Splintered Heart (Eastwood Un...

By waurdltsj

1.4M 37.8K 9K

Eastwood University Series #1: Adira Fayre Tuazon Graduate and get a degree. That's what Adira plans... More

Splintered Heart
PROLOGUE
Chapter 1
Chapter 2
Chapter 3
Chapter 4
Chapter 5
Chapter 6
Chapter 7
Chapter 8
Chapter 9
Chapter 10
Chapter 11
Chapter 12
Chapter 13
Chapter 14
Chapter 15
Chapter 16
Chapter 17
Chapter 18
Chapter 19
Chapter 20
Chapter 21
Chapter 22
Chapter 23
Chapter 24
Chapter 25
Chapter 26
Chapter 27
Chapter 28
Chapter 29
Chapter 30
Chapter 31
Chapter 32
Chapter 33
Chapter 34
Chapter 35
Chapter 36
Chapter 37
Chapter 38
Chapter 39
Chapter 40
Chapter 41
Chapter 42
Chapter 43
Chapter 44
Chapter 45
Chapter 46
Chapter 47
Author's Note
Special Chapter
Special Chapter - Aspen's

Epilogue

27.4K 596 223
By waurdltsj

Loud conversations from doctors, nurses and patients can be heard as soon as I came in at the hospital. Hindi pa ako nakakapag simula ay nasakit na ang aking ulo. At kung minamalas ka nga naman, Gail, my assistant, are rushing into me with a paper in her hands na parang inaabot sa akin 'yon. Napabuntong hininga ako at ako na ang lumapit dito para makuha iyon. 

Sa totoo niyan ay wala pa akong pahinga na nagagawa. Napaka hectic ng schedule ko. Many meetings have happened that I forgot to spend my time with my wife at home. 

God, I miss her. 

"Doc? Kailangan na po 'yung pirma niyo." Nagulat ako sa biglang sambit ni Gail sa aking harap kaya napatingjn ako dito bago umiling para magkapag-focus sa trabaho.

"Right, sorry."

Agad kong pinirmahan ang papel at binigay sa kaniya ito bago ngumiti. Umalis din naman ito ng nagmamadali. There must be an operation room going on, that's why. Napabuntong hininga na lang ako bago nagsimulang maglakad papunta sa aking opisina. 

"Doc Tuazon!" 

Napairap ako sa kawalan ng marinig ko na naman na may tumawag sa akin. Lumingon ako sa tumawag sa akin bago mapairap muli ng makita na si Felicity lang pala 'yon. 

Gulat akong tiningnan ito,  "Felicity? What are you doing here?"

She chuckled, "Parang ayaw mo naman akong makita." She teased so I smiled slightly before showing the paper in my hands na kakabigay lang ni Gail sa akin.

"What can I do for you? I'm a bit busy." I uttered at kinuha ang pipirmahan na naman na binibigay ng nurse. Binasa ko muna ito bago pirmahan at ibalik dito. Nagpatuloy ako sa paglalakad.

"May itatanong lang ako kaya bilang isang direktor ng hospital---" 

"Come on. Cut the chase, Fel. What is it?" Pagputol ko dito at humarap na dito. She just sheepishly smiled before telling me what's bothering her. 

"We're kind of planning to host a party---"

"I'm busy---"

"And, need namin ang iyong pera." Pagtapos nito sa sasabihin kanina. Napanganga ako sa sinabi nito at mahina itong binatukan. 

"You're a well-known CPA tapos manghihingi ka ng pera?" Hindi makapaniwala kong paalala sa kaniya. Baka kasi wala siyang alam kung gaano na siya kayaman ngayon. Dagdag pa 'yung asawa niya grabe manggisa sa korte.

"But, Adi," she sighed before holding my arm. Kumunot ang aking noo, "We've been busy for a whole month. We deserve a break, goodness." She said, and let out an infuriated sigh.

I sighed, "I know and I'm tired of it, too. But, I don't have a choice." I let out a sigh. It's true that we've been busy for a month now.

Tutulog ng saglit sa bahay tapos babalik din agad sa ospital. Ganiyan ka-hectic ang trabaho ngayon. Tag ulan na naman kasi at uso na naman ang dengue so marami na naman ang nao-ospital dahil doon. 

Hindi na rin ako nakakapag-bonding sa aking pamilya dahil umaga ang shift ko. It's either uuwi ako ng maaga, wala pa sila at nakatulog na ako sa pagod o hihintayin nila ako hanggang 8:30 ng gabi at dadating naman ako ng midnight. Ang ending ay hindi na kami nakakapag usap except na lang tuwing umaga na paghahandaan ko sila ng almusal. My wife has been busy too. Midterms are coming so she's busy grading some papers. 

I looked at Soleil and saw her sad face that made me sigh, "Fine," I run my hands through my hair before opening my office door, "I'll try but if work is still like this then I don't have a choice." I added before opening my door. 

Bago pa ako makapasok ay may tumawag na naman sa akin kaya pagod na bumaling ako dito.

"What is it?"

"May naghahanap po kasi sa inyo sa E.R." sabi ng nurse at nagkamot ng batok. Tumingin naman ako kay Felicity ng nagtataka pero nagkibit balikat lang ito. Wala din siyang alam kung bakit ako ang pinapatawag.

"Where is your E.D? Why do I need to be there?" Nagtataka kong saad bago mataman na tiningnan ang nurse. Si Ate Sid na naman ang bahala doon because she run the E.R at kaya niya na 'yon, malaki na siya.

"Ikaw po kasi hanap." Lalong kumunot ang aking noo sa sinabi nito at tumingin muna kay Felicity saglit. Nakakunot na din naman ang noo nito.

"Who is it, Reyes?" Tanong ng aking katabi at tumingin na sa nurse. Patuloy lang naman akong nakatingin sa nurse at naghihintay sa sasabihin nito. 

"Caleb daw po?" She said in wonder that made my system frozen before looking at Felicity with my mouth agape. She is as shocked as me before looking at me with a nervous face. Napayuko ako at napaisip. 

Kailan pa siya nakabalik? He's been missing for many years and now, he's looking for me. 

Police are also looking for him everywhere after everything that happened in my last graduation here. It turns out he's the one who commanded Kale to shoot my wife at our graduation. Yes, Kale is the one who shot her. He is now at rehab, fixing himself. I don't know if he's really fixing himself. The last time that I paid a visit he's still not okay. 

Memories from the past turn back so I closed my eyes to calm myself. This is what I'm struggling. I always think about what happened years ago, hindi talaga siya naaalis sa isipan ko kahit pilit ko nang kinakalimutan. 

Nagitla ako ng magsalita ang aking katabi. Napatingin ako dito bago maglabas ng kinakabahan na hangin.

"Adi? You spaced out. Are you okay?" Nag aalala na tanong sa akin ni Felicity at hinawakan ang aking balikat. I nodded before running my hand through my hair. Napagtanto ko lang din na nakaalis na pala 'yung nurse at bumalik na sa E.R.

"Can you accompany him for a while? I'll just fix myself." Sabi ko sa kinakabahan pa rin na boses. Naka pants at shirt lang kasi ako at kailangan kong mag suot ng scrubs para makapasok ng E.R.

Felicity looked at me, not convinced before nodding her head, "Okay." She trailed, "I'll be with you, cous. Stop worrying and calm yourself bago ko pa matawagan ang asawa mo." Tukoy nito kay Aspen kaya wala sa sariling napangiti ako at kumalma sa sinabi nito. 

Umiling ako, "Okay. Just go and accompany him." Sabi ko bago pumasok sa loob ng office para magpalit ng damit. Umalis na rin naman si Felicity kaya napabuntong hininga ako habang nagpapalit, still worrying that my brother is here. 












After changing my attire in a few minutes, I just found myself at the E.R, looking for that familiar face pero bigo ako na mahanap iyon. Tumingin pa ako sa ibang direksyon pero wala talaga.

"Reyes!" Tawag ko sa kaninang nurse na nagsabi na nandito si Kuya. Nag a-assist ito ngayon sa isang doctor na ginagamot ang pasyente. Nang tawagan ko ito ay napabaling ang tingin sa akin ng kasama nitong doctor bago sabihin na tawag ko ito. Mabilis naman na lumapit ang isa at ngumiti sa akin.

Ngumiti din ako, "Where's Felicity and the guy that you're talking about?" Tanong ko.

"Sabi po ni Doc, sunod na lang daw po kayo sa cafeteria. Kasama na din po ni E.D e." Nangunot ang noo ko sa sinabi niya. Ate Sid is already here. Felicity must've called while I was changing my clothes.

Dumiretso naman ako sa cafeteria na ngayon ay marami nang tao dahil 9am na ng umaga. Sa mga ganitong oras kasi ay mas gusto nila na kumakain. Maybe, they are energizing themselves para sa trabaho. Well, I can't blame them. Nakakapagod naman talaga at kailangan ng sustansya ng katawan.

Nang maalala ay pakay ko dito ay mabilis kong nilibot ang tingin para hanapin ang dalawa at mabilis ko naman itong nahanap dahil sa ingay na ginagawa ng pwesto nila. Pero, imbes na si Felicity ang nag iingay ay 'yung mga kumakausap na abot langit ang ngiti ang maingay habang kausap ang aking kapatid, na nakangiti lang at nakikipag usap din. 

It looks like Felicity is not having it while looking at them. She looks pissed. 

Lumapit ako sa mga ito at narinig ko ang paghina na ng boses ng mga ito. Nakatingin lang naman ako sa isang tao, na ngayon ay nakatingin na sa akin ng mataman. He is just wearing his simple outfit, na mukhang hindi kaniya.

Napatingin sa akin ang mga doctor na kausap niya at nawala ang mga ngiti na nakapaskil sa mga mukha kanina ng makita ang aking mukha. I'm just wearing my emotionless face. Ngayon na nakita ko ang tao na matagal na namin hinahanap ay parang gusto ko itong sakalin for his horrible doings. Ang sarap burahin ng ngiti nito sa labi na parang walang ginawa na karumal dumal noon. 

I'm beyond pissed at this point, na baka kahit na sino ay mabigwasan ko. 

"Oh, Doc Tuazon! Our great surgeon 10 years ago are back. Isn't that great?" Sabi ng isang lalaking doctor na hindi ko kilala, na abot-langit ang ngiti pero hindi ko ito binalingan ng tingin at hindi inalis ang tingin kay Kuya, who have a little smile on his face. I scoffed in my mind.

"That's really great. He can now take her spot as a director here. We miss having a man director here in your hospital. No offense, Doc." Sabi ni Mr. Santiago habang nakangisi at nakatingin sa akin.

It seems like he's mocking me. 

Alam ko na matagal ng ayaw sa akin ng hotdog na 'to simula nang maupo akong direktor ng hospital na 'to. He's one of the reason of my insecurities nung una pa lang ako dito. He likes to make offensive and insulting comments about women, na minsan ay muntik ko nang mabigwasan kung hindi lang ako pinigilan ni Ate Belle.

God, I was so pissed that day at mukhang maibabalik ngayon 'yon. 

Bumaling ako dito, "Well, I'm offended, Mr. Santiago." Malamig kong saad, "You're fired." Sabi ko at bumaling na ulit kay Kuya. I heard some gasp around us pero hindi ko ito binigyan ng pansin at umirap sa isipan.

What? I can't fire people now? Well, I can, for God's sake!

"Why am I?!" Nag aalburoto nitong tanong at napahampas pa sa lamesa. Nakita ko naman ang pagkagulat ni Ate Sid sa aking tabi pero nakangisi pa rin habang nakatingin ng nang aasar kay Santiago.

"I don't tolerate any misogynistic comments here in my hospital, " Mariin kong saad at bumaling na dito, "And, a lot of doctors and nurses have sent me some reports that you're harassing them. You know the number one rule here, Santiago." Dagdag ko habang nakatingin na dito ng malamig. Magsasalita na sana ito ng marinig ko ang boses ni Kuya, na lalong nagpagalit sa akin.

"Take that back, Adira. He's not doing anything wrong." Sabi nito at napatayo na sa kinauupuan, "And besides, you don't have proof." He added before going back to his seat. Malamig ko itong tiningnan na nagpagulat dito. The audacity na utusan ako.

"I don't take orders from anyone in my hospital. Not even from you." I snapped and clench my hands at the table, "You can take your leave now, Santiago. I will send my proofs to you via email at 9pm sharp." Madiin kong saad habang nakatingin na kay Kuya ng nagpupuyos ang kalooban. Ganon din naman siya sa akin pero hindi ako nagpatinag. 

Narinig ko ang pag alis nito ng nagdadabog habang nanatili lang ang aking tingin kay Kuya. Magsasalita na sana ito ng maunahan ko ito.

"Leave us alone." Malamig kong saad sa mga kanina lang ay nakapaligid dito. Mabilis naman silang umalis, takot na lamang nila na mawalan ng trabaho. Nakatingin lang naman ako kay Kuya at nagsimula na itong tanungin.

"Why the hell are you here?" Nagpipigil kong tanong dito, "After doing horrible things to my wife, you dare to come here and look for me?" Nagngingitngit kong saad at galit na nakatingin dito. 

Bumabalik na naman sa aking isipan kung paano bumagsak sa podium si Aspen habang nagsasalita siya sa harap ng maraming tao. I can still see and feel her blood on my hands that time while holding her stomach, how her green eyes screams pain while looking at mine and how she smiled at me despite having blood on her mouth.

That sight is the least that I want to see and this man in front of me just commanded someone to shoot her. Ang mas masaklap pa ay 'yung kapatid at tinuturing kong best friend ang gumawa noon. Just what did I do to them to make the both of us suffer like this.

"Wife? So, she's your wife now." Parang amuse pa nitong saad habang nakatungo, hindi sinasalubong ang aking mga tingin, "I told you for the first time, Adira. I want my Dad's position---" 

"Can't you just accept the fact that Dad pass me his position instead of you or are you really just that dumb?" Sarkastiko kong saad kaya napaigting ang panga nito sa galit.

"You're not even a true Tuazon---"

"So, you decided to shoot my wife, 10 years ago during your cousin's graduation?" I lowly hissed while showing him my eyes that were burning in anger.

Hindi ko pinapaparinig sa ibang tao ang aming pag uusap. I don't want to get attention, that's why.

"Anong mapapala ng ginawa mo, Kuya?" Binigyan diin kong saad ang pagkakasabi ko ng kuya dito. Napatiim bagang naman ito at galit din na nakatingin sa akin. Felicity is just watching us, eating her pringles while Ate Sid is in her protective stance.

"So, I can see you suffer too." Mahina lang ang pagkakasabi pero ramdam ang galit sa boses nito. Natigilan ako sa sinabi nito at gulat na napatingin dito bago kumunot ang noo.

"I want to see you suffer by doing that. I've been suffering my whole life ever since you came in our lives. I am jealous by how our parents suddenly turn their attention on you when you're just adopted. I also hate the way everyone loves you in just a span of minutes but me?" he let out an unbelievable scoffed while glaring at me, pinanood ko lang naman siya,

"Kailangan ko pa ata maggawa ng isang daan slides ng ppt para mapa bilib ko sila. So, don't blame me for doing this, Adira!" Galit na saad nito at hinampas ang lamesa, gaining the attention of everyone inside. Walang emosyon lang akong tumingin dito, na lalo atang nagpupuyos ng galit dito. 

I averted my eyes on him, disabling myself to look at him, afraid to meet his eyes that were filled with agony while looking at me. Tears well in my eyes after hearing what he said. 

I cleared my throat before I speak, "Did you see me suffer?" Mahina kong saad, sa baba pa rin ang tingin.

Nakita ko sa aking peripheral vision ang pagbaling ng tingin sa akin ni Ate Sid. Hindi ko ito pinansin at pinaglaruan lang ang stethoscope na nakasabit lang kanina sa aking balikat, na ngayon ay nakalapag na sa lamesa. 

"Yes, and that was a sight to see." Mariin nitong saad na nagpadurog sa aking puso. I'm starting to wonder if he loves me as his little sister. It feels like he didn't.

I chucked without humor, "Then, why did you came back?" Tanong ko at inangat ang tingin dito, "You already see me suffer, isn't that enough for you to leave me alone?" Matapang kong saad. Nakita ko ang pagkagulat sa mga mata nito bago tumayo sa kinauupuan. 

He smirked, "I told you, Adira. I want this hospital at lahat ng iniwan ni Dad para sa 'yo. It was supposed to be mine, not yours!" Galit na sabi nito at may hinugot sa likod at agad na tinutok sa akin.

Narinig ko naman ang pagsinghap ng lahat bago yumuko sa kanilang mga lamesa. Nanlamig naman ang aking katawan ng makita ang hawak nito.

He smiled crazily, "Bye bye, little sister." He said but before he pulled the trigger, may dumating na, na kanina ko pa ata hinihintay.

"Hands in the air, Mr. Tuazon!" 

There's the chief police officer, aiming his gun at my brother, na mukhang natigilan sa kaniyang kinatatayuan bago itaas ang dalawang kamay.

Madness can be seen in his eyes before the police dropped him on the table to get his gun and cuffed his wrist, that made me unable to see his eyes. Nakahinga ako ng maluwag. 

Tinawagan ko na sila bago pa ako pumunta ng cafeteria just in case something like this happened at hindi naman nga ako nabigo. 

Lumapit naman sa akin ang dalawang pulis before asking if I'm okay but I just nodded my head as a response, still looking at my brother. Nakatungo na ito habang naglalakad papalayo sa amin. Kasalukuyan na itong hinahatid ng mga pulis sa sasakyan. 

Naramdaman ko ang paghawak ng kamay ni Felicity sa aking balikat at ang pagtapik ng kamay ni Ate Sid sa aking balikat kaya naluluhang yumakap ako dito before starting to sobbed on her neck. She is whispering some comforting words on my ears but I just nodded my head, not really listening to her.

Parang bumalik lang lahat ng pinagdaanan ko noon, lalo na ni Aspen, when she was lying on that hospital bed, fighting for her life.

Nagui-guilty ako, sa totoo lang. It was because of me why she was shot. Ako lang ang puno't dulo kung bakit nangyari iyon sa amin.

Kumalas ako sa yakap at pilit na nginitian si Ate Sid at Felicity bago magpaalam na babalik na ako ng office para mag trabaho. I don't have time to cry, patients are coming and I need to help them. 










After hours of work, nakauwi na ako ng bahay namin. It's 10:30 pm at panigurado na tulog na ang mga anak ko. Their bedtime is 8:30 dahil 'yon ang sinabi ni Aspen. Hindi ko alam kung anong pumapasok sa isipan ni Aspen at ganon kaaga ang pagpapatulog sa anak.

We got twins, Aspen and I. When we got married, we immediately went to the U.S. to go through IVF to get pregnant.

Syempre, Aspen being the gentlewoman that she is, she ask me first before going there. Hindi naman ako nag isip pa at agad na sumang ayon sa sinabi nito. Aarte pa ba ako? Ang tanda ko na, wala na akong balak mag anak pag matanda na ako.

For sure din kasi na mas magiging busy pa ako in the future dahil ako na talaga ang magha-handle ng hospital. Ngayon kasi ay need ko pa rin ang guide ni Ate Belle para mag handle nito and that unables her to spend some time with her family.

Nang maipasok ang susi ay agad kong tinanggal ang sapatos bago dumiretso ng kwarto para madatnan si Aspen pero bigo akong makita ito. Inilagay ko muna ang bag ko sa maliit na table bago dumiretso sa kwarto ng dalawa at duon ko naman nakita na katabi ito ni Aoife habang nakanta para makatulog ito. She is still wearing her professor outfit, white long sleeves and black trousers. 

Napangiti ako ng at agad na sumandal sa pinto habang pinagmamasdan itong patulugin ang anak. She is softly caressing her daughter's hair while singing their current favorite song together with her kids. 

Oh, baby, I am a wreck when I'm without you
I need you here to stay
I broke all my bones that day I found you
Crying at the lake

Was it something I said to make you feel like you're a burden?
Oh, and if I could take it all back
I swear that I would pull you from the tide

A song by Ricky Montgomery is what she's singing right now. Lalo lamang ako napangiti ng marinig ang maganda nitong tinig at para naman nawala ang pagod na nararamdaman ng makita na mahimbing na ang tulog ng dalawa kong anak. 

Napatayo ako ng ayos ng makita na nakatingin na ito sa akin bago muling ibalik sa anak ang tingin at inayos ang kumot nito. She kissed her daughter and son's forehead before going my way. She softly closed the door, afraid that she'll wake her children. 

Nang masarado nito ang pinto ay ngumiti ito sa akin before kissing me softly on the lips. Ngumiti ako at ganun din naman siya. She held my hand before dragging me to our balcony on the second floor of our house and closing its sliding door. Yumakap ito sa aking likod at nilagay ang baba sa aking balikat that made me tilted my head. I smiled in contentment. 

"How's work?" She asks softly. Napapikit ako para damhin ang hangin na nararamdaman sa mukha. 

"Fine." Maikli kong saad, not telling the truth. She hummed before chuckling right in my ear. I giggled because it tickles.

"I don't believe you," Natatawa nitong sabi, "Every night, you're telling me how work sucks and now you said, fine? That's quite unbelievable, don't you think?" Tanong nito kaya natatawang tumango ako sa sinabi nito at napailing. 

Napabuntong hininga ako, "Kuya Caleb actually came on hospital." Bulong ko pero alam ko naman na narinig niya iyon dahil saglit itong natigilan sa aking likod. 

"Is that so? You guys talked?" Tanong nito kaya tumango ako bilang sagot. She hummed, "And I think it didn't go well?" Marahan na saad nito. I nodded once again.

"He aimed his gun at me." I muttered before looking down. Nalungkot naman ako ng maalala ang nangyari kanina. 

Naramdaman ko ang pagbigat ng hininga nito bago ako iharap sa kaniya. Her green eyes are filled with worry. Napangiti ako.

"He didn't actually pull the trigger considering that you're standing in front of me or you're just a ghost?" 

Hindi ko naman alam kung matatawa ako sa sinabi nito pero sa huli ay napangiti ako at amuse na tiningnan ito. I thought she would react differently. 

"No, I'm still here." Nakangiti kong saad at inangkala ang braso sa batok nito. We pressed our foreheads together before closing our eyes. Bago ko pa maipikit ang sariling mata ay nakita ko ang pagbalatay ng relief doon. 

"Thank God." She whispered, "Why did you guys talk about that it end up, him, aiming his gun at you?" Muling bulong nito kaya nilayo ko ang mukha dito para makita ang mata nito.

It makes me calm, that's why.

"It's about the hospital, my Dad's money, how he envies me and so on. He is now in prison, though. I called the police before I came to the cafeteria, just like you told me." I winked at her bago matawa. She chuckled at my doings.

"I told you, my advice is working." She teased before holding my waist and started to sway us. 

"Yeah, yeah. Now, I want you to sing me a song." Sabi ko. Nakita ko naman ang amusement sa mata nito bago natatawang tumango ito. 

"Brace yourself and 'wag kiligin, Mrs. Ferrucci." Natawa naman ako ng malakas sa sinabi nito. Naalala ko kasi noong una na kinantahan niya ako sa dati niyang bahay, ganito din ang sinabi niya at natatawa ako tuwing naalala ang Tagalog niya noon. Narinig ko din naman ang tawa nito bago magsimulang kumanta.

Oh baby, I am a wreck when I'm without you
I need you here to stay
I broke all my bones that day I found you
Crying at the lake
Was it something I said to make you feel like you're a burden, oh
And if I could take it all back
I swear that I would pull you from the tide

She sings slowly just enough for us to sway by the beat of it, while smiling at each other lovingly. We are now under the moonlight dancing while she is guiding me. 

Darling, when I'm fast asleep
I've seen this person watching me
Saying, "Is it worth it? Is it worth it? Tell me, is it worth it?" 
Oh

I was amazed when she effortlessly hit the high note perfectly, still looking at me with her happy eyes. Napangiti ako ng napagtanto ang lyrics ng kinanta nito.

Parang pinapahiwatig nito ang nangyari kanina na pinapanood ko sila ng kaniyang anak sa kwarto. Napailing ako saglit bago ihanda ang sarili para unahan ito sa pagkanta. 

Guess there is something, and there is nothing
There is nothing in between
And in my eyes, there is a tiny dancer
Watching over me, (s)he's singin
"She's a, she's a lady, and I am just a girl"
(S)he's singing, "She's a, she's a lady, and I am just a line without a hook" 

Pagkanta ko habang nakatingin sa kaniyang mga mata. Nakita ko na saglit itong natigilan bago mapangiti ng malawak at masaya akong sinayaw. Pinalitan ko rin ang ibang words sa lyrics dahil 'yon ang nararamdaman ko noong siya ay professor ko pa sa Eastwood, kung saan maraming pagkakataon na nahihirapan akong ipakita na mahal ko siya dahil sa rule na 'yon.

But, look at us now; married, have twins, and now, dancing and singing happily under the moonlight where the moon is one of our witnesses of our happiness at this time.

We stopped swaying and looked at each other, still smiling with our eyes. I saw her eyes well in tears, na nagpangiti lang sa akin.

I know, baby, I know. We made it.

"I love you, Adira. You don't know how much." She whispered and pressed our forehead together, now our lips are barely touching. 

"I love you too, my Aspen. More than you do." I said before pressing our lips together for a sweet kiss.

Naramdaman ko ang pagngiti nito habang magkadikit ang aming mga labi kaya labis ang pagkagalak ng aking puso sa nasaksihan. 

Humiwalay kami sa isa't isa at ng makita muli ang mga mukha ng isa't isa ay muling napangiti kami. God, we looked like idiots in love. 

Hinawakan ko muna ang mukha nito bago sabihin ang mga kataga na inaral ko pa bago sabihin sa kaniya. 

"Ti voglio bene. Grazie per essere venuto nella mia vita." 

I heard her breathing heavily at what I said before nuzzling her nose on my neck. I chuckled when I saw her reddened ears. 

"Did I pronounce it right, baby?" I sweetly asked kaya narinig ko na naman ang pagsinghap nito bago kabigin ang aking batok para halikan ako. Natatawa lang naman ako sa ginagawa nito hanggang sa siya na ang bumitaw. 

"Anch'io ti amo. Grazie per amarmi, cuore mio." 

Hindi ko maintindihan ang sinabi nito pero ngumiti na lang ako at kinabig siya para pag lapatin ang aming mga labi. 

I felt myself melting. My splintered heart was transformed into a mended heart. 

We just let the stars and moon witness how we own each other that night and love each other for the lifetime. 





The End

Continue Reading

You'll Also Like

50.5K 2.5K 38
ayon sa iba, Ang GREATEST LOVE raw ang hinding-hindi mo makakalimutan sa lahat. Ang GREATEST LOVE raw ang nagturo sayo kung paano totoong magmahal...
39.9K 1.4K 37
SAMLY AU (Completed. Unedited) Samantha is an actress managed by Windstrike Entertainment. Unfortunately, her reputation is tainted by something she...
364K 10.8K 45
Eastwood University Series #2: Dione Chavez Dione can't think of any idea why the most famous medical student and the eldest Tuazon suddenly...
120K 4.1K 20
"All I want is to live a normal life Lauren, ayoko ng ganito" I'm crying so hard in front of her. "then let's live a normal life together hmm, just t...