စာေမးပြဲေျဖဆိုၿပီးသည့္ေနာက္ေန႔တြင္ ထည္ဝါတို႔လိုဂ်ဴနီယာမ်ားနွင့္ေက်ာင္းမွစီနီယာမ်ားပါဝင္ေသာ က်န္းမာေရးအသိပညာေဟာေျပာပြဲသြားရန္ ၃ညအိပ္ခရီးတိုေလးတစ္ခုကို ေက်ာင္းမွစီစဥ္ေပးထား၏။သြားရမည့္ေနရာကို မဲနွိုက္ၾကရသည္။ထည္ဝါတို႔အဖြဲ႕ဝင္ ၁၅ေယာက္သည္ ရွမ္းျပည္နယ္၊လင္းေခးၿမိဳ႕အနီးရွိ႐ြာေလးတစ္႐ြာသို႔မဲက်၏။
နံနက္ခင္း၏အရုဏ္ဦးအလင္းေရာင္ကိုမျမင္ရေသးခင္ ထည္ဝါကေတာ့အဆင္သင့္ျဖစ္ေန၏။ေက်ာပိုးအိတ္ထဲတြင္အဝတ္အစား၊ဖိနပ္အပိုနွင့္ ဓာတ္မီးကအစ အျခားလိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားကို ထည့္ထားလိုက္သည္။ရွမ္းျပည္နယ္ဘက္သည္ ရန္ကုန္ရာသီဥတုထက္ ပို၍ေအးတာေၾကာင့္အေႏြးထည္တို႔ကိုပါထည့္ထားလိုက္သည္။
လြယ္အိတ္ကိုေက်ာတြင္လြယ္ကာ လက္တစ္ဖက္မွလည္းခရီးေဆာင္အိတ္တစ္လံုးကိုဆြဲထားလိုက္သည္။ထည္ဝါသည္ အနက္ေရာင္body fitအက်ႌကိုေဘာင္းဘီအနက္ျဖင့္တြဲဝတ္ထားၿပီး အေပၚမွlong coatအရွည္ကိုထပ္ထားေသး၏။အသားညိဳသူျဖစ္ေပမယ့္ ထည္ဝါ့ပံုစံသည္မိမိုက္ေန၏။ကိုကိုသည္လည္းခရီးသို႔လိုက္မည္ျဖစ္ရာ ကိုကို႔အခန္းဆီသို႔ထည္ဝါသြားလိုက္၏။
"ေဒါက္ ေဒါက္ "
"ကိုကို ထည္ထည္ပါ"
"ဝင္ခဲ့ေလ ထည္ထည္ "
ထည္ဝါတံခါးလက္ကိုင္ကိုလွည့္ကာဖြင့္လိုက္၏။ကိုကိုသည္ ျမင္ေနက်ပံုစံနွင့္မတူ တစ္မ်ိဳးေလးကြဲထြက္ေနသည္။ဆံပင္နက္ေမွာင္ေမွာင္တို႔ကိုသပ္မတင္ထားတာေၾကာင့္ ဆံႏြယ္အခ်ိဳ႕သည္ နဖူးထက္တြင္ ဟိုတစ္စဒီတစ္စက်ေန၏။ရွပ္အက်ႌဝတ္ေနၾကျဖစ္သည့္ကိုကိုက body fit တီရွပ္လက္တိုကိုဝတ္ဆင္ထားတာေၾကာင့္ ႂကြက္သားစိုင္တို႔ကထင္းေနသည္။coatအက်ႌကိုလက္တစ္ဖက္တြင္လႊားတင္ထားၿပီး အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳတို႔ျဖင့္ ၿပံဳးျပေန၏။
ကိုကိုသည္လည္း ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုဆြဲကာ လူစုရမည့္ေနရာသို႔ ထည္ဝါတို႔ညီအစ္ကိုနွစ္ေယာက္သြားလိုက္ေတာ့၏။
ထည္ဝါတို႔ေရာက္ေသာအခါ လူ၃ေယာက္ေလာက္သာရွိေသးသည္။၅နာရီထိုးလူစုမည္ဟုခ်ိန္းထားၾကတာျဖစ္ၿပီး အခုမွ၄နာရီခြဲသာရွိေသးတာေၾကာင့္ လူမစံုေသးသည္မွာ အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ေပ။
"ထည္ထည္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေစာင့္မွာမဟုတ္လား။ကားေပၚကေနသြားေစာင့္ေလ "
"ဟုတ္ကိုကို "
ထည္ထည့္ကို ကားေပၚတက္ခိုင္းလိုက္ၿပီး ေႏြလည္းလူစာရင္းစစ္ေနလိုက္သည္။ဒီအဖြဲ႕ကို ေႏြနွင့္အတူ စီနီယာအစ္မတစ္ျဖစ္သည့္ မနန္းမြန္ကိုပါတာဝန္ေပးထားျခင္းျဖစ္၏။အားလံုးက လူပ်ိဳ၊အပ်ိဳ႐ြယ္ေလးေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ မျဖစ္သင့္တာမျဖစ္ေစရန္ အထူးဂရုစိုက္ရသည္။အားလံုးဟာ ေႏြ႕ေခါင္းေပၚမွာျဖစ္တာေၾကာင့္ တာဝန္ႀကီးလွ၏။
တစ္ျဖည္းျဖည္းလူစံုလာၿပီျဖစ္ၿပီး အသူရာနွင့္ဟန္တို႔နွစ္ေယာက္သာက်န္ေတာ့သည္။
"ေႏြ ေစာင့္ရတာၾကာသြားလား "
ေႏြ႕ပုခံုးကို အေနာက္ဖက္ဆီမွကိုင္သည့္အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသူရာနွင့္ဟန္ျဖစ္၏။
"အင္း နင္တို႔ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ လူစံုၿပီ"
"ဒါဆိုသြားၾကတာေပါ့ "
ကားကနွစ္စီးခြဲသြားၾကမွာျဖစ္ၿပီး ေယာက္်ားေလးမ်ားပါေသာဒီကားကို ေႏြကတာဝန္ယူရမွာျဖစ္၏။မိန္းကေလးမ်ားကိုေတာာ့ မနန္းမြန္နွင့္ဟန္ကတာဝန္ယူမွာျဖစ္သည္။
"ဟာ ေဟ့ေကာင္ အသူရာ"
"ဘာလဲ "
"ဘာလို႔ထည္ထည့္ေဘးထိုင္ေနတာလဲ။မင္းေနရာမဟုတ္ဘူးေလ "
"မဟုတ္လည္းမတတ္နိုင္ဘူး။ခ်ာတိတ္မ်က္နွာေလးမွမေတြ႕ရရင္ အားအင္ခ်ိနဲ႔ၿပီးေသသြားလိမ့္မယ္ "
"ေခြးေကာင္! မသိရင္ဘဲငါ့ညီကအားေဆးက်ေနတာဘဲ "
"အားျဖစ္တဲ့ေနရာေတြျဖစ္တာ မင္းမွမသိဘဲ။ေနာ္ ခ်ာတိတ္"
"ဟ!အစ္ကိုတစ္ေယာက္လံုးေရွ႕မွာ နည္းနည္းပါပါးရ "
"ေမြးကတည္းက အရွက္မွပါမလာဘဲ။ဖင္တံုးလံုးေလးေမြးလာတာေလ "
စကားကိုကပ္သီးကပ္ဖဲ့ေျပာလြန္းသည့္ အသူရာ႕ကိုေႏြလုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္၏။တကယ္လည္းအရွက္ေၾကာမရွိတဲ့ေကာင္။ေႏြလည္းေျပာမရသည့္အဆံုးေတာ့ ေနာက္ဆံုးတန္းရွိခံုတြင္သြားထိုင္လိုက္သည္။
"ဦးေမာင္ "
"ခင္ဗ်ာ "
ထည္ဝါဘာမွဝင္မေျပာဘဲ နားေထာင္ေနတာကိုအေကာင္းမွတ္ေနလားေတာ့မသိ။အခုလည္းသူမဟုတ္သလို မ်က္နွာငယ္နဲ႔တဲ့ေလ။
"ကိုကိုေျပာေနတယ္မဟုတ္လား။ခင္ဗ်ားေနရာခင္ဗ်ားသြားထိုင္ "
"ခ်ာတိတ္ကလည္း ကိုယ့္ခ်စ္သူေလးနဲ႔ကိုယ္ထိုင္ခ်င္တာ မွားသလားလို႔ ။ဟင္ "
မသိရင္ ထည္ဝါကဘဲလူဆိုးႀကီးလိုလို။တကယ့္ ဒရမ္မာကင္း။
"ခင္ဗ်ားကကြၽန္ေတာ့္စကားနားမေထာင္တာလား။သူမ်ားေတြျမင္သြားရင္မေကာင္းဘူး သြား "
"ဟုတ္"
ထည္ဝါေျပာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ထသြားသည္။အခုလိုက်ေတာ့လည္းသနားစရာေလးပါလား။
ကားလည္းမထြက္ေသးတာေၾကာင့္ ကားခံုကိုမွီကာ ထည္ဝါခဏေမွးလိုက္၏။
"ေဆြး ဒီေကာင္တကယ္ႀကီးအိပ္ေနတာလား "
"ဟုတ္မွာေပါ့ လြန္းရာ။သေရေတြေတာင္က်လို႔ "
ထက္ျမတ္ ထည္ဝါ့ပါးကိုလက္ညႇိဳးျဖင့္တို႔ၾကည့္လိုက္၏။
အင္း...ေသေတာ့မေသေသးဘူး။
ထို႔ေနာက္ ေဆြးကထည္ဝါ့ခံုေဘးဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ထက္ျမတ္ကေတာ့ အေနာက္တစ္ခံုေက်ာ္တြင္ျဖစ္သည္။သက္လႊာကေနာက္က စီနီယာမနန္းမြန္တို႔နွင့္လိုက္ရမည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္သာ ဒီကားထဲတြင္ပါသည္။
အသူရာ,အေနာက္မွတစ္ဆင့္ ခ်ာတတ္ကိုေငးေနမိသည္။ေခါင္းအံုးလည္းမပါသည္ေၾကာင့္ ဇက္ေခါက္မည္ကိုစိုးရိမ္မိ၏။ဖင္ထိုင္မရ၊ထိုင္မရနွင့္ ဂဏွာမၿငိမ္ျဖစ္ေနသည္က ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ျဖစ္၏။
"ေႏြ,ငါ့အိတ္ေလးကမ္းပါဦး"
"ဟင္! ေအးေအး"
ျပတင္းေပါက္ကိုသာ မွိုင္ေတြရင္းေငးေနသည့္ေႏြကမ်က္နွာမေကာင္းလွေပ။ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္းဘာမွမလုပ္ေပးနိုင္သည့္ အေနအထားျဖစ္တာေၾကာင့္ လက္ပိုက္ၾကည့္ရံုသာတတ္နိုင္ခဲ့သည္။ေႏြသာတကယ္ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ သူ႔လူႀကီးကိုခိုးေပးရလည္းျဖစ္၏။ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝအတြက္သည္မ်ွေလာက္အေရးပါ၏။
ကားေပၚေရာက္သည္နွင့္ နားၾကပ္တပ္ကာတရားနားေထာင္တတ္သည့္ သုတအတြက္ေတာ့တစ္ပူေအးရ၏။
အိတ္ထဲမွ ေရဘူးနွင့္ေရွာက္သီးေဆးျပားဘူးကို အသူရာ,ထုတ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ခ်ာတိတ္ေနရာနားသို႔သြားလိုက္ၿပီး ပုခံုးကိုလႈပ္နွိုးလိုက္၏။ခ်ာတိတ္ေျပာသလို အမ်ားအျမင္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ဂရုမစိုက္ပါေပ။ပတ္ဝန္းက်င္ကိုဂရုစိုက္ေနရေအာင္ သူတို႔ကခ်ာတိတ္ဇက္ေခါက္မွာေလာက္အေရးပါလို႔လား။
"ခ်ာတိတ္ "
ခ်ာတိတ္ကမနိုးေသးဘဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေဆြးကေတာ့ အသူရာ႕ကိုေမာ့ၾကည့္၏။ေဆြးတို႔ဆိုသည္ကလည္း အသူရာစာသင္ေပးေနသည့္ကေလးမ်ားျဖစ္တာေၾကာင့္သိပ္ေတာ့ျပသနာမရွိေပ။
"ခ်ာတိတ္!ကေလးေလး ကားထြက္ေတာ့မယ္၊ထေတာ့ေနာ္ "
"ဟင္!ဦးေမာင္ "
ထည္ဝါ့မ်က္လံုးကိုပြတ္ကာ ကုန္းထလိုက္၏။
"ေရာ႕မ်က္နွာေလးသစ္လိုက္၊ၿပီးရင္အိပ္ခ်င္ေျပေအာင္ ေရွာက္သီးေဆးျပားေလးစား "
"ခ်စ္တယ္ ဦးေမာင္ "
"ေဟာဗ်ာ ကိုယ္လည္းခ်စ္ပါ့ကြာ "
အိပ္ခ်င္မူးတူးနွင့္ သူဘာေျပာမွန္းေတာင္သိရဲ႕လားမသိ။ဒီကေလးကေလ တကယ္ကိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းတာ။တစ္ေန႔တစ္ျခား ေမတၱာဓာတ္ကေလးဟာ ဒီကေလးအေပၚဆတိုးလာခဲ့ျပန္ၿပီ။
အစ္ကိုသူနဲ႔ထည္ဝါတို႔ကိုၾကည့္ရင္း ေဆြးၿပံဳးမိျပန္သည္။တစ္ဆက္တည္းမွာဘဲ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔လြန္းသာဆိုရင္,ဆိုၿပီး ပိုင္စိုးပိုင္နင္းစိတ္ကူးယဥ္ၿပီးမွ အရွက္သည္းရျပန္၏။အေနာက္တစ္ခံုေက်ာ္မွလြန္းကို ကြၽန္ေတာ္ေငးၾကည့္မိျပန္၏။ကြၽန္ေတာ့္နတ္သားေလးဟာ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၿပံဳးေစနိုင္၏။
သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့အျဖဴေရာင္စည္းကိုမင္းက တားထားၿပီးကာလာေလးဆိုးကာအဆင့္ပိုခ်င္ေနသူကငါပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကားေလးသည္ စတင္ေ႐ြ႕လ်ားလာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ခရီးစဥ္တစ္ေလ်ွာက္လံုး ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ လိုက္ပါစီးနင္းခဲ့ၾကသည္။စီနီယာမ်ား၏ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို နားေထာင္ရင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔မသိေသးသည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခ်ိဳ႕ကို သိခြင့္ရခဲ့၏။
_______________________________
အခ်ိန္အားျဖင့္ နံနက္ ၈နာရီခြဲ။
ေတာင္ေပၚလမ္းေရာက္ေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ထည္ဝါနိုးလာခဲ့သည္။
"ေဆြး ေရာက္ေတာ့မွာလား "
"လင္းေခးၿမိဳ႕ထဲဝင္ေနၿပီတဲ့ထည္ဝါ။ငါတို႔သြားရမယ့္ေနရာကေခါင္ေတာ့ လမ္းဆင္းေလ်ွာက္မွရလိမ့္မယ္ "
"အြန္း "
ပတ္ဝန္းက်င္မွရႈခင္းတို႔ကိုသာ ေငးၾကည့္ေနရင္းစကားစကိုျဖတ္လိုက္၏။ဦးေမာင္ေပးထားေသာ ေရွာက္သီးေဆးျပားကိုစားရင္း တစိမ့္စိမ့္ၿပံဳးမိျပန္၏။
ဒီလိုအလိုက္သိတတ္တဲ့ခ်စ္သူကိုရထားတာလည္း တစ္မ်ိဳးေလးၾကည္ႏူးရသားဘဲ ။
"ေႏြ"
"ေျပာေလ သုတ"
"တစ္လမ္းလံုးတိတ္ေနပါလား "
"အဟင္း ငါကဘာေျပာရမွာလဲ။မင္းကလည္းနားၾကပ္တပ္ၿပီး တရားနားေထာင္ေနတယ္။အသူရာက်ေတာ့လည္း ငါ့ညီကိုငမ္းေနတယ္"
လက္ထဲမွစာအုပ္ကို ဖတ္ေနရင္းပင္ အရယ္ေလးစြက္ကာေႏြေျပာလိုက္၏။ဒီအခ်ိန္ဘယ္သူနဲ႔မွစကားမေျပာခ်င္တာဆို ပိုမွန္လိမ့္မယ္။တိမ္ငယ့္ကိုေစာင့္ေနရတဲ့ ရက္ေတြဟာ တကယ္ကိုပင္ပန္းလြန္းလွသည္။
"မင္းဘဲႀကီးနဲ႔ေရာ အေျခအေနဘယ္လိုလဲ "
"၁လေနရင္ျပန္လာခဲ့မယ္တဲ့"
"အဲ့ေတာ့လြမ္းနာက်ေနတာေပါ့ "
"လြမ္းစရာမလိုေအာင္ကို ငါ့ရင္ဘတ္ထဲမွာတိမ္ငယ့္အတြက္ေနရာအျပည့္ဘဲ "
"သိပ္လည္းစိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔ ငါ့ေကာင္ရာ။မင္းလူႀကီးက မသိမသာေလးမင္းကိုဂရုစိုက္တတ္တာ ငါတို႔သတိထားမိပါတယ္ "
"အဟင္း မျဖစ္နိုင္တာ။သူကငါ့ကိုခါးခါးသီးသီးျငင္းထားတာ။ငါကလည္းသူမွသူျဖစ္ေနေတာ့အခက္သားကြာ "
"အရင္ကသူ႔မွာအိမ္ေထာင္ရွိေတာ့ မင္းကိုေရွ႕ဆက္မတိုးေစခ်င္ခဲ့တာ။အခုသူက လူလြတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီေလ။မင္းမွာအခြင့္အေရးရွိပါတယ္ကြာ "
"အင္း ငါသူ႔ကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္။ငါ့အပိုင္ပစၥည္းေလးကို တယုတယဖြက္ထားခ်င္တယ္ "
"ကြၽီ ..."
"ဟင္! ဘာျဖစ္တာလဲ"
"အမေလး ပလုတ္တုပ္"
"ဟဲ့ ကယ္ၾကပါဦး "
အရွိန္ျပင္းစြာ ေမာင္းနွင္လာသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားသည္ ရုတ္တရက္ဘရိတ္ေဆာင့္အုပ္လိုက္တာေၾကာင့္ ကားထဲရွိလူမ်ားမွာ အရွိန္မထိန္းနိုင္ဘဲယိုင္ထိုးကုန္၏။
"ဘာျဖစ္တာလဲ ကားဆရာ "
ေႏြလည္း အေတာ္လန္႔သြားေပမယ့္ ကားဆရာကိုလွမ္းေမးလိုက္၏။
"ကုန္တင္ကားက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားဆီ အရွိန္နဲ႔ဝင္လာတာဆရာ။အဲ့ဒါကို ေနာက္ကားတစ္စီးက အလယ္ကျဖတ္ခံလိုက္တာ။လူေတာ့လြင့္ထြက္သြားတာေတြ႕တယ္"
"ကဲ အားလံုးခဏနားမယ္။လမ္းေၾကာင္းရွင္းမွဆက္သြားတာေပါ့ "
ေႏြကားေပၚမွဆင္းကာ ကားနွစ္စီးတိုက္မိသည့္ေနရာသို႔သြားၾကည့္လိုက္၏။ကေလးေတြပါတာကို ဘယ္သူကမ်ားရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိသူတို႔ကိုသတ္ခ်င္ရတာလဲ။accidentျဖစ္သည့္ေနရာမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွမေတြ႕ရေတာ့ဘဲ ေသြးစက္မ်ားသာေတြ႕ရေတာ့သည္။
ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို စူးစမ္းၾကည့္ေတာ့ေျပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေတာအုပ္ထဲသို႔ဘဲ ေျပးနိုင္လိမ့္မည္။
"ဒိုင္း "
"ဒိုင္း"
"ဒိုင္း "
ေတာအုပ္ထဲမွ မိုးေပၚေထာင္ပစ္သည့္ ေသနတ္သံကိုၾကားလိုက္ရသည္။
"အား "
ကားေပၚရွိကေလးမ်ား အုတ္အုတ္က်က္က်က္ျဖစ္လာသည္။မနန္းမြန္လည္း ကားေပၚမွဆင္းလာၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးေတာ့သည္။
"ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ေဒါက္တာေႏြ၊ကေလးေတြသိပ္ေၾကာက္ေနၾကၿပီ "
"အေျခအေနခဏေစာင့္ၾကည့္ၾကတာေပါ့။တစ္ခုခုဆို ကြၽန္ေတာ္ရေအာင္ရွင္းပါ့မယ္ "
_______________________________
ေတာထဲသို႔ေျပးဝင္သြားေသာလူရဲ႕ေနာက္သို႔ ရိုးသစ္အမီလိုက္ရ၏။တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ေတာနက္ႀကီးထဲတြင္ သူ႔ေသနတ္သံဟာေကာင္းကင္တစ္ခြင္လႊမ္းၿခံဳသြား၏။
"ရွပ္ ရွပ္ "
ေျခသံၾကားရာ အေနာက္ဘက္သို႔လွမ္းၾကည့္ရင္း ေသနတ္ျဖင့္ခ်ိန္လိုက္၏။တစ္လွမ္းခ်င္းေနာက္ဆုတ္သြားၿပီးေနာက္ ...
"ရွပ္ ရွပ္ "
"ဒိုင္း"
"ဒိုင္း"
"ထြက္လာခဲ့စမ္း ငါလိုးမသားရဲ႕ ထြီ"
ခုနက ကားကိုကန္႔လန္႔ျဖတ္ဝင္ခံလိုက္တာေၾကာင့္ မွန္ကြဲစမ်ားသည္ရိုးသစ္လက္ေမာင္းတြင္ စိုက္ဝင္ေနၿပီး ေသြးစက္တို႔တစ္စက္ခ်င္းေျမေပၚက်ေန၏။နဖူးမွလည္းေသြးတို႔စီးက်ေနသည္။မွန္ကြဲစမ်ားကို အံႀကိတ္ကာဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ေျမျပင္ေပၚပစ္လိုက္၏။မနာဘူးလားေမးရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း လူသားတစ္ေယာက္မို႔နာတာေပါ့။သို႔ေသာ္ သူ႔အမိန္႔တစ္ခြန္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္အသက္ထက္အေရးပါလွ၏။ဘာဘဲျဖစ္လာျဖစ္လာ ေမာင့္ကိုရေအာင္ကယ္ဆိုသည့္အမိန္႔စကားကို နာက်င္ေနသည့္နွလံုးသားျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ခဲ့ရသည္။
"ဟမ့္! မင္းဘယ္ေျပးမလဲ ေခြးသားေလး "
"လႊတ္! ကြၽန္ေတာ့္ကိုလႊတ္"
"ဟ!ငါမင္းကိုxီးနဲ႔ေထာက္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ေသနတ္နဲ႔ေထာက္ထားတာ။လက္ညႇိဳးတစ္ခ်က္ေကြးတာနဲ႔ ေသကုန္မယ္။ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း! "
"ဟုတ္ ဟုတ္"
အခုမွေၾကာက္ဒူးတုန္ကာ ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနသည့္ေကာင္ကို ဒူးေခါက္ေကြးမွပစ္ကန္လိုက္၏။ဒူးေထာက္လ်က္သား ျပဳတ္က်သြားၿပီးေသနတ္ကိုျပန္ေကာက္ဖို႔လုပ္ေနတာေၾကာင့္ ေျခေထာက္ျဖင့္အေဝးသို႔ကန္ထုတ္လိုက္သည္။
ငါ့ကိုငတံုးထင္ေနလို႔လား ဒီေကာင္။
"ေျဖာင္း!"
"မင္းဘႀကီးေသနတ္ေတာ္ေတာ္ကိုင္ခ်င္ေနတယ္ဟုတ္လား ဟမ္!ငါ့ကိုငတံုးထင္ေနလား "
"ေတာင္း..ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမသတ္ပါနဲ႔ "
"မင္းေၾကာင့္ ငါခ်စ္ရတဲ့သူက သူ႔ခ်စ္သူအတြက္ပူပန္ေနတာကိုျမင္ခဲ့ရတာကြ။မင္းေသသင့္တယ္"
"ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး "
"ငါသာအခ်ိန္မီမလာရင္ မင္းတိုက္သတ္လိုက္မွာေလ။အဲ့ကားထဲမွာပါတဲ့သူေတြအကုန္ ဆရာဝန္ေတြ၊ဆရာဝန္ေလာင္းေတြ။ေငြတစ္ခုအတြက္နဲ႔ မင္းမွာစဥ္းစားဉာဏ္မရွိေတာ့တာလား "
"ကြၽန္ေတာ့္အမွားကိုသိပါၿပီ၊မိန္းမကမီးဖြားခါနီး ေငြလိုလို႔။လာခိုင္းတာနဲ႔လုပ္လိုက္မိတာ "
"မင္းဆီလာသြားတဲ့ေကာင္က မင္းျမတ္ေခါင္လား "
"မ်က္နွာေတာင္မျမင္ရပါဘူး၊ဒါေပမယ့္ လက္ေခ်ာင္းေတြမွာLMKဆိုၿပီး တက္တူးရွိပါတယ္ "
"လင္းျမတ္ေခါင္?"
ရိုးသစ္ခပ္တိုးတိုးသာဆိုလိုက္၏။ေလာကထဲေတာင္မေရာက္ေသးတဲ့ အျပစ္မဲ့တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကိုမိဘမဲ့ျဖစ္ေအာင္သူမလုပ္ရက္ေပ။ေမတၱာဆိုတာကို မခံစားဖူးသည့္ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကေလးအေပၚထားသည့္ဒီလူ႔ေမတၱာဓာတ္ေလးကို ေလးစားမိသည္။
"ခင္ဗ်ားမွာ အခ်ိန္စကၠန္႔၃၀ရွိတယ္။ခင္ဗ်ားမိန္းမဆီ အသက္ရွင္ရက္ ေရာက္ခ်င္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕ကအျမန္ေပ်ာက္သြား "
"ေက်း...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "
သူ႔ကိုေက်းဇူးတင္စကားေျပာကာ ထိုလူက ဖေနာင့္နွင့္တင္ပါးတစ္သားတည္းက်ေအာင္ေျပးသြားေတာ့သည္။ရိုးသစ္တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ကာ ေသနတ္ကိုခါးၾကားျပန္ထိုးလိုက္၏။
"Mission complete"
_______________________________
"ဆရာေစာင့္ေနတာလည္းတစ္နာရီေလာက္ရွိၿပီ။သမီးတို႔ဘာလုပ္ၾကမလဲ "
ကေလးမတစ္ေယာက္၏အေမးေၾကာင့္ ေႏြသက္ျပင္းခ်လိုက္၏။အားလံုးလည္းပင္ပန္းေနၾကေလၿပီ။
"ခဏေနာ္ ဆရာသြားေမးေပးမယ္ "
"ကားဆရာ ဘယ္နွယ့္လုပ္ၾကမတုန္းဗ်"
"ဒီဘက္မွာ ျဖတ္လမ္းရွိတယ္တဲ့ေဒါက္တာ။အဲ့ကသြားရင္ရနိုင္မယ္ထင္တယ္ "
"ဒါဆိုလည္းသြားၾကတာေပါ့ဗ်ာ "
အခ်ိန္တစ္နာရီၾကာေမာင္းနွင္ၿပီးသည့္အခါ လင္းေခးၿမိဳ႕မွႀကိဳဆိုပါ၏ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကိုေတြ႕လိုက္ရ၏။လမ္းခရီးတြင္အခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာခဲ့ေပမယ့္လည္း အခုလိုလုပ္အားေပးရမည့္ေနရာေလးလို႔ေရာက္သည့္အခါ စိတ္ထဲၾကည္ႏူးရျပန္၏။လမ္းတစ္ေလ်ွာက္တြင္ ခ်ယ္ရီပန္းမ်ားေဝဆာေနသည္မွာလည္း မ်က္စိပေဒသာျဖစ္ေစ၏။ရွမ္းျပည္၏အေငြ႕အသက္ေတြဟာ တကယ္လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းလြန္းသည္။
"အားလံုးဘဲ ဒီကေနဆိုရင္နာရီဝက္ေလာက္လမ္းဆက္ေလ်ွာက္ရမယ္။ကားကဝင္လို႔မရေတာ့ဘူး "
"ဟင္!လမ္းေလ်ွာက္ရမွာႀကီးလား "
"ဟာ!နာရီဝက္ႀကီးေတာင္"
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၿငီးျငဴသံမ်ားထြက္လာၾကသည္။
"နွစ္ေယာက္တစ္တြဲေသခ်ာသြားမယ္။လူစုမကြဲေစနဲ႔ေနာ္။အေနာက္မွာမနန္းမြန္ပါလိမ့္မယ္ "
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ "
"ဟုတ္ကဲ့ပါရွင့္ "
႐ြာထဲေရာက္ရင္ဖုန္းလိုင္းကမမိေတာ့တာေၾကာင့္ ေႏြဒယ္ဒီ့ကိုဖုန္းေခၚလိုက္၏။
"ဟယ္လို ဒယ္ဒီ"
"ေႏြေရာက္ေတာ့မယ္။အခုလင္းေခးမွာ "
"ဟုတ္ပါတယ္ရယ္။ပါပါးနဲ႔ေရွးငယ္ကို က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ဖို႔ေျပာေပဦး "
"ဒါဘဲေနာ္ ဒယ္ဒီ"
ဖုန္းခ်ကာ အေရွ႕မွအုပ္စုေနာက္သို႔အမီလိုက္ရ၏။နာရီဝက္ခန္႔ခရီးဆက္ၿပီးသည့္အခါ သူတို႔သြားရမည့္႐ြာေလးသို႔ေရာက္လာခဲသည္။ထို႐ြာေလးသည္ မနန္းမြန္၏ဇာတိၿမိဳ႕လည္းျဖစ္၏။႐ြာေလးကေဝးလံေခါင္ဖ်ားေပမယ့္ ေနခ်င္စဖြယ္ေလးျဖစ္သည္။သစ္ပင္ႀကီးမ်ား အံု႔ဆိုင္းေနၿပီး အိမ္တိုင္းလိုလိုတြင္အိမ္ေရွ႕၌ကြပ္ပ်စ္ခင္းထားၾက၏။အမ်ိဳးသားမ်ားကပင္နီဝတ္စံုကိုဝတ္ဆင္ထားၾကၿပီးအမ်ိဳးသမီးမ်ားကလည္းရိုးရာဝတ္စံုကိုဝတ္ဆင္ထားၾကသည္။
"ပီနန္းတို႔လာမယ္ဆိုလို ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ြာထိပ္ကလာေစာင့္ေနတာ "
"ပီနန္း ကေလးေတြတည္းရမယ့္ေနရာစီစဥ္ေပးထားလား "
"ႀကိဳက္တဲ့အိမ္ ဝင္ေနရံုဘဲ ပီနန္း။ဒီမွာကၿမိဳ႕ေပၚေလာက္ေတာ့မစံုဘူးေပါ့ေလ "
ေႏြတို႔အားလံုးေကာင္ေလးေခၚသြားေပးသည့္အိမ္ေတြဆီသို႔ သံုးေယာက္တစ္တြဲလိုက္ပို႔လိုက္၏။ဒီေန႔ကအားလံုးပင္ပန္းေနၾကၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ မနက္ျဖန္မွသာ႐ြာသားေတြစုၿပီးေဟာေျပာပြဲနွင့္က်န္းမာေရးစစ္ေပးရန္စီစဥ္ထား၏။႐ြာထိပ္တြင္က်န္းမာေရးေဆးေပးခန္းတစ္ခုသာရွိသည္။ေဆးရံုေဆးခန္းလည္းမရွိတာေၾကာင့္ ဒီ႐ြာသားေတြအေနနဲ႔အလြန္ဒုကၡမ်ားလွသည္။
ေႏြ၊အသူရာနွင့္သုတက ႐ြာလူႀကီးအိမ္မွာတည္းရတာျဖစ္သည္။ေရာက္ကတည္းကအထုပ္ခ်ကာ သံုးေယာက္လံုးဖ်ာခင္းၿပီးအိပ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။
_______________________________
"ေအာက္ အီး အီး အြတ္"
လင္းၾကက္တြန္သံၾကားသည္နွင့္ေႏြလည္းနိုးလာရ၏။ေခါင္းရင္းမ်က္မွန္ကိုယူကာတပ္လိုက္ၿပီး ေစာင္နွင့္ေခါင္းကိုေခါက္လိုက္၏။ျပတင္းေပါက္တံခါးကို တုတ္ျဖင့္ေထာက္ကာဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဟိုးခပ္ေဝးေဝး ျမဴစိုင္းေနေသာခပ္ညႇိဳ႕ညိွဳ႕ေတာင္တန္းႀကီးကိုေတြ႕လိုက္ရ၏။
"ဟိုနွစ္ေကာင္ထေတာ့ "
နွစ္ေယာက္စလံုးကို ေႏြလႈပ္နွိဳးလိုက္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္မွလႈပ္မလာၾကေပ။
"ခ်ာတိတ္ ကိုယ့္ကိုနမ္း အာ..."
နႈတ္ခမ္းႀကီးေထာ္ကာ ေႏြ႕ကိုအတင္းဖက္နမ္းေနသည့္ အသူရာ႕ဖင္ကိုတစ္ခ်က္ထဲပိတ္ကန္လိုက္၏။
"အာ့ ဘာလို႔ကန္တာလဲ ေႏြရာ "
အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ငုတ္တုတ္ထထိုင္ကာ သူ႔ဖင္သူပြတ္ရင္းဆို၏။
"ေမေဘးေလး ခ်ာတိတ္မဟုတ္ဘူး။သူ႔အစ္ကိုကြ "
"ခ်ီး ေယာင္သြားလို႔ပါဟ "
"ခေလာ ခေလာ "
"ဟိုတစ္ေယာက္ကိုလည္းၾကည့္ပါဦး ကာလနဂါးေသလို႔ ဝင္စားသလားမွတ္တယ္။ဒီေလာက္ကမာၻပ်က္ေနတာေတာင္ မနိုးဘူး "
သုတကိုေမးေင့ျပကာ အသူရာကမေက်မခ်မ္းဆိုေလ၏။
"ငါႏႈိးပါ့မယ္ကြာ မင္းသြားေတာ့ "
"ေဒါက္ ေဒါက္ "
"ဆရာေလးတို႔ မနက္စာအသင့္ျဖစ္ပါၿပီဗ်"
"အာ ကြၽန္ေတာ္တို႔လာခဲ့ပါ့မယ္ဗ်"
ေကာင္ေလးထြက္သြားေတာ့မွ အေမာင္ကာလနဂါးကိုႏႈိးရ၏။အိမ္အေနာက္ဘက္ရွိအုတ္ကန္တြင္ အသင့္ျဖည့္ေပးထားေသာေရကိုခ်ိဳးကာ အဝတ္အစားလဲလိုက္၏။ထို႔ေနာက္ သံုးေယာက္သားေအာက္ထပ္ဆင္းသြားလိုက္သည္။
"ဆရာေလးတို႔လာထိုင္ပါဗ်"
"ဟုတ္ဘႀကီး "
ေႏြတို႔သံုးေယာက္ ခံုတန္းတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္၏။
"အိပ္ရတာအဆင္ေျပရဲ႕လားဆရာေလးတို႔။ဒီမွာက ၿမိဳ႕ေပၚေလာက္ေတာ့ ပစၥည္းပစၥယမစံုဘူးေပါ့"
ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ကာ ေခါင္းတစ္ညိတ္ညိတ္ေျပာသည္ကဒီ႐ြာ၏လူႀကီးျဖစ္သည္။
"ေပါ့ ဒါကသမီးရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ဆရာဝန္ေတြ ေဒါက္တာေႏြတစ္တစ္ေခတ္သ်ွား၊ေဒါက္တာအသူရာဦးေမာင္၊ေဒါက္တာသုတကိုကိုတဲ့ "
"ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ဗ် "
"ေပါ့လည္းဝမ္းသာပါတယ္ "
"ေမာင္ေလးတို႔ ဒီမွာကေတာ့မနက္စာကို ဒီလိုဘဲစားၾကတယ္။အဆင္မေျပရင္တစ္ခုခုစီစဥ္ေပးမယ္ေနာ္ "
"ရပါတယ္ဗ် အဆင္ေျပပါတယ္ ။ၿပီးရင္ ႐ြာသားေတြစုေပးပါဦး "
"ဟုတ္ၿပီ"
မနန္းမြန္ထြက္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ ေႏြတို႔မနက္စာကိုဆက္စားလိုက္၏။တို႔ဟူးေႏြးဆိုတာရွမ္းလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ရိုးရာအစားအစာလို႔ေျပာရတဲ့အထိ နာမည္ႀကီးသည္မဟုတ္လား။
______________________________
"ခ်ာတိတ္ ဘာစားၿပီးၿပီလဲကေလး "
"ကြၽန္ေတာ္တို႔တည္းတဲ့အိမ္ကေတာ့ ေကြၽးတာအမ်ားႀကီးပါ။ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကမစားတတ္တာနဲ႔ နည္းနည္းဘဲစားခဲ့ရတယ္ "
"အာ..ခဏေလး ကိုယ္ခ်ာတိတ္အတြက္ေကာ္ဖီေဖ်ာ္လာတယ္။ရန္ကုန္ကေန ေပါင္မုန္႔ထုတ္ေတြသယ္လာေသးတယ္ "
ဦးေမာင္က ယာယီတဲအတြင္းသို႔ေျပးဝင္သြားၿပီး ေကာ္ဖီဗူးနွင့္ေပါင္မုန္႔ထုတ္ကိုကိုင္ကာ ေျပးထြက္လာ၏။
"ေရာ႕ ကေလး။စားထားေနာ္ အစာမရွိရင္ေခါင္းမူးမယ္ "
"ခ်စ္တယ္ ဦးေမာင္ "
ဦးေမာင္ မ်က္လံုးကိုတည့္တည့္ၾကည့္ကာ ထည္ဝါေျပာလိုက္၏။တံု႔ျပန္မႈသည္အၿပံဳးတစ္ခုသာဆိုေပမယ့္ ထည္ဝါ့အတြက္လံုၿခံဳရ၏။ေႏြးေထြးရ၏။
"ဟိုနွစ္ေယာက္ အလြမ္းသယ္ၿပီးရင္ လူနာလာၾကည့္ "
"လာပါၿပီ သာသနာဖ်က္ရယ္ "
ေႏြစိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ေအာ္ပစ္လိုက္၏။သင္းတို႔မွတ္ထားၾကပါ။ငါနဲ႔တိမ္ငယ္ယူၿပီးခါမွ မ်က္စိေနာက္ေအာင္ခ်စ္ျပလိုက္မွာ။ငါ့ထက္ေနာက္မွေမြးတဲ့ကေလးက ရည္းစားနဲ႔။ငါ့မွာေတာ့ အခ်စ္ကလိုက္လို႔ေျပးရင္း ေျပးရင္းလိုက္ရင္းျဖစ္ေနရတယ္ အဟင္း။
"ဆရာေလး "
"ဗ်ာ..."
"ဆရာေလးၿပံဳးရင္ ေနာင့္ယိင္း(ညီမ)သိပ္သေဘာက်တယ္ "
အသံဝဲဝဲေလးနွင့္၁၀နွစ္အ႐ြယ္ အတတ္ေလးကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းသည္။ေႏြၿပံဳးရင္လွတယ္လို႔ လူတိုင္းကေျပာၾကသည္။ခံစားခ်က္ေတြဖံုးကြယ္ခ်င္ရင္လည္း ေႏြၿပံဳးတတ္သလို ေပ်ာ္ရင္လည္းၿပံဳးတတ္ပါတယ္။
"ေနာင့္ယိင္းသေဘာက်ရင္ ဆရာကအၿမဲၿပံဳးေပးမွာေပါ့။ဆရာေပးတဲ့ ေဆးကိုမွန္မွန္ေသာက္။ေနေကာင္းသြားရင္ ဆရာေနတဲ့ေနရာကိုလိုက္ခဲ့လို႔ရတယ္ "
"တကယ္ "
"အင္း "
ကေလးမေလးမ်က္နွာဟာ ႐ႊင္လန္းသြားၿပီး ေဆးထုပ္ယူကာျပန္သြား၏။အားလံုးက အဖြဲ႕ကိုယ္စီျဖင့္ လူနာၾကည့္ေနၾကတာျဖစ္ၿပီး ဟန္ကေတာ့ေဆးေပးသည့္ဌာနမွာျဖစ္သည္။
ေန႔လည္ထမင္းစားတစ္ေထာက္နားၾကၿပီးေနာက္ က်န္းမာေရးအသိတို႔ကို မ်ွေဝေပးၾက၏။ေနာက္တစ္ရက္ၿပီးရင္ေတာ့ ဒီ႐ြာေလးကေနစြန္႔ခြာရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
_______________________________
"သက္လႊာ "
"ေျပာေလ ထည္ဝါ "
"ေရာ႕ ႏူးရ္ငယ္ထည့္ေပးလိုက္တာ နင့္အတြက္တဲ့ "
ထည္ဝါကမ္းေပးလာသည့္အိတ္ကို သက္လႊာဖြင့္ၾကည့္လိုက္၏။Skin careအစံု၊နႈတ္ခမ္းနီကအစျခင္ေဆးဗူး၊လိမ္းေဆး၊မုန္႔ထုပ္အဆံုးအျပည့္ျဖစ္၏။နွစ္ရက္ေလာက္ခရီးသြာြားတာကို ကိုကိုးငယ္ဟာဘယ္နွစ္ရက္ေလာက္ထင္ေနလဲမသိေတာ့ပါဘူး။
"အမေလး သက္လႊာတို႔ကိုအားက်တယ္ရွင္။နိုင္ငံေက်ာ္ ဒီဇိုင္နာရဲ႕ခ်စ္သူလည္းျဖစ္ခြင့္ရ၊ဒီလိုသည္းသည္းလႈပ္အခ်စ္ခံရတာဟာ ဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းလိုက္သလဲေနာ္ "
"အာ မသိမ့္ေနာ္ ဘာေတြေျပာေနလဲမသိဘူး "
သက္လႊာလည္ဂုတ္ကိုပြတ္ကာ ခ်ာကနဲလွည့္ထြက္သြားလိုက္၏။နႈတ္ခမ္းမွအၿပံဳးတို႔သည္ သူ႔စိတ္ထဲၾကည္ႏူးမႈကိုထင္ဟပ္ေစ၏။
ထည္ဝါ့အေနနဲ႔ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ မသိမ့္သီရိကိုလံုးဝၾကည့္မရေပ။ထက္ျမတ္ကိုခ်ဳပ္ကိုင္လြန္းသည္။သူပိုင္သည့္ပစၥည္းကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကလုယူသြားခဲ့ရင္ သူမရလည္းဖ်က္ဆီးပစ္မည့္ အတၱႀကီးသည့္မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ဘယ္သူနဲ႔မွၾကာၾကာမတြဲသည့္ ထက္ျမတ္ကဒီတစ္ေယာက္နဲ႔ၿမဲေနတာေတာ့ အံ့ၾသစရာပါဘဲ။အေဝးမွာနွစ္ေယာက္အတူမတ္တပ္ရပ္ေနသည့္ ထက္ျမတ္နဲ႔ေဆြးေျမ့ကိုၾကည့္ကာသက္ျပင္းေမာမ်ားခ်လိုက္၏။
"လြန္း ဂ်ဴတီကုတ္ကဘာေတြေပကုန္တာလဲ "
"လူနာကူသယ္ေပးလိုက္တာ ေပကုန္တာထင္ပါရဲ႕ "
"ခြၽတ္လိုက္ ငါေလ်ွာ္ေပးမယ္ "
"အာ အဲ့ဒါေၾကာင့္ငါ့အသည္းကိုခ်စ္ေနရတာ "
ထက္ျမတ္ ဂ်ဴတီကုတ္ကိုခြၽတ္ေပးလိုက္၏။
"ေမာင္က သိပ္ေပ်ာ္ေနပံုဘဲေနာ္ "
"ဟင္! မ"
"အင္း ေမာင့္ခ်စ္သူ၊တို႔ကိုေမ့ေနၿပီေတာင္ထင္တာ "
ထက္ျမတ္ မရဲ႕လက္ကိုဆြဲကာ ဟိုဘက္သို႔ဆြဲေခၚသြား၏။
အဲ့အမ်ိဳးသမီး ငါ့ကိုဘယ္လိုမ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္ေနသလဲ ငါသိတယ္ လြန္း။ငါသိတယ္။
"မ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ။လူေတြအမ်ားႀကီးရွိေနတာ ပြဲမရွာခ်င္စမ္းပါနဲ႔ "
"ပြဲရွာတာတို႔မဟုတ္ဘူးကြ!မင္းတို႔နွစ္ေယာက္ လူျမင္ကြင္းေတာ့ေရွာင္ပါဦးလား။ငါကမင္းခ်စ္သူဆိုတဲ့အသိေလးေတာ့ ကပ္စမ္းပါဦးထက္ျမတ္လြန္းသာရဲ႕ "
"ကြၽန္ေတာ္ မကိုတကယ္နားမလည္ေတာ့ဘူး။လူျမင္ကြင္းေရွာင္ရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကဘာလုပ္ေနလို႔လဲ၊သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေဟာက္ကို အၿမဲသမုတ္ေနတဲ့ မကေရာသိပ္မွန္တယ္ထင္ေနလား "
"မိန္းမဆိုတာ ေႁမြေႁမြခ်င္းေျချမင္တယ္။ငါမင္းကို ခ်စ္သလို သူကလည္းမင္းကိုခ်စ္ေနတာကိုငါသိတယ္။တစ္ခုခုနဲ႔ယွဥ္ေ႐ြးလာရရင္ ငါဆိုတဲ့မိန္းမကဘယ္ေတာ့မွမရွံုးေစရဘူး ေမာင္ "
ထက္ျမတ္ ဆံပင္တို႔ကိုစိတ္ရႈပ္ဟန္ထိုးဖြလိုက္၏။မရဲ႕စကားေတြကို သူတကယ္ဘဲနားမလည္နိုင္ေတာ့ေပ။
"က်စ္!စိတ္ရႈပ္လာၿပီ သြားေတာ့မယ္"
"ငါေျပာတာမေမ့နဲ႔ ေမာင္။ငါကဘယ္ေတာ့မွ မရွံုးဘူး "
အဓိပၸါယ္မရွိသည့္စကားတို႔ကို သူဆက္လက္နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ေပ။မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ထိုေနရာမွထြက္ခြာလာခဲ့သည္။
"အဆင္ေျပရဲ႕လား လြန္း "
ထက္ျမတ္ကိုအားနာသည့္မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ ေဆြးကၾကည့္ေန၏။
"ေျပပါတယ္ ကိုကိုရာ။စိတ္ထဲမထားနဲ႔ "
"အင္း "
"ဂ်ဴတီကုတ္ေလ်ွာ္ေပးမယ္ဆို ေလ်ွာ္ေပးေလကိုကို "
"အင္းအင္း "
_______________________________
ဒီ႐ြာေလးမွာက ညေန,ေနဝင္ၿပီဆိုသည္နွင့္ တိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္။ေရနံမီးအိမ္ကို အခန္းေထာင့္တြင္တင္ထားကာ လြယ္အိတ္ထဲထည့္လာသည့္ ဘာသာျပန္စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေႏြဖတ္ေန၏။သုတကပုတီးစိပ္ေနၿပီး အသူရာကေတာ့ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္သို႔ထိုင္ေငးေနသည္။
"ေႏြ ..."
"ေျပာ"
စာအုပ္ထဲစ်ာန္ဝင္ေနသည့္ ေႏြကအသူရာ႕ကိုခပ္ျပတ္ျပတ္ေျဖ၏။
"တိမ္ပင္လယ္ သြားၾကရင္ေကာင္းမလား။မနက္ျဖန္ကေလးေတြကို ေရျပာအိုင္လိုက္ပို႔မယ္ဆို "
ဖတ္လက္စစာအုပ္ကိုပိတ္ကာ ေႏြ႕မ်က္မွန္ကိုခြၽတ္လိုက္၏။အသူရာဦးေမာင္ဆိုတာ သည္လိုကိုေျခမ်ားတဲ့ေကာင္၊ဟိုဆိုသည္ကိုလည္းသြားလိုက္ရမွေက်နပ္တာျဖစ္၏။
"အင္း ငါေယာက္်ားရရင္လိုက္ပို႔မယ္ "
"ဟ!မင္းအဲ့လိုမညစ္နဲ႔၊ရည္းစားေတာင္မရွိတဲ့မင္းက ဘယ္အခ်ိန္အိမ္ေထာင္က်မွာလဲ "
"ဒါေတာ့မင္းသက္သက္ေစာ္ကားတာ ငါ့ေကာင္၊မင္းမွာရည္းစားရွိတိုင္း ငါ့ကိုနွိမ္ေနတာအၾကင္နာတရားမဲ့လိုက္တာ "
"ဟမ့္!ဒါကေတာ့ ကုသိုလ္ကံခ်င္းမတူဘူးေလကြာ"
အက်ႌလည္ပင္းကိုခါကာ မ်က္နွာကိုေမာ္ခ်ီထားလိုက္၏။
"ဟိုနွစ္ေကာင္ကိုက္ေနၾကျပန္ၿပီလား "
သုတက အခုမွဘုရားရွိခိုးၿပီးသည္ထင္၏။ပုတီးကိုလြယ္အိတ္ထဲျပန္ထည့္ကာ အသူရာ႕ေဘးဝင္ထိုင္သည္။
"လာ သုတ။ဒီေကာင္ ငါ့ကိုအနိုင္က်င့္ေနတာ "
"မဟုတ္ဘူးသုတ ၊ငါကတိမ္ပင္လယ္သြားၾကည့္မယ္လို႔ေျပာတာကို သူေယာက္်ားရမွၾကည့္တဲ့။ရည္းစားေတာင္မရွိဘဲနဲ႔ အဲ့ဒါတရားလားလို႔ "
"အင္း ေႏြမွန္တယ္"
"ငါလိုးမသားေတြ လီးဘဲ။လာမေခၚၾကနဲ႔ "
လက္ခလယ္ေထာင္ျပကာ ေျခကိုေဆာင့္ၿပီးအသူရာထြက္သြား၏။
"ဟားဟား "
ေႏြနွင့္သုတလက္ဝါးခ်င္းရိုက္ကာ ရယ္ေမာလိုက္ၾက၏။
" ဗ်ိဳ႕!ဆရာေလး ဆရာေလးတို႔..."
"ငါတို႔ကိုေခၚေနတာလားမသိဘူး "
"ဟုတ္မယ္ "
ေႏြနွင့္သုတ အသံၾကားရာေအာက္ထပ္သို႔သြားရန္ထလိုက္သည္။
"ဟိုလဒနွစ္ေကာင္ ငါလည္းလိုက္မယ္"
"လိုက္ခဲ့ "
အခုထိမ်က္နွာကို မႈန္ကုပ္ထားကာလဒအီးမွန္သည့္ရုပ္ျဖင့္ေႏြတို႔အေနာက္ကိုလိုက္လာ၏။
"ဒီကလူႀကီးမင္းဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲဗ်"
"ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမမီးဖြားေတာ့မွာမို႔လို႔၊ၿမိဳ႕ေပၚကေဆးရံုတင္ဖို႔ကလည္း ႐ြာမွာေထာ္လာဂ်ီတစ္စီးဘဲရွိတာ၊အဲ့ဒါမနက္ျဖန္မွျပန္ေရာက္မွာ၊ပီနန္းကေျပာတယ္ ဆရာေလးတို႔ကိုအကူအညီေတာင္းၾကည့္ပါလားတဲ့ "
"ဟုတ္ၿပီ ကြၽန္ေတာ္တို႔လိုက္ခဲ့မယ္ဗ်"
ေခြၽးသံတစ္႐ႊဲ႐ႊဲျဖင့္ သူတို႔ကိုအားကိုးတႀကီးေျပးလာသည္ကို ဘယ္ပစ္ပယ္ရက္ပါ့မလဲ။သူတို႔အလုပ္ဟာ ဘဟ္ေလာက္အခက္အခဲရွိေနပါေစ။လူနာ၏အသက္ကို ရေအာင္ကယ္ၾကမွာျဖစ္သည္။
"သုတကေဆးအိတ္ယူၿပီးလိုက္ခဲ့ေနာ္ ႐ြာလူႀကီးကိုလည္းအေၾကာင္းၾကားခဲ့။ငါနဲ႔အသူရာလိုက္သြားလိုက္မယ္ "
႐ြာသား၏ဦးေဆာင္မွာေနာက္ကိုလိုက္ၾကရင္း အခ်ိန္အားျဖင့္မိနစ္၂၀ေက်ာ္ကုန္သြားၿပီျဖစ္၏။သုတကလည္းတျဖည္းျဖည္းမီလာၿပီျဖစ္သည္။ညဘက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဓာတ္မီးကိုေသခ်ာထိုးရင္းေလ်ွာက္ရသည္။နာရီဝက္ခန္႔လမ္းေလ်ွာက္ၿပီးေတာ့ ဒီ႐ြာတြင္ေတြ႕ေနက်ကြပ္ပ်စ္နွင့္တြဲရက္အိမ္ေလးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
"အနန္းေရ အနန္း ပီအိုက္ဆရာဝန္ေခၚလာခဲ့ၿပီ "
"ေဟ စိုင္းလူဆရာဝန္ပါလာခဲ့ၿပီလား "
ေႏြတို႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္အိမ္ေပၚတက္လိုက္ၾက၏။
"အား ပီအိုက္ေရ ကယ္ပါဦး "
"အားလံုးအျပင္ထြက္ေပးၾကပါေနာ္၊ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အဝတ္သန္႔သန္႔ေလးရယ္ ေရေႏြးတစ္အိုးအျမန္တည္ေပးပါ "
"ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ "
အသက္၅၀ေက်ာ္ခန္႔ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ အခန္းထဲမွအေျပးအလႊားထြက္သြား၏။
"အား !အေမေရ ကယ္ပါဦး နာတယ္လို႔ အဟင့္ "
"အစ္မစိတ္ေလ်ွာ႔ထား၊အသက္ကိုပံုမွန္ရွဴမယ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းညႇစ္မယ္ေနာ္ "
အသူရာနွင့္ေႏြ လက္နွစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပြတ္ေပးလိုက္၏။မိခင္ေလာင္းသည္ ေခြၽးေစးမ်ားျပန္ကာ အံႀကိတ္ေအာ္ဟစ္ေန၏။
သုတေစာင္ကိုမကာ လက္အိတ္စြတ္ၿပီးေမြးလမ္းေၾကာင္းကိုႏႈိက္ၾကည့္လိုက္၏။
"ေရႁမႊာေပါက္ၿပီးေနၿပီ၊ေခါင္းေတာင္ျမင္ေနရၿပီ "
သူတို႔နွစ္ေယာက္ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။ဗိုက္ကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းနွိပ္ကာ ပါးစပ္မွလည္းတရစပ္ေျပာေန၏။
"အစ္မညႇစ္မယ္ 1 2 3 "
"အား !!!"
အသူရာနွင့္ေႏြ႕ဆံပင္မ်ားသည္ အံုလိုက္ကြၽတ္ထြက္မတတ္က်ိန္းစက္ေနေလၿပီ။နွစ္ေယာက္လံုး၏မ်က္နွာသည္ရွံု႔တြေနေပမယ့္ စိတ္ပ်က္ေနၾကျခင္းေတာ့မဟုတ္ေပ။
"1 2 3 ညႇစ္မယ္ "
"အား !!!"
"အစ္မေခါင္းထြက္လာၿပီ ညႇစ္မယ္ "
"အား !!!"
ေလးေယာက္လံုးသံၿပိဳင္ေအာ္လိုက္ၾက၏။
"ထြက္လာၿပီ ထြက္လာၿပီ "
သုတလက္ထဲ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနသည့္နီတာရဲေလးျဖစ္သည္။ကေလးမိခင္သည္လည္း မ်က္ရည္ေလးဝဲေန၏။သူတို႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္သည္လည္း ပီတိျဖာကာမ်က္ရည္မ်ားဝဲေန၏။
"ကေလး ကေလးကအသံလည္းမထြက္ဘူး "
သုတစကားေၾကာင့္ ေႏြကေလးကိုလက္လႊဲယူလိုက္၏။ေျခေထာက္မွေဇာက္ထိုးကိုင္ကာ ေက်ာကိုသံုးခ်က္ပုတ္လိုက္၏။တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ေခါင္းခါလိုက္ၾကသည္။
"ဖိုးသားေလး ငိုစမ္း ငိုစမ္းလို႔ "
ေႏြေက်ာကိုထပ္ပုတ္လိုက္၏။ဟင့္အင္း...ဒီကေလးေသလို႔မျဖစ္ေပ။
"အူငဲ အူငဲ "
"အား မင္းကအဆိုးေလးဘဲကြာ "
အခုမွသာ သူတို႔အားလံုးသက္ျပင္းခ်နိုင္ေတာ့သည္။ကေလး၏အညစ္အေၾကးမ်ားကိုသန္႔စင္ေပးလိုက္ၿပီးခ်က္ႀကိဳးဖ်က္ကာထံုးေပးလိုက္သည္။သုတကအခ်င္းခ်ကာမိခင္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးလိုက္ၿပီး ကေလးကိုနို႔တိုက္ေစလိုက္သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာေလးတို႔ရယ္ "
"ရပါတယ္ဗ်ာ ဒါကြၽန္ေတာ္တို႔တာဝန္ပါဘဲ "
"အပန္းမႀကီးဘူးဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သားေလးကိုဆရာေလးတို႔သံုးေယာက္နာမည္ပါေအာင္ မွည့္ေပးခဲ့ပါလားဗ်။သားေလးမွာဆရာေလးတို႔ေပးတဲ့အသက္ဘဲက်န္ပါေတာ့တယ္ "
"အဲ့လိုႀကီးမေတြးပါနဲ႔ဗ်ာ။ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားေပးပါ့မယ္"
"အသူရာ မင္းတို႔သေဘာကေရာ "
"မင္းရဲ႕သေဘာက ငါတို႔သေဘာဘဲေပါ့ကြ "
"သ်ွားသုေမာင္ ဆိုရင္ေရာ "
"သ်ွား သု ေမာင္ "
အနန္းသားေလးရဲ႕နာမည္ကိုသံေယာင္လိုက္ကာၿပံဳးလိုက္၏။
"သေဘာက်လိုက္တာ "
"ဒါဆိုျပန္ခြင့္ျပဳပါဦးဗ်"
"ေနာက္လည္းအခ်ိန္မေ႐ြး ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ြာလာလည္ပါဦးဗ်ာ "
"ေကာင္းပါၿပီ"
_______________________________
နံနက္ေနထြက္သည္နွင့္ေႏြတို႔အဖြဲ႕သားအားလံုးလူစုၿပီးၾကၿပီျဖစ္သည္။ေႏြတို႔တာဝန္ၿပီးဆံုးသြားၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရျပာအိုင္မွတစ္ဆင့္ရန္ကုန္သို႔ျပန္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ေႏြတို႔ျပန္မည္ဆိုတာေၾကာင့္ ႐ြာသားမ်ား၏လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားျဖစ္သည့္ေကာက္ညႇင္းထုပ္၊လက္ဖက္ေျခာက္၊ေကာ္ဖီစသည္တို႔ဟာအလ်ွံပယ္ျဖစ္ေနသည္။ဘာမဟုတ္သည့္အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာပင္ ဒီ႐ြာေလးအေပၚသံေယာဇဥ္ျဖစ္မိ၏။
"ဟင့္ ပီအိုက္တို႔ကျပန္ေတာ့မို႔လား "
"ပီအိုက္တို႔က ဧည့္သည္ေတြေလ။မျပန္လို႔ရမလား "
"ေနာက္လည္း ေနာင့္ယိင္ဆီလာလည္ေနာ္ "
"လာမွာပါဗ်ာ "
"ေပါ့တို႔႐ြာကို အခုလိုလာကူညီေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။အင္း သြားၾကပါေတာ့ ငိုမိေတာ့မယ္။ေရျပာအိုင္ကိုလမ္းၫႊန္ဖို႔ ႐ြာသားတစ္ေယာက္ထည့္ေပးလိုက္မယ္ "
႐ြာလူႀကီးဟာ ကြမ္းဝါးေနသည့္ပါးစပ္ရဲရဲကိုအံႀကိတ္ထားကာ မ်က္ရည္မက်ေစရန္မ်က္နွာလႊဲလိုက္၏။ေႏြတို႔သည္လည္း အားလံုးကိုနႈတ္ဆက္ကာ အိမ္ျပန္ခရီးကိုစတင္လိုက္ၾက၏။
ေရျပာအိုင္သည္ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း၊႐ြာငံေဒသတြင္တည္ရွိေသာ ေရအိုင္တစ္ခုျဖစ္သည္။႐ြာငံမွေတာင္ဘက္သို႔ ႐ြာငံ_ေအာင္ပန္းလမ္းမႀကီးအတိုင္း(၁၅)မိုင္ခန္႔စီးသြားရသည္။လမ္းရဲ႕ညာဘက္တြင္ ေတာၾကယ္႐ြာ၊ျမသပိတ္ေရျပာအိုင္သို႔ဟူသည့္လမ္းၫႊန္ဆိုင္းဘုတ္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
"အားလံုးအိတ္ေတြကားေပၚထားခဲ့၊မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ ဖုန္း၊ကင္မရာတစ္ခုခုယူခဲ့လို႔ရတယ္။ဒီကေနေတာ့ လမ္းဆင္းေလ်ွာက္မွရမယ္ "
ကေလးမ်ားအားလံုးသူတို႔အိတ္ထဲမွ ဖုန္း၊ကင္မရာအသီးသီးထုတ္ကာနွစ္ေယာက္တစ္တြဲေလ်ွာက္ၾက၏။လမ္းျပ၏ဦးေဆာင္မႈေနာက္သို႔ ေႏြတို႔တစ္ဖြဲ႕လံုးလိုက္ၾကရသည္။အသူရာကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔လင္ေတာင္ေမာင္လက္ကိုဆြဲကာေအာင္နိုင္သူလိုထြက္သြားျပန္ၿပီျဖစ္၏။ထိုဆိုင္းဘုတ္ၫႊန္ျပထားသည့္ ေျမသားလမ္းခြဲထဲသို႔သူတို႔ဆက္သြားၾကသည္။
"အာ့ "
"ဂရုစိုက္ေလ ဟန္ "
"ေက်းဇူး ေႏြ "
ဟန္ကေျခေထာက္ေခါက္ကာလဲသြားသည္မို႔ ေႏြထိန္းေပးလိုက္၏။
ေႏြ႕မ်က္ဝန္းေတြကိုဟန္ေငးၾကည့္လိုက္၏။ရင္ဘတ္ထဲစို႔တက္လာတဲ့ခံစားခ်က္ကို ဘယ္သူကမ်ားသတိမူမိခဲ့သလဲ။
ငါရွိတဲ့အရပ္ကိုမ်က္နွာမူပါ။
နင့္ကိုေမတၱာေတြေပးနိုင္ပါတယ္ ေႏြ။
သူ႔ေမတၱာေတြက် အဖိုးတန္ၿပီး
ငါ့ေမတၱာေတြကိုေတာ့ဘယ္လုိေစ်းျဖတ္လိုက္သလဲ ေႏြ။
နင္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ေပါင္းဖက္တဲ့အခါ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔အဲ့မဂၤလာပြဲကို ငါတက္မယ္။
ဒီကမာၻမွာ နင့္ကိုအသက္တမ်ွခ်စ္ဖူးၿပီး၊နင့္ေမတၱာေတြျပန္မရခဲ့တဲ့ သနားစရာအမ်ိဳးသမီးအျဖစ္ဒိုင္ယာရီေလးအဆံုးသတ္မွာရွိေနမွာေပါ့ ငါ့ရဲ႕ေရေသာက္ျမစ္ေလး ေႏြ။
"ကေလးေတြလူစုမကြဲေစနဲ႔ေနာ္ "
"ဟုတ္ကဲ့ "
အားလံုးတစ္ၿပိဳင္နက္တည္းေအာ္လိုက္ၾက၏။
မိုင္တစ္ဝက္ခန္႔ေလာက္လမ္းေလ်ွာက္ၿပီးသည့္ေနာက္ဆံုး စိမ္းျပာမွိုင္းညႇိုဳ႕ေနေသာျမသပိတ္ေရျပာအိုင္ႀကီးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ဓာတ္ပံုရိုက္ခ်င္ရိုက္ၾက၊ျပန္ခါနီးလူစုမယ္ "
ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးေပၚတြင္သာ ေႏြထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္၏။ကေလးမ်ားကေတာ့ ကန္ကိုဓာတ္ပံုရိုက္သူကရိုက္၊ကန္ႀကီးကိုေနာက္ခံထားကာselfieဆြဲသူကဆြဲေနၾက၏။
ေရျပာအိုင္သည္ ေနေရာင္က်ေရာက္သည့္အေပၚမူတည္ၿပီး ေရဟာျမသပိတ္အျပာေရာင္ကဲ့သို႔ေျပာင္းသြားတတ္သည္ဟုဆိုၾက၏။အနီးပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေရအိုင္ႀကီး၊ေရအိုင္ငယ္မ်ားစြာရွိၾကေပမယ့္ အားလံုး၏။ေရအေရာင္မွာပံုမွန္ျဖစ္သည္။ေရျပာအိုင္သည္ ေပ(၇၀)ပတ္လည္ရွိၿပီး အနက္ဘယ္ေလာက္ရွိသည္ကိုေတာ့ မည္သူမ်ွမခန္႔မွန္းနိုင္ေသးေပ။
အိမ္ျပန္ခရီးလည္းဆက္ရဦးမည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာေစာင့္ေပးၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္သို႔ျပန္ရန္ခရီးစတင္ထြက္ခြာၾကရေတာ့သည္။
အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ေမာင္မင္းကိုသိပ္လြမ္းေနပါတယ္ ေႏြ႕တိမ္ငယ္။
အမွတ္တရမ်ားစြာကိုဖန္တီးခ်င္တယ္။တိမ္ငယ့္လက္ကိုဆြဲ သမီးေလးကိုခ်ီၿပီး ကမာၻအနွံ႔ခရီးထြက္ခ်င္တယ္။
တိမ္ငယ္က ေမာင္ဒီသံသရာမွေကာက္ရခဲ့တဲ့ေမတၱာအေႏြးဓာတ္ေလး။မဟုတ္ဘူး သံသရာအဆက္ဆက္ ေမာင္ေထြးေပြ႕ခ်င္တဲ့ ေမတၱာဓာတ္ကေလး။
တိမ္ငယ့္ပုခံုးစြန္းေပၚေျကြက်တဲ့ သစ္႐ြက္ေလးဟာေမာင္ျဖစ္ခြင့္ရွိမလား။
တိမ္ငယ့္ေမတၱာဓာတ္ကိုလႊမ္းၿခံဳခြင့္ရွိသူဟာ ေမာင္ျဖစ္နိုင္မလား။
လြမ္းပါတယ္ ေႏြ႕တိမ္ငယ္။ေဆာက္တည္ရာမရေအာင္ ေမာင္သိပ္လြမ္းေနရပါတယ္။
_______________________________
ထိုင္းနိုင္ငံ၊ရေနာင္းၿမိဳ႕၊DAWNစံအိမ္ေတာ္၌;
စံအိမ္ေတာ္ႀကီးထဲတြင္လူမ်ားစြာေျပးလႊားရင္း ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနၾကသည္။အေၾကာင္းမွာ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္၏ ေနာက္သို႔ေျပးလႊားလိုက္ေနၾကရျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။
"ေခါင္းေဆာင္ စိတ္ထိန္းပါ "
"ေခြးေကာင္ေတြ ထြက္သြားၾကစမ္း "
ZANE အခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္၏။သမီးဟာ ကုတင္ေပၚမွာငိုယိုေနသည္။ဒါရီ႕ကိုပိတ္အျဖဴႀကီးအုပ္ထားသည္။ဘာေတြလဲ သူမရွိတဲ့တစ္ရက္အတြင္းဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ။
ZANEသူ႔ေခါင္းကိုဖိထားကာ မ်က္လံုးမ်ားကဂဏွာမၿငိမ္ေတာ့ေပ။နားထဲမွာၾကားေနရတာ သမီးကငိုေနတယ္။ဒါရီ ဒါရီကသူ႔ကိုေခၚေနတယ္။
"ေသဆံုးခ်ိန္ ညေန၄:၁၅မိနစ္ပါ ေခါင္းေဆာင္ "
"ထြက္သြား!ေပါက္ကရေတြလာမေျပာနဲ႔။ငါေသနတ္နဲ႔မပစ္ခင္မင္းထြက္သြားေတာ့ "
ဆရာဝန္ကိုေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ကာ ေသြးရူးေသြးတန္းေျပာမိသည္အထိ သူသတိလြတ္ကုန္၏။
"ဟင့္ မားထယို႔။ခြန္ရီနိုေတာ့ဝူး မားကခြန္ရီ႕ကိုမရွစ္လည္းရရယ္ ေညာ္ ေညာ္ရို႔။ထပါ ထပါေညာ္"
သူ႔မားကို လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ျဖင့္နွိုးေနသည့္ သူ႔သမီးကိုၾကည့္ရင္းသူပိုေသြးပ်က္ရ၏။သူၿပိဳလဲလို႔မျဖစ္ေပ။သမီးအတြက္သူသန္မာရမယ္။အင္း သူသန္မာရမယ္။
"ခြန္ရီ ပါးဆီလာေနာ္။မားကေလ ၾကယ္ေလးအျဖစ္နဲ႔ခြန္ရီ႕ေဘးမွာအၿမဲရွိေနမွာ။ခြန္ရီေျပာခ်င္တာေတြ မားဆီစာေရးပို႔လို႔ရတယ္ "
"႐ႊတ္ တကယ္ယား"
"အင္း အဲ့ဒါေၾကာင့္ခြန္ရီကမငိုနဲ႔ေတာ့။ခြန္ရီငိုရင္ ပါးလည္းငိုခ်င္တယ္ "
"ခြန္ရီနိုေတာ့ဝူး၊ပါးလည္းနိုနဲ႔ "
သူ႔လက္ဖဝါးေသးေသးေလးျဖင့္ တိမ္ယံ့မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ေပးလာသည္။သမီးေလး၏ နဖူးကိုတိမ္ယံနမ္းလိုက္၏။
သမီးေလးကိုအစ္ကိုနဲ႔စိတ္ခ်ပါ ငါ့ညီမေရ။ေနာက္ဘဝေတြမွာ မင္းရဲ႕အစ္ကိုတစ္ေယာက္အျဖစ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်င္တယ္။
တစ္ေယာက္ထဲအားငယ္ေနရတဲ့အခါ ေမာင့္ရင္ခြင္ကိုလိုအပ္တယ္။
ငါၿပိဳလဲျပလိုက္လို႔မျဖစ္တဲ့အခိုက္အတန္႔မွာ ငါ့မ်က္ရည္ေတြကိုေမာင့္ဆီမွာဖြင့္ခ်ခ်င္တယ္။
ေမာင္ေရ ...အရင္လိုlollipopစားတိုင္းစိတ္ညစ္စရာေတြေပ်ာက္မသြားခဲ့ဘူး။ေမာင့္ရဲ႕လက္ကိုင္ပုဝါေလးဟာလည္း ေမာင့္ကိုယ္သင္းရနံ႔ေလာက္အေမာမေျပေစျပန္ဘူး။
ငါလိုအပ္တာ ေမာင့္ကိုပါ။ေမာင္ဆိုတဲ့ျဖစ္တည္မႈကသာ ငါ့အတြက္ လိုအပ္တာ။
1.8.22
Maple Lynn🍁
(AN/ဆယ္ရက္ေက်ာ္ေလာက္ေပ်ာက္သြားခဲ့မိတယ္။ေမ်ွာ္ေနတဲ့သူရွိလားမသိေပမယ့္ ျပန္လာပါၿပီလို႔ဘဲေျပာပါရေစ။စိတ္ဓာတ္ေတြအရမ္းက်ေနတာမို႔ မိုတီေလးျဖစ္ျဖစ္၊မန္႔ေလးတစ္ခုေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ခ်န္ခဲ့ေပးလို႔ရမလား။အေမာေျပစရာဒါေလးေတြဘဲရွိလို႔ပါ။ဒီၾကားထဲေဆးရံုကလည္းတက္လိုက္ရေတာ့ ပ်က္ကြက္ခဲ့တာေတြအတြက္ေတာင္းပန္ပါတယ္ )
ေရျပာအိုင္ပါ။pic-crd
စာမေးပွဲဖြေဆိုပြီးသည့်နောက်နေ့တွင် ထည်ဝါတို့လိုဂျူနီယာများနှင့်ကျောင်းမှစီနီယာများပါဝင်သော ကျန်းမာရေးအသိပညာဟောပြောပွဲသွားရန် ၃ညအိပ်ခရီးတိုလေးတစ်ခုကို ကျောင်းမှစီစဉ်ပေးထား၏။သွားရမည့်နေရာကို မဲနှိုက်ကြရသည်။ထည်ဝါတို့အဖွဲ့ဝင် ၁၅ယောက်သည် ရှမ်းပြည်နယ်၊လင်းခေးမြို့အနီးရှိရွာလေးတစ်ရွာသို့မဲကျ၏။
နံနက်ခင်း၏အရုဏ်ဦးအလင်းရောင်ကိုမမြင်ရသေးခင် ထည်ဝါကတော့အဆင်သင့်ဖြစ်နေ၏။ကျောပိုးအိတ်ထဲတွင်အဝတ်အစား၊ဖိနပ်အပိုနှင့် ဓာတ်မီးကအစ အခြားလိုအပ်သည့်ပစ္စည်းများကို ထည့်ထားလိုက်သည်။ရှမ်းပြည်နယ်ဘက်သည် ရန်ကုန်ရာသီဥတုထက် ပို၍အေးတာကြောင့်အနွေးထည်တို့ကိုပါထည့်ထားလိုက်သည်။
လွယ်အိတ်ကိုကျောတွင်လွယ်ကာ လက်တစ်ဖက်မှလည်းခရီးဆောင်အိတ်တစ်လုံးကိုဆွဲထားလိုက်သည်။ထည်ဝါသည် အနက်ရောင်body fitအကျႌကိုဘောင်းဘီအနက်ဖြင့်တွဲဝတ်ထားပြီး အပေါ်မှlong coatအရှည်ကိုထပ်ထားသေး၏။အသားညိုသူဖြစ်ပေမယ့် ထည်ဝါ့ပုံစံသည်မိမိုက်နေ၏။ကိုကိုသည်လည်းခရီးသို့လိုက်မည်ဖြစ်ရာ ကိုကို့အခန်းဆီသို့ထည်ဝါသွားလိုက်၏။
"ဒေါက် ဒေါက် "
"ကိုကို ထည်ထည်ပါ"
"ဝင်ခဲ့လေ ထည်ထည် "
ထည်ဝါတံခါးလက်ကိုင်ကိုလှည့်ကာဖွင့်လိုက်၏။ကိုကိုသည် မြင်နေကျပုံစံနှင့်မတူ တစ်မျိုးလေးကွဲထွက်နေသည်။ဆံပင်နက်မှောင်မှောင်တို့ကိုသပ်မတင်ထားတာကြောင့် ဆံနွယ်အချို့သည် နဖူးထက်တွင် ဟိုတစ်စဒီတစ်စကျနေ၏။ရှပ်အကျႌဝတ်နေကြဖြစ်သည့်ကိုကိုက body fit တီရှပ်လက်တိုကိုဝတ်ဆင်ထားတာကြောင့် ကြွက်သားစိုင်တို့ကထင်းနေသည်။coatအကျႌကိုလက်တစ်ဖက်တွင်လွှားတင်ထားပြီး အပြုံးချိုချိုတို့ဖြင့် ပြုံးပြနေ၏။
ကိုကိုသည်လည်း ခရီးဆောင်အိတ်ကိုဆွဲကာ လူစုရမည့်နေရာသို့ ထည်ဝါတို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်သွားလိုက်တော့၏။
ထည်ဝါတို့ရောက်သောအခါ လူ၃ယောက်လောက်သာရှိသေးသည်။၅နာရီထိုးလူစုမည်ဟုချိန်းထားကြတာဖြစ်ပြီး အခုမှ၄နာရီခွဲသာရှိသေးတာကြောင့် လူမစုံသေးသည်မှာ အထူးအဆန်းတော့မဟုတ်ပေ။
"ထည်ထည် သူငယ်ချင်းတွေကိုစောင့်မှာမဟုတ်လား။ကားပေါ်ကနေသွားစောင့်လေ "
"ဟုတ်ကိုကို "
ထည်ထည့်ကို ကားပေါ်တက်ခိုင်းလိုက်ပြီး နွေလည်းလူစာရင်းစစ်နေလိုက်သည်။ဒီအဖွဲ့ကို နွေနှင့်အတူ စီနီယာအစ်မတစ်ဖြစ်သည့် မနန်းမွန်ကိုပါတာဝန်ပေးထားခြင်းဖြစ်၏။အားလုံးက လူပျို၊အပျိုရွယ်လေးတွေဖြစ်တာကြောင့် မဖြစ်သင့်တာမဖြစ်စေရန် အထူးဂရုစိုက်ရသည်။အားလုံးဟာ နွေ့ခေါင်းပေါ်မှာဖြစ်တာကြောင့် တာဝန်ကြီးလှ၏။
တစ်ဖြည်းဖြည်းလူစုံလာပြီဖြစ်ပြီး အသူရာနှင့်ဟန်တို့နှစ်ယောက်သာကျန်တော့သည်။
"နွေ စောင့်ရတာကြာသွားလား "
နွေ့ပုခုံးကို အနောက်ဖက်ဆီမှကိုင်သည့်အထိအတွေ့ကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အသူရာနှင့်ဟန်ဖြစ်၏။
"အင်း နင်တို့ရောက်ပြီဆိုတော့ လူစုံပြီ"
"ဒါဆိုသွားကြတာပေါ့ "
ကားကနှစ်စီးခွဲသွားကြမှာဖြစ်ပြီး ယောက်ျားလေးများပါသောဒီကားကို နွေကတာဝန်ယူရမှာဖြစ်၏။မိန်းကလေးများကိုတောာ့ မနန်းမွန်နှင့်ဟန်ကတာဝန်ယူမှာဖြစ်သည်။
"ဟာ ဟေ့ကောင် အသူရာ"
"ဘာလဲ "
"ဘာလို့ထည်ထည့်ဘေးထိုင်နေတာလဲ။မင်းနေရာမဟုတ်ဘူးလေ "
"မဟုတ်လည်းမတတ်နိုင်ဘူး။ချာတိတ်မျက်နှာလေးမှမတွေ့ရရင် အားအင်ချိနဲ့ပြီးသေသွားလိမ့်မယ် "
"ခွေးကောင်! မသိရင်ဘဲငါ့ညီကအားဆေးကျနေတာဘဲ "
"အားဖြစ်တဲ့နေရာတွေဖြစ်တာ မင်းမှမသိဘဲ။နော် ချာတိတ်"
"ဟ!အစ်ကိုတစ်ယောက်လုံးရှေ့မှာ နည်းနည်းပါပါးရ "
"မွေးကတည်းက အရှက်မှပါမလာဘဲ။ဖင်တုံးလုံးလေးမွေးလာတာလေ "
စကားကိုကပ်သီးကပ်ဖဲ့ပြောလွန်းသည့် အသူရာ့ကိုနွေလုပ်ပစ်လိုက်ချင်၏။တကယ်လည်းအရှက်ကြောမရှိတဲ့ကောင်။နွေလည်းပြောမရသည့်အဆုံးတော့ နောက်ဆုံးတန်းရှိခုံတွင်သွားထိုင်လိုက်သည်။
"ဦးမောင် "
"ခင်ဗျာ "
ထည်ဝါဘာမှဝင်မပြောဘဲ နားထောင်နေတာကိုအကောင်းမှတ်နေလားတော့မသိ။အခုလည်းသူမဟုတ်သလို မျက်နှာငယ်နဲ့တဲ့လေ။
"ကိုကိုပြောနေတယ်မဟုတ်လား။ခင်ဗျားနေရာခင်ဗျားသွားထိုင် "
"ချာတိတ်ကလည်း ကိုယ့်ချစ်သူလေးနဲ့ကိုယ်ထိုင်ချင်တာ မှားသလားလို့ ။ဟင် "
မသိရင် ထည်ဝါကဘဲလူဆိုးကြီးလိုလို။တကယ့် ဒရမ်မာကင်း။
"ခင်ဗျားကကျွန်တော့်စကားနားမထောင်တာလား။သူများတွေမြင်သွားရင်မကောင်းဘူး သွား "
"ဟုတ်"
ထည်ဝါပြောတော့ ချက်ချင်းပင်ထသွားသည်။အခုလိုကျတော့လည်းသနားစရာလေးပါလား။
ကားလည်းမထွက်သေးတာကြောင့် ကားခုံကိုမှီကာ ထည်ဝါခဏမှေးလိုက်၏။
"ဆွေး ဒီကောင်တကယ်ကြီးအိပ်နေတာလား "
"ဟုတ်မှာပေါ့ လွန်းရာ။သရေတွေတောင်ကျလို့ "
ထက်မြတ် ထည်ဝါ့ပါးကိုလက်ညှိုးဖြင့်တို့ကြည့်လိုက်၏။
အင်း...သေတော့မသေသေးဘူး။
ထို့နောက် ဆွေးကထည်ဝါ့ခုံဘေးဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ထက်မြတ်ကတော့ အနောက်တစ်ခုံကျော်တွင်ဖြစ်သည်။သက်လွှာကနောက်က စီနီယာမနန်းမွန်တို့နှင့်လိုက်ရမည်ဖြစ်တာကြောင့် သူတို့သူငယ်ချင်းသုံးယောက်သာ ဒီကားထဲတွင်ပါသည်။
အသူရာ,အနောက်မှတစ်ဆင့် ချာတတ်ကိုငေးနေမိသည်။ခေါင်းအုံးလည်းမပါသည်ကြောင့် ဇက်ခေါက်မည်ကိုစိုးရိမ်မိ၏။ဖင်ထိုင်မရ၊ထိုင်မရနှင့် ဂဏှာမငြိမ်ဖြစ်နေသည်က ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ဖြစ်၏။
"နွေ,ငါ့အိတ်လေးကမ်းပါဦး"
"ဟင်! အေးအေး"
ပြတင်းပေါက်ကိုသာ မှိုင်တွေရင်းငေးနေသည့်နွေကမျက်နှာမကောင်းလှပေ။ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်းဘာမှမလုပ်ပေးနိုင်သည့် အနေအထားဖြစ်တာကြောင့် လက်ပိုက်ကြည့်ရုံသာတတ်နိုင်ခဲ့သည်။နွေသာတကယ်ဆုံးဖြတ်ပြီးရင် သူ့လူကြီးကိုခိုးပေးရလည်းဖြစ်၏။ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းများသည် ကျွန်တော့်ဘဝအတွက်သည်မျှလောက်အရေးပါ၏။
ကားပေါ်ရောက်သည်နှင့် နားကြပ်တပ်ကာတရားနားထောင်တတ်သည့် သုတအတွက်တော့တစ်ပူအေးရ၏။
အိတ်ထဲမှ ရေဘူးနှင့်ရှောက်သီးဆေးပြားဘူးကို အသူရာ,ထုတ်လိုက်သည်။ထို့နောက် ချာတိတ်နေရာနားသို့သွားလိုက်ပြီး ပုခုံးကိုလှုပ်နှိုးလိုက်၏။ချာတိတ်ပြောသလို အများအမြင်ကိုလည်း ကျွန်တော်ဂရုမစိုက်ပါပေ။ပတ်ဝန်းကျင်ကိုဂရုစိုက်နေရအောင် သူတို့ကချာတိတ်ဇက်ခေါက်မှာလောက်အရေးပါလို့လား။
"ချာတိတ် "
ချာတိတ်ကမနိုးသေးဘဲ သူ့သူငယ်ချင်းဖြစ်သူဆွေးကတော့ အသူရာ့ကိုမော့ကြည့်၏။ဆွေးတို့ဆိုသည်ကလည်း အသူရာစာသင်ပေးနေသည့်ကလေးများဖြစ်တာကြောင့်သိပ်တော့ပြသနာမရှိပေ။
"ချာတိတ်!ကလေးလေး ကားထွက်တော့မယ်၊ထတော့နော် "
"ဟင်!ဦးမောင် "
ထည်ဝါ့မျက်လုံးကိုပွတ်ကာ ကုန်းထလိုက်၏။
"ရော့မျက်နှာလေးသစ်လိုက်၊ပြီးရင်အိပ်ချင်ပြေအောင် ရှောက်သီးဆေးပြားလေးစား "
"ချစ်တယ် ဦးမောင် "
"ဟောဗျာ ကိုယ်လည်းချစ်ပါ့ကွာ "
အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် သူဘာပြောမှန်းတောင်သိရဲ့လားမသိ။ဒီကလေးကလေ တကယ်ကိုချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းတာ။တစ်နေ့တစ်ခြား မေတ္တာဓာတ်ကလေးဟာ ဒီကလေးအပေါ်ဆတိုးလာခဲ့ပြန်ပြီ။
အစ်ကိုသူနဲ့ထည်ဝါတို့ကိုကြည့်ရင်း ဆွေးပြုံးမိပြန်သည်။တစ်ဆက်တည်းမှာဘဲ ကျွန်တော်နဲ့လွန်းသာဆိုရင်,ဆိုပြီး ပိုင်စိုးပိုင်နင်းစိတ်ကူးယဉ်ပြီးမှ အရှက်သည်းရပြန်၏။အနောက်တစ်ခုံကျော်မှလွန်းကို ကျွန်တော်ငေးကြည့်မိပြန်၏။ကျွန်တော့်နတ်သားလေးဟာ ဘယ်အချိန်ကြည့်ကြည့် ကျွန်တော့်ကိုပြုံးစေနိုင်၏။
သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့အဖြူရောင်စည်းကိုမင်းက တားထားပြီးကာလာလေးဆိုးကာအဆင့်ပိုချင်နေသူကငါပါ။
ကျွန်တော်တို့ရဲ့ကားလေးသည် စတင်ရွေ့လျားလာခဲ့ပြီဖြစ်၏။ခရီးစဉ်တစ်လျှောက်လုံး ရယ်ရယ်မောမောဖြင့် လိုက်ပါစီးနင်းခဲ့ကြသည်။စီနီယာများ၏ အတွေ့အကြုံများကို နားထောင်ရင်း ကျွန်တော်တို့မသိသေးသည့် အကြောင်းအရာတစ်ချို့ကို သိခွင့်ရခဲ့၏။
_______________________________
အချိန်အားဖြင့် နံနက် ၈နာရီခွဲ။
တောင်ပေါ်လမ်းရောက်နေပြီဖြစ်တာကြောင့် ထည်ဝါနိုးလာခဲ့သည်။
"ဆွေး ရောက်တော့မှာလား "
"လင်းခေးမြို့ထဲဝင်နေပြီတဲ့ထည်ဝါ။ငါတို့သွားရမယ့်နေရာကခေါင်တော့ လမ်းဆင်းလျှောက်မှရလိမ့်မယ် "
"အွန်း "
ပတ်ဝန်းကျင်မှရှုခင်းတို့ကိုသာ ငေးကြည့်နေရင်းစကားစကိုဖြတ်လိုက်၏။ဦးမောင်ပေးထားသော ရှောက်သီးဆေးပြားကိုစားရင်း တစိမ့်စိမ့်ပြုံးမိပြန်၏။
ဒီလိုအလိုက်သိတတ်တဲ့ချစ်သူကိုရထားတာလည်း တစ်မျိုးလေးကြည်နူးရသားဘဲ ။
"နွေ"
"ပြောလေ သုတ"
"တစ်လမ်းလုံးတိတ်နေပါလား "
"အဟင်း ငါကဘာပြောရမှာလဲ။မင်းကလည်းနားကြပ်တပ်ပြီး တရားနားထောင်နေတယ်။အသူရာကျတော့လည်း ငါ့ညီကိုငမ်းနေတယ်"
လက်ထဲမှစာအုပ်ကို ဖတ်နေရင်းပင် အရယ်လေးစွက်ကာနွေပြောလိုက်၏။ဒီအချိန်ဘယ်သူနဲ့မှစကားမပြောချင်တာဆို ပိုမှန်လိမ့်မယ်။တိမ်ငယ့်ကိုစောင့်နေရတဲ့ ရက်တွေဟာ တကယ်ကိုပင်ပန်းလွန်းလှသည်။
"မင်းဘဲကြီးနဲ့ရော အခြေအနေဘယ်လိုလဲ "
"၁လနေရင်ပြန်လာခဲ့မယ်တဲ့"
"အဲ့တော့လွမ်းနာကျနေတာပေါ့ "
"လွမ်းစရာမလိုအောင်ကို ငါ့ရင်ဘတ်ထဲမှာတိမ်ငယ့်အတွက်နေရာအပြည့်ဘဲ "
"သိပ်လည်းစိတ်ဓာတ်မကျပါနဲ့ ငါ့ကောင်ရာ။မင်းလူကြီးက မသိမသာလေးမင်းကိုဂရုစိုက်တတ်တာ ငါတို့သတိထားမိပါတယ် "
"အဟင်း မဖြစ်နိုင်တာ။သူကငါ့ကိုခါးခါးသီးသီးငြင်းထားတာ။ငါကလည်းသူမှသူဖြစ်နေတော့အခက်သားကွာ "
"အရင်ကသူ့မှာအိမ်ထောင်ရှိတော့ မင်းကိုရှေ့ဆက်မတိုးစေချင်ခဲ့တာ။အခုသူက လူလွတ်တစ်ယောက်ဖြစ်သွားပြီလေ။မင်းမှာအခွင့်အရေးရှိပါတယ်ကွာ "
"အင်း ငါသူ့ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်။ငါ့အပိုင်ပစ္စည်းလေးကို တယုတယဖွက်ထားချင်တယ် "
"ကျွီ ..."
"ဟင်! ဘာဖြစ်တာလဲ"
"အမလေး ပလုတ်တုပ်"
"ဟဲ့ ကယ်ကြပါဦး "
အရှိန်ပြင်းစွာ မောင်းနှင်လာသည့် ကျွန်တော်တို့ကားသည် ရုတ်တရက်ဘရိတ်ဆောင့်အုပ်လိုက်တာကြောင့် ကားထဲရှိလူများမှာ အရှိန်မထိန်းနိုင်ဘဲယိုင်ထိုးကုန်၏။
"ဘာဖြစ်တာလဲ ကားဆရာ "
နွေလည်း အတော်လန့်သွားပေမယ့် ကားဆရာကိုလှမ်းမေးလိုက်၏။
"ကုန်တင်ကားက ကျွန်တော်တို့ကားဆီ အရှိန်နဲ့ဝင်လာတာဆရာ။အဲ့ဒါကို နောက်ကားတစ်စီးက အလယ်ကဖြတ်ခံလိုက်တာ။လူတော့လွင့်ထွက်သွားတာတွေ့တယ်"
"ကဲ အားလုံးခဏနားမယ်။လမ်းကြောင်းရှင်းမှဆက်သွားတာပေါ့ "
နွေကားပေါ်မှဆင်းကာ ကားနှစ်စီးတိုက်မိသည့်နေရာသို့သွားကြည့်လိုက်၏။ကလေးတွေပါတာကို ဘယ်သူကများရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိသူတို့ကိုသတ်ချင်ရတာလဲ။accidentဖြစ်သည့်နေရာမှာ ဘယ်သူ့ကိုမှမတွေ့ရတော့ဘဲ သွေးစက်များသာတွေ့ရတော့သည်။
ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို စူးစမ်းကြည့်တော့ပြေးမယ်ဆိုရင်တောင် တောအုပ်ထဲသို့ဘဲ ပြေးနိုင်လိမ့်မည်။
"ဒိုင်း "
"ဒိုင်း"
"ဒိုင်း "
တောအုပ်ထဲမှ မိုးပေါ်ထောင်ပစ်သည့် သေနတ်သံကိုကြားလိုက်ရသည်။
"အား "
ကားပေါ်ရှိကလေးများ အုတ်အုတ်ကျက်ကျက်ဖြစ်လာသည်။မနန်းမွန်လည်း ကားပေါ်မှဆင်းလာပြီး အကျိုးအကြောင်းမေးတော့သည်။
"ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ ဒေါက်တာနွေ၊ကလေးတွေသိပ်ကြောက်နေကြပြီ "
"အခြေအနေခဏစောင့်ကြည့်ကြတာပေါ့။တစ်ခုခုဆို ကျွန်တော်ရအောင်ရှင်းပါ့မယ် "
_______________________________
တောထဲသို့ပြေးဝင်သွားသောလူရဲ့နောက်သို့ ရိုးသစ်အမီလိုက်ရ၏။တိတ်ဆိတ်နေသော တောနက်ကြီးထဲတွင် သူ့သေနတ်သံဟာကောင်းကင်တစ်ခွင်လွှမ်းခြုံသွား၏။
"ရှပ် ရှပ် "
ခြေသံကြားရာ အနောက်ဘက်သို့လှမ်းကြည့်ရင်း သေနတ်ဖြင့်ချိန်လိုက်၏။တစ်လှမ်းချင်းနောက်ဆုတ်သွားပြီးနောက် ...
"ရှပ် ရှပ် "
"ဒိုင်း"
"ဒိုင်း"
"ထွက်လာခဲ့စမ်း ငါလိုးမသားရဲ့ ထွီ"
ခုနက ကားကိုကန့်လန့်ဖြတ်ဝင်ခံလိုက်တာကြောင့် မှန်ကွဲစများသည်ရိုးသစ်လက်မောင်းတွင် စိုက်ဝင်နေပြီး သွေးစက်တို့တစ်စက်ချင်းမြေပေါ်ကျနေ၏။နဖူးမှလည်းသွေးတို့စီးကျနေသည်။မှန်ကွဲစများကို အံကြိတ်ကာဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး မြေပြင်ပေါ်ပစ်လိုက်၏။မနာဘူးလားမေးရင် ကျွန်တော်လည်း လူသားတစ်ယောက်မို့နာတာပေါ့။သို့သော် သူ့အမိန့်တစ်ခွန်းသည် ကျွန်တော့်အသက်ထက်အရေးပါလှ၏။ဘာဘဲဖြစ်လာဖြစ်လာ မောင့်ကိုရအောင်ကယ်ဆိုသည့်အမိန့်စကားကို နာကျင်နေသည့်နှလုံးသားဖြင့် ခေါင်းညိတ်ခဲ့ရသည်။
"ဟမ့်! မင်းဘယ်ပြေးမလဲ ခွေးသားလေး "
"လွှတ်! ကျွန်တော့်ကိုလွှတ်"
"ဟ!ငါမင်းကိုxီးနဲ့ထောက်ထားတာမဟုတ်ဘူး။သေနတ်နဲ့ထောက်ထားတာ။လက်ညှိုးတစ်ချက်ကွေးတာနဲ့ သေကုန်မယ်။ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း! "
"ဟုတ် ဟုတ်"
အခုမှကြောက်ဒူးတုန်ကာ ကတုန်ကယင်ဖြစ်နေသည့်ကောင်ကို ဒူးခေါက်ကွေးမှပစ်ကန်လိုက်၏။ဒူးထောက်လျက်သား ပြုတ်ကျသွားပြီးသေနတ်ကိုပြန်ကောက်ဖို့လုပ်နေတာကြောင့် ခြေထောက်ဖြင့်အဝေးသို့ကန်ထုတ်လိုက်သည်။
ငါ့ကိုငတုံးထင်နေလို့လား ဒီကောင်။
"ဖြောင်း!"
"မင်းဘကြီးသေနတ်တော်တော်ကိုင်ချင်နေတယ်ဟုတ်လား ဟမ်!ငါ့ကိုငတုံးထင်နေလား "
"တောင်း..တောင်းပန်ပါတယ် ကျွန်တော့်ကိုမသတ်ပါနဲ့ "
"မင်းကြောင့် ငါချစ်ရတဲ့သူက သူ့ချစ်သူအတွက်ပူပန်နေတာကိုမြင်ခဲ့ရတာကွ။မင်းသေသင့်တယ်"
"နောက်မလုပ်တော့ပါဘူး "
"ငါသာအချိန်မီမလာရင် မင်းတိုက်သတ်လိုက်မှာလေ။အဲ့ကားထဲမှာပါတဲ့သူတွေအကုန် ဆရာဝန်တွေ၊ဆရာဝန်လောင်းတွေ။ငွေတစ်ခုအတွက်နဲ့ မင်းမှာစဉ်းစားဉာဏ်မရှိတော့တာလား "
"ကျွန်တော့်အမှားကိုသိပါပြီ၊မိန်းမကမီးဖွားခါနီး ငွေလိုလို့။လာခိုင်းတာနဲ့လုပ်လိုက်မိတာ "
"မင်းဆီလာသွားတဲ့ကောင်က မင်းမြတ်ခေါင်လား "
"မျက်နှာတောင်မမြင်ရပါဘူး၊ဒါပေမယ့် လက်ချောင်းတွေမှာLMKဆိုပြီး တက်တူးရှိပါတယ် "
"လင်းမြတ်ခေါင်?"
ရိုးသစ်ခပ်တိုးတိုးသာဆိုလိုက်၏။လောကထဲတောင်မရောက်သေးတဲ့ အပြစ်မဲ့တဲ့ကလေးတစ်ယောက်ကိုမိဘမဲ့ဖြစ်အောင်သူမလုပ်ရက်ပေ။မေတ္တာဆိုတာကို မခံစားဖူးသည့်ကျွန်တော်က သူ့ကလေးအပေါ်ထားသည့်ဒီလူ့မေတ္တာဓာတ်လေးကို လေးစားမိသည်။
"ခင်ဗျားမှာ အချိန်စက္ကန့်၃၀ရှိတယ်။ခင်ဗျားမိန်းမဆီ အသက်ရှင်ရက် ရောက်ချင်ရင် ကျွန်တော့်မျက်စိရှေ့ကအမြန်ပျောက်သွား "
"ကျေး...ကျေးဇူးတင်ပါတယ် "
သူ့ကိုကျေးဇူးတင်စကားပြောကာ ထိုလူက ဖနောင့်နှင့်တင်ပါးတစ်သားတည်းကျအောင်ပြေးသွားတော့သည်။ရိုးသစ်တစ်ချက်ရယ်လိုက်ကာ သေနတ်ကိုခါးကြားပြန်ထိုးလိုက်၏။
"Mission complete"
_______________________________
"ဆရာစောင့်နေတာလည်းတစ်နာရီလောက်ရှိပြီ။သမီးတို့ဘာလုပ်ကြမလဲ "
ကလေးမတစ်ယောက်၏အမေးကြောင့် နွေသက်ပြင်းချလိုက်၏။အားလုံးလည်းပင်ပန်းနေကြလေပြီ။
"ခဏနော် ဆရာသွားမေးပေးမယ် "
"ကားဆရာ ဘယ်နှယ့်လုပ်ကြမတုန်းဗျ"
"ဒီဘက်မှာ ဖြတ်လမ်းရှိတယ်တဲ့ဒေါက်တာ။အဲ့ကသွားရင်ရနိုင်မယ်ထင်တယ် "
"ဒါဆိုလည်းသွားကြတာပေါ့ဗျာ "
အချိန်တစ်နာရီကြာမောင်းနှင်ပြီးသည့်အခါ လင်းခေးမြို့မှကြိုဆိုပါ၏ဆိုသည့် ဆိုင်းဘုတ်လေးကိုတွေ့လိုက်ရ၏။လမ်းခရီးတွင်အချိန်ကြန့်ကြာခဲ့ပေမယ့်လည်း အခုလိုလုပ်အားပေးရမည့်နေရာလေးလို့ရောက်သည့်အခါ စိတ်ထဲကြည်နူးရပြန်၏။လမ်းတစ်လျှောက်တွင် ချယ်ရီပန်းများဝေဆာနေသည်မှာလည်း မျက်စိပဒေသာဖြစ်စေ၏။ရှမ်းပြည်၏အငွေ့အသက်တွေဟာ တကယ်လွမ်းမောဖွယ်ကောင်းလွန်းသည်။
"အားလုံးဘဲ ဒီကနေဆိုရင်နာရီဝက်လောက်လမ်းဆက်လျှောက်ရမယ်။ကားကဝင်လို့မရတော့ဘူး "
"ဟင်!လမ်းလျှောက်ရမှာကြီးလား "
"ဟာ!နာရီဝက်ကြီးတောင်"
တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ငြီးငြူသံများထွက်လာကြသည်။
"နှစ်ယောက်တစ်တွဲသေချာသွားမယ်။လူစုမကွဲစေနဲ့နော်။အနောက်မှာမနန်းမွန်ပါလိမ့်မယ် "
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ "
"ဟုတ်ကဲ့ပါရှင့် "
ရွာထဲရောက်ရင်ဖုန်းလိုင်းကမမိတော့တာကြောင့် နွေဒယ်ဒီ့ကိုဖုန်းခေါ်လိုက်၏။
"ဟယ်လို ဒယ်ဒီ"
"နွေရောက်တော့မယ်။အခုလင်းခေးမှာ "
"ဟုတ်ပါတယ်ရယ်။ပါပါးနဲ့ရှေးငယ်ကို ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ဖို့ပြောပေဦး "
"ဒါဘဲနော် ဒယ်ဒီ"
ဖုန်းချကာ အရှေ့မှအုပ်စုနောက်သို့အမီလိုက်ရ၏။နာရီဝက်ခန့်ခရီးဆက်ပြီးသည့်အခါ သူတို့သွားရမည့်ရွာလေးသို့ရောက်လာခဲသည်။ထိုရွာလေးသည် မနန်းမွန်၏ဇာတိမြို့လည်းဖြစ်၏။ရွာလေးကဝေးလံခေါင်ဖျားပေမယ့် နေချင်စဖွယ်လေးဖြစ်သည်။သစ်ပင်ကြီးများ အုံ့ဆိုင်းနေပြီး အိမ်တိုင်းလိုလိုတွင်အိမ်ရှေ့၌ကွပ်ပျစ်ခင်းထားကြ၏။အမျိုးသားများကပင်နီဝတ်စုံကိုဝတ်ဆင်ထားကြပြီးအမျိုးသမီးများကလည်းရိုးရာဝတ်စုံကိုဝတ်ဆင်ထားကြသည်။
"ပီနန်းတို့လာမယ်ဆိုလို ကျွန်တော်တို့ရွာထိပ်ကလာစောင့်နေတာ "
"ပီနန်း ကလေးတွေတည်းရမယ့်နေရာစီစဉ်ပေးထားလား "
"ကြိုက်တဲ့အိမ် ဝင်နေရုံဘဲ ပီနန်း။ဒီမှာကမြို့ပေါ်လောက်တော့မစုံဘူးပေါ့လေ "
နွေတို့အားလုံးကောင်လေးခေါ်သွားပေးသည့်အိမ်တွေဆီသို့ သုံးယောက်တစ်တွဲလိုက်ပို့လိုက်၏။ဒီနေ့ကအားလုံးပင်ပန်းနေကြပြီဖြစ်တာကြောင့် မနက်ဖြန်မှသာရွာသားတွေစုပြီးဟောပြောပွဲနှင့်ကျန်းမာရေးစစ်ပေးရန်စီစဉ်ထား၏။ရွာထိပ်တွင်ကျန်းမာရေးဆေးပေးခန်းတစ်ခုသာရှိသည်။ဆေးရုံဆေးခန်းလည်းမရှိတာကြောင့် ဒီရွာသားတွေအနေနဲ့အလွန်ဒုက္ခများလှသည်။
နွေ၊အသူရာနှင့်သုတက ရွာလူကြီးအိမ်မှာတည်းရတာဖြစ်သည်။ရောက်ကတည်းကအထုပ်ချကာ သုံးယောက်လုံးဖျာခင်းပြီးအိပ်လိုက်ကြတော့သည်။
_______________________________
"အောက် အီး အီး အွတ်"
လင်းကြက်တွန်သံကြားသည်နှင့်နွေလည်းနိုးလာရ၏။ခေါင်းရင်းမျက်မှန်ကိုယူကာတပ်လိုက်ပြီး စောင်နှင့်ခေါင်းကိုခေါက်လိုက်၏။ပြတင်းပေါက်တံခါးကို တုတ်ဖြင့်ထောက်ကာဖွင့်လိုက်တော့ ဟိုးခပ်ဝေးဝေး မြူစိုင်းနေသောခပ်ညှို့ညှို့တောင်တန်းကြီးကိုတွေ့လိုက်ရ၏။
"ဟိုနှစ်ကောင်ထတော့ "
နှစ်ယောက်စလုံးကို နွေလှုပ်နှိုးလိုက်ပေမယ့် တစ်ယောက်မှလှုပ်မလာကြပေ။
"ချာတိတ် ကိုယ့်ကိုနမ်း အာ..."
နှုတ်ခမ်းကြီးထော်ကာ နွေ့ကိုအတင်းဖက်နမ်းနေသည့် အသူရာ့ဖင်ကိုတစ်ချက်ထဲပိတ်ကန်လိုက်၏။
"အာ့ ဘာလို့ကန်တာလဲ နွေရာ "
အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့်ငုတ်တုတ်ထထိုင်ကာ သူ့ဖင်သူပွတ်ရင်းဆို၏။
"မေဘေးလေး ချာတိတ်မဟုတ်ဘူး။သူ့အစ်ကိုကွ "
"ချီး ယောင်သွားလို့ပါဟ "
"ခလော ခလော "
"ဟိုတစ်ယောက်ကိုလည်းကြည့်ပါဦး ကာလနဂါးသေလို့ ဝင်စားသလားမှတ်တယ်။ဒီလောက်ကမ္ဘာပျက်နေတာတောင် မနိုးဘူး "
သုတကိုမေးငေ့ပြကာ အသူရာကမကျေမချမ်းဆိုလေ၏။
"ငါနှိုးပါ့မယ်ကွာ မင်းသွားတော့ "
"ဒေါက် ဒေါက် "
"ဆရာလေးတို့ မနက်စာအသင့်ဖြစ်ပါပြီဗျ"
"အာ ကျွန်တော်တို့လာခဲ့ပါ့မယ်ဗျ"
ကောင်လေးထွက်သွားတော့မှ အမောင်ကာလနဂါးကိုနှိုးရ၏။အိမ်အနောက်ဘက်ရှိအုတ်ကန်တွင် အသင့်ဖြည့်ပေးထားသောရေကိုချိုးကာ အဝတ်အစားလဲလိုက်၏။ထို့နောက် သုံးယောက်သားအောက်ထပ်ဆင်းသွားလိုက်သည်။
"ဆရာလေးတို့လာထိုင်ပါဗျ"
"ဟုတ်ဘကြီး "
နွေတို့သုံးယောက် ခုံတန်းတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်၏။
"အိပ်ရတာအဆင်ပြေရဲ့လားဆရာလေးတို့။ဒီမှာက မြို့ပေါ်လောက်တော့ ပစ္စည်းပစ္စယမစုံဘူးပေါ့"
ရေနွေးကြမ်းသောက်ကာ ခေါင်းတစ်ညိတ်ညိတ်ပြောသည်ကဒီရွာ၏လူကြီးဖြစ်သည်။
"ပေါ့ ဒါကသမီးရဲ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ဆရာဝန်တွေ ဒေါက်တာနွေတစ်တစ်ခေတ်သျှား၊ဒေါက်တာအသူရာဦးမောင်၊ဒေါက်တာသုတကိုကိုတဲ့ "
"တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်ဗျ "
"ပေါ့လည်းဝမ်းသာပါတယ် "
"မောင်လေးတို့ ဒီမှာကတော့မနက်စာကို ဒီလိုဘဲစားကြတယ်။အဆင်မပြေရင်တစ်ခုခုစီစဉ်ပေးမယ်နော် "
"ရပါတယ်ဗျ အဆင်ပြေပါတယ် ။ပြီးရင် ရွာသားတွေစုပေးပါဦး "
"ဟုတ်ပြီ"
မနန်းမွန်ထွက်သွားပြီးသည့်နောက် နွေတို့မနက်စာကိုဆက်စားလိုက်၏။တို့ဟူးနွေးဆိုတာရှမ်းလူမျိုးတွေရဲ့ ရိုးရာအစားအစာလို့ပြောရတဲ့အထိ နာမည်ကြီးသည်မဟုတ်လား။
______________________________
"ချာတိတ် ဘာစားပြီးပြီလဲကလေး "
"ကျွန်တော်တို့တည်းတဲ့အိမ်ကတော့ ကျွေးတာအများကြီးပါ။ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်ကမစားတတ်တာနဲ့ နည်းနည်းဘဲစားခဲ့ရတယ် "
"အာ..ခဏလေး ကိုယ်ချာတိတ်အတွက်ကော်ဖီဖျော်လာတယ်။ရန်ကုန်ကနေ ပေါင်မုန့်ထုတ်တွေသယ်လာသေးတယ် "
ဦးမောင်က ယာယီတဲအတွင်းသို့ပြေးဝင်သွားပြီး ကော်ဖီဗူးနှင့်ပေါင်မုန့်ထုတ်ကိုကိုင်ကာ ပြေးထွက်လာ၏။
"ရော့ ကလေး။စားထားနော် အစာမရှိရင်ခေါင်းမူးမယ် "
"ချစ်တယ် ဦးမောင် "
ဦးမောင် မျက်လုံးကိုတည့်တည့်ကြည့်ကာ ထည်ဝါပြောလိုက်၏။တုံ့ပြန်မှုသည်အပြုံးတစ်ခုသာဆိုပေမယ့် ထည်ဝါ့အတွက်လုံခြုံရ၏။နွေးထွေးရ၏။
"ဟိုနှစ်ယောက် အလွမ်းသယ်ပြီးရင် လူနာလာကြည့် "
"လာပါပြီ သာသနာဖျက်ရယ် "
နွေစိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့အော်ပစ်လိုက်၏။သင်းတို့မှတ်ထားကြပါ။ငါနဲ့တိမ်ငယ်ယူပြီးခါမှ မျက်စိနောက်အောင်ချစ်ပြလိုက်မှာ။ငါ့ထက်နောက်မှမွေးတဲ့ကလေးက ရည်းစားနဲ့။ငါ့မှာတော့ အချစ်ကလိုက်လို့ပြေးရင်း ပြေးရင်းလိုက်ရင်းဖြစ်နေရတယ် အဟင်း။
"ဆရာလေး "
"ဗျာ..."
"ဆရာလေးပြုံးရင် နောင့်ယိင်း(ညီမ)သိပ်သဘောကျတယ် "
အသံဝဲဝဲလေးနှင့်၁၀နှစ်အရွယ် အတတ်လေးကချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းသည်။နွေပြုံးရင်လှတယ်လို့ လူတိုင်းကပြောကြသည်။ခံစားချက်တွေဖုံးကွယ်ချင်ရင်လည်း နွေပြုံးတတ်သလို ပျော်ရင်လည်းပြုံးတတ်ပါတယ်။
"နောင့်ယိင်းသဘောကျရင် ဆရာကအမြဲပြုံးပေးမှာပေါ့။ဆရာပေးတဲ့ ဆေးကိုမှန်မှန်သောက်။နေကောင်းသွားရင် ဆရာနေတဲ့နေရာကိုလိုက်ခဲ့လို့ရတယ် "
"တကယ် "
"အင်း "
ကလေးမလေးမျက်နှာဟာ ရွှင်လန်းသွားပြီး ဆေးထုပ်ယူကာပြန်သွား၏။အားလုံးက အဖွဲ့ကိုယ်စီဖြင့် လူနာကြည့်နေကြတာဖြစ်ပြီး ဟန်ကတော့ဆေးပေးသည့်ဌာနမှာဖြစ်သည်။
နေ့လည်ထမင်းစားတစ်ထောက်နားကြပြီးနောက် ကျန်းမာရေးအသိတို့ကို မျှဝေပေးကြ၏။နောက်တစ်ရက်ပြီးရင်တော့ ဒီရွာလေးကနေစွန့်ခွာရတော့မည်ဖြစ်သည်။
_______________________________
"သက်လွှာ "
"ပြောလေ ထည်ဝါ "
"ရော့ နူးရ်ငယ်ထည့်ပေးလိုက်တာ နင့်အတွက်တဲ့ "
ထည်ဝါကမ်းပေးလာသည့်အိတ်ကို သက်လွှာဖွင့်ကြည့်လိုက်၏။Skin careအစုံ၊နှုတ်ခမ်းနီကအစခြင်ဆေးဗူး၊လိမ်းဆေး၊မုန့်ထုပ်အဆုံးအပြည့်ဖြစ်၏။နှစ်ရက်လောက်ခရီးသွာွားတာကို ကိုကိုးငယ်ဟာဘယ်နှစ်ရက်လောက်ထင်နေလဲမသိတော့ပါဘူး။
"အမလေး သက်လွှာတို့ကိုအားကျတယ်ရှင်။နိုင်ငံကျော် ဒီဇိုင်နာရဲ့ချစ်သူလည်းဖြစ်ခွင့်ရ၊ဒီလိုသည်းသည်းလှုပ်အချစ်ခံရတာဟာ ဘယ်လောက်ကံကောင်းလိုက်သလဲနော် "
"အာ မသိမ့်နော် ဘာတွေပြောနေလဲမသိဘူး "
သက်လွှာလည်ဂုတ်ကိုပွတ်ကာ ချာကနဲလှည့်ထွက်သွားလိုက်၏။နှုတ်ခမ်းမှအပြုံးတို့သည် သူ့စိတ်ထဲကြည်နူးမှုကိုထင်ဟပ်စေ၏။
ထည်ဝါ့အနေနဲ့ကြည့်မယ်ဆိုရင် မသိမ့်သီရိကိုလုံးဝကြည့်မရပေ။ထက်မြတ်ကိုချုပ်ကိုင်လွန်းသည်။သူပိုင်သည့်ပစ္စည်းကို တစ်ယောက်ယောက်ကလုယူသွားခဲ့ရင် သူမရလည်းဖျက်ဆီးပစ်မည့် အတ္တကြီးသည့်မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ဘယ်သူနဲ့မှကြာကြာမတွဲသည့် ထက်မြတ်ကဒီတစ်ယောက်နဲ့မြဲနေတာတော့ အံ့သြစရာပါဘဲ။အဝေးမှာနှစ်ယောက်အတူမတ်တပ်ရပ်နေသည့် ထက်မြတ်နဲ့ဆွေးမြေ့ကိုကြည့်ကာသက်ပြင်းမောများချလိုက်၏။
"လွန်း ဂျူတီကုတ်ကဘာတွေပေကုန်တာလဲ "
"လူနာကူသယ်ပေးလိုက်တာ ပေကုန်တာထင်ပါရဲ့ "
"ချွတ်လိုက် ငါလျှော်ပေးမယ် "
"အာ အဲ့ဒါကြောင့်ငါ့အသည်းကိုချစ်နေရတာ "
ထက်မြတ် ဂျူတီကုတ်ကိုချွတ်ပေးလိုက်၏။
"မောင်က သိပ်ပျော်နေပုံဘဲနော် "
"ဟင်! မ"
"အင်း မောင့်ချစ်သူ၊တို့ကိုမေ့နေပြီတောင်ထင်တာ "
ထက်မြတ် မရဲ့လက်ကိုဆွဲကာ ဟိုဘက်သို့ဆွဲခေါ်သွား၏။
အဲ့အမျိုးသမီး ငါ့ကိုဘယ်လိုမျက်လုံးနဲ့ကြည့်နေသလဲ ငါသိတယ် လွန်း။ငါသိတယ်။
"မ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ။လူတွေအများကြီးရှိနေတာ ပွဲမရှာချင်စမ်းပါနဲ့ "
"ပွဲရှာတာတို့မဟုတ်ဘူးကွ!မင်းတို့နှစ်ယောက် လူမြင်ကွင်းတော့ရှောင်ပါဦးလား။ငါကမင်းချစ်သူဆိုတဲ့အသိလေးတော့ ကပ်စမ်းပါဦးထက်မြတ်လွန်းသာရဲ့ "
"ကျွန်တော် မကိုတကယ်နားမလည်တော့ဘူး။လူမြင်ကွင်းရှောင်ရအောင် ကျွန်တော်တို့ကဘာလုပ်နေလို့လဲ၊သူငယ်ချင်းနှစ်ဟောက်ကို အမြဲသမုတ်နေတဲ့ မကရောသိပ်မှန်တယ်ထင်နေလား "
"မိန်းမဆိုတာ မြွေမြွေချင်းခြေမြင်တယ်။ငါမင်းကို ချစ်သလို သူကလည်းမင်းကိုချစ်နေတာကိုငါသိတယ်။တစ်ခုခုနဲ့ယှဉ်ရွေးလာရရင် ငါဆိုတဲ့မိန်းမကဘယ်တော့မှမရှုံးစေရဘူး မောင် "
ထက်မြတ် ဆံပင်တို့ကိုစိတ်ရှုပ်ဟန်ထိုးဖွလိုက်၏။မရဲ့စကားတွေကို သူတကယ်ဘဲနားမလည်နိုင်တော့ပေ။
"ကျစ်!စိတ်ရှုပ်လာပြီ သွားတော့မယ်"
"ငါပြောတာမမေ့နဲ့ မောင်။ငါကဘယ်တော့မှ မရှုံးဘူး "
အဓိပ္ပါယ်မရှိသည့်စကားတို့ကို သူဆက်လက်နားမထောင်ချင်တော့ပေ။မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ထိုနေရာမှထွက်ခွာလာခဲ့သည်။
"အဆင်ပြေရဲ့လား လွန်း "
ထက်မြတ်ကိုအားနာသည့်မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် ဆွေးကကြည့်နေ၏။
"ပြေပါတယ် ကိုကိုရာ။စိတ်ထဲမထားနဲ့ "
"အင်း "
"ဂျူတီကုတ်လျှော်ပေးမယ်ဆို လျှော်ပေးလေကိုကို "
"အင်းအင်း "
_______________________________
ဒီရွာလေးမှာက ညနေ,နေဝင်ပြီဆိုသည်နှင့် တိတ်ဆိတ်သွားကြသည်။ရေနံမီးအိမ်ကို အခန်းထောင့်တွင်တင်ထားကာ လွယ်အိတ်ထဲထည့်လာသည့် ဘာသာပြန်စာအုပ်တစ်အုပ်ကို နွေဖတ်နေ၏။သုတကပုတီးစိပ်နေပြီး အသူရာကတော့ ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်သို့ထိုင်ငေးနေသည်။
"နွေ ..."
"ပြော"
စာအုပ်ထဲဈာန်ဝင်နေသည့် နွေကအသူရာ့ကိုခပ်ပြတ်ပြတ်ဖြေ၏။
"တိမ်ပင်လယ် သွားကြရင်ကောင်းမလား။မနက်ဖြန်ကလေးတွေကို ရေပြာအိုင်လိုက်ပို့မယ်ဆို "
ဖတ်လက်စစာအုပ်ကိုပိတ်ကာ နွေ့မျက်မှန်ကိုချွတ်လိုက်၏။အသူရာဦးမောင်ဆိုတာ သည်လိုကိုခြေများတဲ့ကောင်၊ဟိုဆိုသည်ကိုလည်းသွားလိုက်ရမှကျေနပ်တာဖြစ်၏။
"အင်း ငါယောက်ျားရရင်လိုက်ပို့မယ် "
"ဟ!မင်းအဲ့လိုမညစ်နဲ့၊ရည်းစားတောင်မရှိတဲ့မင်းက ဘယ်အချိန်အိမ်ထောင်ကျမှာလဲ "
"ဒါတော့မင်းသက်သက်စော်ကားတာ ငါ့ကောင်၊မင်းမှာရည်းစားရှိတိုင်း ငါ့ကိုနှိမ်နေတာအကြင်နာတရားမဲ့လိုက်တာ "
"ဟမ့်!ဒါကတော့ ကုသိုလ်ကံချင်းမတူဘူးလေကွာ"
အကျႌလည်ပင်းကိုခါကာ မျက်နှာကိုမော်ချီထားလိုက်၏။
"ဟိုနှစ်ကောင်ကိုက်နေကြပြန်ပြီလား "
သုတက အခုမှဘုရားရှိခိုးပြီးသည်ထင်၏။ပုတီးကိုလွယ်အိတ်ထဲပြန်ထည့်ကာ အသူရာ့ဘေးဝင်ထိုင်သည်။
"လာ သုတ။ဒီကောင် ငါ့ကိုအနိုင်ကျင့်နေတာ "
"မဟုတ်ဘူးသုတ ၊ငါကတိမ်ပင်လယ်သွားကြည့်မယ်လို့ပြောတာကို သူယောက်ျားရမှကြည့်တဲ့။ရည်းစားတောင်မရှိဘဲနဲ့ အဲ့ဒါတရားလားလို့ "
"အင်း နွေမှန်တယ်"
"ငါလိုးမသားတွေ လီးဘဲ။လာမခေါ်ကြနဲ့ "
လက်ခလယ်ထောင်ပြကာ ခြေကိုဆောင့်ပြီးအသူရာထွက်သွား၏။
"ဟားဟား "
နွေနှင့်သုတလက်ဝါးချင်းရိုက်ကာ ရယ်မောလိုက်ကြ၏။
" ဗျို့!ဆရာလေး ဆရာလေးတို့..."
"ငါတို့ကိုခေါ်နေတာလားမသိဘူး "
"ဟုတ်မယ် "
နွေနှင့်သုတ အသံကြားရာအောက်ထပ်သို့သွားရန်ထလိုက်သည်။
"ဟိုလဒနှစ်ကောင် ငါလည်းလိုက်မယ်"
"လိုက်ခဲ့ "
အခုထိမျက်နှာကို မှုန်ကုပ်ထားကာလဒအီးမှန်သည့်ရုပ်ဖြင့်နွေတို့အနောက်ကိုလိုက်လာ၏။
"ဒီကလူကြီးမင်းဘာများဖြစ်လို့လဲဗျ"
"ကျွန်တော့်မိန်းမမီးဖွားတော့မှာမို့လို့၊မြို့ပေါ်ကဆေးရုံတင်ဖို့ကလည်း ရွာမှာထော်လာဂျီတစ်စီးဘဲရှိတာ၊အဲ့ဒါမနက်ဖြန်မှပြန်ရောက်မှာ၊ပီနန်းကပြောတယ် ဆရာလေးတို့ကိုအကူအညီတောင်းကြည့်ပါလားတဲ့ "
"ဟုတ်ပြီ ကျွန်တော်တို့လိုက်ခဲ့မယ်ဗျ"
ချွေးသံတစ်ရွှဲရွှဲဖြင့် သူတို့ကိုအားကိုးတကြီးပြေးလာသည်ကို ဘယ်ပစ်ပယ်ရက်ပါ့မလဲ။သူတို့အလုပ်ဟာ ဘဟ်လောက်အခက်အခဲရှိနေပါစေ။လူနာ၏အသက်ကို ရအောင်ကယ်ကြမှာဖြစ်သည်။
"သုတကဆေးအိတ်ယူပြီးလိုက်ခဲ့နော် ရွာလူကြီးကိုလည်းအကြောင်းကြားခဲ့။ငါနဲ့အသူရာလိုက်သွားလိုက်မယ် "
ရွာသား၏ဦးဆောင်မှာနောက်ကိုလိုက်ကြရင်း အချိန်အားဖြင့်မိနစ်၂၀ကျော်ကုန်သွားပြီဖြစ်၏။သုတကလည်းတဖြည်းဖြည်းမီလာပြီဖြစ်သည်။ညဘက်ဖြစ်တာကြောင့် ဓာတ်မီးကိုသေချာထိုးရင်းလျှောက်ရသည်။နာရီဝက်ခန့်လမ်းလျှောက်ပြီးတော့ ဒီရွာတွင်တွေ့နေကျကွပ်ပျစ်နှင့်တွဲရက်အိမ်လေးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
"အနန်းရေ အနန်း ပီအိုက်ဆရာဝန်ခေါ်လာခဲ့ပြီ "
"ဟေ စိုင်းလူဆရာဝန်ပါလာခဲ့ပြီလား "
နွေတို့သူငယ်ချင်းသုံးယောက်အိမ်ပေါ်တက်လိုက်ကြ၏။
"အား ပီအိုက်ရေ ကယ်ပါဦး "
"အားလုံးအပြင်ထွက်ပေးကြပါနော်၊ကျွန်တော်တို့ကို အဝတ်သန့်သန့်လေးရယ် ရေနွေးတစ်အိုးအမြန်တည်ပေးပါ "
"ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ "
အသက်၅၀ကျော်ခန့်ဝဝဖိုင့်ဖိုင့် အမျိုးသမီးကြီးသည် အခန်းထဲမှအပြေးအလွှားထွက်သွား၏။
"အား !အမေရေ ကယ်ပါဦး နာတယ်လို့ အဟင့် "
"အစ်မစိတ်လျှော့ထား၊အသက်ကိုပုံမှန်ရှူမယ် ဖြည်းဖြည်းချင်းညှစ်မယ်နော် "
အသူရာနှင့်နွေ လက်နှစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကိုင်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းပွတ်ပေးလိုက်၏။မိခင်လောင်းသည် ချွေးစေးများပြန်ကာ အံကြိတ်အော်ဟစ်နေ၏။
သုတစောင်ကိုမကာ လက်အိတ်စွတ်ပြီးမွေးလမ်းကြောင်းကိုနှိုက်ကြည့်လိုက်၏။
"ရေမြွှာပေါက်ပြီးနေပြီ၊ခေါင်းတောင်မြင်နေရပြီ "
သူတို့နှစ်ယောက်ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။ဗိုက်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းနှိပ်ကာ ပါးစပ်မှလည်းတရစပ်ပြောနေ၏။
"အစ်မညှစ်မယ် 1 2 3 "
"အား !!!"
အသူရာနှင့်နွေ့ဆံပင်များသည် အုံလိုက်ကျွတ်ထွက်မတတ်ကျိန်းစက်နေလေပြီ။နှစ်ယောက်လုံး၏မျက်နှာသည်ရှုံ့တွနေပေမယ့် စိတ်ပျက်နေကြခြင်းတော့မဟုတ်ပေ။
"1 2 3 ညှစ်မယ် "
"အား !!!"
"အစ်မခေါင်းထွက်လာပြီ ညှစ်မယ် "
"အား !!!"
လေးယောက်လုံးသံပြိုင်အော်လိုက်ကြ၏။
"ထွက်လာပြီ ထွက်လာပြီ "
သုတလက်ထဲ သွေးချင်းချင်းနီနေသည့်နီတာရဲလေးဖြစ်သည်။ကလေးမိခင်သည်လည်း မျက်ရည်လေးဝဲနေ၏။သူတို့သူငယ်ချင်းသုံးယောက်သည်လည်း ပီတိဖြာကာမျက်ရည်များဝဲနေ၏။
"ကလေး ကလေးကအသံလည်းမထွက်ဘူး "
သုတစကားကြောင့် နွေကလေးကိုလက်လွှဲယူလိုက်၏။ခြေထောက်မှဇောက်ထိုးကိုင်ကာ ကျောကိုသုံးချက်ပုတ်လိုက်၏။တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ခေါင်းခါလိုက်ကြသည်။
"ဖိုးသားလေး ငိုစမ်း ငိုစမ်းလို့ "
နွေကျောကိုထပ်ပုတ်လိုက်၏။ဟင့်အင်း...ဒီကလေးသေလို့မဖြစ်ပေ။
"အူငဲ အူငဲ "
"အား မင်းကအဆိုးလေးဘဲကွာ "
အခုမှသာ သူတို့အားလုံးသက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။ကလေး၏အညစ်အကြေးများကိုသန့်စင်ပေးလိုက်ပြီးချက်ကြိုးဖျက်ကာထုံးပေးလိုက်သည်။သုတကအချင်းချကာမိခင်ကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးလိုက်ပြီး ကလေးကိုနို့တိုက်စေလိုက်သည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာလေးတို့ရယ် "
"ရပါတယ်ဗျာ ဒါကျွန်တော်တို့တာဝန်ပါဘဲ "
"အပန်းမကြီးဘူးဆိုရင် ကျွန်တော်တို့သားလေးကိုဆရာလေးတို့သုံးယောက်နာမည်ပါအောင် မှည့်ပေးခဲ့ပါလားဗျ။သားလေးမှာဆရာလေးတို့ပေးတဲ့အသက်ဘဲကျန်ပါတော့တယ် "
"အဲ့လိုကြီးမတွေးပါနဲ့ဗျာ။ကျွန်တော်စဉ်းစားပေးပါ့မယ်"
"အသူရာ မင်းတို့သဘောကရော "
"မင်းရဲ့သဘောက ငါတို့သဘောဘဲပေါ့ကွ "
"သျှားသုမောင် ဆိုရင်ရော "
"သျှား သု မောင် "
အနန်းသားလေးရဲ့နာမည်ကိုသံယောင်လိုက်ကာပြုံးလိုက်၏။
"သဘောကျလိုက်တာ "
"ဒါဆိုပြန်ခွင့်ပြုပါဦးဗျ"
"နောက်လည်းအချိန်မရွေး ကျွန်တော်တို့ရွာလာလည်ပါဦးဗျာ "
"ကောင်းပါပြီ"
_______________________________
နံနက်နေထွက်သည်နှင့်နွေတို့အဖွဲ့သားအားလုံးလူစုပြီးကြပြီဖြစ်သည်။နွေတို့တာဝန်ပြီးဆုံးသွားပြီဖြစ်တာကြောင့် ရေပြာအိုင်မှတစ်ဆင့်ရန်ကုန်သို့ပြန်ကြမည်ဖြစ်သည်။နွေတို့ပြန်မည်ဆိုတာကြောင့် ရွာသားများ၏လက်ဆောင်ပစ္စည်းများဖြစ်သည့်ကောက်ညှင်းထုပ်၊လက်ဖက်ခြောက်၊ကော်ဖီစသည်တို့ဟာအလျှံပယ်ဖြစ်နေသည်။ဘာမဟုတ်သည့်အချိန်လေးအတွင်းမှာပင် ဒီရွာလေးအပေါ်သံယောဇဉ်ဖြစ်မိ၏။
"ဟင့် ပီအိုက်တို့ကပြန်တော့မို့လား "
"ပီအိုက်တို့က ဧည့်သည်တွေလေ။မပြန်လို့ရမလား "
"နောက်လည်း နောင့်ယိင်ဆီလာလည်နော် "
"လာမှာပါဗျာ "
"ပေါ့တို့ရွာကို အခုလိုလာကူညီပေးတဲ့အတွက်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။အင်း သွားကြပါတော့ ငိုမိတော့မယ်။ရေပြာအိုင်ကိုလမ်းညွှန်ဖို့ ရွာသားတစ်ယောက်ထည့်ပေးလိုက်မယ် "
ရွာလူကြီးဟာ ကွမ်းဝါးနေသည့်ပါးစပ်ရဲရဲကိုအံကြိတ်ထားကာ မျက်ရည်မကျစေရန်မျက်နှာလွှဲလိုက်၏။နွေတို့သည်လည်း အားလုံးကိုနှုတ်ဆက်ကာ အိမ်ပြန်ခရီးကိုစတင်လိုက်ကြ၏။
ရေပြာအိုင်သည် ရှမ်းပြည်နယ်တောင်ပိုင်း၊ရွာငံဒေသတွင်တည်ရှိသော ရေအိုင်တစ်ခုဖြစ်သည်။ရွာငံမှတောင်ဘက်သို့ ရွာငံ_အောင်ပန်းလမ်းမကြီးအတိုင်း(၁၅)မိုင်ခန့်စီးသွားရသည်။လမ်းရဲ့ညာဘက်တွင် တောကြယ်ရွာ၊မြသပိတ်ရေပြာအိုင်သို့ဟူသည့်လမ်းညွှန်ဆိုင်းဘုတ်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
"အားလုံးအိတ်တွေကားပေါ်ထားခဲ့၊မှတ်တမ်းတင်ဖို့ ဖုန်း၊ကင်မရာတစ်ခုခုယူခဲ့လို့ရတယ်။ဒီကနေတော့ လမ်းဆင်းလျှောက်မှရမယ် "
ကလေးများအားလုံးသူတို့အိတ်ထဲမှ ဖုန်း၊ကင်မရာအသီးသီးထုတ်ကာနှစ်ယောက်တစ်တွဲလျှောက်ကြ၏။လမ်းပြ၏ဦးဆောင်မှုနောက်သို့ နွေတို့တစ်ဖွဲ့လုံးလိုက်ကြရသည်။အသူရာကတော့ ထုံးစံအတိုင်း သူ့လင်တောင်မောင်လက်ကိုဆွဲကာအောင်နိုင်သူလိုထွက်သွားပြန်ပြီဖြစ်၏။ထိုဆိုင်းဘုတ်ညွှန်ပြထားသည့် မြေသားလမ်းခွဲထဲသို့သူတို့ဆက်သွားကြသည်။
"အာ့ "
"ဂရုစိုက်လေ ဟန် "
"ကျေးဇူး နွေ "
ဟန်ကခြေထောက်ခေါက်ကာလဲသွားသည်မို့ နွေထိန်းပေးလိုက်၏။
နွေ့မျက်ဝန်းတွေကိုဟန်ငေးကြည့်လိုက်၏။ရင်ဘတ်ထဲစို့တက်လာတဲ့ခံစားချက်ကို ဘယ်သူကများသတိမူမိခဲ့သလဲ။
ငါရှိတဲ့အရပ်ကိုမျက်နှာမူပါ။
နင့်ကိုမေတ္တာတွေပေးနိုင်ပါတယ် နွေ။
သူ့မေတ္တာတွေကျ အဖိုးတန်ပြီး
ငါ့မေတ္တာတွေကိုတော့ဘယ်လိုဈေးဖြတ်လိုက်သလဲ နွေ။
နင်ချစ်တဲ့သူနဲ့ပေါင်းဖက်တဲ့အခါ ဂုဏ်ယူစွာနဲ့အဲ့မင်္ဂလာပွဲကို ငါတက်မယ်။
ဒီကမ္ဘာမှာ နင့်ကိုအသက်တမျှချစ်ဖူးပြီး၊နင့်မေတ္တာတွေပြန်မရခဲ့တဲ့ သနားစရာအမျိုးသမီးအဖြစ်ဒိုင်ယာရီလေးအဆုံးသတ်မှာရှိနေမှာပေါ့ ငါ့ရဲ့ရေသောက်မြစ်လေး နွေ။
"ကလေးတွေလူစုမကွဲစေနဲ့နော် "
"ဟုတ်ကဲ့ "
အားလုံးတစ်ပြိုင်နက်တည်းအော်လိုက်ကြ၏။
မိုင်တစ်ဝက်ခန့်လောက်လမ်းလျှောက်ပြီးသည့်နောက်ဆုံး စိမ်းပြာမှိုင်းညှိုု့နေသောမြသပိတ်ရေပြာအိုင်ကြီးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
"ဓာတ်ပုံရိုက်ချင်ရိုက်ကြ၊ပြန်ခါနီးလူစုမယ် "
ကျောက်တုံးတစ်တုံးပေါ်တွင်သာ နွေထိုင်ကြည့်နေလိုက်၏။ကလေးများကတော့ ကန်ကိုဓာတ်ပုံရိုက်သူကရိုက်၊ကန်ကြီးကိုနောက်ခံထားကာselfieဆွဲသူကဆွဲနေကြ၏။
ရေပြာအိုင်သည် နေရောင်ကျရောက်သည့်အပေါ်မူတည်ပြီး ရေဟာမြသပိတ်အပြာရောင်ကဲ့သို့ပြောင်းသွားတတ်သည်ဟုဆိုကြ၏။အနီးပတ်ဝန်းကျင်တွင် ရေအိုင်ကြီး၊ရေအိုင်ငယ်များစွာရှိကြပေမယ့် အားလုံး၏။ရေအရောင်မှာပုံမှန်ဖြစ်သည်။ရေပြာအိုင်သည် ပေ(၇၀)ပတ်လည်ရှိပြီး အနက်ဘယ်လောက်ရှိသည်ကိုတော့ မည်သူမျှမခန့်မှန်းနိုင်သေးပေ။
အိမ်ပြန်ခရီးလည်းဆက်ရဦးမည်ဖြစ်တာကြောင့် တစ်နာရီကျော်ကြာစောင့်ပေးပြီးနောက် ရန်ကုန်သို့ပြန်ရန်ခရီးစတင်ထွက်ခွာကြရတော့သည်။
အမှန်တိုင်းပြောရရင် မောင်မင်းကိုသိပ်လွမ်းနေပါတယ် နွေ့တိမ်ငယ်။
အမှတ်တရများစွာကိုဖန်တီးချင်တယ်။တိမ်ငယ့်လက်ကိုဆွဲ သမီးလေးကိုချီပြီး ကမ္ဘာအနှံ့ခရီးထွက်ချင်တယ်။
တိမ်ငယ်က မောင်ဒီသံသရာမှကောက်ရခဲ့တဲ့မေတ္တာအနွေးဓာတ်လေး။မဟုတ်ဘူး သံသရာအဆက်ဆက် မောင်ထွေးပွေ့ချင်တဲ့ မေတ္တာဓာတ်ကလေး။
တိမ်ငယ့်ပုခုံးစွန်းပေါ်ကြွေကျတဲ့ သစ်ရွက်လေးဟာမောင်ဖြစ်ခွင့်ရှိမလား။
တိမ်ငယ့်မေတ္တာဓာတ်ကိုလွှမ်းခြုံခွင့်ရှိသူဟာ မောင်ဖြစ်နိုင်မလား။
လွမ်းပါတယ် နွေ့တိမ်ငယ်။ဆောက်တည်ရာမရအောင် မောင်သိပ်လွမ်းနေရပါတယ်။
_______________________________
ထိုင်းနိုင်ငံ၊ရနောင်းမြို့၊DAWNစံအိမ်တော်၌;
စံအိမ်တော်ကြီးထဲတွင်လူများစွာပြေးလွှားရင်း ရှုပ်ယှက်ခတ်နေကြသည်။အကြောင်းမှာ သူတို့ခေါင်းဆောင်၏ နောက်သို့ပြေးလွှားလိုက်နေကြရခြင်းကြောင့်ဖြစ်၏။
"ခေါင်းဆောင် စိတ်ထိန်းပါ "
"ခွေးကောင်တွေ ထွက်သွားကြစမ်း "
ZANE အခန်းတံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်၏။သမီးဟာ ကုတင်ပေါ်မှာငိုယိုနေသည်။ဒါရီ့ကိုပိတ်အဖြူကြီးအုပ်ထားသည်။ဘာတွေလဲ သူမရှိတဲ့တစ်ရက်အတွင်းဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ။
ZANEသူ့ခေါင်းကိုဖိထားကာ မျက်လုံးများကဂဏှာမငြိမ်တော့ပေ။နားထဲမှာကြားနေရတာ သမီးကငိုနေတယ်။ဒါရီ ဒါရီကသူ့ကိုခေါ်နေတယ်။
"သေဆုံးချိန် ညနေ၄:၁၅မိနစ်ပါ ခေါင်းဆောင် "
"ထွက်သွား!ပေါက်ကရတွေလာမပြောနဲ့။ငါသေနတ်နဲ့မပစ်ခင်မင်းထွက်သွားတော့ "
ဆရာဝန်ကိုသေနတ်နဲ့ချိန်ကာ သွေးရူးသွေးတန်းပြောမိသည်အထိ သူသတိလွတ်ကုန်၏။
"ဟင့် မားထယို့။ခွန်ရီနိုတော့ဝူး မားကခွန်ရီ့ကိုမရှစ်လည်းရရယ် ညော် ညော်ရို့။ထပါ ထပါညော်"
သူ့မားကို လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြင့်နှိုးနေသည့် သူ့သမီးကိုကြည့်ရင်းသူပိုသွေးပျက်ရ၏။သူပြိုလဲလို့မဖြစ်ပေ။သမီးအတွက်သူသန်မာရမယ်။အင်း သူသန်မာရမယ်။
"ခွန်ရီ ပါးဆီလာနော်။မားကလေ ကြယ်လေးအဖြစ်နဲ့ခွန်ရီ့ဘေးမှာအမြဲရှိနေမှာ။ခွန်ရီပြောချင်တာတွေ မားဆီစာရေးပို့လို့ရတယ် "
"ရွှတ် တကယ်ယား"
"အင်း အဲ့ဒါကြောင့်ခွန်ရီကမငိုနဲ့တော့။ခွန်ရီငိုရင် ပါးလည်းငိုချင်တယ် "
"ခွန်ရီနိုတော့ဝူး၊ပါးလည်းနိုနဲ့ "
သူ့လက်ဖဝါးသေးသေးလေးဖြင့် တိမ်ယံ့မျက်ရည်တွေကိုသုတ်ပေးလာသည်။သမီးလေး၏ နဖူးကိုတိမ်ယံနမ်းလိုက်၏။
သမီးလေးကိုအစ်ကိုနဲ့စိတ်ချပါ ငါ့ညီမရေ။နောက်ဘဝတွေမှာ မင်းရဲ့အစ်ကိုတစ်ယောက်အဖြစ်စောင့်ရှောက်ပေးချင်တယ်။
တစ်ယောက်ထဲအားငယ်နေရတဲ့အခါ မောင့်ရင်ခွင်ကိုလိုအပ်တယ်။
ငါပြိုလဲပြလိုက်လို့မဖြစ်တဲ့အခိုက်အတန့်မှာ ငါ့မျက်ရည်တွေကိုမောင့်ဆီမှာဖွင့်ချချင်တယ်။
မောင်ရေ ...အရင်လိုlollipopစားတိုင်းစိတ်ညစ်စရာတွေပျောက်မသွားခဲ့ဘူး။မောင့်ရဲ့လက်ကိုင်ပုဝါလေးဟာလည်း မောင့်ကိုယ်သင်းရနံ့လောက်အမောမပြေစေပြန်ဘူး။
ငါလိုအပ်တာ မောင့်ကိုပါ။မောင်ဆိုတဲ့ဖြစ်တည်မှုကသာ ငါ့အတွက် လိုအပ်တာ။
1.8.22
Maple Lynn🍁
(AN/ဆယ်ရက်ကျော်လောက်ပျောက်သွားခဲ့မိတယ်။မျှော်နေတဲ့သူရှိလားမသိပေမယ့် ပြန်လာပါပြီလို့ဘဲပြောပါရစေ။စိတ်ဓာတ်တွေအရမ်းကျနေတာမို့ မိုတီလေးဖြစ်ဖြစ်၊မန့်လေးတစ်ခုလောက်ဖြစ်ဖြစ်ချန်ခဲ့ပေးလို့ရမလား။အမောပြေစရာဒါလေးတွေဘဲရှိလို့ပါ။ဒီကြားထဲဆေးရုံကလည်းတက်လိုက်ရတော့ ပျက်ကွက်ခဲ့တာတွေအတွက်တောင်းပန်ပါတယ် )

ရေပြာအိုင်ပါ။pic-crd