________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
မိန္းကေလးမ်ားစြာ ဝင္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ သြားလာေနၾကေသာ ဆိုင္ခန္းထဲခပ္တည္တည္ဝင္ထိုင္ေနရေသာခ်မ္းသည္ အေနခက္မ်က္ႏွာပူလ်က္ ေလေအးေပးစက္လွိုင္လွိုင္လႊတ္ထားေသာအခန္းထဲ၌ပင္ အိုက္စက္ေခြၽးျပန္ခ်င္လာသည္။ဆိုင္ခန္းကမက်ဥ္းပါ။က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္းရွိပါသည္။အကၤ်ီခ်ဳပ္မယ့္သူေတြအတြက္ ကိုယ္တိုင္းတာေတြ ဒီဇိုင္းတိုင္ပင္ညွိႏွိုင္းတာေတြလုပ္တဲ့ေနရာကသပ္သပ္။သူ႕လို အေဖာ္ပါလာသူေတြထိုင္ဖို႔ ဧည့္ခန္းလိုေနရာကေလးလုပ္ေပးကာ ဆက္တီဆိုဖာေတြခ်ေပးထားတဲ့ေနရာကသပ္သပ္ပါပင္။ဒါေပမယ့္ အနားကေနပိတ္စေတြသယ္ကာျဖတ္သြားတဲ့လူေတြရွိသည္။စားပြဲေအာက္က အကၤ်ီခ်ဳပ္ပုံေတြပါေသာ မဂၢဇင္းေတြကိုလာယူတဲ့လူေတြရွိသည္။အကုန္လုံးလိုလိုဟာ တစ္ဦးတည္းေသာေယာက်္ားေလးျဖစ္တဲ့ သူ႕ကိုသာ တေစ့တေစာင္းၿပဳံးစိအကဲခတ္သြားၾကတယ္လို႔ ခံစားရသျဖင့္ ခ်မ္းသည္ ဆိုင္ထဲမွာဆက္ထိုင္မေနခ်င္။ေစာင့္ေပးရတဲ့အတြက္ စိတ္မရွည္တာမ်ိဳးလုံးလုံးမရွိေပမယ့္ ေနရထိုင္ရက်ဥ္းက်ပ္လာသျဖင့္။
" မဂ်ဴလီ... သား... ေအာက္ခဏဆင္းလိုက္ဦးမယ္..."
"ေဟ.... ေအး..ေအး..ဆင္းေလ..ဘယ္သြားမလို႔လဲ....ဟုတ္ပါရဲ႕ ငါ့ေမာင္ေလး ေစာင့္ေနရတာပ်င္းေနၿပီထင္တယ္.."
မဂ်ဴလီက သုံးခါေျမာက္ကိုယ္တိုင္းခံေနရင္း သူ႕ကိုေခါင္းငဲ့ေစာင္းၾကည့္လ်က္ရယ္ေမာသည္။ သူမ်ားဆိုင္ထက္ ခ်ဳပ္ခလည္းသုံးဆေလာက္ပိုေပးရေသာ ဆိုင္မို႔လို႔လားမသိ။ကိုယ္တိုင္းကလည္း အလြန္ပင္ တိက်ေသခ်ာေအာင္ သုံးခါတိုင္းသတဲ့။ခ်ဳပ္ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုခ်ဳပ္မလဲမသိေပ။
"မပ်င္းပါဘူး.... မဂ်ဴလီ ေအးေဆးလုပ္... အားမနာနဲ႕.... သားေအာက္မွာပဲရွိမယ္သိလား..."
ဆိုင္ခန္းက သုံးထပ္မွာ။မဂ်ဴလီကိုေျပာၿပီး မွန္တံခါးခ်ပ္ကိုတြန္းဖြင့္လ်က္ ဝရန္တာသို႔ထြက္လာရင္း အမွတ္မထင္ ေအာက္ဘက္ကားရွိရာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္မိေသာ ခ်မ္းသည္ ကားနားမွာနီးနီးကပ္ကပ္ရပ္ေနတယ္ဟုထင္ရေသာ လူတစ္ေယာက္ကိုလွမ္းေတြ႕လိုက္သျဖင့္ ထိတ္ခနဲရင္ခုန္သြားရပါသည္။
ေျခလွမ္းကိုမရပ္ပဲ ေလ်ာက္လာေနရင္း မ်က္လုံးကလည္း ကားေနရာကိုအၾကည့္မလႊဲပဲေတာက္ေလ်ာက္ၾကည့္လာသည္။
ဟုတ္ပါတယ္.. အဲ့ဒီလူဟာကားနားမွာကပ္ကပ္ကေလးရပ္ေနတာ... အလွစိုက္စြန္ပလြန္ပင္ေလးတစ္ပင္နားမွာ ကားကိုကပ္ရပ္ခဲ့တာမို႔ ကားတစ္ဖက္မွာရပ္ေနတဲ့အဲ့ဒီလူဟာအပင္ရဲ႕ကိုယ္ထည္နဲ႕ခပ္ကြယ္ကြယ္ျဖစ္ေနကာ အေပၚစီးကလွမ္းၾကည့္တာေပမယ့္ လူလုံးကြဲေအာင္မျမင္ရ။
ဘာမွန္းညာမွန္းမသိေသးပါပဲလ်က္ ခ်မ္းသည္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ တဒုတ္ဒုတ္ျမည္ေအာင္ပင္ အခုန္ျမန္လာလ်က္ ေျခလွမ္းကိုအေလာတႀကီးခပ္သြက္သြက္လွမ္းသည္။ဒါေပမယ့္ ဓာတ္ေလွကားမရွိေသာ ရိုးရိုးေလွကားထစ္ေတြကေန သုံးထပ္စာကိုဆင္းရတာဆိုေတာ့ ထင္သေလာက္ျမန္ျမန္ေရာက္မလာပါ။
ေအာက္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ ရွိမွရွိေသးရဲ႕လားလို႔ အေမာတေကာလွမ္းၾကည့္လိုက္မိလ်က္ ကားမွန္ေတြကိုျဖတ္ကာ တစ္ဖက္မွာရပ္ေနဆဲလူရိပ္ကိုေတြ႕မွ အသက္ကိုဝဝရႈနိုင္ေလသည္။
ဒါေပမယ့္...
"ဟင္..."
ကားကိုေကြ႕ပတ္ကာ တဖက္ကိုေရာက္လာေတာ့မွ ရပ္ေနသည့္လူဟာ တစ္ခါမွမသိမျမင္ဖူးသည့္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာမို႔ ခ်မ္းသည္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းကေလးေယာင္နရပ္တန႔္သြားရပါသည္။အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္တမ္းတေနသူမဟုတ္တာေၾကာင့္ ေမာဟိုက္ႏြမ္းလ်လ်က္ စိတ္ဓာတ္လည္းက်သြားရသည္။
"ဘယ္သူလဲဟင္.."
မသိတာေတာ့မသိေပမယ့္ ေသခ်ာေပါက္ကိုယ့္ကားနားမွာရပ္တန႔္ေနတာ .. ရပ္ေနတဲ့ပုံကလည္း မေတာ္တဆမဟုတ္ပဲ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသလို ဟိုဒီလည္ဆန႔္ၾကည့္ရႈေနတဲ့ပုံမို႔ ခ်မ္းကမ်က္ခုံးေလးပင့္ကာေမးလိုက္ပါသည္။
သူတင္မက တစ္ဖက္ကလူသည္လည္း ေယာင္နန အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္လ်က္။ခ်မ္းထက္ေတာ့ အသက္နည္းနည္းပိုႀကီးမယ္ထင္ရေသာ ထိုလူသည္။
" ဟို... ဟို... ကြၽန္ေတာ္က ေအာင္..ေအာင္ေအာင္ပါ..."
အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ မိတ္ဆက္ေလသည္။သူ႕နာမည္ေျပာလို႔လည္း သူဘယ္သူလဲဆိုတာ ခ်မ္းကသိသြားတာမွမဟုတ္တာ။ဘယ္သူလဲလို႔ေမးမိတာက ေယာင္ေယာင္မွားမွားနဲ႕ ေမးမိေမးရာေမးလိုက္မိျခင္းသာ။ကိုကိုမဟုတ္တာ သိကတည္းက ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ဝင္စားမႈကလည္းေလ်ာ့ပါးသြားၿပီ။ေျပးလိုက္ရလို႔ေမာတာသာ အဖတ္တင္တာပဲ။
" ကိုေအာင္ေအာင္.. ဟုတ္လား.... ကိစၥတစ္ခုခုရွိလို႔လားဟင္.. ဟိုေလ..အေပၚက လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားနားမွာရပ္ေနတယ္လို႔ထင္လိုက္တာနဲ႕.... အစက အသိတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားလားလို႔.. ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ေတာ့မသိဘူးထင္တယ္ေနာ္ "
ထိုလူကေခါင္းခါၿပီးမွ ကပ်ာကယာေခါင္းညိတ္ျပန္သည္။
" ရပ္ေနတာေတာ့ ဟုတ္တယ္... ၿပီးေတာ့.. ဟို... ကိုခ်မ္းမြန္ကိုကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္..."
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုသိတယ္..."
" ဟုတ္ကဲ့... ဒီပါခ်မ္းျမကဆိုတာသိပါတယ္....ေက်ာင္းမွာလည္းျမင္ဖူးပါတယ္ "
ေအာင္ေအာင္သည္ ေျပာရင္းနဲ႕ေခါင္းတစ္ခ်က္ကုတ္လိုက္မိသည္။ကားကိုျမင္ျမင္ခ်င္း ရဲရင့္ခ်မ္းမြန္ရဲ႕ကားပဲဆိုတာ သိလ်က္ လူကိုမ်ားေတြ႕လိုေတြ႕ျငားရွာမိတာလည္းမွန္သည္။ဒါေပမယ့္ တကယ္ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ေတြ႕ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မထားေသး။ေျပာဖို႔စကားလည္း စီကာစဥ္ကာစဥ္းစားထားတာမရွိေသးပါ။ဒီဘက္ျခမ္းမွာက အလွျပင္ဆိုင္ အကၤ်ီဆိုင္ေတြသာရွိတာမို႔ ဒီဘက္ကိုသြားတာေတာ့မဟုတ္ေလာက္ဘူးထင္ကာ တစ္ဖက္က ေကာ္ဖီဆိုင္စားေသာက္ဆိုင္ေတြဘက္ကိုၾကည့္ေနတုန္း ခ်မ္းက အေပၚထပ္ကဆင္းလာတာမို႔ ေရွာင္ခ်ိန္မရလိုက္။တည့္တည့္ေတြ႕ေနကာမွ အူယားဖားရားေရွာင္ေျပးရင္လည္း ပို႐ုပ္ပ်က္ကာ အဲ့ဒီက်မွအလစ္သမားလား ကားဘီးခိုးျဖဳတ္မယ့္လူလား အထင္ခံရရင္ပိုဆိုးမွာမို႔သာ။
ၿပီးေတာ့ သူ႕ကိုအမွာစကားပါးခိုင္းထားသူကလည္း ေျပာထားတာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္မကရွိေနၿပီ။သူက ခ်မ္းမြန္ကိုရွိန္ကာ မခ်ဥ္းကပ္ရဲျဖစ္ေနသျဖင့္သာ မေျပာရေသးတာ။ဒီပါခ်မ္းျမက ဆိုကတည္းက အရွိန္အဝါတစ္ခုကရွိေနၿပီးသားျဖစ္တဲ့အျပင္ အဲ့ဒီဘက္ကသာ သူ႕ကိုမသိလ်င္ရွိမည္ သူတို႔မိသားစုကေတာ့ အဲ့ဒီအသိုက္အဝန္းကဆိုလ်င္ အလိုလိုပင္ ရိုေသခန႔္ျငားဝပ္တြားရမည္ဟု ငယ္ငယ္ကတည္းက အသိစိတ္ရိုက္သြင္းခံထားရတာလည္းပါပါသည္။ဒါေပမယ့္ လုံးဝမေျပာပဲကလည္းမေနရဲ။ေအာင္ေအာင္သည္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အတူတူမေနရပဲႀကီးမွ ျပန္ေတြ႕ရၿပီး အေဖအေမတို႔ကပါ ပစားေပးဖူးဖူးမႈတ္ထားသည့္အစ္မကိုလည္း မရင္းႏွီးလွပဲ ခပ္ရွိန္ရွိန္နဲ႕ေၾကာက္႐ြံ႕ရပါေသးသည္။သူေရာသူ႕အေဖ အေမေတြပါ ဘာအလုပ္မွမည္မည္ရရမရွိ။ေ႐ႊဥဩရဲ႕ေပးကမ္းသမွ်နဲ႕ပဲ တစ္မိသားစုလုံးထိုင္စားေနတာကိုလည္းသိတာမို႔ ခိုင္းရင္ မလုပ္ပဲမေနရဲေပ။
ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႕လုပ္ခိုင္းတာလဲ ဆိုတာကိုလည္း မေမးရဲ။ဒီပါခ်မ္းျမကေနဘာေၾကာင့္ျပန္လာမွန္းလည္းမသိ။ေက်ာင္းခ်င္းအတူတူပဲဆိုတာ ေ႐ႊဥဩသိသြားကတည္းက ခ်မ္းမြန္ကိုလိုက္ရွာကာ ေျပာလိုက္ပါလို႔ ခိုင္းထားေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႕အသိုင္းအဝိုင္းအဆင့္အတန္းခ်င္းကလည္းကြာ....သိလည္းမသိတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ဒီလိုသြားေျပာဖို႔က အူေၾကာင္ေၾကာင္နိုင္လွသျဖင့္ ရက္အေတာ္ၾကာေအာင္ အီေလးဆြဲမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနကာ ေ႐ႊဥဩေမးရင္ေတာ့ ေတြ႕ပဲမေတြ႕ေသးသေယာင္ ေျပာဖို႔အခြင့္အေရးပဲမရေသးသေယာင္ေျပာထားပါသည္။ဒီေန႕မွသာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေတြ႕လို႔ ...စပ္စပ္စုစုလာၾကည့္မိကာ ေျပးခြင့္ကလည္းမသာေတာ့လို႔သာ။
" ဪ.... ဒါနဲ႕ .."
ကိုယ့္ကိုသိတယ္လို႔လည္း ဆိုထားသျဖင့္ ေျပာစရာရွိလို႔လားဆိုတာကို ႏႈတ္ကဖြင့္မေမးပဲ ေမးဖ်ားေလးဆတ္ျပလ်က္ အသံတိတ္ေမးသည့္ခ်မ္းကို သူကအူေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည့္ေနၿပီးမွ..
" ဟိုဟာ...ဒီလိုပါ..ကြၽန္ေတာ္က... မဩရဲ႕ေမာင္ပါ..."
" မဩ?.....ဪ..."
တအံ့တဩအာေမဋိတ္ျပဳၿပီးမွ ခ်မ္းက မလိုလားမႏွစ္သက္စြာ ႏွာေခါင္းေလးကိုတစ္ခ်က္ရႈံ႕မိေတာ့မလိုေတာင္ျဖစ္သြားရပါသည္။ေ႐ႊဥဩမွာ ေမာင္တစ္ေယာက္ရွိမွန္းေတာင္ ခ်မ္းမသိခဲ့ပါ။ကိုကိုမ်ားလား ထင္မွတ္မွားကာ အေမာတေကာေျပးဆင္းလာမိမွ မေတြ႕ခ်င္ဆုံးလူရဲ႕ အဆြယ္အပြားေတြနဲ႕လာေတြ႕ေနပါေရာလား...ေနပါဦး လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ကပင္ ဒီပါခ်မ္းျမနဲ႕ သူမနဲ႕လုံးဝအဆက္အဆံကင္းျပတ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားၿပီထင္ေနတာ....သူတို႔ကမ်ား ခ်မ္းနဲ႕ဘာပတ္သတ္စရာရွိေနေသးလို႔လဲ....။ေ႐ႊဥဩရဲ႕ေမာင္ဟုသိလိုက္ရေတာ့ ေရွ႕ကလူနဲ႕ပင္စကားေျပာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။
" အဲ့ဒီေတာ့ ...အခုက "
" ကြၽန္...ကြၽန္ေတာ့္အစ္မက ... ကိုခ်မ္းမြန္ကို. ေျပာခိုင္းထားတာတစ္ခုရွိလို႔ပါ.... အရင္ေန႕ေတြက ေျပာဖို႔အခြင့္မသာလို႔.... ဒီေန႕မွ ကိုခ်မ္းမြန္ရဲ႕ကားကိုလည္းေတြ႕တာနဲ႕..."
" သူက ဘာေျပာခိုင္းထားတာလဲ..."
" ဦးေစတမန္ဆိုတာ.....ကိုခ်မ္းမြန္သိသလားလို႔ "
ကိုကို႔နာမည္ကိုမထင္မွတ္ပဲၾကားလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားကာ ခ်မ္းသည္မလိုလားစိတ္တို႔ကိုပင္႐ုတ္တရက္ေမ့ေပ်ာက္လ်က္ မ်က္လုံးေလးေတြပင္ တဖ်တ္ဖ်တ္လင္းလဲ့အေရာင္ေတာက္လာေအာင္ စိတ္ဝင္တစား။
" သိတာေပါ့... သူ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္.."
" မဩက ေျပာခိုင္းလိုက္ပါတယ္.... အဲ့ဒီလူအေၾကာင္းသူ႕မွာေျပာျပစရာေတြရွိပါတယ္တဲ့... စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုရင္ သူ႕ကိုလာေတြ႕ေပးပါတဲ့.... ဒါမွမဟုတ္လည္း ကိုခ်မ္းမြန္ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပးပါလို႔ေျပာခိုင္းထားပါတယ္.."
" ကို.... အဲ....သူေျပာျပမယ့္အေၾကာင္းက ဘာမို႔လို႔လဲ..."
"အဲ့ဒါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္းမသိပါဘူး.. ကိုခ်မ္းမြန္သိခ်င္ရင္ မဩကိုပဲေမးၾကည့္ပါ.. ကြၽန္ေတာ္လိပ္စာေပးပါ့မယ္.... "
"မဥဩက ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႕တူတူေနတာမဟုတ္လား... ဒါျဖင့္ လိပ္စာေပးမေနနဲ႕ အခုပဲလိုက္ၾကည့္လိုက္မယ္..."
ေအာင္ေအာင္သည္ ေ႐ႊဥဩက ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာဖို႔မေျပာထားသျဖင့္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။အမွားအယြင္းတစ္ခုခုလုပ္မိမွာစိုးရိမ္ကာ မ်က္လုံးျပဴးလန႔္ျဖန႔္သြားရၿပီး။
" အာ... ကြၽန္ေတာ့္အစ္မက သူ႕ဟာသူသပ္သပ္ေနတာဗ်... ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာမေနဘူး..အေဖနဲ႕မတည့္လို႔..."
ႀကီးက်ယ္လိုက္တာ... သူကမ်ား ကိုကို႔အေၾကာင္းဘာေတြသိလို႔ ခ်မ္းကိုျပန္ေျပာျပဦးမွာတဲ့လဲ..ကိုကိုနဲ႕သူက ဘယ္ေလာက္မ်ားရင္းႏွီးပတ္သတ္ခဲ့တာက်လိဳ႕...
ခ်မ္းသည္ ေ႐ႊဥဩကိုယုံကလည္းမယုံခ်င္....အခုလက္ရွိကိုကိုဘယ္ေရာက္ေနသလဲဆိုတာကိုမ်ား သူတကယ္ပဲသိေနသလားလို႔ သိခ်င္စိတ္ကေလးကလည္းရွိ.. တကယ္သိေနတယ္ဆိုရင္လည္း ကိုယ္ေတာင္မသိတဲ့ကိုကို႔သတင္းကို သူ႕ဆီကနားေထာင္ရမွာကိုလည္း ေအာင့္သီးေအာင့္သက္နဲ႕ပင္ မေက်မနပ္ဆူပုပ္လ်က္ ထိုလူေရးေပးေသာ စာ႐ြက္ပိုင္းကေလးကိုယူခဲ့ပါသည္။
မဂ်ဴလီရွိရာ တိုက္ခန္းကိုျပန္တက္ဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္လ်က္က..
" ဒါနဲ႕... ခင္ဗ်ားအစ္မက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာခိုင္းေနတာၾကာၿပီလို႔ေျပာတယ္ေနာ္.. ဒါျဖင့္ရင္ အခုတေလာကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ကိုမ်ား ဒီစကားကိုေျပာဖို႔ ခင္ဗ်ားလိုက္ျဖစ္ေနေသးသလားမသိဘူး.."
ေအာင္ေအာင္သည္ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ ဗ်ာမ်ားစိတ္ရႈပ္သြားၿပီးမွ... ခ်မ္းနဲ႕ ေ႐ႊဥဩေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ္ သူေျပာထားသလို အခြင့္အေရးမရလို႔သာ... ေျပာဖို႔ေတာ့ႀကိဳးစားေနခဲ့တယ္ဆိုတာကို အတည္ျပဳနိုင္ေစဖို႔အတြက္ ဟုတ္ဟုတ္မဟုတ္ဟုတ္ ေနာက္ကလိုက္ေနပါတယ္လို႔ ေခါင္းညိတ္ဝန္ခံလိုက္ပါသည္။
ဒါျဖင့္ရင္ အခုတေလာမွာ ဟိုနားဒီနားရိုးတိုးရိပ္တိတ္နဲ႕ စိတ္ထင္ေနသေယာင္ သူ႕ေနာက္ကလိုက္ပါေနသလိုထင္ရတဲ့ တစုံတေယာက္ဟာ ကိုကိုမ်ားလားဆိုတဲ့ မယုံမရဲစိတ္ကူးအိပ္မက္ကေလးတစ္ခုနဲ႕ ရင္ခုန္ေပ်ာ္႐ႊင္ေနေသာခ်မ္းကေတာ့ သူေမွ်ာ္လင့္ေနသလိုမဟုတ္နိုင္ေတာ့ဘူးပဲေပါ့လို႔ စိတ္ပ်က္ျခင္းႀကီးစြာ ဝမ္းနည္းႏုံးေခြခ်ဳံးက်သြားရပါေတာ့သည္။
________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
မိန်းကလေးများစွာ ဝင်ချည်ထွက်ချည် သွားလာနေကြသော ဆိုင်ခန်းထဲခပ်တည်တည်ဝင်ထိုင်နေရသောချမ်းသည် အနေခက်မျက်နှာပူလျက် လေအေးပေးစက်လှိုင်လှိုင်လွှတ်ထားသောအခန်းထဲ၌ပင် အိုက်စက်ချွေးပြန်ချင်လာသည်။ဆိုင်ခန်းကမကျဉ်းပါ။ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်းရှိပါသည်။အင်္ကျီချုပ်မယ့်သူတွေအတွက် ကိုယ်တိုင်းတာတွေ ဒီဇိုင်းတိုင်ပင်ညှိနှိုင်းတာတွေလုပ်တဲ့နေရာကသပ်သပ်။သူ့လို အဖော်ပါလာသူတွေထိုင်ဖို့ ဧည့်ခန်းလိုနေရာကလေးလုပ်ပေးကာ ဆက်တီဆိုဖာတွေချပေးထားတဲ့နေရာကသပ်သပ်ပါပင်။ဒါပေမယ့် အနားကနေပိတ်စတွေသယ်ကာဖြတ်သွားတဲ့လူတွေရှိသည်။စားပွဲအောက်က အင်္ကျီချုပ်ပုံတွေပါသော မဂ္ဂဇင်းတွေကိုလာယူတဲ့လူတွေရှိသည်။အကုန်လုံးလိုလိုဟာ တစ်ဦးတည်းသောယောကျ်ားလေးဖြစ်တဲ့ သူ့ကိုသာ တစေ့တစောင်းပြုံးစိအကဲခတ်သွားကြတယ်လို့ ခံစားရသဖြင့် ချမ်းသည် ဆိုင်ထဲမှာဆက်ထိုင်မနေချင်။စောင့်ပေးရတဲ့အတွက် စိတ်မရှည်တာမျိုးလုံးလုံးမရှိပေမယ့် နေရထိုင်ရကျဉ်းကျပ်လာသဖြင့်။
" မဂျူလီ... သား... အောက်ခဏဆင်းလိုက်ဦးမယ်..."
"ဟေ.... အေး..အေး..ဆင်းလေ..ဘယ်သွားမလို့လဲ....ဟုတ်ပါရဲ့ ငါ့မောင်လေး စောင့်နေရတာပျင်းနေပြီထင်တယ်.."
မဂျူလီက သုံးခါမြောက်ကိုယ်တိုင်းခံနေရင်း သူ့ကိုခေါင်းငဲ့စောင်းကြည့်လျက်ရယ်မောသည်။ သူများဆိုင်ထက် ချုပ်ခလည်းသုံးဆလောက်ပိုပေးရသော ဆိုင်မို့လို့လားမသိ။ကိုယ်တိုင်းကလည်း အလွန်ပင် တိကျသေချာအောင် သုံးခါတိုင်းသတဲ့။ချုပ်ရင်တော့ ဘယ်လိုချုပ်မလဲမသိပေ။
"မပျင်းပါဘူး.... မဂျူလီ အေးဆေးလုပ်... အားမနာနဲ့.... သားအောက်မှာပဲရှိမယ်သိလား..."
ဆိုင်ခန်းက သုံးထပ်မှာ။မဂျူလီကိုပြောပြီး မှန်တံခါးချပ်ကိုတွန်းဖွင့်လျက် ဝရန်တာသို့ထွက်လာရင်း အမှတ်မထင် အောက်ဘက်ကားရှိရာကိုလှမ်းကြည့်လိုက်မိသော ချမ်းသည် ကားနားမှာနီးနီးကပ်ကပ်ရပ်နေတယ်ဟုထင်ရသော လူတစ်ယောက်ကိုလှမ်းတွေ့လိုက်သဖြင့် ထိတ်ခနဲရင်ခုန်သွားရပါသည်။
ခြေလှမ်းကိုမရပ်ပဲ လျောက်လာနေရင်း မျက်လုံးကလည်း ကားနေရာကိုအကြည့်မလွှဲပဲတောက်လျောက်ကြည့်လာသည်။
ဟုတ်ပါတယ်.. အဲ့ဒီလူဟာကားနားမှာကပ်ကပ်ကလေးရပ်နေတာ... အလှစိုက်စွန်ပလွန်ပင်လေးတစ်ပင်နားမှာ ကားကိုကပ်ရပ်ခဲ့တာမို့ ကားတစ်ဖက်မှာရပ်နေတဲ့အဲ့ဒီလူဟာအပင်ရဲ့ကိုယ်ထည်နဲ့ခပ်ကွယ်ကွယ်ဖြစ်နေကာ အပေါ်စီးကလှမ်းကြည့်တာပေမယ့် လူလုံးကွဲအောင်မမြင်ရ။
ဘာမှန်းညာမှန်းမသိသေးပါပဲလျက် ချမ်းသည် ရင်ဘတ်ထဲမှာ တဒုတ်ဒုတ်မြည်အောင်ပင် အခုန်မြန်လာလျက် ခြေလှမ်းကိုအလောတကြီးခပ်သွက်သွက်လှမ်းသည်။ဒါပေမယ့် ဓာတ်လှေကားမရှိသော ရိုးရိုးလှေကားထစ်တွေကနေ သုံးထပ်စာကိုဆင်းရတာဆိုတော့ ထင်သလောက်မြန်မြန်ရောက်မလာပါ။
အောက်ရောက်ရောက်ချင်းပင် ရှိမှရှိသေးရဲ့လားလို့ အမောတကောလှမ်းကြည့်လိုက်မိလျက် ကားမှန်တွေကိုဖြတ်ကာ တစ်ဖက်မှာရပ်နေဆဲလူရိပ်ကိုတွေ့မှ အသက်ကိုဝဝရှုနိုင်လေသည်။
ဒါပေမယ့်...
"ဟင်..."
ကားကိုကွေ့ပတ်ကာ တဖက်ကိုရောက်လာတော့မှ ရပ်နေသည့်လူဟာ တစ်ခါမှမသိမမြင်ဖူးသည့်လူတစ်ယောက်ဖြစ်နေတာမို့ ချမ်းသည် ကြောင်အမ်းအမ်းကလေးယောင်နရပ်တန့်သွားရပါသည်။အမျှော်လင့်ကြီး မျှော်လင့်တမ်းတနေသူမဟုတ်တာကြောင့် မောဟိုက်နွမ်းလျလျက် စိတ်ဓာတ်လည်းကျသွားရသည်။
"ဘယ်သူလဲဟင်.."
မသိတာတော့မသိပေမယ့် သေချာပေါက်ကိုယ့်ကားနားမှာရပ်တန့်နေတာ .. ရပ်နေတဲ့ပုံကလည်း မတော်တဆမဟုတ်ပဲ တစ်ယောက်ယောက်ကိုစောင့်မျှော်နေသလို ဟိုဒီလည်ဆန့်ကြည့်ရှုနေတဲ့ပုံမို့ ချမ်းကမျက်ခုံးလေးပင့်ကာမေးလိုက်ပါသည်။
သူတင်မက တစ်ဖက်ကလူသည်လည်း ယောင်နန အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်လျက်။ချမ်းထက်တော့ အသက်နည်းနည်းပိုကြီးမယ်ထင်ရသော ထိုလူသည်။
" ဟို... ဟို... ကျွန်တော်က အောင်..အောင်အောင်ပါ..."
အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ မိတ်ဆက်လေသည်။သူ့နာမည်ပြောလို့လည်း သူဘယ်သူလဲဆိုတာ ချမ်းကသိသွားတာမှမဟုတ်တာ။ဘယ်သူလဲလို့မေးမိတာက ယောင်ယောင်မှားမှားနဲ့ မေးမိမေးရာမေးလိုက်မိခြင်းသာ။ကိုကိုမဟုတ်တာ သိကတည်းက ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ် စိတ်ဝင်စားမှုကလည်းလျော့ပါးသွားပြီ။ပြေးလိုက်ရလို့မောတာသာ အဖတ်တင်တာပဲ။
" ကိုအောင်အောင်.. ဟုတ်လား.... ကိစ္စတစ်ခုခုရှိလို့လားဟင်.. ဟိုလေ..အပေါ်က လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကားနားမှာရပ်နေတယ်လို့ထင်လိုက်တာနဲ့.... အစက အသိတစ်ယောက်ယောက်များလားလို့.. ကျွန်တော်နဲ့တော့မသိဘူးထင်တယ်နော် "
ထိုလူကခေါင်းခါပြီးမှ ကပျာကယာခေါင်းညိတ်ပြန်သည်။
" ရပ်နေတာတော့ ဟုတ်တယ်... ပြီးတော့.. ဟို... ကိုချမ်းမွန်ကိုကျွန်တော်သိပါတယ်..."
"ကျွန်တော့်ကိုသိတယ်..."
" ဟုတ်ကဲ့... ဒီပါချမ်းမြကဆိုတာသိပါတယ်....ကျောင်းမှာလည်းမြင်ဖူးပါတယ် "
အောင်အောင်သည် ပြောရင်းနဲ့ခေါင်းတစ်ချက်ကုတ်လိုက်မိသည်။ကားကိုမြင်မြင်ချင်း ရဲရင့်ချမ်းမွန်ရဲ့ကားပဲဆိုတာ သိလျက် လူကိုများတွေ့လိုတွေ့ငြားရှာမိတာလည်းမှန်သည်။ဒါပေမယ့် တကယ်တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင်တွေ့ဖြစ်မယ်လို့ ထင်မထားသေး။ပြောဖို့စကားလည်း စီကာစဉ်ကာစဉ်းစားထားတာမရှိသေးပါ။ဒီဘက်ခြမ်းမှာက အလှပြင်ဆိုင် အင်္ကျီဆိုင်တွေသာရှိတာမို့ ဒီဘက်ကိုသွားတာတော့မဟုတ်လောက်ဘူးထင်ကာ တစ်ဖက်က ကော်ဖီဆိုင်စားသောက်ဆိုင်တွေဘက်ကိုကြည့်နေတုန်း ချမ်းက အပေါ်ထပ်ကဆင်းလာတာမို့ ရှောင်ချိန်မရလိုက်။တည့်တည့်တွေ့နေကာမှ အူယားဖားရားရှောင်ပြေးရင်လည်း ပိုရုပ်ပျက်ကာ အဲ့ဒီကျမှအလစ်သမားလား ကားဘီးခိုးဖြုတ်မယ့်လူလား အထင်ခံရရင်ပိုဆိုးမှာမို့သာ။
ပြီးတော့ သူ့ကိုအမှာစကားပါးခိုင်းထားသူကလည်း ပြောထားတာ တစ်ပတ်ဆယ်ရက်မကရှိနေပြီ။သူက ချမ်းမွန်ကိုရှိန်ကာ မချဉ်းကပ်ရဲဖြစ်နေသဖြင့်သာ မပြောရသေးတာ။ဒီပါချမ်းမြက ဆိုကတည်းက အရှိန်အဝါတစ်ခုကရှိနေပြီးသားဖြစ်တဲ့အပြင် အဲ့ဒီဘက်ကသာ သူ့ကိုမသိလျင်ရှိမည် သူတို့မိသားစုကတော့ အဲ့ဒီအသိုက်အဝန်းကဆိုလျင် အလိုလိုပင် ရိုသေခန့်ငြားဝပ်တွားရမည်ဟု ငယ်ငယ်ကတည်းက အသိစိတ်ရိုက်သွင်းခံထားရတာလည်းပါပါသည်။ဒါပေမယ့် လုံးဝမပြောပဲကလည်းမနေရဲ။အောင်အောင်သည် ငယ်ငယ်ကတည်းက အတူတူမနေရပဲကြီးမှ ပြန်တွေ့ရပြီး အဖေအမေတို့ကပါ ပစားပေးဖူးဖူးမှုတ်ထားသည့်အစ်မကိုလည်း မရင်းနှီးလှပဲ ခပ်ရှိန်ရှိန်နဲ့ကြောက်ရွံ့ရပါသေးသည်။သူရောသူ့အဖေ အမေတွေပါ ဘာအလုပ်မှမည်မည်ရရမရှိ။ရွှေဥဩရဲ့ပေးကမ်းသမျှနဲ့ပဲ တစ်မိသားစုလုံးထိုင်စားနေတာကိုလည်းသိတာမို့ ခိုင်းရင် မလုပ်ပဲမနေရဲပေ။
ဘာရည်ရွယ်ချက်နဲ့လုပ်ခိုင်းတာလဲ ဆိုတာကိုလည်း မမေးရဲ။ဒီပါချမ်းမြကနေဘာကြောင့်ပြန်လာမှန်းလည်းမသိ။ကျောင်းချင်းအတူတူပဲဆိုတာ ရွှေဥဩသိသွားကတည်းက ချမ်းမွန်ကိုလိုက်ရှာကာ ပြောလိုက်ပါလို့ ခိုင်းထားပေမယ့် ကိုယ်နဲ့အသိုင်းအဝိုင်းအဆင့်အတန်းချင်းကလည်းကွာ....သိလည်းမသိတဲ့လူတစ်ယောက်ကို ဒီလိုသွားပြောဖို့က အူကြောင်ကြောင်နိုင်လှသဖြင့် ရက်အတော်ကြာအောင် အီလေးဆွဲမသိချင်ယောင်ဆောင်နေကာ ရွှေဥဩမေးရင်တော့ တွေ့ပဲမတွေ့သေးသယောင် ပြောဖို့အခွင့်အရေးပဲမရသေးသယောင်ပြောထားပါသည်။ဒီနေ့မှသာ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်တွေ့လို့ ...စပ်စပ်စုစုလာကြည့်မိကာ ပြေးခွင့်ကလည်းမသာတော့လို့သာ။
" ဪ.... ဒါနဲ့ .."
ကိုယ့်ကိုသိတယ်လို့လည်း ဆိုထားသဖြင့် ပြောစရာရှိလို့လားဆိုတာကို နှုတ်ကဖွင့်မမေးပဲ မေးဖျားလေးဆတ်ပြလျက် အသံတိတ်မေးသည့်ချမ်းကို သူကအူကြောင်ကြောင်ကြည့်နေပြီးမှ..
" ဟိုဟာ...ဒီလိုပါ..ကျွန်တော်က... မဩရဲ့မောင်ပါ..."
" မဩ?.....ဪ..."
တအံ့တဩအာမေဋိတ်ပြုပြီးမှ ချမ်းက မလိုလားမနှစ်သက်စွာ နှာခေါင်းလေးကိုတစ်ချက်ရှုံ့မိတော့မလိုတောင်ဖြစ်သွားရပါသည်။ရွှေဥဩမှာ မောင်တစ်ယောက်ရှိမှန်းတောင် ချမ်းမသိခဲ့ပါ။ကိုကိုများလား ထင်မှတ်မှားကာ အမောတကောပြေးဆင်းလာမိမှ မတွေ့ချင်ဆုံးလူရဲ့ အဆွယ်အပွားတွေနဲ့လာတွေ့နေပါရောလား...နေပါဦး လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်နှစ်ကပင် ဒီပါချမ်းမြနဲ့ သူမနဲ့လုံးဝအဆက်အဆံကင်းပြတ်ချုပ်ငြိမ်းသွားပြီထင်နေတာ....သူတို့ကများ ချမ်းနဲ့ဘာပတ်သတ်စရာရှိနေသေးလို့လဲ....။ရွှေဥဩရဲ့မောင်ဟုသိလိုက်ရတော့ ရှေ့ကလူနဲ့ပင်စကားပြောချင်စိတ်မရှိတော့။
" အဲ့ဒီတော့ ...အခုက "
" ကျွန်...ကျွန်တော့်အစ်မက ... ကိုချမ်းမွန်ကို. ပြောခိုင်းထားတာတစ်ခုရှိလို့ပါ.... အရင်နေ့တွေက ပြောဖို့အခွင့်မသာလို့.... ဒီနေ့မှ ကိုချမ်းမွန်ရဲ့ကားကိုလည်းတွေ့တာနဲ့..."
" သူက ဘာပြောခိုင်းထားတာလဲ..."
" ဦးစေတမန်ဆိုတာ.....ကိုချမ်းမွန်သိသလားလို့ "
ကိုကို့နာမည်ကိုမထင်မှတ်ပဲကြားလိုက်ရသဖြင့် စိတ်လှုပ်ရှားသွားကာ ချမ်းသည်မလိုလားစိတ်တို့ကိုပင်ရုတ်တရက်မေ့ပျောက်လျက် မျက်လုံးလေးတွေပင် တဖျတ်ဖျတ်လင်းလဲ့အရောင်တောက်လာအောင် စိတ်ဝင်တစား။
" သိတာပေါ့... သူ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်.."
" မဩက ပြောခိုင်းလိုက်ပါတယ်.... အဲ့ဒီလူအကြောင်းသူ့မှာပြောပြစရာတွေရှိပါတယ်တဲ့... စိတ်ဝင်စားတယ်ဆိုရင် သူ့ကိုလာတွေ့ပေးပါတဲ့.... ဒါမှမဟုတ်လည်း ကိုချမ်းမွန်ရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ပဲဖြစ်ဖြစ် ပေးပါလို့ပြောခိုင်းထားပါတယ်.."
" ကို.... အဲ....သူပြောပြမယ့်အကြောင်းက ဘာမို့လို့လဲ..."
"အဲ့ဒါတော့ ကျွန်တော်လည်းမသိပါဘူး.. ကိုချမ်းမွန်သိချင်ရင် မဩကိုပဲမေးကြည့်ပါ.. ကျွန်တော်လိပ်စာပေးပါ့မယ်.... "
"မဥဩက ခင်ဗျားတို့နဲ့တူတူနေတာမဟုတ်လား... ဒါဖြင့် လိပ်စာပေးမနေနဲ့ အခုပဲလိုက်ကြည့်လိုက်မယ်..."
အောင်အောင်သည် ရွှေဥဩက ချက်ချင်းလိုက်လာဖို့မပြောထားသဖြင့် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။အမှားအယွင်းတစ်ခုခုလုပ်မိမှာစိုးရိမ်ကာ မျက်လုံးပြူးလန့်ဖြန့်သွားရပြီး။
" အာ... ကျွန်တော့်အစ်မက သူ့ဟာသူသပ်သပ်နေတာဗျ... ကျွန်တော်တို့အိမ်မှာမနေဘူး..အဖေနဲ့မတည့်လို့..."
ကြီးကျယ်လိုက်တာ... သူကများ ကိုကို့အကြောင်းဘာတွေသိလို့ ချမ်းကိုပြန်ပြောပြဦးမှာတဲ့လဲ..ကိုကိုနဲ့သူက ဘယ်လောက်များရင်းနှီးပတ်သတ်ခဲ့တာကျလို့...
ချမ်းသည် ရွှေဥဩကိုယုံကလည်းမယုံချင်....အခုလက်ရှိကိုကိုဘယ်ရောက်နေသလဲဆိုတာကိုများ သူတကယ်ပဲသိနေသလားလို့ သိချင်စိတ်ကလေးကလည်းရှိ.. တကယ်သိနေတယ်ဆိုရင်လည်း ကိုယ်တောင်မသိတဲ့ကိုကို့သတင်းကို သူ့ဆီကနားထောင်ရမှာကိုလည်း အောင့်သီးအောင့်သက်နဲ့ပင် မကျေမနပ်ဆူပုပ်လျက် ထိုလူရေးပေးသော စာရွက်ပိုင်းကလေးကိုယူခဲ့ပါသည်။
မဂျူလီရှိရာ တိုက်ခန်းကိုပြန်တက်ဖို့ ခြေလှမ်းပြင်လျက်က..
" ဒါနဲ့... ခင်ဗျားအစ်မက ကျွန်တော့်ကိုပြောခိုင်းနေတာကြာပြီလို့ပြောတယ်နော်.. ဒါဖြင့်ရင် အခုတလောကျွန်တော့်နောက်ကိုများ ဒီစကားကိုပြောဖို့ ခင်ဗျားလိုက်ဖြစ်နေသေးသလားမသိဘူး.."
အောင်အောင်သည် ရုတ်တရက် ဘယ်လိုဖြေရမလဲ ဗျာများစိတ်ရှုပ်သွားပြီးမှ... ချမ်းနဲ့ ရွှေဥဩတွေ့ဖြစ်ခဲ့ကြသော် သူပြောထားသလို အခွင့်အရေးမရလို့သာ... ပြောဖို့တော့ကြိုးစားနေခဲ့တယ်ဆိုတာကို အတည်ပြုနိုင်စေဖို့အတွက် ဟုတ်ဟုတ်မဟုတ်ဟုတ် နောက်ကလိုက်နေပါတယ်လို့ ခေါင်းညိတ်ဝန်ခံလိုက်ပါသည်။
ဒါဖြင့်ရင် အခုတလောမှာ ဟိုနားဒီနားရိုးတိုးရိပ်တိတ်နဲ့ စိတ်ထင်နေသယောင် သူ့နောက်ကလိုက်ပါနေသလိုထင်ရတဲ့ တစုံတယောက်ဟာ ကိုကိုများလားဆိုတဲ့ မယုံမရဲစိတ်ကူးအိပ်မက်ကလေးတစ်ခုနဲ့ ရင်ခုန်ပျော်ရွှင်နေသောချမ်းကတော့ သူမျှော်လင့်နေသလိုမဟုတ်နိုင်တော့ဘူးပဲပေါ့လို့ စိတ်ပျက်ခြင်းကြီးစွာ ဝမ်းနည်းနုံးခွေချုံးကျသွားရပါတော့သည်။
________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________