Apple Pie fled to her room without a backward glance. Kung hindi nga lang siya nag-aalala na may makakita at makarinig sa kaniya kanina ay tiyak na full-sprint na ang ginawa niya papuntang kwarto. She didn't went to Yohan's room. Mas pinili niyang dumiretso sa sariling silid.
She gently closed the door upon entering her room before spreading her hands over her burning cheeks. Hindi niya alam kung anong nangyayari ngunit bigla na lamang bumilis ang tibok ng puso niya sa sinabi ni Heneral de Castro sa kaniya.
She could still feel his warm hand on her own, still remembers his musky scent, still remembers the way he looked at her so intensely. She was so afraid of this feeling because it was so damn familiar.
It was the same exact emotions that she felt when she first saw Yohan.
Yung feeling ng love at first sight. Yung tipong makakaramdam ka ng mga paru-paro sa loob ng tiyan mo. Yung tipong hindi mo maipaliwanag kung bakit bumibilis ang tibok ng puso mo kapag nariyan siya sa malapit.
"Baka kay Christina itong emosyon na nararamdaman ko?" naguguluhan niyang tanong sa sarili habang paikot-ikot lamang sa silid niya. Halos masunog na nga niya ang sahig dahil sa ginagawa. "Si Christina ang kinikilig kay Heneral de Castro at hindi ako," kumbinsi niya sa sarili habang sinasampal-sampal pa ang mukha.
She can't accept the infatuation that she was feeling right now. Hindi niya lubusang kilala ang heneral at hindi niya ito mapagkakatiwalaan. Besides, five months lang siya rito at babalik na rin siya sa hinaharap. Aksidente lamang ang pagkakapunta niya dito kaya naman tiyak siyang hindi na siya pababalikin ni Yohan.
Malakas siyang napabuntung-hininga habang kinakalma ang sarili bago lumapit sa kama. Akma na sana siyang hihiga ngunit bigla niyang narinig ang mga yabag ng paa sa may labas ng kwarto niya. Napahinto siya sa paggalaw at pinakinggan iyon. Nilagpasan ng naglalakad ang kaniyang kwarto at dumiretso sa may pinakadulo. Tiyak siyang si Yohan iyon, mukhang tapos na ang party nito. Napa-roll eyes siya dahil sa natandaang nakita kanina at tuluyan ng humiga sa kama niya. She was about to close her eyes, but she then heard the footsteps coming out of Yohan's room again and walking back to hers. Hindi na sana niya papansinin iyon kung hindi lang ito biglang kumatok sa pintuan niya.
Heto na naman ang gago sa pangangatok nito.
Pinikit na lamang niya ang mga mata at hindi ito pinansin. She can't let Yohan do this to her as if she was just here for his convenience. Kahit sabihing wala silang ginagawang malaswa tuwing magkatabi sila ay hindi pa rin tama ang ginagawa nila. May nililigawan na ito ngunit makaakto ito sa kaniya ay para bang hindi nito kaya kung malayo siya dito. She needed to set a line between them. Para na kasing pinapaasa lamang siya nito sa wala.
Pinilit niyang ipikit ang mga mata at balewalain ang mga katok ng lalake ngunit mas lumakas ang mga iyon at tila hindi titigil kung hindi niya ito pagbubuksan. Inis siyang napabangon at naglakad sa may pintuan bago padabog iyong binuksan.
"Bakit ba?" inis niyang tanong kay Yohan nang madatnan ito sa labas.
"Bakit ka lumipat?" diretsong tanong nito na para bang iyon lamang ang iniisip nito sa magdamag. Mukhang hindi nagustuhan na hindi siya nito nadatnan sa higaan nito
"Sa gusto ko, ano bang problema?" pagmamaldita niya pa rin sa lalake.
"Bumalik ka sa kwarto ko," utos nito at tumalikod muli ngunit hindi niya ito sinundan. Sinirado niyang muli ang pintuan at hinayaan ang lalake na magmukhang tanga. Bahala ito sa buhay nito. Humiga siyang muli sa kama at akma na sanang matutulog muli ngunit narinig na naman niya ang pagkatok ni Yohan. Mukhang na-realize na hindi siya sumunod dito. Umirap muna siya bago muling tumayo at pinagbuksan ito.
"Lipat," tipid nitong utos ngunit may riin sa boses nito.
"Ayoko."
"Lipat," mas naging seryoso ang tinig nito at mas kumunot ang noo dahil sa pagiging matigas ng ulo niya. He looked so scary right now, but she doesn't care. Mas pinakita niya ang katigasan ng ulo niya dahil mabilis niyang sinirado ang pintuan ngunit mas mabilis si Yohan dahil agad siya nitong pinigilan. "What's wrong with you?" tila nag-aalala nitong tanong na talagang nagpapigti ng kaniyang pasensya.
"Walang problema sa akin Yohan. Ikaw ang may problema," asik niya dito. "Kagagaling ko lang sa baba kanina, nakita ko kayo." Kumunot ang noo nito dahil sa sinabi niya na para bang naguguluhan. Makalipas ang ilang segundo ay mukhang agad nitong naintindihan ang sinasabi niya. Bago pa man ito makapagsalita ay inunahan na niya ito. "Yohan, alam kong hindi ka pa rin komportable sa presensya ko dito. Hindi naman kita masisisi ngunit intindihin mo rin ako. Alam kong alam mo na may nararamdaman pa rin ako sa iyo. I don't know what we are. Friends ba tayo? Acquaintances maybe? But Yohan, acquaintances don't knock at each other's door in the middle of the night. Acquaintances don't hug each other in their sleep. Acquaintances don't kiss as if they can't get enough of each other. Yohan . . . I just want to know what am I in your life? Ano ba ako sa iyo? Ano ba tayo?"
Nakita niya ang malalim na pagbuntung-hininga ng lalake bago pumasok at mahinang sinarado ang pintuan. "You should have asked that to yourself two years ago," tila galit nitong ani bago matalim siyang tinignan. Napakunot ang noo niya dahil sa pag-iiba nito ng topic ngunit bago pa man siya makapagsalita ay nagpatuloy na ito. "You're acting like you can't remember, huh?"
"Anong-" she was about to ask him but he cut her off.
"Did you ever consider my feelings when we're still together? Tuwing nag-aaway tayo ay ako ang palaging humihingi ng patawad kahit pa man ikaw ang may kasalanan. Lagi mong nakakalimutan ang monthsary natin at palagi kang nale-late sa mga dates natin. Answer me right now, boyfriend mo ba ako o alalay? Am I just there in your life as a convenience? Maybe that's right, iniwan mo nga ako nung wala na akong maibigay sa iyo," asik nito habang masama siyang tinitignan. She could feel the burning hatred from his eyes, as if he planted that anger for so many years.
Hindi niya alam kung dapat ba siyang magpasalamat dahil at least ay napag-uusapan na nila ang nangyari noon. She can explain herself to him now. Masasabi na niya kay Yohan ang totoong nangyari. "Yohan . . . I didn't meant to do that. Ayokong iwan-"
"Stop it. I don't want to hear your lies," galit nitong ani bago siya tinalikuran at padabog na sinirado ang pintuan. Napapitlag siya dahil sa ginawa nito at tiyak siyang rinig iyon ng ibang mga katiwala na nililinis ang silid na pinagdausan ng pagdiriwang kanina.
She wanted to cry but she can't. Alam niyang tama ang lahat ng sinabi ni Yohan sa kaniya. She took him for granted and didn't even considered his feelings when they were still together. Masyado siyang naging insecure sa sarili kaya naman mahirap para sa kaniya na pagkatiwalaan ang nararamdaman ni Yohan kahit pa man nang nag-celebrate sila ng 1 year anniversary.
Maybe ito ang revenge sa kaniya ng lalake dahil sa mga pinaggagagawa niya dito. Tapos idagdag pa ang akalang pang-iiwan niya dito. This must be his payback into making her feel that she was disposable and can be easily replaced. That he doesn't need her and she was now the shadow, following around its' master.
And she was right . . . she was indeed a shadow.
Hindi pa man lumilipas ang isang minuto ay nagmamadali siyang lumabas at nilakad-takbo ang kwarto ni Yohan. Thankfully ay hindi iyon ni-lock ng lalake kaya diretso lamang siyang nakapasok. Agad naman niyang nadatnan ang lalake na nakaupo sa kama nito habang nakabaon ang mukha sa dalawang palad. Napalingon lamang ito sa direksyon niya nang marinig ang ingay ng pintuan.
"Anong ginagawa mo dito?" matigas nitong ani kaya naman dahan-dahan siyang naglakad papalapit sa lalake at lumuhod sa harapan nito.
"I'm sorry," iyak niyang wika habang nakatingala kay Yohan. "Alam kong ayaw mong makinig sa mga sasabihin ko sa iyo ngayon at hindi kita pipilitin. Willing akong gawin ang kahit na anong sabihin mo . . . pero sana bigyan mo ako ng pagkakataon na ipaliwanag ang nangyari. Kahit hindi ngayon, kahit kailan mo gusto basta ba't mangako ka na papakinggan mo ako." Nakita niya ang pag-igting ng panga ni Yohan na para bang sinasabing kinokonsidera nito ang sinabi niya. Para mapapayag ang lalake ay muli siyang nagsalita. "If you want me in your room every night then I would do it. If you want me to stay in the house everyday then I would stay firm here. Gagawin ko ang lahat ng gusto mo basta ba't ipapangako mo sa akin na bibigyan mo ako ng pagkakataon na ipaliwanag ang nangyari."
Kinagat niya ang kaniyang ibabang labi habang hinihintay ang sagot ni Yohan. She would be willing to do anything just to have a chance to patch things up between them. Wala na siyang pakialam kung may Carmelita man itong nililigawan. She would be contented with his attention even though it would be divided. Kahit na sabihing makikiagaw siya ng atensyon ay wala na siyang pakialam. Kahit man sabihin na nagpapagamit lamang siya kay Yohan ay wala na siyang pakialam.
He could use her and she wouldn't mind. Kahit na sabihing itatapon lamang siya nito sa huli ay ok lang sa kaniya. She just wanted him to know the truth.
Lumipas ang ilang minuto sa pagitan nila bago nagsalita si Yohan. "Come here," he ordered in a low tone while asking her to stand up from her kneeling position. Agad-agad naman siyang sumunod at tinitigan ang lalake. He stared at her in a very undecipherable manner before saying, "Sleep with me."