"Арай үгүй байлгүй дээ" гэсээр Жонгүг уншиж байсан номоо ширүүхэн хаагаад гэртээ харихаар өндийв. Жонгүг юунд бухимдсан талаар дурдахад тэр өнөөдөр Жиминтэй уулзана байх гэж найдан хамгийн анх түүнийг харсан кафедаа ирэн зургаан цагийг өнгөрөөсөн ч түүний царайг харж чадаагүйд байгаа юм.
Урьд шөнө тэр Жиминийг бодоогүй гэвэл түүн шиг худал үгүй. Жонгүг түүнийг унтах хүртлээ бодсоор л байсан ба өөрийн энэ шинэхэн учралын талаар ном бичих талаар ч бодоод амжсан гэдгийг нуух юун.
"Заяаны хань ч бол доо! Гурваас илүү уулзахгүй юм бол яаж заяаны хань байдаг юм!" Тэр яг одоо өөрөө өөртэйгөө ийн ярин, гудмаар алхах хүмүүсийг ч үл тоон хаа нэг хөлөө дэвсэлсээр алхах аж.
Гудамд байх гэрлүүд тодоор ассан байх ба энэ нь урам хугарснаас болж урагш цорвойсон түүний уруулыг хүн бүрд төвөггүйхэн харуулна.
"Үгүй ээ, тэр үнэхээр энэ хавьд байхгүй гэж үү?"
Тэр хэсэг яваад л зогсон ойр орчмоо анхааралтай тойруулан харна. Шалтгаан нь юу гэдгийг та нар хэлүүлэлгүй мэдэж байгаа биз. Мэдээж Жимин шүү дээ.
"Эр хүний 13 мэхний хамгийн эхнийхийг сонсмоор байна уу? Эргэн тойронд нь залхтал үзэгдэж байгаад гэнэт алга болох" Жонгүгийн ойрын гурван хоног өдөр бүр сонссон хоолой чихэнд нь шивнэхэд тэр сандрах бухимдах хоёр нь зэрэгцсээр Жимин рүү нэг эргэж хараад юу ч болоогүй мэт цааш явчхав.
Жимин түүнтэй зэрэгцэн алхаад "Үр дүнд нь тэр хүн чинь чамд сэтгэлтэй юу, үгүй юу гэдгийг мэдэж болно. Чамайг хайж, үгүйлж байвал чи түүнд таалагддаг гэсэн үг" хэмээн хэлж дуусахтайгаа зэрэгцэн түүний гараас атгаад "Миний арга амжилттай бүтсэн болохоор...явж чиний дуртай зүйлсийг хийцгээе, энэ бидний анхны болзоо болог"
"Тэгье ээ, болж байна. Би чамайг бодохоо больж чадахгүй байсан юм" хариуд нь Жонгүг ийн хэлээд түүний гарыг эргүүлэн атгаад хаа нэг тийш түргэн түргэн алхана.
.
Mizuki:
Гялс дуусгана гэж хэлчхээд байхгүй болсонд уучил🥲