ဇန္နဝါရီ (၂၁) ရက္ေန့။
လကုန္ဖို႔ဆိုရင္ ဆယ့္ရက္သာလိုေတာ့သည္။
လကုန္မွ ကိုရီးယားသြားရမယ္သာေျပာတာ တကယ္ကသံုးေလးရက္ေလာက္ ေစာထြက္ရမွာျဖစ္သည္။
ေမေမကေတာ့ ေနဖို႔စားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီတဲ့။ ေနတာကေတာ့ အဘြားတို႔အိမ္မွာပဲေနျဖစ္မွာ။ ေမေမက ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္အျပည့္အစံုလုပ္ေပးထားသလဲဆိုရင္ ဟိုဘက္မွာေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔အထိပါ စီစဥ္ၿပီးသားျဖစ္၏။
ဒါ့ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္မွာေနရဖို႔က အမ်ားဆံုး ခုနစ္ရက္ေလာက္သာရိွေတာ့သည္။
ဒီဘက္မွာေက်ာင္းအေျပာင္းကိစၥကေတာ့ ညီညီအမ်ားႀကီးမလုပ္ရပါ။ ေဖေဖကေက်ာင္းရဲ့လူႀကီးတစ္ေယာက္မို႔ ဆရာဆရာမေတြကပဲ အကုန္အၿပီးအစီးလုပ္ေပးထားၿပီျဖစ္သည္။
ကိုရီးယားေရာက္သြားၿပီးရင္ေတာ့ ဒီကိုျပန္လာရဖို႔ဆိုတာမေသခ်ာ။ လာခ်င္ရင္ေတာင္ ေမေမလႊတ္မွာမဟုတ္။ ညီညီကိုယ္တိုင္လည္း ခက္ခက္ခဲခဲခ်လိုက္ရတဲ့ ကိုယ့္အိပ္မက္အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ကိစၥအတြက္ အိပ္မက္ေတြမျပည့္မခ်င္း ျပန္လာမွာမဟုတ္ဟုဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားၿပီးသား။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ကေနမသြားခင္မွာ ႏႈတ္ဆက္သင့္သူကိုႏႈတ္ဆက္ရမည္ဟုေတြးမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ညီညီ့မွာႏႈတ္ဆက္ရမည့္သူက အမ်ားႀကီးရိွမေနပါ။ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရတဲ့အထဲမွာမွ ကေန့ အထူးလူႏွစ္ေယာက္ကို ညစာ
ဧည့္ခံေကြၽးေမြးဖို႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ညိညီခ်ိန္းလိုက္ထားခဲ့၏။ ကိုယ္ကစခ်ိန္းသူဆိုေတာ့ ကိုယ္ကအရင္ႀကိဳေရာက္ေနသည္။
ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းဟုဆိုရာဝယ္ ခမ္းနားၿပီး Decoration ပိုင္းလည္းဆန္းသစ္၊ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ရိွ၊ လူလည္းနည္းမည့္ဆိုင္တစ္ခုကို ေရြးထားသည္။ စားစရာေတြကိုေတာ့ သူတို႔လာမွမွာမည္။
"အစ္ကို ... သက္ႏွင္း.... ဒီမွာ ဒီမွာ"
ဆိုင္ထဲဝင္လာတဲ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို လက္လွမ္းျပေခၚလိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သန္႔ျပန္႔ၿပီးေခ်ာေနလိုက္ၾကတာ။ သက္ႏွင္းဆို ၾကက္ေသြးေရာင္ဂါဝန္ေလးနဲ႔ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလး။ အစ္ကိုဆိုလည္း လည္ဝိုင္းအေမြးပြလက္ရွည္အဝါေရာင္ေလးနဲ႔။
ခုေနာက္ပိုင္း အစ္ကိုက အားရင္အားသလို ညီညီ့ကို ဗြီဒီယိုေကာလ္ေခၚတတ္သည္။ ေခၚၿပီး ၾကည့္ေနတာမ်ားၿပီး စကားသိပ္မေျပာေတာ့ ညီညီကသာအမ်ားဆံုးေျပာရသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးေျပာစရာမရိွဘဲ ၿငိမ္ေနတဲ့အခါ ဖုန္းခ်သလားဆိုေတာ့မခ်။ ဒီတိုင္းထိုင္ၾကည့္ေနျပန္ေရာ။ အဲ့တာ ဒင္နာေကြၽးခ်င္လို႔အခ်ိန္ေပးပါလို႔ ခြင့္ေတာင္းေတာ့အခ်ိန္မေရြးပါပဲတဲ့။
"ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား"
"ခုနကမွ အစ္ကို။ သက္ႏွင္း လာ ထိုင္"
"ဘယ္လိုခံစားခ်က္ပါလိမ့္ေနာ္။ တစ္ခုခုေတာ့ခံစားမိေနတယ္"
မီႏူးကေန အစံုပလံုမွာလိုက္သည္။ ပင္လယ္စာဆိုင္မို႔မီႏူးဟင္းကပင္လယ္ထဲကအသားငါးဟင္းေတြေပါ့။
"ေျပာပါၪီး ရုတ္တရက္ႀကီးညစာေကြၽးခ်င္ရတဲ့ကိစၥ"
"စားရင္းေျပာမယ္ေလ"
ညစာအတူစားရံုမဟုတ္ဘဲ ေျပာစရာတစ္ခုရိွေနသည္ဆိုေသာအခါ အစ္ကိုေရာသက္ႏွင္းေရာ မ်က္ခံုးေတြကိုယ္စီပင့္လ်က္။
"အစ္ကိုလည္း ညီညီ့ကိုေျပာစရာရိွတယ္"
"ဟုတ္"
ဟင္းပြဲေတြတစ္ပြဲၿပီးလာခ်ၿပီးေနာက္ ညီညီတို႔ညစာလက္ဆံုစားၾကသည္။ ညီညီတို႔ဝိုင္းမွာ အစ္ကိုပါေနတဲ့အတြက္ ထံုးစံအတိုင္း လူေတြ
လွည့္လွည့္ၾကည့္ၾကျပန္ပါ၏။ အစ္ကို႔အတြက္ တမင္တကာ လူနည္းေလာက္မည့္ဆိုင္ေရြးထားတာမို႔ အိႁႏၵေပ်က္ေလာက္ရသည္အထိ လူေတြကြက္ၾကည့္ေနတာမ်ိဳးေတာ့မရိွ။ "ဟိုမွာ အဆိုေတာ္သက္ထင္ေလ"ဆိုတာေလာက္ႏွင့္သာ ျပန္လွည့္ကုန္ၾကသည္။
"ဟဲ့ ေျပာေတာ့ေလဟာ"
"အင္း"
ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိမ့္ၿပီး ဝါးလက္စအစားလုပ္ကို ၿမိဳခ်ကာ လည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္သည္။ ညီညီ့ေရ႔ွကေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္စလံုးက မ်က္လံုးေလးေတြပင့္ၾကည့္ၾကလ်က္။
"ကြၽန္ေတာ္ ကိုရီးယားကိုသြားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ။ ေမေမက ဟိုမွာအကုန္ျပင္ဆင္ၿပီးၿပီတဲ့။ ခုေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္စိတ္ကိုသိလာတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေျဖခ်င္စိတ္ေပါက္လာေတာ့ မသြားခင္ အစ္ကိုတို႔ကိုႏႈတ္ဆက္သြားခ်င္တာနဲ႔"
"တကယ္"
"အင္း ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ေနရင္သြားေတာ့မွာ။ ေက်ာင္းအကူးအေျပာင္းကိစၥေတြအကုန္လုပ္ၿပီးၿပီ"
"ေနာက္တစ္ပတ္လား ျမန္လိုက္တာဟယ္"
"ဒီေန့ဒင္နာေလးက ေနာက္ဆံုးဒင္နာေလးေပါ့ အဟင္း"
ညီညီကၿပံဳးၿပံဳးေလးေျပာေပမယ့္ သက္ထင္ကေတာ့မရယ္ႏိုင္။ ရင္ထဲဝမ္းနည္းသလိုလိုခံစားခ်က္ထုႀကီး စိမ့္ဝင္သြားသလို။
"ငါကေတာ့ အားေပးတယ္။ သြား သြား။ နင့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ဆို ေသခ်ာေပါက္ပြဲၪီးထြက္ႏိုင္မွာ။ တို႔ႏိုင္ငံကို ဂုဏ္ေဆာင္ေပးစမ္းပါဟယ္။ Lisa ကိုထိုင္းကသည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္သလို နင့္ကိုလည္း ငါတို႔ကခ်စ္မွာပါ။ ေရျခားေျမျခားကေန တို႔ႏိုင္ငံကိုနင္ကဂုဏ္ေဆာင္ေပးစမ္းပါ"
သက္ႏွင္းက အားပါးတရႀကီးေျပာေလသည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ဂုဏ္ယူေနဟန္ရိွသည္။ သက္ထင္လည္း ဂုဏ္ယူမိတာပါပဲ။ ညီညီရဲ့အႏုပညာပါရမီကို ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ကို ညီညီ့အနာဂတ္ပိူေတာက္ပမယ့္လမ္းကိုေရြးတာ ဂုဏ္ယူတာေပါ့။ ဒါဆို သက္ထင္ဘာလို႔မေပ်ာ္ေနမိတာပါလိမ့္။
မနာလိုတာေတာ့မျဖစ္တန္ရာ။
ဒါဆိုသူ႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ႀကီးကဘာလဲ။
"ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား"
သက္ထင္ကို ႏွစ္ေယာက္စလံုးကလွည့္ၾကည့္လာ၏။ သက္ထင္ဆီက ပထမဆံုးထြက္လာတာ ဂုဏ္ျပဳစကားျဖစ္သင့္တာ။
"အင္းေပါ့ အစ္ကိုရ။ ျပန္မလာျဖစ္ေလာက္ဘူး။ ပြဲၪီးထြက္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားမယ္။ နာမည္တစ္ခုရၿပီဆိုမျွပန္လာမယ္။ အဟင္း။ ဒါနဲ႔ အစ္ကို႔ကိုေရာ ေမေမကမ္းလွမ္းထားတယ္မဟုတ္လား။ ဘယ္ေတာ့လာမွာလဲ အစ္ကိုက"
"အစ္ကိုက ဒီကစာေမးပြဲၿပီးမွဆိုေတာ့ မတ္လထဲေလာက္ျဖစ္မယ္"
"ဝါး ဒါဆိုနင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ထပ္ေတြ့လို႔ရၪီးမွာေပါ့။ ငါကေတာ့ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို လြမ္းက်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့မယ္။ ဟြန္႔ ညီညီ နင္ငါ့ကိုေမ့မသြားရဘူးေနာ္"
"မေမ့ပါဘူးဟာ"
"ေအး ႀကိဳေျပာထားမယ္ေနာ္။ နင္ပြဲၪီးမထြက္ခင္ကတည္းက ငါကနင့္ပရိတ္သတ္ေနာ္။ နင့္ရဲ့
ပထမၪီးဆံုး ပထမၪီးဆံုးပရိတ္သတ္ေနာ္။ ေအး ေအာင္ျမင္သြားတဲ့ကမ႓ာေက်ာ္ႀကီးျဖစ္သြားရင္ တစ္ခုခုဆိုတာနဲ႔ငါ့ကိုအရင္ဆံုးတန္းေပးရမယ္။ လက္မွတ္တို႔ Lightstick တို႔ အယ္လ္ဘမ္တို႔အကုန္ေနာ္"
"ဟားဟား နင္ဟာ ငါကကိုရီးယားေတာင္မေရာက္ေသးဘူး။ အေဝးႀကီးလိုပါေသးတယ္ဟ"
"မရဘူး ႀကိဳေျပာထားတာ"
"ေအးပါ ေအးပါ။ အစ္ကို ေျပာစရာရိွတယ္ဆို"
သက္ထင္ ၿပံဳးလိုက္သည္။ ႏွေျမာစြာနဲ႔ၿပံဳးလိုက္တဲ့ ပီတိၿပံဳး။ သူဘာလို႔စိတ္ညစ္ေနမလဲ။ ကိုယ့္ညီေလးေကာင္းစားမွာ ကိုယ္ကရႊင္ေနရမွာေပါ့။
"ေျပာလို႔မရေတာ့ဘူးေလ။ ညီညီက သြားေတာ့မွာကို"
"ဟင္ ဘာမို႔လို႔လဲ"
"ကိုယ့္ေတးေရးလုပ္ေပးခိုင္းမလို႔။ တစ္ပုဒ္လက္ေဆာင္ေပးပါလို႔ေတာင္းမလို႔ကို ခုေတာ့"
"ဟာ ရတာေပါ့။ ေရးၿပီးသားေတြအမ်ားႀကီးရိွေပမယ့္ ခုရက္ပိုင္းအတြင္း အစ္ကို႔အတြက္သီးသန္႔တစ္ပုဒ္ေရးေပးမယ္"
"ဟာ တကယ္"
"တကယ္ ကတိ ကတိ။ ဒါေပမယ့္ ညီက အသည္းကြဲအေဆြးသီခ်င္းေတြကိုပိုႀကိဳက္တာမို႔လို႔ အေဆြးပဲေရးမယ္ေနာ္"
"ဟား ရတယ္ဗ်ာ။ အစ္ကိုတကယ္ေပ်ာ္သြားၿပီ"
ထိုေန့က ဒင္နာညေလးက တကယ္ကိုၿပီးျပည့္စံုစြာနဲ႔ၿပီးေျမာက္ခဲ့သည္။
..........
ကားေနရာခ်ၿပီး ထြက္လာသည့္ ၪီးေဇယ်ာကို လက္ထဲကမုန္႔ထုတ္တစ္ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ အန္တီစားဖို႔ပင္။ ဒင္နာစားတာ အနည္းဆံုးေတာ့နာရီပိုင္းေလာက္ၾကာသည္။ ကားထဲမွာမပ်င္းမရိပဲ အၾကာႀကီးေစာင့္ေပးရတဲ့ ၪီးေဇယ်ာအတြက္ ရန္ကုန္ေဂ်ဒိုးနပ္တစ္ဗူးနဲ႔ ပီဇာတစ္ခ်ပ္ေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့ဝယ္ျဖစ္ေလသည္။ သုခအတြက္ကေတာ့ ညီညီ့ဆီမွာ။
"ၪီးေဇ.... သုခကို သားအခန္းထဲလႊတ္လိုက္ပါၪီး"
"အင္း"
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အဝတ္အစားတန္းလဲလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးမွ အျပင္ထြက္တာမို႔ ေရေတာ့ထပ္မခ်ိဳးေတာ့။ ညဝတ္ Pajamas အျပာရင့္ေရာင္ေျပာင္ ဝတ္စံုကို ျမနိျမန္လဲလိုက္သည္။ ခဏၾကာရင္ သုခေရာက္လာေတာ့မွာ။ နာရီက ၉ နာရီခြဲသာရိွေသးေတာ့ ေစာေသးသည္ဟုေျပာလို႔ရသည္။ နာရီၾကည့္ရျခင္းကလည္း ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကေနာက္က်ရင္ အခန္းထဲမလာခ်င္လို႔ေလ။ နာရီကိုဗန္းျပၿပီး ေရွာင္ေနမွာစိုးလို႔။
"ေဒါက္ ေဒါက္"
"ဂုဏ္ရည္ ငါပါ"
"ဝင္ခဲ့ေလ သုခ"
ဖ်င္သားလက္တို အစိမ္းေရာင္အကြက္က်ဲအက်ႌေလးနဲ႔ သုခက ဝင္လာလာခ်င္း ညီညီ့နားလာရပ္သည္။
"ထိုင္ ဟိုမွာ မုန္႔စားဖို႔ေခၚလိုက္တာ"
ပီဇာထုပ္ထားသည့္ စကၠူဗူးအျပားခ်ပ္ႀကီးကို
ဖြင့္လိုက္ရင္ပဲ သုခမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား။
"အေဖယူလာတာလည္း အမ်ားႀကီးကို။ ငါဟိုမွာပဲစားလိုက္ပါ့မယ္"
"က်စ္ မရဘူးေနာ္။ ဒီမွာပဲစားရမယ္။ မင္းစားဖို႔ငါဝယ္လာတာကို"
"အမ်ားႀကီးပဲေလကြာ။ ငါဘယ္ကုန္ပါ့မလဲ။ ပိုက္ဆံေတြအရမ္းေပါေနလား"
"ေပါလို႔ေတာ့ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ မစားခ်င္လည္းေန။ ငါလႊင့္ပစ္ေတာ့မယ္။ မင္းလည္းျပန္ေတာ့"
ေျပာေျပာဆိုဆို ပီဇာဗူးကို ညီညီ ေကာက္ယူလိုက္သည္။ ကိုယ္ကထမင္းစားလာၿပီးသား။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ဒင္နာကိုပါေခၚသြားခ်င္တာ။ သူမလိုက္ခ်င္ဘူးဆိုလို႔ သူစားရေအာင္ဆိုၿပီး တကူးတကဝယ္လာတာကို မစားဘူးဆိုေတာ့ စိတ္ကေပါက္ေရာ။ အဲ့ေတာ့ Go to Dustbin ေပါ့။
"ဟိတ္ စိတ္ေကာက္တာလား။ လာ ျပန္ထား စားမယ္ စားမယ္"
ညီညီက ေနာက္လွည့္မၾကည့္ပါ။ အခန္းေထာင့္က အမိႈက္ပံုးဆီသြားေနဆဲ။ တကယ္လႊင့္ပစ္မွာထင္တယ္။ သုခ တကယ္အံၾသမိသည္။
"ေဟ့ စားမယ္လို႔။ ဂုဏ္ရည္ေရ"
ဟာ တကယ္ႀကီးမရပ္ဘူးပဲ။ ကိုယ္တိုင္ထၿပီး လူကိုအမီေျပးယူလိုက္ရသည္။ လက္ထဲကအလုခံရေတာ့ မ်က္ေစာင္းမမည္ေသာမ်က္ေသႀကီးနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ခံရေသးတာ။
"ေပး မင္းအေမဆီမွာသြားစား"
"ဘာလဲ စိတ္ေကာက္တာလား"
"ငါကဘာလို႔ေကာက္ရမွာလဲ"
ျပန္ေျဖတဲ့အသံက ခပ္မာမာ။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူမေကာက္ပါဘူး။ ရိွေစေတာ့ ရိွေစေတာ့။
"လာပါ။ ကိုယ့္ကိုစားေစခ်င္လို႔မွ သတိတရဝယ္လာေပးတာ။ စားရမွာေပါ့ ေပး... ေပး... လာ... လာ... ဟိုမွာျပန္ထိုင္ရေအာင္ေနာ္"
ထိုေတာ့မွ လႈပ္စိလႈပ္စိနဲ႔ ျပန္ပါလာ၏။ ဂုဏ္ရည္ညီညီတို႔က တကယ့္မလြယ္ေၾကာ။ လူေလးကေသးသေလာက္ ေပ်ာ့မလို႔နဲ႔အေၾကာကခပ္တင္းတင္း။
"ငါတကယ္မကုန္ဘူး။ မင္းပါကူစား"
"စားမယ္"
"ငါတကယ္မျမင္ဖူးဘူး။ မင္းစိတ္ေကာက္တဲ့ပံုကို အဟက္ တကယ္စိတ္ခ်ည္းပဲ"
"မေကာက္ပါဘူးဆိုမွ။ စိတ္ေကာက္တာမဟုတ္ဘူးလို႔"
"ေအးေအး ထားပါ ထားပါ"
သုခကရယ္ေလ ညီညီကမ်က္ေမွာင္ပိုက်ံဳ႔ေလ။ ညီညီ့ကိုစရတာ တကယ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာ။
ညီညီ့ကိုကားနဲ႔တိုက္မိမလိုျဖစ္မွ သုခ သိတာမဟုတ္။ ဟိုးအရင္ကတည္းကသိတာ။
သုခတို႔ရပ္ကြက္ထဲက ရွားမွရွားသူေဌးမိသားစုက တစ္ၪီးတည္းေသာသားပဲ မသိပဲေနမလား။ ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးလည္းမရိွ အဆင့္အတန္းခြဲျခားလိုစိတ္မရိွတာကိုေတာ့ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ တသားတည္းထမင္းအတူစားတာသာၾကည့္။ အေပးအကမ္း အလႉအဒါန္းလည္းရက္ေရာတာမွ။ ရပ္ကြက္ထဲက လမ္းဆိုတာလည္း သူတို႔ျပဳျပင္ေပးထားတာ။ ႏွစ္တိုင္း ရပ္ကြက္ထဲက အေျခအေနယိုင္တဲ့ အိမ္ေထာင္စုေတြအတြက္ ပိုက္ဆံႏွင့္ဆန္ဆီဆားေတြ လႉတာလည္း သုခတို႔အိမ္ပါပါတာမို႔ သိသည္။
ညီညီကသာ အက္စီးဒန္႔ျဖစ္မွသိတာ သုခက
အရင္ကတည္းကသိတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ၿခံေရ႔ွကေနျဖတ္သြားတိုင္း ၾကားရတတ္တဲ့ဂီတာသံတီးၿပီးဆိုသည့္သီခ်င္းသံေၾကာင့္လည္း ညီညီ့ကိုစသိခဲ့တာပါမည္။ အျပင္မွာႏွစ္ေယာက္ပက္ပင္းတိုး စေတြ့ခ်ိန္ကတည္းက အူတူတူေလးနဲ႔ သုခစိတ္ထဲ စေနာက္ခ်င္စိတ္ေတြတဖြားဖြားေပၚရတာ။ ခုလို တစ္အိမ္တည္းေနၿပီး တစ္ခန္းတည္းမွာမုန္႔ေတြအတူတူစားေနရမယ္လို႔ တစ္ခါမွေတြးမၾကည့္ဖူးဘူး။
"ဘာလို႔ခဏခဏၾကည့္ေနတာလဲ။ ဘာေျပာမလို႔"
ညီညီ့မ်က္လံုးေတြက ခဏခဏ သုခဆီေရာက္လာသည္။ စားစရာေကြၽးဖို႔သက္သက္ေတာ့မျဖစ္ႏိုင္လို႔ အေစာကတည္းက ေတြးမိသား။
"မေျပာဘူး။ ေျပာခ်င္စိတ္မရိွေတာ့ဘူး"
"ေျပာကြာ ဘာလဲလို႔"
"မေျပာဘူး"
"ညီေရ ေျပာပါဆို"
"ဘာညီလဲ....ရြယ္တူပဲကို ဘာညီေတြလာေခၚေနတာလဲ။ အစ္ကိုေတာင္ညီညီလို႔ေခၚတာ"
"ငါက မင္းအစ္ကိုမွမဟုတ္တာ။ သူမေခၚတာနဲ႔ငါကမေခၚရဘူးလား။ ငါကလပိုင္းႀကီးတာပဲကို"
သုခအသံက မာဆတ္သြား၏။
စကားမစပ္ ကိုသက္ထင္အေၾကာင္းပါလာေတာ့ နဂိူၾကည္လင္ေနတဲ့စိတ္က တန္းေဒါပြသြားတာ။ တကယ္ သူနဲ႔ အႏိႈင္းခံရတာ ႀကိဳက္ကိုမႀကိဳက္ဘူး။
"ေခၚခ်င္သလိုသာေခၚ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး"
"မေခၚဘူး"
"သူ႔ျပန္ေခ်ာ့ရမယ့္ပံုျဖစ္ေနၿပီ"
တိုးတိုးေလးရြတ္တာေပမယ့္ ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္ေနတာ မၾကားဘဲေနမလား။ စိတ္တိုတာနဲ႔ စိတ္ေကာက္တာနဲ႔ေတာင္ခြဲမသိဘဲ သုခကို စိတ္ေကာက္ေနတယ္လို႔ထင္ပစ္လိုက္တာေပါ့ေလ။ အဟက္။ သူ႔လိုက်ေနတာပဲ။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ရယ္ေတာ့ မ်က္လံုးအဝိုင္းသားေလးနဲ႔စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး သူပါၿပံဳးစိစိျဖစ္လာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္ရွက္ရယ္ရယ္မိၾကေတာ့ ျပန္တည့္ရျပန္ၿပီေပါ့ေလ။ အဲ့လို ဗရုတ္သုတ္ခေတြ။
"ေျပာ ဘာေျပာမလို႔"
"အႀကံေတာင္းမလို႔"
ဗူးထဲကပီဇာအဝိုင္းခ်ပ္ႀကီး တစ္ဝက္ေတာင္ကုန္သြားေလၿပီ။ သုခစားတာကနည္းနည္း အျပင္ကညစာစားလာတယ္ဆိုတဲ့လူ စားတာကမ်ားမ်ား။ အစားပုတ္လို႔ စ ျပန္ရင္ရန္ထပ္ျဖစ္ရၪီးမည္။
"ဘာအႀကံလဲ"
"ဇာတ္ၫႊန္း"
"အဲ့တာငါမွမကြၽမ္းတာ"
"ဒီတိုင္းဇာတ္လမ္းေလးစဥ္းစားေပးရံုပဲ။ သီခ်င္းေရးမလို႔။ အသည္းကြဲဇာတ္လမ္းေတာ့ျဖစ္ရမယ္"
"ဘာမွစဥ္းစားမေနနဲ႔။ ငါ့အေၾကာင္းေရးလိုက္ေပါ့"
"ျဖစ္ပါ့မလား"
ကိုယ္ေတာင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာလိုက္ႏိုင္တာ။ ညီညီက အားနာေနပံုနဲ႔ အင္တင္တင္ေလး။
သုခဘဝမွာ ေရာင္စဥ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့အေၾကာင္းက အရိုးစြဲေအာင္ တစ္သက္မေမ့ႏိုင္စရာကိစၥႀကီးျဖစ္ခဲ့တာမွန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲကိစၥေတြေၾကာင့္ သုခ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲျဖစ္ခဲ့ရသည္။
မိဘေတြကလည္း အိမ္အသစ္မရေသးတာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေခါင္းမီးေတာက္ေနခ်ိန္ ကိုယ့္ရဲ့ျပႆနာကပါ ပါလာေတာ့ မိးခိုးႂကြက္ေလ်ွာက္ ၿငိဳျငင္တာခံရတာေတြပါစုေပါင္းၿပီး သုခစိတ္အႀကီးအက်ယ္ပ်က္ခဲ့ရတာ။ သို႔ေသာ္ သုခမွာအနာေဟာင္းကိုပဲ ေဆြးတေျမ့ေျမ့နဲ႔ ၾကည့္ရင္းဝမ္းနည္းခံစားၿပီး ဘဝကိုအခ်ိန္ကုန္သြားဖို႔ စိတ္ကူးမရိွပါ။
အဆိုးထဲကအေကာင္း အဲ့ဒီ့စိတ္နဲ႔ပဲ ဒီအိမ္ကိုေျပာင္းလာလာျခင္း ညီညီနဲ႔ ထပ္ဆံုတယ္ေပါ့ေလ။ ကိုယ့္ကိုရြံၾကတဲ့လူေတြထဲကမွ ထူးထူးျခားျခား ကိုယ့္ကိုစိုးရိမ္ေနတဲ့မ်က္လံုးပိုင္ရွင္ေလးကို သုခတန္းရင္မဆိုင္ရဲခဲ့ေပမယ့္ ထိုမ်က္လံုးေလးကို ရိုးရိုးသားသား သိပ္သေဘာက်မိခဲ့တယ္။
ညီညီက စံုညီအတြက္ဆိုၿပီး အိမ္ကိုေန့မကပ္ညမကပ္ သြားေနရတဲ့အတြက္ တမင္တကာႀကီးေရွာင္စရာေတာ့မလိုခဲ့ေပမယ့္ ေရွာင္ေတာ့ေရွာင္ေနခဲ့တယ္ေပါ့။
ေနာက္ဆံုးေရွာင္ရင္းနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ့မိတဲ့အခ်ိန္မွာ အျပစ္တင္စကားတစ္ခုခုထြက္လာမယ္ထင္ခဲ့ေပမယ့္ "ဒဏ္ရာေတြသက္သာလား"ဟုေမးလာခဲ့တာ။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ထိုစကားေလးတစ္ခြန္းက လံုးဝအားအင္ပဲ။ ကိုယ့္ဘက္မွာရိွေနေပးတဲ့သူ ရိွေနေသးပါလားဆိုတဲ့အေတြးက ေတြးေလးအားရိွေလ။ ေရ႔ွေလ်ွာက္ထပ္မေရွာင္မိေတာ့ဘဲ အနီးကပ္ျမင္ေတြ့ေနရရင္းမွ ညီညီ့ရဲ့တစ္ေန့တာျဖတ္သန္းပံုကိုအေသးစိတ္သိလာရတာ။
ေျပာရရင္ ညီညီလည္းကိုယ့္လိုေက်ာင္းမွာအပယ္ခံပဲ။ ကိုယ္ကခုမွအပယ္ခံျဖစ္သြားေပမယ့္ ညီညီကေတာ့အရင္ကတည္းကေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္ေလးက လူေတြသူ႔အေပၚအျမင္ေတြေျပာင္းေအာင္ တကယ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းရိွတာ။ သူ႔ကိုျမင္ခ်င္သလိုျမင္ၾကလည္း ဂရုမစိုက္။ သူ႔နည္းသူဟန္နဲ႔ေနရင္းနဲ႔ကိုလူေတြအျမင့္ကိုေျပာင္းပစ္တာ။ ခုဆိုသူ႔ေဘးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဝိုင္းဝိုင္းလည္လို႔။
"ငါပမထဆံုး စင္ေပၚမွာ သီခ်င္းဆိုတာမင္းလာၾကည့္ရမယ္ေနာ္"ဆိုလို႔ ေက်ာင္းကိုမသြားရဲသြားရဲနဲ႔သြားရင္း ျပန္လွည့္လာဖို႔လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ဥေပကၡါမျပဳႏိုင္ခဲ့။ ညီညီ့ရဲ့အားအင္၊ သတၲိေတြကပဲ သူ႔ကိုယ္သူေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္တာျမင္ရေတာ့ သုခမွာအတုခိုးရျပန္ေတာ့သည္။
"ငါဟာ လူမွားၿပီးခ်စ္မိတာ။ အခ်စ္မွားလို႔ ဒီလိုေတြခံစားရတာ။ ၿပိဳလဲေနတာသိပါရက္နဲ႔ ဘာလို႔ခုထိျပန္နလန္မထူႏိုင္ေသးရတာလဲ။ ထူသင့္ေနၿပီမဟုတ္ပါလား။ အတိတ္ေတြကိုစြန္႔ပစ္ၿပီး ႀကံ့ႀကံ့ခံေနရမယ္"လို႔ အသိတရားေတြဝင္လာတာ ညီညီ့ေၾကာင့္ပါ။
ညီညီဟာသူ႔ဘဝရဲ့ စံျပပုဂၢိုလ္ပါ။
"ေရးသာေရးလိုက္။ ငါလည္းဂုဏ္ယူရတာေပါ့။ တစ္ခ်ိန္မွာ ကမ႓ာေက်ာ္စတားျဖစ္လာမယ့္သူကိုယ္တိုင္ သီခ်င္းေရးေပးတာခံရတာ ဂုဏ္ယူရတာေပါ့"
"ဒီေန့အေျမႇာက္ခံေနရတာပဲ"
ညီညီကၿပံဳးစိစိနဲ႔ ေမာ္ႂကြားႂကြားေလးေျပာသည္။
သူျမင္ေနရတဲ့ေကာင္ေလးက သူထင္ထားတာထက္ ပိုရိုးသားတယ္။ ပိုျဖဴစင္တယ္။ ပိုအတၲကင္းတယ္။ ပိုေဖာ္ေရြတယ္။ ပိုၾကင္နာတယ္။ ပိုႀကံ့ခိုင္တယ္။ ပိုႀကိဳးစားတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ပဲ သုခကိုယ့္လမ္းအမွန္ကို ကိုယ္ေတြ့ၿပီး အရာရာမွာဆင္ျခင္တံုတရားရိွလာတယ္။ ခ်စ္စိတ္မႊန္ၿပီး ႏွလံုးသားေရ႔ွတန္းတင္လ္ု႔ ခ်စိတတ္လိုက္တာဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္မလာခဲ့ဘဲ မတန္မရာမွန္းတာဆိုတာမ်ိဳးေတြပဲ ၾကားရတဲ့အခါ အခ်စ္ဆိုတာ ဘုရင့္စားပြဲေတာ္ကိုမွန္းလို႔မရတဲ့ ဆန္ကြဲထမင္းလားေပါ့။ သက္မဲ့ ဆန္ကြဲကေတာ့ ဆန္ေကာင္းျဖစ္မလာေပမယ့္ သက္ရိွလူကေတာ့ ပိုျမင့္တဲ့အဆင့္တစ္ခုေရာက္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္။ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ေလ။
ကိုယ္ကစင္းလံုးေခ်ာအေတာင့္ရွည္ဆန္တစ္ေတာင့္ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ကိုယ့္ကိုအလိုရိွရိွသံုးေဆာင္ခ်င္လာမယ့္လူထဲမွာ မင္းမပါဖို႔ေတာ့ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္ ေရာင္စဥ္။ ကိုယ့္မွာ ပိုင္ရွင္အသစ္ရိွၿပီမို႔။
"ၿပီးရင္ ျပၪီးေနာ္။ ဆိုလည္းဆိုျပ။ ငါဖတ္လည္းၾကည့္မယ္။ နားလည္းေထာင္မယ္"
"ဆိုျပမယ္။ မင္းကိုအရင္ဆံုးဆိုျပမယ္။ မ်က္ရည္ဆည္ႏိုင္ေအာင္လုပ္ထား"
"ဟားဟား ဟုတ္ၿပီ"
စိတ္ခ်ပါညီညီရယ္။ ငါ့ခံစားခ်က္ေတြအကုန္အျမစ္ျပတ္ ရွင္းထုတ္ၿပီးပါၿပီ။ မ်က္ရည္မေျပာနဲ႔ တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္ငိုင္မသြားေစရဘူး။ ငိုမိခဲ့ရင္ေတာင္ နာက်င္ရလြန္းလို႔မဟုတ္ဘဲ မင္းဆိုတာေကာင္းလြန္းလို႔ဆိုတာ သိထားေပးပါ။
"ဒါဆို ငါတို႔ျပန္ေခၚၿပီလား"
"ဘယ္တုန္းကရန္ျဖစ္ထားလို႔လဲ"
"ခုနကမင္းစိတ္ေကာက္ေနတာေလ"
"ဟာ မေကာက္ပါဘူးဆိုကြာ"
"ဟားဟား ျပန္ေခၚေနာ္ ျပန္ေခၚ"
"သုခ ..... လက္ခလယ္ပဲ"
"ဟားဟား"
ရယ္ေမာသံႏွစ္ခုသည္ ဉာဥ့္နက္သည့္တိုင္
ပ်ံ့လြင့္ေနၾကလ်က္။
အခ်စ္တစ္ခုကိုရွာေဖြေနသူဖို႔ ရင္ခုန္သံတစ္ခုက တိုးဖ်ဖ်နဲ႔စတင္ျမည္ခဲ့ေလသည္။ သတိထားမိခ်ိန္ ခံစားခ်က္ေတြ တစ္ဖက္သက္ နစ္ကြၽံေနတာမ်ိဳးမျဖစ္ဖို႔ကိုေတာ့ ေလာကႀကီးက စီစဥ္ေပးသြားလိမ့္မည္။ ကံၾကမၼာက လူကိုလုပ္တာလား လူက ကံၾကမၼာလုပ္တာလားမေသခ်ာေပမယ့္
ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္စခ်စ္မိလာတာေတာ့ ကံၾကမၼာအရမဟုတ္ခဲ့ပါ။
"ငါ့အတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ၿမိဳသိပ္ဖို႔ျဖစ္လာတဲ့အရာပါလား" ညီညီရယ္။
......
#Thurein
May 7 2022 10:41 AM