ေလွကားထစ္ကို ခ်ိဳးေကြ႕ေကြ႕လိုက္ျခင္းပင္ အျပင္ဘက္သံပန္းတံခါးမွာခ်ိတ္ပိတ္ထားခဲ့သည့္ ေသာ့ကိုမျမင္ရလ်င္ သိဒၶိေရာက္ေနၿပီပဲ ဟု တမန္က သေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။
ေစ့႐ုံေစ့ထားေသာသံပန္းကို တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းဆြဲဖြင့္သည့္အသံေၾကာင့္ အထဲကသစ္သားတံခါးကပါ ပြင့္လာကာ မ်က္ႏွာတစ္ခုထြက္ျပဴလာသည္။
" သိဒၶိ.."
သိဒၶိကသူ႕ကိုျပန္ႏႈတ္မဆက္ပါ။ရႈတည္တည္႐ုပ္နဲ႕သာအိမ္ထဲကိုျပန္ဝင္သြားသျဖင့္ သူလည္းပဲေနာက္ကေနလိုက္ဝင္လာရပါသည္။
ဒီအိမ္က သိဒၶိရဲ႕အိမ္...အိမ္ဆိုေပမယ့္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းသာပါပဲ။စားပြဲတစ္လုံးနဲ႕ခုံႏွစ္လုံးအျပင္ ဘာပရိေဘာဂမွမရွိ။အိပ္ရာေတာင္ သူလာအိပ္ျဖစ္မွာေမြ႕ရာတစ္တုံးဝယ္ထည့္ထား႐ုံသာ။ေအာက္ထပ္မွာကေဈးဆိုင္ေတြ အေပၚထပ္က လူေနအိမ္။အိမ္ေရွ႕ကလည္း ၿမိဳ႕မေဈးႀကီးကိုသြားေသာလမ္းမို႔ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြ ဆိုင္ေတြနဲ႕ အခ်ိန္ျပည့္စည္ကားရႈပ္ေထြးေနတတ္သည္။ဒါေပမယ့္ အေပၚထပ္လူေနတိုက္ခန္းေတြဆီကိုက်ေတာ့ တစ္ခန္းစီအတြက္ေလွကားသီးသန႔္နဲ႕မို႔ တစ္ခန္းနဲ႕တစ္ခန္းဆုံစည္းပတ္သတ္စရာမရွိ။တံခါးမႀကီးနဲ႕သံပန္းႏွစ္ထပ္လုံးကိုပိတ္ထားလိုက္လ်င္ အျပင္က အသံဗလံေတြကလည္းအထဲကိုဝင္မလာနိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေလာကႀကီးနဲ႕အဆက္အသြယ္ျပတ္ကာ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းသြားတတ္ပါသည္။
ဒီတိုက္ခန္းကေလးကို သိဒၶိဝယ္ထားတာၾကာၿပီ။ရွိမွန္းေတာင္ ဘယ္သူမွသိပ္မသိ။သိဒၶိကိုယ္တိုင္လည္းသိပ္မလာပါ။သူ႕အလုပ္ထဲကဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံဖို႔လိုတဲ့အခါမ်ိဳး...သူငယ္ခ်င္းေတြစုကာ ေဟးေလးဝါးေလးလုပ္ခ်င္တဲ့အခါမ်ိဳးေလာက္သာသုံးတာ။တမန္ဒီကထြက္သြားၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ ပထမဆုံးျပန္ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္တုန္းက ေမေမတို႔ကလည္းမရွိ။သူကလည္းဘယ္သူ႕အိမ္ကိုမွတက္မေနခ်င္တာကိုသိသြားတဲ့ သိဒၶိက သူ႕ကိုဒီတိုက္ခန္းေလးရဲ႕ ေသာ့ကိုေပးခဲ့ပါသည္။
" တည္းခိုခန္းတစ္ခုခုတက္ေနလည္းရပါတယ္ကြာ.."
သူအားနာသျဖင့္ ျငင္းေတာ့ျငင္းပါေသးသည္။တကယ္ဆိုေမေမတို႔မရွိေပမယ့္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ေနလည္းရတာပဲ။သူကကို မသြားခ်င္တာ။အိမ္မွာျပန္ေနလ်င္ သူေရာက္ေနေၾကာင္း တျခားလူေတြသိသြားၾကမွာေပါ့။သူအဲ့ဒီလိုေျပာမိသျဖင့္ သိဒၶိကေတာ္ေတာ္ပင္စိတ္ဆိုးပါသည္။
" ေဟ့ေကာင္ ယူဆိုယူသြားလိုက္... ေနာက္တစ္ခြန္းထပ္ေျပာရရင္ မင္းကိုငါဆြဲထိုးပစ္လိုက္မယ္..."
ဆြဲထိုးခံရမွာကိုေၾကာက္လို႔မဟုတ္ေပမယ့္ သိဒၶိစိတ္မဆိုးေအာင္ တမန္ေသာ့ကိုယူထားလိုက္ရပါသည္။တကယ္ေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ေနစရာအေၾကာင္းလည္းမရွိလွပါ။ဒါေပမယ့္ စိတ္ကကို ေနရာေဟာင္းကိုမျပန္ခ်င္ အရင္ကသိခဲ့ဖူးသူေတြကို မေတြ႕ခ်င္မဆုံခ်င္ျဖစ္ေနတာ သူဘာတတ္နိုင္မည္နည္း။ျဖစ္ခဲ့သမွ်အတြက္ ဘယ္သူ႕ကိုမွသူအျပစ္မတင္ေတာ့ပါ။ဘယ္သူ႕အျပစ္မွမဟုတ္။သူ႕အျပစ္သက္သက္ပဲ။သူသာ အဲ့ဒီညက မေသာက္ခဲ့လ်င္ မမူးခဲ့လ်င္... ၿပီးေတာ့ အိမ္ကိုေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းျပန္ကာ အဲ့ဒီၿခံကိုမသြားခဲ့ရင္ ဒီလိုျပႆနာမ်ိဳးနဲ႕ႀကဳံဆုံစရာမရွိ။
ဒါေပမယ့္ သူရွက္ပါသည္။နာပါသည္။တသက္လုံး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဆင္ျခင္ေစာင့္ထိန္းလိမၼာခဲ့ပါလ်က္ သူနာမည္ပ်က္ရေသးလ်င္ ဘာေၾကာင့္မ်ားထိန္းခ်ဳပ္ေစာင့္စည္းေနဖို႔လိုအပ္ေတာ့မွာလဲ။ဒီဆင္ေျခနဲ႕ သူကိုယ့္စိတ္ကိုယ္အလိုလိုက္ေနမိတာပင္။တကယ္ေတာ့ သူစိတ္ေလေနတာ။
အခုအလုပ္အတူလုပ္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ေက်ာင္းမွာတုန္းက တမန္နဲ႕အလြန္တရာပင္ခင္ခဲ့ၾကလ်က္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့လည္း လုပ္ငန္းအတူတူလုပ္ေနၾကတဲ့လူေတြ စစခ်င္းကပင္လ်င္ တမန႔္ကိုလည္းေခၚခဲ့ေပမယ့္ ဘြားရဲ႕အလုပ္မွာဝင္ကူခ်င္တဲ့တမန္က သူတို႔ေခၚတာကိုမသြားျဖစ္ခဲ့ပါ။အခုမွ တမန္ကလွမ္းဆက္သြယ္ကာလာခ်င္တယ္ဆိုေတာ့လည္း ဝမ္းသာအားရႀကိဳဆိုၾကလ်က္ သူတို႔အလုပ္ေတြထဲတြဲေခၚသည္။လူငယ္ေတြမို႔ ေလာဘတႀကီးခ်ဲ့ထြင္ထားတဲ့အလုပ္ေတြကလည္းမ်ားလွကာ ေနာက္ထပ္လည္းထပ္တိုးဖို႔သာရွိသျဖင့္ တမန႔္လို ယုံၾကည္ရသည့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေရာက္လာတာသည္ သူတို႔အတြက္တအားတိုးတာပင္။
တမန႔္အတြက္လည္း အသစ္အဆန္းမကြၽမ္းက်င္ေသးေသာအလုပ္ေတြကို နားလည္လိုက္မွီလာေအာင္ႀကိဳးစားေနရသျဖင့္ ခ်မ္းကေလးကိုေမ့ထားဖို႔အဆင္ေျပေလသည္။သို႔တိုင္ေအာင္ ေလေန ေတေနသည့္စိတ္ကို အလုပ္ထဲမွာတအားႏွစ္ကာ ပုံထည့္ထားသျဖင့္သာ လြတ္ထြက္မသြားေသး႐ုံရွိလ်က္ ..အခုလို အလုပ္ေတြထားၿပီး ခဏျပန္လာသည့္အခ်ိန္ဆိုလ်င္ တမန္သည္ေလလြင့္ခ်င္ေနေသာစိတ္ကိုအစိုးမရနိုင္ေပ။
ေသာ့ ယူထားမိလိုက္တာလည္းေကာင္းေတာ့ေကာင္းတာပါပဲ။ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္လတစ္ခါ သုံးလတစ္ခါ သူျပန္လာျဖစ္တိုင္း ဒီတိုက္ခန္းေလးမွာပဲေနသည္။တခါတေလက်ေတာ့လည္း သိဒၶိကသူေရာက္လာတာကိုသိလိုက္ကာ တခါတေလေတာ့လည္းမသိလိုက္ခင္ပင္ သူျပန္ထြက္သြားတတ္သည္။ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ မေန႕ကမနက္ေစာေစာပိုင္းမွာပဲ တမန္ေရာက္လာတာပါ။ေစာလြန္းသျဖင့္ ေမွာင္ေနဆဲ။တညလုံးနီးပါးကားစီးလာရတာမို႔ ေညာင္းညာေနသည့္ တမန္က ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲထိုးအိပ္ေနကာ ေနအေတာ္ျမင့္မွနိုးသည္။မေန႕ကတစ္ရက္လုံးလုပ္စရာရွိတာေတြေလ်ာက္လုပ္ၿပီးေသာအခါ ဒီေန႕ေတာ့ သိဒၶိဆီကိုသြားလိုက္ရဦးမလားလို႔သူစဥ္းစားေနဆဲပါပဲ။
" ငါေရာက္ေနတာမင္းဘယ္လိုသိလဲ.."
" မင္းမွမေျပာတာ.. ငါကဘယ္လိုလုပ္သိမလဲ.....မသိပါဘူး.... "
ေသာက္လက္စျဖစ္ပုံရသည့္ ေဖာက္ထားေသာဘီယာဘူးကို ေကာက္ေမာ့ၿပီး သိဒၶိကေျဖသည္။တမန္က သူ႕ကိုမၾကည့္ပါ။အေပၚကထပ္ဝတ္ထားသည့္ ဂ်ာကင္ဖားဖားကိုျဖဳတ္ကာ ထိုင္ခုံတစ္လုံးေပၚျဖန႔္တန္းလႊားတင္ေနသည္။
" သိလို႔မဟုတ္ဘူး...ထင္လို႔ေရာက္လာတာ...."
အရင္ကမျဖဴလွေသာ္လည္း လတ္ဆတ္စိုေျပေသာ တမန႔္အသားအရည္မွာ ခရီးအသြားမ်ားသျဖင့္အခုေတာ့ညိုကာေနၿပီ။ပုံသြင္းစရာမလိုေအာင္ တမင္ညွပ္ထားတဲ့ ဆံပင္ကခပ္တိုတိုနဲ႕ ... မနက္ကရိပ္ထားပုံမရေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးမုတ္ဆိတ္ေမႊးငုတ္တိုတို႔က ေမးရိုးနဲ႕ႏႈတ္ခမ္းတဝိုက္မည္းရိပ္ထင္ကာရွိန္းျမေနၾကသည္။အၾကမ္းခံေသာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအေရာင္မြဲ...စြပ္ရသြပ္ရလြယ္ေသာတီရွပ္ေတြသာေကာက္ေကာက္ဝတ္တတ္တာမို႔ အရင္ကလို ရွပ္အကၤ်ီအေရာင္ေဖ်ာ့ေလးေတြနဲ႕ ပုဆိုးရွည္ရွည္ဝတ္ကာ အလိုလိုေနရင္း လူလိမၼာ လူေအးေလးပုံထြက္ေနေသာ တမန႔္ပုံစံက လုံးလုံးလ်ားလ်ားပင္ေပ်ာက္ကြယ္ေနကာ ခႏၶာကိုယ္က ပိုပိန္သြယ္သြားသလိုထင္ရေပမယ့္ က်စ္လစ္လ်က္မာေက်ာအၾကမ္းခံလာပုံလည္းေပါက္ေနပါသည္။သိဒၶိသည္ ဘာေတြကမွန္းမသိ စိတ္ၾကမ္းလူၾကမ္းႀကီးပုံေပါက္ေနေသာ ညီကို တေမ့တေမာေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိပါသည္။
" ထင္လို႔? "
" ငါ့ကိုမေန႕ကညေနက ခ်မ္းမြန္လာေမးတယ္ တမန္... မင္းဒီမွာေရာက္ေနသလားတဲ့... မင္းနဲ႕ေတြ႕သလားတဲ့... သူမင္းကိုေတြ႕လိုက္တယ္လို႔ထင္တယ္တဲ့ "
တမန္သည္ အခုမွစိုးရိမ္တႀကီးရင္ထိတ္သြားကာ..
" မင္းဘာေျပာလိုက္လဲ.."
" မေတြ႕ဘူးလို႔ေျပာလိုက္တာေပါ့... တကယ္လည္းေတြ႕မွမေတြ႕တာ.... ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာမင္းမ်ားေရာက္ေနသလားလို႔ထင္ၿပီးေတာ့ ဒီမနက္ထလာခဲ့တာ... ဒါျဖင့္ ခ်မ္းကမင္းကိုတကယ္ေတြ႕ခဲ့တာေပါ့"
ဟုတ္ပါရဲ႕ ခ်မ္းကေလးဟာတကယ္ပဲ သူ႕ကိုေတြ႕လိုက္ေသးတာေပါ့။တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒါသူ႕အျပစ္ပါ။သူမေအာင့္အည္းနိုင္လိုက္တာ။
ဘာအလုပ္မွမရွိ။မိသားစုလည္းမက်န္ရစ္သည့္ ဒီေနရာကို သံေယာဇဥ္မျပတ္စြာ ညွို႔ခ်က္မိထားေသာ သားေကာင္တစ္ေကာင္လို တဝဲလည္လည္နဲ႕ခဏခဏျပန္လာေနရသည့္အေၾကာင္းရင္းက တစ္ခုတည္းသာပါပဲ။ခ်မ္းဆိုတဲ့ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေငးေမာေမွ်ာ္ၾကည့္ဖို႔ကလြဲရင္ ဘာမ်ားရွိဦးမွာလဲ။
ခ်မ္း ဘယ္ကိုသြားတတ္တယ္ ဘယ္ကိုလာတတ္တယ္ ဘာေတြႀကိဳက္တတ္တယ္ဆိုတာ အၿမဲတမ္းနီးနီးကပ္ကပ္ေနလာသည့္ တမန္ကအသိဆုံးပဲမဟုတ္လား။အေနာက္ကတေကာက္ေကာက္လိုက္စရာမလိုပဲ လမ္းကဆိုင္တစ္ခုခု... ေနရာတစ္ခုခုကေန ေစာင့္ၾကည့္႐ုံနဲ႕ ဘယ္သူမွမသိေစ မျမင္ေစ ေနာက္ဆုံးခ်မ္းကိုယ္တိုင္ေတာင္မရိပ္မိေစရပဲ ခ်မ္းကေလးကို သူျမင္ေတြ႕အလြမ္းေျဖနိုင္ပါသည္။ဒီလိုပဲ ဒီတစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ခြဲကာလအတြင္းမွာ သူသြားခ်ည္ျပန္လွည့္နဲ႕ေစာင့္ၾကည့္လာခဲ့နိုင္တာပဲ။ခ်မ္း ေက်ာင္းတက္ေနၿပီဆိုေသာအခါ ပိုေတာင္လမ္းစကလြယ္ကူသြားေသးသည္။အရင္လို ႐ႊင္လန္းျမဴးတူးလႈပ္ခတ္မေနပဲ မ်က္ႏွာတည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေအးေအးကေလးရွိေနတတ္ေသာ ခ်မ္းကိုမူ ေပ်ာ္ေနရဲ႕လား... သူ႕ကိုေမ့ေနၿပီလား...ဒါမွမဟုတ္ လြမ္းဆြတ္တမ္းတကာနာက်င္ေနတာပဲလား... သူမေဝခြဲတတ္။
မေန႕ကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ဒီပါခ်မ္းျမနားကိုေတာ့ သြားဖို႔စိတ္ကူးမရွိသည့္တမန္က ေရာက္ေရာက္ခ်င္းတစ္ရက္ေတာ့နားၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕မွ ေက်ာင္းနားကိုသြားမယ္လို႔ ေတြးထားတာပါ။ကိုယ့္ဘာသာအဝတ္အစားအနည္းငယ္နဲ႕ စားစရာဝယ္ဖို႔ထြက္တဲ့လမ္းမွာ ခ်မ္းကေလးကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ လွမ္းေတြ႕လိုက္မိတာ။
ေတြ႕လိုက္ၿပီးမွေတာ့လည္း တမန္က ဒီအတိုင္းထားၿပီးလွည့္မျပန္နိုင္ျပန္ေပ။ပုန္းလ်ိဳးကြယ္လ်ိဳးနဲ႕ေနာက္ကေန လိုက္ၾကည့္မိရင္း အတူတြဲလာတဲ့ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ထဲကတစ္ေယာက္က ခ်မ္းကိုတယုတယေခြၽးသုတ္ေပး ေရတိုက္ရင္း ၿပဳံးရယ္စကားေျပာေနတာကို ဝန္တိုရင္နင့္စြာၾကည့္ေနခဲ့ရပါေသးသည္။အေဝးကမို႔ ဘယ္သူေတြမွန္းလည္းမသိ။မဏိေတာ့မဟုတ္တာသာသိလ်က္ သူမေရာက္ျဖစ္ေသာ ဒီေလာက္အခ်ိန္တိုေလးအတြင္း ခ်မ္းမွာ ေဈးပတ္တဲ့ေနာက္လိုက္ၿပီးအထုပ္ဆြဲေပးရတဲ့အထိ ရင္းႏွီးတဲ့ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းရွိေနၿပီလားလို႔ သူပူေလာင္နာက်င္ခဲ့ရပါသည္။ဒါနဲ႕ပဲ သတိလက္လြတ္ကာ ခ်မ္းသူ႕ကိုျမင္သြားတာျဖစ္မွာ။
ေတာ္ေသးတာက အရင္လိုမဟုတ္ပဲ ပုံေျပာင္းေနသည့္သူ႕ပုံစံေၾကာင့္ ခ်မ္းကခ်က္ခ်င္းမွတ္မိပုံမရ။ျမင္သြားတယ္လို႔ထင္ထင္ခ်င္းေတာ့ သူလွည့္ျပန္လာခဲ့တာပါပဲ။
" မေတြ႕ဘူးလို႔ေျပာလိုက္တယ္ဆိုေတာ့လည္း ၿပီးတာပါပဲ.."
" အန္တီေလးလည္း ဒီမွာေရာက္ေနတယ္ တမန္... ခ်မ္းမြန္က အန္တီ့ကိုလည္းမင္းအေၾကာင္းေမးေသးတယ္ အန္တီေလးကေတာ့ မသိေတာ့မဟုတ္ဘူးပဲေျဖလိုက္တာေပါ့..."
"ေမေမေရာက္ေနတယ္..."
တမန္က သံေယာင္လိုက္ေျပာကာ သူ႕နဖူးကိုသူပြတ္လ်က္ အသံတိတ္ၿငိမ္သက္ေနပါသည္။သူ႕ပုံစံကိုၾကည့္ကာ သိဒၶိက အားမလိုအားမရ။
" မင္းသြားမေတြ႕ဘူးလား... မင္းအိမ္မျပန္တာလည္း ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲ.."
" ျပန္ပါတယ္ကြာ.... ေမေမ့ကိုငါဖုန္းလည္းဆက္ပါတယ္..."
" တစ္ႏွစ္မွတစ္ခါေလာက္ကိုမ်ား.... တကယ္ဆို ဒီလိုအျပင္အလုပ္ေတြလိုက္လုပ္ေနဖို႔ထက္ မင္းအေဖအလုပ္ေတြကိုကူဖို႔ေကာင္းတယ္ တမန္... ေလးေလးလည္းတစ္ေယာက္ထဲလုပ္ေနရတာ.. မင္းပါအတူတူဝင္လိုက္ရင္ပိုသက္သာတာေပါ့.."
သူ႕အေဖလုပ္ေနတဲ့အလုပ္က ရွိုး႐ြမ္းႀကီးတစ္ခုဖြင့္ကာ ပစၥည္းေတြျပသေရာင္းခ်ေနရတာမ်ိဳးပဲ။ေဆး႐ုံသုံးစက္ကိရိယာပစၥည္းႀကီးႀကီးမားမားေတြျဖစ္သျဖင့္ လူသုံးကုန္ေတြလိုေန႕စဥ္နဲ႕အမွ်လက္မလည္ေအာင္ေရာင္းခ်ေနရတာမ်ိဳးမဟုတ္။တစ္ဖက္က ကုမၸဏီနဲ႕ခ်ိတ္ဆက္ကာ ပစၥည္းေတြပို႔ ... ဒီဘက္ကေဈးကြက္ရွာ။ဒါေလာက္ပဲရွိတာ။ၿပီးေတာ့ သူ႕အေဖတစ္ေယာက္ထဲထူေထာင္ထားတဲ့လုပ္ငန္းလည္းမဟုတ္ပါ သုံးေယာက္ေလာက္ေငြစုကာ စပ္တူရွယ္ယာထားေသာအလုပ္မို႔ အလုပ္ကိုလည္းသူ႕အပိုင္းနဲ႕သူခြဲေဝထားသည္။ဒါေပမယ့္ သူကူရင္ေဖေဖသက္သာမွာေတာ့အမွန္ပါပဲ။
" ေဖေဖ့အလုပ္မွာဝင္ကူရင္ ငါကတစ္ေနရာထဲမွာ႐ုံးထိုင္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ႀကီးေနရမွာ ခရီးေတြလည္းဘယ္သြားရေတာ့မလဲ.."
" မင္းကေကာ ဘာကိစၥ ေရနံအိုးဖင္တည္မရသလိုပဲတစ္ေနရာထဲတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနဖို႔ ဒါေလာက္ခက္ခဲၿပီး ဒါေလာက္ေတာင္ခရီးေတြသြားခ်င္ေနရတာလဲ..."
တမန္က ညစ္ကန္ကန္႐ုပ္နဲ႕ျပန္မေျဖေပ။
" မင္းကိုငါၾကည့္ေနတာ အခ်ိန္ေတြလည္းၾကာၿပီ ေစတမန္... မင္းစိတ္ထိခိုက္တယ္ စိတ္ေလသြားတယ္ဆိုတာငါနားလည္တယ္... နားလည္လို႔ကို မင္းထြက္သြားမယ္ဆိုေတာ့ငါမတားခဲ့တာ ....ဒါေပမယ့္ၾကာလာၿပီကြ... ဘယ္အခ်ိန္ထိ မင္းဒီလိုေနမွာလဲ...မင္းအသက္အ႐ြယ္ မင္းအသိစိတ္နဲ႕ ဒါေလာက္ထိမင္းကိုယ္မင္း ေလလြင့္ေနေအာင္လုပ္ေနတာျဖစ္သင့္ရဲ႕လား.."
" ငါအလုပ္လုပ္ေနတာပါ သိဒၶိရာ.... ပ်က္ဆီးေနတာ ေျခဦးတည့္ရာေလ်ာက္သြားေနတာမွမဟုတ္တာ.."
"အလုပ္လုပ္တာမွန္တယ္....မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြလည္းအလုပ္လုပ္ေနတာပဲ ခရီးေတြသြားေနတာပဲ... ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ရင္အိမ္ျပန္တယ္ကြ.... အတည္တက်ျပန္စရာအိမ္လည္းရွိတယ္... ရွိေအာင္လည္းသူတို႔လုပ္ထားတယ္....မင္းကိုၾကည့္စမ္း.... ရွိတဲ့အိမ္ကိုလည္းမျပန္ဘူး .. ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လည္းအတည္တက်ဘဝတစ္ခုကိုမတည္ေဆာက္ဘူး....အ႐ူးလိုက်ဳံး႐ုံးအလုပ္လုပ္ၿပီး ရလာတဲ့ပိုက္ဆံေတြလည္းမသုံးဘူး... အလုပ္လုပ္ရတာေပ်ာ္လို႔လို႔ဆင္ေျခမေပးနဲ႕ မင္းမေပ်ာ္တာငါျမင္ေနတာပဲ....ေပ်ာ္ေအာင္လည္းမေနပါဘူး.... ဒါနဲ႕မ်ားမင္းဘာအတြက္အလုပ္လုပ္ေနတာလဲ... "
ေမ့ဖို႔ေပါ့... ေန႕ညမျပတ္ တစ္စကၠန႔္ေလးေတာင္မလြတ္ေျမာက္နိုင္ေအာင္ အိပ္မက္ေတြထဲအထိလႊမ္းမိုးလြန္းသူကေလးကို ခဏေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ေမ့ေပ်ာက္ေဖ်ာက္ဖ်က္ထားဖို႔ေပါ့ သိဒၶိရယ္...
အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာမွန္ေပမယ့္ အတားအဆီးေတြကေတာ့ ေလ်ာ့ပါးေပ်ာက္ကြယ္သြားတာမွ မဟုတ္တာ။အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႕ပဲ ခ်မ္းကေလးနဲ႕နီးဖို႔ ျဖစ္နိုင္လာတာမွမဟုတ္တာ။အခ်ိန္ေတြၾကာလာေပမယ့္ ခ်မ္းကိုမခ်စ္ေတာ့ဖို႔ႀကိဳးစားလို႔ရလာတာမွမဟုတ္တာ။
နီးလို႔လည္းမရ..ေဝးလို႔လည္းမသြားနိုင္တဲ့ ဒီလိုအေျခအေနမွာ.... တတ္နိုင္တဲ့အခါေဝးေဝးမွာေနလိုက္ မတတ္နိုင္ေတာ့ပဲ သည္းအူျပတ္လုမွ်လြမ္းဆြတ္တမ္းတလာတဲ့အခါ မလွမ္းမကမ္းကေနလာခိုးေငးၾကည့္လိုက္။
ဒါ့အျပင္ သူဘာတတ္နိုင္မွာမို႔လို႔လဲ.. ဘာတတ္နိုင္ေသးတာမို႔လို႔လဲ...
" ငါဘာလုပ္ရမလဲ သိဒၶိ... ငါတကယ္မသိလို႔ပါ... မင္းသိရင္ ငါ့ကို ဘာလုပ္သင့္သလဲဆိုတာေျပာျပစမ္းပါကြာ..."
ညွိုးခ်ဳံးလွေသာတမန႔္ပုံစံကိုၾကည့္ကာ သူရင္နာရပါသည္။ခ်မ္းတစ္ေယာက္ေကာ ဘာထူးသနည္း။သူ႕ကိုလာေမးေသာမ်က္လုံးကေလးေတြေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ေတာက္ပလ်က္ သူျငင္းဆန္လႊတ္လိုက္ေသာအခါ ေနျပင္ျပင္းထိလိုက္ေသာပန္းကေလးလို ႏြမ္းေခြညွိုးလ်သြားခဲ့တာ။ဘာေၾကာင့္မ်ား သူခ်စ္ေသာညီငယ္ႏွစ္ေယာက္မွာမွ ဒီလိုစိတ္ဆင္းရဲပင္ပန္းနာက်င္ေစလွေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးနဲ႕ႀကဳံဆုံရပါသလဲ။
" ကြၽတ္.. ငါ့လခြမ္းတဲ့မွပဲ....ခ်မ္းမြန္ကိုမင္း ခိုးေျပးကြာ ... ဘယ္သူမွမလိုက္နိုင္တဲ့ေနရာထိေျပးၾက.... ေနာက္ကဘယ္သူဘာျဖစ္ျဖစ္နားလည္းမေထာင္နဲ႕ တစ္ခါထဲအကုန္စိတ္ျဖတ္ၿပီးသာထြက္သြားၾကေတာ့.."
သိဒၶိကစိတ္ေပါက္လာကာေရ႐ြတ္ေတာ့ တမန္က ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ခပ္ယဲ့ယဲ့ကေလးၿပဳံးပါသည္။ဘြားဆီကေန သူတင္ထားတဲ့အေႂကြးက ေငြေၾကးပမာဏတစ္ခုထဲတင္မဟုတ္ဘူးေလ။ေဖေဖအလုပ္ထြက္ကာ ဒီဘက္စီးပြားေရးမွာေျခခ်ခ်င္သည္ဆိုေတာ့လည္း ေဖေဖ့ပင္စင္ စုေငြတို႔ဟာထည့္ဝင္ရမည့္ေငြပမာဏမျပည့္မွီနိုင္သျဖင့္ လိုအပ္သေလာက္ကို ဘြားကစိုက္ထုတ္ေပးထားတယ္ဆိုတာ သူေနာက္မွျပန္သိခဲ့ရပါသည္။ေငြကိုဆပ္ဖို႔ျဖစ္နိုင္တယ္ထား.. ေက်းဇူးေႂကြးက ေက်ေအာင္ဆပ္ဖို႔ပင္ခက္ပါသည္။ဒီလိုအေျခအေနမွာ ခ်မ္းကိုသူေခၚထုတ္သြားျခင္းမ်ိဳးနဲ႕ ဘြားကို လွလွပပႀကီးေက်းဇူးဆပ္ျပလိုက္ရမွာတဲ့လား။
အဲ့ဒီလိုသာဆိုရင္ေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူလူလို႔ေတာင္သတ္မွတ္ဝံ့ေတာ့မွာမဟုတ္။
" အန္တီေလးကိုေတာ့ လာေတြ႕ဦးကြာ... မင္း ေတာ္ေတာ္နဲ႕လည္းအိမ္ျပန္ဦးမွာမဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား.. ဒီတစ္ခါ ဒီမွာၾကာၾကာေနဦး ... "
တမန္က ဒါကိုေတာ့ သိဒၶိေက်နပ္ေအာင္ ေခါင္းညိတ္ဝန္ခံလိုက္ပါသည္။ၿပီးေတာ့ သူလည္းေမေမ့ကိုေတြ႕ခ်င္သည္။
________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
လှေကားထစ်ကို ချိုးကွေ့ကွေ့လိုက်ခြင်းပင် အပြင်ဘက်သံပန်းတံခါးမှာချိတ်ပိတ်ထားခဲ့သည့် သော့ကိုမမြင်ရလျင် သိဒ္ဓိရောက်နေပြီပဲ ဟု တမန်က သဘောပေါက်လိုက်ပါသည်။
စေ့ရုံစေ့ထားသောသံပန်းကို တဂျောင်းဂျောင်းဆွဲဖွင့်သည့်အသံကြောင့် အထဲကသစ်သားတံခါးကပါ ပွင့်လာကာ မျက်နှာတစ်ခုထွက်ပြူလာသည်။
" သိဒ္ဓိ.."
သိဒ္ဓိကသူ့ကိုပြန်နှုတ်မဆက်ပါ။ရှုတည်တည်ရုပ်နဲ့သာအိမ်ထဲကိုပြန်ဝင်သွားသဖြင့် သူလည်းပဲနောက်ကနေလိုက်ဝင်လာရပါသည်။
ဒီအိမ်က သိဒ္ဓိရဲ့အိမ်...အိမ်ဆိုပေမယ့် တိုက်ခန်းတစ်ခန်းသာပါပဲ။စားပွဲတစ်လုံးနဲ့ခုံနှစ်လုံးအပြင် ဘာပရိဘောဂမှမရှိ။အိပ်ရာတောင် သူလာအိပ်ဖြစ်မှာမွေ့ရာတစ်တုံးဝယ်ထည့်ထားရုံသာ။အောက်ထပ်မှာကဈေးဆိုင်တွေ အပေါ်ထပ်က လူနေအိမ်။အိမ်ရှေ့ကလည်း မြို့မဈေးကြီးကိုသွားသောလမ်းမို့ ဖြတ်သွားဖြတ်လာတွေ ဆိုင်တွေနဲ့ အချိန်ပြည့်စည်ကားရှုပ်ထွေးနေတတ်သည်။ဒါပေမယ့် အပေါ်ထပ်လူနေတိုက်ခန်းတွေဆီကိုကျတော့ တစ်ခန်းစီအတွက်လှေကားသီးသန့်နဲ့မို့ တစ်ခန်းနဲ့တစ်ခန်းဆုံစည်းပတ်သတ်စရာမရှိ။တံခါးမကြီးနဲ့သံပန်းနှစ်ထပ်လုံးကိုပိတ်ထားလိုက်လျင် အပြင်က အသံဗလံတွေကလည်းအထဲကိုဝင်မလာနိုင်တော့သဖြင့် လောကကြီးနဲ့အဆက်အသွယ်ပြတ်ကာ တိတ်ဆိတ်အေးချမ်းသွားတတ်ပါသည်။
ဒီတိုက်ခန်းကလေးကို သိဒ္ဓိဝယ်ထားတာကြာပြီ။ရှိမှန်းတောင် ဘယ်သူမှသိပ်မသိ။သိဒ္ဓိကိုယ်တိုင်လည်းသိပ်မလာပါ။သူ့အလုပ်ထဲကဧည့်သည်တွေကို ဧည့်ခံဖို့လိုတဲ့အခါမျိုး...သူငယ်ချင်းတွေစုကာ ဟေးလေးဝါးလေးလုပ်ချင်တဲ့အခါမျိုးလောက်သာသုံးတာ။တမန်ဒီကထွက်သွားပြီး တစ်နှစ်ကျော်မှ ပထမဆုံးပြန်ရောက်လာသည့်အချိန်တုန်းက မေမေတို့ကလည်းမရှိ။သူကလည်းဘယ်သူ့အိမ်ကိုမှတက်မနေချင်တာကိုသိသွားတဲ့ သိဒ္ဓိက သူ့ကိုဒီတိုက်ခန်းလေးရဲ့ သော့ကိုပေးခဲ့ပါသည်။
" တည်းခိုခန်းတစ်ခုခုတက်နေလည်းရပါတယ်ကွာ.."
သူအားနာသဖြင့် ငြင်းတော့ငြင်းပါသေးသည်။တကယ်ဆိုမေမေတို့မရှိပေမယ့် ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်နေလည်းရတာပဲ။သူကကို မသွားချင်တာ။အိမ်မှာပြန်နေလျင် သူရောက်နေကြောင်း တခြားလူတွေသိသွားကြမှာပေါ့။သူအဲ့ဒီလိုပြောမိသဖြင့် သိဒ္ဓိကတော်တော်ပင်စိတ်ဆိုးပါသည်။
" ဟေ့ကောင် ယူဆိုယူသွားလိုက်... နောက်တစ်ခွန်းထပ်ပြောရရင် မင်းကိုငါဆွဲထိုးပစ်လိုက်မယ်..."
ဆွဲထိုးခံရမှာကိုကြောက်လို့မဟုတ်ပေမယ့် သိဒ္ဓိစိတ်မဆိုးအောင် တမန်သော့ကိုယူထားလိုက်ရပါသည်။တကယ်တော့ ဒီလိုဖြစ်နေစရာအကြောင်းလည်းမရှိလှပါ။ဒါပေမယ့် စိတ်ကကို နေရာဟောင်းကိုမပြန်ချင် အရင်ကသိခဲ့ဖူးသူတွေကို မတွေ့ချင်မဆုံချင်ဖြစ်နေတာ သူဘာတတ်နိုင်မည်နည်း။ဖြစ်ခဲ့သမျှအတွက် ဘယ်သူ့ကိုမှသူအပြစ်မတင်တော့ပါ။ဘယ်သူ့အပြစ်မှမဟုတ်။သူ့အပြစ်သက်သက်ပဲ။သူသာ အဲ့ဒီညက မသောက်ခဲ့လျင် မမူးခဲ့လျင်... ပြီးတော့ အိမ်ကိုဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်းပြန်ကာ အဲ့ဒီခြံကိုမသွားခဲ့ရင် ဒီလိုပြဿနာမျိုးနဲ့ကြုံဆုံစရာမရှိ။
ဒါပေမယ့် သူရှက်ပါသည်။နာပါသည်။တသက်လုံး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ဆင်ခြင်စောင့်ထိန်းလိမ္မာခဲ့ပါလျက် သူနာမည်ပျက်ရသေးလျင် ဘာကြောင့်များထိန်းချုပ်စောင့်စည်းနေဖို့လိုအပ်တော့မှာလဲ။ဒီဆင်ခြေနဲ့ သူကိုယ့်စိတ်ကိုယ်အလိုလိုက်နေမိတာပင်။တကယ်တော့ သူစိတ်လေနေတာ။
အခုအလုပ်အတူလုပ်နေသည့် သူငယ်ချင်းတွေဟာ ကျောင်းမှာတုန်းက တမန်နဲ့အလွန်တရာပင်ခင်ခဲ့ကြလျက် ကျောင်းပြီးတော့လည်း လုပ်ငန်းအတူတူလုပ်နေကြတဲ့လူတွေ စစချင်းကပင်လျင် တမန့်ကိုလည်းခေါ်ခဲ့ပေမယ့် ဘွားရဲ့အလုပ်မှာဝင်ကူချင်တဲ့တမန်က သူတို့ခေါ်တာကိုမသွားဖြစ်ခဲ့ပါ။အခုမှ တမန်ကလှမ်းဆက်သွယ်ကာလာချင်တယ်ဆိုတော့လည်း ဝမ်းသာအားရကြိုဆိုကြလျက် သူတို့အလုပ်တွေထဲတွဲခေါ်သည်။လူငယ်တွေမို့ လောဘတကြီးချဲ့ထွင်ထားတဲ့အလုပ်တွေကလည်းများလှကာ နောက်ထပ်လည်းထပ်တိုးဖို့သာရှိသဖြင့် တမန့်လို ယုံကြည်ရသည့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရောက်လာတာသည် သူတို့အတွက်တအားတိုးတာပင်။
တမန့်အတွက်လည်း အသစ်အဆန်းမကျွမ်းကျင်သေးသောအလုပ်တွေကို နားလည်လိုက်မှီလာအောင်ကြိုးစားနေရသဖြင့် ချမ်းကလေးကိုမေ့ထားဖို့အဆင်ပြေလေသည်။သို့တိုင်အောင် လေနေ တေနေသည့်စိတ်ကို အလုပ်ထဲမှာတအားနှစ်ကာ ပုံထည့်ထားသဖြင့်သာ လွတ်ထွက်မသွားသေးရုံရှိလျက် ..အခုလို အလုပ်တွေထားပြီး ခဏပြန်လာသည့်အချိန်ဆိုလျင် တမန်သည်လေလွင့်ချင်နေသောစိတ်ကိုအစိုးမရနိုင်ပေ။
သော့ ယူထားမိလိုက်တာလည်းကောင်းတော့ကောင်းတာပါပဲ။နောက်တော့ နှစ်လတစ်ခါ သုံးလတစ်ခါ သူပြန်လာဖြစ်တိုင်း ဒီတိုက်ခန်းလေးမှာပဲနေသည်။တခါတလေကျတော့လည်း သိဒ္ဓိကသူရောက်လာတာကိုသိလိုက်ကာ တခါတလေတော့လည်းမသိလိုက်ခင်ပင် သူပြန်ထွက်သွားတတ်သည်။ဒီတစ်ခေါက်ကတော့ မနေ့ကမနက်စောစောပိုင်းမှာပဲ တမန်ရောက်လာတာပါ။စောလွန်းသဖြင့် မှောင်နေဆဲ။တညလုံးနီးပါးကားစီးလာရတာမို့ ညောင်းညာနေသည့် တမန်က ရောက်ရောက်ချင်းပဲထိုးအိပ်နေကာ နေအတော်မြင့်မှနိုးသည်။မနေ့ကတစ်ရက်လုံးလုပ်စရာရှိတာတွေလျောက်လုပ်ပြီးသောအခါ ဒီနေ့တော့ သိဒ္ဓိဆီကိုသွားလိုက်ရဦးမလားလို့သူစဉ်းစားနေဆဲပါပဲ။
" ငါရောက်နေတာမင်းဘယ်လိုသိလဲ.."
" မင်းမှမပြောတာ.. ငါကဘယ်လိုလုပ်သိမလဲ.....မသိပါဘူး.... "
သောက်လက်စဖြစ်ပုံရသည့် ဖောက်ထားသောဘီယာဘူးကို ကောက်မော့ပြီး သိဒ္ဓိကဖြေသည်။တမန်က သူ့ကိုမကြည့်ပါ။အပေါ်ကထပ်ဝတ်ထားသည့် ဂျာကင်ဖားဖားကိုဖြုတ်ကာ ထိုင်ခုံတစ်လုံးပေါ်ဖြန့်တန်းလွှားတင်နေသည်။
" သိလို့မဟုတ်ဘူး...ထင်လို့ရောက်လာတာ...."
အရင်ကမဖြူလှသော်လည်း လတ်ဆတ်စိုပြေသော တမန့်အသားအရည်မှာ ခရီးအသွားများသဖြင့်အခုတော့ညိုကာနေပြီ။ပုံသွင်းစရာမလိုအောင် တမင်ညှပ်ထားတဲ့ ဆံပင်ကခပ်တိုတိုနဲ့ ... မနက်ကရိပ်ထားပုံမရသော နှုတ်ခမ်းမွှေးမုတ်ဆိတ်မွှေးငုတ်တိုတို့က မေးရိုးနဲ့နှုတ်ခမ်းတဝိုက်မည်းရိပ်ထင်ကာရှိန်းမြနေကြသည်။အကြမ်းခံသော ဂျင်းဘောင်းဘီအရောင်မွဲ...စွပ်ရသွပ်ရလွယ်သောတီရှပ်တွေသာကောက်ကောက်ဝတ်တတ်တာမို့ အရင်ကလို ရှပ်အင်္ကျီအရောင်ဖျော့လေးတွေနဲ့ ပုဆိုးရှည်ရှည်ဝတ်ကာ အလိုလိုနေရင်း လူလိမ္မာ လူအေးလေးပုံထွက်နေသော တမန့်ပုံစံက လုံးလုံးလျားလျားပင်ပျောက်ကွယ်နေကာ ခန္ဓာကိုယ်က ပိုပိန်သွယ်သွားသလိုထင်ရပေမယ့် ကျစ်လစ်လျက်မာကျောအကြမ်းခံလာပုံလည်းပေါက်နေပါသည်။သိဒ္ဓိသည် ဘာတွေကမှန်းမသိ စိတ်ကြမ်းလူကြမ်းကြီးပုံပေါက်နေသော ညီကို တမေ့တမောငေးစိုက်ကြည့်နေမိပါသည်။
" ထင်လို့? "
" ငါ့ကိုမနေ့ကညနေက ချမ်းမွန်လာမေးတယ် တမန်... မင်းဒီမှာရောက်နေသလားတဲ့... မင်းနဲ့တွေ့သလားတဲ့... သူမင်းကိုတွေ့လိုက်တယ်လို့ထင်တယ်တဲ့ "
တမန်သည် အခုမှစိုးရိမ်တကြီးရင်ထိတ်သွားကာ..
" မင်းဘာပြောလိုက်လဲ.."
" မတွေ့ဘူးလို့ပြောလိုက်တာပေါ့... တကယ်လည်းတွေ့မှမတွေ့တာ.... ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲမှာမင်းများရောက်နေသလားလို့ထင်ပြီးတော့ ဒီမနက်ထလာခဲ့တာ... ဒါဖြင့် ချမ်းကမင်းကိုတကယ်တွေ့ခဲ့တာပေါ့"
ဟုတ်ပါရဲ့ ချမ်းကလေးဟာတကယ်ပဲ သူ့ကိုတွေ့လိုက်သေးတာပေါ့။တကယ်တော့ အဲ့ဒါသူ့အပြစ်ပါ။သူမအောင့်အည်းနိုင်လိုက်တာ။
ဘာအလုပ်မှမရှိ။မိသားစုလည်းမကျန်ရစ်သည့် ဒီနေရာကို သံယောဇဉ်မပြတ်စွာ ညှို့ချက်မိထားသော သားကောင်တစ်ကောင်လို တဝဲလည်လည်နဲ့ခဏခဏပြန်လာနေရသည့်အကြောင်းရင်းက တစ်ခုတည်းသာပါပဲ။ချမ်းဆိုတဲ့ကောင်ကလေးတစ်ယောက်ကိုငေးမောမျှော်ကြည့်ဖို့ကလွဲရင် ဘာများရှိဦးမှာလဲ။
ချမ်း ဘယ်ကိုသွားတတ်တယ် ဘယ်ကိုလာတတ်တယ် ဘာတွေကြိုက်တတ်တယ်ဆိုတာ အမြဲတမ်းနီးနီးကပ်ကပ်နေလာသည့် တမန်ကအသိဆုံးပဲမဟုတ်လား။အနောက်ကတကောက်ကောက်လိုက်စရာမလိုပဲ လမ်းကဆိုင်တစ်ခုခု... နေရာတစ်ခုခုကနေ စောင့်ကြည့်ရုံနဲ့ ဘယ်သူမှမသိစေ မမြင်စေ နောက်ဆုံးချမ်းကိုယ်တိုင်တောင်မရိပ်မိစေရပဲ ချမ်းကလေးကို သူမြင်တွေ့အလွမ်းဖြေနိုင်ပါသည်။ဒီလိုပဲ ဒီတစ်နှစ် တစ်နှစ်ခွဲကာလအတွင်းမှာ သူသွားချည်ပြန်လှည့်နဲ့စောင့်ကြည့်လာခဲ့နိုင်တာပဲ။ချမ်း ကျောင်းတက်နေပြီဆိုသောအခါ ပိုတောင်လမ်းစကလွယ်ကူသွားသေးသည်။အရင်လို ရွှင်လန်းမြူးတူးလှုပ်ခတ်မနေပဲ မျက်နှာတည်တည် ငြိမ်ငြိမ်အေးအေးကလေးရှိနေတတ်သော ချမ်းကိုမူ ပျော်နေရဲ့လား... သူ့ကိုမေ့နေပြီလား...ဒါမှမဟုတ် လွမ်းဆွတ်တမ်းတကာနာကျင်နေတာပဲလား... သူမဝေခွဲတတ်။
မနေ့ကတော့ ကျောင်းပိတ်ရက်မို့ ဒီပါချမ်းမြနားကိုတော့ သွားဖို့စိတ်ကူးမရှိသည့်တမန်က ရောက်ရောက်ချင်းတစ်ရက်တော့နားပြီး နောက်တစ်နေ့မှ ကျောင်းနားကိုသွားမယ်လို့ တွေးထားတာပါ။ကိုယ့်ဘာသာအဝတ်အစားအနည်းငယ်နဲ့ စားစရာဝယ်ဖို့ထွက်တဲ့လမ်းမှာ ချမ်းကလေးကို မမျှော်လင့်ပဲ လှမ်းတွေ့လိုက်မိတာ။
တွေ့လိုက်ပြီးမှတော့လည်း တမန်က ဒီအတိုင်းထားပြီးလှည့်မပြန်နိုင်ပြန်ပေ။ပုန်းလျိုးကွယ်လျိုးနဲ့နောက်ကနေ လိုက်ကြည့်မိရင်း အတူတွဲလာတဲ့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ထဲကတစ်ယောက်က ချမ်းကိုတယုတယချွေးသုတ်ပေး ရေတိုက်ရင်း ပြုံးရယ်စကားပြောနေတာကို ဝန်တိုရင်နင့်စွာကြည့်နေခဲ့ရပါသေးသည်။အဝေးကမို့ ဘယ်သူတွေမှန်းလည်းမသိ။မဏိတော့မဟုတ်တာသာသိလျက် သူမရောက်ဖြစ်သော ဒီလောက်အချိန်တိုလေးအတွင်း ချမ်းမှာ ဈေးပတ်တဲ့နောက်လိုက်ပြီးအထုပ်ဆွဲပေးရတဲ့အထိ ရင်းနှီးတဲ့ မိန်းကလေးသူငယ်ချင်းရှိနေပြီလားလို့ သူပူလောင်နာကျင်ခဲ့ရပါသည်။ဒါနဲ့ပဲ သတိလက်လွတ်ကာ ချမ်းသူ့ကိုမြင်သွားတာဖြစ်မှာ။
တော်သေးတာက အရင်လိုမဟုတ်ပဲ ပုံပြောင်းနေသည့်သူ့ပုံစံကြောင့် ချမ်းကချက်ချင်းမှတ်မိပုံမရ။မြင်သွားတယ်လို့ထင်ထင်ချင်းတော့ သူလှည့်ပြန်လာခဲ့တာပါပဲ။
" မတွေ့ဘူးလို့ပြောလိုက်တယ်ဆိုတော့လည်း ပြီးတာပါပဲ.."
" အန်တီလေးလည်း ဒီမှာရောက်နေတယ် တမန်... ချမ်းမွန်က အန်တီ့ကိုလည်းမင်းအကြောင်းမေးသေးတယ် အန်တီလေးကတော့ မသိတော့မဟုတ်ဘူးပဲဖြေလိုက်တာပေါ့..."
"မေမေရောက်နေတယ်..."
တမန်က သံယောင်လိုက်ပြောကာ သူ့နဖူးကိုသူပွတ်လျက် အသံတိတ်ငြိမ်သက်နေပါသည်။သူ့ပုံစံကိုကြည့်ကာ သိဒ္ဓိက အားမလိုအားမရ။
" မင်းသွားမတွေ့ဘူးလား... မင်းအိမ်မပြန်တာလည်း ဘယ်လောက်ကြာနေပြီလဲ.."
" ပြန်ပါတယ်ကွာ.... မေမေ့ကိုငါဖုန်းလည်းဆက်ပါတယ်..."
" တစ်နှစ်မှတစ်ခါလောက်ကိုများ.... တကယ်ဆို ဒီလိုအပြင်အလုပ်တွေလိုက်လုပ်နေဖို့ထက် မင်းအဖေအလုပ်တွေကိုကူဖို့ကောင်းတယ် တမန်... လေးလေးလည်းတစ်ယောက်ထဲလုပ်နေရတာ.. မင်းပါအတူတူဝင်လိုက်ရင်ပိုသက်သာတာပေါ့.."
သူ့အဖေလုပ်နေတဲ့အလုပ်က ရှိုးရွမ်းကြီးတစ်ခုဖွင့်ကာ ပစ္စည်းတွေပြသရောင်းချနေရတာမျိုးပဲ။ဆေးရုံသုံးစက်ကိရိယာပစ္စည်းကြီးကြီးမားမားတွေဖြစ်သဖြင့် လူသုံးကုန်တွေလိုနေ့စဉ်နဲ့အမျှလက်မလည်အောင်ရောင်းချနေရတာမျိုးမဟုတ်။တစ်ဖက်က ကုမ္ပဏီနဲ့ချိတ်ဆက်ကာ ပစ္စည်းတွေပို့ ... ဒီဘက်ကဈေးကွက်ရှာ။ဒါလောက်ပဲရှိတာ။ပြီးတော့ သူ့အဖေတစ်ယောက်ထဲထူထောင်ထားတဲ့လုပ်ငန်းလည်းမဟုတ်ပါ သုံးယောက်လောက်ငွေစုကာ စပ်တူရှယ်ယာထားသောအလုပ်မို့ အလုပ်ကိုလည်းသူ့အပိုင်းနဲ့သူခွဲဝေထားသည်။ဒါပေမယ့် သူကူရင်ဖေဖေသက်သာမှာတော့အမှန်ပါပဲ။
" ဖေဖေ့အလုပ်မှာဝင်ကူရင် ငါကတစ်နေရာထဲမှာရုံးထိုင်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်ကြီးနေရမှာ ခရီးတွေလည်းဘယ်သွားရတော့မလဲ.."
" မင်းကကော ဘာကိစ္စ ရေနံအိုးဖင်တည်မရသလိုပဲတစ်နေရာထဲတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နေဖို့ ဒါလောက်ခက်ခဲပြီး ဒါလောက်တောင်ခရီးတွေသွားချင်နေရတာလဲ..."
တမန်က ညစ်ကန်ကန်ရုပ်နဲ့ပြန်မဖြေပေ။
" မင်းကိုငါကြည့်နေတာ အချိန်တွေလည်းကြာပြီ စေတမန်... မင်းစိတ်ထိခိုက်တယ် စိတ်လေသွားတယ်ဆိုတာငါနားလည်တယ်... နားလည်လို့ကို မင်းထွက်သွားမယ်ဆိုတော့ငါမတားခဲ့တာ ....ဒါပေမယ့်ကြာလာပြီကွ... ဘယ်အချိန်ထိ မင်းဒီလိုနေမှာလဲ...မင်းအသက်အရွယ် မင်းအသိစိတ်နဲ့ ဒါလောက်ထိမင်းကိုယ်မင်း လေလွင့်နေအောင်လုပ်နေတာဖြစ်သင့်ရဲ့လား.."
" ငါအလုပ်လုပ်နေတာပါ သိဒ္ဓိရာ.... ပျက်ဆီးနေတာ ခြေဦးတည့်ရာလျောက်သွားနေတာမှမဟုတ်တာ.."
"အလုပ်လုပ်တာမှန်တယ်....မင်းသူငယ်ချင်းတွေလည်းအလုပ်လုပ်နေတာပဲ ခရီးတွေသွားနေတာပဲ... ဒါပေမယ့် အချိန်တန်ရင်အိမ်ပြန်တယ်ကွ.... အတည်တကျပြန်စရာအိမ်လည်းရှိတယ်... ရှိအောင်လည်းသူတို့လုပ်ထားတယ်....မင်းကိုကြည့်စမ်း.... ရှိတဲ့အိမ်ကိုလည်းမပြန်ဘူး .. ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်လည်းအတည်တကျဘဝတစ်ခုကိုမတည်ဆောက်ဘူး....အရူးလိုကျုံးရုံးအလုပ်လုပ်ပြီး ရလာတဲ့ပိုက်ဆံတွေလည်းမသုံးဘူး... အလုပ်လုပ်ရတာပျော်လို့လို့ဆင်ခြေမပေးနဲ့ မင်းမပျော်တာငါမြင်နေတာပဲ....ပျော်အောင်လည်းမနေပါဘူး.... ဒါနဲ့များမင်းဘာအတွက်အလုပ်လုပ်နေတာလဲ... "
မေ့ဖို့ပေါ့... နေ့ညမပြတ် တစ်စက္ကန့်လေးတောင်မလွတ်မြောက်နိုင်အောင် အိပ်မက်တွေထဲအထိလွှမ်းမိုးလွန်းသူကလေးကို ခဏလေးပဲဖြစ်ဖြစ်မေ့ပျောက်ဖျောက်ဖျက်ထားဖို့ပေါ့ သိဒ္ဓိရယ်...
အချိန်တွေကြာလာတာမှန်ပေမယ့် အတားအဆီးတွေကတော့ လျော့ပါးပျောက်ကွယ်သွားတာမှ မဟုတ်တာ။အချိန်တွေကြာလာတာနဲ့ပဲ ချမ်းကလေးနဲ့နီးဖို့ ဖြစ်နိုင်လာတာမှမဟုတ်တာ။အချိန်တွေကြာလာပေမယ့် ချမ်းကိုမချစ်တော့ဖို့ကြိုးစားလို့ရလာတာမှမဟုတ်တာ။
နီးလို့လည်းမရ..ဝေးလို့လည်းမသွားနိုင်တဲ့ ဒီလိုအခြေအနေမှာ.... တတ်နိုင်တဲ့အခါဝေးဝေးမှာနေလိုက် မတတ်နိုင်တော့ပဲ သည်းအူပြတ်လုမျှလွမ်းဆွတ်တမ်းတလာတဲ့အခါ မလှမ်းမကမ်းကနေလာခိုးငေးကြည့်လိုက်။
ဒါ့အပြင် သူဘာတတ်နိုင်မှာမို့လို့လဲ.. ဘာတတ်နိုင်သေးတာမို့လို့လဲ...
" ငါဘာလုပ်ရမလဲ သိဒ္ဓိ... ငါတကယ်မသိလို့ပါ... မင်းသိရင် ငါ့ကို ဘာလုပ်သင့်သလဲဆိုတာပြောပြစမ်းပါကွာ..."
ညှိုးချုံးလှသောတမန့်ပုံစံကိုကြည့်ကာ သူရင်နာရပါသည်။ချမ်းတစ်ယောက်ကော ဘာထူးသနည်း။သူ့ကိုလာမေးသောမျက်လုံးကလေးတွေမျှော်လင့်ချက်နဲ့တောက်ပလျက် သူငြင်းဆန်လွှတ်လိုက်သောအခါ နေပြင်ပြင်းထိလိုက်သောပန်းကလေးလို နွမ်းခွေညှိုးလျသွားခဲ့တာ။ဘာကြောင့်များ သူချစ်သောညီငယ်နှစ်ယောက်မှာမှ ဒီလိုစိတ်ဆင်းရဲပင်ပန်းနာကျင်စေလှသော ချစ်ခြင်းမျိုးနဲ့ကြုံဆုံရပါသလဲ။
" ကျွတ်.. ငါ့လခွမ်းတဲ့မှပဲ....ချမ်းမွန်ကိုမင်း ခိုးပြေးကွာ ... ဘယ်သူမှမလိုက်နိုင်တဲ့နေရာထိပြေးကြ.... နောက်ကဘယ်သူဘာဖြစ်ဖြစ်နားလည်းမထောင်နဲ့ တစ်ခါထဲအကုန်စိတ်ဖြတ်ပြီးသာထွက်သွားကြတော့.."
သိဒ္ဓိကစိတ်ပေါက်လာကာရေရွတ်တော့ တမန်က ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ခပ်ယဲ့ယဲ့ကလေးပြုံးပါသည်။ဘွားဆီကနေ သူတင်ထားတဲ့အကြွေးက ငွေကြေးပမာဏတစ်ခုထဲတင်မဟုတ်ဘူးလေ။ဖေဖေအလုပ်ထွက်ကာ ဒီဘက်စီးပွားရေးမှာခြေချချင်သည်ဆိုတော့လည်း ဖေဖေ့ပင်စင် စုငွေတို့ဟာထည့်ဝင်ရမည့်ငွေပမာဏမပြည့်မှီနိုင်သဖြင့် လိုအပ်သလောက်ကို ဘွားကစိုက်ထုတ်ပေးထားတယ်ဆိုတာ သူနောက်မှပြန်သိခဲ့ရပါသည်။ငွေကိုဆပ်ဖို့ဖြစ်နိုင်တယ်ထား.. ကျေးဇူးကြွေးက ကျေအောင်ဆပ်ဖို့ပင်ခက်ပါသည်။ဒီလိုအခြေအနေမှာ ချမ်းကိုသူခေါ်ထုတ်သွားခြင်းမျိုးနဲ့ ဘွားကို လှလှပပကြီးကျေးဇူးဆပ်ပြလိုက်ရမှာတဲ့လား။
အဲ့ဒီလိုသာဆိုရင်တော့ သူ့ကိုယ်သူလူလို့တောင်သတ်မှတ်ဝံ့တော့မှာမဟုတ်။
" အန်တီလေးကိုတော့ လာတွေ့ဦးကွာ... မင်း တော်တော်နဲ့လည်းအိမ်ပြန်ဦးမှာမဟုတ်ဘူး မဟုတ်လား.. ဒီတစ်ခါ ဒီမှာကြာကြာနေဦး ... "
တမန်က ဒါကိုတော့ သိဒ္ဓိကျေနပ်အောင် ခေါင်းညိတ်ဝန်ခံလိုက်ပါသည်။ပြီးတော့ သူလည်းမေမေ့ကိုတွေ့ချင်သည်။
________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________