အခန္း ၁၀
" ကို "
"ေျပာေလ မဟူ"
"မဟူကို တကယ္ခ်စ္တာလား ဟင္"
"တကယ္ ခ်စ္တာေပါ့ကြ"
"မဟူက သာမန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေနာ္"
"အဲ႕ဒီေတာ့"
"ဟြန္းဟြန္ ကိုက မင္းေဆြမင္းအႏြယ္ဝင္အမ်ိဳးေလ"
"ဘာထူးသြားတာၾကေနတာပဲကြယ္"
"ထူးတာေပါ့ ကိုရဲ႕ ဟို……"
"ရွဴး တိတ္ေတာ့ ……လာ……"
"အို ကိုေနာ္……"
"ကို ခ်စ္ခ်င္မိလို႕ပါ မဟူ ရာ ေနာ္"
"ကိုရယ္……"
ထိုညက အနမ္းအရွိဴက္အခ်ိဳ႕ကို သတိတရ
ရွိမိရင္း ဇလု ႏွင္းဆီခင္းေတာအလယ္ ငုတ္
တုပ္ေလး ထိုင္ေတြးေနမိေလသည္။
"ဖလပ္ ဖလပ္ ဖလပ္"
"ဟင္"
"ဟို……"
"နတ္သူငယ္ေလးပါ့လား"
"ဟုတ္ကဲ႕ရွင့္"
"က်ဳပ္ကို သိလို႕လား ကြယ္"
"ဟင့္အင္း"
"မင္း နာမည္က ဘယ္သူလဲ"
"ဝသန္ပါ"
"ဝသန္"
"တစ္ဖက္ကမ႓ာနယ္ကပါ"
"မင္း ဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲ ဟိုလူဆိုး
ေကာင္ေၾကာင့္ပဲလား"
"ဟင့္အင္း စာအုပ္ကတဆင့္ ဝသန္ ဝသန္ေလ
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို ဆံုးရံႈးလိုက္ရျပီရွင့္"
"ဒါကိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း သိတယ္"
"စံပယ္ကေတာ့ စလယ္ရီသခင္မလည္ဆြဲမွာ
အျမဳေတ ျဖစ္သြားျပီ ဒါေပမယ့္ ျမဴႏွင္းကိုေတာ့
မေတြ႕ရေသးဘူး"
"ဒါလား ဒါကေတာ့ ဒီမွာေလ ခဏၾကာရင္
ဒီပန္းပြင့္ကေန ေမြးဖြားလာေတာ့မွာ သူမဝိဥာဥ္က
သခင္မ လက္နက္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္"
"ရွင္"
"ဟုတ္တယ္ အေစာကဆို မင္းသူငယ္ခ်င္း
စံပယ္ေၾကာင့္ ေမွာ္အစြမ္းေတြ စရလာခဲ႕ျပီ
တိုက္ပြဲကလည္း နီးလာျပီေလ ဒီေတာ့ ဟိုလူ
ရတဲ႕လူကို ကုပ္ေခၚလာတာျဖစ္မယ္ အမွန္
ကေတာ့ မင္းကို ေခၚဖို႕ပဲ ခက္တာက မင္းက
အေတြးမေခါင္လြန္းသူဆိုေတာ့"
"အို ဝ ဝသန္ေလ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဟင္"
"ဇင္ခ်မ္းဆိုတဲ႕ စာေရးဆရာကို မင္းတားရမယ္"
"ရွင္"
"ဇင္ခ်မ္းတဲ႕ သူနာမည္က ဟိုလူလႊတ္ထားတဲ႕လူ"
"ဝသန္ သိပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ဝသန္ ရွာလို႕
မေတြ႕ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ဟို စံပယ္ကို ေခၚသြား
တဲ႕ စာအုပ္ကို ရွာၾကည့္ေပမယ့္ ဗေလာင္ေျဗာင္
စာရြက္ေတြနဲ႔ စာအုပ္ေတြပဲ ေနာက္ ဝသန္ရွာခဲ႕
တဲ႕ အင္တာနက္ေပၚက အေကာင့္ကို ရွာၾကည့္
ေတာ့လည္း ေပ်ာက္ကုန္ျပီ"
"စိတ္ေအးေအးထားပါ ဒီဇာတ္လမ္းက ဇာတ္ရွင္ပါ
ဇာတ္သိမ္းက စာအုပ္ကမ႓ာက လူေတြ သိမ္းလို႕
မရတဲ႕ ဇာတ္လမ္းပါ"
"ရွင္"
"မင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းသံုးဦးကို ကယ္ဖို႕က
မင္းပဲ တတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္"
"ဟူး……"
"ကိုင္း မင္း ႏိူးထသင့္ျပီ သြားေတာ့ ဂရုစိုက္"
"ဟင္ ဟို ဟို ဟုတ္ ဟုတ္ေသးဘူးေလ ဟို……"
အို…….။ အိပ္ရာထက္ ဝသန္ ကေယာင္
ကတမ္း ႏႈိးထ လာမိေလသည္။သူမအနား
တြင္လည္း လူသူမရွိ။ တစ္ခုသာ။ အရိပ္မည္း
တစ္ခုသာ ။ အနားက ထြက္သြားသလိုလို။
ဇင္ခ်မ္းလား။ ဒီတစ္ခါ ငါ့အလွည့္မ်ားလား။
ဝသန္ ဦးေခါင္းကို ကုပ္လိုက္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္း
တို႕ ရွိရာ သူမ ထ ေလွ်ာက္လာခဲ႕မိေလသည္။ စံပယ္
ေကာ ျမဴႏွင္းပါ လဲေလ်ာင္းေနၾကဆဲ။
"ဟင္ စာအုပ္"
စံပယ္ လဲေလ်ာင္းေနရာ နံေဘးက ခံုထက္
လွန္ေနေသာ စာမ်က္ႏွာထက္က စာသားအခ်ိဳ႕။
ဝသန္ အေျပးအလႊား သြားဖတ္ေနမိသည္။
ဇာတ္လမ္းက တိုက္ပြဲျဖစ္သည္အထိပင္
ေရးထားျပီးေနျပီ ျဖစ္သည္။ စလယ္ရီသခင္မ
ကား စံပယ္ဝိဥာဥ္ကို ခ်ဳပ္တည္းထားရာ လည္
ဆြဲကို ဆြဲလို႕ ျမဴႏွင္း ဝိဥာဥ္က ျဖစ္တည္ေသာ
ျမားတံကို ဆရုန္းဘုရင္ရင္ဝဆီ ပစ္ခြင္းလိုက္ေလ
သည္။ ဆရုန္းတို႕ ကုန္းေပၚတက္ေျပးၾကသည္။
သို႕ရာတြင္ အခ်ည္းအႏွီးသာ။ ေရေပၚ ေပါေလာ
ေပၚေနေသာ ပင္လယ္သတၱဝါတို႕အၾကား ဆရုန္း
တို႕၏ ေသြးတို႕လည္း ေရာေႏွာေနေလျပီပင္။
ကုန္းျပင္ထက္တြင္လည္း ဓားေကာင္းတစ္လက္
ျဖင့္ တိုက္ပြဲဆင္ေနေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးႏွင့္ ခပ္
ထြားထြားၾကိဳင္းၾကိဳင္း လူရြယ္ႏွစ္ေယာက္ တိုက္ပြဲ
ဆင္ေနၾကေလသည္။ တိုက္ပြဲသည္ အရွိန္ရလာျပီး
ေနာက္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ မသိမသာ ကြယ္
ေပ်ာက္သြားခဲ႕သည့္အခါ ေရေအာက္သခင္မ
စလယ္ရီ စစ္ပြဲ၏ ေအာင္ႏိုင္သူ ျဖစ္ေသာ္ျငား ေရျပင္
ပင္လယ္က ထိုးေဖာက္ထြက္လို႕ လင္းထိန္ပူျပင္း
ေသာ ေနေရာင္အလင္းေအာက္ ေၾကကြဲစြာ မ်က္ရည္
က်ေနမိေလေတာ့သည္။
ေသဆံုးခဲ႕ေလျပီ။ ေသဆံုးခဲ႕ျပီ။ ဇု ေသ
ခဲ႕ေလျပီ တဲ႕ေလ။ ထို႕ေနာက္ ျပီးပါျပီတဲ႕ေလ။
ဝသန္ စာအုပ္ကို အဆံုးထိ ဖတ္လိုက္ျပီး
ေနာက္ စိတ္အတြင္း ဒြိဟ ျဖစ္လာမိသည္။
ဇာတ္လမ္းကား ျဖစ္ႏိုင္ရံုေလာက္ျဖင့္သာ သိမ္း
ထားသည္မို႕ ဝသန္ သေဘာမေတြ႕။
'ဇာတ္သိမ္းက စာအုပ္ကမ႓ာက လူေတြ
သိမ္းလို႕ မရတဲ႕ ဇာတ္လမ္းပါ' ဟူေသာ
ဇလု ေျပာဖူးသည့္ စကားသံအခ်ိဳ႕ကိုလည္း
ဝသန္ သတိရလာသည္မို႕……။
" အင္း ဇလု ေျပာဖူးသလိုသာဆို ဇင္ခ်မ္းဆိုတဲ႕
စာေရးသူကို ငါ ရွာရမွာပဲ စာအရ သာဆို ပင္လယ္
ငိုတဲ႕ညတုန္းက စလယ္ရီ ေပ်ာက္သြားခဲ႕တယ္လို႕
ဖတ္ဖူးခဲ႕တာပဲ ဇုကလည္း ဘာမွန္းမသိ ေသခဲ႕
တာပဲ ဘာေတြလဲ ဟင္း…… စာအုပ္ကမ႓ာက လူ
ေတြ သိမ္းလို႕မရဘူးဆိုေတာ့ ဇင္ခ်မ္း ဇင္ခ်မ္းဆို
တဲ႕လူက ဇာတ္လမ္းထဲပါဖူးတဲ႕ ပဝါအုပ္ထားတဲ႕
ေကာင္ေလးလား အင္း…… ဒီလိုသာဆို……"
ဝသန္ ေတြးေတာလြန္ လာခဲ႕မိသည္။ မ်က္ဝန္း
အစံု က်ိန္းစပ္ ေမွးစက္သြားမိခဲ႕သည္။လက္ထဲရွိ
စာအုပ္ကေလးကား ၾကမ္းျပင္ထက္ ျပဳတ္က်သြား
သလို ဝသန္႕ ကိုယ္ကေလးလည္း စံပယ့္ကိုယ္ေပၚ
ေခြယိုင္က်သြားခဲ႕ေလေတာ့သည္။ ထို႕ေနာက္ေတာ့
ဇင္ခ်မ္း ဖန္ေသာ ေက်ာ့ကြင္းဝယ္ မိန္းမပ်ိဳသံုးဦးစ
လံုး သက္ဆင္းမိခဲ႕ရေလေတာ့သည္။
U.
အခန်း ၁၀
" ကို "
"ပြောလေ မဟူ"
"မဟူကို တကယ္ခ်စ္တာလား ဟင်"
"တကယ် ချစ်တာပေါ့ကွ"
"မဟူက သာမန်မိန်းကလေးတစ်ယောက်နော်"
"အဲ့ဒီတော့"
"ဟွန်းဟွန် ကိုက မင်းဆွေမင်းအနွယ်ဝင်အမျိုးလေ"
"ဘာထူးသွားတာကြနေတာပဲကွယ်"
"ထူးတာပေါ့ ကိုရဲ့ ဟို"
"ရှူး တိတ်တော့ လာ"
"အို ကိုနော်"
"ကို ချစ်ချင်မိလို့ပါ မဟူ ရာ နော်"
"ကိုရယ်"
ထိုညက အနမ်းအရှိူက်အချို့ကို သတိတရ
ရှိမိရင်း ဇလု နှင်းဆီခင်းတောအလယ် ငုတ်
တုပ်လေး ထိုင်တွေးနေမိလေသည်။
"ဖလပ် ဖလပ် ဖလပ်"
"ဟင်"
"ဟို"
"နတ်သူငယ်လေးပါ့လား"
"ဟုတ်ကဲ့ရှင့်"
"ကျုပ်ကို သိလို့လား ကွယ်"
"ဟင့်အင်း"
"မင်း နာမည်က ဘယ္သူလဲ"
"ဝသန်ပါ"
"ဝသန်"
"တစ်ဖက်ကမ်ဘာနယ်ကပါ"
"မင်း ဘယ္လို ရောက်လာတာလဲ ဟိုလူဆိုး
ကောင်ကြောင့်ပဲလား"
"ဟင့်အင်း စာအုပ်ကတဆင့် ဝသန် ဝသန်လေ
သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကို ဆုံးရံှုးလိုက်ရပြီရှင့်"
"ဒါကိုတော့ ကျုပ်လည်း သိတယ်"
"စံပယ္ကေတာ့ စလယ်ရီသခင်မလည်ဆွဲမှာ
အမြုတေ ဖြစ်သွားပြီ ဒါပေမယ့် မြူနှင်းကိုတော့
မတွေ့ရသေးဘူး"
"ဒါလား ဒါကေတာ့ ဒီမှာလေ ခဏကြာရင်
ဒီပန်းပွင့်ကနေ မွေးဖွားလာတော့မှာ သူမဝိဉာဉ်က
သခင်မ လက်နက် ဖြစ်လာလိမ့်မယ်"
"ရှင်"
"ဟုတ်တယ် အေစာကဆို မင်းသူငယ်ချင်း
စံပယ်ကြောင့် မှော်အစွမ်းတွေ စရလာခဲ့ပြီ
တိုက်ပွဲကလည်း နီးလာပြီလေ ဒီတော့ ဟိုလူ
ရတဲ့လူကို ကုပ်ခေါ်လာတာဖြစ်မယ် အမှန်
ကေတာ့ မင်းကို ခေါ်ဖို့ပဲ ခက္တာက မင်းက
အတွေးမခေါင်လွန်းသူဆိုတော့"
"အို ဝ ဝသန်လေ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ဟင်"
"ဇင်ချမ်းဆိုတဲ့ စာရေးဆရာကို မင်းတားရမယ်"
"ရှင်"
"ဇင်ချမ်းတဲ့ သူနာမည်က ဟိုလူလွှတ်ထားတဲ့လူ"
"ဝသန် သိပါတယ် ဒါပေမယ့် ဝသန် ရှာလို့
မတွေ့ဘူး ဖြစ်နေတယ် ဟို စံပယ္ကို ခေါ်သွား
တဲ့ စာအုပ္ကို ရှာကြည့်ပေမယ့် ဗလောင်ဗြောင်
စာရွက်တွေနဲ့ စာအုပ်တွေပဲ နောက် ဝသန်ရှာခဲ့
တဲ့ အင်တာနက်ပေါ်က အကောင့်ကို ရှာကြည့်
တော့လည်း ပျောက်ကုန်ပြီ"
"စိတ်အေးအေးထားပါ ဒီဇာတ်လမ်းက ဇာတ်ရှင်ပါ
ဇာတ်သိမ်းက စာအုပ်ကမ်ဘာက လူတွေ သိမ်းလို့
မရတဲ့ ဇာတ်လမ်းပါ"
"ရှင်"
"မင်းရဲ့ သူငယ်ချင်းသုံးဦးကို ကယ်ဖို့က
မင်းပဲ တတ်နိုင်ပါလိမ့်မယ်"
"ဟူး"
"ကိုင်း မင်း နိူးထသင့်ပြီ သွားတော့ ဂရုစိုက်"
"ဟင် ဟို ဟို ဟုတ် ဟုတ်သေးဘူးလေ ဟို"
အို.။ အိပ်ရာထက် ဝသန် ကယောင်
ကတမ်း နှိုးထ လာမိလေသည်။သူမအနား
တွင်လည်း လူသူမရွိ။ တစ္ခုသာ။ အရိပ်မည်း
တစ္ခုသာ ။ အနားက ထြက္သြားသလိုလို။
ဇင်ချမ်းလား။ ဒီတစ်ခါ ငါ့အလှည့်များလား။
ဝသန် ဦးခေါင်းကို ကုပ်လိုက်မိသည်။ သူငယ်ချင်း
တို့ ရွိရာ သူမ ထ လျှောက်လာခဲ့မိလေသည်။ စံပယ်
ကော မြူနှင်းပါ လဲလျောင်းနေကြဆဲ။
"ဟင် စာအုပ်"
စံပယ် လဲလျောင်းနေရာ နံဘေးက ခုံထက်
လှန်နေသော စာမျက်နှာထက်က စာသားအချို့။
ဝသန် အပြေးအလွှား သွားဖတ်နေမိသည်။
ဇာတ်လမ်းက တိုက်ပွဲဖြစ်သည်အထိပင်
ရေးထားပြီးနေပြီ ဖြစ်သည်။ စလယ်ရီသခင်မ
ကား စံပယ်ဝိဉာဉ်ကို ချုပ်တည်းထားရာ လည်
ဆြဲကို ဆွဲလို့ မြူနှင်း ဝိဉာဉ်က ဖြစ်တည်သော
မြားတံကို ဆရုန်းဘုရင်ရင်ဝဆီ ပစ်ခွင်းလိုက်လေ
သည်။ ဆရုန်းတို့ ကုန်းပေါ်တက်ပြေးကြသည်။
သို့ရာတွင် အချည်းအနှီးသာ။ ရေပေါ် ပေါလော
ပေါ်နေသော ပင်လယ်သတ္တဝါတို့အကြား ဆရုန်း
တို့၏ သွေးတို့လည်း ရောနှောနေလေပြီပင်။
ကုန်းပြင်ထက်တွင်လည်း ဓားကောင်းတစ်လက်
ဖြင့် တိုက်ပွဲဆင်နေသော မိန်းမပျိုလေးနှင့် ခပ်
ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်း လူရွယ်နှစ်ယောက် တိုက္ပြဲ
ဆင်နေကြလေသည်။ တိုက်ပွဲသည် အရှိန်ရလာပြီး
နောက် လူတစ်ဦးတစ်ယောက် မသိမသာ ကွယ်
ပျောက်သွားခဲ့သည့်အခါ ရေအောက်သခင်မ
စလယ်ရီ စစ္ပြဲ၏ အောင်နိုင်သူ ဖြစ်သော်ငြား ရေပြင်
ပင်လယ်က ထိုးဖောက်ထွက်လို့ လင်းထိန်ပူပြင်း
သော နေရောင်အလင်းအောက် ကြေကွဲစွာ မျက်ရည်
ကျနေမိလေတော့သည်။
သေဆုံးခဲ့လေပြီ။ သေဆုံးခဲ့ပြီ။ ဇု သေ
ခဲ့လေပြီ တဲ့လေ။ ထို့နောက် ပြီးပါပြီတဲ့လေ။
ဝသန် စာအုပ္ကို အဆုံးထိ ဖတ်လိုက်ပြီး
နောက် စိတ်အတွင်း ဒြိဟ ဖြစ်လာမိသည်။
ဇာတ်လမ်းကား ဖြစ်နိုင်ရုံလောက်ဖြင့်သာ သိမ်း
ထားသည်မို့ ဝသန် သဘောမတွေ့။
'ဇာတ်သိမ်းက စာအုပ်ကမ်ဘာက လူတွေ
သိမ်းလို့ မရတဲ့ ဇာတ်လမ်းပါ' ဟူသော
ဇလု ပြောဖူးသည့် စကားသံအချို့ကိုလည်း
ဝသန် သတိရလာသည်မို့။
" အင်း ဇလု ပြောဖူးသလိုသာဆို ဇင်ချမ်းဆိုတဲ့
စာရေးသူကို ငါ ရွာရမွာပဲ စာအရ သာဆို ပင်လယ်
ငိုတဲ့ညတုန်းက စလယ်ရီ ပျောက်သွားခဲ့တယ်လို့
ဖတ်ဖူးခဲ့တာပဲ ဇုကလည်း ဘာမှန်းမသိ သေခဲ့
တာပဲ ဘာတွေလဲ ဟင်း စာအုပ်ကမ်ဘာက လူ
တွေ သိမ်းလို့မရဘူးဆိုတော့ ဇင်ချမ်း ဇင်ချမ်းဆို
တဲ့လူက ဇာတ်လမ်းထဲပါဖူးတဲ့ ပဝါအုပ်ထားတဲ့
ကောင်လေးလား အင်း ဒီလိုသာဆို"
ဝသန် တွေးတောလွန် လာခဲ့မိသည်။ မျက်ဝန်း
အစုံ ကျိန်းစပ် မှေးစက်သွားမိခဲ့သည်။လက်ထဲရှိ
စာအုပ္ကေလးကား ကြမ်းပြင်ထက် ပြုတ်ကျသွား
သလို ဝသန့် ကိုယ်ကလေးလည်း စံပယ့်ကိုယ်ပေါ်
ခွေယိုင်ကျသွားခဲ့လေတော့သည်။ ထို့နောက်တော့
ဇင်ချမ်း ဖန်သော ကျော့ကွင်းဝယ် မိန်းမပျိုသုံးဦးစ
လုံး သက်ဆင်းမိခဲ့ရလေတော့သည်။