"Hoje, anuncio que a regra de não ter filha acabou." Today, I announce that the no-daughter rule is over.
Ang lahat ay napasigaw sa tuwa nang marinig ang anunsyo ng kanilang boss.
"Agora você pode pegar sua filha. Agora você pode ter uma filha." Now you can get your daughter. Now you can have a daughter. Dugtong pa ng boss nila na mas ikinatuwa ng lahat.
Isa na sa mga masaya sa anunsyo ay ang mag-asawang Fernandez. Masaya sila dahil sa wakas, ang paghihirap nilang kumbinsihin at kausapin ito tungkol sa rule na 'yon ay tapos na. Na nagawa nila itong mapapayag sa gusto nila.
Si Alfred ang namuno sa pagbabago ng rules at halos lahat naman ay sumang-ayon sa nais niya dahil ito rin naman ang nais ng lahat.
Buti na lang at nakumbinsi nilang lahat ang pinaka boss nila. Hindi naman ito gano'n kasamang tao, strikto ngunit nakikisama.
"Tenho certeza de que Alfred e sua família estão muito felizes com o anúncio de hoje porque planejam mudar as regras há muito tempo e agora as regras foram completamente alteradas." I'm sure Alfred and his family are very happy with today's announcement because they have been planning to change the rules for a long time and now the rules have been completely changed. Bulong ng isang lalaki habang nakaupo sa kaniyang upuan habang nakikinig pa sa ibang anunsyo ng kanilang boss.
"Mas não vou deixá-los ser felizes. Eu não posso concordar com isso." But I won't let them be happy. I cannot agree with this. He whispered again, nakakuyom na ang kamao.
Hindi rin nagtagal ay gigil na umalis na siya sa meeting na 'yon dahil baka hindi siya makapagpigil at magwala lang siya.
"I need to make a plan now. I need to move fast now." sabi niya pa bago tuluyang lumisan sa meeting na 'yon.
"We can now finally get our princess, hon. Makakasama na natin siya." Dianna happily said then hugged his husband.
"Hmm, let's go home now? Hindi na ako makapaghintay na makilala na tayo nang tuluyan ng anak natin." Alfred said after he kissed his wife's head.
Silang dalawang mag-asawa lang ang bumalik sa Brazil para dito. Ang mga anak nila ay nanatili sa Pilipinas para makasama at mabantayan ang kanilang bunsong babaeng kapatid.
Hindi na sila makapaghintay na sabihin sa mga anak nila ang naging desisyon ngayon, ang mga napag-usapan.
Kaya nang makaalis na sila agad sa meeting na kakatapos lang din ay agad silang nag book ng flight pabalik sa Pilipinas para makasama na ang mga anak.
Tinawagan na rin nila si Shawn para ipaalam na dito ang dapat nitong malaman. Hindi nga napigilan ni Shawn ang matuwa sa nalaman.
"Look, hon. Shawn send me a pictures of them with their sister." nakangiting sabi ni Dianna habang nakatingin sa pictures na kakasend lang sa kaniya ng anak na si Shawn.
Anim 'yon lahat. Ang apat ay solo-solo silang nagpicture kasama ang kapatid nilang babae. Meron ding pic si Jazley na kasama si Dhianne katulad nila Shawn. Sumunod doon ay silang apat ng magkakapatid ang nasa picture at ang panghuli ay kasama si Jazley kaya lima na silang nasa picture. Napangiti ang mag-asawa sa mga larawan. Mga may ngiti sa labi ang mga nasa picture.
"They look good on the pictures, hon. I'll frame this and display it to our mansion." Alfred said na ikinangiti ni Dianna.
"I love that! I'm excited!" Dianna giggled and Alfred chuckled.
After a while, nakarating na rin sila sa Pilipinas. Sinundo pa nga sila ng mga anak nila sa airport. Hindi nila inaasahan 'yon dahil hindi naman nila sinabi sa mga ito na sunduin sila. Sinabi lang nila na ngayon na ulit ang balik nila sa Pilipinas.
"Welcome back, parents!" Felix exclaimed and ran towards his parents then hugged them. Their parents just chuckled at what Felix did but hugged him back.
"We missed you, Mom, Dad." Vaxton said as he walked towards his parents. Sumunod na rin si Shawn.
"Oh, namiss rin namin kayo. Masaya kami dahil naging masaya kayo habang wala kami dito." Dianna said.
"Later na ang chikahan. Let's go home first, so your mother can rest first." singit ni Alfred. Tumango-tango naman sila Shawn sa sinabi ng Daddy nila.
"Oh, hon. I'm fine! I want to see our princess. Can we go to her first?" Dianna said and Alfred immediately shook his head.
"No, hon. Let's rest first. Maganda na 'yung may sigla tayo bago tayo pumunta sa kaniya." Alfred explained and Dianna rolled her eyes.
"Daddy's right, Mom. Bukas na lang kayo pumunta." Vaxton said and Dianna sighed and then nodded.
"Okay, okay. Let's go home na. I'm hungry na rin, eh." Dianna just said and his boys smiled.
"Okay, let's go, my family." Alfred said with a smile on his lips. Inakbayan na ang asawa at inabot sa mga anak ang mga maleta nila.
Habang naglalakad sila ay nagkwekwentuhan lang sila at natawa. Kwenekwento nila Shawn sa magulang nila kung anong mga naging ganap sa kanila at sa kapatid nilang si Dhianne no'ng wala sila.
Masaya naman ang mag-asawa dahil nagkakaroon na ng closeness ang magkakapatid. Hindi na rin sila makapaghintay na sila naman ang maging close dito.
Baka hindi na rin magtagal ay magpakilala na sila nang tuluyan kay Dhianne. Kung ano talagang totoong ugnayan nila sa isa't isa.
Kinakabahan at natatakot nga sila sa maaaring maging reaction ni Dhianne. Kung ano man ang maging reaction nito, ni Dhianne ay buong puso nila 'yung tatanggapin. Magalit man ito sa kanila o hindi.
Sa ngayon ay kakausapin muna nila si Jazley para ipaalam dito ang mga balak nila. Pero hindi pa rin naman sila pwedeng magpakampante dahil alam nilang hindi pa maayos ang lahat dahil nandiyan pa ang malaki ang galit sa kanila.
'Yun na lang ang poproblemahin nila para tuluyan na silang maging malaya at makapamuhay nang masaya. Masaya man sila ngayon dahil sa naging final announcement ng pinaka boss nila sa organization ay sa loob-loob nila ay naroon pa rin ang takot nila para sa bunsong anak na si Dhianne.
Ano man ang mangyare ay gagawin nila ang lahat para lang maprotekhan ang pamilya nila, ang mga anak nila. Kung kailangan nilang isakripisyo ang mga buhay nila para lang maprotekhan ang mga anak nila ay gagawin nila dahil gano'n nila kamahal at kahalaga sa kanila ang mga anak nila.
Okay nang sila ang masaktan h'wag lang ang mga anak nilang mas mahalaga pa sa kahit sino man.
* * *
"Dhianne, pakidala nga nito kay Flawrence." utos ng babaeng kaklase ni Dhianne sa kaniya sabay abot ng mga papel.
"Sino po 'yon?" tanong naman ni Dhianne dahil hindi niya kilala ang taong 'yon. Agad din namang tumaas ang isang kilay ng kaklase niya.
"Class president ng nasa katabi nating room, sa kasunod nating section." sagot ng babaeng kaklase ni Dhianne at tumango naman si Dhianne.
Matapos nga no'n ay naglakad na siya papunta sa katabi nilang room kung nasaan ang sinasabi nitong katabi nilang section.
Lunch break ngayon kaya maraming studyante ang nasa labas. Nasa banyo ang kaibigan niyang si Josephine kaya siya lang mag-isa ngayon muna.
Pagdating sa room ng kabilang section ay sumilip pa muna siya at nakita niyang onti lang ang mga nandoon ngayon. Nahihiya pa siya kaya natagalan siya bago tuluyang kumatok.
Nadadaanan nila ang room na 'to pero hindi pa siya nakapunta dito dahil wala naman siyang dapat na puntahan sa room na 'yan.
"Hello po. Nandito po ba si Flawrence? 'Yung president niyo daw po?" nahihiyang tanong ni Dhianne dahil nakatingin sa kaniya ang mga studyanteng nasa loob.
Hindi siya sanay sa mga titig ng tao kaya nahihiya siya. Naiilang siya kapag gano'n kaya nga isa lang ang kaibigan niya dahil hindi siya pala kaibigan dahil nga sa mahiyain siya.
"Ahm, yes. Why?" napatingin si Dhianne sa nagsalitang babae at nakataas na agad ang kilay nito sa kaniya. Napalunok tuloy si Dhianne dahil sa paraan nang pagtitig nito sa kaniya.
May nguya-nguya pang bubble gum ang babae habang magka cross ang dalawang kamay sa ibaba ng dibdib. Intimidating kasi ang aura ng babae.
"M-may pinapabigay lang po sa kaniya." hindi napigilan ni Dhianne ang mautal sa kaba.
"President! May naghahanap sa 'yo!" sigaw nito at lumingon sa likuran.
May bigla namang tumayo doon na hindi namalayan ni Dhianne na may tao pala doon.
Mukhang kakagising lang dahil magulo pa ang buhok at halata sa mata. Naghikab pa nga at nag-unat.
Buti nagising siya agad. Sabi ni Dhianne sa isip niya habang nakatingin sa lalaki.
Napakunot lang ang noo ni Dhianne nang pamilyar sa kaniya ang lalaki. At napaawang ang labi niya nang tuluyan niya na itong makilala.
"Siya si kuyang may-ari kay Snow." Dhianne whispered.
"What is it, Ashainne?" Flawrence asked. Hindi pa napapansin si Dhianne. Tumayo na rin siya mula sa pagkakaupo niya at naglakad palapit kay Ashainne.
"She's looking for you. May ibibigay ata." Ashainne said, tinuro si Dhianne and then shrugged. Doon naman nilingon ni Flawrence si Dhianne.
Flawrence froze, but agad din namang natauhan at tumikhim pa. He's just shocked seeing Dhianne here. Magkatabi lang sila ng room pero hindi naman niya ito nakikita dahil kung hindi siya tulog, late siyang napasok o nasa may tambayan niya kung nasaan ang pusa niyang si Snow.
"Hey." bati niya kay Dhianne na nahihiyang nag bow lang sa kaniya. Napangiti naman si Flawrence doon dahil nakyutan siya doon.
Hindi niya rin napigilan ang matuwa dahil muli silang nagkita ni Dhianne matapos nang ilang araw.
"Hello po, pinapabigay po sa inyo." magalang na sabi ni Dhianne sabay bigay kay Flawrence ng mga papel na kinuha rin naman ni Flawrence.
Hindi niya tiningnan 'yon dahil naka focus siya sa mukha ni Dhianne na naiilang na. Nang mapansing naiilang na si Dhianne ay umiwas na siya ng tingin at tumikhim.
"Hmm, thank you, Dhianne." nanlaki naman ang mga mata ni Dhianne dahil sa pagbanggit nito ng pangalan niya.
"Alam mo po pangalan ko?" gulat na tanong ni Dhianne na ikinatawa naman ni Flawrence.
"Yes. Nakita ko sa sketchbook mo ata 'yon no'ng nalimutan mo siya, sorry." sabi ni Flawrence at napakamot sa ulo.
"Ah, okay lang po." Dhianne said at matapos no'n ay natahimik na sila. Rinig na lang nila ang mga boses ng mga studyante.
"By the way, I'm Flawrence." Flawrence said at nilahad pa ang kamay kay Dhianne na nahihiya namang tinanggap ni Dhianne.
"Dhianne po." nakangiti ring sabi ni Dhianne at matapos ng shake hands ay nagbitaw na rin silang dalawa.
Akmang magsasalita pa si Flawrence nang marinig nila ang boses ni Josephine.
"Dhianne cutie! You're here pala. Why are you here?" agad na tanong ni Josephine kay Dhianne nang makalapit sa kaibigan saka nilingon si Flawrence.
"Ah, may inutos lang sa 'kin na ibigay sa kaniya." sabi naman ni Dhianne at napatango-tango si Josephine.
"Hello, pogi. I'm Josephine, Dhianne's bestfriend." nakangiting pakilala ni Josephine at naglahad ng kamay.
"I'm Flawrence. Nice meeting you two." Flawrence said with a smile on his lips.
"Same, pogi." Josephine said and giggled. Flawrence chuckled.
Nagdaldalan pa sila konti at after no'n ay nagpasya na silang kumain dahil gutom na daw sila at malapit ng matapos ang lunch time nila.
Nagdesisyon na ring sumama si Flawrence sa kanila, kila Dhianne para mas maging close pa daw sila. Gustong maging kaibigan nila Dhianne si Flawrence kaya pumayag sila at gano'n din naman si Flawrence sa kanila. Gusto rin silang maging kaibigan ni Flawrence.
Buong pagkain nila sa cafeteria ay napuno sila ng tawa at daldal lang sila nang daldal, lalo na si Josephine na hindi naman talaga nauubusan ng topic.
Wala namang pakealam sa kanila ang mga studyanteng naroon din at gano'n din sila. May kaniya-kaniya silang buhay.
Nang matapos na silang kumain ay siya ring tunog ng bell hudyat na tapos na ang lunch time nila kaya dali-dali na rin silang umalis doon para bumalik sa mga room nila.
Habang naglalakad pa nga sila pabalik sa mga room nila ay hindi nawala ang daldalan nila. Kahit si Dhianne na bihira lang dumaldal o magsalita ay nagiging madaldal na rin.
"So bukas ulit? I'm happy to be with you, guys. Thank you dahil kinaibigan niyo ako haha." sabi ni Flawrence nang nasa harap na sila ng pinto ng room niya.
"Same naman po, happy din kami na may new na po kaming kaibigan." Dhianne said sweetly.
"Hmm, sige na, baka maabutan tayo ng mga prof natin dito haha." Flawrence said.
"Oo nga, bukas na lang ulit. Babush!" Josephine said at kumaway na kay Flawrence.
Matapos magpaalam nila Dhianne kay Flawrence ay naglakad na sila papunta sa room nila. Nakakapit pa si Josephine kay Dhianne.
"Gwapo niya, noh?" Josephine said pagkaupo nila sa mga upuan nila. Tumango lang naman si Dhianne.
Hindi na rin naman sila nakapagdaldal matapos no'n dahil dumating na rin ang prof nila.
Nang mag-uwian ay sabay na lumabas sila Josephine at Dhianne. Inaabangan ang kaniya-kaniya nilang sundo. Naglalakad pa lang sila papunta sa kung saan sila susunduin ay may bigla na lang huminto na van sa gilid nila at may mga lumabas na mga lalaki at bigla na lang pilit kinukuha si Dhianne.
Agad na namuo ang takot sa dalawang magkaibigan. Maraming studyante o tao ang nakakakita ng nangyayare ngayon dahil nga kakalabas pa lang ng lahat.
"Hoy! Bitawan mo kaibigan ko!" malakas na sigaw ni Josephine habang pinipigilan ang lalaking hilahin si Dhianne.
Napaiyak na lang si Dhianne sa sobrang kaba at takot habang todong nagpupumiglas at nagmamakaawang bitawan siya.
Gano'n na lang ang pagsinghap ni Dhianne nang walang anumang tinulak nang malakas ng isa pang lalaki ang kaibigan niya dahilan para tumalsik ito.
"Josephine!" sigaw niya at nakita ang kaibigang nakahiga na sa kalsada at walang malay.
Mas namuo ang takot sa kaniya dahil doon, mukhang tumama pa ang ulo nito sa kung saan kaya nawalan ito ng malay.
Kahit ang mga nakakakita sa sitwasyon nila ngayon ay nagulat. Walang sino mang naglakas ng loob na tulungan sila. Lahat ay nanonood lang. Takot na madamay kaya nagsitakbo na lang paalis ang iba sa kanila. May iba rin naman na nanatili para makichismis. May nagvivideo pa nga.
Gusto mang lapitan ni Dhianne ang kaibigan niya ngunit wala naman siyang lakas para tumakas sa may hawak sa kaniya. Sinikmuraan na rin siya kaya nanghina na siya nang tuluyan hanggang sa mabuhat na nga siya at masakay nang tuluyan sa van.
Gusto na ring pumikit ng mga mata niya dahil sa may inispray ang mga ito sa loob ng van. Tuloy-tuloy rin ang agos ng luha niya dahil sa sakit ng pagsikmura sa kaniya.
"Josephine." huling sabi niya bago siya tuluyang mawalan ng malay.
Lia