မနေ့က ကောင်လေး၏စကားကိုနားထောင်ကာ အိပ်ခဲ့သဖြင့် ယနေ့တွင် ဂျောင်ကုတစ်ယောက်လန်းဆန်းတက်ကြွစွာဖြင့် အစီအစဥ်မလာခင် တစ်နာရီအလိုကပင်နိုးထလို့နေခဲ့သည်။
ကြမ်းပြင်ထက်တွင် ပုံလို့ကျနေသော အဝတ်အစား တစ်ချို့ကို ကောက်ကာ ဆပ်ပြာရည်ဖျော်ထားသောရေဇလုံထဲသို့ပစ်ထည့်ကာ လျှော်လိုက်သည်။
လျှော်ဖွတ်ပြီးသည်များကို အိမ်ရှေ့ဝရန်တာသို့သယ်ကာ ထွက်ခါကနေရောင်အောက်တွင် ဖြန့်ကာလှမ်းနေခဲ့သည်။
ဂျောင်ကုအားမြင်သွားဟန်ရှိသော အိမ်ရှင်အဒေါ်ကြီးသည် အပေါ်ထပ်သို့မော့ကြည့်ကာ
"ဟဲ့ကောင်လေး... နင်နေကောင်းရဲ့လား... နင့်ကို မနေ့ကမတွေ့လို့ နင်ဘယ်တွေရောက်နေတာလဲ...ပြန်ရောအိပ်ရဲ့လား!!"
အသံကျယ်ကျယ်နှင့် အော်နေသော အဒေါ်ကြီးကို ဂျောင်ကုတစ်ချက်ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။
"နေကောင်းတယ်... ဘာမှမဖြစ်ဘူး... မအားသေးလို့ ဝင်တော့မယ်!!"
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် အဝတ်ထည့်လာသော ကော်ဇလုံကြီး မကာ အခန်းထဲသို့ဂျောင်ကုပြန်ဝင်သွားခဲ့သည်။
"ဟဲ့... ဪ ဘယ်လိုအပေအတေလေးမှန်းကိုမသိဘူး လူကြီးစကားပြောနေရင် နားထောင်ရ ကောင်းမှန်းမသိနဲ့!!"
လျစ်လျူရှုခံလိုက်ရသော အဒေါ်ကြီးသည် မကျေနပ်ကြောင်းမြည်တွန်တောက်တီးကာကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။
နာရီသို့တစ်ချက်မော့ကြည့်လေတော့ နာရီဝက်အချိန်ရလို့နေသေးသည်။
ရေဒီယိုအားဖွင့်ကာထားလိုက်ပြီး ရေချိုးရန်တစ်ဖန်ပြန်ဝင်သွားလေသည်။
သဘက်ဖြူအစအား ခါးတွင်ပတ်ကာပြန်ထွက်လာလေတော့ ဆယ့်ငါးမိနစ်အချိန်ကျန်လို့နေသေးသည်။
ခပ်ပွပွ အင်္ကျီအနက်တစ်ထည်နှင့် ဘောင်းဘီအပွတစ်ထည်ကို ယူ၍ဝတ်ဆင်ပြီးနောက် အားသွင်းထားသောဖုန်းလေးကိုလည်းဖြုတ်လို့ထားလိုက်သည်။
ဆာလောင်လာသော ဗိုက်၏မြည်သံကြောင့် နာရီကိုမော့ကြည့်ရသေးသည်။ ငါးမိနစ်သာလိုတော့သည့်အတွက် ရုံးလွယ်အိတ်အားမွေနှောက်ကြည့်လိုက်ရသည်။
မည်သည့်အချိန်ကထဲက ရှိနေခဲ့မှန်းမသိရပါသော ကော်ဖီတစ်ထုပ်နှင့် ကွတ်ကီးတစ်ထုပ်ကြောင့် အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရာ ရသွားခဲ့သည်။
ဖျော်ထားပြီးသော ကော်ဖီခွက်ကိုစားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီးနောက် မုန့်ထုတ်ကိုပါဖောက်လိုက်သည်။
ကုလားထိုင်တွင်ထိုင်လိုက်ရင်းမုန့်ကိုပါ အလျင်အမြန်ဝါးစားလို့နေခဲ့သည်။
နာရီလက်တံတို့သည် 7:00 အတိသို့ညွှန်ပြချိန်တွင်ရေဒီယိုအတွင်းမှ တီးလုံးသံသည်လည်းပေါ်ထွက်လို့လာခဲ့သည်။
ရေဒီယိုလေးအား လက်လှမ်း၍အသံဘောလုံးလေးအားလှည့်ကာချဲ့လိုက်သေးသည်။
"မင်္ဂလာပါ..The Next Day ချန်နယ်မှ ကြိုဆိုပါတယ်ဗျ!!"
ပထမဆုံးသော နှုတ်ဆက်စကားကြားရချိန်တွင် ဂျောင်ကုမျက်ခုံးနှစ်ခုသည် အနည်းငယ်ကြုံ့သွားရသည်။
ပြေလျော့စွာထိုင်နေခဲ့သော ခါးတို့သည်လညိး မတ်လို့သွားခဲ့သည်။
နားထဲသို့လက်သန်းလေးဖြင့် ကလော်ကာ နားကြားမှားလေသလားပုံစံဖြင့်ထပ်၍နားထောင်နေလိုက်သည်။
"The Next Day ချန်နယ်ရဲ့ Morning Call အစီအစဥ်လေးကို ကျနော် ပတ်ဂျီမင် မှ တင်ဆက်ပေးသွားမှာဖြစ်ပါတယ်!!"
"ဟင်... ဒါဆို ကောင်လေးရော... ဆော့ဂျင်ငယ်လေးလေ!!"
ရေဒီယိုထဲမှ ကောင်လေးအသံသည် ချိုသာလွန်းသော်လည်း သူ့ကောင်လေးမဟုတ်ဘူးဆိုသော အသိက ဖုန်းကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ရေဒီယိုကြီးအားလည်စောင်းကြည့်ကာ ဘယ်ညာလျှောက်လ်ို့နေခဲ့သည်။
"ပထမဆုံး ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုလေးကို စတင်လို့ရပါပြီနော်.. !!"
ကြေငြာသံထွက်လာသော်လည်း ကောင်လေးအသံမဟုတ်သည့်အတွက် ဂျောင်ကု ဖုန်းခေါ်ဖို့ရာ စိတ်မဝင်စားတော့ပေ။
"ကောင်လေးက ဘယ်မှာလဲ!!"
လျှောက်နေရာမှ ရပ်ကာ ရေဒီယိုကိုကြည့်၍မေးလိုက်သည်။
"ကောင်လေးကပြောတော့ နေ့တိုင်းဒီအချိန်ဆို သူရှိနေမှာဆို..!!"
"ပြောလေ... အခုကောင်လေးက ဘယ်မှာလဲလို့!!"
ရေဒီယိုအား မေးနေသည်မှာ လူတစ်ယောက်အားမေးခွန်းထုတ်နေသလိုပင်။
တွေတွေကြီးငေးကာ စိုက်ကြည့်နေရာမှ အသိဝင်လာခဲ့သလို ဖုန်းကိုပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
တစ်ဖန်ရေဒီယိုကြေငြာချက်အားနားထောင်လေတော့ နောက်ဆုံး call သို့ပင်ရောက်လို့နေခဲ့သည်။
"ဖုန်းဆက်မေးရမယ်... ဟုတ်တယ်... ကောင်လေးဘယ်မှာလဲဆိုတာ ဖုန်းဆက်မေးရမယိ!!"
9297 ဟူသော နံပါတ်လေးအား ခေါ်ဆိုဖို့အချိန်မကျခင်ကတည်းက ဂျောင်ကုခေါ်နေခဲ့မိသည်။
သို့သော် နောက်ဆုံး call ပိုင်ရှင်သည် ဂျောင်ကုမဟုတ်ခဲ့ပေ။
ထို့ကြောင့် ထိုနေရာမှာတင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ချကာ ရေဒီယိုကြီးအား မျက်ရည်လည်ရွဲဖြင့် ငေးကြည့်နေခဲ့သည်။
"ကောင်လေးဘယ်မှာလဲဆိုနေ.... အဲ့တာလေးပဲမေးချင်တာပါကွာ!!"
"ဘာလို့ မေးဖို့အခွင့်အရေးမရှိရတာလဲ!!"
"ကောင်လေးပြောတော့ နေ့တိုင်းရှိနေမှာဆို... ဘာလဲ ကျနော့်ကို လိမ်သွားတာလား!!"
ငိုရင်းနှင့်ပင် ပြောနေပြီးကာမှ မျက်ရည်တို့ကို လက်ခုံဖြင့် ဖိပွတ်ကာ သုတ်လိုက်သည်။
"ဟင့်အင်း... ဒါက အိမ်မက်ကြီး... ငါက အိပ်နေတုန်း ဟုတ်တယ်!!"
"နိုးလာရင် ဒါအိမ်မက်ဖြစ်နေမှာ!!"
"ကောင်လေးက ငါ့ကိုစောင့်နေမှာ... ဟုတ်တယ်!!"
"အိပ်ရမယ်... အိမ်မက်က နိုးလာဖို့ ငါအိပ်ရမယ်!!"
အငိုတိတ်သွားသော်ငြားတစ်ကိုယ်ထဲရေရွတ်ရင်း ကုတင်ပေါ်သို့ ကုန်းရုန်းတက်ကာ လှဲချလိုက်သည်။
မျက်လုံးတို့ကို မှိတ်ထားသော်ငြား မပိတ်ထားသေးသော ရေဒီယိုမှ အသံထွက်လာတိုင်း
"ဒါအိမ်မက်ကြီး...ငါအိပ်တော့မှာမို့ တိတ်တိတ်နေကွာ!!"
ထိုကဲ့သို့ဟိန်းဟောက်ကာ ရေဒီယိုကိုပိတ်ချလိုက်သည်။
အိပ်စက်မှုထံတစ်ဖန် တိုးဝင်သွားသော ဂျောင်ကုသည် နိုးထလာလျှင်အိမ်မက်ဖြစ်နေစေဖို့သာ ဆုတောင်းလို့နေခဲ့သည်။
သေချာသည်က ဒီနေ့လည်းဂျောင်ကု ရုံးမသွားဖြစ်တော့ပေ။
ခွင့်မဲ့ရုံးပျက်ရက်များကြောင့် တဒီဒီမြည်နေသောဖုန်းလေးသည် ရုံးမှ လှမ်းဆက်နေရှာသော်လည်းကိုင်မည့်သူမှာ အိမ်မက်ဖြစ်စေရန်ဆုတောင်းရင်းသာအိပ်လို့နေခဲ့တော့သည်။
တစ်ရွေ့ရွေ့နှင့် နာရီလက်တံတို့ရွေ့လျားပြောင်းလဲသွားချိန်တွင် ဂျောင်ကုတစ်ယောက်အိပ်စက်ရာမှ နိုးထလာခဲ့သည်။
မျှော်လင့်တကြီးနဲ့ နာရီအားမော့လို့ကြည့်လိုက်သည်။
မနက်7:00 ဟုတ်မနေခဲ့ပါပဲ နေ့လည် 2:00 သို့သာ ညွှန်ပြလို့ထားသည်။
ခေါင်းငိုက်စိုက်ချကာ ကုတင်ပေါ်တွင်ထိုင်နေရင်း အိမ်ရှေ့တံခါးဆီမှ တဒုန်းဒုန်းနှင့်အတူအော်ခေါ်သံပါထွက်ပေါ်လာသည်။
အသံကြားရုံနှင့် သိနေသောကြောင့် ဖြေးဖြေးချင်းသာ ထ၍ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
"ဟဲ့ကောင်လေး... ဘာစားပြီးပြီလဲ...နင်အလုပ်ပြုတ်လို့တစ်နေ့တစ်နေ့ အိပ်ပဲနေနေတာလား!!"
"......."
"မေးလည်းဖြေမယ့်ဟာလေးမဟုတ်ဘူး... လာ ဒီကို ငါချက်ထားတာတွေပိုနေတယ်... ထမင်းစားချည်!!"
အခန်းဝတွင်ရပ်နေသော ဂျောင်ကုကို လက်မောင်းရင်းမှဆွဲကာ ဝရန်တာတွင် အဒေါ်ကြီးယူလာပုံပေါ်သော ထမင်းစားပွဲလေးက အသင့်ရှိလို့နေသည်။
စားပွဲရှေ့တွင်ထိုင်ခိုင်းပြီးနောက် လက်ထဲသို့ဇွန်းတစ်ချောင်းထိုးထည့်ပေးကာ
"စားစား... များများစား.. အလုပ်ပြုတ်လည်းစိတ်ညစ်မနေနဲ့ ထမင်းတစ်နပ်လောက်တော့ ငါကျွေးနိုင်တယ်...နောက်အလုပ်ရမှ ပြန်ပေးပေါ့!!"
သူထင်ရာသူပြောနေသော အဒေါ်ကြီးသည်တူတစ်စုံကိုကိုင်ကာ ဟင်းများကိုလည်းထည့်၍ပေးနေသေးသည်။
"အဒေါ်ကြီး!!"
"ဟေ!!"
"ဒါတွေက အိမ်မက်တွေမလား... ကျနော်မနိုးသေးဘူးမလား!!"
ဟင်းများပြည့်နေသည့်ဇွန်းကိုကိုင်ထားရင်း အဒေါ်ကြီးမျက်နှာအားကြည့်ကာမေးလိုက်မိသည်။
အဖြေအား ပါးစပ်မှမဖြေခင် ဂျောင်ကုပေါင်ပေါ်သို့ လက်ဝါးတစ်ခုက ဖြန်းကနဲမြည်အောင် ရောက်ချလာခဲ့သည်။
"အား....နာလိုက်တာ!!"
"သိပြီလား အိမ်မက်လား...တကယ်လားဆိုတာ!!"
နာကျင်မှုကြောင့်လား နွေးထွေးမှုကြောင့်လား ကောင်လေးကိုသတိရစိတ်ကြောင့်လားမသိ မျက်ရည်တို့ဝဲတတ်လာကာ ခေါင်းငြိမ့်ပြရင်းနဲ့သာ ပြန်ဖြေနေမိသည်။
"စားစား...များများစား!!"
အဒေါ်ကြီးထပ်ပြောလာလေတော့ ထမင်းတစ်လုပ်အား ပါးစပ်ထဲသို့ထိုးသွပ်လိုက်တော့သည်။
ဝါးနေဆဲထမင်းလုတ်နှင့်အတူ ကျနေသောမျက်ရည်တို့ကလည်း ဖြိုးဖြိုးဖြိုက်ဖြိုက်ပင်။
"ဒီကလေးနှယ်... ထမင်းစားနေတာကို ဘာလို့ငိုနေရတာတုန်း!!"
ခေါင်းကိုသာ ခါပြနေရင်း ထိုထမင်းနှင့်ဟင်းများကို ကုန်အောင်စားလိုက်တော့သည်။
စား၍ကုန်သွားလေမှ အဒေါ်ကြီးက မေးခွန်းထပ်ထုတ်လာသည်။
"အလုပ်ပြုတ်တာအပြင် အသဲပါကွဲနေတာလား!!"
"နှစ်ခုလုံးမဟုတ်ဘူး... ဒါပေမယ့် သတိရတယ်!!"
"ဟေ... သတိရရင် သွားတွေ့ပေါ့!!"
"သွားတွေ့ဖို့က သူဘယ်မှာလဲ မသိဘူး!!"
"မသိရင် ကြိုးစားရှာပေါ့... ဒီလိုမျိုးကြီူအရုပ်ကြိုးပျက်အိပ်နေလို့ မင်းရှာတွေ့မယ်ထင်နေတာလား!!"
မှန်သည်... အဒေါ်ကြီး၏ ထိုစကားသည်မှနိသည်။
လက်တွေ့ကို ငြင်းဆန်ပြီးနေမည့်အစား ကောင်လေးကို ရှာရမည်။
ထိုင်နေရာမှ ရုတ်တရက်ပြေးထကာ ဖုန်းယူ၍ ပြေးဆင်းတော့မည့်ဂျောင်ကုအား အဒေါ်ကြီးမှ
"ဟဲ့... အရေးကြီးသုတ်ပြာနဲ့ဘယ်တုန်း!!"
"ဟုတ်တယ်.. အဒေါ်ကြီးပြောတာမှန်တယ်!!"
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့်သာ ဆင်းသွားသော ဂျောက်ကုကြောင့် အဒေါ်ကြီး နားမလည်နိုင်တော့ပေ။
"ဘာတွေပြောသွားမှန်းလဲမသိဘူး!!"
တီးတိုးစွာရေရွတ်နေစဥိ ဂျောင်ကုသည်အောက်မှလှမ်း၍အော်ပြောသွားသည်။
"ကျနော်သူ့ကိုသွားရှာမလို့ အဒေါ်ကြီး!!"
ချက်ချင်းပင်ပြုံးရွင်သွားသော ဂျောင်ကုကို ကြည့်ရင်း အဒေါ်ကြီးလည်းခေါင်းခါရင်းသာကျန်ခဲ့တော့သည်။
"အင်း... ရှာတွေ့ပါစေ ကလေးရယ်!!"
❤K
4.8.2022
zawgyi
မေန႕က ေကာင္ေလး၏စကားကိုနားေထာင္ကာ အိပ္ခဲ့သျဖင့္ ယေန႕တြင္ ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္လန္းဆန္းတက္ႂကြစြာျဖင့္ အစီအစဥ္မလာခင္ တစ္နာရီအလိုကပင္နိုးထလို႔ေနခဲ့သည္။
ၾကမ္းျပင္ထက္တြင္ ပုံလို႔က်ေနေသာ အဝတ္အစား တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ကာ ဆပ္ျပာရည္ေဖ်ာ္ထားေသာေရဇလုံထဲသို႔ပစ္ထည့္ကာ ေလွ်ာ္လိုက္သည္။
ေလွ်ာ္ဖြတ္ၿပီးသည္မ်ားကို အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာသို႔သယ္ကာ ထြက္ခါကေနေရာင္ေအာက္တြင္ ျဖန့္ကာလွမ္းေနခဲ့သည္။
ေဂ်ာင္ကုအားျမင္သြားဟန္ရွိေသာ အိမ္ရွင္အေဒၚႀကီးသည္ အေပၚထပ္သို႔ေမာ့ၾကည့္ကာ
"ဟဲ့ေကာင္ေလး... နင္ေနေကာင္းရဲ႕လား... နင့္ကို မေန႕ကမေတြ႕လို႔ နင္ဘယ္ေတြေရာက္ေနတာလဲ...ျပန္ေရာအိပ္ရဲ႕လား!!"
အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ေအာ္ေနေသာ အေဒၚႀကီးကို ေဂ်ာင္ကုတစ္ခ်က္ငုံ႕ၾကည့္လိုက္သည္။
"ေနေကာင္းတယ္... ဘာမွမျဖစ္ဘူး... မအားေသးလို႔ ဝင္ေတာ့မယ္!!"
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ အဝတ္ထည့္လာေသာ ေကာ္ဇလုံႀကီး မကာ အခန္းထဲသို႔ေဂ်ာင္ကုျပန္ဝင္သြားခဲ့သည္။
"ဟဲ့... ဪ ဘယ္လိုအေပအေတေလးမွန္းကိုမသိဘူး လူႀကီးစကားေျပာေနရင္ နားေထာင္ရ ေကာင္းမွန္းမသိနဲ႕!!"
လ်စ္လ်ဴရႈခံလိုက္ရေသာ အေဒၚႀကီးသည္ မေက်နပ္ေၾကာင္းျမည္တြန္ေတာက္တီးကာက်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
နာရီသို႔တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ေလေတာ့ နာရီဝက္အခ်ိန္ရလို႔ေနေသးသည္။
ေရဒီယိုအားဖြင့္ကာထားလိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးရန္တစ္ဖန္ျပန္ဝင္သြားေလသည္။
သဘက္ျဖဴအစအား ခါးတြင္ပတ္ကာျပန္ထြက္လာေလေတာ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္အခ်ိန္က်န္လို႔ေနေသးသည္။
ခပ္ပြပြ အကၤ်ီအနက္တစ္ထည္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီအပြတစ္ထည္ကို ယူ၍ဝတ္ဆင္ၿပီးေနာက္ အားသြင္းထားေသာဖုန္းေလးကိုလည္းျဖဳတ္လို႔ထားလိုက္သည္။
ဆာေလာင္လာေသာ ဗိုက္၏ျမည္သံေၾကာင့္ နာရီကိုေမာ့ၾကည့္ရေသးသည္။ ငါးမိနစ္သာလိုေတာ့သည့္အတြက္ ႐ုံးလြယ္အိတ္အားေမြႏွောက္ၾကည့္လိုက္ရသည္။
မည္သည့္အခ်ိန္ကထဲက ရွိေနခဲ့မွန္းမသိရပါေသာ ေကာ္ဖီတစ္ထုပ္ႏွင့္ ကြတ္ကီးတစ္ထုပ္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားခဲ့သည္။
ေဖ်ာ္ထားၿပီးေသာ ေကာ္ဖီခြက္ကိုစားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီးေနာက္ မုန့္ထုတ္ကိုပါေဖာက္လိုက္သည္။
ကုလားထိုင္တြင္ထိုင္လိုက္ရင္းမုန့္ကိုပါ အလ်င္အျမန္ဝါးစားလို႔ေနခဲ့သည္။
နာရီလက္တံတို႔သည္ 7:00 အတိသို႔ၫႊန္ျပခ်ိန္တြင္ေရဒီယိုအတြင္းမွ တီးလုံးသံသည္လည္းေပၚထြက္လို႔လာခဲ့သည္။
ေရဒီယိုေလးအား လက္လွမ္း၍အသံေဘာလုံးေလးအားလွည့္ကာခ်ဲ့လိုက္ေသးသည္။
"မဂၤလာပါ..The Next Day ခ်န္နယ္မွ ႀကိဳဆိုပါတယ္ဗ်!!"
ပထမဆုံးေသာ ႏႈတ္ဆက္စကားၾကားရခ်ိန္တြင္ ေဂ်ာင္ကုမ်က္ခုံးႏွစ္ခုသည္ အနည္းငယ္ႀကဳံ႕သြားရသည္။
ေျပေလ်ာ့စြာထိုင္ေနခဲ့ေသာ ခါးတို႔သည္လညိး မတ္လို႔သြားခဲ့သည္။
နားထဲသို႔လက္သန္းေလးျဖင့္ ကေလာ္ကာ နားၾကားမွားေလသလားပုံစံျဖင့္ထပ္၍နားေထာင္ေနလိုက္သည္။
"The Next Day ခ်န္နယ္ရဲ႕ Morning Call အစီအစဥ္ေလးကို က်ေနာ္ ပတ္ဂ်ီမင္ မွ တင္ဆက္ေပးသြားမွာျဖစ္ပါတယ္!!"
"ဟင္... ဒါဆို ေကာင္ေလးေရာ... ေဆာ့ဂ်င္ငယ္ေလးေလ!!"
ေရဒီယိုထဲမွ ေကာင္ေလးအသံသည္ ခ်ိဳသာလြန္းေသာ္လည္း သူ႕ေကာင္ေလးမဟုတ္ဘူးဆိုေသာ အသိက ဖုန္းကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ေရဒီယိုႀကီးအားလည္ေစာင္းၾကည့္ကာ ဘယ္ညာေလွ်ာက္လ္ို႔ေနခဲ့သည္။
"ပထမဆုံး ဖုန္းေခၚဆိုမႈေလးကို စတင္လို႔ရပါၿပီေနာ္.. !!"
ေၾကျငာသံထြက္လာေသာ္လည္း ေကာင္ေလးအသံမဟုတ္သည့္အတြက္ ေဂ်ာင္ကု ဖုန္းေခၚဖို႔ရာ စိတ္မဝင္စားေတာ့ေပ။
"ေကာင္ေလးက ဘယ္မွာလဲ!!"
ေလွ်ာက္ေနရာမွ ရပ္ကာ ေရဒီယိုကိုၾကည့္၍ေမးလိုက္သည္။
"ေကာင္ေလးကေျပာေတာ့ ေန႕တိုင္းဒီအခ်ိန္ဆို သူရွိေနမွာဆို..!!"
"ေျပာေလ... အခုေကာင္ေလးက ဘယ္မွာလဲလို႔!!"
ေရဒီယိုအား ေမးေနသည္မွာ လူတစ္ေယာက္အားေမးခြန္းထုတ္ေနသလိုပင္။
ေတြေတြႀကီးေငးကာ စိုက္ၾကည့္ေနရာမွ အသိဝင္လာခဲ့သလို ဖုန္းကိုျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
တစ္ဖန္ေရဒီယိုေၾကျငာခ်က္အားနားေထာင္ေလေတာ့ ေနာက္ဆုံး call သို႔ပင္ေရာက္လို႔ေနခဲ့သည္။
"ဖုန္းဆက္ေမးရမယ္... ဟုတ္တယ္... ေကာင္ေလးဘယ္မွာလဲဆိုတာ ဖုန္းဆက္ေမးရမယိ!!"
9297 ဟူေသာ နံပါတ္ေလးအား ေခၚဆိုဖို႔အခ်ိန္မက်ခင္ကတည္းက ေဂ်ာင္ကုေခၚေနခဲ့မိသည္။
သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆုံး call ပိုင္ရွင္သည္ ေဂ်ာင္ကုမဟုတ္ခဲ့ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေနရာမွာတင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်ကာ ေရဒီယိုႀကီးအား မ်က္ရည္လည္႐ြဲျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။
"ေကာင္ေလးဘယ္မွာလဲဆိုေန.... အဲ့တာေလးပဲေမးခ်င္တာပါကြာ!!"
"ဘာလို႔ ေမးဖို႔အခြင့္အေရးမရွိရတာလဲ!!"
"ေကာင္ေလးေျပာေတာ့ ေန႕တိုင္းရွိေနမွာဆို... ဘာလဲ က်ေနာ့္ကို လိမ္သြားတာလား!!"
ငိုရင္းႏွင့္ပင္ ေျပာေနၿပီးကာမွ မ်က္ရည္တို႔ကို လက္ခုံျဖင့္ ဖိပြတ္ကာ သုတ္လိုက္သည္။
"ဟင့္အင္း... ဒါက အိမ္မက္ႀကီး... ငါက အိပ္ေနတုန္း ဟုတ္တယ္!!"
"နိုးလာရင္ ဒါအိမ္မက္ျဖစ္ေနမွာ!!"
"ေကာင္ေလးက ငါ့ကိုေစာင့္ေနမွာ... ဟုတ္တယ္!!"
"အိပ္ရမယ္... အိမ္မက္က နိုးလာဖို႔ ငါအိပ္ရမယ္!!"
အငိုတိတ္သြားေသာ္ျငားတစ္ကိုယ္ထဲေရ႐ြတ္ရင္း ကုတင္ေပၚသို႔ ကုန္း႐ုန္းတက္ကာ လွဲခ်လိဳက္သည္။
မ်က္လုံးတို႔ကို မွိတ္ထားေသာ္ျငား မပိတ္ထားေသးေသာ ေရဒီယိုမွ အသံထြက္လာတိုင္း
"ဒါအိမ္မက္ႀကီး...ငါအိပ္ေတာ့မွာမို႔ တိတ္တိတ္ေနကြာ!!"
ထိုကဲ့သို႔ဟိန္းေဟာက္ကာ ေရဒီယိုကိုပိတ္ခ်လိဳက္သည္။
အိပ္စက္မႈထံတစ္ဖန္ တိုးဝင္သြားေသာ ေဂ်ာင္ကုသည္ နိုးထလာလွ်င္အိမ္မက္ျဖစ္ေနေစဖို႔သာ ဆုေတာင္းလို႔ေနခဲ့သည္။
ေသခ်ာသည္က ဒီေန႕လည္းေဂ်ာင္ကု ႐ုံးမသြားျဖစ္ေတာ့ေပ။
ခြင့္မဲ့႐ုံးပ်က္ရက္မ်ားေၾကာင့္ တဒီဒီျမည္ေနေသာဖုန္းေလးသည္ ႐ုံးမွ လွမ္းဆက္ေနရွာေသာ္လည္းကိုင္မည့္သူမွာ အိမ္မက္ျဖစ္ေစရန္ဆုေတာင္းရင္းသာအိပ္လို႔ေနခဲ့ေတာ့သည္။
တစ္ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ႏွင့္ နာရီလက္တံတို႔ေ႐ြ႕လ်ားေျပာင္းလဲသြားခ်ိန္တြင္ ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္အိပ္စက္ရာမွ နိုးထလာခဲ့သည္။
ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႕ နာရီအားေမာ့လို႔ၾကည့္လိုက္သည္။
မနက္7:00 ဟုတ္မေနခဲ့ပါပဲ ေန႕လည္ 2:00 သို႔သာ ၫႊန္ျပလို႔ထားသည္။
ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ကုတင္ေပၚတြင္ထိုင္ေနရင္း အိမ္ေရွ႕တံခါးဆီမွ တဒုန္းဒုန္းႏွင့္အတူေအာ္ေခၚသံပါထြက္ေပၚလာသည္။
အသံၾကား႐ုံႏွင့္ သိေနေသာေၾကာင့္ ေျဖးေျဖးခ်င္းသာ ထ၍ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
"ဟဲ့ေကာင္ေလး... ဘာစားၿပီးၿပီလဲ...နင္အလုပ္ျပဳတ္လို႔တစ္ေန႕တစ္ေန႕ အိပ္ပဲေနေနတာလား!!"
"......."
"ေမးလည္းေျဖမယ့္ဟာေလးမဟုတ္ဘူး... လာ ဒီကို ငါခ်က္ထားတာေတြပိုေနတယ္... ထမင္းစားခ်ည္!!"
အခန္းဝတြင္ရပ္ေနေသာ ေဂ်ာင္ကုကို လက္ေမာင္းရင္းမွဆြဲကာ ဝရန္တာတြင္ အေဒၚႀကီးယူလာပုံေပၚေသာ ထမင္းစားပြဲေလးက အသင့္ရွိလို႔ေနသည္။
စားပြဲေရွ႕တြင္ထိုင္ခိုင္းၿပီးေနာက္ လက္ထဲသို႔ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းထိုးထည့္ေပးကာ
"စားစား... မ်ားမ်ားစား.. အလုပ္ျပဳတ္လည္းစိတ္ညစ္မေနနဲ႕ ထမင္းတစ္နပ္ေလာက္ေတာ့ ငါေကြၽးနိုင္တယ္...ေနာက္အလုပ္ရမွ ျပန္ေပးေပါ့!!"
သူထင္ရာသူေျပာေနေသာ အေဒၚႀကီးသည္တူတစ္စုံကိုကိုင္ကာ ဟင္းမ်ားကိုလည္းထည့္၍ေပးေနေသးသည္။
"အေဒၚႀကီး!!"
"ေဟ!!"
"ဒါေတြက အိမ္မက္ေတြမလား... က်ေနာ္မနိုးေသးဘူးမလား!!"
ဟင္းမ်ားျပည့္ေနသည့္ဇြန္းကိုကိုင္ထားရင္း အေဒၚႀကီးမ်က္ႏွာအားၾကည့္ကာေမးလိုက္မိသည္။
အေျဖအား ပါးစပ္မွမေျဖခင္ ေဂ်ာင္ကုေပါင္ေပၚသို႔ လက္ဝါးတစ္ခုက ျဖန္းကနဲျမည္ေအာင္ ေရာက္ခ်လာခဲ့သည္။
"အား....နာလိုက္တာ!!"
"သိၿပီလား အိမ္မက္လား...တကယ္လားဆိုတာ!!"
နာက်င္မႈေၾကာင့္လား ႏြေးေထြးမႈေၾကာင့္လား ေကာင္ေလးကိုသတိရစိတ္ေၾကာင့္လားမသိ မ်က္ရည္တို႔ဝဲတတ္လာကာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္းနဲ႕သာ ျပန္ေျဖေနမိသည္။
"စားစား...မ်ားမ်ားစား!!"
အေဒၚႀကီးထပ္ေျပာလာေလေတာ့ ထမင္းတစ္လုပ္အား ပါးစပ္ထဲသို႔ထိုးသြပ္လိုက္ေတာ့သည္။
ဝါးေနဆဲထမင္းလုတ္ႏွင့္အတူ က်ေနေသာမ်က္ရည္တို႔ကလည္း ၿဖိဳးၿဖိဳးၿဖိဳက္ၿဖိဳက္ပင္။
"ဒီကေလးႏွယ္... ထမင္းစားေနတာကို ဘာလို႔ငိုေနရတာတုန္း!!"
ေခါင္းကိုသာ ခါျပေနရင္း ထိုထမင္းႏွင့္ဟင္းမ်ားကို ကုန္ေအာင္စားလိုက္ေတာ့သည္။
စား၍ကုန္သြားေလမွ အေဒၚႀကီးက ေမးခြန္းထပ္ထုတ္လာသည္။
"အလုပ္ျပဳတ္တာအျပင္ အသဲပါကြဲေနတာလား!!"
"ႏွစ္ခုလုံးမဟုတ္ဘူး... ဒါေပမယ့္ သတိရတယ္!!"
"ေဟ... သတိရရင္ သြားေတြ႕ေပါ့!!"
"သြားေတြ႕ဖို႔က သူဘယ္မွာလဲ မသိဘူး!!"
"မသိရင္ ႀကိဳးစားရွာေပါ့... ဒီလိုမ်ိဳးႀကီဴအ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္အိပ္ေနလို႔ မင္းရွာေတြ႕မယ္ထင္ေနတာလား!!"
မွန္သည္... အေဒၚႀကီး၏ ထိုစကားသည္မွနိသည္။
လက္ေတြ႕ကို ျငင္းဆန္ၿပီးေနမည့္အစား ေကာင္ေလးကို ရွာရမည္။
ထိုင္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ေျပးထကာ ဖုန္းယူ၍ ေျပးဆင္းေတာ့မည့္ေဂ်ာင္ကုအား အေဒၚႀကီးမွ
"ဟဲ့... အေရးႀကီးသုတ္ျပာနဲ႕ဘယ္တုန္း!!"
"ဟုတ္တယ္.. အေဒၚႀကီးေျပာတာမွန္တယ္!!"
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္သာ ဆင္းသြားေသာ ေဂ်ာက္ကုေၾကာင့္ အေဒၚႀကီး နားမလည္နိုင္ေတာ့ေပ။
"ဘာေတြေျပာသြားမွန္းလဲမသိဘူး!!"
တီးတိုးစြာေရ႐ြတ္ေနစဥိ ေဂ်ာင္ကုသည္ေအာက္မွလွမ္း၍ေအာ္ေျပာသြားသည္။
"က်ေနာ္သူ႕ကိုသြားရွာမလို႔ အေဒၚႀကီး!!"
ခ်က္ခ်င္းပင္ၿပဳံး႐ြင္သြားေသာ ေဂ်ာင္ကုကို ၾကည့္ရင္း အေဒၚႀကီးလည္းေခါင္းခါရင္းသာက်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
"အင္း... ရွာေတြ႕ပါေစ ကေလးရယ္!!"
❤K
4.8.2022