"The fool doth think he is wise
but the wise man knows himself to be a fool."
-William Shakespeare
'Spionage!' herhaalde Hugh voor de duizendste keer deze rit. Alan begon stilaan spijt te krijgen dat hij niet gewoon de trein naar Cambridge had genomen. 'Kan je dat nu geloven? Al onze kostbare informatie werd gewoon op een hoop gegooid met het onbetrouwbare spionagewerk van de bondgenoten. Alsof we het niet rechtstreeks hebben ontvangen uit een eersterangsbron.'
Alan zakte verder onderuit in de leren autostoel. 'Geen wonder dat de militairen ons niet serieus namen.' Er waren twee weken versteken sinds ze Enigma hadden gekraakt. Nu verstrekten ze dagelijks een ton aan nuttige informatie. Het was pijnlijk te zien hoe de generaals hun werk letterlijk in de prullenmand gooiden.
Hij werd tegen de deur gedrukt terwijl Hugh een scherpe bocht nam. Zijn rijgedrag werd hard beïnvloed door zijn humeur. Alan sloeg zijn ogen angstig hen hemel. 'Bekijk het van de positieve kant. Sinds we de Bismarck ten zinken hebben gebracht, halen ze alle informatie uit onze machine. Er is haast geen nood meer voor spionage.'
Hugh lachte spottend. 'Zo'n grote onderzeeër konden ze haast niet laten liggen. We gaven hun de exacte coördinaten en hun tong hing direct op hun schoenen.'
Alan hield zich stevig vast aan de deur en lachte. Al was het een grote overwinning voor hun kant, de Duitsers kregen nu zo'n vermoeden dat hun onovertrefbare code gekraakt was. Het was bang afwachten of hun ego te groot zou zijn, opdat ze de gehele code niet zouden aanpassen. Dan moesten ze weer helemaal opnieuw beginnen.
Hugh trapte de rem in, de banden van de groene auto piepten. 'Bestemming King's College bereikt. Dat is dan vijf pond, een vriendenprijsje.' Met een grote grijns stak hij zijn hand uit.
Alan sloeg de hand weg. 'Geef het maar toe, je vindt het leuk om me rond te rijden.' Voor Hugh daar antwoord op kon geven, sloeg hij de deur dicht.
Hij draaide zijn rug naar de wegrijdende auto en aanschouwde het witte gebouw dat voor hem opdoemde. Met een ferme pas begon hij naar de vertrekken van de fellows te stappen.
Hoezeer hij zich op zijn gemak voelde in Bletchley, de vertrouwde aanblik van de florerende bloemenweide en de krulling van de wenteltrap maakte het dat hij zich onmiddellijk weer thuis voelde.
Alan had een smoesje bedacht om naar King's te komen. Nu hij verloofd was moest hij kennelijk verantwoording afleggen naar waar hij ging.
James Atkins' uitnodiging voelde dan ook als een zware leugen door in zijn binnenzak. Hij had lang getwijfeld of hij zou komen naar het zogenaamde reüniefeestje. Uiteindelijk had zijn hart het gewonnen van zijn hoofd.
Hij glipte zijn oude kamer binnen. Sinds hij tijdelijk geen les meer gaf om in Bletchley te gaan werken, had hij deels verwacht dat zijn plaats was afgestaan. Tot zijn opluchting lag alles nog op de gebruikelijke plaats; in een ordelijke hoop. Alan graaide naar de papieren op zijn bureau en liet ze door zijn handen glijden totdat hij zijn onderzoek in de metalogica vast had.
Hij nam het stapeltje papier onder de arm. Joan had gezegd dat ze het kon gebruiken om de bombe te optimaliseren. Dus had hij het genereuze voorstel gedaan het te gaan ophalen. En aangezien hij hier nu toch was, kon hij evengoed zijn oud-collega's gedag gaan zeggen. Na een snelle blik op de zelfgemaakte tekening van Chris op het nachtkastje, liep hij de gang terug in.
Tot zijn grote vreugde zag hij enkele studenten voorbijwandelen in een zwarte toga. Alan voelde zich plots underdressed in zijn bruine sports jacket. Toch verscheen er een lach op zijn gezicht, wat had hij de gebruiken van King's gemist. Na zonsondergang een toga dragen, roken waar je wilde, kussen wie je wilde. Het hoorde allemaal bij de vrijheid die de school bood. Zelfs nadat hij was afgestudeerd had hij het niet kunnen achterlaten.
Wat hij niet gemist had, was de pretentieuze smoel van het departementshoofd, dat nu in zijn gezichtsveld opdook. Alan ontweek vakkundig zijn blik, zoals hij bij alle vreemden met enige vorm van gezag deed. Snel schoot hij een andere gang in.
Een bekende stem tierde de hele gang bijeen, tot daar de discretie. 'Krijg nu de- Onze oorlogsheld is wedergekeerd!'
Alans mondhoeken krulden omhoog terwijl de jongeman hem in een vriendschappelijke omhelzing trok. David Champernowne's adem rook sterk naar de drank. 'Ook altijd fijn om jou te zien, Champ.' Hij klopte op de rug van zijn vroegere klasgenoot. 'Of moet ik je "Meester der economie" noemen? Nu er een constante naar jou vernoemd is enzo.'
Hij wist dat Champ wel dagen aan een stuk over zijn "constante van Champernowne" kon praten, toch veranderde hij van onderwerp. 'Ik wist niet dat je ook naar het feestje kwam.'
Alan legde zijn hand op zijn vestzak waarin de brief van James stak. 'Insgelijks,' mompelde hij. Hij kon de lichte teleurstelling in zijn eigen stem niet ontkennen.
Had hij echt gedacht dat James enkel hem had uitgenodigd? Alsof hij speciaal was? Ook al wist hij wel beter, misschien had hij stiekem ergens gehoopt dat James hem terug zou willen, ondanks al zijn fouten.
Alan schudde ferm zijn hoofd en trok zijn gezicht in de plooi. 'Ik geloof dat James onze drievuldigheid wil herstellen,' grapte hij.
'Kom, het feestje is al een hele tijd bezig.' Met zijn arm nog over Champ geslagen, liepen ze richting een openstaande deur.
Dit was de echte reden waarom hij gebrand stond om naar King's terug te keren, niet James, maakte hij zichzelf wijs. Hier voelde hij zich zoals Mara zich in Bletchley voelde; vrij.
De studentenkamer van Patrick Wilkinson was minder groot en luxueus als de doorsnee kamers van Alans leerkrachtniveau. De knusse kussens op de vloer en een overvloed aan alcohol maakten dat goed.
Enkele studenten zaten op de vloer bierschaak te spelen. Alan stapte voorzichtig over het schaakbord heen en keek verdwaast om zich heen.
Hij gaf de organisator van het feestje een knikje. Patrick was nog een student van hem geweest en zat nu in zijn derde Bachelor.
Alan vroeg zich af hoe James op de hoogte was geweest van dit feestje. Het leek zo alledaags, en was al zeker niet door de universiteit georganiseerd.
'Wilt u ook een potje spelen, prof?' vroeg een bruinharige jongen met een te grote bril. Hij zat aan Alans voeten en gebaarde naar het gigantische schaakbord met flesjes bier op.
Alan schudde beleefd zijn hoofd. Hugh had dit geweldig gevonden.
De meeste studenten zouden het niet zo op prijs stellen dat een prof op hun feestje kwam binnenstormen, maar ze ontvingen Alan met open armen. Van hem hadden ze niets te vrezen.
Hij legde de map over metalogica op een gammele kast en speurde de kamer af, hopend om het gezicht van James te bemerken. In plaats daarvan bleef zijn blik hangen bij Robin Gandy. De doctoraatsstudent staakte zijn hopeloze betoog over het communisme toen hij Alan opmerkte.
Toen viel zijn penny. Robin zat hierachter.
Met twee glazen bier in zijn hand voegde Robin zich bij hem en Champ. Hij was nog geen haar veranderd, met zijn leren jasje en stoutmoedige houding.
'Jij was het,' zei Alan ademloos, 'jij hebt ons uitgenodigd, niet James.'
Robins grijs verraadde hem. Alans moed zakte in zijn schoenen, James had hem helemaal niet willen zien. Hij had hem helemaal niets te vertellen.
'Luister,' Robin duwde een flesje bier in zijn handen, 'ik ben het constante gemok in je brieven over hoezeer je James mist beu.'
'Daarbij,' sprong Champ hem bij, de verrader, 'je kan wel eens wat afleiding gebruiken.'
Alan liet zijn mond openvallen en greep dramatisch naar zijn hart. 'Et tu quoque Champ?'
Al gaf hij hun geen ongelijk. Hij had zijn vrienden en een normaal avondje verlangd.
De aanblik van Robins vrolijke blonde krullen had hij al helemaal gemist. Alan had vroeger al verscheidenen flirtpogingen op Robin afgevuurd, die hij verstandig had ontweken door te zeggen dat Alan niet zijn type was. Hij nam een flinke slok van zijn drankje om die pijnlijke herinnering weg te spoelen.
Robin keek hem vanuit zijn ooghoek aan. 'Hoe vond je mijn filmaanbeveling, prof?'
Hij schraapte zijn keel en dacht terug aan de keer dat hij met Joan naar de bioscoop was gegaan, op aanraden van Robin. 'Ik ben gefascineerd door de tekenfilm van Sneeuwwitje,' gaf hij toe. Hoewel de film al een aantal jaren in de bioscoop speelde, was het een ware innovatie. Alle kinderen – en volwassenen – moesten hem gezien hebben. 'Geen saaie zwart-wit films meer, Disney weet hoe hij moet meegaan met zijn tijd.'
Champ en Robin knikten instemmig. 'Het paste ook bij het originele sprookje, niet zoals de filmversie van Betty Boop. Man dat was slecht,' klaagde Champ. 'Ze hadden het korset, de kam en zelfs de appel gewoonweg vergeten.'
De gifgroene appel herinerdde Alan aan de afgrijselijke kleur van Hugh's auto en het onoverkomelijke feit dat zijn collega hem elk moment terug kon komen oppikken. Hij zou niet vertrekken voordat hij James gezien had.
Net toen hij wou vragen waar het vierde lid van hun bende was, ging er een alarm af. Het penetrerende geloei zorgde ervoor dat de feestgangers hun handen op hun oren drukten.