစ်ခုတော့မှာလိုက်မယ် ...သူနဲ့ ဟိုလိုတော့ လုပ်လို့မရဘူးနော်"
"ဟား..ဒေါက်တာက လဲ ကျွန်တော်အဲလိုလုပ်စရာလား ဟဲဟဲ"
ဂျောင်ဂု ..ရှက်ရမ်းရမ်းဖြစ်ကာ လည်ပင်းဂုတ်တစ်ဝိုက် လက်နဲ့ ပွတ်ရင်း ပြန်ပြောနေသည်။ဆရာ၀န်က ဆေးတွေစပ်ကာ ဆေးသောက်ရမယ်အချိန်တွေ ပြောပြနေသည်။ဂျောင်ဂုတို့ ငြိမ်ငြိမ်လေးနားထောင်နေကြသည်။ခနကြာတော့ ဆရာ၀န် ပြန်သွားလေသည်။
ဆရာ၀န်ပြောလိုက်တဲ့ စကားကြောင့် ဂျောင်ဂု ယုံတောင်မယုံနိုင်ခဲ့ ...ငိုရမလား ရယ်ရမလား သူ တွေဝေနေမိသည်။မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ ထပ်တလဲလဲ မေးနေမိသည်။သူ ဒီလို မေးနေတော့ ဂျွန်ကတော် စိတ်မရှည်တာနဲ့ သူပါ ၀င်ပြောလိုက်ရသည်။ဆရာ၀န်ကလဲ ပြုံးစိစိနဲ့။
"အား....ရာထူးတိုးသွားပီ....ဂူဂူရေ...မင်းတော့ အစ်ကို ဖြစ်ပီ...ဟားဟား"
ဂျောင်ဂု သူ့ဘေးနားရပ်နေသော ဂူဂူကိုယ်လုံးလေးကို လေပေါ်ကောက်မြှောက်လိုက်ရင်း ၀မ်းသာအားရ ပြောလိုက်သည်။ရင်ခွင်နားေရာက်ေတာ့ဂူဂူလေးက နားမလည်သလိုနဲ့
"ဒယ်ဒီ...ဘာတွေပြောနေတာလဲဟင်"
"ဂူဂူရေ...ပါးပါးဗိုက်မှာဂူဂူ့ညီငယ်လေး ရှိနေပီ ဂူရယ်"
"ဟုတ်လား....အား...ဂူဂူ အရမ်းပျော်တာပဲ့ ..ပါးပါးရေ ဂူဂူ ပါးပါးကို အရမ်းချစ်တာပဲ့ မွမွ"
ဂူဂူ ....ဂျောင်ဂု ကိုယ်ပေါ်မှ ဆင်းရင်း ကုတင်ပေါ် အိပ်နေတဲ့ ထယ်ယောင်းရဲ့ ပါးတစ်ဖက်ကို နမ်းလိုက်သည်။ခနကြာတော့ ဂျွန်ကတော် စကားပြောလာသည်။
"လာ..အားလုံး အပြင်ထွက်ကြရအောင်...ထယ်ယောင်း အနားယူပါစေ..လာ ဂူဂူ ဖွားဖွားတို့ အိမ်ရှေ့သွားမယ်"
"ဟုတ် ...ဒယ်ဒီရော ..မလိုက်ဘူးလား ဒယ်ဒီ"
"ဒယ်ဒီ ..မလိုက်တော့ဘူး သားသား...ပါးပါး နိုးတာ စောင့်နေမလို့"
"ဟုတ်"
ဂူဂူလေးတို့ ထွက်သွားသည်။ အခန်းထဲမှာ ဂျောင်ဂုနဲ့ ထယ်ယောင်းနှစ်ယောက်တည်း။ဂျောင်ဂု ကုတင်ဘေးက ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်လိုက်သည်။အိပ်နေတဲ့ ထယ်ယောင်း လက်လေး ဆုပ်ကိုင်ရင်း စကားပြောနေမိသည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ...ထယ်...မောင်လိုချင်တာ ဖြည့်ဆည်းပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...ထုတ်ပြောစရာတောင်မလိုဘူး...ထယ်က အလိုက်သိလိုက်တာ...ဒီကောင်လေးကို ချစ်လို့တောင်မ၀ဘူး...ကြည့်ပါအူး အိပ်နေတာတောင် အသဲယားလို့ သေတော့မယ်...လုပ်ချင်တာ လုပ်လိုက်ရင်တော့ ရစရာမရှိအောင်ကို ဖြစ်အုံးမယ်...ဟီးဟီး..."
"ထယ်ရယ်...မောင်လေ Top 1ဖြစ်တာတောင် အဲလောက် ရင်မခုန်ဘူးသိလား....မောင်ရာထူးတိုးသွားပီ ထယ်..မောင်က ကလေးနှစ်ယောက်အဖေ တဲ့ ...ဟီး...မောင်အရမ်းပျော်တာပဲ့ ...စိတ်ချပါ ..မောင့်မိသားစု လေး ကို မောင် အရင်လို တကွဲတပြားမဖြစ်စေရဘူး...ထယ်ကိုလဲ ထပ်ပီး အဆုံးရှုံးမခံနိုင်တော့ဘူး...ပျော်အောင်ပဲ့ ထားမှာမို့....ချစ်တယ် မောင့် မူပိုင်လေး.."
ပြောရင်း ထယ်ယောင်း လက်သွယ်သွယ်လေးကို ဂျောင်ဂု သူ့ပါးမှာ အပ်ထားသည်။ညရောက်တော့ ထယ်ယောင်း နိုးလာသည်။
"အာ...ကျွတ်...ကျွတ်"
"ထယ်...နိုးလာပီလား....အဆင်ပြေရဲ့လား...လာ ...ဆန်ပြုတ်လေး သောက်ရအောင် ထယ် ဘာမှ မစားရသေးဘူး"
"အင်းမောင်...မောင်...ထယ်ဘာဖြစ်သွားတာလဲ"
"ထယ့်မှာ...ဒုတိယသားငယ်လေး လွယ်ထားတယ် ထယ် နှစ်လတောင်ရှိပီ"
"ဟင်...တကယ်ကြီးလား"
ထယ်ယောင်း ပြောတော့ ဂျောင်ဂု ခေါင်း တွင်တွင်ငြိမ့်ပြသည်။
"မောင်မပျော်ဘူးလား"
"ဘယ်လိုမေးလိုက်တာလဲ ထယ်ရယ်....ပျော်တာပေါ့ ..ပျော်တာမှ ....၀က်၀က်ကွဲအောင်ကိုပျော်တာ ...ဘ၀မှာ အဲလောက်ပျော်တာလောက် ပျော်ဖို့ ကောင်းတာမရှိတော့ဘူး"
"အင်း...ထယ်က မောင် စိတ်ညစ်သွားမှာစိုးလို့ပါ"
"အော် ...ထယ်ရယ်....မောင်က အဲလို ဖြစ်စရာရှိလို့လား...မောင်အရင်လိုမဟုတ်တော့ပါဘူးထယ် ...မောင်ကတိပေးပါတယ်...မောင့်မိသားစုကို စိတ်ချမ်းသာအောင်ပဲ့ မောင်ထားမှာ...အသက်နဲ့လဲပီးလဲ ကာကွယ်မှာ...မောင့်ဘ၀မှာ ထယ်သာလျှင် မောင့်ရဲ့ ပျော်ရွှင်မှု မောင့်ရဲ့အားဆေး"
ဂျောင်ဂု ထယ်ယောင်းကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲပွေ့လာသည်။ရင်ခွင်ထဲက မောင့်မူပိုင်လေးကတော့ မျက်ရည်တွေဝဲရင်းနဲ့ပေါ့။
⏩ ေလးနှစ်ခန့်ကြာသော်......⏩
"ထယ်ဂုလေးရေ...ဒယ်ဒီကို ဟိုဖက်ကနေ မိအောင်လိုက်ဖမ်း..ကိုကို ...ဒီဖက်က ဖမ်းမယ်"
"ဝေါင်း........ဟား...လူဆိုးလေး...နှစ်ယောက် ...လာခဲ့လေ လာခဲ့ ...ပွမ်း..ပွမ်း"
"အာ ..ဒယ်ဒီ..တအား ပက်နဲ့ယေ...ထယ်ထယ် ...မော မော"
"ဟားဟား ...မရဘူး...ဖမ်း ဒယ်ဒီကို မိအောင်ဖမ်း"
လှိုင်းလုံးတွေကြား သားအဖ သုံးယောက် ဆော့ကစားနေကြသည်။ထိုင်းနိုင်ငံ ဖူးခက်ကျွန်းပေါ်က တစ်နေရာလေး သူတို့ရောက်နေကြတာဖြစ်သည်။ဂူဂူက ဂျောင်ဂုတို့ အရင်က နေခဲ့ဖူးတဲ့ ဘန်ကောက်ကို ရောက်ဖူးချင်တယ်ဆိုလို့ ဂူဂူကျောင်းပိတ်ရက် ရောက်တာနဲ့ အလည်သွားဖြစ်ကြသည်။ဘန်ေကာက်မသွားခင်ေလး ဂူဂူတို့ ဒယ်ဂူအိမ်ေလးကို အလည်သွားခဲ့ကြသည် ။ဒေါက်တာ ပတ်ဘိုဂမ် နဲ့လဲ တွေ့ခဲ့သည်။ဘိုဂမ်က ခုထိ လူပျိုကြီးပဲ့တဲ့လေ။သူတို့ ဒယ်ဂူမှာ တစ်ပတ်လောက်နေပြီးမှ ဘန်ကောက်ကိုသွားကြသည်။ပထမရက်ေတာ့ထယ်ယောင်းနဲ့ ဂျောင်ဂုတို့ အချစ်တွေဝေဆာဖူးတဲ့ နေရာလေး သွားလည်သည်။ခုက ဒုတိယရက် ဖူးခက်ကျွန်းလေးမှာပေါ့။ဂူဂူက ဆယ်နှစ် ၊အငယ်ယောက် ထယ်ဂုလေးက သုံးနှစ်။
"အော်...တော်တော် အဆော့သန်တဲ့ သားအဖ ...ထမင်းစားချိန် ရေချိုးချိန်မှန်းမသိ ကဲနေကြတာ"
သောင်ပြင်လေးမှာ အမိုးလေးမိုးကာ ဖျာခင်းထားပြီးထယ်ယောင်း ထမင်းဗူးများ ထုတ်ကာ ထမင်းစားဖို့ပြင်ဆင်နေသည်။ပြင်ဆင်ပြီးတာနဲ့ နာရီတစ်ချက်ကြည့်ကာ ထယ်ယောင်း အော်ပါတော့သည်။
"ကဲ....တက်လို့ရပီ...မင်းသားသုံးပါးရေ....ထမင်းစားချိန်ကျော်နေပီ"
"ဟာ...ဒယ်ဒီ ...ပါးပါး အော်နေပီ...လာတော့တဲ့..ဂူဂူကစားလို့တောင်မ၀သေးဘူး "
ရေဆော့ရင်း ဂူဂူလေး ပြောလာသည်။
"မ၀လို့မရဘူး...ဂူဂူရေ...တော်ကြာ ကြိမ်လုံးစာမိနေမယ်..ဒယ်ဒီတော့ကြောက်တယ်...ထယ်ဂုရေ........လာ ဒယ်ဒီတို့တက်မယ်"
"ဟာ...ဂူဂူလဲ လိုက်မယ်လေ ဒယ်ဒီ"
ဂျောင်ဂုက ဒယ်ဂုလေးကို ချီကာ ခေါ်သွားတော့ ဂူဂူလေးလဲ လိုက်လာတော့သည်။သောင်ပြင်မှာ ထယ်ယောင်းပြင်ဆင်ထားတဲ့ ထမင်းဝိုင်းနားရောက်လာတော့
"အာ....ဟင်းက ...မွှေးနေတာပဲ့...ဟယ် ပုစွန်တုံးကြီး"
"ဖြန်း..."
ဂျောင်ဂု ဟင်းခွက်ထဲက ပုစွန်တုံးကိုမြင်တော့ စားချင်ဇောနဲ့ နှိုက်ဖို့ရွယ်လိုက်တော့ ထယ်ယောင်း ဂျောင်ဂုလက်ကို ရိုက်လိုက်သည်။
"ဟာ...ထယ်ရယ် ...နာတယ်...ဘာလို့ရိုက်တာလဲ"
"ရေမချိုး လက်မဆေးပဲနဲ့..စားစရာလား...ညစ်ပတ်နေတာပဲ့ ...သွားရေသွားချိုး....သားတွေကို လဲ ရေချိုးပေးလိုက် ."
"အင်း..ပါ..ထယ်ကလဲ"
"သားနှစ်ယောက်လုံး သန့်သန့်လေး..လုပ်ပေးပီးမှလာခဲ့နော်...ပေါက်ကရလုပ်လာရင် ကြိမ်လုံးစာမိမယ်"
"စိတ်ချပါဆို"
ဂျောင်ဂု တို့ ထွက်သွားကြသည်။ခနကြာတော့ သုံးယောက်သား ရှိုးနဲ့မောနဲ့ စတိုင်နဲ့မလိုင်နဲ့ထွက်လာကြသည်။
"ပါးပါး...သားတို့ ကြည့်ကောင်းလား"
"ကြည့်ကောင်းပါတယ် သားတို့ရယ်...မင်းသားလေးတွေကျနေရော"
"ဟီးဟီး"
"ထယ်...မောင်ကရော"
"ဆုတောင်းလေ ..."
"ဟာ..ထယ်"
ဂျောင်ဂု နှုတ်ခမ်းကြီးစူကာ လက်ပိုက်ရပ်နေတော့သည်။
"အင်းပါ မောင်ရယ်..ထယ်က စတာပါ...မောင်က အရမ်းကြည့်ကောင်းတယ်"
"ဟီး"
ထိုအခါမှ ယုန်သွားကြီးပေါ်ကာ ပြုံးပြတော့သည်။ဂျောင်ဂုတို့ ထမင်းစားဖို့ ထိုင်လိုက်တော့
"အာ...မေ့နေတာ..ဂျောင်ဂု .. Banana milk ကုန်နေတယ် သွား၀ယ်မှ ဖြစ်မယ်..ရော့..ပိုက်ဆံယူသွား"
ထယ်ယောင်း လှမ်းပြောလာတော့ ဂျောင်ဂုလဲ ပိုက်ဆံယူကာ
"ကဲ..ဒယ်ဒီ ..မြောက်အရပ်ဆီ ဈေး၀ယ်ထွက်မလို့ ဘယ်မင်းသားလေး လိုက်အုံးမယ်"
"တားတား လိုက်မယ် ဒယ်ဒီ ..တားတားလိုက်မယ်"
"ဟုတ်ပြီ..ကဲ ..သွားမယ် .. Let' go!"
"ရေး...."
ထယ်ဂုလေးကို ဂုတ်ပေါ်တင်ကာ ဂျောင်ဂုတို့ လမ်းလျှောက်ထွက်သွားသည်။ခနကြာတော့ Banana milk ဗူးတွေထည့်ထားတဲ့ အထုပ်ဆွဲကာ ဂျောင်ဂုတို့ပြန်လာသည်။ထမင်းဝိုင်းဖွဲ့စားကာ ရယ်စရာတွေပြောလိုက် ထမင်းစားလိုက်နဲ့ ပျော်စရာလေးပင်။ထမင်းလဲစားပီးတော့ ထယ်ယောင်းတို့ သောင်ပေါ်မှာပဲ့ လေညင်းခံကာ အိပ်လိုက်ကြသည်။ညနေစောင်းတော့ ထယ်ယောင်း နိုးလာသည်။ နံဘေးကြည့်လိုက်တော့ ဂျောင်ဂုတို့ ရှိမနေ။ထယ်ယောင်း ဂျောင်ဂုတို့က အနီးနားတစ်ခွင် ပတ်ကြည့်တော့မတွေ့။
"ဟင်...ဘယ်သွားကြတာလဲ...."
ထယ်ယောင်း ထကာ သောင်ပြင် ပေါ်လမ်းလျှောက်ရင်း ဟိုဟိုဒီဒီပတ်ရှာနေသည်။ဟော..တွေ့ပါပီ ..သားဖသုံးယောက် ...သောင်ပြင်မှာ သဲအိမ်တွေဆောက်ရင်း ဆော့နေကြသည်။ထယ်ယောင်း ထိုင်ကြည့်နေမိသည်။ရင်ထဲကလာတဲ့စကားတွေ တစ်ယောက်တည်း ပြောနေမိသည်။
"ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်ကြတာကွယ်....ဒီကမ္ဘာေပါ်မှာ ကံအကောင်းဆုံးလူကို ပြပါဆို ထယ်ယောင်း...ကင်မ်ထယ်ယောင်း ....ဆိုတဲ့ငါပဲ့ ဖြစ်မှာ.."
".မောင်ရယ်.....ထယ့်ကို သိပ်ချစ်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...တစ်ယောက်တည်း တစ်ကောင်ကြွက်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ထယ်က ခုဆို နွေးထွေးတဲ့ မိသားစုလေး ရှိနေပီ...ဒါတွေအားလုံးက ဂျွန်ဂျောင်ဂုဆိုတဲ့ ထယ်သိပ်ချစ်ရတဲ့ အမျိုးသားလေးကြောင့်ဖြစ်ရတာ...ထယ် ..မောင့်ကို အရမ်းကျေးဇူးတင်တာပဲ့....ဘ၀မှာ မောင့်မူပိုင် ..မောင့်ရဲ့အရာရာ ဖြစ်ခွင့်ရတာလောက် ကံကောင်းတာ မရှိတော့ပါဘူး.....သိပ်ချစ်တယ် မောင်...ခုလဲ ချစ်သလို နောက်ဘ၀တွေလဲ ထယ် မောင့်ကို ပဲ့ ချစ်သွားမှာ....."
ပုစွန်ဆီရောင် မိုးသားကောင်းကင်အောက် တက်လိုက်ကျလိုက်ဖြစ်နေတဲ့လှိုင်းလုံးကြီးတွေရှေ့ က အဖြူရောင် သောင်ပြင်လေးမှာ သဲအိမ်လေးဆောက်ရင်း ကစားနေကြတဲ့ သားဖသုံးယောက်နဲ့ အနီးအနားက သောင်ပြင်ပေါ်မှာ ထိုင်ကာ မြတ်နိုးခြင်းအကြည့်တွေနဲ့ ပြုံးပြုံးလေး ထိုင်ကြည့်နေသော ကောင်လေး တစ်ယောက် တို့ရဲ့ ပုံရိပ်လေးက ကြည်နူးစရာမြင်ကွင်းလေးသဖွယ်....။
ပြီးပါပြီ......
ဇာတ်လမ်းလေး အစကနေ အဆုံးထိ လိုက်ပါစီးမျှောပေးကြတဲ့ ဒါဒါလေးတွေကို အရမ်းကျေးဇူးတင်ပါတယ်နော်....မငြီးမငြူစိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ စောင့်ပေးကြလို့လဲ အတိုင်းမသိ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်....နော်...ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ကြပါလို့....
written by
Zuri9597
ေမာင့္မူပိုင္ 💜 Final
"ဂုဏ္ယူပါတယ္ ...စီအီးအို ဂြၽန္ ..ဂြၽန္ရဲ႕ အမ်ိဳးသားမွာ ကိုယ္၀န္ ႏွစ္လ ရွိေနပါပီ..."
"ဟုတ္...ဟင္....ဘာ...ဘာေျပာလိုက္တာလဲ ေဒါက္တာ..ခနက ဘာေျပာလိုက္တာလဲ ေဒါက္တာ"
"ထယ္ေယာင္းမွာ ကိုယ္၀န္ရွိေနပီလို႔..."
"ဗ်ာ...ကြၽန္ေတာ္ သိပ္မၾကားရဘူးျဖစ္ေနတယ္"
"ကိုယ္၀န္ႏွစ္လ ရွိေနပီလို႔"
"ဟင္..."
"ေအာ္ ...ေဂ်ာင္ဂု ရယ္...ထယ္ေယာင္းမွာ ကိုယ္၀န္နဲ႔ ဟဲ့..."
"ဗ်ာ ...တကယ္ .."
"ဟုတ္တယ္ ...တကယ္ သားကလဲ ခ်က္ခ်င္းပဲ့ နားမၾကားျဖစ္သြားတာလား...ဟြင္း မေျပာခ်င္ဘူးေနာ္ "
"က်န္းမာေရးက ေကာင္းပါတယ္ ..ပုံမွန္ပါပဲ့...သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔မွာခ်င္ပါတယ္...ကြၽန္ေတာ္ ေဆး ေပးလိုက္မယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ...ေဒါက္တာ"
"ေအာ္..တစ္ခုေတာ့မွာလိုက္မယ္ ...သူနဲ႔ ဟိုလိုေတာ့ လုပ္လို႔မရဘူးေနာ္"
"ဟား..ေဒါက္တာက လဲ ကြၽန္ေတာ္အဲလိုလုပ္စရာလား ဟဲဟဲ"
ေဂ်ာင္ဂု ..ရွက္ရမ္းရမ္းျဖစ္ကာ လည္ပင္းဂုတ္တစ္ဝိုက္ လက္နဲ႔ ပြတ္ရင္း ျပန္ေျပာေနသည္။ဆရာ၀န္က ေဆးေတြစပ္ကာ ေဆးေသာက္ရမယ္အခ်ိန္ေတြ ေျပာျပေနသည္။ေဂ်ာင္ဂုတို႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနားေထာင္ေနၾကသည္။ခနၾကာေတာ့ ဆရာ၀န္ ျပန္သြားေလသည္။
ဆရာ၀န္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ဂု ယုံေတာင္မယုံႏိုင္ခဲ့ ...ငိုရမလား ရယ္ရမလား သူ ေတြေဝေနမိသည္။မ်က္လုံးအဝိုင္းသားနဲ႔ ထပ္တလဲလဲ ေမးေနမိသည္။သူ ဒီလို ေမးေနေတာ့ ဂြၽန္ကေတာ္ စိတ္မရွည္တာနဲ႔ သူပါ ၀င္ေျပာလိုက္ရသည္။ဆရာ၀န္ကလဲ ၿပဳံးစိစိနဲ႔။
"အား....ရာထူးတိုးသြားပီ....ဂူဂူေရ...မင္းေတာ့ အစ္ကို ျဖစ္ပီ...ဟားဟား"
ေဂ်ာင္ဂု သူ႔ေဘးနားရပ္ေနေသာ ဂူဂူကိုယ္လုံးေလးကို ေလေပၚေကာက္ေျမႇာက္လိုက္ရင္း ၀မ္းသာအားရ ေျပာလိုက္သည္။ရင္ခြင္နားေရာက္ေတာ့ဂူဂူေလးက နားမလည္သလိုနဲ႔
"ဒယ္ဒီ...ဘာေတြေျပာေနတာလဲဟင္"
"ဂူဂူေရ...ပါးပါးဗိုက္မွာဂူဂူ႔ညီငယ္ေလး ရွိေနပီ ဂူရယ္"
"ဟုတ္လား....အား...ဂူဂူ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ့ ..ပါးပါးေရ ဂူဂူ ပါးပါးကို အရမ္းခ်စ္တာပဲ့ မြမြ"
ဂူဂူ ....ေဂ်ာင္ဂု ကိုယ္ေပၚမွ ဆင္းရင္း ကုတင္ေပၚ အိပ္ေနတဲ့ ထယ္ေယာင္းရဲ႕ ပါးတစ္ဖက္ကို နမ္းလိုက္သည္။ခနၾကာေတာ့ ဂြၽန္ကေတာ္ စကားေျပာလာသည္။
"လာ..အားလုံး အျပင္ထြက္ၾကရေအာင္...ထယ္ေယာင္း အနားယူပါေစ..လာ ဂူဂူ ဖြားဖြားတို႔ အိမ္ေရွ႕သြားမယ္"
"ဟုတ္ ...ဒယ္ဒီေရာ ..မလိုက္ဘူးလား ဒယ္ဒီ"
"ဒယ္ဒီ ..မလိုက္ေတာ့ဘူး သားသား...ပါးပါး ႏိုးတာ ေစာင့္ေနမလို႔"
"ဟုတ္"
ဂူဂူေလးတို႔ ထြက္သြားသည္။ အခန္းထဲမွာ ေဂ်ာင္ဂုနဲ႔ ထယ္ေယာင္းႏွစ္ေယာက္တည္း။ေဂ်ာင္ဂု ကုတင္ေဘးက ထိုင္ခုံမွာ ထိုင္လိုက္သည္။အိပ္ေနတဲ့ ထယ္ေယာင္း လက္ေလး ဆုပ္ကိုင္ရင္း စကားေျပာေနမိသည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ...ထယ္...ေမာင္လိုခ်င္တာ ျဖည့္ဆည္းေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...ထုတ္ေျပာစရာေတာင္မလိုဘူး...ထယ္က အလိုက္သိလိုက္တာ...ဒီေကာင္ေလးကို ခ်စ္လို႔ေတာင္မ၀ဘူး...ၾကည့္ပါအူး အိပ္ေနတာေတာင္ အသဲယားလို႔ ေသေတာ့မယ္...လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လိုက္ရင္ေတာ့ ရစရာမရွိေအာင္ကို ျဖစ္အုံးမယ္...ဟီးဟီး...ထယ္ရယ္...ေမာင္ေလ Top 1ျဖစ္တာေတာင္ အဲေလာက္ ရင္မခုန္ဘူးသိလား....ေမာင္ရာထူးတိုးသြားပီ ထယ္..ေမာင္က ကေလးႏွစ္ေယာက္အေဖ တဲ့ ...ဟီး...ေမာင္အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ့ ...စိတ္ခ်ပါ ..ေမာင့္မိသားစု ေလး ကို ေမာင္ အရင္လို တကြဲတျပားမျဖစ္ေစရဘူး...ထယ္ကိုလဲ ထပ္ပီး အဆုံးရႈံးမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး...ေပ်ာ္ေအာင္ပဲ့ ထားမွာမို႔....ခ်စ္တယ္ ေမာင့္ မူပိုင္ေလး.."
ေျပာရင္း ထယ္ေယာင္း လက္သြယ္သြယ္ေလးကို ေဂ်ာင္ဂု သူ႔ပါးမွာ အပ္ထားသည္။ညေရာက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္း ႏိုးလာသည္။
"အာ...ကြၽတ္...ကြၽတ္"
"ထယ္...ႏိုးလာပီလား....အဆင္ေျပရဲ႕လား...လာ ...ဆန္ျပဳတ္ေလး ေသာက္ရေအာင္ ထယ္ ဘာမွ မစားရေသးဘူး"
"အင္းေမာင္...ေမာင္...ထယ္ဘာျဖစ္သြားတာလဲ"
"ထယ့္မွာ...ဒုတိယသားငယ္ေလး လြယ္ထားတယ္ ထယ္ ႏွစ္လေတာင္ရွိပီ"
"ဟင္...တကယ္ႀကီးလား"
ထယ္ေယာင္း ေျပာေတာ့ ေဂ်ာင္ဂု ေခါင္း တြင္တြင္ၿငိမ့္ျပသည္။
"ေမာင္မေပ်ာ္ဘူးလား"
"ဘယ္လိုေမးလိုက္တာလဲ ထယ္ရယ္....ေပ်ာ္တာေပါ့ ..ေပ်ာ္တာမွ ....၀က္၀က္ကြဲေအာင္ကိုေပ်ာ္တာ ...ဘ၀မွာ အဲေလာက္ေပ်ာ္တာေလာက္ ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းတာမရွိေတာ့ဘူး"
"အင္း...ထယ္က ေမာင္ စိတ္ညစ္သြားမွာစိုးလို႔ပါ"
"ေအာ္ ...ထယ္ရယ္....ေမာင္က အဲလို ျဖစ္စရာရွိလို႔လား...ေမာင္အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ပါဘူးထယ္ ...ေမာင္ကတိေပးပါတယ္...ေမာင့္မိသားစုကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ပဲ့ ေမာင္ထားမွာ...အသက္နဲ႔လဲပီးလဲ ကာကြယ္မွာ...ေမာင့္ဘ၀မွာ ထယ္သာလွ်င္ ေမာင့္ရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ေမာင့္ရဲ႕အားေဆး"
ေဂ်ာင္ဂု ထယ္ေယာင္းကိုယ္လုံးေလးကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲေပြ႕လာသည္။ရင္ခြင္ထဲက ေမာင့္မူပိုင္ေလးကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြဝဲရင္းနဲ႔ေပါ့။
⏩ ေလးႏွစ္ခန႔္ၾကာေသာ္......⏩
"ထယ္ဂုေလးေရ...ဒယ္ဒီကို ဟိုဖက္ကေန မိေအာင္လိုက္ဖမ္း..ကိုကို ...ဒီဖက္က ဖမ္းမယ္"
"ေဝါင္း..…...ဟား...လူဆိုးေလး...ႏွစ္ေယာက္ ...လာခဲ့ေလ လာခဲ့ ...ပြမ္း..ပြမ္း"
"အာ ..ဒယ္ဒီ..တအား ပက္နဲ႔ေယ...ထယ္ထယ္ ...ေမာ ေမာ"
"ဟားဟား ...မရဘူး...ဖမ္း ဒယ္ဒီကို မိေအာင္ဖမ္း"
လႈိင္းလုံးေတြၾကား သားအဖ သုံးေယာက္ ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ထိုင္းႏိုင္ငံ ဖူးခက္ကြၽန္းေပၚက တစ္ေနရာေလး သူတို႔ေရာက္ေနၾကတာျဖစ္သည္။ဂူဂူက ေဂ်ာင္ဂုတို႔ အရင္က ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္ဖူးခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ဂူဂူေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္တာနဲ႔ အလည္သြားျဖစ္ၾကသည္။ဘန္ေကာက္မသြားခင္ေလး ဂူဂူတို႔ ဒယ္ဂူအိမ္ေလးကို အလည္သြားခဲ့ၾကသည္ ။ေဒါက္တာ ပတ္ဘိုဂမ္ နဲ႔လဲ ေတြ႕ခဲ့သည္။ဘိုဂမ္က ခုထိ လူပ်ိဳႀကီးပဲ့တဲ့ေလ။သူတို႔ ဒယ္ဂူမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ေနၿပီးမွ ဘန္ေကာက္ကိုသြားၾကသည္။ပထမရက္ေတာ့ထယ္ေယာင္းနဲ႔ ေဂ်ာင္ဂုတို႔ အခ်စ္ေတြေဝဆာဖူးတဲ့ ေနရာေလး သြားလည္သည္။ခုက ဒုတိယရက္ ဖူးခက္ကြၽန္းေလးမွာေပါ့။ဂူဂူက ဆယ္ႏွစ္ ၊အငယ္ေယာက္ ထယ္ဂုေလးက သုံးႏွစ္။
"ေအာ္...ေတာ္ေတာ္ အေဆာ့သန္တဲ့ သားအဖ ...ထမင္းစားခ်ိန္ ေရခ်ိဳးခ်ိန္မွန္းမသိ ကဲေနၾကတာ"
ေသာင္ျပင္ေလးမွာ အမိုးေလးမိုးကာ ဖ်ာခင္းထားၿပီးထယ္ေယာင္း ထမင္းဗူးမ်ား ထုတ္ကာ ထမင္းစားဖို႔ျပင္ဆင္ေနသည္။ျပင္ဆင္ၿပီးတာနဲ႔ နာရီတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ထယ္ေယာင္း ေအာ္ပါေတာ့သည္။
"ကဲ....တက္လို႔ရပီ...မင္းသားသုံးပါးေရ....ထမင္းစားခ်ိန္ေက်ာ္ေနပီ"
"ဟာ...ဒယ္ဒီ ...ပါးပါး ေအာ္ေနပီ...လာေတာ့တဲ့..ဂူဂူကစားလို႔ေတာင္မ၀ေသးဘူး "
ေရေဆာ့ရင္း ဂူဂူေလး ေျပာလာသည္။
"မ၀လို႔မရဘူး...ဂူဂူေရ...ေတာ္ၾကာ ႀကိမ္လုံးစာမိေနမယ္..ဒယ္ဒီေတာ့ေၾကာက္တယ္...ထယ္ဂုေရ........လာ ဒယ္ဒီတို႔တက္မယ္"
"ဟာ...ဂူဂူလဲ လိုက္မယ္ေလ ဒယ္ဒီ"
ေဂ်ာင္ဂုက ဒယ္ဂုေလးကို ခ်ီကာ ေခၚသြားေတာ့ ဂူဂူေလးလဲ လိုက္လာေတာ့သည္။ေသာင္ျပင္မွာ ထယ္ေယာင္းျပင္ဆင္ထားတဲ့ ထမင္းဝိုင္းနားေရာက္လာေတာ့
"အာ....ဟင္းက ...ေမႊးေနတာပဲ့...ဟယ္ ပုစြန္တုံးႀကီး"
"ျဖန္း..."
ေဂ်ာင္ဂု ဟင္းခြက္ထဲက ပုစြန္တုံးကိုျမင္ေတာ့ စားခ်င္ေဇာနဲ႔ ႏႈိက္ဖို႔႐ြယ္လိုက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္း ေဂ်ာင္ဂုလက္ကို ႐ိုက္လိုက္သည္။
"ဟာ...ထယ္ရယ္ ...နာတယ္...ဘာလို႔႐ိုက္တာလဲ"
"ေရမခ်ိဳး လက္မေဆးပဲနဲ႔..စားစရာလား...ညစ္ပတ္ေနတာပဲ့ ...သြားေရသြားခ်ိဳး....သားေတြကို လဲ ေရခ်ိဳးေပးလိုက္ ."
"အင္း..ပါ..ထယ္ကလဲ"
"သားႏွစ္ေယာက္လုံး သန႔္သန႔္ေလး..လုပ္ေပးပီးမွလာခဲ့ေနာ္...ေပါက္ကရလုပ္လာရင္ ႀကိမ္လုံးစာမိမယ္"
"စိတ္ခ်ပါဆို"
ေဂ်ာင္ဂု တို႔ ထြက္သြားၾကသည္။ခနၾကာေတာ့ သုံးေယာက္သား ရႈိးနဲ႔ေမာနဲ႔ စတိုင္နဲ႔မလိုင္နဲ႔ထြက္လာၾကသည္။
"ပါးပါး...သားတို႔ ၾကည့္ေကာင္းလား"
"ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္ သားတို႔ရယ္...မင္းသားေလးေတြက်ေနေရာ"
"ဟီးဟီး"
"ထယ္...ေမာင္ကေရာ"
"ဆုေတာင္းေလ ..."
"ဟာ..ထယ္"
ေဂ်ာင္ဂု ႏႈတ္ခမ္းႀကီးစူကာ လက္ပိုက္ရပ္ေနေတာ့သည္။
"အင္းပါ ေမာင္ရယ္..ထယ္က စတာပါ...ေမာင္က အရမ္းၾကည့္ေကာင္းတယ္"
"ဟီး"
ထိုအခါမွ ယုန္သြားႀကီးေပၚကာ ၿပဳံးျပေတာ့သည္။ေဂ်ာင္ဂုတို႔ ထမင္းစားဖို႔ ထိုင္လိုက္ေတာ့
"အာ...ေမ့ေနတာ..ေဂ်ာင္ဂု .. Banana milk ကုန္ေနတယ္ သြား၀ယ္မွ ျဖစ္မယ္..ေရာ့..ပိုက္ဆံယူသြား"
ထယ္ေယာင္း လွမ္းေျပာလာေတာ့ ေဂ်ာင္ဂုလဲ ပိုက္ဆံယူကာ
"ကဲ..ဒယ္ဒီ ..ေျမာက္အရပ္ဆီ ေဈး၀ယ္ထြက္မလို႔ ဘယ္မင္းသားေလး လိုက္အုံးမယ္"
"တားတား လိုက္မယ္ ဒယ္ဒီ ..တားတားလိုက္မယ္"
"ဟုတ္ၿပီ..ကဲ ..သြားမယ္ .. Let' go!"
"ေရး...."
ထယ္ဂုေလးကို ဂုတ္ေပၚတင္ကာ ေဂ်ာင္ဂုတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားသည္။ခနၾကာေတာ့ Banana milk ဗူးေတြထည့္ထားတဲ့ အထုပ္ဆြဲကာ ေဂ်ာင္ဂုတို႔ျပန္လာသည္။ထမင္းဝိုင္းဖြဲ႕စားကာ ရယ္စရာေတြေျပာလိုက္ ထမင္းစားလိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာေလးပင္။ထမင္းလဲစားပီးေတာ့ ထယ္ေယာင္းတို႔ ေသာင္ေပၚမွာပဲ့ ေလညင္းခံကာ အိပ္လိုက္ၾကသည္။ညေနေစာင္းေတာ့ ထယ္ေယာင္း ႏိုးလာသည္။ နံေဘးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဂ်ာင္ဂုတို႔ ရွိမေန။ထယ္ေယာင္း ေဂ်ာင္ဂုတို႔က အနီးနားတစ္ခြင္ ပတ္ၾကည့္ေတာ့မေတြ႕။
"ဟင္...ဘယ္သြားၾကတာလဲ...."
ထယ္ေယာင္း ထကာ ေသာင္ျပင္ ေပၚလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဟိုဟိုဒီဒီပတ္ရွာေနသည္။ေဟာ..ေတြ႕ပါပီ ..သားဖသုံးေယာက္ ...ေသာင္ျပင္မွာ သဲအိမ္ေတြေဆာက္ရင္း ေဆာ့ေနၾကသည္။ထယ္ေယာင္း ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ရင္ထဲကလာတဲ့စကားေတြ တစ္ေယာက္တည္း ေျပာေနမိသည္။
"ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္ၾကတာကြယ္....ဒီကမာၻေပၚမွာ ကံအေကာင္းဆုံးလူကို ျပပါဆို ထယ္ေယာင္း...ကင္မ္ထယ္ေယာင္း ....ဆိုတဲ့ငါပဲ့ ျဖစ္မွာ...ေမာင္ရယ္.....ထယ့္ကို သိပ္ခ်စ္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...တစ္ေယာက္တည္း တစ္ေကာင္ႂကြက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ထယ္က ခုဆို ေႏြးေထြးတဲ့ မိသားစုေလး ရွိေနပီ...ဒါေတြအားလုံးက ဂြၽန္ေဂ်ာင္ဂုဆိုတဲ့ ထယ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ အမ်ိဳးသားေလးေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ...ထယ္ ..ေမာင့္ကို အရမ္းေက်းဇူးတင္တာပဲ့....ဘ၀မွာ ေမာင့္မူပိုင္ ..ေမာင့္ရဲ႕အရာရာ ျဖစ္ခြင့္ရတာေလာက္ ကံေကာင္းတာ မရွိေတာ့ပါဘူး.....သိပ္ခ်စ္တယ္ ေမာင္...ခုလဲ ခ်စ္သလို ေနာက္ဘ၀ေတြလဲ ထယ္ ေမာင့္ကို ပဲ့ ခ်စ္သြားမွာ....."
ပုစြန္ဆီေရာင္ မိုးသားေကာင္းကင္ေအာက္ တက္လိုက္က်လိုက္ျဖစ္ေနတဲ့လႈိင္းလုံးႀကီးေတြေရွ႕ က အျဖဴေရာင္ ေသာင္ျပင္ေလးမွာ သဲအိမ္ေလးေဆာက္ရင္း ကစားေနၾကတဲ့ သားဖသုံးေယာက္နဲ႔ အနီးအနားက ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ကာ ျမတ္ႏိုးျခင္းအၾကည့္ေတြနဲ႔ ၿပဳံးၿပဳံးေလး ထိုင္ၾကည့္ေနေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ တို႔ရဲ႕ ပုံရိပ္ေလးက ၾကည္ႏူးစရာျမင္ကြင္းေလးသဖြယ္....။
ၿပီးပါၿပီ......
ဇာတ္လမ္းေလး အစကေန အဆုံးထိ လိုက္ပါစီးေမွ်ာေပးၾကတဲ့ ဒါဒါေလးေတြကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္....မၿငီးမျငဴစိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ေပးၾကလို႔လဲ အတိုင္းမသိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....ေနာ္...က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ၾကပါလို႔....
written by
Zuri9597