TRIGGER WARNING: THIS CHAPTER CONTAINS SENSITIVE WORDS AHEAD. IF YOU CAN'T HANDLE THIS KIND OF STORY SITUATION. FEEL FREE TO SKIP THIS CHAPTER.
Read Responsibly!
—
CHAPTER TWENTY-SEVEN
Sobrang gulo ng buhay ko, na hindi ko man ginusto mabuhay sa mundong ito. Ni hindi ko nga pinangarap mabuhay dito. Sobrang hirap lumaking walang magulang. Sobrang hirap—hindi ko lahat ginusto mangyari ang lahat iyon. Lagi ko na lang napapaisip ang mga tanong at isisi sa mundo kung bakit ganoon na lang kapait ang binibigay nilang buhay sa akin.
Do I deserve this kind of pain?
Is all this suffering just meant for me?
It's like Cupid's arrows keep hitting me, each one hurting in its own way. It feels like I'm the one who gets all the problems, like fate's always picking on me.
When will I find happiness?
When will I feel valued?
When will I have enough of being overlooked?
When will they acknowledge my efforts?
How can I make them see my worth?
When will I be embraced as part of their family?
It's just unfair. No matter how hard I try to be appreciated, understood, and valued, I end up feeling useless, unappreciated, and worthless.
I feel lost. I don't know where I'm headed or what to do next. My body is trembling from hunger and exhaustion. I haven't had a moment to rest. I still feel the sting of Papa's slap, a pain that goes deeper than physical wounds.
Maybe I deserve it.
Feeling my phone in my skirt pocket, I realize I'm still in my uniform. Typical of my chaotic life.
I pull out my phone and text Lance immediately.
Ako:
I need you, honey.
Ako:
Where are you?
Ako
Please, can you fetch me up? I really need you, honey.
I sent to him my message na kahit blurry na ang paningin ko. All I could do was wait for his reply. I wandered aimlessly, roaming the streets even late into the night, seeking solace from the turmoil at home. I didn't care about the risks or the dangers that lurked in the darkness. All I wanted was to escape.
With each step I took, questions swirled in my mind. How many years had passed since Papa left me, leaving behind nothing but a painful slap?
I glanced at my phone repeatedly, hoping for a message, but each time, I was met with disappointment. Minutes turned into eternity, and still, no reply came.
Ako:
Honey! Please, puntahan mo ako.
Ako:
Natutulog ka na? Nagugutom na ako.
Ako:
Lance, answer me.
Ako:
Please, sunduin mo ako. Hindi ko alam kung saan ako matutulog. Wala pa akong kain, ngayon.
I texted him again, feeling more and more disheartened as each moment passed without a reply.
This was my life, Shain, filled with disappointment and sadness.
It was a harsh reminder that life doesn't always go the way we want, and sometimes we have to face its challenges on our own. But even in the midst of pain, I knew I had to keep going and find a way to push through.
Ako:
Nevermind. Thank you for your concern, honey.
Ako:
I really appreciate it. Good night.
Muli bumuhos ang mga luha ko sa aking mga mata. Napaupo ako sa tabing kalsada dahil sa panghihina ng aking katawan.
"I hate it. Shit! Sakit ng araw na 'to! Bakit. . . pinapahirapan niyo ako?!" I sobbed. "Bakit sinasaktan niyo ako?!"
Marahan ako napapikit at hinayaan lumabas ang nga luha ko. Napaupo ako sa gilid ng kalsada at patuloy pa rin ako humagulgol.
"W-Wala ba kayong balak pasayahin ako?!" Napahilamos ako ng ulo. "P-Pagod na ako. . .Sobrang pagod na pagod na ako!"
Nanghihina kong sambit. "Una, si Papa dumating. Pangalawa, si Lance, magkaaway kami bago ako umalis sa kanila at ngayon ay ayaw niya pa ako replay-an. Ano ang sunod?!"
"Isang bagsakan na lang ang problema, dali!" My voice is trembling.
Napayuko ako habang patuloy pa rin akong humahagulgol sa tabing kalsada. Hindi ko na alam ang gagawin ko, pagod na ako sa paglakad. Nangangatog na ang tuhod ko. Kailan ako makakapagpahinga ng maayos?
Habang umiiyak ako, biglang tumunog ang phone ko. Napindot ko ang 'Read' sa isang text na kung sino man, pero hindi rin ako makakita ng maayos dahil may nakaharang mga luhang sa mata ko. Pinunasan ko ang luha ko at pinipigilan ang hikbi ko.
Kuya Carlos:
Bunso, uwi ka na. Anong oras na. Umuwi ka na at pagusapan lahat na 'tin 'to.
I stared at my phone for a few moments, feeling a mix of frustration and resignation wash over me. With a heavy sigh, I powered it off and reluctantly started making my way home. As I walked, I couldn't shake the feeling of aimlessness, unsure of where I was headed or what I would do when I got there. Perhaps I would just retreat to my room for the night, seeking solace in solitude.
When I finally arrived home and began ascending the stairs, I felt a sudden tug on my arm, pulling me back.
"A-anak hindi sinasadya ni Papa ang ginawa niya kanina,"
"Bitawan mo ako," matigas kong sambit. "At p'wede ka nang umalis rito ngayon."
Tumalikod siya ng bahagya at napahilamos siya ng mukha. "Ano'ng gagawin ko, Shane? Luluhod ba ako sayo ngayon para patawarin mo na si Papa?"
I closed my eyes to stop falling my tears. He shook his head. Kitang kita ko kung paano dumaloy ang mga luha sa pisnge niya.
"
Ang gawin mo lang ay umalis ka rito, 'yon lang." mahinang sambit ko.
"H-Hindi. . . Hindi ako aalis rito. Sasamahan ko na kayo, babawi si Papa sa inyo!" nanghihinang tugon nito.
"Babawi ka? Para saan pa? Kaya mas magandang umalis ka na lang rito," I laughed painfully while my tears were already falling into my cheeks. "Hindi. . . hindi ko alam kung saan ka pupunta basta makaalis ka lang rito!"
Nagpunas siya ng luha. "Naalala ko tuloy kung paano ko paalisin noon ang Mama niyo. . . may mga araw pang galit na galit ka pa noon dahil sa paglalayas ko sa Mama mo pero ganoon ka rin naman pala! Pareho pala tayo!"
"Magkapareho lang tayo!" giit ni Papa sa akin.
"Hindi tayo pareho!" sigaw ko pabalik sa kaniya. "Hindi tayo pareho. . . dahil kailanman hindi ko iniwan si Mama kahit sa sobrang hirap na kami noon. Hindi ko pa rin siya iniwan. Naging malakas ako para sa pamilyang ito at lumaban akong mag-isa, hindi katulad mo!"
"Hindi mo ako katulad na mangiiwan. Magkaiba tayo. . ." Pinigilan ko ang poot sa aking tinig.
"A-Ano?!" gulat na tanong ni Papa. "Sa mga panahong iyon, kailangan kong magtrabaho para buhayin kayo, lalo ka na. . . nagtrabaho ako dahil kailangan na naming ng mama mo."
"Then, ano? Roon mo nakilala ang mabuti mong asawa ngayon?" Pilit kong sinabi, na puno ng panglalait.
"Oo, inaamin ko. Pero nagtrabaho pa rin ako para sa inyo."
"Dapat pinatay niyo na lang ako sa hirap!" sigaw ko sa kaniya.
Nagulat si Papa sa naging sagot ko. "Shainny. . . Bunso. . ."
"Paano mo. . . paano mo nakakayang ibato sa akin 'yan, Anak?" Hindi makapaniwalang sambit ni Papa. "Saan ka. . . kumukuha ng lakas ng loob para isumbat ang iyan?"
"Yung galit at poot na 'yon. . . hindi dahil sa iniwan mo ako. Hindi dahil sa iniwan mo kami noon. Hindi dahil sa sinaktan mo si Mama noon," piyok kong sabi. "'Yung poot at galit na 'yon. . . dahil sa mga panahong hirap na hirap kami. . . Panahon kung paano maghirap si Mama. Mga panahon na pinapanood ko si Mama kung paano siya sumpungin ng asthma. Kahit ina-asthma si Mama, sige siyang sige sa trabaho para mabuhay kami ng maayos. Naging panganay ako sa mata ni Mama dahil wala sina Kuya. Sobrang pagod ako nu'n. Bata pa lang ako pero ganu'n naranasan ko. . . Ang hirap, Papa! Pagod na pagod ako, Pa. . . pero, nasaan kayo?!"
I gasped, quickly covering my mouth to stifle any screams that threatened to escape. Anger and pain swirled within me, clouding my vision and overwhelming my senses. Tears streamed down my face uncontrollably, a painful reminder of the wounds inflicted by his actions.
"You're not here for me," I whispered, the words choked with emotion. "N-Naiingit ako. . . naiingit ako sa tuwing may dumaan na kasama nila ang magulang nila pati sina Kenzo naiingit ako. . . Kahit hindi naman dapat. Many people asked me where's your father? Hindi ko alam ang isasagot ko nu'n dahil umaasa pa rin ako baka isang araw, paggising ko nand'yan na kayo sa tabi ko. Some of my classmates bullied me because I don't have a father. . . I don't have Mom. . . I look miserable in their eyes! Kaya siguro, kokonti lang ang sumama na tao sa akin."
Napaupo ako sa hagdan, humahagulgol sa sakit na nararamdaman ko.
"Sumama ka raw sa bago mong babae. . . Marami silang sinasabi tungkol sa'yo at lalo na sa akin. . . Pero umiiyak lang ako mag-isa. Ayaw kong ipakita na umiiyak ako sa mga taong kaharap ko dahil alam ko sa sarili ko, ang sarili ko mismo lang ang kakampi ko. Ako. . . ako tumayo sa sarili ko pagkadapa noong bata pa ako. . . dahil mas pinili mo ang babae mo. . . Ang kabit mo!"
His eyes widened. I suddenly stopped when my throat was starting to feel rough. His tears are not stopping to fall while hearing my thoughts. Sina Kuya Miguel, Kuya Carlos, at Tita Jiselle ay nanatili tahimik sa gilid, nakayuko at patagong umiiyak.
"Pero, alam mo, Papa," hagulgol kong sambit. "That's when I realized. . . I'm all alone in this fight. I've had to toughen up on my own, facing each challenge without anyone to lean on. No one to talk to, no one to understand my pain. It's just me against the world, carrying the weight of it all on my own. It's a lonely road, but it's the only one I've got. Ako lang magisa. . ."
Humagulgol ako nang iyak sa harapan nila. Tinignan ko silang lahat ngunit lahat sila ang umiiyak na rin tila bang lahat sila ay napagsabihan ko nang masama. Sobrang sakit, tiniis ko ang pangungulila ko sa magulang.
"B-Bunso. . ." mas lalong napaiyak si Papa at napatakip sa mukha. "Hindi ko sinasadya. . . Babawi si Papa sayo sa pagkukulang ko. . . lahat ng mali ko, itatama ko kahit huli na. Itatama ko pa rin. . ."
Hindi ko pinakinggan ang si Papa sa sinabi niya. Hinayaan ko lang siya at umiiling-iling ako. "Sobrang tapang nang bunso mo, papa, 'no? S'yempre. . . si mama ang nagturo sa akin kung paano maging matapang at tumayo sa sariling paa at kamay. . . You should be proud of me, Papa! Dahil ang lagi nagpapa-baby sa'yo noon ay naging matapang simula iniwan mo kami. Should I thank you for forcing me to become strong without you, or should I thank you for abandoning us?"
"You know what, lagi ako umuuwi ng bahay na puno ng gasgas at sugat dahil sa away. Lagi kitang pinagtatanggol noon, papa, kapag may sinasabi sila sayo. Ilan beses ako nagpakaawa sa mga kaklase ko noon para lang huwag silang magsalita na masasakit tungkol sayo. . . Lumuhod pa ako sa harapan nila para tigilan ka nila. . .Sobrang hirap ng set-up ko, Pa. . ." I let out a small laugh, wiping my years using the back of my hand. "A-ang hirap-hirap mapag-iwanan. Ang hirap-hirap maging mag-isa. . . Sobrang hirap masaktan ng patago. . . Papa, mag-isa lang ako. . . mag-isa!"
Pumikit ako ng marahan, pilit kong hinahabol ang aking paghinga. Durog na durog na ako ngayon.
"Walang Kuya Carlos, walang Kuya Miguel, walang Tita Jiselle narito sa tabi ko sa mga oras nasasaktan na ako. Walang Mama, walang Papa o lalong walang ni-isa! Ako lang, Pa. . . Sarili ko lang!"
Nag-unahan muli ang mga luha ko nang sinubukan ko silang tignan. Gustong-gustong ko magpahinga, matulog, at lalong tahimik na buhay. Tumigil ako saglit sa pagsasalita dahil hindi na halos ako makapag-salita.
"At sasabihin mo sa 'kin ngayong, ginawa mo lahat ng 'yon para buhayin ako?! Iniwan mo ako. . . Iniwan mo si Mama. Iniwan mo sina Kuya. Iniwan mo ang totoong nagmamahal sa'yo! Naghanap ka ng iba para iwan mo kami. You chose your mistress. . . Ang kabit mo, ang pinili mo. Iniwan mo kami because of your work situation?" Lumunok ako ng ilang beses, umiiling-iling. "Hindi mo ba naisip na kailangan ko nang magulang? Na kailangan ka rin ni mama? Na kailangan ko nang Papa sa tabi ko? Papa. . . kailangan kita noong panahon na iyon. Kailangan kita. . ."
Iling-iling lang ang tanging ginawa ni Papa. Pinunasan ko ang mga luhang tumulo sa aking pisnge gamit ang suot kong uniforme pero hindi sapat iyon dahil sa pagpunas ko nang mga luha, may bubuhos at bubuhos pa rin.
"At sorry kung nagalit ako. . . sumama ang loob ko sayo. . . tagal kong kinimkim 'to. I'll admit I'm not the perfect daughter to you, but you have to admit you're far from the perfect father."
"Sobrang galit ako sayo. . . Sobrang sakit ng loob ko sayo habang lumalaki ako. . . Habang nagkaka-edad ako dahil hanggang ngayon, mas pinili mong magpakatatay sa iba kaysa sa 'min. . . akin. Sanay naman ako. Sinanay mo ako. . . pero hindi ko maiwasang maisip kung. . . minahal mo ba kami bilang anak? Kung minahal mo ba si Mama? Kung minahal mo ba kami bilang isang pamilya? O baka dahil nakahanap ka ng bagong pamilya na mas masaya?"
I looked at him, smiling painfully. "Kasi nahihirapan kang buhayin kami kaya naghanap ka nang iba, dahil doon mo naramdam ang saya na gusto mo. Hindi mo talaga kami mahal. . ."
"Papa. . . Salamat sa lahat pero hindi mo na kailangan bumalik pa rito para bumawi ka pa amin." "Tutal mas pinili mo noon ang kabit mo, piliin mo na rin sila ngayon, Papa. . ." I smiled painfully.
Tumayo ako sa pagkakaupo ko sa hagdan, humakbang ilang beses para mas malapaitan ko si Papa. Umakyat na ako para pumunta sa kwarto at doon ko ilubos ang iyak ko. Hanggang ngayon ay nangangatog pa rin ang tuhod ko dahil sa panghihina. Hanggang ngayon, nandito pa rin ang sakit. Nandito pa rin ang pananakit.
"Ma. . . Mama, nagawa ko na! Pero, sorry po, alam ko pong magagalit kayo sa ginawa ko. . ." I whispered in the air.
N A M E L E S S G U Y 2 5