5:02pm
“Hi best!
Kumusta ka na?
6 months na pala noh? Grabe ang bilis talaga ng panahon. Parang kahapon lang kasama pa kita..
Kinukulit pa kita, sabay tayong kumain, matulog, mag-aaral..
Hay! Those were the days.. We seem like a twin…
We’re inseparable…
Pero ngayon mag-isa na lang ako. Atat ka naman kasi massyado eh but I won’t blame you, it was an accident after all.
Uy! May flowers na pala dito at kulay red pa. May nauna na pa lang dumalaw. Pero syempre may dala din akong bulaklak, red din favorite mo yun ee.”
“Best may aaminin ako sayo. Alam mo bang naiingit ako sayo?
Bakit? Kasi ikaw masaya ka na dyan, siguro nga kasama mo na yung mga naunang mahal mo sa buhay, pero ako ,eto emo-mode pa rin. What would you expect? I have no one on my side except you. Oo may mga kaibigan ako at mababait talaga sila kaya lang… it wasn’t like what I had with you.”
“Sorry baka na guilt ka sa nasabi ko. Wag kang mag-alala, I do not hold a grudge sa sudden dea…errr… disappearance mo.
Yes prefer ko pa rin yung ‘disappearance’ over that awful word, weew,”
“Patambay muna dito ah. Pero di ako mag-papagabi dito. Ni ayoko ko ngang abutan ng dilim dito, nakakatakot kaya dito sa bago mong ‘bachelor’s pad’. OY boypren pa rin pala kita. Wala pa rin akong lalake sa buhay ee. HAHAHA.”
---------
7:12pm
“Shet. Kung di lang talaga kita mahal ‘best’, never akong tutungtong sa sementeryo. At higit sa lahat di ako magpapagabi! Bakit ba kasi nakakatakot dito?”
Kausap ko na naman ang sarili ko, bad habit ko to.
Ang tahimik naman, akala ko ba may night life ang mga suportorero dito? Asan na ba sila? Natatakot na ko ng 30% eh!
Bilis Sophie. Concentrate ka lang sa pag-lalakad, maya-maya makikita mo rin yung gate…
CROO-CROO-CROO.
“Anak ng tokwa! Ano yun?!”
CROO-CROO-CROO.
“LECHE KAYONG MGA IBON! HOY GABI NA BAT NASA LABAS PA KAYO?! TINATAKOT NYO AKO EH! LA-LA-LANDI, HALA UWI NA KAYOOOOO!!”
CROO-CROO-CROO.
“HUWAAAAHHHH!!!! TAKBO!!!!!!”
---------
Kinabukasan...
“Ms Gonzales! Late ka nanaman?”
“Yes Ma’am Amor late ako” shooting star! nahuli nya ako. -_-
“And you’re trying to sneak in while I’m here?! Is that what you learn from your Philosophy class?!” sabay death glare sakin.
“Ma’am...eh ano po kasi…” oh no.. I’m waking up the demon.
“And if my memory serves me right, I’m your professor in that subject!”
Your memory serves you right, ma’am but if my memory serves me right too, absent po ata ako nung discussion ng ethics inside the class saka puro naman batas tinuturo nyo, ASAN YUNG PHILOSOPHY DUN?
Sshhh… pero wag kang sasagot Sophie, hayaan mo na lang siya mag-salita. Malapit na niyang sabihin ang pinakahihintay mo.
“Ms. Gonzales, there are two doors better choose your way out!”
Yes, sinabi rin niya! Kelangan kong bumawi…
“Front door po ma’am. Sige po mauna na ako di naman po ako interesado sa lessons natin ngayon saka medyo inaantok pa ako ee” ^_^v
From the back of the class, I walk in the center aisle towards the front, chin up and flashing a big smile, makapangasar lang! Ha speechless ang professor ko, going wild ang mga classmate ko. Hohohoho. Unleash the bitch-side of me. Pinalayas man ako…
STILL, THE VICTORY IS MINE!! Huwahahaha.
9:30 pa lang, lahat ng estudyante sa building na to, nasa loob pa ng respective classes nila. Grabe ang tahimik, pano ba naman soundproof yung mga pintuan kaya kahit may klase wala kang maririnig kung nasa labas ka. Sosyal noh? Well dapat lang ang mahal ng tuition eh!
At ngayon ko lang napansin, ang eerie pala ng floor na to pag-gantong sitwasyon. Nakakatakot pala. Ano ba yan jusko! And tanda mo na Sophie para matakot pa sa mga multo na yan! Si SHOMBA nga natagalan mo tapos naglalakad ka lang mag-isa sa lobby kinatatakutan mo!
***iloveicecreams’ note: “SHOMBA- sya yung multong nangdudukot ng mata sa Thai movie na Coming Soon”. Panuorin nyo, nakakatuwa***
Sa kakalakad at kakaisip kay Shomba, I still found myself entering an empty room in the farthest wing of the floor. How ironic.
“Pwede na to, dito na lang ko matutulog”
Tinapon ko na yung bag ko , at sinalampak ang sarili sa isang upuan.
“Hay! nakakarelax naman ang gantong katahimikan. Pano kaya ako matutulog sa upuan?”
Hanap-hanap din ako ng magandang pwesto.
“Presto! Ganto na lang.” Sabay tanggal ng sapatos, taas ng paa sa kabilang upuan, sandig sa sandalan at bend ng ulo habang nakatingin sa ceiling.
Hmmm… malapit na, makakatulog na ako.
.
.
.
.
.
(-_-) zzZzZz
(entering DREAM LAND)
.
.
.
.
PLUK!
(o.o)
“Teka nga bat lumalamig? Patay naman yung aircon ah” Tumayo pa ako para icheck.
“Turn-off nga, eh bat lumalamig dito?”
EHMERGARD.
Out of the blue, kinabahan ako bigla. Yung feeling na parang may nakatingin sa likuran mo.
Dug-dug, dug-dug, dug-dug, dug-dug
Bumibilis ang tibok ng puso ko. Nagpa-palpitate na ata ako, sumobra ata ako sa kape. 4 cups a day, addicted much? Tumatayo na rin ang balahibo ko. Sigurong sigurado akong mag-isa lang ako pag-pasok ko pero bakit feeling ko may kasama ako?? >.
“Lilingon ba ako o hindi? Lilingon ba ako o hindi? Lilingon ba ako o hindi? Sophie, mag-decide ka na! Lilingon ba ako o hindi? Wag na baka may makita pa akong multo. Lilingon ba ako o hindi? Eh sabi ni ‘best’ wala naman daw nun eh. Lilingon ba ako o hindi? Bahala na…lilingon na ako!” (||||) > (o_o)
LINGON!
WALA AKONG KASAMA. WALANG MULTO.
“HAHAHAHAHA!, sabi na nga ba eh, guni-guni ko lang yun! Makabalik na nga lang sa pag-tulog ko.” ;P
Taas ulit ng sapatos, sandig ulit sa sandalan, tingin ulit sa ceiling sabay pikit.
Tulog ulit…
.
(-_-)
.
(o_-)
.
(-_o)
.
(o_o)
.
(-_-)
.
.
TAKTE!!! Di na ako makatulog >>.<<
DILAT.
-_- >> o_o >> O___o >> O_________O
Lighting probably struck me. Hindi ako makagalaw. Hindi ako makasigaw. Hindi ako makapaniwala sa nakikita ko. The moment I opened my eyes, dapat white ceiling ang makikita ko, but why I am looking to a guy…
A person, from nowhere, is straightly staring at me.
I regain my strength to confront this weird person pero another shocking event happen.
Tumagos lang yung mukha ko sa mukha niya… O______O
“WHAT THE?! Multooooooooooo!!!” Sabay tayo at I shout at the top of my lungs hoping na may makakarinig sakin na impossible nga pala kasi nga soundproof ang mga pinto.
He’s looking at me at nakangiti lang. Dafuq?
Napapapikit na lang ako sa takot
“BEESSSSSSSSTTTTTTT!! Asan ka?! Tulungan mo ko!! Multo ka na rin ba?! Lumabas ka dyan , Bestfrieenddddd!!” pant-pant-pant…
5 minutes ata akong nakapikit, nagsisigaw, at natatakot.
The longest 5 minutes of my damn life.
Wala na kaya siya?
DILAT.
O____O
Nakatayo pa rin siya at nakangiti pa rin. Dafuq?
Teka. Sophie di ka pwedeng magpatalo. Anong gagawin ko? Baka sapiaan ako neto, baka gamitin niya katawan ko o kaya baka …
LECHE! Di ako makapapayag, bahala na, magtatapang-tapangan na lang ako! >.<
“Ho-ooy… mas- mashamang… esh…essh-pi..piritoo, lu…lumayas kaa! Hindi akoo takoot sa…iyo!” nagstastammer na ako at feeling ko puputok na rin ang pantog ko sa takot.
“Talaga? Hindi ka takot?”
Takte nagsalita yung multo.
I’m so desperate, nababaliw na ata ako sa nakikita ko kaya I make a cross out of my fingers at saka hinarap sa kanya baka sakaling mawala na siya. Gantong ganto napapanuod ko sa mga horror movies, pag tinapat ko to multo malulusaw siya o whatsoever basta mawawala na lang siya bigla.
“Here is the cross! Nakakatakot daw to eh. Now do some disappearing act! Disappear! Disappear!”
Shooting star ano yung sinabi ko ‘disappearing act’?!
“ahahahaha! Bat ako matatakot sa cross eh yan nga ang dahilan kung bakit tayo naligtas sa kasalanan, right? Saka anong do some disappearing act? Teh di ako magician! Ahahahaha”
ay anak ng tokwa tumatawa pa yung multo.
Wala na his words left me hanging. Speechless na ako. Ang komedyante nung multo. Lumalapit na siya sakin. Lumalayo naman ako.
Step forward siya. Step backward naman ako. Forward. Backward. Forward. Backward.
“Hey Ms. Gonzales wag kang lumayo. Ang tapang tapang mo kanina nung ng walk-out ka sa klase mo tas ngayon duwag na duwag ka naman.”
Bakit nya ako kilala? At bakit alam niya yung nangyari kanina.
“Hey ka din! Bat mo alam pangalan ko? Stalker ka ba?!”
Gulay! Sophie anong sinabi mo baka magalit sayo yung multo.
Galit ba sya?
.
.
.
Ay taeness tumatawa na naman!
“Ahahahaha! Eh kanina pa kita sinusundan ee. One more thing sa gwapo kong to mukha ba akong stalker? Ahahaha tingnan mo nga?” sabay mr.pogi pose.
O__O
“Di mo na ba ko nakikilala?” smile ulit siya, nag-papacute ata yung multo sakin.
“Wala akong kilalang multo saka bakit ka nag-papacute siguro crush mo ko no?” wow ang kapal ng mukha ko para sabihin yun sa isang multo. Ikaw na Sophie. Ikaw na ang maganda.
Sumeryoso ang mukha niya.
Shete nagalit ata.
Ngumiti ulit sya. Dafuq?
Adik ata to eh!
“Nagkita na tayo kanina. Sa LRT STATION. Alalahanin mo please..” sabay tingin sa kawalan, sandal sa dingding, emo aura at seryosong mata.
Nagkita na kamo kami? Sorry readers ha pero makakalimutin talaga ako lalo na sa itsura ng mga tao.
“Are you nuts? Tao ako, di ka tao pano tayo magkikita? Huh? Ikaw na multo ka wag mo nga akong pinag-titripan! Basagin ko mukha mo eh!” Ayan na tumatapang na ako ng konti…
“Babasagin mo mukha ko? Bayolete mo masyado. Hindi mo nga ako mahawakan eh”
Okey he got me there.
“A good reasoning for a non-existing creature. Alam ko na! kung ayaw mong mawala baka nanaginip lang ako?” tanong ko sa sarili ko.
“Sophie… Gumising ka na! Binabangungot ka lang. Wake up Sophie… Panaginip lang to kasi nga walng multo saka walang multong nagsasalita. Gisi-…”
“Stop it, Ms. Gonzales. Totoo ako. Hindi ka nanaginip. Makinig ka naman oh. I’m desperate… cause you’re my only hope” sabay lapit sakin.
Sa mga sinabi nya, nabawasan ang takot ko at napalitan ng lungkot, lungkot at awa. Ewan ko pero parang na maligno ako. Nilapitan ko rin siya mga two steps forward at tinitigan ng mabuti.
Eye to eye.
Matagal.
Mga 10 years.
.
.
.
.
Syempre joke lang yung 10 years xD
Oo nga parang namumukaan ko siya. I show some confused looks while examining his face.
“Oh my… parang pamilyar ka nga?” (~-~)
“Come on, Ms. Gonzales. We just met yesterday. No. Let me correct it. You just saw me yesterday.”
.
.
.
. Concentrate pa Sophie. (~-~)
“Ano ba yan, may Alzheimer's ka ba? Mukha ka pa namang bata ah!”
“Sige! Laitin mo pa ako. Ipangalandakan mo pa ang mahina kong memory!! Nakakaloka tong taong to…multo pala… wait ka lang ha!” concentrate pa (~-~)
10 more years
.
.
.
.
.syempre joke lang ulit ung 10 years.
“AHHHHH! Di ko talaga maalala eh!” hihihi
Napakamot ulo na lang yung multo sa sinabi ko. Halatang disappointed sa masaklap kong memory.
“LRT…Pureza Station…” ;)
.
.
.
.
Huh??
(~-~)
(-_-)
(o_o)
(O_____o)
“Hala siya! Ikaw yung kuyang emo ang peg sa LRT kahapon?!”