"I never travel without my diary.
One should always have something
sensational to read in the train."
-Oscar Wilde
Een dichter was hij niet - verre van - maar over die blauwe ogen kon Alan oneindig veel pagina's vullen. Bijtend op zijn lip liet hij zijn pen de vrije loop. De woorden in zijn hoofd vloeiden over in krabbels van inkt. Het kon hem niet schelen dat wat hij schreef onleesbaar was. In feite was het een voordeel. Zelf wist hij exact wat er stond, omdat het in zijn hart gegraveerd was.
Als een kleurenexplosie in een zwart-wit wereld, kan je mijn blikveld vullen. Van alle sterren in de hemel, wil ik enkel bij jou zijn. Van al het water in de oceaan, kies ik jouw ogen om in te verdrinken. Als dit liefde is, waarom doet het dan zoveel pijn?
Alan liet zijn hoofd op het harde bedeind rusten. Hij herinnerde zichzelf eraan dat hij te hard van stapel liep. De afgelopen zomer had hij die gevoelens nog kunnen negeren, maar nu... Nu kon hij zichzelf wel voor het hoofd slaan om zo naïef te zijn met zijn hart.
Misschien kon hij het gedicht indienen voor de opdracht van Engels, het zou zeker zijn beste cijfer voor dat jaar opleveren.
Hij zag het al voor zich hoe de goedlachse leerkracht hem met te veel kracht op de rug zou kloppen. Dat hij dacht een compliment te geven als hij zou zeggen: "Turing wordt nog een echte vrouwenversierder met die gedichten."
Een onbehagelijk gevoel bekroop hem nog voordat hij het kon wegduwen.
Met een klap sloeg hij het rode dagboekje dicht en drukte hij het tegen zijn buik. Starend naar de vochtplekken op het plafond van zijn kamer, dacht hij aan het snode plannetje dat Chris bedacht had. Met enige opwinding en adrenaline werkte hij zich recht op zijn ellebogen. Dit mocht niet mislopen. Chris kon hierdoor van school geschopt worden en daar wilde hij niet verantwoordelijk voor zijn. Aan de andere kant, het beloofde opnieuw een bewogen dag te worden.
'Waarom grijns je als een halve idioot?' Die brutale opmerking kwam van de jongen naast hem. Blamey zat in kleermakerszit op zijn bed, rug tegen de muur. Onder zijn lange rosse wimpers staarden twee ogen Alan aan.
Onwetend hoe lang hij al zat te turen, veegde Alan de grijns van zijn gezicht. Het bed piepte toen hij rechtstond en beschermend het rode boekje tegen zich hield.
'Was je over mij aan het schrijven?' vroeg hij benieuwd, bijna oprecht. Alan haalde niet-begrijpend een wenkbrauw op. 'Over hoe je mij in mijn slaap gaat verwisselen met een betere kamergenoot?' Blamey tikte tegen zijn vingers tegen zijn slaap. 'Je vindt me misschien simpel, maar doof ben ik niet hoor. Ik hoorde je beramen hoe je een klasgenoot ging wreken.'
Alan lachte, al voelde hij zich betrapt. 'Je geeft jezelf te veel krediet, maar bedankt voor het idee.' Blamey werkte soms op zijn zenuwen, maar dat was momenteel het minste van zijn zorgen. De jongen was een rode draad door zijn schoolcarrière geweest. Jaren was hij de enige geweest die het dichtste bij een vriend kwam. Nu wist hij wel beter.
Blamey nam opgelucht adem, tevreden dat hij niet degene was die zijn wraak aan den lijve zou ondervinden.
Alan was blij dat hij niet vroeg over wie hij het dan wel had. Als het favorietje van het schoolhoofd, zou hij het zonder twijfel aan Boughey gaan verklappen.
Met zijn armen nog steeds rond het dagboek geslagen, wankelde Alan naar het kleine bureautje. Toen hij een blik naar buiten wierp, zag hij wat hij al verwacht had: regen. Druppels rolden over het raam, het groene grasveld was veranderd in een modderpoel. Hij opende de schuif een plaatste het boek zorgvuldig tussen de talloze brieven van Chris en zijn moeder die hem zo dierbaar waren.
Hij was bezig met aan het slot van de schuif te frutselen, toen Blamey een gil gaf. Met de sleutel nog in zijn hand draaide hij zich om.
De rosharige jongen sprong op van zijn bed en begon haastig zijn jasje te zoeken. Toen hij eenmaal zijn das had gladgestreken, verklaarde hij zich nader. 'De les begint. Nog een reden om me niet om te wisselen, zonder mij zou je nooit op tijd komen. Laat staan dat je zelfs naar de les zou gaan.'
Alan wilde tegensputteren, maar werd door de andere jongen de gang al ingeduwd.
Hij wist dat labojassen dienden om hen te beschermen tegen zuren en andere brandende stoffen - wat zeker van pas kwam als hij zijn arm nog eens in brand stak. Toch voelde hij zich net een echte chemicus in het lab van de school.
Alan liep naar zijn labotafel met de fles natriumsulfiet stevig in zijn handen. Chris stond voorovergebogen, zijn samengeknepen ogen gefocust op de maatbeker waarmee hij de juiste hoeveelheid jodium aan het afmeten was.
Alan was verheugd dat de jongen zelf had voorgesteld zijn labopartner te worden. Zelf had hij het niet durven te vragen. Nu konden ze hun wetenschappelijk geklets zij aan zij bespreken, wat sowieso veel handiger was dan per brief.
"Nu moet ik je geschrift niet eerst ontcijferen", had Chris al lachend gezegd.
Al was hun samenwerking de klas ook niet ontgaan. Als Chris al plannen had gehad om vrienden te maken hier, kon hij die nu wel opbergen.
Het groepje populaire jongens schonk hun nog eens een afgunstige blik. Alan kon het niet laten zich verantwoordelijk te voelen.
Snel boog hij zijn hoofd naar de tafel en volgde Chris' voorbeeld door het sulfiet te verdunnen en in maatbekers te gieten. Menneer Wright marcheerde tussen de labotafels door en knikte goedkeurend naar hen.
'Een zeer efficiënt team zie ik, jullie lopen ver voor op de rest van de klas.' Bij dat laatste verhief hij zijn stem, om er zeker van te zijn dat iedereen het gehoord had.
Geroezemoes doemde op vanuit de groepjes naast hen, ze konden er duidelijk niet tegen dat de verstrooide Turing sneller was dan hen. Maar Alan had er geen oor naar, zijn volledige aandacht was gericht naar de glimlachende Chris naast hem. En de sulfietoplossing, natuurlijk, die mocht hij niet vergeten.
'Ben je klaar voor het moment suprême?' Chris wiebelde met zijn wenkbrauwen.
Hij lachte en goot vervolgens zijn oplossing bij die van Chris, die zijn horloge onmiddellijk indrukte.
Het eerste moment gebeurde er niets. De doorzichtige vloeistof leek hen uit te lachen. De reden waarom Alan zo van wetenschappen hield, werd vervolgens duidelijk.
Alsof iemand een onzichtbare vulpen in de erlenmeyer liet vallen, verspreidde een donkerblauwe kleur zich doorheen de eens zo lichte vloeistof. Er was zekerheid, de kleur moest en zou veranderen. Niets kon die kettingreactie stoppen.
Een fractie van een seconde later drukte Chris zijn horloge weer in en noteerde nauwkeurig de aangegeven tijd.
Ze herhaalden het experiment meerdere keren, steeds met een verhoogde concentratie, waardoor het steeds onvoorspelbaarder werd wanneer de kleurenexplosie zou plaatsvinden. Al stond het in de sterren geschreven dat het zou gebeuren. Dat soort zekerheid gaf Alan onvoorwaardelijk vertrouwen in de natuur, iets wat men in de mens niet zou vinden. Standvastigheid en consistentie in de natuur tegenover een web van chaos in het dagelijkse leven waarin de mensen verwikkeld zaten.
Alan keek gefascineerd toe, dit zou hem nooit vervelen. Het was dezelfde kleurenexplosie waarmee hij deze ochtend Chris had beschreven in zijn amateuristisch gedicht. Onbewust herinnerde zelfs de diepblauwe kleur van het mengsel voor zijn neus hem aan de ogen van de jongen, die met dezelfde aandachtigheid naar de beker staarde en notities nam.
'Ik moet deze resultaten aan Rupert tonen, misschien kunnen we hem helpen met zijn onderzoek. Hij kan elke vorm van experimentele waarnemingen gebruiken om zijn theorieën te verifiëren,' zei hij opgewekt.
De oudere broer van Chris kende veel over natuurwetenschappen en chemie. Hij wist dat zijn jonge broer hard naar hem opkeek. Zelf deed Alan dat ook, Rupert had bewezen dat wetenschappen wel een verschil kon maken.
'We kunnen hem morgen de resultaten sturen. Geef me een uurtje om de relatie te vinden tussen de tijd en concentratie van de oplossingen.'
Chris porde hem speels tussen zijn ribben. 'Misschien worden we nog beroemd! Zie je het al voor je, Morcom en Turing ontdekken nieuwe chemische snelheidswet.' Hij zwaaide wijds met zijn armen, alsof hij de krantenkop al voor zich zag.
Alans mondhoek kroop omhoog. 'Dat zou nog eens wat zijn.' Hij gaf niets om naambekendheid, maar het idee dat hij samen met Chris in de geschiedenisboeken zou gaan, bezorgde hem wel een warm gevoel vanbinnen.
Wanneer alle data waren overgebracht in de tabellen, begonnen ze als eerste hun materiaal op te ruimen. Doordat ze zo'n grote voorsprong hadden op de andere groepen, hadden ze genoeg tijd om hun plannetje te realiseren.
Toen meneer Wright zich bezighield met kritiek te geven op het groepje voor hen, slopen ze naar de materiaalkast. Het duo opende zo nonchalant mogelijk de piepende deur. Voor hen bevond zich een schatkamer aan chemische materialen. Chris begon gretig een aantal glazen bokalen in Alans armen te duwen. Volgeladen met elks twee containers, draaiden ze zich om.
Alan schrok zich rot en liet bijna het glas uit zijn handen vallen toen ze oog in oog stonden met een kwade leerkracht.
'Wat spoken jullie twee uit?' Zijn donkerbruine wenkbrauw kroop omhoog. Het vogelnest op Wrights hoofd dat zijn krullen moest voorstellen, voldeed volledig aan het standaardbeeld dat mensen hadden van een verstrooide chemicus. Alan wist wel beter, hij was een zeer opmerkzame man, met haviksogen.
'We waren ingrediënten aan het verzamelen, voor een extra proef over-' begon Alan, maar wist de zin niet af te maken.
'Over reactieversnellingen,' maakte Chris de zin af. 'We helpen mijn broer met zijn onderzoek.' De onschuldige glimlach die daarop volgde, maakte zijn leugen onfeilbaar.
Ook Wright kreeg een brede grijns op zijn gezicht en wreef in zijn handen. 'Ah, Rupert, wat een geweldig wonderkind was hij. Een voorbeeldige student, net zoals jullie twee.'
Terwijl Wright voor hen wegdroomde naar een tijd dat Boughey de chemie nog niet wilde afschaffen, keken de twee jongens elkaar opgelucht aan. 'Laat maar weten als jullie hulp nodig hebben.' Door een weids armgebaar maakte Wright de weg vrij voor hen.
Met een blije zucht liet Chris de glazen op de tafel zakken. Hij moest net zoals Alan duidelijk zijn lach inhouden.
Opnieuw begonnen ze standvastig de stoffen af te meten. De gele zwaveloplossing werd gemengd met het prachtige blauwe sulfaat. Chris stak de bunsenbrander aan en de substantie begon te pruttelen.
Meneer Wright had misschien ongelijk toen hij zei dat ze voorbeeldige studenten waren, maar hij had gelijk over het andere. Ze waren een goed team.
Als getrainde laboranten werkten ze efficiënt samen. Chris zorgde ervoor dat de tafel geen grote puinhoop werd en dat Alan de buret niet liet overlopen. Ondertussen maakte Alan snel nog wat aanpassingen in het berekende aantal mol.
'Aan jou de eer om de laatste stof toe te voegen.' Chris stak een proefbuis met vloeibaar thiol naar hem uit. De kleurloze vloeistof zag er heel onschuldig uit, maar toen Alan de walmen naar zich toe wuifde, kokhalsde hij. Als kind had hij wel eens met stinkdieren gespeeld, of hen achternagezeten eerder. De misselijkmakende geur die hem dagen later nog had achtervolgd, kon goed met die van thiol vergeleken worden.
Chris zag zijn reactie en schaterde. 'Je zou je gezicht moeten zien.'
Alan grijnsde.
Als reactie daarop sperde de andere jongen zijn ogen open. 'Nee niet-' Nog voor hij die zin kon afmaken, had Alan al dampen naar hem geblazen. De afgunstige blik die daarop volgde was inderdaad onbetaalbaar. Hij trok een gezicht even zuur als dat van de Hartenkoningin.
Het einde van de les kondigde zich aan door het gegalm van de bel. Chris goot behendig het stomende goedje van de erlenmeyer over in een kleine waterfles. Het was duidelijk niet de eerste keer dat hij dit maakte.
'En zo,' hij schudde met de lichtgele substantie, 'creëer je een stinkbom.'
Alan staarde voor zich uit, zijn neus enkele centimeters verwijderd van de houten deur.
'Nu ga je toch niet terugkrabbelen?' Chris, die al die tijd geduldig had staan wachten naast hem, opende de deur in zijn plaats. 'Na alles wat hij je heeft aangedaan?'
Alan moest hem gelijk geven, het werd tijd dat hij zijn leven in eigen handen nam. Hij stapte achter zijn vriend de kamer binnen en sloot de deur. De leerlingen waren op het binnenplein hun lunch aan het verorberen, ze hadden het hele slaapgedeelte voor hen alleen.
Cyrils kamer was een puinhoop. Vuile kleren waren uitgestald over de hele lengte van zijn bed en een hoop boeken balanceerde gevaarlijk op het nachtkastje. Als Alan zich dan toch ging ontdoen van Blamey, ging hij hem zeker en vast hier achterlaten.
Detwee jongens knepen hun neuzen dicht. 'Wat is dat voor een stank? Met deze indringende geur verliest onze stinkbom zijn effect,' bazelde Alan teleurgesteld.
Chris viste ter illustratie een bruine sok vanonder het bed en hield het zo ver mogelijk voor zich uit. 'Gadver.' Hij gooide de sok in een willekeurige richting van zich af. 'Maar niet gevreesd. De stank uit dit schatje gaat dit zeker overstemmen.' Hij stak de fles met een grijns naar Alan uit, die het twijfelend aannam. 'We moeten wel snel zijn.' De jongen wierp een blik op zijn horloge. 'De lunchpauze is bijna voorbij.'
Alan knikte en opende vastberaden de fles. Hij beeldde zich zijn moeder in, die hoofdschuddend op hem neer zou kijken, mocht ze hier achter komen. Die gedachten werden overspoeld door de penetrerende geur van het gele goedje.
Chris klapte opgewekt in zijn handen toen Alan de fles leeggoot over het bed van zijn pestkop. Hij had medelijden met diens kamergenoot.
De blonde jongen had gelijk gehad, de stank was niet te houden. Alan begon te lachen van extase, op dat exacte moment werd er een hand tegen zijn mond geslagen. Hij verstijfde volledig.
'Ik hoor voetstappen,' fluisterde Chris achter hem, traag liet hij zijn hand van Alans mond glijden.
Nu hoorde hij het ook, een hele hoop voetstappen, waarvan één paar misschien onderweg was naar deze kamer. Ze zaten als ratten in de val.