Irene POV
While driving, I can't think anything, anyone but Stephany. I just can't understand why.. bakit kailangan niyang gawin ang lahat ng 'to. Pwede naman kasi niyang sabihin sa akin kung may problema siya dahil tutulungan ko naman siya.
Hindi nag tagal ay nakarating ako sa San Juan. Pagbaba ko ng sasakyan, nagtaka ako dahil may kotseng naka park sa malapit sa gate namin. Hindi ko na yon pinapansin baka napa daan lang.
Pumasok na ako sa loob, nagtataka ako dahil bukas na agad ang pinto. Baka nandito na si ate Imee. I don't know but nervousness is covering my whole body right now, baka dahil sa nalaman ko kaya todo ang kaba ko ngayon.
I didn't really expect that Stephany can do that to us, especially to me. Tumayo akong nanay niya, tumayo akong kaibigan niya sa mga oras na kailangan niya tapos sasaktan niya lang ako?
Bumalik ako sa katinuan ng biglang may nag salita sa likuran ko. Pamilyar ang boses na narinig ko at yun ang boses na pinapanalangin ko na huwag munang iparinig sakin... Stephany.
Kaagad akong napa harap sa kanya, may hawak siyang baril at naka tutok na yon sa akin.
"Stephany.." sambit ko, binabalik balik ang tingin sa baril at kay Stephany.
"Hi mommy!" Sarkastikong bati niya sa akin, ngumisi siya pag tapos na nakaka dagdag sa nakakatakot niyang itsura.
"Anak, please ibaba mo ang baril na yan" kalmadong sabi ko sa kanya. Paano niya nalaman na nandito ako?
She laughed, "Why would I? You knew already, right? You knew who am really I" naka ngising sabi niya, tutok ang baril sa akin.
"P-paano mo nalaman na a-alam ko na?" Nanginginig na tanong ko sa kanya. Takot na takot ako dahil sa hawak niyang baril at tinutok yon sakin na parang hindi niya ako kakilala. Nagbabadya na ang mga luha ko.
Mahina siyang tumawa bago siya sumagot sa akin. "I heard you, stupid. You're talking like a stupid baby, sinusumbong ang lahat sa kapatid mo" sabi niya, stupid? Yeah, she's right.
"Oo, I'm stupid. I'm really stupid sa part na inuna kita kaysa sa anak ko. Sa part na sinira ko ang pamilya ko para sayo" mahinahon kong sagot sa kanya ngunit bakas na ang bigat at sakit na nararamdaman ko.
"Regretting, huh?" Sambit pa niya. Saan siya nakakakuha ng lakas ng loob. Hindi ito ang Stephany na pinalaki ko at minahal ko na parang anak.
Parang pakiramdam ko, napaka walang kwenta ko mag alaga dahil naging ganito si Stephany. Saan ako nag kulang?
"Why are you doing this to me?" My voice broke. Letting my tears flow down to my cheeks. I can't help it, I tried to stop my tears but I couldn't.
"Because uhm... Because I want to see your daughter suffer?!" Parang masaya pa siyang sinabi niya yon. Proud na proud.
Sasampalin ko sana siya pero inayos niya ang pagkakahawak sa baril kaya napa atras ulit ako.
"Don't you dare go near me!" Nababaliw na sigaw niya. What's happening to her, it breaks me seeing her like this. Ang sakit dahil pinalaki at minahal ko siya.
"I trusted you... I loved you.. I gave everything to you, including my time na dapat ay para sa anak ko. How could you do this to me? How could you hurt me, my family? How? Please give me answers..." Nanghihinang sabi at sunod sunod kong tanong sa kanya.
"I don't care if you trusted me, if you loved me, if you gave up everything for me! I want to see her suffer, I want to see her kneeling down to her knee while she's hardly crying! I wanted it so bad!" Pasigaw na sagot niya. Hindi ko maintindihan. Akala ko kaibigan niya si White? Akala ko gusto niya siyang tulungan?
"I thought you two are friends?" Mahinang tanong ko, litong lito.
"Yes, we used to be sisters. I loved her like a sister, too, but everything changed when you two got okay. I was jealous, really jealous. You weren't spending time with me anymore. I was so mad because I thought, yung pagiging okay niyo ang sumira sa ating dalawa." Pag amin niya sa akin. Hindi na ako nagulat na iyon ang magiging dahilan niya dahil tama siya, nawalan ako ng oras sa kanya hindi dahil hindi ko na siya mahal kung 'di gusto ko lang na makabawi sa anak ko ng kami lang dalawa.
"I'm sorry" napayuko ako. Hindi ko alam, hindi ko alam na aabot sa ganito ang kagustuhan kong mapalapit sa anak ko. Hindi ko mapigilang sisihin ang sarili ko dahil kung tama lang ang pag trato ko sa anak ko noong una palang, hindi na mangyayari to ngayon.
"Sorry? Wala na e, wala ng magagawa yang sorry mo! Napatay ko na ang asawa mo!" Sa parteng yon ng hindi inaasahang pag uusap namin, tumigil ang mundo ko. At the very exact moment, I couldn't move nor talk.
Pinatay niya ang asawa ko? After realizing the meaning of her last sentence, I broke down.
"You killed him?!" Pasigaw ko sa kanya, napaluhod na ako sa dalawang tuhod ko dahil sa panghihina.
"You didn't know?" Parang gulat pa siyang nagtanong sa akin. Ano ba! Hindi ko alam! Kung alam ko lang, matagal na kitang napatay!
"You killed my husband? Lintik Steph! Tinuring ka niyang sariling anak! Paano mo nakayanang patayin yung taong nag palaki sayo?" Sigaw at unti unting humihina ang boses ko. Alam kong hindi dapat ako nakalubod dito kaya't pinilit ko parin ang sarili kong tumayo.
"Yes! I killed him! Pakelamero siya sa nga plano kong saktan si White, he deserved it!" Sarkastikong sagot niya. Gulat ang bumungad sa kanya ng bigla akong sumugod.
The last thing I know, I felt something on my stomach, I laid down on the floor and I saw ate Imee and White in front of me. Looking at me with disbelief and their tears are flowing.
Even in my last breath, my heart is broken because I saw the most important person in my life crying again. And that's because of me.... again.
White POV
As soon as we arrived at San Juan, mama Imee immediately stepped out the car. I know everything na.
We saw two cars outside the gate, the other one is familiar but the other one isn't. Habang papalapit kami sa bahay, we heard a loud gun shot. I panicked.
Tumakbo kami kaagad para makita kung ano yung pumutok and there, I saw her laying down on the floor. Maraming dugo ang nagkalat.
Gulat at iyak kaagad ang naramdaman ko, hindi ako kaagad nakalapit sa kanya. I saw my mommy, dying.
"What have you done?!" Rinig kong sigaw ni mama Imee kay Stephany. I couldn't move my feet. Nakatayo lang ako sa tapat ng pintuan at dinaanan lang ako ni Stephany at tumatakbo siyang pumunta sa kotse niya at umalis. Hindi pa nag pa-process lahat sa akin. Sobrang bilis ng nangyari.
"Irene!" Sigaw ulit ni mama, nasa braso niya ang ulo ni mommy. Doon, doon ko lang naigalaw ang sarili ko at mabilis na lumapit sa kanila.
"M-mommy... Please don't sleep, please" saad ko, hawak ang kamay niya. Inilagay niya yon sa mukha ko, napapikit ako ng mariin at dinama ang kamay niya.
"White" nahihirapan niyang sambit. Lalo akong umiyak ng marinig ko ang nanghihina niyang boses na ginagamit niya sa akin four years ago sa pag kanta niya tuwing sabay kaming matulog.
"P-please t-take care of yourself" muling pagsasalita niya. I couldn't talk
"Irene please don't talk. Let's go to the hospital, hmm?" Mama said softly. Umiiling si mommy.
"No, mommy. We need to be there as soon as possible po. Please don't give up, I still need you, ma. Please lumaban ka, please." Pagpupumilit ko pa, bubuhatin na sana namin siya pero biglang siyang napa sigaw dahil sa sakit.
"I c-can't g-go with y-you" mahirap sa kanya ang magsalita. "We need you to go!" Tumaas ang boses ni mama. "Ang kulit mo Irene! Anong gusto mo? Hahayaan ka naming mamatay dito?!" Naiinis na sabi niya habang patuloy na umiiyak.
Tumango si mama. "Mommy please, tara na" sabi kong muli, pinipilit siya para pumayag. I can't lose her.
"No na anak. Please I want you to be happy even I'm not with you anymore. I want to see you as an attorney ha. Continue your dreams anak and take good care to Paulo. Don't do the same mistake that I did. Don't treat him like stranger. I'm really sorry for all what I did to you, promise I did everything because I love you. White, thank you for your understanding. Thank you for everything. I want you to know na kahit sino pa dyan ang ituring kong anak, walang ibang makakapalit sayo dito sa puso ko. Mahal na mahal kita anak. Kung bibigyan man ako ng pagkakataon para pumili ng anak, ikaw parin ang pipiliin ko at pipiliin ko din na baguhin ang sarili ko para hindi mo na maranasan yung hirap na naranasan mo sa akin. I'm really really sorry. I love you" mahabang sabi niya. Hindi ko matigil ang sarili ko sa kakaiyak. Kahit nahihirapan na siya ay pinilit parin niyang magsalita.
"I'm sleepy" sabi pa niya. Hindi! Hindi ko kaya mommy! Please fight for your life, fight for yourself, fight for us! Please.
"No mommy please don't sleep please." Pagmamakaawa ko sa kanya pero binigyan niya lang ako ng maliit na ngiti.
"I'll forgive you na, just please fight this battle. You're strong ma, I know you are, so please fight this battle" sabi ko habang umiiyak na nakayakap sa kanya. Pabulong ko nalang silang nasasabi dahil nanghihina na din ako.
"Too late, White. Too late" maikling sabi niya bago niya isara ang mga mata niya at doon, tumigil ang pagtibok ng puso niya at nawalan ng hininga.
"Mommy!!" Sigaw ko ng maramdaman kong hindi na siya humihinga. Nakayakap parin ako sa kanya at mas hinigpitan ko yon.
"Ma, wake up please po? Wake up, ma! Tita come on! Let's bring her to the hospital! Let's go! Let's bring her to the hospital! Mommy wake up, don't sleep ma! Don't sleep.. I'll bring you to the hospital just please wake up. Maaaaa please naman oh, ma!!!" I cried so hard.
"Nak, she's gone na. Please don't hurt yourself" Naramdaman ko ang yakap ni mama Imee sa akin.
My mommy is gone. She's gone.
It was too late when I decided to forgive her. I'm ready to forget everything she did para maging maayos kami. Para bumalik ang dati pero tama siya, too late, I'm sorry.
"Wake up, White!" I woke up, trembling. My hands are shaking and I'm crying.
"Binabangungot ka!" Nag-aalalang sabi ni tita Imee, napasapo siya sa ulo niya at tumingin ulit sa akin.
I hugged her so tight and I cried again. What was that? Bangungot nga talaga.
"Ma? How's mommy? Is she safe? Ma, si Stephany? Where is she? Kasama ba niya si mommy?" Sunod sunod na tanong ko habang umiiyak pa din.
"No anak, hindi niya kasama si Stephany and she's safe. She's sleeping sa kabilang kwarto. Ano bang panaginip yon?" Pagsagot niya sa tanong ko kaya naka hinga ako ng maluwag.
"Mommy died because of Stephany. Binaril niya si mommy." Nanginginig na sagot ko. Ramdam ko ang nagtutubig kong kamay dahil sa kaba.
"Shh stop crying na. Your mommy is safe with us." She assured, I nodded.
Three days ng nandidito si mommy sa Ilocos. She went here because nalaman niyang si Stephany ang may pakana ng lahat.
Maybe, I need to fix everything about us. The crack in between us. Before it's really too late.
Should I? Forgive?
To be continued..
(Please don't spoil this panaginip part, kahit saan or kahit kanino. Thanks! But you can comment, of course -author A.)