"I defy anyone who retains the least spark
of honour to spit on the real, essential
love of one human being for another."
-Alfred Douglas
Om de zoveel tijd zag Alan weer iets dat ontbrak. Een nieuw paar schoenen – die zo chique waren dat hij ze nooit droeg – vismessen, een kompas.
Al bij al waren de gestolen goederen niet zoveel waard. Ze leken wel willekeurig meegenomen.
Dat jaagde hem ongelofelijk veel angst aan. Als het geen inbraak was met oog op geld, moest het wel zijn om hem schrik aan te jagen. Te kwellen.
'Ik bel naar de politie.' Om de hoek stond er een blauw politiehokje met een telefoon, de zijne was nog niet aangesloten. Hij moest en zou de dader vinden.
Nog voor hij in beweging kon komen, duwde Arnold hem in de zetel. 'Rustig, je denkt niet na.'
Een kopje thee werd zijn handen in gedrukt.
De warmte die de thee afgaf, bracht hem enigszins tot rust. Het weerhield hem om Arnold niet vast te grijpen en door elkaar te schudden. Waarom had hij zo'n angstige blik in zijn ogen? 'Ik denk juist wel na. Wil je weten wat ik denk? Dat je me naar buiten gelokt hebt om een nietsbetekenende verontschuldiging aan te bieden, om me ondertussen te bestelen. Opnieuw.'
Als geslagen viel Arnold naast hem in de zetel. 'Dit is exact wat ik bedoel, je denkt niet na. Ik was de hele tijd bij je. Daarbij is het midden in de nacht en waarom zou je aangifte doen voor zo'n onbenullige dingen?'
Alans ogen vol venijn priemden in de zijne. Mocht het niet al eens eerder gebeurd zijn, was hij onmiddellijk gevallen voor de treurende blik van de jongen.
'Je gelooft me niet?' Zijn stem trilde. Alan – die zelf de slechtste acteur op aarde was – kon niet zeggen of het geacteerd was of niet.
'Natuurlijk geloof ik je niet. Niet na alles wat er vandaag gebeurd is. Je noemt me naïef, misschien was ik dat wel door te denken dat je oprecht was.' Hij stond recht, de tas thee drukte hij in de handen van de jongen. 'Ik ga naar de politie en ik geef je aan.' Hij werd zich gewaar van zijn kinderachtige toon. Toch voelde het alsof hij zijn eigen hart verraadde.
'Nee!' Arnold nam de zoom van zijn mouw beet om hem tegen te houden, het kopje werd op de grond gekatapulteerd.
Instinctief bukte Alan zich om het op te vangen. Te laat. De scherven verspreidden zich over het vloerkleed.
Arnold nam hem bij de schouders. Hij verbeet duidelijk de pijn van de hete thee die langs zijn hemd liep. 'Als je dat doet, dan is mijn leven voorbij. Dat van mijn vader ook. Dan –' hij zocht naar zijn woorden en kneep zijn ogen dicht. 'Dan ga ik alles aan de politie zeggen.'
Alan schudde zich los van Arnolds greep. Alles. Alleen al omdat hij homoseksueel was kon hij achter de tralies belanden.
'Doe wat je niet laten kunt.' Alan spuugde de woorden uit. Hij wilde roepen zelfs, maar de gepijnigde blik in de jongens zijn ogen hield hem tegen.
'Sorry.' Arnold begroef zijn gezicht tussen zijn opgetrokken benen. 'Dat meende ik niet. Ik zou het nooit over mijn hart krijgen. Het zou toch geen zin hebben. Jij hebt hoog aanzien, de politie zou uitschot zoals ik nooit geloven. Ik ben gewoon zo bang. Bang om mezelf te zijn.' Toen hij zijn hoofd weer optilde, waren zijn wangen nat. 'Maar als ik bij jou ben, wordt het me duidelijk wie ik wil zijn.'
Alan nam zijn hand. In een moment van stilte streek hij zijn duim tegen de rug van de hand. 'Waarom lijkt het me nog steeds dat je meer weet over de inbraak?' Hij probeerde het zo min beschuldigend te laten klinken, maar faalde.
Arnold trok zijn hand terug en mompelde iets onverstaanbaar. 'Ik weet wie dit gedaan heeft,' zei hij, luider nu. Hij begon de nagellak van zijn vingers te krabben. 'Een paar dagen geleden liep ik een oude vriend van bij de marine tegen het lijf. Harry. Hij begon op te scheppen over zijn scharrel met de vrouw van de luitenant en–'
'En toen besloot je hem ook over jouw scharrel te vertellen,' zei Alan bitter.
'Nee. Ik heb hem misschien wel verteld over je groot huis, maar ook over je aanstekelijke lach. Je weet dat je veel voor mij betekent.' Er verscheen een kortstondige glimlach op zijn gezicht. 'Hij- hij stelde voor om in te breken in je huis, gewoon voor de grap. Ik weigerde natuurlijk en misschien heb ik hem ook bedreigd. Het heeft hem duidelijk niet tegengehouden.'
Alan slikte gal weg. 'Waarom zei je dat niet meteen? Beloof je morgen mee te gaan naar de politie om die Harry aan te geven?'
'Wat als hij als wraak een boekje opendoet over...ons?'
'Waarom zouden ze luisteren naar de woorden van een inbreker?' Alan forceerde een glimlach. 'Ik zal je wel beschermen. Zolang je zweert dat je er niets mee te maken hebt.'
Met een opgeluchte zucht knikte Arnold. 'Ik heb je beloofd dat ik vanaf nu altijd de waarheid zou spreken. Daar hou ik me aan.'
'Ik vertrouw je,' loog Alan.
Arnold rolde met zijn schouders en stond recht. 'Ik begrijp dat je me niet meer wilt zien na dit gebeuren.'
Alan stak een hand uit. Zonder hem aan te raken, verstarde hij. 'Blijf, alsjeblieft.'
'Je trilt helemaal. De muntthee had kunnen helpen tegen de shock.' Met een blik op de scherven gooide Arnold een wollen deken over zijn schouders.
Alan liet zich tegen de rugleuning hangen. Hij voelde zich inderdaad niet meer veilig in zijn eigen huis. En hoewel Arnold daar de oorzaak van was, was hij blij met zijn aanwezigheid. 'Ik heb geen nood aan thee, eerder aan een glas sherry.'
Arnold klikte met zijn tong. 'Die fles is ook meegenomen.'
Alan rijkte langs de jongen heen en sloot zijn hand om de hals van de viool achter de zetel.
Arnold kruiste zijn benen en luisterde in stilte naar de valse noten die Alans trillende vingers produceerden. Bij elke noot die weerklonk, werden zijn vingers standvastiger. Bij elk zacht klopje van Arnolds hand die hij op zijn knie voelde, speelde hij krachtiger.
Pas toen Alan zijn ademhaling onder controle had en zijn hoofd van de viool hief, sprak de jongen. 'Ik wist niet dat je speelde.' Hij beet op zijn onderlip. 'Dat was prachtig, triest, maar prachtig.'
'Net zoals mijn leven.' Alan legde de strijkstok neer en liet zijn vingers langs de snaren glijden. Om Arnolds niet-begrijpende blik te beantwoorden, vertelde hij wat Chris hem destijds geleerd had.
'De gestolen goederen kunnen me niet schelen. Al het geld en medailles op de wereld kunnen mij ook gestolen worden. Voor mij zijn er maar twee dingen belangrijk in het leven. De schoonheid van de natuur,' hij nam Arnolds hand opnieuw vast, 'en de liefde tussen mensen. Als alle dingen die we dagelijks doen, hoe saai ook, niet dat als ultieme doel stellen, waar zijn ze dan voor?'
Arnold grijnsde. 'Hoe kan je zo poëtisch zijn en tegelijkertijd zo'n ramp zijn in flirten.'
'Dat zijn twee compleet andere dingen,' lachte hij, Arnold naar zich toe trekkend. De jongen hield hem op afstand, zodat zijn ogen over zijn gezicht konden glijden.
'Maar als je daarmee probeerde te insinueren wat ik denk...Ik kan alleen zeggen dat ik me nog nooit zo gevoeld heb.'
'Ik ook,' zei Alan. Het was waar, hij had nog nooit zoveel gemixte gevoelens gehad over iemand.
Arnold leunde tegen hem aan, gevolgd door een walm van muntgeur. 'Ik kan niet geloven dat je me nog tolereert na al deze misstappen. Of het naïviteit is, of een groot hart, weet ik niet.'
Alans hand kroop naar zijn borstkas. Het onregelmatige ritme van Arnolds hart was te voelen tot in zijn vingertoppen. 'Een beetje van beiden. Al geldt dat laatste voor jou ook.' Hij keek in de grote pupillen van de man die zijn haatdragende vader nog steeds een helpende hand aanbood, die zijn hart kon openstellen voor een eenzame wiskundige.
Alan haakte zijn vingers in de riemlusjes van Arnolds broek om hem dichter op zich te trekken. In tegenstelling tot de normale explosieve, snelle kussen die ze meestal deelden, was deze traag en zacht.
Arnolds ketting werd tussen hen ingedrukt. Hij kon de koelte van de metalen penningen op zijn borst voelen. In contrast met de vlekken van de hete thee die nu ook zijn hemd nat maakten.
'Als ik ooit sterf, zal ik je mijn legerplaatjes geven en ze zullen over je hart liggen. Zodat, elke keer als je hart klopt, het zal zijn alsof je mijn naam kust.'
Alan draaide de ketting om zijn vinger. 'Ook heel poëtisch, alleen heb je het weer van Wilfred Owen gestolen, niet?'
'Geleend.' Arnold grijnsde en boog weer voorover.
Alan zocht veiligheid in de warmte, die hij nu meer dan ooit nodig had. Hij drukte zijn lippen op de adamsappel van Arnold, die zachtjes kreunde, zijn vingers verstrengeld met zijn haren.
Terwijl zijn lippen hun weg naar het naar munt smakende schouderblad vonden, dwaalden zijn gedachten af. Laat me niet alleen.
Vanaf het moment dat de deurbel weerklonk in het huis, wenste hij dat Arnold niet was vertrokken naar zijn werk.
In de vroege ochtend waren ze samen naar het politiebureau gegaan om Harry aan te geven. Hoewel Arnold buiten had gewacht, had hij zich sterker gevoeld. Hij had zelfs een leugen kunnen verzinnen over hoe hij aan de identiteit van de inbreker was gekomen.
Alan zwierde de deur open, bij de aanblik van de twee agenten met hun komische bolhoeden, voelde hij zich minder zeker van zijn stuk.
Hij stak zijn hand uit om hen te begroeten, maar ze hielden hun armen ferm achter hun ruggen verborgen.
'Inspecteur Wills en mijn collega Rimmer,' stelde de man hen voor. 'Mogen we even binnenkomen?'
Alan liet zijn hand zakken en glimlachte nerveus. Zolang hij Arnolds naam niet vernoemde, kon er niets fout lopen. Ze waren hier alleen om de schade te bekijken. Hij nam een stap opzij.
'Ik heb een inventaris gemaakt met de gestolen goederen.' Alan leidde ze naar zijn eetkamer en schoof zijn notitieblok naar hen toe. Zijn hand bleef hangen boven een stapeltje scherven. In de nacht was hij stiekem uit bed geslopen om het theekopje dat Arnold had laten vallen op te bergen. 'Ook denk dat de vingerafdrukken van de dief hierop terug te vinden zijn. Willen jullie ze vergelijken met die op de verandadeur?'
Zijn lippen werden een streep. Ergens voelde het alsof hij Arnold hiermee verraadde, ook al bracht het hem niet in rechtstreeks gevaar. Maar hij moest gewoon zeker zijn.
De mannen schonken zijn lijstje of de scherven geen blik waardig. In plaats daarvan keken ze rond in de kamer met opgetrokken wenkbrauwen. 'De dief heeft stevig huisgehouden,' zei de man wiens naam Alan al ontglipt was.
Alan keek naar de papieren met berekeningen die verspreid over de vloer lagen. 'Oh nee, dat is altijd zo.' Hij nam een papiertje van de grond. Zijn ontwerp voor de machine die de Riemannhypothese zou kunnen oplossen staarde terug. 'De inbreker heeft de achterdeur geforceerd, ik kan het even–'
'Genoeg met die onzin.' De inspecteur legde zijn hand op de tafel en boog voorover. 'We zijn hier niet voor de inbraak, de dief hebben we allang gevat.'
Alans wenkbrauwen kropen dichter naar elkaar toe.
'We weten alles.' De andere man legde te veel nadruk op dat laatste woord.
Alles. Het eerste wat voor de geest kwam was Arnolds loze bereiding van de dag ervoor. Dan ga ik alles aan de politie zeggen. Hij zou toch niet...
'Weet u dan ook hoe de Riemannhypothese opgelost kan worden?' probeerde Alan.
'De wat?' De eerste agent viel voor zijn afleidingsmanoeuvre. Totdat de andere bijsprong.
'Deze ochtend kwam u naar ons kantoor met het verhaal dat de dief gezien was door een informant.' Hij nam een kladblok en klapte het open. Donkere ogen leken Alans ziel binnen te dringen. 'Kan u de persoonsbeschrijving van die informant nog eens herhalen?'
Alan slikte merkbaar. Hij had Arnolds ware beschrijving niet doorgegeven. Hij had voor hem gelogen en dat zou hij nog oneindig veel keren doen. 'Tuurlijk. Een man rond de vijventwintig.' Hij tilde zijn trillende hand tot aan zijn ogen. 'Een meter tachtig. Donkerbruin tot zwart haar.'
Geen van die eigenschappen kwamen overeen met Arnolds combinatie van wit en blauw. Alans bibberende stem maakte het dan ook een erbarmelijke leugen. Zijn machine met de intelligentie van een garnaal had het beter kunnen doen.
'Juist ja.' De notitieblokagent tikte een pen tegen zijn baard. 'Kunt u mij dan vertellen waarom de inbreker, ene Harry, een andere beschrijving geeft? Eerder blond, klein en verwijft?'
Alan sperde zijn ogen wijd open. Hij probeerde koeltjes te antwoorden. 'Gelooft u de dief eerder dan mij?'
'Geef toe dat je liegt,' vervolledigde de andere man.
Alan nam een stap achteruit. Hij besloot te doen waar hij het beste in was, zich verschuilen achter wiskunde. 'Dat kan niet. Als ik zou zeggen dat ik lieg, zou dat een leugen zijn, wat betekent dat ik de waarheid spreek en zo induceren we een logische paradox. Wat omgevormd kan worden tot de beter bekende Russellpara–'
'Genoeg.' De inspecteur keek hem aan met zoveel afgunst als Blamey indertijd had gehad. Alsof alleen al de aanblik van Alan hem misselijk maakte.
Alan zuchtte, het had geen zin meer om te liegen. Of een poging te maken tot. De mannen wisten duidelijk alles. 'Ik wil de identiteit van de informant beschermen, aangezien ik een relatie met hem heb.'
De agent grijnsde als een hyena die zijn prooi in een hoek had gedreven. 'En wat voor een soort relatie mag dat zijn.'
Alan rechtte zijn schouders. 'Als ik dieper zou ingaan op de aard van die relatie, zou dat u waarschijnlijk heel oncomfortabel maken.'
Met een klik van zijn tong, kwam de agent in beweging. Hij omklemde Alans arm met beide handen. Zijn adem was heet tegen zijn oor. 'Wat handig dan dat je geliefde zonet al is gearresteerd. Nu kunnen jullie samen romantisch rotten in de gevangenis.'