- მე არავის საკუთრება არ ვარ პაკ ჯიმინ ...ახლა კი ხელი გამიშვი ძალიან მტკივა - ხელს ისევ არ მიშვებდა . მისკენ მიმიზიდა . აზრი არ აქვს შეწინააღმდეგებას , ის ხომ ჩემზე ძლიერია , უკვე სულ სხვა ჯიმინი დგას ჩემს წინ და ეს მომწონს, შეიძლება ისიც იფიქროთ გიჟიაო ... კი გიჟი ვარ და არ ვაპირებ შეწინააღმდეგებას , მე ის მიყვარს .არ მაცადა რამე მეთქვა , იმ წამს ჩემს ტუჩემს გიჟივით დაეწაფა , მეც რა მექნა ცდუნებას ვერ გავუძელი ...
-ვიღაცა ამბობდა რომ არ ვუყვარვარ
-უკან მიმაქვს ჩემი სიტყვები ჯიმინ , მე შენ მიყვარხარ , სიგიჟემდე.
ირგვლივ ტყე , ეს ულამაზესი სახლი და ჩვენ , მხოლოდ ჩვენ ვიყავით. სხვა არაფერი იყო საჭირო რადგან , ჩვენ ერთმანეთი გვჭირდებოდა , მას მე , მე კი ის მჭირდებოდა. ხელში ამიყვანა და ძირს მწვანე, რბილ ბალახზე დამაწვინა რომელიც ისეთი ნაზი იყო ... ის ჩემს ზემოდან მოექცა. მაისური გაიხადა და მეც იგივე გავიმეორე .სველი კოცნების დატოვება დაიწყო ჯერ კისერში მერე კი ქვევით ჩაუყვა . მისი ტუჩები ისეთი რბილი და ამავდროულად ტკბილია ...
უცებ ჯიმინმა ქამარი შეიხსნა , უკვე ვიცოდი რის გაკეთებაც უნდოდა, თვალებში შემომხედა ისე თითქოს ჩემს თანხმობას ელოდებოდა , მეც არ დავაყოვნე და თანხმობის ნიშნად შორტის გახდა დავიწყე , ეს მისთვის ალბათ მოულოდნელი იყო , ერთმანეთს თითქმის არც კი ვიცნობდით, მაგრამ არ მადარდებს რადგან , ახლა , ამ წამს ჩვენ ერთმანეთი გვჭირდებოდა ,ის ჩემში ნელა შემოვიდა...
- აჰჰ , ფრთხილად -ძლივს ამოვღერღე.
-ცოტაც მოიცადე პატარავ -შემდეგ კი ტკივილი დიდ სიამოვნებაში გადაიზარდა . ჯერ ნელ ბიძგებს აკეთებდა მაგრამ , ეს საკმარისი არ იყო ...
-აჰჰ ჯიმინ -ვიცი ,რომ ჩემს კვენასაზე ის უფრო აღიგზნება ამიტომ ვიწვევდი - ჯჯიმიინნნ , აჰჰჰ - სახეზე სმირკი აიკრა და უფრო აუსწრაფა , თითქოს ახლა ერთნი ვართ, ორი სხეული რომელსაც ვერ დააშორებ , განუყრელნი ვიყავით .
-აჰჰ პატარავ ვათავებ
-მეცც ჯიმინნ ...მეც.
ბოლოს ორივენი ბალახზე მოვკალათდით . მე ჯიმინს ჩავეხუტე , მან კი ჩემს თმებს დაუწყო თამაში.
-ნაიონ იცი...
-ჯერ არაფერი თქვა ,კარგი ?
-მაგრამ...
-გთხოვ , ამ ერთხელ -შევხედე მუდარით სავსე თვალებით , მან კი თანხმობის ნიშნად მაკოცა და გამიღიმა. - რა ლამაზია არა ?
-რა? მე შენს გარდა ვერაფერს ვხედავ
-ნუ მეპირფერები რა
-არ გეპირფერები ,თუ გინდა ეს სახლი ჩვენი იყოს ...
-როგორ? სერიოზულად ამბობ?
-აბსოლუტურად- მტკიცედ მიპასუხა, მის სიტყვებში ტყუილი არ ჩანდა .
-მაგრამ , ხელის შევლება დასჭირდება
-როგორც შენ იტყვი - დიალოგი მობილურზე შემომავალმა ზარმა გაგვაწყვეტინა .
-მოდი გამოვიცნობ, დედაჩემია
-ალბათ ძალიან უყვარხარ , შენზე ასე, რომ ნერვიულობს
-ხო აბა რა ... მე წავალ -ადგომა ვცადე მაგრამ , დავეცი . მეორე ცდაც უშედეგოდ .
-არამგონია მარტომ შეძლო *ჩაღიმება* ,მოდი დაგეხმარები
-მოვწესრიგდით ,ხელში ამიყვანა და მანქანისკენ გავემართეთ .
-რა გაცინებს ?? სულ შენი ბრალია ასეთ მდგომარეობაში, რომ ვარ .
-პატარა ქალბატონო , ჩემი კიარა შენი ბრალია , შენ მიწვევდი
-რა ? მე გიწვევდი , ჰაჰ აქეთ მაბრალებ ხო ?
-სიმართლე ორივემ ვიცით ასე , რომ ეგ კბილები ენას დააჭირე ,თუ არ გინდა , უარესი მდგომარეობაში აღმოჩნდე -გაოცებისგან პირი გავაღე და თვალი გამიშტერდა , მისი სიტყვების გამო ... ღმერთოჩემო , ახლა დედას რა ვუთხრა , ქალიშვილობა კრიმინალთან დავკარგე თქო ? აააა რა ვქნაა
-პატარავ პირი დახურე ვიდრე ბუზი შეგიფრინდა
- პაკ ჯიმინ მანქანა გააჩერე
-ვერ გავიგე ?
-უკვე მეორედ ვიმეორებ მანქანა გააჩერე- მეთქი -ცოტა ხმამაღლა ვუთხარი, მანქანა გააჩერა და გაოცებას ვერ მალავდა
-ასე უცებ რა მოხდა , რამე არასწორად გავაკეთე ? რამე გაიძულე ან ცუდად გითხარი ? ახსნას მოვითხოვ კიმ ნაიონ -უკვე ბრაზით მიყურებდა
-ჯანდაბა , უბრალოდ გააჩერე ეს წყეული მანქანა , ცუდად ვარ, ჰაერი მჭირდება
*ჯიმინის pov*
ყველაფერი კარგად იყო ვიდრე მანქანას დავძრავდი. მოულოდნელად კი ნაიონმა აიკვიატა , გგააჩერე მანქანაო. ანგელოზის მზერა სადღაც გაქრა და ეს არ მომეწონა. სახეზე ფერი დაკარგა და ღრმად დაიწყო სუნთქვა . ერთი ხელი გულზე ჰქონდა დასვენებული , მეორეთი კი კარების გაღებას ცდილობდა .
მანქანა გავაჩერე და წყალი მივაწოდე, სახეზე ფერი ისევ არ ჰქონდა და უცებ მისი სხეული ჩემს ხელებში აღმოჩნდა . არ დავაყოვნე , ისევ მანქანაში ჩავსვი და ახლოს მდებარე საავადმყოფოსკენ გავემართე. დიდი დრო არ დამჭირდა.
მანქანის კარები გავაღე და ნაიონი გადმოვიყვანე, ღმერთო ჩემო რა მსუბუქია , ანგელოზია ...
- საკაცე სასწრაფოდ , გთხოვთ მას დაეხმარეთ - ჩემს შეძახილზე , ექთნები და ექიმი გამოვარდა საავადმყოფოდან .
-რა დაემართა ?
-არ ვიცი , მოულოდნელად სახეზე ფერი დაეკარგა და გონება დაკარგა , დაეხმარეთ გთხოვთ -მუდარით მივყვებოდი უკან .
-რაიმე ტრავმა ხომ არ აქვს ან ქრონიკული დაავადება ?
- რა შეკითხვებს მისვამთ, ექიმი რომ ვყოფილიყავი მე თვითონ დავეხმარებოდი , ექიმი თქვენ ხართ, ასერომ ყველაფერი გააკეთეთ იმისათვის რომ ის გადარჩეს !
-ყველაფერს გავაკეთებთ რაც შეგვიძლია, აქ თქვენი შემოსვლა არ შეიძლება , იქამდე კი ფორმალობებია შესავსები და გთხოვთ მიმღებში დაბრუნდეთ .
-იქნებ აქ რამეში დაგეხმაროთ , რა შეიძლება გავაკეთო მისთვის - მე მაინც დაჟინებით მოვითხოვდი მის გვერდით ყოფნას , მინდა სულ მას ვუყურო , ვერ ავიტან მის ცუდად ყოფნას , ნეტავ რაიმეთი მაინც შემეძლოს მისი დახმარება .
-თქვენ აქ მოყვანით მას უკვე დაეხმარეთ - ჩუმად მოვბრუნდი და მიმღებში წავედი . ფორმალობებს როცა მოვრჩი , იმ პალატის წინ მოვკალათდი სადაც ნაიონი ჰყავდათ. შიგნით უამრავი ადამიანი ირეოდა . ამ პატარა ანგელოზის ხელებს უჩხვლეტდნენ დიდი ზომის ნემსებით , მე კი აქ ვზივარ და ვუყურებ , უბრალოდ ვუყურებ და ვერ ვეხმარები ... ექიმი გამოვიდა და მეც რათქმაუნდა უამრავი შეკითხვა მქონდა
-ექიმო ხომ კარგად არის ? სერიოზული არაფერია , ხომ ასეა? რა სახით მიყურებთ , მითხარი რომ ის კარგადაა
-ჯერ დამშვიდდით .მართალია სერიოზული არაფერია მაგრამ , ჯერ სიხარულისათვის ადრეა . გოგონას მშობლები აქ არიან ? მინდა გავესაუბრო.
ჯანდაბა ნაიონის მშობლებისთვის სულ დამავიწყდა რომ შემეტყობინებინა , მაგრამ ამას მე ვერ გავაკეთებ. ის ქალი მე არასდროს მიმიღებს და მას დამაშორებს .
-არა აქ არ არიან ... შეიძლება შევიდე ? სულ ხუთი წუთით . ვერ მოვისვენებ ვიდრე არ ვნახავ
-კარგი მხოლოდ ხუთი წუთით , პაციენტი არ უნდა გადაიღალოს.
- დიდი მადლობა ექიმო .
პალატაში შევედი და ვხედავ უსუსურ , უსულოდ მწოლიარე სხეულს . ანგელოზს რომელსაც ფრთები დაუზიანდა . ეს ის ქმნილებაა რომლის განდიდება შესაძლებელია , ის იბრძვის, არ ნებდება . სიცოცხლეს ეჭიდება და მე არ ვაპირებ გავუშვა. მძინარეს თვალიდან კამკამა , მარგალიტივით ბრწყინავი ცრემლი გადმოუგორდა , ნეტა რა ტკივილს განიცდის ის ახლა . სიზმარშიც კი სტკივა, მე კი ვერ ვეხმარები , სულ ოდნავადაც კი ვერ ვუამებ ტკივილს . ამ დროს მოულოდნელად მეც კი ვიწყებ ტირილს, ძალაწართმეული , არარაობა .
-რა გატირებს პაკ ჯიმინ ? ჯერ არსად მივდივარ, წინ უამრავი გეგმა მაქვს კიდევ განსახორციელებელი- ამ დროს მან გაიღვიძა და მე ცრემლები მოვიწმინდე , არ მინდოდა შემეშინებინა - ცრემლებს ნუ მალავ , მაინც ვერ გამიგია რა გატირებს, ხომ ხედავ კარგად ვარ , უბრალოდ გადაღლილობის გამო ვარ აქ , ხომ ასეა ?
-რათქმაუნდა პატარავ , კარგად ხარ და ალბათ მალე გაგწერენ - ღიმილით ვპასუხობ , მისი შავი თვალები ისეთი ღრმაა , რომ ჩაიძირო ვერ შეძლებ იქედან ამოსვლას . ზუსტად ეს დამემართა მეც , რაღაც დროის მანძილზე ასე ვუყურებ მას თვალებში , მოულოდნელად კი პალატაში გაისმა ყვირილის ხმა
-აქედან მოშორდი არამზადავ!!! ...
ვიცი დიდ ხანია არ დამიდია ახალი თავი , ამიტომ გთხოვთ მომიტევეთ , სკოლა , სკოლა და სკოლა,🙆♀️ ზუსტად ამიტომ ვერ ვახერხებ დადებას 🤧 მაგრამ შევეცდები ხშირად დავდო ხოლმე ახალი თავები 💖💖💖💖💖💖