Napatingin ako sa doctor habang hawak ko ang result ng test na ginawa sakin.
"Magagamot pa naman to diba doc?" sabi ko sa kaniya. Nawawalan na ako ng pag asa. Alam ko naman na simula pagka bata ko ito na palagi ang tinatanong ko sa kaniya.
At alam ko na rin ang isasagot niya sakin.
"There is no cure on your disease, vice. All you need to do is to manage its symptoms."
Sabi ko na ba.
Mapait akong ngumiti bago ako tumango sa kaniya.
"Thank you doc."
Lumabas na ako ng clinic niya habang balot na balot ang aking katawan. Nakasuot ako ng jacket, naka pants, naka shoes at naka hoodie pa.
Sumakay na ako sa sasakyan at sinabi ko na sa driver ko na pwede na kaming umuwi.
Sa halip mag pa diretso ako sa bahay, pumunta ako sa tabing dagat.
Ala siyete na naman na ng gabi at ito ang paborito ko. Dito sa oras na to nag sisimula ang buhay ko.
Umupo ako sa buhangin habang hawak ko sa kanang kamay ko ang in can na softdrinks at sa kaliwa naman ang chips.
"Yung babae nalulunod!!!" Napatingin ako sa isang babaeng sumisigaw habang tinuturo niya ang kalagitnaan ng dagat. Naka kita naman ako ng kamay na para bang pinipilit ngang umahon.
Imbis na tulungan nila, nanatili sila sa tabing dagat at pinag masdan lamang. Kaya naman binitawan ko ang kinakain ko at ako ang sumisid papunta doon sa babae.
Hinawakan ko sya sa bewang at pilit kong nilangoy ang dagat hanggang mapunta kami sa buhanginan.
Bibigyan ko na sana sya ng CPR nang bigla naman syang bumangon at sinampal ako.
"what the fuck?!"
"Bakit mo ko sinagip?!"
Aba, babaeng to.
"Malamang nalulunod ka. Mabuti nga sinagip pa kita."
"Nagpapakalunod ako, hindi ako nalulunod!"
Irita syang tumayo at papunta na naman sa dagat kaya naman sinadya kong itulak.
"Ano ba!" singhal na naman niya sakin.
"Takot ka rin pala. Bakit ba magpapakamatay ka? O Teka, wag mo na ako sigawan. Pwede naman tayo mag usap ng maayos." hinila ko sya sa tabing dagat kahit paulit ulit pa sya pumiglas.
Inabot ko sa kaniya yung jacket ko, tinulungan ko rin sya na isuot yon.
" I don't talk to strangers. "
" Ilang minuto na tayo magkausap, so hindi na ako stranger sayo. Just say thank you to me."
"Bakit ako mag tethank you? Nagkaroon pa ako ng utang na loob sayo." umirap pa sya sakin bago niya i-flip ang kulot niyang buhok.
"Maganda ka sana, maldita ka nga lang. If you want someone to talk to, I am always available every night. See you tomorrow night here, kulot."ngumiti ako sa kaniya bago umalis. Patalikod na ako pero nakita ko pa rin syang umirap sakin. Hahaha
Pagkauwi ko sa babay, nag asikaso na ako agad at kumain na ako ng dinner. Kasabay ko sina mommy and daddy habang kumakain kami.
" anong sabi ng doctor mo sayo?"tanong ni daddy albert sakin.
" all goods naman, dad. Okay pa naman yung balat ko, wala naman gaano pagbabago. Mabubuhay pa ako ng matagal hahah! "
Alam kong sobra silang nag aalala sakin. Hindi ko na sila sinasama sa session ko palagi kay doc.
Pagkatapos namin kumain, nag diretso na ako sa kwarto ko at kinuha ko na ang gitara. Nasa labas na naman ako ng bahay nito hanggang mamayang 4 am.
Nag message na ako kina vhong na magkita kita kami dahil may gig pa ngayong gabi. Ito lang ang paraan ko para sumaya ako. Hanggat buhay ako, susulitin ko na.
Kinabukasan ng gabi ulit nagkaroon kami ng gig. Ala una na ng madaling araw, nakaka ilang songs na kami nang makita ko ang babaeng kulot na naka upo sa isang gilid at nakikinig sa amin.
Kumaway ako sa kaniya pero tipid syang ngumiti. Wow, parang nung sinagip kita ang sungit mo sakin.
"ano ginagawa mo rito?" tanong ko pagkalapit ko sa kaniya.
"obvious ba, nakiki nuod sa inyo."
"wine?" pag aalok ko pero agad sya umiling.
"vice, pleaseee. Hindi ka ba sasama? Birthday celebration ko." sabi niya sakin habang kinukulit ako. Nandito kami ngayon sa dagat at magkausap kami.
"Hindi ako pwede ng umaga, karylle." sabi ko na mahinahon sa kaniya.
"why?"
"I am always busy sa morning and yun lang ang oras ko matulog kaya sa gabi ako palaging malaya."
Tinitigan ko sya. Araw araw syang naka turtle neck o kaya naka jacket. Hindi ba sya naiinitan?
"Mag tatampo ako sayo."
Halos dalawang buwan pa lang kaming magkakilala pero ang dami na niyang bagay na nai-share sakin. Nung gabing sinagip ko sya, dinala din pala sya sa hospital para magamot sya.
Kung bakit? Hindi ko alam ang dahilan.
"wala naman mangyayari kung mag tatampo ka. Hindi pa rin ako makakapunta. Sa gabi lang ako pwede lumabas."
"Sige, huwag mo na ako kausapin." Tumayo na sya at nilayasan na nga ako.
If I could only tell the reason to you, Karylle.
Palagi na kaming magkasama at nahuhulog na ako.
"Sorry, I am late for about 15 minutes. Hehe. Galing ako sa hospital." sabi niya sakin habang umuupo sya sa tabi ko at tumitig sakin.
"Hindi ka naman late, actually kakadating ko lang din from hospital." sagot ko sa kaniya. Nagmamadali pa ako umuwi dahil nga baka nag hihintay na sya.
Sabay kami kumain at pansin kong inaalis niya yung cabbage and broccoli sa food niya. Halos wala na matira doon sa pagkain niya dahil pati seafood inaalis niya rin.
"Hindi mo ba gusto yung food? Mag order pa tayong iba." sabi ko pero umiling sya at ngumiti sakin.
"Nope. Actually masarap, kakainin ko yan mamaya. Eat na vicey." nag simula na siya kumain habang nakatitig ako sa kaniya.
Pero natapos kami kumain na nanatiling nakabukod ang mga yon sa plato niya.
"You know what I'm starting to like you. No, actually love you" nandito kami ngayon sa car ko, nag roroadtrip kaming dalawa. Alas dos na ng madaling araw.
"Why?"
"Mahal kita."
Wala naman eksaktong dahilan ang pagmamahal, walang eksaktong rason bakit mo minahal ang isang tao.
Kaya nga abstract ang love. Mahirap tukuyin kung ano ba talaga yun, kung bakit nararamdaman natin.
Tumingin ako sa kaniya at hininto ko ang sasakyan.
Hinalikan nya ako na agad ko namang tinugon.
"Mahal kita vice, pero hindi sapat na dahilan yun para sakin. Iiwan rin kita sa huli."
After that night, hindi na siya nagpakita sa akin. Hindi ko na rin siya nakakausap madalas.
Lumalabas pa rin ako pero sa tuwing magkikita kami palagi syang nagmamadali.
Katulad ngayon, nakita pa lang niya ako pero tatakbo na sya.
"Can we talk? About us, Karylle."
"Wala akong balak sabihin sayo yung sakit ko kase ayokong isipin mo yun palagi." saad niya sakin.
"Ayokong habang magkasama tayo, tititigan mo ako na naaawa ka sakin. Kase susundin mo lahat ng gusto ko ipagawa sayo. This is not curable, vice."
"Edi pareho pala tayo. So bakit hindi na lang tayo mag risk? Bakit hindi natin hayaan na mahalin ang isa't isa hanggat buhay pa tayong dalawa?"
Tumitig sya sakin na para bang naluluha sya.
"May sakit ka?"
Ngumiti ako sa kaniya at hinapit ko bago ko halikan sa noo
"Buhay pa naman ako. Nakaka usap mo pa naman ako." Sinabayan kong tawa habang nakatitig sa kaniya pero hinampas niya ako sa braso.
"Anong sakit mo?"
"I won't tell, love."
Napasarap ang kwentuhan namin habang nasa buhanginan kami ng dagat.
Pumayag na sya na maging kami. Alam namin na parehong may hangganan pero sana hanggat buhay pa kaming dalawa, patuloy kaming lumaban para sa isa't isa.
Napansin ko na parang may liwanag na yung kalangitan.
"Karylle, anong oras na?" tanong ko sa kaniya.
"5:30 am vice." tingin niya sa phone nya. Agad akong napatayo at hinila ko na sya patakbo.
"Why? — vicey, dahan dahan naman! Bakit?!"
Wala syang nakuhang sagot sakin kundi takbo lang ako ng takbo. Binitawan ko na ang kamay nya bago ko sya lingunin.
"I'm sorry, love" iniwan ko sya at tumakbo ako hanggang sa abot ng aking makakaya.
Nakikita ko na tuluyan ng nagliliwanag ang kalangitan. Yung sinag ng araw nakikita ko na rin at painit na ng painit.
Dali dali kong binuksan ang pinto ng bahay at pumasok ako.
" Gusto ka makausap ni karylle." sabi ni mommy Eula sakin. "Nandyan sya sa labas"
Sinilip ko ang bintana at nakita ko syang nandoon at nakaupo. Tinignan ko ang sarili ko na punong puno ng sun burn. Binalot ko ang aking sarili bago ko sabihin kay mommy na papasukin si karylle.
"You want to ask something?" tanong ko sa kaniya. Pansin ko naman na kanina pa sya palinga linga dito sa loob ng bahay.
"Yes. Ang dim ng bahay nyo, tinted yung mga bintana. Why, vicey?"
"I have an XP disease." pinakita ko sa kaniya yung mga pasa ko sa katawan pagkatapos ko hubarin ang long sleeves ko.
"It's a rare disease, karylle. Kaya nga hindi ko na alam kung paano ako mag aalibi sayo sa tuwing inaaya mo ako lumabas sa umaga. Hindi ako pwedeng ma arawan, hindi ako pwedeng ma expose kahit sa init ng mga ilaw. Wala itong cure, ang kailangan ko lang iprevent to palagi. "
Tinitigan ko sya bago ko sya ngitian.
" Kaya nga gusto kitang makasama at mahalin kahit sa maikling panahon. Dahil alam kong lilisan din ako, mamamatay rin ako. " Saad ko sa kaniya.
Yumakap sya sa akin habang lumuluha sya. Rinig ko ang kaniyang pag hikbi.
"Gusto mo ba mag date tayo sa ibang araw?" tanong ko sa kaniya, nandito kami ngayon sa labas. Gabi na at umiinom kami ng hot choco.
Pansin niya ang pamumutla ko at pang hihina. Pero sabi ko huwag na sya mag alala sakin dahil okay lang ako.
"Saan?" nakangiti niyang tanong sakin.
"Sakay tayong chopper!" sabi ko sa kaniya habang may malawak akong ngiti. Alam kong gusto niya yon, pangarap niya sumakay pero sa umaga.
"No. Paano ka?"
"I am very fine, love. Okay na ako, nakilala ko na yung babaeng mahal na mahal ko ng sobra. Kasama kita palagi, at patunay yon na niligtas mo ako sa problema ko na palagi kong dala-dala. Noong wala ka, halos araw araw akong lugmok. Palaging sumasagi sa isip ko na may XP ako. Pero noong dumating ka, nakalimutan ko yon. Mas naenjoy ko ang buhay ko. Pinakalma mo ako, karylle. " hinawakan ko sya sa kamay at pinisil ko yon ng bahagya.
Lumalala na din yung mga pasa ko sa katawan. Hindi ko na naagapan kung paano ko iingatan. Pero okay lang sakin, araw araw kong kasama si Karylle. Mas marami kaming nagagawang memories together.
"Are you really sure you want to do this, anak" tanong sakin ni daddy albert. Nakatitig din sakin si mommy eula. Tumango ako habang naka ngiti.
"Yes. I want Karylle to be happy." mahinang tugon ko. Nawawalan na rin ako ng lakas.
Sikat na ang araw. 6:30 na ng umaga.
Tinignan ko si Karylle na nakaputi syang dress habang nakatitig sakin.
"Love! Ang pogi mo!" sabi niya sakin bago lumapit at niyakap ako.
"Ang ganda ganda ng karylle ko." umagos yung luha ko sa aking pisngi bago ko sya halikan sa noo at sa labi.
Sumakay na kami sa chopper at tuwang tuwa sya. Tinuturo niya yung mga puno na nakikita namin mula sa itaas.
"K," pag tawag ko at napukaw ko naman agad ang atensyon nya.
"mahal kita." saad ko.
Its been a month since vice left me.
"lalo na kumalat yung cancer sa bones and liver mo, karylle. Ilang test na rin ang ginawa natin para ma check ka diba? After that bakit ayaw mo na?"
Okay naman na sigurong mawala na rin ako diba?
anaplastic thyroid cancer is very fatal. Pagod na rin ako sa sessions, wala rin naman nangyayari. Lalo lang ako nahihirapan at lalo lang lumalala.
Isa pa, nagkaroon ako ng pag asa na mabuhay because of vice. Pero ngayong wala na sya, pwede na rin naman na ako sumunod diba?
Hindi ko sinabi sa kaniya, kaya nga palagi akong naka turtle neck. Ayoko syang nag aalala sakin. Noong nalaman ko na may XP sya, parang na question ko na bakit sa daming tao sya pa?
Tinignan ko ang doctor na nasa harap ko pa rin, "how many months or years if I will survive?"
"only three to six months, karylle"
Vice Viceral
Died : March 23 20xx
Karylle Padilla
Died : July 24 20xx
—end.