ကားရပ္သံေၾကာင့္ ေဒၚခ်ိဳက အိမ္ေရွ႕သို႔အူယားဖားယားထြက္လာေလသည္။
"ေဟာ.... ခ်မ္းကေလးကျပန္လာၿပီ.... ကိုမန႔္ဆီက အခုပဲဖုန္းလာသြားတယ္...."
"ဟင္..."
ခ်မ္းသည္ အိမ္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္းၾကားလိုက္ရသည့္သတင္းေၾကာင့္ မူးေဝႏုံးခ်ိေနသည့္ၾကားထဲ ပိုအားျပတ္သြားသလို ေျခကုန္လက္ပန္းက်သြားလ်က္ အိမ္အဝင္ဝနဲ႕အနီးဆုံးဆက္တီတစ္ခုစီ ခႏၶာကိုယ္ကို ျဖစ္သလိုပုံလ်က္ထိုင္ခ်ပစ္လိုက္ပါသည္။ခ်က္ခ်င္းပင္ ရင္တလွပ္လွပ္တုန္လ်က္ ဝမ္းနည္းလာရ၏။
" ဘယ္တုန္းကလဲ ဘယ္တုန္းကလဲဟင္...ေဒၚခ်ိဳ"
အငမ္းမရေမးမိေလသည္။
"အခုေလးပဲ...အခုေလးပဲဖုန္းခ်သြားတာ ခ်မ္းကေလးတို႔ ၿခံအဝင္ဝေလာက္ပဲရွိတုန္းျဖစ္မွာေပါ့.."
ဪ..ျဖစ္ရေလ.. လြဲခ်င္ေတာ့လည္း ႀကံဖန္လြဲတာပါလား....ဒါေလာက္တစ္ခ်ိန္လုံးေစာင့္ေနတုန္းကေတာ့ မဆက္ပဲနဲ႕ကိုကိုရယ္။
" ကိုကိုကဘာေျပာသြားလဲဟင္..."
" ဟို.... သူႏွစ္ရက္သုံးရက္ၾကာဦးမယ္ဆိုလားပဲ....လူစားမရေသးဘူးဆိုလား..ဘာဆိုလား.."
" ဟင္....ေဒၚခ်ိဳ႕ဟာကလည္း .... ေသခ်ာတာကို မရွိပါလား.."
" အို..ခ်မ္းကေလးရယ္.... ဖုန္းကကိုမသဲကြဲတာကြဲ႕.... ဟိုမွာမိုးေတြအရမ္း႐ြာေနတယ္တဲ့.... ဖုန္းလိုင္းေတာင္လုံးဝမမိလို႔ ၿမိဳ႕ထဲထိဖုန္းလာဆက္ရတယ္တဲ့... မိုးသံတေဝါေဝါနဲ႕ တဂ်စ္ဂ်စ္ျမည္ေနတာ..မနည္းနားေထာင္ရလို႔ပါ.."
"ဟုတ္တယ္... မိုးေတြ႐ြာေနတာ ျပန္လာတဲ့ေန႕ကတည္းကပဲ.... ကြၽတ္ အဲ့ဒီ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့မဆက္ဘူး.."
"ဆက္တယ္တဲ့... ခ်မ္းကေလးကဖုန္းမကိုင္ဘူးဆို..."
ခ်မ္းသည္ ဒီေတာ့မွပင္ မ်က္လုံးျပဴးကာခါးကေလးမတ္လ်က္ ေဘာင္းဘီအိတ္ေတြထဲလက္ထိုးႏွိုက္ကာဟိုစမ္းဒီစမ္းရွာေဖြသည္။ဟုတ္ပါရဲ႕..ဖုန္းကမပါပါလား.... အိပ္ခန္းထဲမွာက်န္ခဲ့ၿပီထင္တယ္။စိတ္ညစ္လိုက္တာ.. ကိုကိုဖုန္းဆက္မယ့္ေန႕က်မွပဲ။
" ကိုကို႔ကိုျပန္ဆက္လိုက္ဦးမယ္.."
" ရမယ္မထင္ဘူး ခ်မ္းရဲ႕... ကိုမန္က အခုပဲဖုန္းေျပာၿပီးတာနဲ႕ျပန္တက္ေတာ့မယ္တဲ့... ၿမိဳ႕ထဲကထြက္တာနဲ႕လိုင္းကမမိေတာ့ဘူးေျပာတယ္..."
ေဒၚဝင္နီက တခ်ီထဲမွိုင္က်သြားေသာ သားရဲ႕အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚခ်ိဳ႕ကိုမ်က္ရိပ္ျပလိုက္ကာ။
"ကဲ..ေဒၚခ်ိဳကလည္းေလ..လူကိုအိမ္ထဲေရာက္ပါေစဦး..ေအးေအးေဆးေဆးမွေျပာလည္းရပါတယ္...ခရီးေရာက္မဆိုက္နဲ႕.."
ေဒၚခ်ိဳသည္ မ်က္ႏွာရမလားလို႔ဝမ္းသာအားရသတင္းေပးကာမွ အဆူခံရသျဖင့္မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ျဖစ္ေနေပသည္။
" ဪ... ေဒၚခ်ိဳက ခ်မ္းကေလးဖုန္းေမွ်ာ္ေနတာသိလို႔ ... ဝမ္းသာရေအာင္ပါ...."
"ဘာကိုဝမ္းသာရမွာလဲ... ေတြ႕မွမေတြ႕လိုက္တဲ့ဟာ.... အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေမေမ့ကို ေဆးခန္းကိုသြားမျပခ်င္ပါဘူးလို႔ေျပာသားပဲ.."
ခ်မ္းသည္ ခပ္တိုးတိုးမပြင့္တပြင့္နဲ႕ သူ႕အေမကို အထြန႔္မတက္သာတက္သာတက္သည္။
" ဪ..ဟဲ့... သားေလးရယ္.... ဒါေလာက္ေနမေကာင္းေနတာ.... ေဆးခန္းျပမွျဖစ္မွာေပါ့.... ဖ်ားေနတာျပန္ေရာက္တဲ့ေန႕ကတည္းက ေဆးပဲေသာက္ေနတာေပ်ာက္မွမေပ်ာက္ပဲကို.."
ေမေမဘာေျပာေျပာ ခ်မ္းသည္ က်ဆင္းသြားေသာစိတ္ဓာတ္နဲ႕အတူ မႈန္မွိုင္းေသာမ်က္ႏွာကိုမျပင္နိုင္ေတာ့။ဘာမွလည္းဆက္ေျပာခ်င္ေတာ့တာမို႔ အိပ္ခန္းထဲကိုသာျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္ေလ်ာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။အိပ္ရာေပၚကိုလွဲခ်ကာ မ်က္လုံးေတြကိုမွိတ္ထားမိ၏။ေခါင္းကလည္းအခုမွပဲပိုမူးလာသလိုလို။
ခုေလာေလာဆယ္မွာ ခ်မ္းသည္ဖ်ားေနတဲ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္းမေက်နပ္။မရွိမွဖုန္းဆက္သည့္ကိုကို႔ကိုလည္းမေက်နပ္။ဖုန္းကိုေသခ်ာနားမေထာင္ရေကာင္းလားလို႔ေဒၚခ်ိဳ႕ကိုလည္းမေက်နပ္။ေဆးခန္းေခၚသြားသည့္ေမေမ့ကိုလည္းမေက်နပ္။တင္ပါးနာေအာင္ေဆးထိုးလိုက္သည့္ဆရာဝန္ကိုလည္းမေက်နပ္။ဘာကိုမွမေက်နပ္ေပ။အလိုလိုပင္ တေလာကလုံးကိုမ်က္မုန္းက်ိဳးေနေပသည္။
ျပန္လာတဲ့လမ္းတေလ်ာက္လုံး မိုးကေစြစိမ့္ေနတာေကာ ေရေျပာင္းေျမေျပာင္းတာေကာေပါင္းၿပီး ခ်မ္းဖ်ားပါသည္။ႏွာေလးတရႈံ႕ရႈံ႕ ေခ်ာင္းေလးတခြပ္ခြပ္နဲ႕ ကိုယ္ကေႏြးေတးေတး ေႏြးေတးေတးကေနမက်တာ ရက္ကူးလာေတာ့ ဘြားကဆရာဝန္ျပခိုင္းသည္။ဘြားရဲ႕ ဆရာဝန္ႀကီးက ခရီးသြားေနတာမို႔ လွမ္းေခၚလို႔မရနိုင္သျဖင့္ ေဆးခန္းႀကီးတစ္ခုကို ဘိုကင္ယူကာ သြားျပရပါသည္။ေဆးထိုးရမွာစိုးလို႔ မသြားခ်င္ပဲ အိအဂ်ိဂ်မ်ားေနသည့္ ခ်မ္းကို ေမေမကတ႐ြတ္ဆြဲမတတ္ ေခၚသြားခဲ့ရတာ။
တကယ္ပါ... အိမ္ျပန္လာၿပီးကတည္းက ဒီသုံးရက္လုံးမွာ ဒီတစ္ခ်ိန္ကေလးသာ သူအျပင္ထြက္ပါေသးသည္။ဒီတစ္ခ်ိန္ကေလးမွပဲ ကိုကိုကဖုန္းဆက္ရသတဲ့လား။ဒါကိုမသိစိတ္က သိေနလို႔မ်ား ေဆးခန္းကိုမသြားခ်င္တာလားမသိေပ။
မ်က္လုံးေလးကိုမွိတ္ကာ ၿငိမ္သက္ေတြးေတာေနရင္း ပိုဝမ္းနည္းလာရသည္။အိမ္ျပန္လာမယ္ဆိုတုန္းကလည္း ကိုကိုနဲ႕ ေျပလည္ခဲ့တာမဟုတ္။မေျပမလည္ရန္ျဖစ္စကားမ်ားကာစိတ္ေကာက္ခဲ့ၿပီးျပန္လာတာ။
အိမ္ကို ေဖေဖေမေမတို႔နဲ႕အတူ ခ်မ္းတစ္ေယာက္ထဲသာျပန္ပါလာခဲ့ပါသည္။ကိုကိုက လိုက္မလာနိုင္ခဲ့ပါ။
________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
"အေႏြးထည္ကို ဟိုေခါင္းစြပ္ဆြယ္တာကေလး ဝတ္သြားေနာ္ ခ်မ္း.... မိုးကစိမ့္ေနတာ... အေအးမိမယ္... ေဆးေတြလည္းစုံေအာင္ထည့္ထားၿပီးသား ... အိတ္ထဲထည့္ယူ႐ုံပဲ.... မူးေမာ္တာဘာညာဆို ေဆးထုတ္ေသာက္ဖို႔မပ်င္းနဲ႕ေနာ္.."
ခ်မ္းသည္ တစ္ဖက္ကိုလွည့္ကာ ကုတင္ေပၚကအဝတ္ေတြကိုေခါက္ၿပီး လက္ဆြဲအိတ္ႀကီးထဲထည့္ေနရင္းက တစ္ခ်က္မွပင္လွည့္မၾကည့္ေခ်။အဖက္လုပ္ၿပီးျပန္လည္းမေျဖ။
" ဟိတ္.. ေျပာေနတာမၾကားဘူးလား..."
ဘယ္ေလာက္ေခၚေခၚ မလႈပ္တာမို႔ တမန္က ေခါင္းကိုကုတ္ကာ ပါးခ်ိဳင့္ထင္းထင္းေပၚေအာင္ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ၿပဳံးေနမိေလသည္။ဒုကၡပဲ ဒီပုံအတိုင္းသာဆို တလမ္းလုံးစိတ္ေကာက္ၿပီးလိုက္သြားေတာ့မွာေသခ်ာေနၿပီ။ၿပီးေတာ့ ျပန္မွာကလည္းလူႀကီးေတြနဲ႕ခ်ည့္ပဲ။တမန္နဲ႕သာဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္စိတ္ေကာက္ေကာက္ ဘယ္ေလာက္ျပႆနာရွာရွာ ကိစၥမရွိ။သည္းခံၿပီးေခ်ာ့နိုင္သည္။ဒါေပမယ့္ လူႀကီးေတြနဲ႕က်ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ။
ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကအျပစ္လုပ္ထားတဲ့သူ။ေခါင္းကေလးငုံ႕လ်ိဳးကာ အိမ္ေပၚကို ကုပ္ကုပ္ရို႔ရို႔ျပန္တက္ရင္ေတာင္ မလုံေလာက္ရတဲ့ၾကားထဲ အခုလို စိတ္လုပ္စူပုပ္ကာ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေသာပုံစံနဲ႕ျပန္သြားလို႔ျဖစ္မလား။
" ဒီမယ္ခင္ဗ်..."
အေနာက္ကေနခ်ဥ္းကပ္သြားကာ ပခုံးေလးႏွစ္ဖက္ကေန ဆြဲလွည့္လိုက္သည့္ တမန္သည္ မ်က္ရည္ဝဲဝဲ မ်က္လုံးကေလးမ်ားကိုျမင္ေတာ့မွ အေတာ္ပင္အံ့ဩသြားရသည္။
ဪ..ဒီကေလးႏွယ္....
" ခ်မ္းရယ္..... ခရီးသြားခါနီးလာခါနီးကိုကြာ..."
" ဘာျဖစ္လဲ... လာမေျပာနဲ႕ ဘာမွ.."
ခပ္တိုးတိုးေပမယ့္ မေက်မနပ္ေလသံနဲ႕ေျပာကာ ရင္ဘတ္ကိုတြန္းၿပီးေရွာင္ဖယ္ဖို႔ႀကိဳးစားတာမို႔ တမန္က လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကိုအမိအရဖမ္းဆုပ္ထားလိုက္ၿပီး။
" ဘာျဖစ္လို႔ငိုမွာလဲ....ဘာငိုစရာရွိသလဲ.. ေျပာစမ္း... ေရွ႕မွာလူႀကီးေတြနဲ႕ကြ.... ခ်မ္းကငိုလို႔ဆိုရင္ဘယ္ေကာင္းမလဲ... ေယာက်ာ္းကေလးက ဒီေလာက္လြယ္လြယ္မ်က္ရည္က်ရသလား..."
" ကိုယ့္မ်က္လုံးနဲ႕ကိုယ္ပဲ ေယာက်ာ္းေလးလည္း လြယ္လြယ္ငိုခ်င္ငိုမယ္... ဘာျဖစ္ေသးလဲ... "
"ဘာျဖစ္ရမလဲ.... ခ်မ္းကို ကိုယ္က အနိုင္က်င့္ေနတယ္လို႔ထင္သြားမွာေပါ့..."
"ထင္ခ်င္သလိုထင္ေပါ့ ဘာျဖစ္လဲ...ကိုကိုေတာင္ ကိုကို႔သေဘာနဲ႕ ေနခဲ့ေသးတာပဲ...ဒါအနိုင္က်င့္တာမဟုတ္လို႔ဘာလဲ..."
" ဟင္း... သိတယ္ သိတယ္... ဒီကိစၥကိုပဲျပႆနာလုပ္လိမ့္မယ္ဆိုတာ..."
ဖမ္းဆုပ္ထားသည့္လက္မ်ားကိုလႊတ္ၿပီး တမန္က ဆံပင္ထဲလက္ႏွစ္ဖက္ထိုးကာ ရႈပ္ဖြပစ္လိုက္မိသည္။ဆံပင္မတိုမရွည္မ်ားဖရိုဖရဲပုံပ်က္သြားသည့္တိုင္ ၾကည့္ေကာင္းေနဆဲ ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ ခ်မ္း ကုတင္ေပၚထိုင္ခ်လိဳက္ပါသည္။ရင္ထဲမွာ တဆတ္ဆတ္ခုန္ေပါက္ေအာင္ပင္ ဝမ္းနည္းေနေလသည္။
ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္တာပဲေပမယ့္ ကိုကို႔လက္ကိုအားကိုးတႀကီးဆုပ္ကိုင္ကာ ျပန္ခ်င္လိမ့္မယ္ဆိုတာ မသိဘူးလား။အခုေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲျပန္လိုက္သြားဟု ရက္ရက္စက္စက္အၾကင္နာကင္းမဲ့စြာျပန္လႊတ္ရက္ေလသည္။
" ခ်မ္းလည္းသိပါတယ္... ကိုကိုက အိမ္ျပန္မလိုက္ခ်င္ဘူးဆိုတာ... ဒါေၾကာင့္ ခ်မ္းကိုတမင္သက္သက္ ဒါေလာက္ျပန္ခ်င္ေနရင္တစ္ေယာက္ထဲလိုက္သြားဆိုၿပီးထည့္လႊတ္တာ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား.."
တမန္သည္ သက္ျပင္းကိုသာခ်လိဳက္မိ၏။
ျပန္ၾကေတာ့မည္ဆိုေတာ့ လူေတြကသာဖုတ္ဖက္ခါၿပီး ထသြားလို႔ရခ်င္ရမည္။ၿခံနဲ႕အိမ္ကိုက ဒီအတိုင္းထားခဲ့လို႔မရေပ။ၿခံထဲမွာက ပြင့္ေတာ့မည့္အဖူးေတြအစီအရီနဲ႕ပန္းခင္းႀကီးကလည္းရွိေနေသးသည္။အေစာင့္မရွိပဲ ဒီအတိုင္းထားခဲ့ပါက မေတာ္ ေခြးဝင္ႏြားဝင္တူးဆြပစ္ကာပ်က္ဆီးကုန္မွျဖင့္ႏွေမ်ာစရာ။အိမ္ကိုလည္းအလြတ္ထားခဲ့လ်င္ မီးေရးထင္းေရးကအစ စိတ္ေျဖာင့္စရာမရွိ။အိမ္ေစာင့္ၿခံေစာင့္လာေနေပးပါ့မယ္ဆိုတဲ့သူကလည္း ခရီးလြန္ေနသျဖင့္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္မွ်ေနာက္က်လိမ့္ဦးမည္။
ဒါေၾကာင့္ ခ်မ္းကေမေမတို႔နဲ႕အတူလိုက္ျပန္ကာ တမန္ကေတာ့ လူစားရသည္အထိေနခဲ့ရေပလိမ့္မည္။ဒီလိုအေျခအေနေတြကို ခ်မ္းလည္း မသိလို႔မွမဟုတ္တာ...သိလ်က္နဲ႕ ဆိုးခ်င္လို႔ကိုတမင္အနိုင္ယူဆိုးတဲ့သူကေလးကို ဘယ္လိုေက်နပ္ေအာင္ရွင္းျပႏွစ္သိမ့္ၾကမွာလဲ။
" မဟုတ္ပါဘူး ခ်မ္းရယ္... ႀကံႀကံစည္စည္ေတြ...ကဲ... ဒါျဖင့္ရင္ ဒီအိမ္နဲ႕ၿခံကို ဘယ္သူမွမေစာင့္ပဲ ဒီအတိုင္းထားခဲ့ရမလားေျပာ... ပန္းခင္းႀကီးပ်က္ဆီးခ်င္ပ်က္ဆီး ... အိမ္ကိုပဲသူခိုးဝင္ဝင္ေလ... ဟင္....ခ်မ္း...ထားခဲ့လိုက္ရမလားလို႔..."
လက္ႏွစ္ဖက္ျဖန႔္ကာျဖန႔္ကာေမးေနေသာတမန႔္ကို ျပန္မေျဖပဲ အဝတ္ေတြကို အိမ္ထဲထိုးက်ိတ္စုၿပဳံ၍ထည့္သည္။ေသေသခ်ာခ်ာမေခါက္ပဲထည့္ေနတာမို႔ အကၤ်ီေတြက မဆံ့ပဲ အိတ္ထဲဝင္တဝက္ထြက္တဝက္။
" ကိုယ္ထည့္ေပးပါမယ္ကြာ..အိတ္လည္းၿပဲပါေတာ့မယ္... "
သူပဲအိတ္ကိုဆြဲယူကာ တစ္ခုခ်င္းေခါက္ၿပီးေသေသသပ္သပ္ျဖစ္ေအာင္ထည့္ေပးရသည္။တမန္သည္ ျပန္မလိုက္ခ်င္လွတာလည္းအမွန္ပါပင္။စဥ္းပဲစဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါဦး။ခ်မ္းနဲ႕သူဟာ ဒီပါခ်မ္းျမကထြက္လာၿပီးကတည္းက အိမ္တစ္လုံးမွာႏွစ္ေယာက္ထဲ လြတ္လပ္အေနေခ်ာင္စြာေနလာခဲ့တာ။ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာရိပ္ကဲမွၾကည့္စရာမလို ဘယ္ေနရာမွာမွအေနအထိုင္ဆင္ျခင္စရာမလို။
ႏွစ္ေယာက္သားဟာ မိသားစု ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႕အေဝးႀကီးမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနခဲ့တာမို႔ ဒီႏွစ္ေယာက္သာ အျပန္အလွန္အားကိုးမွီတြယ္စရာလိုျဖစ္ေနကာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္အေပ်ာက္မခံနိုင္ပဲ အၿမဲတမ္းပူးပူးကပ္ကပ္ေနေနၾက။ခ်မ္းသည္လည္း အလြန္တရာခြၽဲႏြဲ႕ပြတ္သီးပြတ္သပ္ေနတတ္ေသာေကာင္ကေလး။အတူတူရွိေနခ်ိန္ဆို အရိုးမရွိေသာ သတၱဝါကေလးလို တမန႔္ကိုမွီထားတြယ္ထားဖက္ထားလ်က္သာေနတတ္တာ။
ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ေတြဘာေတြလာမေျပာနဲ႕။ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ခ်ိန္ပင္ တံခါးအလုံပိတ္ခ်က္ခ်တာမ်ိဳးမႀကိဳက္တတ္၍ အလုံမပိတ္ရကာ အထဲနဲ႕အျပင္စကားေျပာေနရမွ ေနသာထိုင္သာရွိတတ္သည္။ ဖုန္းေျပာေနလ်င္ပင္ ပခုံးေပၚေမးတင္ကာ ေျပာသမွ်လုံးေစ့ပတ္ေစ့သူနားေထာင္ရမွ။အိမ္မွာရွိေနပါလ်က္ မ်က္စိေအာက္ကေပ်ာက္ကာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ထိ သူမျမင္သာေသာေနရာကိုေရာက္ေနမိလ်င္ မ်က္ႏွာညိုလို႔မဆုံးတတ္သူ။
" ကိုကို႔မွာ ခ်မ္းဆီကဖြက္ထားဖုံးထားစရာဘာေတြရွိလဲ.. ေျပာ..ေျပာ.."
အဲ့ဒီလိုထုရိုက္စိတ္ေကာက္ေသာအခါ တမန္က သူ႕ကိုလက္ေတြဖမ္းခ်ဳပ္လ်က္ အိပ္ရာေပၚတြန္းလွဲနမ္းရွိုက္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳး အဲ့ဒီအိမ္မွာလုပ္ဖို႔ဘယ္ျဖစ္နိုင္ပါ့မလဲ။တီဗြီၾကည့္ရင္း ေပါင္ေပၚတက္ထိုင္တာမ်ိဳး။အျပင္သြားခါနီး ႐ႊတ္ခနဲပါးကေလးေမႊးျမႏႈတ္ဆက္တာမ်ိဳးကို မေတာ္တဆသတိလက္လြတ္ျပဳမူမိသြားရင္ေကာ။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က သိပ္လည္းခ်စ္ၾကတဲ့... ၿပီးေတာ့လည္း အတူေနခဲ့တာ တစ္ႏွစ္မကေတာ့တဲ့သူေတြေလ။
တျခားမေျပာနဲ႕။အန္တီဝင္နီတို႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းညကပင္ ညစာစားၿပီးလို႔ အိမ္ေရွ႕ေလသာေဆာင္ကေလးမွာစုေဝးထိုင္ကာ စကားေျပာၾကတဲ့အခ်ိန္ စိတ္ေပါ့ပါးခ်မ္းသာေနတဲ့ ခ်မ္းကေလးက အေနအထားကြာျခားေနတာကိုေမ့ေလ်ာ့ကာ လုပ္ေနၾကအတိုင္း သူထိုင္ေနတဲ့ဆိုဖာေဘး ပခုံးခ်င္းတိုက္ေအာင္တိုးေခြ႕ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႕ပါးစပ္ထဲ ပန္းသီးတစ္စိတ္လာခြံ႕လိုက္ေလသည္။တမန႔္မွာေထြးထုတ္ရခက္ မ်ိဳခ်ရခက္။လုပ္ၿပီးမွ "အဲ"ခနဲျဖစ္သြားတဲ့တိုင္ ခ်မ္းက သိပ္ရွက္လွပုံမရပဲ ၿပဳံးစိစိမခ်ိဳမခ်ဥ္။သူ႕မွာသာ နဖူးနဲ႕စားပြဲထိလုေအာင္ေခါင္းမေဖာ္နိုင္ျဖစ္ရလ်က္ လူႀကီးေတြလည္းအိုးတို႔အမ္းတမ္း။ေလးေလးသိခၤကေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီးမည္းလ်က္ထသြားကာ အဲ့ဒီေနာက္ကတည္းက အျပန္အလွန္မ်က္ႏွာပူေနၾကတာမို႔ သူတို႔နဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းကိုမဆိုင္မိေအာင္ အခ်င္းခ်င္းပတ္ေရွာင္ေနရသလိုပင္။ဒီပုံစံနဲ႕ တစ္အိမ္ထဲေနေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမွာတဲ့လဲ။
သို႔တိုင္ေအာင္ ခ်မ္းစြပ္စြဲသလို အျမင္ကပ္လို႔တစ္ေယာက္ထဲျပန္လႊတ္လိုက္တာမ်ိဳးကေတာ့ျဖင့္ လုံးလုံးကိုမဟုတ္ရပါဘူး။လမ္းမွာဒီလိုပဲကပ္တိကပ္ဖဲ့လုပ္ေနလ်င္ ေလးေလးသိခၤလက္စာမိမွာစိုးသျဖင့္ တမန္က တစ္ေယာက္ထဲပိုလို႔ပင္မထည့္လိုက္ခ်င္ေသး။ျပန္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္တဲ့လူႀကီးေတြကို တားဖို႔မျဖစ္လို႔သာ။
ဘယ္ေလာက္ပဲ က်ဥ္းက်ပ္အေနခက္သည့္ေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်မ္းကေလးရွိတဲ့ေနရာမွာ သူေနရမွာပဲေပါ့...ေနခ်င္ရမွာပဲေပါ့။ဒါကိုသိလ်က္နဲ႕ ဘာေၾကာင့္မ်ား စိတ္မေကာင္းေအာင္ေျပာရက္ပါသလဲ ခ်မ္းကေလးရယ္။
ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႕ အဝတ္ေတြကိုေခါက္ကာထည့္ေပးေနရင္း ကိုကို႔မ်က္ႏွာညွိုးေနျပန္ေတာ့လည္း သူမေနနိုင္ေပ။
"ကဲ...ေရာ့... ၿပီးၿပီ.... ခုထိမ်က္ရည္ေတြကမကုန္ေသးဘူးလား.... မင္းသားပဲကြာ... ႐ုပ္ရွင္ရိုက္ရင္လြမ္းခန္းနဲ႕ေအာင္ျမင္မွာသိလား...."
လွည့္ၾကည့္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းစူကာထိုင္ေနတာကိုျမင္ေတာ့ ကိုကိုကၿပဳံးေနေလသည္။အေရွ႕ကိုခ်ေပးသည့္အဝတ္ထုတ္ကို ဆတ္ခနဲေဘးတြန္းေ႐ႊ႕ပစ္ကာ မ်က္ရည္ေရာင္နဲ႕မို႔ ပိုလို႔စိမ္းညိုေတာက္ပေနသည့္ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕မ်က္ေစာင္းထိုးပစ္မိေပမယ့္..... ကိုကိုေပြ႕ဖက္လာေတာ့လည္း ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲႏူးညံ့ေျပာင္းႏြဲ႕စြာခိုဝင္ဖက္တြယ္မိျပန္သည္။
"ကိုကိုျမန္ျမန္လိုက္လာေနာ္...ျမန္ျမန္မလိုက္လာပဲ ၾကာေနရင္ ဘြားကမိန္းမေပးစားမယ္ဆိုယူပစ္လိုက္မွာပဲ ..."
"ေခြးေကာင္ေလး.."
တမန္က ခ်မ္းရဲ႕ပါးကေလးႏွစ္ဖက္ကိုတအားလိမ္ဆြဲရယ္ေမာလိုက္ရင္း ေရွ႕ထြက္ေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းထူကေလးကို ဖ်တ္ခနဲနမ္းရွိုက္ေလသည္။
ခ်မ္းသည္ ျပန္ေတြးရင္းက အခုပဲ ကိုကို႔အနမ္းကေလးကို လက္ခံရရွိလိုက္သလို ပူေႏြးသြားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုေယာင္ယမ္းစမ္းသပ္ကာ လြမ္းဆြတ္မ်က္ရည္လည္လာပါသည္။ခြဲခြာခါနီးအခ်ိန္အထိ ကိုကို႔ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့မိတာကို ဝမ္းနည္းလိုက္တာ။ကိုကို႔ကိုခ်စ္လို႔ပါေနာ္....အဲ့ဒါကိုကိုသိတယ္မဟုတ္လား...နားလည္တယ္မဟုတ္လားဟင္။
မစဥ္းစားမိဖို႔ ႀကိဳးစားရင္းက အခ်ိန္တိုင္းပင္ ကိုကို႔ကိုသတိရေနေတာ့ မခက္ဘူးလား။
အခ်ိန္အၾကာႀကီးတစ္ခါေပ်ာက္သြားဖူးကတည္းက ကိုကို႔ကိုမ်က္စိေအာက္ကအေပ်ာက္မခံခ်င္တဲ့စိတၱဇမ်ိဳးကို ရေနခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕ကိုကို....ေနာက္တစ္ခါထပ္ေပ်ာက္သြားမွာမ်ိဳးကို အေတြးနဲ႕ေတာင္မခံစားဝံ့တာမ်ိဳးေပါ့...
အရမ္းေမွ်ာ္ေနရင္လည္း လာမယ့္လူက ခလုတ္တိုက္တတ္တယ္တဲ့.... အရမ္းမေမွ်ာ္ေတာ့ပါဘူး ကိုကိုရယ္... ေခ်ာေမြ႕အႏၲရာယ္ကင္းတဲ့လမ္းကို ေလ်ာက္ၿပီးေတာ့သာ ခ်မ္းဆီကိုျပန္လာပါေနာ္...
________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
ကားရပ်သံကြောင့် ဒေါ်ချိုက အိမ်ရှေ့သို့အူယားဖားယားထွက်လာလေသည်။
"ဟော.... ချမ်းကလေးကပြန်လာပြီ.... ကိုမန့်ဆီက အခုပဲဖုန်းလာသွားတယ်...."
"ဟင်..."
ချမ်းသည် အိမ်ထဲဝင်ဝင်ချင်းကြားလိုက်ရသည့်သတင်းကြောင့် မူးဝေနုံးချိနေသည့်ကြားထဲ ပိုအားပြတ်သွားသလို ခြေကုန်လက်ပန်းကျသွားလျက် အိမ်အဝင်ဝနဲ့အနီးဆုံးဆက်တီတစ်ခုစီ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖြစ်သလိုပုံလျက်ထိုင်ချပစ်လိုက်ပါသည်။ချက်ချင်းပင် ရင်တလှပ်လှပ်တုန်လျက် ဝမ်းနည်းလာရ၏။
" ဘယ်တုန်းကလဲ ဘယ်တုန်းကလဲဟင်...ဒေါ်ချို"
အငမ်းမရမေးမိလေသည်။
"အခုလေးပဲ...အခုလေးပဲဖုန်းချသွားတာ ချမ်းကလေးတို့ ခြံအဝင်ဝလောက်ပဲရှိတုန်းဖြစ်မှာပေါ့.."
ဪ..ဖြစ်ရလေ.. လွဲချင်တော့လည်း ကြံဖန်လွဲတာပါလား....ဒါလောက်တစ်ချိန်လုံးစောင့်နေတုန်းကတော့ မဆက်ပဲနဲ့ကိုကိုရယ်။
" ကိုကိုကဘာပြောသွားလဲဟင်..."
" ဟို.... သူနှစ်ရက်သုံးရက်ကြာဦးမယ်ဆိုလားပဲ....လူစားမရသေးဘူးဆိုလား..ဘာဆိုလား.."
" ဟင်....ဒေါ်ချို့ဟာကလည်း .... သေချာတာကို မရှိပါလား.."
" အို..ချမ်းကလေးရယ်.... ဖုန်းကကိုမသဲကွဲတာကွဲ့.... ဟိုမှာမိုးတွေအရမ်းရွာနေတယ်တဲ့.... ဖုန်းလိုင်းတောင်လုံးဝမမိလို့ မြို့ထဲထိဖုန်းလာဆက်ရတယ်တဲ့... မိုးသံတဝေါဝေါနဲ့ တဂျစ်ဂျစ်မြည်နေတာ..မနည်းနားထောင်ရလို့ပါ.."
"ဟုတ်တယ်... မိုးတွေရွာနေတာ ပြန်လာတဲ့နေ့ကတည်းကပဲ.... ကျွတ် အဲ့ဒီ ကိုကိုက ကျွန်တော့်ကိုတော့မဆက်ဘူး.."
"ဆက်တယ်တဲ့... ချမ်းကလေးကဖုန်းမကိုင်ဘူးဆို..."
ချမ်းသည် ဒီတော့မှပင် မျက်လုံးပြူးကာခါးကလေးမတ်လျက် ဘောင်းဘီအိတ်တွေထဲလက်ထိုးနှိုက်ကာဟိုစမ်းဒီစမ်းရှာဖွေသည်။ဟုတ်ပါရဲ့..ဖုန်းကမပါပါလား.... အိပ်ခန်းထဲမှာကျန်ခဲ့ပြီထင်တယ်။စိတ်ညစ်လိုက်တာ.. ကိုကိုဖုန်းဆက်မယ့်နေ့ကျမှပဲ။
" ကိုကို့ကိုပြန်ဆက်လိုက်ဦးမယ်.."
" ရမယ်မထင်ဘူး ချမ်းရဲ့... ကိုမန်က အခုပဲဖုန်းပြောပြီးတာနဲ့ပြန်တက်တော့မယ်တဲ့... မြို့ထဲကထွက်တာနဲ့လိုင်းကမမိတော့ဘူးပြောတယ်..."
ဒေါ်ဝင်နီက တချီထဲမှိုင်ကျသွားသော သားရဲ့အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး ဒေါ်ချို့ကိုမျက်ရိပ်ပြလိုက်ကာ။
"ကဲ..ဒေါ်ချိုကလည်းလေ..လူကိုအိမ်ထဲရောက်ပါစေဦး..အေးအေးဆေးဆေးမှပြောလည်းရပါတယ်...ခရီးရောက်မဆိုက်နဲ့.."
ဒေါ်ချိုသည် မျက်နှာရမလားလို့ဝမ်းသာအားရသတင်းပေးကာမှ အဆူခံရသဖြင့်မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ဖြစ်နေပေသည်။
" ဪ... ဒေါ်ချိုက ချမ်းကလေးဖုန်းမျှော်နေတာသိလို့ ... ဝမ်းသာရအောင်ပါ...."
"ဘာကိုဝမ်းသာရမှာလဲ... တွေ့မှမတွေ့လိုက်တဲ့ဟာ.... အဲ့ဒါကြောင့် မေမေ့ကို ဆေးခန်းကိုသွားမပြချင်ပါဘူးလို့ပြောသားပဲ.."
ချမ်းသည် ခပ်တိုးတိုးမပွင့်တပွင့်နဲ့ သူ့အမေကို အထွန့်မတက်သာတက်သာတက်သည်။
" ဪ..ဟဲ့... သားလေးရယ်.... ဒါလောက်နေမကောင်းနေတာ.... ဆေးခန်းပြမှဖြစ်မှာပေါ့.... ဖျားနေတာပြန်ရောက်တဲ့နေ့ကတည်းက ဆေးပဲသောက်နေတာပျောက်မှမပျောက်ပဲကို.."
မေမေဘာပြောပြော ချမ်းသည် ကျဆင်းသွားသောစိတ်ဓာတ်နဲ့အတူ မှုန်မှိုင်းသောမျက်နှာကိုမပြင်နိုင်တော့။ဘာမှလည်းဆက်ပြောချင်တော့တာမို့ အိပ်ခန်းထဲကိုသာဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်လျောက်လာခဲ့တော့သည်။အိပ်ရာပေါ်ကိုလှဲချကာ မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ထားမိ၏။ခေါင်းကလည်းအခုမှပဲပိုမူးလာသလိုလို။
ခုလောလောဆယ်မှာ ချမ်းသည်ဖျားနေတဲ့ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်းမကျေနပ်။မရှိမှဖုန်းဆက်သည့်ကိုကို့ကိုလည်းမကျေနပ်။ဖုန်းကိုသေချာနားမထောင်ရကောင်းလားလို့ဒေါ်ချို့ကိုလည်းမကျေနပ်။ဆေးခန်းခေါ်သွားသည့်မေမေ့ကိုလည်းမကျေနပ်။တင်ပါးနာအောင်ဆေးထိုးလိုက်သည့်ဆရာဝန်ကိုလည်းမကျေနပ်။ဘာကိုမှမကျေနပ်ပေ။အလိုလိုပင် တလောကလုံးကိုမျက်မုန်းကျိုးနေပေသည်။
ပြန်လာတဲ့လမ်းတလျောက်လုံး မိုးကစွေစိမ့်နေတာကော ရေပြောင်းမြေပြောင်းတာကောပေါင်းပြီး ချမ်းဖျားပါသည်။နှာလေးတရှုံ့ရှုံ့ ချောင်းလေးတခွပ်ခွပ်နဲ့ ကိုယ်ကနွေးတေးတေး နွေးတေးတေးကနေမကျတာ ရက်ကူးလာတော့ ဘွားကဆရာဝန်ပြခိုင်းသည်။ဘွားရဲ့ ဆရာဝန်ကြီးက ခရီးသွားနေတာမို့ လှမ်းခေါ်လို့မရနိုင်သဖြင့် ဆေးခန်းကြီးတစ်ခုကို ဘိုကင်ယူကာ သွားပြရပါသည်။ဆေးထိုးရမှာစိုးလို့ မသွားချင်ပဲ အိအဂျိဂျများနေသည့် ချမ်းကို မေမေကတရွတ်ဆွဲမတတ် ခေါ်သွားခဲ့ရတာ။
တကယ်ပါ... အိမ်ပြန်လာပြီးကတည်းက ဒီသုံးရက်လုံးမှာ ဒီတစ်ချိန်ကလေးသာ သူအပြင်ထွက်ပါသေးသည်။ဒီတစ်ချိန်ကလေးမှပဲ ကိုကိုကဖုန်းဆက်ရသတဲ့လား။ဒါကိုမသိစိတ်က သိနေလို့များ ဆေးခန်းကိုမသွားချင်တာလားမသိပေ။
မျက်လုံးလေးကိုမှိတ်ကာ ငြိမ်သက်တွေးတောနေရင်း ပိုဝမ်းနည်းလာရသည်။အိမ်ပြန်လာမယ်ဆိုတုန်းကလည်း ကိုကိုနဲ့ ပြေလည်ခဲ့တာမဟုတ်။မပြေမလည်ရန်ဖြစ်စကားများကာစိတ်ကောက်ခဲ့ပြီးပြန်လာတာ။
အိမ်ကို ဖေဖေမေမေတို့နဲ့အတူ ချမ်းတစ်ယောက်ထဲသာပြန်ပါလာခဲ့ပါသည်။ကိုကိုက လိုက်မလာနိုင်ခဲ့ပါ။
________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
"အနွေးထည်ကို ဟိုခေါင်းစွပ်ဆွယ်တာကလေး ဝတ်သွားနော် ချမ်း.... မိုးကစိမ့်နေတာ... အအေးမိမယ်... ဆေးတွေလည်းစုံအောင်ထည့်ထားပြီးသား ... အိတ်ထဲထည့်ယူရုံပဲ.... မူးမော်တာဘာညာဆို ဆေးထုတ်သောက်ဖို့မပျင်းနဲ့နော်.."
ချမ်းသည် တစ်ဖက်ကိုလှည့်ကာ ကုတင်ပေါ်ကအဝတ်တွေကိုခေါက်ပြီး လက်ဆွဲအိတ်ကြီးထဲထည့်နေရင်းက တစ်ချက်မှပင်လှည့်မကြည့်ချေ။အဖက်လုပ်ပြီးပြန်လည်းမဖြေ။
" ဟိတ်.. ပြောနေတာမကြားဘူးလား..."
ဘယ်လောက်ခေါ်ခေါ် မလှုပ်တာမို့ တမန်က ခေါင်းကိုကုတ်ကာ ပါးချိုင့်ထင်းထင်းပေါ်အောင် စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ပြုံးနေမိလေသည်။ဒုက္ခပဲ ဒီပုံအတိုင်းသာဆို တလမ်းလုံးစိတ်ကောက်ပြီးလိုက်သွားတော့မှာသေချာနေပြီ။ပြီးတော့ ပြန်မှာကလည်းလူကြီးတွေနဲ့ချည့်ပဲ။တမန်နဲ့သာဆိုရင် ဘယ်လောက်စိတ်ကောက်ကောက် ဘယ်လောက်ပြဿနာရှာရှာ ကိစ္စမရှိ။သည်းခံပြီးချော့နိုင်သည်။ဒါပေမယ့် လူကြီးတွေနဲ့ကျတော့ ဘယ်ကောင်းပါ့မလဲ။
ပြီးတော့ ကိုယ်ကအပြစ်လုပ်ထားတဲ့သူ။ခေါင်းကလေးငုံ့လျိုးကာ အိမ်ပေါ်ကို ကုပ်ကုပ်ရို့ရို့ပြန်တက်ရင်တောင် မလုံလောက်ရတဲ့ကြားထဲ အခုလို စိတ်လုပ်စူပုပ်ကာ မကျေမနပ်ဖြစ်နေသောပုံစံနဲ့ပြန်သွားလို့ဖြစ်မလား။
" ဒီမယ်ခင်ဗျ..."
အနောက်ကနေချဉ်းကပ်သွားကာ ပခုံးလေးနှစ်ဖက်ကနေ ဆွဲလှည့်လိုက်သည့် တမန်သည် မျက်ရည်ဝဲဝဲ မျက်လုံးကလေးများကိုမြင်တော့မှ အတော်ပင်အံ့ဩသွားရသည်။
ဪ..ဒီကလေးနှယ်....
" ချမ်းရယ်..... ခရီးသွားခါနီးလာခါနီးကိုကွာ..."
" ဘာဖြစ်လဲ... လာမပြောနဲ့ ဘာမှ.."
ခပ်တိုးတိုးပေမယ့် မကျေမနပ်လေသံနဲ့ပြောကာ ရင်ဘတ်ကိုတွန်းပြီးရှောင်ဖယ်ဖို့ကြိုးစားတာမို့ တမန်က လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကိုအမိအရဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်ပြီး။
" ဘာဖြစ်လို့ငိုမှာလဲ....ဘာငိုစရာရှိသလဲ.. ပြောစမ်း... ရှေ့မှာလူကြီးတွေနဲ့ကွ.... ချမ်းကငိုလို့ဆိုရင်ဘယ်ကောင်းမလဲ... ယောကျာ်းကလေးက ဒီလောက်လွယ်လွယ်မျက်ရည်ကျရသလား..."
" ကိုယ့်မျက်လုံးနဲ့ကိုယ်ပဲ ယောကျာ်းလေးလည်း လွယ်လွယ်ငိုချင်ငိုမယ်... ဘာဖြစ်သေးလဲ... "
"ဘာဖြစ်ရမလဲ.... ချမ်းကို ကိုယ်က အနိုင်ကျင့်နေတယ်လို့ထင်သွားမှာပေါ့..."
"ထင်ချင်သလိုထင်ပေါ့ ဘာဖြစ်လဲ...ကိုကိုတောင် ကိုကို့သဘောနဲ့ နေခဲ့သေးတာပဲ...ဒါအနိုင်ကျင့်တာမဟုတ်လို့ဘာလဲ..."
" ဟင်း... သိတယ် သိတယ်... ဒီကိစ္စကိုပဲပြဿနာလုပ်လိမ့်မယ်ဆိုတာ..."
ဖမ်းဆုပ်ထားသည့်လက်များကိုလွှတ်ပြီး တမန်က ဆံပင်ထဲလက်နှစ်ဖက်ထိုးကာ ရှုပ်ဖွပစ်လိုက်မိသည်။ဆံပင်မတိုမရှည်များဖရိုဖရဲပုံပျက်သွားသည့်တိုင် ကြည့်ကောင်းနေဆဲ ကိုကို့မျက်နှာကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ ချမ်း ကုတင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်ပါသည်။ရင်ထဲမှာ တဆတ်ဆတ်ခုန်ပေါက်အောင်ပင် ဝမ်းနည်းနေလေသည်။
ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်တာပဲပေမယ့် ကိုကို့လက်ကိုအားကိုးတကြီးဆုပ်ကိုင်ကာ ပြန်ချင်လိမ့်မယ်ဆိုတာ မသိဘူးလား။အခုတော့ တစ်ယောက်ထဲပြန်လိုက်သွားဟု ရက်ရက်စက်စက်အကြင်နာကင်းမဲ့စွာပြန်လွှတ်ရက်လေသည်။
" ချမ်းလည်းသိပါတယ်... ကိုကိုက အိမ်ပြန်မလိုက်ချင်ဘူးဆိုတာ... ဒါကြောင့် ချမ်းကိုတမင်သက်သက် ဒါလောက်ပြန်ချင်နေရင်တစ်ယောက်ထဲလိုက်သွားဆိုပြီးထည့်လွှတ်တာ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား.."
တမန်သည် သက်ပြင်းကိုသာချလိုက်မိ၏။
ပြန်ကြတော့မည်ဆိုတော့ လူတွေကသာဖုတ်ဖက်ခါပြီး ထသွားလို့ရချင်ရမည်။ခြံနဲ့အိမ်ကိုက ဒီအတိုင်းထားခဲ့လို့မရပေ။ခြံထဲမှာက ပွင့်တော့မည့်အဖူးတွေအစီအရီနဲ့ပန်းခင်းကြီးကလည်းရှိနေသေးသည်။အစောင့်မရှိပဲ ဒီအတိုင်းထားခဲ့ပါက မတော် ခွေးဝင်နွားဝင်တူးဆွပစ်ကာပျက်ဆီးကုန်မှဖြင့်နှမျောစရာ။အိမ်ကိုလည်းအလွတ်ထားခဲ့လျင် မီးရေးထင်းရေးကအစ စိတ်ဖြောင့်စရာမရှိ။အိမ်စောင့်ခြံစောင့်လာနေပေးပါ့မယ်ဆိုတဲ့သူကလည်း ခရီးလွန်နေသဖြင့် တစ်ရက်နှစ်ရက်မျှနောက်ကျလိမ့်ဦးမည်။
ဒါကြောင့် ချမ်းကမေမေတို့နဲ့အတူလိုက်ပြန်ကာ တမန်ကတော့ လူစားရသည်အထိနေခဲ့ရပေလိမ့်မည်။ဒီလိုအခြေအနေတွေကို ချမ်းလည်း မသိလို့မှမဟုတ်တာ...သိလျက်နဲ့ ဆိုးချင်လို့ကိုတမင်အနိုင်ယူဆိုးတဲ့သူကလေးကို ဘယ်လိုကျေနပ်အောင်ရှင်းပြနှစ်သိမ့်ကြမှာလဲ။
" မဟုတ်ပါဘူး ချမ်းရယ်... ကြံကြံစည်စည်တွေ...ကဲ... ဒါဖြင့်ရင် ဒီအိမ်နဲ့ခြံကို ဘယ်သူမှမစောင့်ပဲ ဒီအတိုင်းထားခဲ့ရမလားပြော... ပန်းခင်းကြီးပျက်ဆီးချင်ပျက်ဆီး ... အိမ်ကိုပဲသူခိုးဝင်ဝင်လေ... ဟင်....ချမ်း...ထားခဲ့လိုက်ရမလားလို့..."
လက်နှစ်ဖက်ဖြန့်ကာဖြန့်ကာမေးနေသောတမန့်ကို ပြန်မဖြေပဲ အဝတ်တွေကို အိမ်ထဲထိုးကျိတ်စုပြုံ၍ထည့်သည်။သေသေချာချာမခေါက်ပဲထည့်နေတာမို့ အင်္ကျီတွေက မဆံ့ပဲ အိတ်ထဲဝင်တဝက်ထွက်တဝက်။
" ကိုယ်ထည့်ပေးပါမယ်ကွာ..အိတ်လည်းပြဲပါတော့မယ်... "
သူပဲအိတ်ကိုဆွဲယူကာ တစ်ခုချင်းခေါက်ပြီးသေသေသပ်သပ်ဖြစ်အောင်ထည့်ပေးရသည်။တမန်သည် ပြန်မလိုက်ချင်လှတာလည်းအမှန်ပါပင်။စဉ်းပဲစဉ်းစားကြည့်စမ်းပါဦး။ချမ်းနဲ့သူဟာ ဒီပါချမ်းမြကထွက်လာပြီးကတည်းက အိမ်တစ်လုံးမှာနှစ်ယောက်ထဲ လွတ်လပ်အနေချောင်စွာနေလာခဲ့တာ။ဘယ်သူ့မျက်နှာရိပ်ကဲမှကြည့်စရာမလို ဘယ်နေရာမှာမှအနေအထိုင်ဆင်ခြင်စရာမလို။
နှစ်ယောက်သားဟာ မိသားစု ညီအစ်ကိုမောင်နှမတွေနဲ့အဝေးကြီးမှာ နှစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေခဲ့တာမို့ ဒီနှစ်ယောက်သာ အပြန်အလှန်အားကိုးမှီတွယ်စရာလိုဖြစ်နေကာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အပျောက်မခံနိုင်ပဲ အမြဲတမ်းပူးပူးကပ်ကပ်နေနေကြ။ချမ်းသည်လည်း အလွန်တရာချွဲနွဲ့ပွတ်သီးပွတ်သပ်နေတတ်သောကောင်ကလေး။အတူတူရှိနေချိန်ဆို အရိုးမရှိသော သတ္တဝါကလေးလို တမန့်ကိုမှီထားတွယ်ထားဖက်ထားလျက်သာနေတတ်တာ။
ကိုယ်ပိုင်လွတ်လပ်ခွင့်တွေဘာတွေလာမပြောနဲ့။ရေချိုးခန်းဝင်ချိန်ပင် တံခါးအလုံပိတ်ချက်ချတာမျိုးမကြိုက်တတ်၍ အလုံမပိတ်ရကာ အထဲနဲ့အပြင်စကားပြောနေရမှ နေသာထိုင်သာရှိတတ်သည်။ ဖုန်းပြောနေလျင်ပင် ပခုံးပေါ်မေးတင်ကာ ပြောသမျှလုံးစေ့ပတ်စေ့သူနားထောင်ရမှ။အိမ်မှာရှိနေပါလျက် မျက်စိအောက်ကပျောက်ကာ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ထိ သူမမြင်သာသောနေရာကိုရောက်နေမိလျင် မျက်နှာညိုလို့မဆုံးတတ်သူ။
" ကိုကို့မှာ ချမ်းဆီကဖွက်ထားဖုံးထားစရာဘာတွေရှိလဲ.. ပြော..ပြော.."
အဲ့ဒီလိုထုရိုက်စိတ်ကောက်သောအခါ တမန်က သူ့ကိုလက်တွေဖမ်းချုပ်လျက် အိပ်ရာပေါ်တွန်းလှဲနမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်တာမျိုး အဲ့ဒီအိမ်မှာလုပ်ဖို့ဘယ်ဖြစ်နိုင်ပါ့မလဲ။တီဗွီကြည့်ရင်း ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်တာမျိုး။အပြင်သွားခါနီး ရွှတ်ခနဲပါးကလေးမွှေးမြနှုတ်ဆက်တာမျိုးကို မတော်တဆသတိလက်လွတ်ပြုမူမိသွားရင်ကော။သူတို့နှစ်ယောက်က သိပ်လည်းချစ်ကြတဲ့... ပြီးတော့လည်း အတူနေခဲ့တာ တစ်နှစ်မကတော့တဲ့သူတွေလေ။
တခြားမပြောနဲ့။အန်တီဝင်နီတို့ ရောက်ရောက်ချင်းညကပင် ညစာစားပြီးလို့ အိမ်ရှေ့လေသာဆောင်ကလေးမှာစုဝေးထိုင်ကာ စကားပြောကြတဲ့အချိန် စိတ်ပေါ့ပါးချမ်းသာနေတဲ့ ချမ်းကလေးက အနေအထားကွာခြားနေတာကိုမေ့လျော့ကာ လုပ်နေကြအတိုင်း သူထိုင်နေတဲ့ဆိုဖာဘေး ပခုံးချင်းတိုက်အောင်တိုးခွေ့ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲ ပန်းသီးတစ်စိတ်လာခွံ့လိုက်လေသည်။တမန့်မှာထွေးထုတ်ရခက် မျိုချရခက်။လုပ်ပြီးမှ "အဲ"ခနဲဖြစ်သွားတဲ့တိုင် ချမ်းက သိပ်ရှက်လှပုံမရပဲ ပြုံးစိစိမချိုမချဉ်။သူ့မှာသာ နဖူးနဲ့စားပွဲထိလုအောင်ခေါင်းမဖော်နိုင်ဖြစ်ရလျက် လူကြီးတွေလည်းအိုးတို့အမ်းတမ်း။လေးလေးသိင်္ခကတော့ မျက်နှာကြီးမည်းလျက်ထသွားကာ အဲ့ဒီနောက်ကတည်းက အပြန်အလှန်မျက်နှာပူနေကြတာမို့ သူတို့နဲ့မျက်နှာချင်းကိုမဆိုင်မိအောင် အချင်းချင်းပတ်ရှောင်နေရသလိုပင်။ဒီပုံစံနဲ့ တစ်အိမ်ထဲနေတော့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမှာတဲ့လဲ။
သို့တိုင်အောင် ချမ်းစွပ်စွဲသလို အမြင်ကပ်လို့တစ်ယောက်ထဲပြန်လွှတ်လိုက်တာမျိုးကတော့ဖြင့် လုံးလုံးကိုမဟုတ်ရပါဘူး။လမ်းမှာဒီလိုပဲကပ်တိကပ်ဖဲ့လုပ်နေလျင် လေးလေးသိင်္ခလက်စာမိမှာစိုးသဖြင့် တမန်က တစ်ယောက်ထဲပိုလို့ပင်မထည့်လိုက်ချင်သေး။ပြန်ချင်နေပြီဖြစ်တဲ့လူကြီးတွေကို တားဖို့မဖြစ်လို့သာ။
ဘယ်လောက်ပဲ ကျဉ်းကျပ်အနေခက်သည့်နေရာပဲဖြစ်ဖြစ် ချမ်းကလေးရှိတဲ့နေရာမှာ သူနေရမှာပဲပေါ့...နေချင်ရမှာပဲပေါ့။ဒါကိုသိလျက်နဲ့ ဘာကြောင့်များ စိတ်မကောင်းအောင်ပြောရက်ပါသလဲ ချမ်းကလေးရယ်။
ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နဲ့ အဝတ်တွေကိုခေါက်ကာထည့်ပေးနေရင်း ကိုကို့မျက်နှာညှိုးနေပြန်တော့လည်း သူမနေနိုင်ပေ။
"ကဲ...ရော့... ပြီးပြီ.... ခုထိမျက်ရည်တွေကမကုန်သေးဘူးလား.... မင်းသားပဲကွာ... ရုပ်ရှင်ရိုက်ရင်လွမ်းခန်းနဲ့အောင်မြင်မှာသိလား...."
လှည့်ကြည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းစူကာထိုင်နေတာကိုမြင်တော့ ကိုကိုကပြုံးနေလေသည်။အရှေ့ကိုချပေးသည့်အဝတ်ထုတ်ကို ဆတ်ခနဲဘေးတွန်းရွှေ့ပစ်ကာ မျက်ရည်ရောင်နဲ့မို့ ပိုလို့စိမ်းညိုတောက်ပနေသည့် မျက်ဝန်းတွေနဲ့မျက်စောင်းထိုးပစ်မိပေမယ့်..... ကိုကိုပွေ့ဖက်လာတော့လည်း ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲနူးညံ့ပြောင်းနွဲ့စွာခိုဝင်ဖက်တွယ်မိပြန်သည်။
"ကိုကိုမြန်မြန်လိုက်လာနော်...မြန်မြန်မလိုက်လာပဲ ကြာနေရင် ဘွားကမိန်းမပေးစားမယ်ဆိုယူပစ်လိုက်မှာပဲ ..."
"ခွေးကောင်လေး.."
တမန်က ချမ်းရဲ့ပါးကလေးနှစ်ဖက်ကိုတအားလိမ်ဆွဲရယ်မောလိုက်ရင်း ရှေ့ထွက်နေသည့်နှုတ်ခမ်းထူကလေးကို ဖျတ်ခနဲနမ်းရှိုက်လေသည်။
ချမ်းသည် ပြန်တွေးရင်းက အခုပဲ ကိုကို့အနမ်းကလေးကို လက်ခံရရှိလိုက်သလို ပူနွေးသွားသည့် နှုတ်ခမ်းလေးကိုယောင်ယမ်းစမ်းသပ်ကာ လွမ်းဆွတ်မျက်ရည်လည်လာပါသည်။ခွဲခွာခါနီးအချိန်အထိ ကိုကို့ကို စိတ်မကောင်းဖြစ်အောင်လုပ်ခဲ့မိတာကို ဝမ်းနည်းလိုက်တာ။ကိုကို့ကိုချစ်လို့ပါနော်....အဲ့ဒါကိုကိုသိတယ်မဟုတ်လား...နားလည်တယ်မဟုတ်လားဟင်။
မစဉ်းစားမိဖို့ ကြိုးစားရင်းက အချိန်တိုင်းပင် ကိုကို့ကိုသတိရနေတော့ မခက်ဘူးလား။
အချိန်အကြာကြီးတစ်ခါပျောက်သွားဖူးကတည်းက ကိုကို့ကိုမျက်စိအောက်ကအပျောက်မခံချင်တဲ့စိတ္တဇမျိုးကို ရနေခဲ့တယ်ထင်ပါရဲ့ကိုကို....နောက်တစ်ခါထပ်ပျောက်သွားမှာမျိုးကို အတွေးနဲ့တောင်မခံစားဝံ့တာမျိုးပေါ့...
အရမ်းမျှော်နေရင်လည်း လာမယ့်လူက ခလုတ်တိုက်တတ်တယ်တဲ့.... အရမ်းမမျှော်တော့ပါဘူး ကိုကိုရယ်... ချောမွေ့အန္တရာယ်ကင်းတဲ့လမ်းကို လျောက်ပြီးတော့သာ ချမ်းဆီကိုပြန်လာပါနော်...
________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________