24.07.2022
Düzenleme tarihi : 02.08.2023
✨ İYİ OKUMALAR ✨
Dedesinin emekleri, çabaları ile büyüyen Rana, eve gelen ambulans ekiplerinin ne diyeceğini merak ediyordu. Dedesi onu bırakmazdı değil mi?
Hem söz vermişlerdi birbirlerine.
Rana okuyup diş doktoru olacak ve dedesinin dişlerini yapacaktı. Tatile çıkacaklardı. Birlikte yaşlanacaklardı.
Ne yapacağını, ne diyeceğini bilemez halde koltuğun ucuna oturmuş ağlıyordu. Kaç defa 'dede' diye seslenmişti, hatırlamıyordu.
"Kızım, Harun abin burda bak. Bir şey olursa haber verir. Gel, ben seni bize götüreyim." Karşı komşusu Narin ablaydı.
"Olmaz, dedemi bırakamam. O da beni bırakmayacak değil mi?" Zoraki konuşuyordu. Narin Hanım pek uzatmadı.
Bu sefer yaklaşık yarım saattir Erdal Bey'i uyandırmaya çalışan doktor konuştu.
"Son defa"
Kalp masajına başladı.
"1"
"2"
"3"
Bir gün sonra;
Dede, torunun birbirinden başka kimsesi yoktu. Yalnız başlarına, mutlu mesut geçinip gidiyorlardı. Günler geçti, aylar, yıllar. Erdal Bey gittikçe yaşlandı. Adlarını bile akıllarında tutamayacakları hastalıklara yakalandı.
Tansiyonu, şekeri bunlar cabasıydı.
Her gün ilaç içmek, iğne vurunmak onun için işkenceden farksızdı. Her şey torunu içindi. Onun için her şeyi göze almıştı.
Fakat bu dünyadan göç etme vakti de gelmişti. Dede, torun hikayesi de burada bitmişti.
Komşuları Rana'ya yardımcı olmuş, baş sağlığı için gelenlerle ilgilenmişti sağolsunlar.
Şöyle bir gerçekte vardı ki, Rana günün sonunda ilk kez yalnız kalacaktı. Her şeyi dedesi olan, her köşesi ayrı ayrı hatıralarla dolu olan evde, yapayalnız olacaktı.
Bundan sonra kimse için hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktı.