"အစ္ကိုေရ ငါဝင္လာၿပီေနာ္"
သက္ႏွင္းကအဲ့လိုပဲ။ သက္ထင္က အႀကီးမို႔လို႔ အစ္ကိုေတာ့ေခၚပါရဲ့။ သူကိုယ္သူသံုးတာက် ငါတဲ့။
"ဝင္ခဲ့"
"ခ်ပ္"
"ဘာလဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး ပ်င္းလို႔"
သက္ထင္ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးေပးလိုက္သည္။
ပ်င္းရင္လာရေအာင္ သူ႔အခန္းက ကေလးကစားကြင္းလည္းမဟုတ္။ သူ႔ၾကည့္ေနက် ဒရမ္မာထဲကမင္းသားပံုေတြရိွတဲ့ ရုပ္ပံုကမ႓ာႀကီးလည္းမဟုတ္။ သူ႔ကိုအပ်င္းေျပစကားျပန္ေျပာေပးေလာက္ေအာင္လည္း ကိုယ္ကအားလပ္ေနသူမဟုတ္ဘူး။ ခုေတာင္ ေရာင္စဥ့္အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီးစပ္ေနတဲ့သီခ်င္းကို ျပန္အေၾကာင္းဆက္ေနတာ။
ၾကားထဲသို႔ေလာသို႔ေလာေတြေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွေခါင္းျပန္စိုက္မရေသးလို႔ ေခါင္းခဲေနျခင္းပင္။ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြၾကားမွာ ဓားစာခံျဖစ္ေနရလို႔ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္က သနားစရာေကာင္းလြန္းပါသည္။
ေရာင္စဥ္နဲ႔သူ ခုထိျပန္အဆင္မေျပေသးရင္ ဒီေန့ထိခဲတံေကာက္ကိုင္မိၪီးမွာမဟုတ္ေသးေပ။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
"သီခ်င္းေရးေနတာ။ စကားလာမေျပာနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ K drama ၾကည့္ေန"
"ၾကည့္ရတာပ်င္းလာလို႔ပါဆို။ မေျပာဘူးစိတ္ခ်။ ကိုယ့္ဘာသာစပ္ေန။ အနားတစ္ေယာက္ေယာက္ရိွရင္ၿပီးေရာ"
သက္ႏွင္းက သူ႔အိပ္ရာေပၚလွဲခ်ၿပီး သူ႔ဖုန္းသူသံုးေန၏။ တကယ္လည္းဘာသံမွထြက္မလာ။ ဒီခ်ိန္ ညီညီသာရိွရင္ တကယ္အကူအညီျဖစ္မွာ။ အဲ့ကေလးက ဂီတနဲ႔ပတ္သတ္တာမွန္သမ်ွ အကုန္စမ္းကိုရိွတာ။ တျခားသီခ်င္းဆိုရင္ေတာ့ အကူအညီေတာင္းမိေကာင္းေတာင္းမိပါရဲ့။
ညီညီဆီက အကူအညီယူရတာကိုလည္း ဂုဏ္မငယ္ပါ။ ညီညီက တကယ့္ပါရမီရွင္အစစ္တစ္ေယာက္မို႔လို႔ ေအာက္က်ိဳ႕သင့္ရင္က်ိဳ႕ရမွာပဲ။
ခုသီခ်င္းက ခ်စ္ရသူေကာင္မေလးအတြက္မို႔ စာသားတစ္လံုးခ်င္း တီးလံုးတစ္ခုခ်င္းကမွအစ ကိုယ္ပိုင္အိုင္ဒီယာပဲျဖစ္ခ်င္တဲ့ အာသီသေလးရိွေန၍။
"ဟယ္လို ဂုဏ္ရည္ညီညီေရ"
ေရးလက္စ ခဲတံေလးရပ္သြားသည္။ အေတြးေတြ ညီညီ့ဆီေရာက္ေနတုန္းမွာ ညီညီ့နာမည္ၾကားရတာ ရင္ထဲေတာင္ထိတ္ခနဲ။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သက္ႏွင္းကဖုန္းကိူၾကည့္ၿပီး နာမည္ကိုရြတ္ေနတာ။ တမင္ ဗြီဒီယိုေကာလ္ေျပာေနတာမ်ားလား။
"သက္ႏွင္း။ မေခၚစဖူးေခၚလို႔ပါလား"
"ငါပ်င္းလို႔ ခဏ... ခဏ အစ္ကို႔အခန္းထဲေရာက္ေနတာ။ ငါအျပင္ထြက္လိုက္ၪီးမယ္"
သက္ႏွင္းကေျပာရင္းကုန္းထေလသည္။
"ဟုတ္လား။ အစ္ကိုဘာလုပ္ေန"
ညီညီ့အသံၾကည္ၾကည္ေလးက သူ႔ကိုေမးလာသည္။ ၾကားရတာနဲ႔တင္ ေပ်ာ္မိသြား၏။
"သီခ်င္းေရး"
"ေဟ့ သက္ႏွင္း ဘယ္သြားမွာလဲ လာဒီနားျပန္ထိုင္"
တံခါးဝနားေရာက္ေနတဲ့ သက္ႏွင္းက ဘာလဲဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ျပန္ၾကည့္သည္။ ေျပာခ်င္ရင္ အေစာကတည္းက အျပင္ဘက္ကေနေျပာလာပါ့လား။ လူေရ႔ွမွာ လူကိုအာရံုလႊဲၿပီးမွ ထြက္သြားလို႔ရမလား။
"ဖုန္းေျပာတာအသံက်ယ္ေနမွာစိုးလို႔ အျပင္ထြက္မလို႔ေလ။ သီခ်င္းေရးေနတာဆို"
"မျဖစ္ဘူး လာ ငါ ညီညီနဲ႔ေျပာခ်င္လို႔"
ထိုေတာ့မွေစာင့္ေစာင့္နဲ႔ ျပန္ေရာက္ခ်လာ၏။
"ေပး ဖုန္း"
လက္ထဲဖုန္းေရာက္လာေတာ့ ညီညီကတျခားဆီကိုၾကည့္ေနတာမို႔ ခဏေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးစထင္သည္။ ဆံစေတြဆိုတာ စိုအိအိနဲ႔နဖူးစပ္ေတြမွာဝဲက်ေနၿပီး မ်က္ႏွာေလးကႏုေနသည္။ အဝတ္မလဲရေသးဘူးထင္၏။
Bathrobe လည္းဝတ္ထားတာကလည္း ေလ်ာ့ရဲရဲ။ လည္တိုင္ေလးကဝင္းမႊတ္ေနၿပီး ညက္ရိုးပင္တစ္ခါတစ္ခါေပၚလုခ်င္ခ်င္။ ဖုန္းစခရင္ကျမင္ေနရေတာ့ အရမ္းၾကည္လင္မေနေပမယ့္ ျမင္ဖူးေနက်ပံုနဲ႔ အနည္းငယ္ေတာ့ကြာျခားေနသည္။ ညီညီက လည္ပင္းကေန ေျခမ်က္စိအထိ ေနရာအၾကားအလပ္မရိွအလံုပိတ္ဝတ္တတ္တဲ့သူ။ ခုလိုအသားျပင္ေတြေပၚေနေတာ့လည္း ျမင္ရတာဆန္းသည္။
"အစ္ကို႔"
ဆက္ခနဲလွည့္လာၿပီး ေခၚလိုက္သံေလးက အူယားစရာ။
"ဗ် ....ဗ်ာ"
"သီခ်င္းေရးေနတာဆို"
"အင္း"
"စာေမးပြဲနီးၿပီ အစ္ကိုရ။ သီခ်င္းကိုခဏနားထားၪီး။ စတိတ္ေက်ာင္းသားဘဝႀကီးၿပီးဖို႔ လပိုင္းေလးပဲက်န္ေတာ့တာ စာဘက္ကိုပိုအားစိုက္ေတာ့ေလ"
"အဟင္း အင္း"
သက္ထင္မွာၿပံဳးၿပံဳးႀကီး။ သက္ႏွင္းရဲ့ စာပဲလုပ္စမ္းပါဆိုတဲ့ ဆရာလုပ္ၿပီးေျပာတဲ့အသံနဲ႔ကြာပါ့။
"ဟို ဆရာႀကီးလုပ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္ကအဲ့လိုေျပာေရးဆိုေရးရိွတဲ့ အထူးဖန္မို႔လို႔ အဟက္ဟက္"
"ဟားဟားဟား"
သက္ထင္ တကယ္ကိုသေဘာေခြ့ေနမိတာ။ ညီညီေျပာပံုက တကယ္ကိုကေလးေလးလိုပဲမို႔ သက္ထင္သေဘာက်စြာရယ္မိေလသည္။ တကယ့္က္ုအျဖဴထည္ေလးပါကြာ။
"အဲ့လိုမရယ္နဲ႔ေလ။ ရယ္ေနေတာ့ ဒီကေသၿပီေပါ့လို႔"
"အာကြာ အတတ္ေလး ဟားဟားဟား"
စေတြ့တုန္းကေတာ့ ေၾကာက္လို႔တဲ့။ ခုမ်ား ညီညီတို႔ ကိုယ့္ကိုစေနာက္ေနလိုက္တာ မေျပာရဲတာကိုမရိွဘူး။ စကားကလည္းတတ္ၿပီး တကယ္အနီးကပ္ေနၾကည့္မွ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုအျဖဴထည္ေလးဆိုတာ ပိုပိုသိလာရတာ။ ညီေလးတစ္ေယာက္ေကာက္ရလိုက္သလိုပါပဲ။
"ဟြန္႔ စကားေျပာမယ္ဆိုၿပီး ဟိုကခ်ည္းေျပာေနရတယ္။ သူကေတာ့ၾကည့္ပဲၾကည့္ေန။ ေပး ဖုန္း"
"ေန ပါ...."
သက္ႏွင္းက ဖုန္းကိုျပန္လုေတာ့ မေပးခ်င္ေပးခ်င္နဲ႔ျပန္ေပးလိုက္ရသည္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေျပာခ်င္လို႔ဖုန္းယူထားေပမယ့္ တကယ္တမ္း ေျပာစရာဘာစကားမွရိွမေန။ ထိုင္ပဲၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေနာက္မွ ညီညီ့ကိုေအးေဆးေခၚၿပီး အၾကာႀကီးေျပာပစ္မယ္။
ကိုယ့္ဖုန္းနဲ႔ကိုယ္မဟုတ္ေတာ့ ထပ္ၾကည့္ေနခ်င္ေသးတာေတာင္ မၾကည့္ရ။ ခုေတာ့ သူတို႔ေျပာတာနားစြင့္ရံု။
"ညီညီေရ ငါ့နယူးဖိမွာ နင္ခ်ည္းပဲ။ ငါ့အစ္ကိူထက္နင္္ကပိုေအာင္ျမင္ေနတာ။ ကြန္ကရက္က်ူေလးရွင္းစ္ပါ သူငယ္ခ်င္းေရ"
"ဟင္းဟင္း ေက်းဇူးပါဟာ။ ငါသီခ်င္းဆိုရဲတာလည္း အစ္ကိုကေလ့က်င့္ေပးလို႔ပါ။ သူ႔ကိုလည္းေက်းဇူးတင္တယ္လိူ႔ ခဏေနရင္ေျပာေပး"
"အမေလး ခုလည္းၾကားပါ့။ ေဘးမွာၿပံဳးၿပံဳးႀကီး နားေထာင္ေနတယ္"
"ဂုဏ္ရည္ ထမင္းစားမယ္တဲ့"
"ေအာ္ အင္း လာၿပီလို႔"
ညီညီ့ဆီကေနာက္တစ္သံပါထြက္လာသည္။ ဒါ ဟိုေကာင့္အသံ။
"သက္ႏွင္း ငါအဝတ္လဲလိုက္ၪီးမယ္။ ေနာက္မွေအးေဆးအၾကာႀကီးေျပာမယ္ေလ"
"အိုေကပါ"
ဖုန္းခ်သြားေတာ့မွ အျပန္႔သားျဖန္႔ထားတဲ့စာရြက္ဆီ ေခါင္းျပန္လွည့္၏။ ခဲတံကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ေပမယ့္ ဘာစာသားမွေပၚမလာ။
ေပၚလာတာကဘာေတြလဲဆိုရင္ ပန္းၿခံထဲမွာ ညီညီ့ကိုသီခ်င္းမဆိုနဲ႔လို႔တားေနတဲ့အဲ့ေကာင္မ်က္ႏွာႀကီးပဲ။ ဒီလိုပံုနဲ႔သီခ်င္းက ၿပီးပါေလၪီးမယ္။ အရင္ကဆိူ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုခဏနဲ႔ေရးႏိုင္တဲ့ ေခါင္းကဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။
"ညီညီနဲ႔ေက်ာင္းအတူလာတဲ့ေကာင္ေလးက ေရာင္စဥ့္ကိုရည္းစားစကားေျပာတဲ့တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူးလား"
"ဟင္ အင္းေလ"
"ေၾသာ္ အေတာ္ရင္းႏွီးတာပဲ"
သက္ထင္တင္မဟုတ္။ သူတို႔ရင္းႏွီးတာ သက္ႏွင္းေတာင္သိေနသည္။ အလုပ္ရွင္နဲ႔အလုပ္သမားက လိုတာထက္ပိုရင္းႏွီးမေနဘူးလား။
သက္ထင္မွာ ခြဲျခားစိတ္တတ္တဲစိတ္ေတာ့မရိွပါဘူး။ ညီညီလည္း မရိွလို႔ကို ဟိုေကာင္နဲ႔တပူးပူးတတြဲတြဲေနေနတာေလ။ အမွန္ဆို ညီညီ့ကိုၾကည့္ရႉေစာင့္ေရွာက္ ညီညီ့မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကိုခတ္ၿပီးေနရ လိုခ်င္တာမွန္သမ်ျွဖည့္ဆည္းေပးရမွာ။ ခုက ညီညီကတျပန္ႀကီး အဲ့ေကာင္ကိုအေရးေပးေနရသည္။ မသိတဲ့လူဆို ေနရာခ်င္းမွားထင္ကုန္ၪီးမယ္။ ညီညီက ကေလးနဲ႔တူတာေကာင္းေပမယ့္ တစ္ခါတေလက်ထံုလြန္း အလြန္း အူလြန္းသည္။
"အဲ့ေကာင္ေလးက ညီညီနဲ႔ဘယ္လိုေတာ္တာလဲ။ အမ်ိဳးလား"
"သိခ်င္သြားေမးေပါ့"
ျပန္ပက္သည့္စကားေတာ့ ျပန္မလာပါ။ သူ႔အာရူံနဲ႔သူျဖစ္သြားလို႔။ ႏို႔မို႔ သက္ႏွင္းက တစ္ခြန္းအေျပာခံတဲ့သူမွမဟုတ္။
"အစ္ကိုနဲ႔ညီညီနဲ႔ကို Ship ေနၾကတယ္။ အဟိ တို႔လည္းသေဘာတူပါ့"
"ဟ နင္ဘာေတြေျပာ"
"ဘာေျပာရမလဲ။ အစ္ကိုတို႔အဲ့ေလာက္အတြဲညီေနတာ ထင္ခ်င္တဲ့သူကထင္မွာေပါ့"
"ဘာလို႔ထင္ၾကတာလဲဟာ။ ေယာက္်ားေလးခ်င္းေတြကို"
"ေယာက္်ားေလးခ်င္းေတာ့ဘာျဖစ္တုန္း။ ဘယ္သူမွေဂးႀကီးျဖစ္ေနလို႔အားမေပးဘူးဆိုၿပီး မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ ေယာက္်ားမိန္းမအတူတြဲျမင္လို႔ Ship ေပးၾကတဲ့သေဘာပါပဲ သာမန္ပါပဲဘရို"
"အဲ့လိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူးဟာ။ ငါအဲ့ေလာက္ အျမင္မက်ဥ္းပါဘူး။ ညီညီနဲ႔ငါရဲ့ၾကားက ဆက္ဆံေရးကိုအေရာင္စိုးသလိုျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔"
"အစိုးခံလိုက္ေပါ့။ တကယ္လည္းလိုက္တယ္။ အမွန္တိုင္းေျပာရင္ အစ္ကိုနဲ႔ေရာင္စဥ္နဲ႔ထက္ အစ္ကိုနဲ႔ညီညီနဲ႔ကပိုလိုက္တယ္။ ငါလည္းညီညီနဲ႔ပဲ ပိုသေဘာတူတယ္"
"ေျပာေလကဲေလ မန္းေလၿပဲေလ"
"ကဲ ဒါဆိုယွဥ္ျပမယ္"
သက္ႏွင္းကအိပ္ရာေပည္ကျပန္ထလာသည္။ အတည္ေပါက္ႀကီးေျပာေတာ့မယ့္ပံုႏွင့္ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္သည္။
"ေရာင္စဥ္က အသိုင္းအဝိုင္းႀကီးထဲက။ ညီညီလည္းပဲအသိုင္းအဝိုင္းႀကီးထဲက။ ေရာင္စဥ္ကလည္း ထက္ျမက္တဲ့သူ။ ညီညီလည္းထက္ျမက္တဲ့သူ။ ေရာင္စဥ္နဲ႔တြဲျဖစ္သြားရင္လည္း ပရိတ္သတ္အေလ်ာ့အတင္း အတိုးအမ်ားကရိွမွာပဲ။ ညီညီနဲ႔တြဲလည္းရိွမွာပဲ။ ညီညီနဲ႔လက္တြဲရင္ေတာ့ LGBT အသိုင္းအဝိုင္းကပါ အစ္ကိုတို႔ပရိတ္သတ္ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ တမင္ပရိတ္သတ္မ်ားခ်င္လို႔ေတာ့ တြဲတာေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေပါ့။ လူႏွစ္ေယာက္လက္တြဲဖို႔က ပကာသနေတြမလိုတာမွန္တယ္။ အခ်စ္ပဲလိုတာ။ သူခ်စ္ကိုယ္ခ်စ္ကိုေရြးရင္ရၿပီ။ အစ္ကိုလည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုးအေပၚေမတၲာရိွသားပဲ။ အဓိကက လူေရြးမွန္ဖို႔"
သူ႔ညီမက စကားလံုးအႀကီးႀကီးေတြကိုေျပာေနတာ။ မွန္ေနသလိုလိုနဲ႔ တစ္ခုခုေတာ့မွားေနျပန္၏။
"ေရာင္စဥ္နဲ႔ညီညီ့ကိုခ်စ္တာျခင္းက မတူဘူးေလ။ ညီညီ့ကိုက တကယ့္ညီေလးလိုခ်စ္တာ"
"ဒါေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္သိရမွာေပါ့။ ဘယ္အစ္ကိုက ညီနဲ႔ Video Call ေျပာတာ တစိမ့္စိမ့္ထိုင္
ၾကည့္ေနလို႔လဲ။ မသိရင္ခ်စ္သူရည္းစားေတြက်ေနတာပဲ"
သက္ထင္မ်က္ႏွာႀကီးရိွန္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
"ေဟ့ အထင္ေလ်ွာက္လြဲမေနနဲ႔။ ကဲ ထားပါ ငါက ညီညီ့ကိုခ်စ္တယ္ပဲထား။ ညီညီကမွမခ်စ္တာ ဘယ္လိုတြဲမလဲ"
"ေဟာေတာ့္"
သက္ႏွင္းက တအံ့တၾသ အာေမဋိတ္သံျပဳေလသည္။
"အခ်စ္သီခ်င္းေတြေရးေနဆိုေနၿပီး ဒူခ်က္ေတာ္"
သက္ထင္တို႔ ခံရၿပီ။ ဒီေန့က်မွ သူ႔ညီမသူ႔ကိုအလံုးနဲ႔အရင္းနဲ႔ကိုေဆာ္ေနတာ။
"ညီညီက အစ္ကိုမခ်စ္ခင္ကတည္းကခ်စ္ၿပီးသားေလ။ အစ္ကိုခ်စ္ရင္ပြဲကၿပီးေနၿပီကို"
ခ်ီး။ အေကာင္းမွတ္ေနတာ။ ေသာက္တလြဲေခါင္း။ ဒီတစ္ခါကိုယ့္အလွည့္ပဲ။ သက္ႏွင္းနဖူးကို လက္ညိုးနဲ႔ထိုးလိုက္ၿပီး
"နင္ကမွငဒူမ။ သူကငါ့ကို သူ႔စံျပပုဂၢိုလ္တစ္ေယာက္လိုခ်စ္တာ။ ငါ့လိုပဲငါးရာႏွစ္ဆယ့္ရွစ္နဲ႔။ ေယာက္်ားေလးပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္က ေယာက္်ားေလးအိုင္ေဒါေပၚမွာ လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္ အပိုင္ရလိုစိတ္ကင္းတယ္တဲ့။ ညီညီကိုယ္တိုင္ေျပာျပတာ"
"ကင္းကင္းေလ။ သာမန္ ေတြ့ၾကတဲ့သူေတြေတာင္ ခ်စ္သြားႏိုင္ၾကေသးတာ။ ညီညီကအစ္ကို႔ကိုဟိုးအရင္ကတည္းက တစ္နည္းတစ္ဖံုနဲ႔ႀကိဳက္လာတဲ့သူ။ အစ္ကိုကသူ႔ရင္ထဲမွာ ေနရာတစ္ေနရာရိွၿပီးသား။ သူ႔စိတ္ကိုတစ္နည္းနည္းလႈပ္ကိုင္ႏိုင္ၿပီးသား။ အစ္ကို႔ဘက္ကစၿပီးခ်စ္တယ္ေျပာရင္ သူ႔ဘက္ကျပန္မခ်စ္ဘဲေနမလား။ ၅၂၈ နဲ႔ခ်စ္ၿပီးသား သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္စံျပလူကို ၁၅၀၀ နဲ႔ထပ္မခ်စ္ႏိုင္တဲ့ဖန္ရယ္လို႔မရိွပါဘူး"
သက္ႏွင္းေျပာလိုက္တဲ့စကားသည္ သက္ထင္ရင္ထဲသို႔ ထိုးထိုးေဖာက္ေဖာက္ဝင္ေရာက္သြားပါသည္။ သက္ႏွင္းေျပာတာလည္းမွန္ေနသည္။
တစ္ေပါက္စာခြက္ဝင္သြားအရာမရိွဘဲ ေျမၾကီးထဲ စိမ့္ဝင္သြားတဲ့ေရစက္တစ္စက္ကဲ့သို႔ နားကိုျဖတ္ၿပီး စိမ့္ရာေနရာႏွလံုးသားမွာအစိုဓာတ္အရာေလးေတာ့က်န္သြား၏။ သက္ထင္ ညီညီ့ကို ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လိုတစ္ခါမွေတြးမၾကည့္မိခဲ့ဖူးပါ။
သို႔ေပမယ့္လည္း မညာတမ္းဝန္ခံရရင္ ညီညီ့ကိုညီေလးအရင္းတစ္ေယာက္လိုခ်စ္တယ္ဆိုေပမယ့္ အခ်စ္ေတြကရာႏႈန္းျပည့္ ၅၂၈ စစ္မေနခဲ့ပါ။ ေရေတာ့ေရ အက္ဆစ္ဓာတ္ေတြပါေနတဲ့မိုးေရလိုပါပဲ။ ဟိုစိတ္ဒီစိတ္ေတာ့အနည္းငယ္ပါေနေပမယ့္ ေသြးသားမေတာ္စပ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုညီအရင္းလိုခင္တဲ့အတြက္ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ပါမွာပဲလို႔ ခုမွသတိျပဳမိျခင္းပင္။
ညီညီနဲ႔ဆိုရင္ စိတ္ေပါ့ပါးတယ္။ ေအးခ်မ္းတယ္။ လြတ္လပ္တယ္။ ညီညီ့ကိုၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ပါလိုက္ေပ်ာ္ရတယ္။ အေနသက္သာတယ္ေပါ့။
ေရာင္စဥ့္နဲ႔က် အေနေတာင့္သလိုပဲ။ ေရာင္စဥ္ကသူ႔အခ်စ္ၪီး။ အခ်စ္ၪီးမို႔ ခ်စ္ေနေပမယ့္ အခ်စ္ေတြႀကီးထြားခ်င္ေပမယ့္ သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္ျပေပခ်င္ေပမယ့္ ေဘာင္ကြပ္ခံထားရသလို။ ေစာင့္ထိန္းရမယ့္စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြမ်ားၿပီး အတိမ္းအေစာင္းရိွရင္ ထိလြယ္ရွလြယ္ျဖစ္တာ သူႀကံဳခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါလည္းခ်စ္ေနမိတုန္းပါပဲ။
သက္ႏွင္းေျပာလို႔ ညီညီ့ကိုအတင္းရင္ခုန္တာမ်ိဳးလည္းမလုပ္ခ်င္ပါ။ သရဲရိွတဲ့အပင္ႀကီးအေၾကာင္းမသိခင္ကေတာ့ ဒီလိုပဲသြားရဲလာရဲေနေပမယ့္ သိသြားတဲ့အခါက် ဒီသစ္ပင္ေပၚမွာပဲစိတ္ေရာက္ေနတာလိုမ်ိဳးျဖစ္မွာစိုးတာ။ လူဆိုတာက မသိတစ္မ်ိဳး သိတစ္မ်ိဳးမလား။ စိတ္ဆိုတာကို တည္ၿငိမ္စြာထားႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိုလ္တစ္ေယာက္မဟုတ္တဲ့အတြက္ အေစာကတည္းကနားမေယာင္မိဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္။ ယေတာ္ၾကာ ရင္ခုန္သံႏွစ္ခြေတျြဖစ္ကုန္မွ။ ခုေလာေလာဆယ္ကေတာ့ သူရင္ခုန္တာ တစ္ၪီးတစ္ေယာက္တည္းကိုပါပဲ။
"မျပန္ေသးဘူးလား အခန္းကို"
"ျပန္ေသးပါဘူး။ ေမးစရာရိွေသးတယ္"
"ေမး"
"ညီညီ့အေမေျပာထားတဲ့ကိစၥေလ။ အစ္ကို႔ကို လူေရြးပြဲၿပိဳင္ဖို႔ေခၚေနတာ။ အဲ့တာဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ"
"ၿပိဳင္မွာေလ။ ေနာက္လထဲမွာ အန္တီကုမၸဏီမွာ သင္တန္းသားအသစ္ေခၚမွာတဲ့"
"လုပ္လိုက္စမ္းပါ အစ္ကိုရယ္ ကမ႓ာေက်ာ္အိုင္ေဒါရဲ့ညီမဆိုၿပီး ပတ္ႂကြားပစ္ခ်င္လို႔"
သက္ထင္မ်က္ေစာင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့သာ ထိုးေပးလိုက္သည္။ ဒါဆိုသူ႔မွာ လုပ္စရာေတြအမ်ားႀကီးရိွသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ စာလုပ္ရမယ္။ လူေရြးပြဲအတြက္ေလ့က်င့္ရမယ္။ သီခ်င္းသစ္အတြက္လံုးပန္းရမယ္။
ဟူး ေမာလိုက္တာ ညီညီရယ္။ မင္းလိုတစ္ေယာက္ေလာက္ ညီေလးပဲေတာ္ရေတာ္ရ ခ်စ္သူပဲေတာ္ရေတာ္ရ ရခ်င္မိပါရဲ့။ စိတ္တူကိုယ္တူနဲ႔ အလုပ္ေတြတူတူလုပ္ရရင္ ကိုယ္ေပ်ာ္မိမွာ။
............
ဒီေန့ ၿခံထဲ ညီညီဆင္းမိသည္။ အရိပ္ေကာင္းေကာင္းအပင္ေအာက္မွာ စားပြဲတစ္လံုးနဲ႔ ခံုပုေလးႏွစ္လံုးနဲ႔ ဂီတာတစ္လက္ပါယူထားသည္။
Youtube ဖြင့္ၿပီး WhiteNet ရဲ့သီခ်င္းသစ္ကို Stream ေနမိသည္။ ေမေမက ကတိတည္သားပဲ။ အဖြဲ႔ဝင္အခ်င္းခ်င္း Bully လုပ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ Scandal ကိုလည္းေသခ်ာေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ၿပီေလ။
အဖြဲ႔ဝင္အခ်င္းခ်င္း မသင့္မျမတ္ျဖစ္သြားလို႔ ပဋိပကၡေလးနည္းနည္းႀကီးသြားတာကေန အမ်ားအာရံုအစိုက္ခံရဆံုးအဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ျဖစ္သြားတာကေန ပိုၿပီးကိစၥေတြႀကီးကုန္တာ။
ေတာ္ေသးတာေပါ့ Twitter မွာ Hastag ေတြနဲ႔ "ဘယ္သူ Out" "ဘယ္သူ Out" ဆိုၿပီး Worldwide trending အထိျဖစ္မသြားတာေတာ္ေသးသည္။ အဲ့လိုေသြးကြဲေနခ်ိန္ဆို Haters ေတြဝင္လို႔အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္။
သတင္းေတြလည္းေျဖရွင္းအၿပီး ဘယ္အခ်ိန္တည္းကျပင္ဆင္ထားတယ္မသိသည့္ Comeback ပါတန္းထုတ္ပစ္တာ။ ဖန္ေတြဆိုတဲ့အမ်ိဳးက သူတို႔လူေတြကိုလူေျပာမ်ားေလ သည္းသည္းလႈပ္ပိုကာကြယ္ေပးၾကေလ။ ခုလိုခ်ိန္ထုတ္ခ်လိုက္တဲ့သီခ်င္းအသစ္က Chart ေတြထိပ္ တန္းေရာက္။
တစ္ေခါက္နဲ႔တစ္ေခါက္ပိုမိုက္လာတဲ့ သီခ်င္းေတြက ညီညီ့အႀကိဳက္ကိုတကယ္ကိုေပးစြမ္းပါသည္။
"တူ"
ေျပာရင္းဆိုရင္း ေမေမ့ဆီကဖုန္းဝင္လာသည္။
"Hello အိုမိုနင္း"
"ဂ်ီဂင္းမ္ ေမာ္ ဟာဆယ္ေရာ္"
[ခုဘာလုပ္ေနတာတုန္း]
"Nothing အိုမား"
"ဟန္းဂုဂဲ ဝုဂြၽန္ဘီဂ ဒက္စ္ေရာ့စ္စင္မီက"
[ကိုရီးယားကိုလာဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီလား]
"နဲ အိုမိုနင္း i'm ready"
[ဟုတ္ ေမေမ အဆင္သင့္ပဲ]
"ဒန္ရွင္နင္း ဟန္မိုနီနင္း ဒန္ရွင္နင္း ႏိုမူခုတီဝါး ဒန္ရွင္ဂဲ မုဆုနီဒါ"
[သားအဘြားက သားကိုအရမ္းသတိရေနတာ။ မင္းအေၾကာင္းေတြခဏခဏေမးတယ္]
"နဒို ဂင္ေညာ့ဂ ခုတီဝို"
(သားလည္းလြမ္းပါ့)
"Ok , အီဒါတယ္ မာဂ်ီမက္နယ္ မန္နယ္ယို"
(ခုလကုန္ေတြ့ၾကတာေပါ့)
"See you, Mom"
ေမေမကေတာ့ ဟန္းဂုကိုေခၚဖို႔အေတာ္ကိုအားသန္ေနတာ။ ညီညီလည္း ညီညီအရြယ္ေရာက္မွမက္ျဖစ္တဲ့ အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုရီးယားေျမေပၚေျခခ်မိတာနဲ႔ ေရ႔ွေလ်ွာက္ပင္ပန္းရေတာ့မွာဆိုတဲ့အသိ ေခါင္းထဲဝင္လာခ်င္း ငါလုပ္ကိုလုပ္ႏိုင္တဲ့အေတြးပါ တစ္ခါတည္းေပါင္းထည့္ပစ္လိုက္သည္။
ဒါနဲ႔ မနက္ကတည္းက သုခကိုမေတြ့ေသးပါ။ ခါတိုင္း ညီညီ့ကိုလာႏိႈးေနက်။ အန္တီနီလာေစ်းသြားတာကို လိုက္သြားတယ္တဲ့။
သုခလည္း အိမ္မွာအားတယ္လို႔ကိုမရိွပါဘူး။ အမွန္ဆို ၪီးေဇယ်နဲ႔ အန္တီနီလာကမွ ငွားထားတဲ့ တရားဝင္အလုပ္သမား။ သုခက အပိုလူ။ အရင္က ညီညီတို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာပဲေနတာတဲ့။ အဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲမွာပဲ သုခကိုကားနဲ႔တိုက္မိမလိုျဖစ္တာ။ ၪီးေဇယ်က အရင္ကပြဲရံုတစ္ခုမွာ စာေရးလုပ္ၿပီး အန္တီကေတာ့ ေစ်းဆိုင္ေလးတစ္ခုဖြင့္တယ္တဲ့။ သူ႔လူနဲ႔သူေတာ့ေရာင္းရၿပီး စားေလာက္ရံုပဲတဲ့။
ေနာက္ အိမ္ငွားကလည္းစာခ်ဳပ္ျပည့္ေတာ့ အသစ္ရွာဖို႔ျဖစ္လာေရာ။ ညီညီတို႔ကလည္း အလုပ္သမားအသစ္ရွာတာနဲ႔တိုးၿပီး ၪီးေဆြအဆက္နဲ႔ ညီညီတို႔အိမ္ေရာက္လာတယ္ေပါ့ေလ။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးက ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ေအးေအးလူလူသမားေတြ။ ဒူးေနရာဒူး ေတာ္ေနရာေတာ္လည္းေနတတ္တယ္။ အလုပ္လည္းမခိုမကပ္နဲ႔အကုန္ေက်တယ္။ သားအမိသားအဖသံုးေယာက္ရိွတာဆိုေတာ့ သားျဖစ္သူပါပါလာတာ။ ပစၥည္းပစၥယေတြအကုန္ပါလာမို႔ ေနာက္ေဖးကအေဆာင္ေလးကို သူတို႔မိသားစုဖို႔ဆိုၿပီးသက္သက္ေပးထားလိုက္ေတာ့သည္။
သုခအတြက္ လခမေပးဘူးထင္သည္။ ဒါေပမယ့္လည္း အပိုလူအလကားတင္ေကြၽးထားရတာဆိုၿပီး တမင္ရွာႀကံခိုင္းတာမ်ိဳးလည္းမရိွ။ အလကားေနေနရတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ သူ႔အေဖသူ႔အေမအလုပ္ေတြကိုေတာ့ သူ႔စိတ္နဲ႔သူကူလုပ္ေပးသည္။ သူ႔တစ္ေယာက္စာပိုေကြၽးရလို႔ ညီညီတို႔က ဆင္းရဲမွမသြားႏိုင္ဘဲေလ။
ဒါ့အျပင္ ကိုယ့္တူအရင္းအခ်ာလိုပဲ ေက်ာင္းစရိတ္ က်ဳရွင္ဘာညာကမွအစ အကုန္ေထာက္ပံ့ေပးတာ။ ဒါ့အျပင္ ညီညီနဲ႔အတန္းတူသူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ ေဖေဖေရာေမေမပါ ပိုေတာင္အားကိုးေသးသည္။ အန္တီတို႔ကလည္း ရွားမွရွားသူေဌးေတြဆိုၿပီး ညီညီ့ကိုဆိုခ်စ္လိုက္တာတုန္လို႔။
ေဟာ ေတြးေနရင္း အန္တီနီလာတို႔ျပန္လာၿပီ။ ေစ်းကနီးနီးေလးမို႔ ေျခလ်င္သြားသည္ထင္။ သုခက ျခင္းတစ္ခုကိုဆြဲထားၿပီး လက္ဆြဲျခင္းတစ္ခုတည္းမွာ ကန္းစြန္းရြက္ေတြလားခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြလိုပါသည္။ အန္တီနီလာကဟင္းခ်က္သိပ္ေကာင္းတာ။ အဟင္း ဒီေန့လည္းစားေကာင္းၪီးမယ္။
"သုခ ၿပီးရင္ဒီကိုလာခဲ့"
"အင္း"
သုခအိမ္ထဲအထုတ္အပိုးေတြဝင္ထားေနတုန္း
ညီညီဂီတာစတီးလိုက္သည္။ ဘယ္သီခ်င္းဆိုမယ္ဆိုၿပီး ရည္ရြယ္တီးလိုက္တာမဟုတ္ဘဲ တီးမိတီးရာတီးခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းထဲအရင္ဆံုးေပၚလာတဲ့သီခ်င္းကိုေကာက္ဆိုလိုက္သည္။
"ေျပာဖို႔စကားေလး တို႔မွာမကုန္ေသးလည္း.....မင္းအနားေလးပဲ ဆက္ေနခ်င္ေသးတယ္...."
ညီညီကအေဆြးသီခ်င္းေတြဆိုပိုႀကိဳက္တာ။
K pop ျမဴးျမဴးသီခ်င္းေတြနားေထာင္ခ်ိန္ကေတာ့ အားမလိုအားမရျဖစ္တဲ့အခ်ိန္တို႔ ေပ်ာ္စရာကိစၥတစ္ခုခုရိွတဲ့အခ်ိန္တို႔ဆို လိုက္ဆိုလိုက္က။ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အေဆြးသီခ်င္းေတြအတိုင္း လိုက္ေၾကကြဲေနတာ။
ေခတ္စကားနဲ႔ဆို ညီညီဖီးလ္ေနတာေပါ့။
သုခ အနားေရာက္လာၿပီးခံုပုေလးမွာဝင္ထိုင္သည္။ ဂီတာတီးရပ္လိုက္ၿပီး
"ထန္႔ရွီနင္ ဆမ္ရွီ ပြတ္ဒံုဂမ္ ဂစ္တာယဲေဆာ့ေ
ရိုာ့"
ေမေမနဲ႔ေျပာထားတဲ့အရိွန္ကပါၿပီး ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ မ်က္ခံုးေလးပင့္လ်က္ ျပဴးၾကည့္တာခံရသည္။
"ဟင္ အဲ့တာဘာေျပာတာလဲ"
တကယ္လည္းနားမလည္မွန္းသိလို႔ ေျပာလိုက္တာ။ ျပန္ေမးတဲ့ပံုကရယ္ခ်င္စရာေလး။
"မင္းကိုနာရီဝက္ေလာက္ေစာင့္လိုက္ရတယ္လို႔"
"ေၾသာ္ သိဘူးေလ ေျပာပါၪီး ဘာလို႔ေစာင့္"
"ငါပ်င္းလို႔"
"သီခ်င္းဆိုေနတာမဟုတ္ဘူးလား။ ဆက္ဆိုေလ ငါနားေထာင္မယ္"
"တကယ္လား။ ဒါဆိုငါဆိုမယ္ေနာ္"
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ အေသအခ်ာတင္ကာ ဆိုလက္စသီခ်င္းကိုထပ္ဆိုလိုက္သည္။
"ေျပာဖို႔စကားေလး တို႔မွာမကုန္ေသးလည္း..... "
"ဟိုး ဟိုး"
"ဟင္ ဘာလို႔လဲ"
"အေဆြးသီခ်င္းေတြမဆိုနဲ႔။ မခံစားႏိုင္ဘူး"
သုခက ရင္အံုအေပၚလက္ငါးေခ်ာင္းတင္ၿပီး ေျပာသည္။ သူနာက်င္တယ္ေပါ့ေလ။ အပိုကိုလုပ္တယ္ဆိုတဲ့မ်က္ေစာင္းနဲ႔ ဒိုင္းခနဲထိုးခ်လိုက္သည္။
"ဒါဆို.......သိၿပီ"
"ဒင္ ဒင္ ဒင္"
အဲ့ေလာက္ေတာင္ျမဴးခ်င္ၪီးဟဆိုကာ ဂီတာသံၾကမ္းၾကမ္းကထြက္ခ်လာသည္။
"ဟန္နီ ဟန္နီ မင္းရဲ့အရိပ္ေလးငါ ဟန္နီ ဟန္နီ ×
ဟန္နီ ဟန္နီ မင္းအနားငါရိွမွာ ဟန္နီ ဟန္နီ ××
ဘယ္သြားသြား မင္းေလးရဲ့ေဘးမွာ ×××
ဘာလုပ္လုပ္ မင္းအေၾကာင္းပဲေတြးကာ ×××ငါသိပ္ခ်စ္မိသြားခဲ့လို႔ပါ အတူတူသာဆိုရင္ အို ေန့ရယ္ညရယ္မရိွဘူး"
ညီညီ့စိတ္ေတြေပါ့ပါးလာသည္။
ၾကည့္သူပရိတ္သတ္ ဆိုသူအဆိုေတာ္ျပည့္စံုေနသည့္ တစ္ဦတည္းပိုင္ Live Show မွ သီခ်င္းသံေလးသည္ စည္းခ်က္မွန္မွန္ ပ်ံလြင့္ေနခဲ့ေလသည္။
.............
#Thurein
May 4 2022 10:01 PM