"Ne!"bağırdım. Elini ağzıma koydu.
"Babanları başımıza toplamak istersen buyur. Fakat sen verirsin hesap ben vermem."dedi nefesini yüzüme yüzüme vururken.
Şaşkınca ona baktım.
"Eğer bu şekilde bakmaya devam edersen... Hiç hoş şeyler olmaz güzelim."dedi hırıltılı nefesiyle.
Ondan uzaklaştım. Bu konuları konuşmayı sevmiyordum. Dibine kadar yaşattıkları için sevmiyordum.
"Hemen cevap verme. Düşün. Bugün günlerden Pazartesi Cuma gününe kadar vaktin olsun. O gün geleceğim. Ve cevabımı almadan şurdan şuraya gitmem güzelim."dedi.
Kafa salladım. Sert çevresine sarılmak istedim. Ve bu isteğimi yerine getirmemek için elimden geleni yaptım.
"Şimdi gidiyorum. Kendine iyi bak Meleğim."diyip anlımı öptü.
"İyi geceler."diye mırıldandım.
Camdan inerken
"Sende kendine iyi bak!"diyip yüzüne baktım. Gülümsedi. Gözlerim gamzesinde takılı kaldı. Gamzeye karşı zaafım vardı.
O indikten sonra camdan baktım.
Kafasına giydiği sweatshirtün şapkasını geçirdi. Son kez bana baktı.
O gidene kadar arkasından baktım. Korumaları nasıl atlatmıştı acaba?
Kendimi yatağa attım.
Doğrusu bu çok değişikti. Asla beklemediğim birinden böyle bir şey almak çok değişikti.
Doğrusu babamlara gerçekten çok kırgındım. Gün boyu unutup gün sonunda kutlamaları ne kadar hoş olmasa da bozmak istememiştim.
Gözümden akan yaşı sildim.
Gözlerimi kapattım.
Kendimi uykuya teslim ettim.
ᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈ
Sabah kahvaltısında kimse ile konuşmadım.
Gerçekten kırgındım.
Kahvaltıdan sonra herkes işe gitmişti. Okula gidenler okula.
Okula gitme isteğim artık hissediyorum yoktu. Bugün biraz kötü hissettiğim için gitmemiştim neyseki.
Bu senenin bitmesine aç buçuk bir şey kalmıştı (Okul yazmak beni sıkıyor. Biliyorum bitmesi saçma oldu ama bitmesi lazım:))
Annemde babamla işe gitmişti. Yani evde kimse yoktu. Çalışan ablalarda işteydi.
Açıkçası çok korkuyordum. Çünkü ev çok büyüktü. Ve her yerden bir şey çıkabilirdi. Saat daha erkendi bir de. Keşke okula gitseydim.
Odama çıktım. Annemin odasından sesler geliyordu.
Nefesimi tuttum. Odama girdim. Elimde telefonu aldım. Ellerim tır tır titriyordu.
Hemen babamı aradım.
Açmadı.
Annemi, abimleri aradım. Hiç biri açmadı.
Bora, Umut, Barış abim ve Arslan dersteydi.
Arasam açmazlardı. Gözlerimdeki yaşlar iyice çoğaldı.
Odamın kapısını açtım. Eğer aşağı inersem kaçardım. Sonra aklıma kurt geldi. Fakat artık çok geçti. Annemlerin odasının kapısı açıldı.
Adam ile göz göze geldik. Bu oydu. Hıçkırık koptu ağzımdan. Hemen merdivenlere yöneldim.
"Sürtük!"diyip bağırdı.
O kadar hızlı iniyordumki yere düştüm. Adam peşimden geldiği için yanımdaydı.
Hıçkırıklarım artıyordu.
Saçımdan tuttu adam. Sonra yüzümü yüzüne yaklaştırdı.
"Her şey çok geç güzelim."diyip güldü.
Saçlarımdan sürükleyerek odama getirdi beni. Sonra yatağa attı.
Ellerimi yatağın başlığına kelepçeledi. Tekmelerim çığlıklarım durmuyordu.
"Bırak beni lütfen."
"Bak halime geri zekalı. Senin yüzünden bir elimi kesti şerefsiz baban. Bak bir gözüm görmüyor senin piç abin yüzünden. Sende benim çektiklerimi çekeceksin."
"Lütfen uzak dur benden."
"Ben Aydın. Bu gün senin kabusun olacağız."diyip kahkaha attı.
Sonra kapı açıldı. İçeri girenler benim hayatımın gerçekten bitirecek kişilerdi.
Eski abim Enes, eski babam Ahmet.
Çığlık attım.
"Yardım edin ne olur!"diyip çırpınmaya devam ettim.
"Ah güzelim ah. Farkında mısın bugün sana kurtuluş yok."dedi Aydın.
"Hatırladın mı beni güzelim?"dedi Enes.
"Unutması mümkün değil. Unuttuysa hatırlatalım oğlum."dedi Ahmet.
Bir daha kapı açıldı. İçeri abimin arkadaşı olan 10 kişi girdi. Aklıma o gece doldu.
Aydın belindeki kemeri çıkarttı.
"Ozan hazırla güzelce kamerayı."dedi Aydın.
On kişiden biri çıkıp kamera hazırladı tam karşıma.
"Başlat kaydı koçum."dedi Ahmette.
Sonra ses.
Enes üstüme geldi.
"Uzak dur artık benden. Ne olur. Yalvarırım."
"Daha yeni başlamışken olmaz."
Cebinden iki tane kelepçe çıkardı. Birini sağ ayağıma yatağın bir ucuna diğerini sol ayağıma yatağın bir ucuna.
Üstüme geldi.
Pijamamın iliklerini açtı yavaşça.
"Dokunma dokunma. Uzak dur!"çırpınıyordum fakat etkisi yoktu.
Göğüs arama öpücük kondurdu.
"Enes ne olur yapma."diyip yalvardım.
Kahkaha attı.
"Senin yüzünden evden dışarı adım atamaz oldum lan. Senin o babam olacak o it yüzünden!"
"Babama it deme."dedim sertçe.
Karnıma Aydın'dan aldığı kemerle vurdu. Çığlık attım. Yaşlar hiç durmamıştı.
Sonra hiç durmadan vurdu. Hırslanıyordu. Hepsinde de attığım gibi yine büyük bir çığlık attım.
Ben her attığım çığlıkla onlar kahkaha atıyordu.
"Yeter bu kadar Enes. Bayılmadan her şeyi halledelim. Bitsin gidelim."dedi Ahmet.
10 kişiden biri gelip pijamamı indirmeye başladı.
"Yapma yalvarırım bunu bana yapmayın. Dövün ama bana bunu yapmayın!"dedim.
Çocuk gözlerime baktı. Acı çekiyordu. Dudaklarını kıpırdatarak 'mecburum. Özür dilerim.'dedi.
Gözlerimi sıkıca yumdum. Yaş şakağımdan aşağı süzüldü.
Sonra Ahmet pantolonunu indirdi.
Gözlerimi kapattım. Görmek istemiyordum.
"Aç lan gözlerini."
Kafamı hayır anlamında salladım.
Bundan sonra durmalarını beklemek aptallık olurdu zaten.
Acı artık dayanılmaz bir hal alıyordu.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Arkadaşlar kızmayın. Kaos hariç yazamıyorum. Olmuyor. Gerçekten sıktım değil mi? Eğer öyleyse buraya yorum yapın bölümü silerim:)
Görüşmek üzere 💞