Unicode
၄နှစ်ခန့်အကြာ...
သူရင်းဌားအိမ်တစ်အိမ်၏ မီးဖိုချောင်တွင်
တကုတ်ကုတ်နှင့် အလှုပ်ရှုပ်နေသူ ဟွာရန်းသည် ယခုဆိုအသက် ၂၀ မျှရှိပြီဖြစ်သည်။
ရွာဟောင်းကိုစွန့်ခဲ့ကျပြီးကတည်းက မြို့ပေါ်တက်၍ သူဌေးအိမ်များတွင် အောက်ခြေသိမ်းအလုပ်မှန်သမျှကိုလုပ်သည်။ သူတို့က နေစရာ၊စားစရာ ကိုသာပေးပြီး သုံးစွဲဖို့ငွေအသပြာကို တခြားအလုပ်
တစ်ခုခိုးလုပ်မှသာ သုံးစွဲရသည်။ အိမ်ရှင်တွေမရှိခင် ခဝါသည်လုပ်တာမျိုးပေါ့။
"ဟွာရန်း..ဘာလုပ်နေတာလဲ!!ငါအော်ခေါ်နေတာကြာလှပီလေ.."
"လာပါပီ သခင်မကြီး..ဟွာရန်း ထမင်းရည်ငှဲ့လက်စဖြစ်.."
"ဖြန်း!"
"ငါ့ခေါ်ရင်လာ..ငါခိုင်းရင်လုပ် ဘာမှအတွန့်မတက်နဲ့"
"ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့"
"ဒီနေ့ အိမ်ကို အရာရှိတစ်ယောက်လာဖို့ရှိတယ် အဲ့တာအိမ်ကိုပြောင်နေအောင် ကြမ်းတိုက်ထား ကြားလား!"
"ဟုတ်ကဲ့ ကြားပါတယ်"
"အချိုးပြေပြေနေ ဟွန်း!"
ရဲရဲနီသွားသော ပါးပြင်လေးကိုအုပ်လျက်
ဟွာရန်း မီဖိုးချောင်ဆီပြန်ကာ ချက်လက်စဟင်းရာများကို မျက်ရည်စက်လက်ဖြင့် မငြီးမညူ ချက်ပြုတ်ပေးရပြန်သည်။
ထို့နောက် တုံကင်မှာ ရေနှိပ်ရင်း
အိမ်ကြမ်းတိုက်ဖို့ရေခတ်ကာ ကြမ်းစတိုက်သည်။
"ဂျောင်..နင်ဘယ်မှာလဲ"
ကြမ်းပြားပေါ်သို့ လိမ့်ဆင်းသွားသော မျက်ရည်စများကို ဘယ်သူမှညှာတာသနားမဲ့သူမရှိ။ ပြေးရင်းလွှားရင်း ဝမ်းရေး အတွက်
ဟွာရန်း နှစ်တွေအကြာကြီးရုန်းကန်ခဲ့ပြီးပီ။
ဂျောင် လာခေါ်ရင်တော့ သူဒီဘဝကလွှတ်မြောက်တော့မှာဆိုသော မျှော်လင့်ချက်နဲ့
ဆက်လက်ရှင်သန် စောင့်မျှော်နေခဲ့တယ်။
သူများရဲ့ အနှိမ်ခံ ၊အနှိပ်စက်ခံဘဝ နဲ့ လူ့အသိစိတ်ကင်းမဲ့ကျသော ယောင်္ကျားကြီးများရန်ကိုလဲ ဟွာရန်း ဈေးသွားတိုင်း
ကာကွယ်ရသည်။ မြို့ပေါ်တွင် အင်္ဂလိပ်တပ်များ၏ တပ်ခွဲများရှိကာ လူမျိုးမတူ ၊ဘာသာမတူတွေကြောင့် ဟွာရန်းအတွက် အပြင်လောကဟာ သိပ်ကြောက်ဖို့ကောင်းလွန်းနေသည်။
"မိဟွာရန်း! အဆင်သင့်ပြင်ထားပြီးပီလား.."
"ဟုတ်ကဲ့ သခင်မကြီး.."
"သွား..သွား..နင့်အင်္ကျီအဝတ်အစားတွေလှဲလာခဲ့ သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်ရှိပါစေနော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ဟွာရန်းအိပ်ရသော အိမ်နောက်ဖေးတင်းကုပ်
လေးဆီသွားကာ အဝတ်အစားသေတ္တာလေးထဲက အကောင်းဆုံးလို့ယူဆလို့ရတဲ့ အပေါက်အပြဲအနာအဆာ သိပ်မရှိတဲ့တာလေးကို ရွေး၍ ဝတ်လိုက်သည်။
ထို့နောက် မျက်နှာခြေမှုန့်ပါးပါးလေး
လူးလိုက်သည်။ တလောကဈေးသွားရင်း ဝယ်ထားတာလေး အိမ်ရှင်တွေမသိအောင်
ဖွက်ထားရတယ် မဟုတ်ရင် သူတို့ပိုက်ဆံနဲ့ခိုးဝယ်ပါတယ်ဆိုပြီး လူပုံအလည်အရှက်ခွဲလိမ့်မယ်။
"ကြွပါ အင်စပက်တာရှင့်"
ခပ်ဝဝပုံပန်းနှင့် ပန်းဆိုးပန်းရိုက်အလှအပတွေပြင်ဆင်ချယ်သထားသော သခင်မကြီးသည် အရာရှိမင်းအား တရိုတသေခါးကျိုးမတတ် ဧည့်ဝတ်ကျေပွန်သည်။ မြို့ရဲ့ ငွေတိုးချေးစားသော သခင်မကြီးထံ ဒီရဲအရာရှိက
အဘယ်သောအရာကိုလို၍လာလဲမသိ။
ဟွာရန်း သူတို့၏ ခပ်လှမ်းလှမ်းထောင့်အကွယ်မှာသာ ရပ်လျက် နားစွင့်ထားသည်။
"ဟွာရန်းရေ...သမီး အရာရှိမင်းကို တည်သီးလက်ဖက်ရည်လေး ချပေးပါဦးကွယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ လာပါပြီ"
လက်ဖက်ရည်ဗန်းကိုင်လျက် သူတို့ဆီသွားနေသော ဟွာရန်းကို နှုတ်ခမ်းမွှေးသပ်လျက်
မျက်နှာဖြူအရာရှိမင်းသည် မထီတထီဖြင့်
ခြေဆုံးခေါင်းကြည့်ပြီးနောက် သခင်မကြီးအား ခေါင်းညိမ့်ပြသည်။
"သမီးရေ..သမီးအတွက် အိမ်ရှင်အသစ်ရထားပြီ ဒီအရာရှိက သမီးကိုသူ့အိမ်မှာ အလုပ်လုပ်စေချင်လို့တဲ့ကွယ်..ပိုက်ဆံလဲပေးအုံးမှာတဲ့"
"မလုပ်ပါနဲ့ သခင်မကြီး ဟွာရန်းကိုတိုင်း
တပါးသားလက်ထဲတော့ မထည့်လိုက်ပါနဲ့..
သခင်မကြီး ကြိုက်သလိုခိုင်းပါ ရိုက်နှပ်လဲကိစ္စမရှိပါဘူး တောင်းပန်ပါတယ်"
"စိတ်မကောင်းပါဘူးကွယ် ပိုက်ဆံလက်ခံလိုက်ပြီးပီမို့ပါ"
သခင်မကြီးသည် ယခုငွေထုပ်ပိုက်လျက် ပြုံးပြုံးကြီး ရှိနေပြီး အရာရှိအား ကျွန်အဖြစ်
ဟွာရန်းကိုရောင်းစားလိုက်သည်။ ဟွာရန်းကို ကိုယ့်လူမျိုး ဒုက္ခသည်တစ်ယောက်လို့ မြင်ပုံမပေါ်ခဲ့ဘူးထင်ပါ့။
"သွားကြစို့ မိန်းကလေး အထုပ်အပိုးပြင်ပါ"
အင်္ဂလိပ်မျက်နှာဖြူ၏ ကိုရီးယားစကားပြန်မှ ဆိုသည်။
တစ်ကောင်ကြွက် စားစရာ၊နေစရာမရှိတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဘဲလေ ။
မြေနစ်ရာလှံစိုက်ချင်ကြတော့လဲ ခံရရုံပေါ့။
ငါ့မှာပြန်တွန်းလှန်နိုင်တဲ့ ခွန်အားတွေမရှိဘူးလေ ။ ဂျောင်ရေ..ငါ့ကိုဒီထက်ပစ်မထားပါနဲ့တော့။
ထိုသူတို့ခေါ်ရာနောက် အဝတ်ထုပ်ပိုက်လျက်
ဟွာရန်းလိုက်သွားခဲ့သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်က
လူများကလဲ ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်ဖြင့်
ဟွာရန်း သိပ်ရှက်သည်။ အခုချိန်မှာ
တမ်းတစရာလူဟူ၍ တစ်ယောက်သာရှိသည်။ ဟွာရန်းရဲ့ကမ္ဘာကြီးထဲမှာ ဂျောင်ဂုတစ်ယောက်ထဲရှိတော့တာကြောင့်
တမ်းတမိတာပါ အချစ်ရယ်။
"နင်ဒီမှာနေပြီး အိမ်မှု့ကိစ္စအားလုံးလုပ်ရမယ်၊ အရာရှိမင်းခိုင်းတာမှန်သမျှ ငြင်းဆန်ခွင့်မရှိလုပ်ရမယ် အခုနင်ကသူ့ကျွန်ဘဲ
နားလည်လား"
"တောင်းပန်ပါတယ် လူမျိုးတူချင်းဘဲဟာ ကျွန်မကိုကူညီပါရှင် ဒီအိမ်မှာမနေချင်လို့ပါ"
"မရဘူး ဒါငါ့ကိစ္စမဟုတ်ဘူး"
ဒူးဖက်လျက် အောက်ကျခံတောင်းပန်သော်လည်း ထိုလူသည် ပစ်ပစ်ခါခါထွက်သွားရက်သည်။ ဟွာရန်းတွင် သိက္ခာတွေ မာနတွေ ဘာမှကုန်းကောက်စရာမရှိအောင်
လူဖြစ်ရှုံးရသည်။
"Hey,come to me.."
ပြောတာကိုနားမလည်ပေမဲ့ လက်ဟန်ပြကာ
တာကြောင့် သူ့အနားလာဖို့ခေါ်လိုက်တာမှန်း
ဟွာရန်း သဘောပေါက်လိုက်သည်။
သူခေါ်တာကိုမလာတာကြောင့် အရာရှိသည်
ကြမ်းပေါ်ထိုင်နေသာ ဟွာရန်း၏ လက်မောင်းမှ ဆွဲခေါ်ကာ သူ့အိပ်ခန်းထဲ
ပစ်ထည့်လိုက်သည်။
"Don't cry..I will be gentle Hahahah!"
"မလုပ်ပါနဲ့"
ကျောပြင်နဲ့ကုတင်ထိစပ်ခံလိုက်ရပြီးနောက်
အရာရှိ၏ ယုတ်မာသောအကြံကိုရိပ်မိလိုက်တာကြောင့် အနီးအနားကိုအကဲခတ်လိုက်ရာ
ကြွေပန်းအိုးတစ်လုံး ရှိနေသည်။
"Come on.. Don't be shy"
ငြိမ်သက်နေသော ဟွာရန်းကို အတူနေဖို့လက်ခံသည့်အထင်ဖြင့် ဖြေးဖြေးချင်းတိုးကပ်လာရာ အနားရောက်မှ ပန်းအိုးဖြင့် ရိုက်လိုက်တာကြောင့် ထိုလူ၏ခေါင်းမှ သွေးနီနီများစီးကျလာသည်။
"How Dare you!!"
အခန်းပြင်သို့ထွက်ပြေးသော ဟွာရန်းကိုအမှီလိုက်ကာ တွန်းလှဲပစ်လိုက်ပြီး သူ့လက်ထဲ ကြာပွတ်ဖြင့် ဒေါသတကြီးရိုက်တော့သည်။
ပြောလည်းပြော ရိုက်လဲရိုက်ဖြင့် ခံရသူ
ဟွာရန်းမှာ သတိပင်လွှတ်ချင်နေပြီ။
"Please stop, or else she will die.."
အိမ်ပြင်ကရပ်စောင့်နေသော စကားပြန် ဝင်၍တားတော့မှရိုက်နေရာက
ရပ်ပေးကာ ဆဲဆိုကျိန်းမောင်း၍ သူ့အခန်းဆီပြန်သွားတော့သည်။
ထိုနေ့က စကားပြန်ကြောင့်သာမဟုတ်ရင်
ဟွာရန်း ဂျောင့်ကိုပင်မမြင်လိုက်ရဘဲ လောကကြီးထဲကထွက်သွားရတော့မည့်
ဆဲဆဲပင်ဖြစ်ခဲ့သည်။
_____________________________________
နောက်အပိုင်းတွေမှာတော့ အင်္ဂလိပ်လိုထည့်မရေးတော့ဘဲနဲ့ အင်္ဂလိပ်လိုပြောကြဆိုကြတယ်လို့တော့ သိထားပေးရပါမယ်။
စာဖတ်သူတစ်ယောက်ချင်းဆီတိုင်းကို
ကျေးဇူးတင်လျက်ပါ။
ကျားလီလီ၅၀၇
Zawgyi code
၄ႏွစ္ခန႔္အၾကာ...
သူရင္းဌားအိမ္တစ္အိမ္၏ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္
တကုတ္ကုတ္ႏွင့္ အလႈပ္ရႈပ္ေနသူ ဟြာရန္းသည္ ယခုဆိုအသက္ ၂၀ မွ်ရွိၿပီျဖစ္သည္။
႐ြာေဟာင္းကိုစြန႔္ခဲ့က်ၿပီးကတည္းက ၿမိဳ႕ေပၚတက္၍ သူေဌးအိမ္မ်ားတြင္ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္မွန္သမွ်ကိုလုပ္သည္။ သူတို႔က ေနစရာ၊စားစရာ ကိုသာေပးၿပီး သုံးစြဲဖို႔ေငြအသျပာကို တျခားအလုပ္
တစ္ခုခိုးလုပ္မွသာ သုံးစြဲရသည္။ အိမ္ရွင္ေတြမရွိခင္ ခဝါသည္လုပ္တာမ်ိဳးေပါ့။
"ဟြာရန္း..ဘာလုပ္ေနတာလဲ!!ငါေအာ္ေခၚေနတာၾကာလွပီေလ.."
"လာပါပီ သခင္မႀကီး..ဟြာရန္း ထမင္းရည္ငွဲ႔လက္စျဖစ္.."
"ျဖန္း!"
"ငါ့ေခၚရင္လာ..ငါခိုင္းရင္လုပ္ ဘာမွအတြန႔္မတက္နဲ႔"
"ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့"
"ဒီေန႔ အိမ္ကို အရာရွိတစ္ေယာက္လာဖို႔ရွိတယ္ အဲ့တာအိမ္ကိုေျပာင္ေနေအာင္ ၾကမ္းတိုက္ထား ၾကားလား!"
"ဟုတ္ကဲ့ ၾကားပါတယ္"
"အခ်ိဳးေျပေျပေန ဟြန္း!"
ရဲရဲနီသြားေသာ ပါးျပင္ေလးကိုအုပ္လ်က္
ဟြာရန္း မီဖိုးေခ်ာင္ဆီျပန္ကာ ခ်က္လက္စဟင္းရာမ်ားကို မ်က္ရည္စက္လက္ျဖင့္ မၿငီးမညဴ ခ်က္ျပဳတ္ေပးရျပန္သည္။
ထို႔ေနာက္ တုံကင္မွာ ေရႏွိပ္ရင္း
အိမ္ၾကမ္းတိုက္ဖို႔ေရခတ္ကာ ၾကမ္းစတိုက္သည္။
"ေဂ်ာင္..နင္ဘယ္မွာလဲ"
ၾကမ္းျပားေပၚသို႔ လိမ့္ဆင္းသြားေသာ မ်က္ရည္စမ်ားကို ဘယ္သူမွညႇာတာသနားမဲ့သူမရွိ။ ေျပးရင္းလႊားရင္း ဝမ္းေရး အတြက္
ဟြာရန္း ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး႐ုန္းကန္ခဲ့ၿပီးပီ။
ေဂ်ာင္ လာေခၚရင္ေတာ့ သူဒီဘဝကလႊတ္ေျမာက္ေတာ့မွာဆိုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔
ဆက္လက္ရွင္သန္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တယ္။
သူမ်ားရဲ႕ အႏွိမ္ခံ ၊အႏွိပ္စက္ခံဘဝ နဲ႔ လူ႔အသိစိတ္ကင္းမဲ့က်ေသာ ေယာက်ၤားႀကီးမ်ားရန္ကိုလဲ ဟြာရန္း ေဈးသြားတိုင္း
ကာကြယ္ရသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ အဂၤလိပ္တပ္မ်ား၏ တပ္ခြဲမ်ားရွိကာ လူမ်ိဳးမတူ ၊ဘာသာမတူေတြေၾကာင့္ ဟြာရန္းအတြက္ အျပင္ေလာကဟာ သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလြန္းေနသည္။
"မိဟြာရန္း! အဆင္သင့္ျပင္ထားၿပီးပီလား.."
"ဟုတ္ကဲ့ သခင္မႀကီး.."
"သြား..သြား..နင့္အက်ႌအဝတ္အစားေတြလွဲလာခဲ့ သန႔္သန႔္ျပန႔္ျပန႔္ရွိပါေစေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ဟြာရန္းအိပ္ရေသာ အိမ္ေနာက္ေဖးတင္းကုပ္
ေလးဆီသြားကာ အဝတ္အစားေသတၱာေလးထဲက အေကာင္းဆုံးလို႔ယူဆလို႔ရတဲ့ အေပါက္အၿပဲအနာအဆာ သိပ္မရွိတဲ့တာေလးကို ေ႐ြး၍ ဝတ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာေျခမႈန႔္ပါးပါးေလး
လူးလိုက္သည္။ တေလာကေဈးသြားရင္း ဝယ္ထားတာေလး အိမ္ရွင္ေတြမသိေအာင္
ဖြက္ထားရတယ္ မဟုတ္ရင္ သူတို႔ပိုက္ဆံနဲ႔ခိုးဝယ္ပါတယ္ဆိုၿပီး လူပုံအလည္အရွက္ခြဲလိမ့္မယ္။
"ႂကြပါ အက္စပက္တာရွင့္"
ခပ္ဝဝပုံပန္းႏွင့္ ပန္းဆိုးပန္း႐ိုက္အလွအပေတြျပင္ဆင္ခ်ယ္သထားေသာ သခင္မႀကီးသည္ အရာရွိမင္းအား တ႐ိုတေသခါးက်ိဳးမတတ္ ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္သည္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေငြတိုးေခ်းစားေသာ သခင္မႀကီးထဲ ဒီရဲအရာရွိက
အဘယ္ေသာအရာကိုလို၍လာလဲမသိ။
ဟြာရန္း သူတို႔၏ ခပ္လွမ္းလွမ္းေထာင့္အကြယ္မွာသာ ရပ္လ်က္ နားစြင့္ထားသည္။
"ဟြာရန္းေရ...သမီး အရာရွိမင္းကို တည္သီးလက္ဖက္ရည္ေလး ခ်ေပးပါဦးကြယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ လာပါၿပီ"
လက္ဖက္ရည္ဗန္းကိုင္လ်က္ သူတို႔ဆီသြားေနေသာ ဟြာရန္းကို ႏႈတ္ခမ္းေမႊးသပ္လ်က္
မ်က္ႏွာျဖဴအရာရွိမင္းသည္ မထီတထီျဖင့္
ေျခဆုံးေခါင္းၾကည့္ၿပီးေနာက္ သခင္မႀကီးအား ေခါင္းညိမ့္ျပသည္။
"သမီးေရ..သမီးအတြက္ အိမ္ရွင္အသစ္ရထားၿပီ ဒီအရာရွိက သမီးကိုသူ႔အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္ေစခ်င္လို႔တဲ့ကြယ္..ပိုက္ဆံလဲေပးအုံးမွာတဲ့"
"မလုပ္ပါနဲ႔ သခင္မႀကီး ဟြာရန္းကိုတိုင္း
တပါးသားလက္ထဲေတာ့ မထည့္လိုက္ပါနဲ႔..
သခင္မႀကီး ႀကိဳက္သလိုခိုင္းပါ ႐ိုက္ႏွပ္လဲကိစၥမရွိပါဘူး ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြယ္ ပိုက္ဆံလက္ခံလိုက္ၿပီးပီမို႔ပါ"
သခင္မႀကီးသည္ ယခုေငြထုပ္ပိုက္လ်က္ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ရွိေနၿပီး အရာရွိအား ကြၽန္အျဖစ္
ဟြာရန္းကိုေရာင္းစားလိုက္သည္။ ဟြာရန္းကို ကိုယ့္လူမ်ိဳး ဒုကၡသည္တစ္ေယာက္လို႔ ျမင္ပုံမေပၚခဲ့ဘူးထင္ပါ့။
"သြားၾကစို႔ မိန္းကေလး အထုပ္အပိုးျပင္ပါ"
အဂၤလိပ္မ်က္ႏွာျဖဴ၏ ကိုရီးယားစကားျပန္မွ ဆိုသည္။
တစ္ေကာင္ႂကြက္ စားစရာ၊ေနစရာမရွိတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဘဲေလ ။
ေျမႏွစ္ရာလွံစိုက္ခ်င္ၾကေတာ့လဲ ခံရ႐ုံေပါ့။
ငါ့မွာျပန္တြန္းလွန္ႏိုင္တဲ့ ခြန္အားေတြမရွိဘူးေလ ။ ေဂ်ာင္ေရ..ငါ့ကိုဒီထက္ပစ္မထားပါနဲ႔ေတာ့။
ထိုသူတို႔ေခၚရာေနာက္ အဝတ္ထုပ္ပိုက္လ်က္
ဟြာရန္းလိုက္သြားခဲ့သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္က
လူမ်ားကလဲ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ျဖင့္
ဟြာရန္း သိပ္ရွက္သည္။ အခုခ်ိန္မွာ
တမ္းတစရာလူဟူ၍ တစ္ေယာက္သာရွိသည္။ ဟြာရန္းရဲ႕ကမာၻႀကီးထဲမွာ ေဂ်ာင္ဂုတစ္ေယာက္ထဲရွိေတာ့တာေၾကာင့္
တမ္းတမိတာပါ အခ်စ္ရယ္။
"နင္ဒီမွာေနၿပီး အိမ္မႈ႕ကိစၥအားလုံးလုပ္ရမယ္၊ အရာရွိမင္းခိုင္းတာမွန္သမွ် ျငင္းဆန္ခြင့္မရွိလုပ္ရမယ္ အခုနင္ကသူ႔ကြၽန္ဘဲ
နားလည္လား"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ လူမ်ိဳးတူခ်င္းဘဲဟာ ကြၽန္မကိုကူညီပါရွင္ ဒီအိမ္မွာမေနခ်င္လို႔ပါ"
"မရဘူး ဒါငါ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး"
ဒူးဖက္လ်က္ ေအာက္က်ခံေတာင္းပန္ေသာ္လည္း ထိုလူသည္ ပစ္ပစ္ခါခါထြက္သြားရက္သည္။ ဟြာရန္းတြင္ သိကၡာေတြ မာနေတြ ဘာမွကုန္းေကာက္စရာမရွိေအာင္
လူျဖစ္ရႈံးရသည္။
"Hey,come to me.."
ေျပာတာကိုနားမလည္ေပမဲ့ လက္ဟန္ျပကာ
တာေၾကာင့္ သူ႔အနားလာဖို႔ေခၚလိုက္တာမွန္း
ဟြာရန္း သေဘာေပါက္လိုက္သည္။
သူေခၚတာကိုမလာတာေၾကာင့္ အရာရွိသည္
ၾကမ္းေပၚထိုင္ေနသာ ဟြာရန္း၏ လက္ေမာင္းမွ ဆြဲေခၚကာ သူ႔အိပ္ခန္းထဲ
ပစ္ထည့္လိုက္သည္။
"Don't cry..I will be gentle Hahahah!"
"မလုပ္ပါနဲ႔"
ေက်ာျပင္နဲ႔ကုတင္ထိစပ္ခံလိုက္ရၿပီးေနာက္
အရာရွိ၏ ယုတ္မာေသာအႀကံကိုရိပ္မိလိုက္တာေၾကာင့္ အနီးအနားကိုအကဲခတ္လိုက္ရာ
ေႂကြပန္းအိုးတစ္လုံး ရွိေနသည္။
"Come on.. Don't be shy"
ၿငိမ္သက္ေနေသာ ဟြာရန္းကို အတူေနဖို႔လက္ခံသည့္အထင္ျဖင့္ ေျဖးေျဖးခ်င္းတိုးကပ္လာရာ အနားေရာက္မွ ပန္းအိုးျဖင့္ ႐ိုက္လိုက္တာေၾကာင့္ ထိုလူ၏ေခါင္းမွ ေသြးနီနီမ်ားစီးက်လာသည္။
"How Dare you!!"
အခန္းျပင္သို႔ထြက္ေျပးေသာ ဟြာရန္းကိုအမွီလိုက္ကာ တြန္းလွဲပစ္လိုက္ၿပီး သူ႔လက္ထဲ ၾကာပြတ္ျဖင့္ ေဒါသတႀကီး႐ိုက္ေတာ့သည္။
ေျပာလည္းေျပာ ႐ိုက္လဲ႐ိုက္ျဖင့္ ခံရသူ
ဟြာရန္းမွာ သတိပင္လႊတ္ခ်င္ေနၿပီ။
"Please stop, or else she will die.."
အိမ္ျပင္ကရပ္ေစာင့္ေနေသာ စကားျပန္ ဝင္၍တားေတာ့မွ႐ိုက္ေနရာက
ရပ္ေပးကာ ဆဲဆိုက်ိန္းေမာင္း၍ သူ႔အခန္းဆီျပန္သြားေတာ့သည္။
ထိုေန႔က စကားျပန္ေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္
ဟြာရန္း ေဂ်ာင့္ကိုပင္မျမင္လိုက္ရဘဲ ေလာကႀကီးထဲကထြက္သြားရေတာ့မည့္
ဆဲဆဲပင္ျဖစ္ခဲ့သည္။
_____________________________________
ေနာက္အပိုင္းေတြမွာေတာ့ အဂၤလိပ္လိုထည့္မေရးေတာ့ဘဲနဲ႔ အဂၤလိပ္လိုေျပာၾကဆိုၾကတယ္လို႔ေတာ့ သိထားေပးရပါမယ္။
စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ခ်င္းဆီတိုင္းကို
ေက်းဇူးတင္လ်က္ပါ။
က်ားလီလီ၅၀၇