အမ်ားအျမင္မွာ ၿမိဳင္ဆိုတဲ့ ကြၽန္မဟာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ သီရိၿမိဳင္စံအိမ္ေတာ္အတြင္း အေျခြအရံေတြ ဝန္းရံလို႔ ေျခေမႊးမီးမေလာင္း လက္ေမႊးမီးမေလာင္ ေနထိုင္ေနရေပမယ့္ ကြၽန္မရဲ႕ရင္ထဲမွာေတာ့ ေတာမီးေလာင္သလို အေတာ့္ကိုေလာင္ကြၽမ္းေနရတယ္ ။
ဒီေတာမီးေလာင္ၿမိဳက္ေနတာ ၁၂နွစ္ေတာင္ ရိွေနၿပီေလ ။
ကြၽန္မရင္ထဲက မီးေတြ ၁၂နွစ္ၾကာတာေတာင္ မၿငိမ္းေသးပါဘူးရွင္ ။
ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ေမၿမိဳ႕ေတာင္ ကြၽန္မရဲ႕ ေလာင္ၿမိဳက္မႈကို ၿငိမ္းသတ္ေပးနိုင္စြမ္း မရိွပါဘူး ။
သီရိၿမိဳင္စံအိမ္ႀကီးရိွ ဝရံတာ၌ ေဆြးေျမ့ေျမ့ေလး ျဖစ္ေနတဲ့ မမၿမိဳင္ဟာ တစ္ေလာကလံုးနွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနရွာသည္ ။ မနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးေလးေတာင္ သူမရင္ထဲက ေလာင္မီးကိုျမင္မိပါမလား ။
" မမၿမိဳင္ ။ ေဟာ ။ မမၿမိဳင္က ဒီေရာက္ေနတာကိုး ။ ကြၽန္မက အခန္းထဲမွာ သြားရွာေနတာ ။ ဒီေန႔ အေစာႀကီးနိုးတယ္ေနာ္ မမၿမိဳင္ ။ "
အေစာႀကီးနိုးတယ္ဆို မမၿမိဳင္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ ။ ရင္နာစရာျမင္ကြင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေမာင္းထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားတိုင္း အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ျမင္ေယာင္ေနခဲ့သည့္ ညဟာ အင္မတန္ေျခာက္ျခားစရာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ ။
ညိဳေလးဟာ သူမရဲ႕အၿပံဳးေလးကို ဖန္ဆင္းၿပီး မမၿမိဳင္ေဘးသို႔ကပ္လာကာ လွမ္းေမးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ ။ ခါတိုင္းသာလ်ွင္ ညိဳေလးတစ္ခြန္းဆို မမၿမိဳင္ဟာ သံုးခြန္းေလာက္ ျပန္ေျပာမိမွာျဖစ္ေပမယ့္လို႔ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနရွာသည္ ။ ညိဳေလးကေတာ့ သတိထားမိပံုမေပၚ ။
" ဒါနဲ႔ မမၿမိဳင္ ။ မမၿမိဳင္ ေျပာတာဟုတ္တယ္သိလား ။ ညက ခါတိုင္းထက္ အခ်မ္းပိုေနတာ ။ ေအးစိမ့္ေနတာပဲ မမၿမိဳင္ရယ္ ။ မမၿမိဳင္ေပးတဲ့ မာဖလာေလးကို ေက်းဇူးတင္ရမယ္ ။ သူ႔ေၾကာင့္ ေႏြးေနရတာ ။ တကယ့္ အေႏြးဓာတ္ေလးပဲ မမၿမိဳင္ ။ "
ညိဳေလးရဲ႕စကားကို ၾကားမိသည္နွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ မမၿမိဳင္ရင္ထဲက ေလာင္ၿမိဳက္ေနေသာေတာမီးမ်ား ေဒါသမ်ားမီးမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလို႔ ေတာက္ေလာင္သြားေတာ့သည္ ။ မ်က္ဝန္းညိဳေတြဟာ မ်က္ဝန္းနီေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလို႔ မုသားစကားဆိုလိုက္ေသာ ညိဳေလးအား မ်က္ေထာက္နီႀကီးျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္ ။ မ်က္ရည္ေတြ ေဝ့တက္ေနတဲ့ ထိုမ်က္ဝန္းနီနီ ။ ငိုခ်င္စိတ္ကို မာနနဲ႔ထိန္းထားတဲ့ တုန္ရီေနေသာ မမၿမိဳင္ရဲ႕ နႈတ္ခမ္း ။ အင္မတန္မွ ထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းလြန္း၏ ။
ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ မမၿမိဳင္ရဲ႕အၾကည့္ အျပဳအမူကို ညိဳေလး သတိထားမိလိုက္သည္ ။ စိုးရိမ္မိလာ၍ မမၿမိဳင္ရဲ႕အနားကို ပိုလို႔တိုးကပ္လာမိသည္ ။
" မမၿမိဳင္ ။ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ ။ "
ၿပီးဆံုးေအာင္မေျပာနိုင္ခဲ့ေသာ ညိဳေလးရဲ႕စကားလံုးဟာ မမၿမိဳင္ရဲ႕လက္ဖဝါးႏုႏု၌ အဆံုးသတ္လိုက္ရသည္ ။ ပါးျပင္ေပၚသို႔က်ေရာက္လာတဲ့ ထိုလက္ဖဝါးႏုႏုမွာ 'ေျဖာင္း'ခနဲဆိုေသာ အသံထုလိုက္ပါလာသလို ညိဳေလးရဲ႕လည္ပင္းမွာ အနည္းငယ္မ်ွလည္ထြက္သြားေတာ့သည္ ။
" မမၿမိဳင္ ။ "
ညိဳေလးအား ပါးရိုက္လိုက္ေသာ မမၿမိဳင္မွာ အေတာ့္ကိုမုန္းတီးေနရွာသည္ ။ သို႔ေပတည္း ဘာအတြက္ေၾကာင့္ သူမ ပါးရိုက္ခံရသလဲဆိုတာ ညိဳေလးတစ္ေယာက္ နားမလည္နိုင္ရွာဘူး ျဖစ္ေနသည္ ။
" ဘာလို႔ ။ ဘာလို႔မ်ားလဲ မမၿမိဳင္ ။ "
" ဘာလို႔လဲ ဟုတ္လား ။ နင့္လိုေကာင္မမ်ိဳးက ငါ့လိုလူကို လိမ္ေျပာရဲတယ္ေပါ့ ။ "
" မမၿမိဳင္ ။ မမၿမိဳင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ။ ကြၽန္မ ကြၽန္မ နားမလည္ဘူး ။ "
" အမွန္တရားကို မေျပာခ်င္ရင္ေတာင္ မုသားစကား မေျပာရဘူး ။ ကိုယ္ ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သိမွာေပါ့ ။ "
" မသိဘူး ။ ကြၽန္မ ဘာလုပ္ခဲ့တာလဲ ။ ကြၽန္မ မသိဘူး ။ "
" နင္ ေျပာတဲ့အေႏြးဓာတ္ဆိုတာ ငါေပးခဲ့တဲ့ မာဖလာမဟုတ္ဘဲ ကိုျမင့္ေမာင္ မဟုတ္လား ။ ဝံပုေလြမ ။ ဒီလိုအေျခအေနျဖစ္လာမယ္သိေနလို႔ အနားမွာေခၚထားရဲ႕သားနဲ႔ ။ ဘာလို႔ ငါ့ေယာက္်ားကို နင္ကပါ ထပ္လုရတာလဲ ။ ဘာလို႔ နင့္ပန္းကို ေျခြခြင့္ေပးရတာလဲ ။ "
" မမၿမိဳင္ ။ "
မ်က္ဝန္းနီနီထဲက မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ထိန္းမရေအာင္ စီးက်ေနမိေတာ့သည္ ။ အလိမ္ခံလိုက္ရတဲ့ ခံစားခ်က္က မမၿမိဳင္ ရင္ထဲမယ္ လွံနဲ႔ထိုးသလိုပါပင္ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂နွစ္ကတည္းက ကိုျမင့္ေမာင္ဆီက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနွင့္ အလိမ္ခံရတဲ့ မမၿမိဳင္ဟာ တုံးအသသည္မ်ိဳးမဟုတ္ခဲ့ ။ ခ်စ္လြန္း၍ မသိေက်းကြၽန္ျပဳထားသည္သာ ။ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ထပ္ၿပီးေတာ့ အလိမ္မခံခ်င္မိသည္ ျဖစ္ေနရွာသည္ ။
အမွန္တရားကိုမေျပာဘဲ ပါးစပ္ပိတ္ေနရင္ေတာင္ မမၿမိဳင္ ဒီလိုအျပဳအမူမ်ိဳး လုပ္လိုက္မိမွာမဟုတ္ဘဲ မသိေက်းကြၽန္ျပဳလိုက္လိမ့္မည္ ။ မမၿမိဳင္နဲ႔ စကားတစ္ခြန္းမဟုတ္ တစ္ခြန္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာခ်င္မိသည့္ ညိဳေလးမွာ အေၾကာင္းမရိွအေၾကာင္းရွာလို႔ မုသားေျပာခဲ့မိသည္ ။ ဒါေတြဟာ မမၿမိဳင္ေၾကာင့္ဆိုတာ သိပါေလ့ ။
" ဘယ္လိုလဲ ။ အေျခြခံရတာ သိပ္ကိုမွ ေကာင္းရဲ႕လား ။ "
" ဒါအတြက္ ေျဖရဦးမွာလား မမၿမိဳင္ ။ ကိုကိုျမင့္ရဲ႕ အငယ္အေနွာင္းျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မမွာ ျငင္းပယ္ပိုင္ခြင့္မွ မရိွခဲ့တာ ။ ကြၽန္မက ကိုကိုျမင့္ရဲ႕ တရားဝင္မယားမဟုတ္ေပမယ့္ လင္ေယာက္်ား ေပ်ာ္ဖို႔အတြက္ ျဖည့္ဆည္းေပးရမွာေပါ့ ။ "
" ညိဳေလး ။ "
ေအာ္ဟစ္လိုက္တဲ့ မမၿမိဳင္ရဲ႕အသံမွာ ဟိန္းထြက္သြားေလသည္ ။ ေဒါသစိတ္ေတြ နာက်ည္းျခင္းေတြ ျပည့္နွက္ေနတဲ့ မမၿမိဳင္ရဲ႕လက္ဖဝါးႏုႏုကို ညိဳေလးအသာကိုင္ယူမိသည္ ။ ၿပီးေနာက္ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ စီးက်ရင္ ထိုစကားကို ရင္နာစြာျဖင့္ ေတာင္းဆိုကာေျပာသည္ ။
" ဒါေပမယ့္ ။ ကြၽန္မကို မမုန္းပါနဲ႔ေတာ့ မမၿမိဳင္ ။ မမၿမိဳင္ဆီက ရလာမယ့္အမုန္းက ကြၽန္မ အပ်ိဳရည္ပ်က္တာထက္ ပိုနာရတယ္ ။ ဒီနာက်င္မႈကိုေတာ့ ကြၽန္မ မႀကိဳက္ဘူး မမၿမိဳင္ ။ "
" ဘယ္လို ။ ငါ့အမုန္းက မင္းအပ်ိဳရည္ပ်က္တာထက္ နာတယ္ ။ ဟုတ္လား ။ "
" ဟုတ္ပါတယ္ ။ ဟုတ္ပါတယ္ မမၿမိဳင္ ။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မကို မမုန္းဘဲနဲ႔ ႀကိဳက္တာအျပစ္ေပးပါ ။ မုသားစကားနဲ႔ လိမ္ညာခဲ့မိတဲ့အတြက္ ေပးလာမယ့္အျပစ္ကို ေက်နပ္နပ္နဲ႔ လက္ခံပါမယ္ မမၿမိဳင္ ။ "
" ေသခ်ာလား ။ "
အပူမီးေတာက္ေနရွာတဲ့ ေဒါသမ်က္ဝန္းနီနီေတြကို ညိဳေလးမွာ ဘယ္လိုအင္အားမ်ိဳးနဲ႔မွ စိုက္ၾကည့္နိုင္စြမ္းမရိွ ။ ရင္ဘက္ထဲမွ ေလးလံေနလို႔ အင္အားကုန္ခံေနရသည္ ။ ဒါေတာင္ မမၿမိဳင္ေပးမယ့္ အျပစ္ကို သူမ လက္ခံဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနေပသည္ ။
သူမရဲ႕လက္ကိုတယုတယနဲ႔ ကိုင္ထားတဲ့ ညိဳေလးရဲ႕လက္ကို ေဒါသအျပည့္နဲ႔ ခါခ်လိုက္တာေၾကာင့္ အင္အားမဲ့ေနရွာတဲ့ ညိဳေလးရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးပါ ယိုင္ထိုးသြားရွာသည္ ။ ၿပီးေနာက္ မမၿမိဳင္ဟာ ညိဳေလးအေရွ႕မွ ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္လိုက္ၿပီး အိမ္ေတာ္ထဲသို႔ ဝင္သြားေတာ့သည္ ။
အမွတ္မရိွဘူးပဲ ေျပာေျပာ ။ အသိမရိွဘူးပဲ ေျပာေျပာ ။ ေျပာပါေစ ။ မမၿမိဳင္အတြက္ဆို ေတာက္တဲ့တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနရွာသည့္ ညိဳေလးဟာ မမၿမိဳင္ရဲ႕အေနာက္ကို ခ်ိနဲ႔ေနတဲ့အင္အားနဲ႔ ရုန္းကန္ရင္း ထပ္လိုက္သည္ ။
" ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္ ။ အကုန္လံုးကို ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္ ။ "
နံရံမွာ ခ်ိတ္ကပ္ထားေသာ ဖိုးဖြားပိုင္ အေမြပစၥည္းျဖစ္ေသာ ဓားရွည္ကိုဆြဲျဖဳတ္လိုက္ေတာ့ ဓားအိမ္အတြင္းမွ ခြၽန္ထက္ေနေသာ ဓားရွည္အား ဆြဲထုတ္လိုက္ပါေတာ့သည္ ။ ' ခြၽင္ ' ဆိုေသာ အသံနဲ႔အတူတူ မမၿမိဳင္ရဲ႕ အျပဳအမူေၾကာင့္ အေနာက္မွကပ္ပါလာေသာ ညိဳေလး တုန္လႈပ္သြားခဲ့ရသည္ ။
" မမၿမိဳင္ ။ "
မ်က္ေထာက္နီႀကီးနဲ႔ မမၿမိဳင္ လွည့္ၾကည့္မိသည္ ။ အနွစ္နွစ္ အလလ ၁၂နွစ္ၾကာတဲ့ကာလပတ္လံုး သိုဝွက္ထားတဲ့ သူမရဲ႕ေဒါသမ်ားကို ဖြင့္ဟအန္ထုတ္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ ။
" ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္ ။ အားလံုးကို ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္ ။ "
" ရတယ္ ။ မမၿမိဳင္ မမုန္းဖို႔ဆို ကြၽန္မ အဖ်က္ဆီးခံမယ္ ။ မမၿမိဳင္အတြက္ ကြၽန္မ လည္စဥ္းေပးမယ္ ။ ဘယ္ေတာ့မွ ကြၽန္မကို မမုန္းရဘူး ။ "
ညိဳေလးဟာ သူမရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကို မွိတ္ခ်လိုက္ၿပီး မမၿမိဳင္အတြက္ လည္စဥ္းေပးဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ ။ ညိဳေလးရဲ႕ ထိုအျပဳအမူဟာ ေဆးခါးနဲ႔တူသည္ ။ ေသာက္ခ်င္ေပမယ့္ ခါးလြန္းလို႔ မေသာက္နိုင္ခဲ့ဘူး ။ သူမလည္စဥ္းေပးလည္း မမၿမိဳင္ ဓားမလႊဲမွာကို ႀကိဳတင္တြက္ခ်က္ထားသည္ ။
ထိုအခ်ိန္ မမၿမိဳင္ရဲ႕ ေဒါသမ်ား ေဆာင္းတြင္းမနက္ခင္းမွာ ရုတ္တရက္ႀကီး မိုးႀကိဳးမုန္တိုင္းမ်ားတိုက္သလို ျပင္းထန္လာပါေတာ့သည္ ။
" အားလံုးကို ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္ ။ "
ဆိုေသာ စကားကို ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး မမၿမိဳင္သည္ နွစ္ဖက္ခြဲေလွကားေပၚမွာ ဓားရွည္ႀကီးအား အရူးအမူးနဲ႔ရမ္းလို႔ စံေတာ္အျပင္ဘက္ကို ေျခဗလာနဲ႔ ဆင္းသြားပါေတာ့သည္ ။
" မမၿမိဳင္ ။ "
ညိဳေလးနဲ႔ မမၿမိဳင္တို႔ရဲ႕ ထိတ္လန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္သံေတြေၾကာင့္ ေဒၚေဒၚႏုအပါအဝင္ အေစခံမ်ားအားလံုး ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖင့္ စံအိမ္အျပင္ကို ထြက္ၾကည့္ေနၾကေတာ့သည္ ။
ဓားရွည္ႀကီးရမ္းလာတဲ့ မမၿမိဳင္ဟာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးစံပယ္ေတြ လွလွပပႀကီး ပြင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ စံပယ္ရံုအနားသို႔ အေျပးလာေတာ့သည္ ။ ရင္နာအသည္းထဲကနာရတဲ့ မမၿမိဳင္ရဲ႕ ထိုအျပဳအမူဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂နွစ္က သိပ္ျႏတ္နိုးရဖူးတဲ့ စံပယ္ရံုကို ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ဖ်က္ဆီးဖို႔အတြက္ အေၾကာင္းဖန္ေနသည္ကို ေဒၚေဒၚႏု ခံစားမိေနသည္ ။
ဓားရွည္ႀကီးအား လက္နွစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္ထားတဲ့ မမၿမိဳင္ဟာ စံပယ္ရံုကို ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ဒီဓားနဲ႔ဖ်က္ဆီးဖို႔လုပ္ခ်ိန္ ေျခဗလာျဖစ္ေနရွာတဲ့ ညိဳေလးဟာ မမၿမိဳင္ရဲ႕ခါးကိုအေျပးဖက္ရင္း ေတာင္းပန္ေနေတာ့သည္ ။
" မမၿမိဳင္ ။ ကြၽန္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ။ မလုပ္ပါနဲ႔ ။ "
" လႊတ္ ။ ငါ့ကို အခုခ်က္ခ်င္း လႊတ္စမ္း ။ ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္ ။ "
" မလုပ္ပါနဲ႔ ။ မလုပ္ပါနဲ႔ မမၿမိဳင္ ။ ဒီစံပယ္ရံုေလးက မမၿမိဳင္အတြက္စိုက္ထားတာျဖစ္လို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ၿပီးမဖ်က္ဆီးပါနဲ႔ မမၿမိဳင္ ။ ကြၽန္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ။ "
ရုန္းေလ နစ္ေလ ျဖစ္ေနတဲ့ မမၿမိဳင္ဟာ ညိဳေလးရဲ႕တင္းက်ပ္စြာ ဖက္တြယ္ထားမႈေၾကာင့္ ႐ြံ႕ႏြံထဲနစ္ေနသလို ေျမျပင္ေပၚတက္ဖို႔အတြက္ အကူအညီမဲ့ေနရွာသည္ ။
" လႊတ္စမ္း ။ "
" စံပယ္ရံုကို ဖ်က္ဆီးမယ့္အစား ကြၽန္မကိုပဲ သတ္ပါ မမၿမိဳင္ ။ မမၿမိဳင္အတြက္ ဒီစံပယ္ေတြကိုေတာ့ ထပ္အဖ်က္ဆီးမခံနိုင္ဘူး ။ ဒီစံပယ္ရံုကို မဖ်က္ဆီးဘူးဆို ကြၽန္မ ေသရတာတန္တယ္ မမၿမိဳင္ ။ "
ညိဳေလးရဲ႕စကားလံုးဟာ သူမအေပၚ ဘယ္ေလာက္ထိ တန္ဖိုးထားတဲ့အေၾကာင္း ။ ဘယ္ေလာက္ထိ ေႏြးေထြးေစတဲ့အေၾကာင္း ခံစားမိပါသည္ ။
ရုန္းကန္ေနေသာ အင္အားမ်ားကို အသာေလ်ာ့၍ ယိုင္က်သြားပါသည္ ။ ငိုယိုေနတဲ့ ညိဳေလးဟာ မမၿမိဳင္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို အသာထိန္းရင္း ေျမႀကီးေပၚသို႔ ထိုင္ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္ ။ ၿပီးေတာ့ လက္ထဲက ဓားရွည္ကိုယူကာ အေဝးသို႔လႊတ္ပစ္မိေတာ့သည္ ။
" မမၿမိဳင္ ။ "
" ဘာလို႔ ။ ဘာလို႔ လိမ္ရတာလဲ ။ "
" မုသားမပါ လကာၤမေခ်ာ တဲ့ ။ မမၿမိဳင္နဲ႔ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာခ်င္လုိ႔ လိမ္မိတာပါ ။ "
မမၿမိဳင္ ေမာပန္းေနသည္ ။ သူမရဲ႕ ေဒါသမီးေတြကို ညိဳေလးဟာ ၿငိမ္းေပးနိုင္ခဲ့သည္ ။ မ်က္ဝန္းကိုအသာမွိတ္လို႔ ညိဳေလးရဲ႕ရင္ခြင္ေသးေသးေလးထဲ ဝင္ေရာက္နားခိုမိေတာ့သည္ ။ မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြမွ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြစီးက်လာရသည္ ။
ငိုေနတာမဟုတ္ဘဲ နာေနတာပါ ။
ငါ့ရင္ထဲက နာေနတာ ။
ငိုေနတာမဟုတ္ဘဲ နာေနတာပါ ။ မမၿမိဳင္ ရင္ထဲက ေလးေလးပင္ပင္ခံစားခ်က္ ။ အသက္ရႈရပ္သြားေစတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေတြကို ညိဳေလးဟာ သူမရဲ႕ခြန္အားနဲ႔ ရွင္သန္ေစခဲ့သည္ ။
ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ရင္ထဲကနာက်င္မႈေတြနဲ႔အတူတူ ေထြးေပြ႕ထားၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးနွစ္ေယာက္ကို သီရိၿမိဳင္စံအိမ္ေတာ္အတြင္းရိွ ေဒၚေဒၚႏုအပါအဝင္ အေစခံမ်ား ၊ မာလီမ်ားသည္ ထိုျဖစ္စဥ္အား ေငးေမာၾကည့္ေနမိခဲ့ေတာ့သည္ ။
ထိုအခ်ိန္ သီရိၿမိဳင္ၿခံဝန္းထဲရိွ ျမင္းေဇာင္းရိွ ျမင္းမ်ားသည္ ေအာ္ဟစ္ျမည္ဟီးလာၾကၿပီး စံအိမ္ေတာ္ပတ္လည္ရိွ ထင္ရွဴးပင္မ်ားနဲျ အျခားေသာသစ္ပင္မ်ားမွ ခိုနားေနၾကလို႔ ေက်းငွက္ကေလးမ်ားကပါ အေတာင္ပ်ံ႕တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခပ္လို႔ ေအာ္ဟစ္ကာျဖင့္ ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးေလး ေဝဆာေနတဲ့ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ထဲရိွ တိမ္စိုင္ျဖဴျဖဴေလးေတြရိွရာ ဟိုးအေဝးသို႔ ပ်ံ႕သန္းသြားၾကပါေတာ့သည္ ။
ရင္ခြင္ထဲေမွးကာ အိပ္စက္ေနသလိုဟန္ရိွတဲ့ မမၿမိဳင္ကို ညိဳေလးမွာ ရင္နာနာနဲ႔ ၿပံဳးကာျဖင့္ၾကည့္ရင္း မမၿမိဳင္ရဲ႕ လက္ေမာင္းေလးအား ပြတ္သပ္ေပးေနေတာ့သည္ ။
တဒဂၤေလးအတြင္းမွာ မမၿမိဳင္ရဲ႕ ေဒါသမီးေတြကို ၿငိမ္းေအးေစနိုင္ခဲ့တဲ့ လူသားေလးဟာ ညိဳေလးဆိုသူသာျဖစ္သည္ ။
အင္မတန္ျပင္းထန္တဲ့ ေလထန္ေတြၾကားမွာ အေတာင္ေတြေႂကြေနတဲ့ သနားစရာ ငွက္ကေလး ကြၽန္မကို ညိဳေလးက ဒါဏ္ရာေတြေပ်ာက္ေအာင္ ကုသေပးခဲ့ၿပီ ။
ဘယ္သူမွားတယ္ ။ ဘယ္သူမွန္တယ္ ဆိုတာ အျပစ္လႊဲခ်နိုင္ေပမယ့္ ။ မမၿမိဳင္အတြက္ဆို ကြၽန္မပဲ မွားမယ္ ။ ကြၽန္မပဲ တရားခံျဖစ္မယ္ ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ မမၿမိဳင္အတြက္ဆိုၿပီး ကြၽန္မပဲျဖစ္ခ်င္တယ္ ။
X X X X X
အခ်စ္ရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္မွာ ဒူးေထာက္အရႈံးေပးလို႔ လက္ေျမႇာက္ၿပီး ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕နွလံုးသားဟာ အခုေတာ့ နာလာၿပီ ။ အခ်စ္ကို ေန႔ေရာညပါ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ေတာင္းတေနရွာတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕နွလံုးသားဟာ ကိုျမင့္ေမာင္ဆိုတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ေယာက္်ားကို ေမၿမိဳ႕ရဲ႕ရာသီဥတုႀကီး ေအးစိမ့္သလို ေအးစက္လာခဲ့ၿပီ ။
ကုတင္ေပၚမွာလွဲလို႔ ၿငိမ္သက္ေနေပမယ့္ မမၿမိဳင္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြ မွိတ္မသြားေခ် ။ ေဆာင္းရဲ႕အေငြ႕အသက္ေတြအတိုင္း မမၿမိဳင္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာလည္း အင္မတန္မွ ေအးစက္ေနရွာသည္ ။
မမၿမိဳင္ရဲ႕အေနာက္မွ ညိဳေလးသည္ စိတ္အေနွာက္ယွက္ျဖစ္စရာ ဘာစကားတစ္ခြန္းမ်ွ မေျပာမိဘဲ မတ္တပ္ေလးသာရပ္ေနေတာ့သည္ ။ အသက္ျပင္းျပင္းရႈိက္ေနတဲ့ မမၿမိဳင္ကို ညိဳေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္ ။
" ၿမိဳင္ ။ "
အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္လို႔ ဝင္လာတဲ့ ကိုျမင့္ေမာင္အား ညိဳေလးလွည့္ၾကည့္မိသည္ ။ မမၿမိဳင္ကေတာ့ တုန္လႈပ္ျခင္းမရိွဘဲ မ်က္ဝန္းေလးအသာမွိတ္လိုက္ေခ်ၿပီ ။
" ၿမိဳင့္ရဲ႕ အေျခအေန ဘယ္လိုေနေသးလဲ ။ "
လင္ေယာက္်ားရဲ႕ စိတ္ပူသံပါတဲ့စကားကို ၾကားလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္ ။
" အခုေတာ့ စိတ္ၿငိမ္သြားပါၿပီ ကိုကိုျမင့္ ။ "
" ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ။ ဆံေတာ္ဂါ့ဒ္ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဒီသတင္းကိုၾကားရတာ ။
ဒီမွာ ညိဳေလး ။ ၿမိဳင္က ဒီစံအိမ္ေတာ္ရဲ႕သခင္မ ။ ကိုကိုျမင့္ရဲ႕ တရားဝင္ဇနီးဆိုတာ မေမ့နဲ႔ ။ မင္း ၿမိဳင့္ကို မနာလိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ မင္းကိုယ္မင္းေရာ သိရဲ႕လား ။ "
" မဟုတ္ ။ မဟုတ္ ။ "
" တိတ္စမ္း ။ ဘာမွျပန္မေျပာနဲ႔ ။ အခန္းထဲက ထြက္သြားေတာ့ ။ "
ညိဳေလး မ်က္နွာညႇိဳးသြားရွာသည္ ။ အေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္ ။ ညိဳေလး အပ်ဳိစင္ဘဝတုန္းက ဖူးဖူးမႈတ္ထားတဲ့ ကိုကိုျမင့္ဟာ အညႇာေျခြလိုက္ၿပီးေနာက္ရက္မွာပဲ ခ်က္ခ်င္းကို ေျပာင္းလဲသြားၿပီ ။
အလြယ္တကူ ပန္းကိုေျခြခြင့္ေပးမိခဲ့သလို ျဖစ္သြားလား မမၿမိဳင္ ။ ကြၽန္မရင္ထဲက နာတယ္ ။
ေခါင္းေလးငံု႔ၿပီး အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္ ။ မမၿမိဳင္ကေတာ့ ေနာက္ေက်ာေပး၍ မ်က္ဝန္းမ်ား မွိတ္ထားဆဲပင္ ။
ကိုျမင့္ေမာင္ဟာ သူ႔ရဲ႕တိုက္ပံုအက်ႌလက္ကို တစ္ပတ္မ်ွ ေခါက္တင္လိုက္ၿပီး မမၿမိဳင္လွဲအိပ္ေနေသာ ကုတင္ေပၚသို႔ ေျခခ်ထိုင္လိုက္ေတာ့သည္ ။
ၿပီးေနာက္ မမၿမိဳင္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေပၚကို လက္တင္လိုက္ၿပီး လည္တိုင္ေလးနား မ်က္နွာကပ္လိုက္ေတာ့သည္ ။ မမၿမိဳင္ရဲ႕ လည္တိုင္နားမွာေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ႕ ထြက္ေလဝင္ေလမ်ား ရစ္ပတ္ေနေတာ့သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ထိုစကားကို တီးတိုးစြာ ေျပာသည္ ။
" ၿမိဳင္ ။ သူ ၿမိဳင့္ကို မနာလိုျဖစ္ေနတာပါ ။ ၿမိဳင္ စိတ္ထဲမွာ မထားနဲ႔ေတာ့ေနာ္ ။ အစ္ကို သူ႔ကိုဆူလိုက္ပါၿပီ ။
အစ္ကို မိန္းမပ်ိဳေတြနဲ႔ မ်က္နွာမ်ားေနေပမယ့္ ၿမိဳင့္တစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ ခ်စ္တာ ။ ၿမိဳင္က ငယ္ခ်စ္ဦးေလးလည္း ျဖစ္သလို ။ အစ္ကုိ႔ရဲ႕ သခင္မလည္း ျဖစ္တယ္ ။
ဘာေတြမ်ားမက္ေမာစရာေကာင္းေနလို႔ အစ္ကိုကသူတို႔ကို ဘာ့ေၾကာင့္ ၿမိဳင့္ထက္ ပိုခ်စ္ရမွာလဲ ။
ေဟ ။ မဟုတ္ဘူးလား ။ "
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ကိုမမၿမိဳင္ သိပ္နာက်ည္းသြားမိၿပီ ။
မိန္းမေတြကို တန္ဖိုးမထားတဲ့ ရွင့္လိုေယာက္်ားမ်ိဳးကို တစ္ေန႔ေတာ့ ထိုက္သင့္တဲ့အျပစ္တစ္ခု ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ဖန္တီးေပးရလိမ့္မယ္ ကိုျမင့္ေမာင္ ။
ရွင္ရမယ့္ဒါဏ္ရာက ကြၽန္မမွာရိွတဲ့ဒါဏ္ရာထက္ ပိုနက္ေစရမယ္ ကိုျမင့္ေမာင္ ။
လက္သီးကိုဆုပ္လို႔ နႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ရင္း စိတ္အတြင္းမယ္ နာက်ည္းေနေတာ့သည္ ။ ရင္ဘက္ထဲကလည္း နာရသည္ ။ နွလံုးသားမွာစိုက္ေနခဲ့ေသာဓားရဲ႕ ဒါဏ္ရာနက္နက္ထဲမွာ ေလွာင္ပိတ္ခဲ့တဲ့ မမၿမိဳင္ဟာ ဓားကိုထုတ္ေနခဲ့ၿပီ ။ ဒီဓားဟာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ႕ လည္တိုင္ဆီမွာ ထိုးစိုက္ဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့သည္ ။
" ေမႊးလိုက္တာ ၿမိဳင္ရယ္ ။ "
မမၿမိဳင္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္အား တဏွာစိတ္နဲ႔ ကိုျမင့္ေမာင္ မႊန္ေနေတာ့သည္ ။ တဏွာစိတ္နဲ႔ လည္တိုင္ေလးအား အနမ္းေပးေနျပန္သည့္ ကိုျမင့္ေမာင္အား တြန္းထုတ္ခ်င္ေပမယ့္ ၿငိမ္ခံေနခဲ့ရသည္ ။
စည္းမေစာင့္တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အား အသည္းနစ္ေအာင္ ခ်စ္ခဲ့မိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရလဒ္က ဘဝပ်က္တာနဲ႔ ဘယ္ျခားနားပါ့မလဲ ။
X X X X X
25.7.2022
morA_nyein
အခန္း ၁၁ အနည္းငယ္ျပင္ထားပါတယ္ရွင္ ။
အများအမြင်မှာ မြိုင်ဆိုတဲ့ ကျွန်မဟာ ကြီးကျယ်ခမ်းနားတဲ့ သီရိမြိုင်စံအိမ်တော်အတွင်း အခြွေအရံတွေ ဝန်းရံလို့ ခြေမွှေးမီးမလောင်း လက်မွှေးမီးမလောင် နေထိုင်နေရပေမယ့် ကျွန်မရဲ့ရင်ထဲမှာတော့ တောမီးလောင်သလို အတော့်ကိုလောင်ကျွမ်းနေရတယ် ။
ဒီတောမီးလောင်မြိုက်နေတာ ၁၂နှစ်တောင် ရှိနေပြီလေ ။
ကျွန်မရင်ထဲက မီးတွေ ၁၂နှစ်ကြာတာတောင် မငြိမ်းသေးပါဘူးရှင် ။
အေးချမ်းလှတဲ့ မေမြို့တောင် ကျွန်မရဲ့ လောင်မြိုက်မှုကို ငြိမ်းသတ်ပေးနိုင်စွမ်း မရှိပါဘူး ။
သီရိမြိုင်စံအိမ်ကြီးရှိ ဝရံတာ၌ ဆွေးမြေ့မြေ့လေး ဖြစ်နေတဲ့ မမမြိုင်ဟာ တစ်လောကလုံးနှင့် အဆက်အသွယ် ပြတ်နေရှာသည် ။ မနက်ခင်း နေရောင်ခြည်နွေးနွေးလေးတောင် သူမရင်ထဲက လောင်မီးကိုမြင်မိပါမလား ။
" မမမြိုင် ။ ဟော ။ မမမြိုင်က ဒီရောက်နေတာကိုး ။ ကျွန်မက အခန်းထဲမှာ သွားရှာနေတာ ။ ဒီနေ့ အစောကြီးနိုးတယ်နော် မမမြိုင် ။ "
အစောကြီးနိုးတယ်ဆို မမမြိုင် အိပ်မပျော်ခဲ့ ။ ရင်နာစရာမြင်ကွင်းကို အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ မောင်းထုတ်ဖို့ကြိုးစားတိုင်း အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ မြင်ယောင်နေခဲ့သည့် ညဟာ အင်မတန်ခြောက်ခြားစရာ ဖြစ်ခဲ့ရသည် ။
ညိုလေးဟာ သူမရဲ့အပြုံးလေးကို ဖန်ဆင်းပြီး မမမြိုင်ဘေးသို့ကပ်လာကာ လှမ်းမေးလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည် ။ ခါတိုင်းသာလျှင် ညိုလေးတစ်ခွန်းဆို မမမြိုင်ဟာ သုံးခွန်းလောက် ပြန်ပြောမိမှာဖြစ်ပေမယ့်လို့ ယခုအချိန်မှာတော့ ဘာမှမပြောဘဲ တိတ်ဆိတ်နေရှာသည် ။ ညိုလေးကတော့ သတိထားမိပုံမပေါ် ။
" ဒါနဲ့ မမမြိုင် ။ မမမြိုင် ပြောတာဟုတ်တယ်သိလား ။ ညက ခါတိုင်းထက် အချမ်းပိုနေတာ ။ အေးစိမ့်နေတာပဲ မမမြိုင်ရယ် ။ မမမြိုင်ပေးတဲ့ မာဖလာလေးကို ကျေးဇူးတင်ရမယ် ။ သူ့ကြောင့် နွေးနေရတာ ။ တကယ့် အနွေးဓာတ်လေးပဲ မမမြိုင် ။ "
ညိုလေးရဲ့စကားကို ကြားမိသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် မမမြိုင်ရင်ထဲက လောင်မြိုက်နေသောတောမီးများ ဒေါသများမီးများအဖြစ် ပြောင်းလဲလို့ တောက်လောင်သွားတော့သည် ။ မျက်ဝန်းညိုတွေဟာ မျက်ဝန်းနီတွေအဖြစ် ပြောင်းလဲလို့ မုသားစကားဆိုလိုက်သော ညိုလေးအား မျက်ထောက်နီကြီးဖြင့် ကြည့်လိုက်သည် ။ မျက်ရည်တွေ ဝေ့တက်နေတဲ့ ထိုမျက်ဝန်းနီနီ ။ ငိုချင်စိတ်ကို မာနနဲ့ထိန်းထားတဲ့ တုန်ရီနေသော မမမြိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်း ။ အင်မတန်မှ ထိတ်လန့်ခြောက်ခြားစရာကောင်းလွန်း၏ ။
ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ မမမြိုင်ရဲ့အကြည့် အပြုအမူကို ညိုလေး သတိထားမိလိုက်သည် ။ စိုးရိမ်မိလာ၍ မမမြိုင်ရဲ့အနားကို ပိုလို့တိုးကပ်လာမိသည် ။
" မမမြိုင် ။ ဘာတွေများဖြစ် ။ "
ပြီးဆုံးအောင်မပြောနိုင်ခဲ့သော ညိုလေးရဲ့စကားလုံးဟာ မမမြိုင်ရဲ့လက်ဖဝါးနုနု၌ အဆုံးသတ်လိုက်ရသည် ။ ပါးပြင်ပေါ်သို့ကျရောက်လာတဲ့ ထိုလက်ဖဝါးနုနုမှာ 'ဖြောင်း'ခနဲဆိုသော အသံထုလိုက်ပါလာသလို ညိုလေးရဲ့လည်ပင်းမှာ အနည်းငယ်မျှလည်ထွက်သွားတော့သည် ။
" မမမြိုင် ။ "
ညိုလေးအား ပါးရိုက်လိုက်သော မမမြိုင်မှာ အတော့်ကိုမုန်းတီးနေရှာသည် ။ သို့ပေတည်း ဘာအတွက်ကြောင့် သူမ ပါးရိုက်ခံရသလဲဆိုတာ ညိုလေးတစ်ယောက် နားမလည်နိုင်ရှာဘူး ဖြစ်နေသည် ။
" ဘာလို့ ။ ဘာလို့များလဲ မမမြိုင် ။ "
" ဘာလို့လဲ ဟုတ်လား ။ နင့်လိုကောင်မမျိုးက ငါ့လိုလူကို လိမ်ပြောရဲတယ်ပေါ့ ။ "
" မမမြိုင် ။ မမမြိုင် ဘာတွေပြောနေတာလဲ ။ ကျွန်မ ကျွန်မ နားမလည်ဘူး ။ "
" အမှန်တရားကို မပြောချင်ရင်တောင် မုသားစကား မပြောရဘူး ။ ကိုယ် ဘာလုပ်ခဲ့သလဲ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်သိမှာပေါ့ ။ "
" မသိဘူး ။ ကျွန်မ ဘာလုပ်ခဲ့တာလဲ ။ ကျွန်မ မသိဘူး ။ "
" နင် ပြောတဲ့အနွေးဓာတ်ဆိုတာ ငါပေးခဲ့တဲ့ မာဖလာမဟုတ်ဘဲ ကိုမြင့်မောင် မဟုတ်လား ။ ဝံပုလွေမ ။ ဒီလိုအခြေအနေဖြစ်လာမယ်သိနေလို့ အနားမှာခေါ်ထားရဲ့သားနဲ့ ။ ဘာလို့ ငါ့ယောက်ျားကို နင်ကပါ ထပ်လုရတာလဲ ။ ဘာလို့ နင့်ပန်းကို ခြွေခွင့်ပေးရတာလဲ ။ "
" မမမြိုင် ။ "
မျက်ဝန်းနီနီထဲက မျက်ရည်ကြည်တွေ ထိန်းမရအောင် စီးကျနေမိတော့သည် ။ အလိမ်ခံလိုက်ရတဲ့ ခံစားချက်က မမမြိုင် ရင်ထဲမယ် လှံနဲ့ထိုးသလိုပါပင် ။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၂နှစ်ကတည်းက ကိုမြင့်မောင်ဆီက အကြောင်းအမျိုးမျိုးနှင့် အလိမ်ခံရတဲ့ မမမြိုင်ဟာ တုံးအသသည်မျိုးမဟုတ်ခဲ့ ။ ချစ်လွန်း၍ မသိကျေးကျွန်ပြုထားသည်သာ ။ နောက်ထပ် နောက်ထပ် ထပ်ပြီးတော့ အလိမ်မခံချင်မိသည် ဖြစ်နေရှာသည် ။
အမှန်တရားကိုမပြောဘဲ ပါးစပ်ပိတ်နေရင်တောင် မမမြိုင် ဒီလိုအပြုအမူမျိုး လုပ်လိုက်မိမှာမဟုတ်ဘဲ မသိကျေးကျွန်ပြုလိုက်လိမ့်မည် ။ မမမြိုင်နဲ့ စကားတစ်ခွန်းမဟုတ် တစ်ခွန်းလောက်ဖြစ်ဖြစ် ပြောချင်မိသည့် ညိုလေးမှာ အကြောင်းမရှိအကြောင်းရှာလို့ မုသားပြောခဲ့မိသည် ။ ဒါတွေဟာ မမမြိုင်ကြောင့်ဆိုတာ သိပါလေ့ ။
" ဘယ်လိုလဲ ။ အခြွေခံရတာ သိပ်ကိုမှ ကောင်းရဲ့လား ။ "
" ဒါအတွက် ဖြေရဦးမှာလား မမမြိုင် ။ ကိုကိုမြင့်ရဲ့ အငယ်အနှောင်းဖြစ်တဲ့ ကျွန်မမှာ ငြင်းပယ်ပိုင်ခွင့်မှ မရှိခဲ့တာ ။ ကျွန်မက ကိုကိုမြင့်ရဲ့ တရားဝင်မယားမဟုတ်ပေမယ့် လင်ယောက်ျား ပျော်ဖို့အတွက် ဖြည့်ဆည်းပေးရမှာပေါ့ ။ "
" ညိုလေး ။ "
အော်ဟစ်လိုက်တဲ့ မမမြိုင်ရဲ့အသံမှာ ဟိန်းထွက်သွားလေသည် ။ ဒေါသစိတ်တွေ နာကျည်းခြင်းတွေ ပြည့်နှက်နေတဲ့ မမမြိုင်ရဲ့လက်ဖဝါးနုနုကို ညိုလေးအသာကိုင်ယူမိသည် ။ ပြီးနောက် မျက်ရည်ကြည်တွေ စီးကျရင် ထိုစကားကို ရင်နာစွာဖြင့် တောင်းဆိုကာပြောသည် ။
" ဒါပေမယ့် ။ ကျွန်မကို မမုန်းပါနဲ့တော့ မမမြိုင် ။ မမမြိုင်ဆီက ရလာမယ့်အမုန်းက ကျွန်မ အပျိုရည်ပျက်တာထက် ပိုနာရတယ် ။ ဒီနာကျင်မှုကိုတော့ ကျွန်မ မကြိုက်ဘူး မမမြိုင် ။ "
" ဘယ်လို ။ ငါ့အမုန်းက မင်းအပျိုရည်ပျက်တာထက် နာတယ် ။ ဟုတ်လား ။ "
" ဟုတ်ပါတယ် ။ ဟုတ်ပါတယ် မမမြိုင် ။ ဒါကြောင့် ကျွန်မကို မမုန်းဘဲနဲ့ ကြိုက်တာအပြစ်ပေးပါ ။ မုသားစကားနဲ့ လိမ်ညာခဲ့မိတဲ့အတွက် ပေးလာမယ့်အပြစ်ကို ကျေနပ်နပ်နဲ့ လက်ခံပါမယ် မမမြိုင် ။ "
" သေချာလား ။ "
အပူမီးတောက်နေရှာတဲ့ ဒေါသမျက်ဝန်းနီနီတွေကို ညိုလေးမှာ ဘယ်လိုအင်အားမျိုးနဲ့မှ စိုက်ကြည့်နိုင်စွမ်းမရှိ ။ ရင်ဘက်ထဲမှ လေးလံနေလို့ အင်အားကုန်ခံနေရသည် ။ ဒါတောင် မမမြိုင်ပေးမယ့် အပြစ်ကို သူမ လက်ခံဖို့အသင့်ဖြစ်နေပေသည် ။
သူမရဲ့လက်ကိုတယုတယနဲ့ ကိုင်ထားတဲ့ ညိုလေးရဲ့လက်ကို ဒေါသအပြည့်နဲ့ ခါချလိုက်တာကြောင့် အင်အားမဲ့နေရှာတဲ့ ညိုလေးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးပါ ယိုင်ထိုးသွားရှာသည် ။ ပြီးနောက် မမမြိုင်ဟာ ညိုလေးအရှေ့မှ ချာခနဲလှည့်ထွက်လိုက်ပြီး အိမ်တော်ထဲသို့ ဝင်သွားတော့သည် ။
အမှတ်မရှိဘူးပဲ ပြောပြော ။ အသိမရှိဘူးပဲ ပြောပြော ။ ပြောပါစေ ။ မမမြိုင်အတွက်ဆို တောက်တဲ့တစ်ယောက်ဖြစ်နေရှာသည့် ညိုလေးဟာ မမမြိုင်ရဲ့အနောက်ကို ချိနဲ့နေတဲ့အင်အားနဲ့ ရုန်းကန်ရင်း ထပ်လိုက်သည် ။
" ဖျက်ဆီးပစ်မယ် ။ အကုန်လုံးကို ဖျက်ဆီးပစ်မယ် ။ "
နံရံမှာ ချိတ်ကပ်ထားသော ဖိုးဖွားပိုင် အမွေပစ္စည်းဖြစ်သော ဓားရှည်ကိုဆွဲဖြုတ်လိုက်တော့ ဓားအိမ်အတွင်းမှ ချွန်ထက်နေသော ဓားရှည်အား ဆွဲထုတ်လိုက်ပါတော့သည် ။ ' ချွင် ' ဆိုသော အသံနဲ့အတူတူ မမမြိုင်ရဲ့ အပြုအမူကြောင့် အနောက်မှကပ်ပါလာသော ညိုလေး တုန်လှုပ်သွားခဲ့ရသည် ။
" မမမြိုင် ။ "
မျက်ထောက်နီကြီးနဲ့ မမမြိုင် လှည့်ကြည့်မိသည် ။ အနှစ်နှစ် အလလ ၁၂နှစ်ကြာတဲ့ကာလပတ်လုံး သိုဝှက်ထားတဲ့ သူမရဲ့ဒေါသများကို ဖွင့်ဟအန်ထုတ်ဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ ။
" ဖျက်ဆီးပစ်မယ် ။ အားလုံးကို ဖျက်ဆီးပစ်မယ် ။ "
" ရတယ် ။ မမမြိုင် မမုန်းဖို့ဆို ကျွန်မ အဖျက်ဆီးခံမယ် ။ မမမြိုင်အတွက် ကျွန်မ လည်စဉ်းပေးမယ် ။ ဘယ်တော့မှ ကျွန်မကို မမုန်းရဘူး ။ "
ညိုလေးဟာ သူမရဲ့မျက်ဝန်းတွေကို မှိတ်ချလိုက်ပြီး မမမြိုင်အတွက် လည်စဉ်းပေးဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ ။ ညိုလေးရဲ့ ထိုအပြုအမူဟာ ဆေးခါးနဲ့တူသည် ။ သောက်ချင်ပေမယ့် ခါးလွန်းလို့ မသောက်နိုင်ခဲ့ဘူး ။ သူမလည်စဉ်းပေးလည်း မမမြိုင် ဓားမလွှဲမှာကို ကြိုတင်တွက်ချက်ထားသည် ။
ထိုအချိန် မမမြိုင်ရဲ့ ဒေါသများ ဆောင်းတွင်းမနက်ခင်းမှာ ရုတ်တရက်ကြီး မိုးကြိုးမုန်တိုင်းများတိုက်သလို ပြင်းထန်လာပါတော့သည် ။
" အားလုံးကို ဖျက်ဆီးပစ်မယ် ။ "
ဆိုသော စကားကို ငယ်သံပါအောင် အော်ဟစ်ပြီး မမမြိုင်သည် နှစ်ဖက်ခွဲလှေကားပေါ်မှာ ဓားရှည်ကြီးအား အရူးအမူးနဲ့ရမ်းလို့ စံတော်အပြင်ဘက်ကို ခြေဗလာနဲ့ ဆင်းသွားပါတော့သည် ။
" မမမြိုင် ။ "
ညိုလေးနဲ့ မမမြိုင်တို့ရဲ့ ထိတ်လန့်တကြားအော်ဟစ်သံတွေကြောင့် ဒေါ်ဒေါ်နုအပါအဝင် အစေခံများအားလုံး ကြောက်လန့်တကြားဖြင့် စံအိမ်အပြင်ကို ထွက်ကြည့်နေကြတော့သည် ။
ဓားရှည်ကြီးရမ်းလာတဲ့ မမမြိုင်ဟာ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးစံပယ်တွေ လှလှပပကြီး ပွင့်နေပြီဖြစ်တဲ့ စံပယ်ရုံအနားသို့ အပြေးလာတော့သည် ။ ရင်နာအသည်းထဲကနာရတဲ့ မမမြိုင်ရဲ့ ထိုအပြုအမူဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၂နှစ်က သိပ်နြတ်နိုးရဖူးတဲ့ စံပယ်ရုံကို နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် ဖျက်ဆီးဖို့အတွက် အကြောင်းဖန်နေသည်ကို ဒေါ်ဒေါ်နု ခံစားမိနေသည် ။
ဓားရှည်ကြီးအား လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ထားတဲ့ မမမြိုင်ဟာ စံပယ်ရုံကို နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် ဒီဓားနဲ့ဖျက်ဆီးဖို့လုပ်ချိန် ခြေဗလာဖြစ်နေရှာတဲ့ ညိုလေးဟာ မမမြိုင်ရဲ့ခါးကိုအပြေးဖက်ရင်း တောင်းပန်နေတော့သည် ။
" မမမြိုင် ။ ကျွန်မ တောင်းပန်ပါတယ် ။ မလုပ်ပါနဲ့ ။ "
" လွှတ် ။ ငါ့ကို အခုချက်ချင်း လွှတ်စမ်း ။ ဖျက်ဆီးပစ်မယ် ။ "
" မလုပ်ပါနဲ့ ။ မလုပ်ပါနဲ့ မမမြိုင် ။ ဒီစံပယ်ရုံလေးက မမမြိုင်အတွက်စိုက်ထားတာဖြစ်လို့ နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ပြီးမဖျက်ဆီးပါနဲ့ မမမြိုင် ။ ကျွန်မ တောင်းပန်ပါတယ် ။ "
ရုန်းလေ နစ်လေ ဖြစ်နေတဲ့ မမမြိုင်ဟာ ညိုလေးရဲ့တင်းကျပ်စွာ ဖက်တွယ်ထားမှုကြောင့် ရွံ့နွံထဲနစ်နေသလို မြေပြင်ပေါ်တက်ဖို့အတွက် အကူအညီမဲ့နေရှာသည် ။
" လွှတ်စမ်း ။ "
" စံပယ်ရုံကို ဖျက်ဆီးမယ့်အစား ကျွန်မကိုပဲ သတ်ပါ မမမြိုင် ။ မမမြိုင်အတွက် ဒီစံပယ်တွေကိုတော့ ထပ်အဖျက်ဆီးမခံနိုင်ဘူး ။ ဒီစံပယ်ရုံကို မဖျက်ဆီးဘူးဆို ကျွန်မ သေရတာတန်တယ် မမမြိုင် ။ "
ညိုလေးရဲ့စကားလုံးဟာ သူမအပေါ် ဘယ်လောက်ထိ တန်ဖိုးထားတဲ့အကြောင်း ။ ဘယ်လောက်ထိ နွေးထွေးစေတဲ့အကြောင်း ခံစားမိပါသည် ။
ရုန်းကန်နေသော အင်အားများကို အသာလျော့၍ ယိုင်ကျသွားပါသည် ။ ငိုယိုနေတဲ့ ညိုလေးဟာ မမမြိုင်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို အသာထိန်းရင်း မြေကြီးပေါ်သို့ ထိုင်ချလိုက်ပါတော့သည် ။ ပြီးတော့ လက်ထဲက ဓားရှည်ကိုယူကာ အဝေးသို့လွှတ်ပစ်မိတော့သည် ။
" မမမြိုင် ။ "
" ဘာလို့ ။ ဘာလို့ လိမ်ရတာလဲ ။ "
" မုသားမပါ လကာင်္မချော တဲ့ ။ မမမြိုင်နဲ့ စကားတွေ အများကြီးပြောချင်လို့ လိမ်မိတာပါ ။ "
မမမြိုင် မောပန်းနေသည် ။ သူမရဲ့ ဒေါသမီးတွေကို ညိုလေးဟာ ငြိမ်းပေးနိုင်ခဲ့သည် ။ မျက်ဝန်းကိုအသာမှိတ်လို့ ညိုလေးရဲ့ရင်ခွင်သေးသေးလေးထဲ ဝင်ရောက်နားခိုမိတော့သည် ။ မှိတ်ထားတဲ့ မျက်ဝန်းတွေမှ မျက်ရည်ကြည်တွေစီးကျလာရသည် ။
ငိုနေတာမဟုတ်ဘဲ နာနေတာပါ ။
ငါ့ရင်ထဲက နာနေတာ ။
ငိုနေတာမဟုတ်ဘဲ နာနေတာပါ ။ မမမြိုင် ရင်ထဲက လေးလေးပင်ပင်ခံစားချက် ။ အသက်ရှုရပ်သွားစေတဲ့ အခိုက်အတန့်တွေကို ညိုလေးဟာ သူမရဲ့ခွန်အားနဲ့ ရှင်သန်စေခဲ့သည် ။
မြက်ခင်းပြင်ပေါ်မှာ ရင်ထဲကနာကျင်မှုတွေနဲ့အတူတူ ထွေးပွေ့ထားကြတဲ့ အမျိုးသမီးလေးနှစ်ယောက်ကို သီရိမြိုင်စံအိမ်တော်အတွင်းရှိ ဒေါ်ဒေါ်နုအပါအဝင် အစေခံများ ၊ မာလီများသည် ထိုဖြစ်စဉ်အား ငေးမောကြည့်နေမိခဲ့တော့သည် ။
ထိုအချိန် သီရိမြိုင်ခြံဝန်းထဲရှိ မြင်းဇောင်းရှိ မြင်းများသည် အော်ဟစ်မြည်ဟီးလာကြပြီး စံအိမ်တော်ပတ်လည်ရှိ ထင်ရှူးပင်များနြဲ အခြားသောသစ်ပင်များမှ ခိုနားနေကြလို့ ကျေးငှက်ကလေးများကပါ အတောင်ပျံ့တစ်ဖျပ်ဖျပ်ခပ်လို့ အော်ဟစ်ကာဖြင့် နေရောင်ခြည်နွေးနွေးလေး ဝေဆာနေတဲ့ အပြာရောင်ကောင်းကင်ထဲရှိ တိမ်စိုင်ဖြူဖြူလေးတွေရှိရာ ဟိုးအဝေးသို့ ပျံ့သန်းသွားကြပါတော့သည် ။
ရင်ခွင်ထဲမှေးကာ အိပ်စက်နေသလိုဟန်ရှိတဲ့ မမမြိုင်ကို ညိုလေးမှာ ရင်နာနာနဲ့ ပြုံးကာဖြင့်ကြည့်ရင်း မမမြိုင်ရဲ့ လက်မောင်းလေးအား ပွတ်သပ်ပေးနေတော့သည် ။
တဒင်္ဂလေးအတွင်းမှာ မမမြိုင်ရဲ့ ဒေါသမီးတွေကို ငြိမ်းအေးစေနိုင်ခဲ့တဲ့ လူသားလေးဟာ ညိုလေးဆိုသူသာဖြစ်သည် ။
အင်မတန်ပြင်းထန်တဲ့ လေထန်တွေကြားမှာ အတောင်တွေကြွေနေတဲ့ သနားစရာ ငှက်ကလေး ကျွန်မကို ညိုလေးက ဒါဏ်ရာတွေပျောက်အောင် ကုသပေးခဲ့ပြီ ။
ဘယ်သူမှားတယ် ။ ဘယ်သူမှန်တယ် ဆိုတာ အပြစ်လွှဲချနိုင်ပေမယ့် ။ မမမြိုင်အတွက်ဆို ကျွန်မပဲ မှားမယ် ။ ကျွန်မပဲ တရားခံဖြစ်မယ် ။ ကုန်ကုန်ပြောရရင် မမမြိုင်အတွက်ဆိုပြီး ကျွန်မပဲဖြစ်ချင်တယ် ။
X X X X X
အချစ်ရဲ့ရှေ့မှောက်မှာ ဒူးထောက်အရှုံးပေးလို့ လက်မြှောက်ပြီး ချစ်ခဲ့တဲ့ ကျွန်မရဲ့နှလုံးသားဟာ အခုတော့ နာလာပြီ ။ အချစ်ကို နေ့ရောညပါ လိုလိုချင်ချင် တောင်းတနေရှာတဲ့ ကျွန်မရဲ့နှလုံးသားဟာ ကိုမြင့်မောင်ဆိုတဲ့ ကျွန်မရဲ့ယောက်ျားကို မေမြို့ရဲ့ရာသီဥတုကြီး အေးစိမ့်သလို အေးစက်လာခဲ့ပြီ ။
ကုတင်ပေါ်မှာလှဲလို့ ငြိမ်သက်နေပေမယ့် မမမြိုင်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေ မှိတ်မသွားချေ ။ ဆောင်းရဲ့အငွေ့အသက်တွေအတိုင်း မမမြိုင်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ဟာလည်း အင်မတန်မှ အေးစက်နေရှာသည် ။
မမမြိုင်ရဲ့အနောက်မှ ညိုလေးသည် စိတ်အနှောက်ယှက်ဖြစ်စရာ ဘာစကားတစ်ခွန်းမျှ မပြောမိဘဲ မတ်တပ်လေးသာရပ်နေတော့သည် ။ အသက်ပြင်းပြင်းရှိုက်နေတဲ့ မမမြိုင်ကို ညိုလေး စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည် ။
" မြိုင် ။ "
အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်လို့ ဝင်လာတဲ့ ကိုမြင့်မောင်အား ညိုလေးလှည့်ကြည့်မိသည် ။ မမမြိုင်ကတော့ တုန်လှုပ်ခြင်းမရှိဘဲ မျက်ဝန်းလေးအသာမှိတ်လိုက်ချေပြီ ။
" မြိုင့်ရဲ့ အခြေအနေ ဘယ်လိုနေသေးလဲ ။ "
လင်ယောက်ျားရဲ့ စိတ်ပူသံပါတဲ့စကားကို ကြားလိုက်ရခြင်းဖြစ်သည် ။
" အခုတော့ စိတ်ငြိမ်သွားပါပြီ ကိုကိုမြင့် ။ "
" ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ ။ ဆံတော်ဂါ့ဒ်ကို ရောက်ရောက်ချင်း ဒီသတင်းကိုကြားရတာ ။
ဒီမှာ ညိုလေး ။ မြိုင်က ဒီစံအိမ်တော်ရဲ့သခင်မ ။ ကိုကိုမြင့်ရဲ့ တရားဝင်ဇနီးဆိုတာ မမေ့နဲ့ ။ မင်း မြိုင့်ကို မနာလိုဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ မင်းကိုယ်မင်းရော သိရဲ့လား ။ "
" မဟုတ် ။ မဟုတ် ။ "
" တိတ်စမ်း ။ ဘာမှပြန်မပြောနဲ့ ။ အခန်းထဲက ထွက်သွားတော့ ။ "
ညိုလေး မျက်နှာညှိုးသွားရှာသည် ။ အတော်လည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည် ။ ညိုလေး အပျိုစင်ဘဝတုန်းက ဖူးဖူးမှုတ်ထားတဲ့ ကိုကိုမြင့်ဟာ အညှာခြွေလိုက်ပြီးနောက်ရက်မှာပဲ ချက်ချင်းကို ပြောင်းလဲသွားပြီ ။
အလွယ်တကူ ပန်းကိုခြွေခွင့်ပေးမိခဲ့သလို ဖြစ်သွားလား မမမြိုင် ။ ကျွန်မရင်ထဲက နာတယ် ။
ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး အခန်းထဲမှ ထွက်သွားသည် ။ မမမြိုင်ကတော့ နောက်ကျောပေး၍ မျက်ဝန်းများ မှိတ်ထားဆဲပင် ။
ကိုမြင့်မောင်ဟာ သူ့ရဲ့တိုက်ပုံအင်္ကျီလက်ကို တစ်ပတ်မျှ ခေါက်တင်လိုက်ပြီး မမမြိုင်လှဲအိပ်နေသော ကုတင်ပေါ်သို့ ခြေချထိုင်လိုက်တော့သည် ။
ပြီးနောက် မမမြိုင်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကို လက်တင်လိုက်ပြီး လည်တိုင်လေးနား မျက်နှာကပ်လိုက်တော့သည် ။ မမမြိုင်ရဲ့ လည်တိုင်နားမှာတော့ ကိုမြင့်မောင်ရဲ့ ထွက်လေဝင်လေများ ရစ်ပတ်နေတော့သည် ။ ထို့နောက် ထိုစကားကို တီးတိုးစွာ ပြောသည် ။
" မြိုင် ။ သူ မြိုင့်ကို မနာလိုဖြစ်နေတာပါ ။ မြိုင် စိတ်ထဲမှာ မထားနဲ့တော့နော် ။ အစ်ကို သူ့ကိုဆူလိုက်ပါပြီ ။
အစ်ကို မိန်းမပျိုတွေနဲ့ မျက်နှာများနေပေမယ့် မြိုင့်တစ်ယောက်ထဲကိုပဲ ချစ်တာ ။ မြိုင်က ငယ်ချစ်ဦးလေးလည်း ဖြစ်သလို ။ အစ်ကို့ရဲ့ သခင်မလည်း ဖြစ်တယ် ။
ဘာတွေများမက်မောစရာကောင်းနေလို့ အစ်ကိုကသူတို့ကို ဘာ့ကြောင့် မြိုင့်ထက် ပိုချစ်ရမှာလဲ ။
ဟေ ။ မဟုတ်ဘူးလား ။ "
ကိုမြင့်မောင်ရဲ့စကားကြောင့် ကိုမြင့်မောင်ကိုမမမြိုင် သိပ်နာကျည်းသွားမိပြီ ။
မိန်းမတွေကို တန်ဖိုးမထားတဲ့ ရှင့်လိုယောက်ျားမျိုးကို တစ်နေ့တော့ ထိုက်သင့်တဲ့အပြစ်တစ်ခု ကျွန်မကိုယ်တိုင်ဖန်တီးပေးရလိမ့်မယ် ကိုမြင့်မောင် ။
ရှင်ရမယ့်ဒါဏ်ရာက ကျွန်မမှာရှိတဲ့ဒါဏ်ရာထက် ပိုနက်စေရမယ် ကိုမြင့်မောင် ။
လက်သီးကိုဆုပ်လို့ နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ရင်း စိတ်အတွင်းမယ် နာကျည်းနေတော့သည် ။ ရင်ဘက်ထဲကလည်း နာရသည် ။ နှလုံးသားမှာစိုက်နေခဲ့သောဓားရဲ့ ဒါဏ်ရာနက်နက်ထဲမှာ လှောင်ပိတ်ခဲ့တဲ့ မမမြိုင်ဟာ ဓားကိုထုတ်နေခဲ့ပြီ ။ ဒီဓားဟာ ကိုမြင့်မောင်ရဲ့ လည်တိုင်ဆီမှာ ထိုးစိုက်ဖို့ပဲ ကျန်တော့သည် ။
" မွှေးလိုက်တာ မြိုင်ရယ် ။ "
မမမြိုင်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အား တဏှာစိတ်နဲ့ ကိုမြင့်မောင် မွှန်နေတော့သည် ။ တဏှာစိတ်နဲ့ လည်တိုင်လေးအား အနမ်းပေးနေပြန်သည့် ကိုမြင့်မောင်အား တွန်းထုတ်ချင်ပေမယ့် ငြိမ်ခံနေခဲ့ရသည် ။
စည်းမစောင့်တဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်အား အသည်းနစ်အောင် ချစ်ခဲ့မိတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ရလဒ်က ဘဝပျက်တာနဲ့ ဘယ်ခြားနားပါ့မလဲ ။
X X X X X
25.7.2022
morA_nyein
အခန်း ၁၁ အနည်းငယ်ပြင်ထားပါတယ်ရှင် ။