ညီညီတို႔ ျပည္ၿမိဳ႔နယ္ဧရိယာထဲေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။
စီစဥ္ထားသလို ညီညီနဲ႔သုခ ႏွစ္ေယာက္တည္း ခရီးထြက္လာျခင္းပင္။ ပိုရင္းႏွီးခ်င္ရင္ ခရီးထြက္ရတယ္လို႔ ေမေမကေျပာသည္။
ညီညီနဲ႔သုခၾကားက ကိစၥေလးေတြကို ေမေမ့ကိုေျပာျပေတာ့ ေမေမက ညီညီတို႔ကိုပိုရင္းႏွီးေစခ်င္သည္တဲ့။ ညီညီအေပၚ Idol တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ေမေမရည္မွန္းထားသလိုပါပဲ သုခအေပၚမွာလည္း ေမေမတစ္ခုခုမွန္းထားပံုရသည္။ သုခကို တစ္ခုခုျဖစ္ေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ခ်င္ေနတဲ့ပံုမ်ိဳးကိုျမင္ရၿပီး အေသအခ်ာကိုပံုသြင္းေနဟန္ရိွသည္။
အေသခ်ာဆံုးကေတာ့ ညီညီနဲ႔ပတ္သတ္လိမ့္မည္ထင္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ညီညီနဲ႔သုခကိုပိုရင္းႏွီးေအာင္ ပိတ္ရက္ခရီးထြက္မည့္အႀကံကို ေမေမကိုယ္တိုင္ေပးထားျခင္းေၾကာင့္ပင္။
ညီညီ ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းၿပီး ခုေတာ့ ျပည္အထိေရာက္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။
"Golden Guest Hotel"
ျပည္ၿမိဳ႔ထဲမဝင္မီ ေဆာက္ထားသည့္ ခမ္းခမ္းနားနားေဟာ္တယ္တစ္ခုတြင္ အထူးခန္း ႏွစ္ေယာက္ခန္း တစ္ခန္း ရက္ပိုင္းစာမ်ွ ဘိုကင္လုပ္လိုက္သည္။ ဟိုတယ္သည္အျပင္အဆင္ပိုင္းဆိုင္ရာေရာ တစ္သီးတစ္သန္႔ ထီးထီးမားမားေဆာက္ထားကာ အဆင့္ျမင့္ပံုေပၚေလသည္။ ေဘးတြင္း ကြၽန္းေတာႀကီးရိွတာမို႔ ရႈခင္းလွလွႀကီးမဟုတ္သည့္တိုင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈေတာ့ရလိမ့္မည္ထင္သည္။
သုခကေတာ့ ညီညီနဲ႔ႏွစ္ေယာက္တစ္ခန္းေနရမွာ အေနက်ံဳ႔ဟန္ျဖင့္ ထိုင္မလိုထမလို ဖင္တႂကြၾကျြဖစ္ေန၏။ တစ္ေယာက္တစ္ခန္းငွားမယ္လုပ္တုန္းက ပိုက္ဆံကုန္မွာစိုးလို႔ ႏွစ္ေယာက္ခန္းငွားဖို႔ေျပာတာ သူမဟုတ္တာက်ေနတာပဲ။
"သုခ နားလိုက္ၪီးေလ....ကားေပၚမွာအိပ္ေရးမဝဘူးမလား"
ညီညီ သက္ေတာင့္သက္သာပင္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါ သုခကတမင္ရြဲ႔ေျပာတယ္ထင္သြားသည္ထင္၏။ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မႈန္ကုတ္သြားေလသည္။
"နားရမွာကမင္းပါ။ အိပ္လိုက္လာတဲ့ငါေတာင္မဝဘူးဆိုရင္ မင္းလည္းဘယ္ဝမလဲ"
ျပန္ေျပာတဲ့စကားက ရြဲ႔သလိုလိူေစာင္းသလိုလိုနဲ႔။ ကိုယ့္စကားကိုျပန္စဥ္းစားၾကည့္မွ သူတစ္မ်ိဳးထင္တာလည္းမဆန္းမွန္းသိေတာ့သည္။
သုခကအဲ့လိုအထိမခံေရႊပန္းကန္။
"ကဲပါ ႏွစ္ေယာက္လံုးနားၾကရေအာင္ပါ"
"မင္းအိပ္ႏွင့္ေလ။ အထုတ္ေတြ ငါေနရာခ်လိုက္ပါ့မယ္"
"အင္း အဲ့လိုလုပ္မလား"
"အင္း"
ႏွစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ အိမ္မွာလိုတရိုတေသႀကီးေျပာတာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ျပန္ပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ဒီနယ္မွာသူတို႔တစ္ရက္တည္းေနမွာမွမဟုတ္တာ။ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးရိွေသးတာပဲ။ ျပည္ကိုလာရတဲ့အေၾကာင္းရင္းထဲကတစ္ခုက ႏွစ္ေယာက္ပိုရင္းႏွီးေစဖို႔။
ျပည္ကိုလာတယ္ဆိုေပမယ့္ ျပည္တစ္ၿမိဳ႔တည္းလည္မွာမဟုတ္။ ညီညီမွတ္မိသေလာက္ဆို ျပည္တစ္ဝိုက္မွာ တကယ့္အထင္ကရေနရာေတြမွအမ်ားႀကီး။
ျပည္မွာဆို ျပည္ေရႊဆံေတာ္၊ ဘုရားႀကီး၊ ဆယ္ထပ္ႀကီး။ ျပည္ၿမိဳ႔ရဲ့တစ္ဖက္ကမ္းက ပန္းေတာင္းမွာဆို ေရႊဘံုသာ၊ေငြဘံုသာ၊ ၪီးေက်ာ္သူတည္သည့္ ပရဟိတေအာင္ေတာ္မူေစတီ၊ ဖိုးၪီးေထာင္၊ အေကာက္ေတာင္။ ျပည္ၿမိဳ႔ကိုမေရာက္ခင္ ညီညီတို႔ျဖတ္လာရသည့္ ေရႊေတာင္မွာဆို ေရႊမ်က္မွန္၊ ေရႊနတ္ေတာင္၊ ရဟႏၲာရွစ္ဆယ္ဘုရား။
ဟင္း လည္စရာဖူးစရာဘုရားေနရာေတြမွအမ်ားႀကီး။ ဒီဇင္ဘာပိတ္ရက္ ၁၀ ရက္ေတာင္ရတာ
ကိုယ့္မွာ ခုႏွစ္ရက္ေတာင္က်န္ေသးသည္။ အႏွံ႔ကိုလည္ပစ္ၪီးမွာ။
ခုေတာ့ အရင္ အနားယူမျွဖစ္ေတာ့မည္။ ရွစ္နာရီခရီးကို တစ္ေထာက္မွမနားဘဲဆက္တိုက္ေမာင္းခဲ့ရေတာ့ အာရံုေတြေနာက္ေနၿပီး ေခါင္းထဲၿငီးစီစီ။ နယ္ေဝးတစ္ခါမွမေမာင္းဖူးေပမယ့္ ေမာင္းဖူးတယ္ရိွေအာင္ေမာင္းလာတာ ပံုမွန္ေျခာက္နာရီခရီးကိုရွစ္နာရီၾကာသြားျခင္းပင္။
မနက္ေစာေစာထလာခဲ့ရတာမို႔ မ်က္လံုးေတြက်ိန္းစပ္ေနသလို စိတ္ႀကိဳက္အနားယူပစ္ခ်င္ေပါက္လာ၍ အိပ္ရာေပၚတက္အိပ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။
"သုခ အထုတ္ေတြေနရာခ်ၿပီးရင္ အိပ္ခ်င္အိပ္ေလ။ ကားေပၚမွာအိပ္လာတယ္ဆိူေပမယ့္ သက္ေတာင့္သက္သာရိွမွာမဟုတ္ဘူး လာအိပ္"
သုခလည္း မျငင္း။ ကားေပၚအိပ္လိုက္လာရေကာင္းလား သူ႔ကိုယ္သူအျပစ္တင္ေနေပမယ့္ အိပ္ေရးဝပံုမေပၚ။ ေခါင္းေလးငိုက္စိုက္နဲ႔အိပ္ရာအနားေရာက္ခ်လာေလသည္။ သို႔ေသာ္ အိပ္ရာေပၚေတာ့မတက္ေသး။
ျပႆနာက ကုတင္ကတစ္ခုတည္းရိွေနျခင္းပင္။ King Size ကုတင္ႀကီးမို႔ အက်ယ္ႀကီးေပမယ့္ တစ္ကုတင္တည္းႏွစ္ေယာက္အိပ္ရမယ္ဆိုေတာ့ကာ သုခတင္မဟုတ္ ညီညီလည္းနည္းနည္းစိတ္လႈပ္ရွားသလိုခံစားရသည္။
တစ္သက္လံုးတစ္ေယာက္တည္းပဲအိပ္ခဲ့ဖူးတဲ့
ညီညီသည္ ဟိုတေလာကမွ ကိုသက္ထင္နဲ႔ႏွစ္ည အတူအိပ္ဖူးၿပီးေနာက္ ခုက တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္။ ခံစားခ်က္ကဘယ္လိုေျပာရမလဲ။
ညီအစ္ကိုေတြအတူအိပ္သလိုမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘူး။ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြလို ႀကံဳရာ
က်ပမ္း သူ႔အိမ္ကိုယ့္အိမ္ႀကံဳသလိုအိပ္လိုက္တာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ ခံစားခ်က္က လံုဝအစိမ္းသက္သက္ႀကီး။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္အိပ္ေနတုန္းမဟုတ္တာလုပ္မယ့္သူမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ မယံုသကၤာစိတ္ေတာ့မျဖစ္မိပါ။
"ညေနဘက္က်မွ ကမ္းနားမွာအေၾကာ္သြားစားမယ္။ ငါ ဒိကိုအရင္ကေရာက္တုန္းက စားဖူးတယ္။ ကမ္းနားအေၾကာ္ကတအားေကာင္းတာ"
"အင္း"
သုခသည္ ကုတင္ေပၚတက္လာသည္။ လွဲအိပ္လိုက္သည့္အခါ အိခနဲတုန္သြားေလသည္။ ၾကားထဲဖက္လံုးတစ္လံုးျခားထားၿပီး ဆန္႔က်င္ဘက္မ်က္ႏွာလွည့္ ေက်ာခ်င္းခိုင္းကာ အိပ္ဖို႔ျပင္သည္။
"အျပည့္အဝနားေနာ္....ဘာမွလုပ္စရာမရိွဘူး။ ေအးေဆးပဲ"
"အင္းပါ မင္းေရာပဲ"
ျပန္ေျပာသည့္အသံက အူတူတူ။ အိပ္ဖို႔အေရး ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေတာင္္ေဆာ္ၾသလိုက္ရပါလိမ့္။ ခဏၾကာေတာ့ ညီညီ့မ်က္လံုးေတြ ေမွးစင္းလာသည္။ ငွက္ေမႊးထက္ေတာင္ေပါ့တဲ့ မ်က္ေတာင္ေမႊးေတြသယ္ေဆာင္ထားရတာ ကမ႓ာ့အေလးဆံုးသံတံုးႀကီးကိုသယ္ထားရသလို ေလးလံလာသည္။
မ်ားမၾကာမီပဲ ပင္ပန္းလာသမ်ွ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ေလသည္။
...........
"ဂုဏ္ရည္"
တစ္ေယာက္ေယာက္က ညီညီ့နာမည္ကိုေခၚေနသည္။ အသံကိုလည္းခ်က္ခ်င္းတန္းမက်က္မိေတာ့ ဘယ္သူေခၚေနသလဲေတာ့ေသခ်ာမသိ။
"ဂုဏ္ရည္"
ေဟာ။ အသားကိုပါကိုင္ၿပီးေခၚေနၿပီ။ ေဟ လို႔ျပန္ထူးေနေပမယ့္ ႏႈတ္ကထြက္မလာ။ လည္ေခ်ာင္းဝ မွာအစ္ေနတာ။ ညီညီ့ကိုယ္လံုးကိုလႈပ္လႈပ္ၿပီးေခၚေနတာ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသံနဲ႔လူနဲ႔ တြဲမိလာသလိူရိွၿပီး စိတ္နဲ႔လူတျဖည္းျဖည္းကပ္လာသည္။
အသိစိတ္လံုးလံုးကပ္သြားခ်ိန္ ညီညီသိလိုက္ရတာက ညီညီ့ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ႏိႈးေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။
ႏိႈးေနတာကေတာ့ သုချဖစ္ၿပီး တစ္ဆက္တည္းပင္ ညီညီတို႔ခရီးတစ္ခုထြက္လာၾကတယ္ဆိုတာပါ အမွတ္ရၿပီး အနားယူရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ဆိုတာပါ သတိရလိုက္သည္။
"ဟင္"
သံရွည္ဆြဲထူးရင္း မ်က္လံုးႏွစ္လံုးပြင့္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ညီညီ့မ်က္ႏွာနဲ႔တစ္ေတာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ရိွေနတဲ့မ်က္ႏွာတစ္ခုကို နီးနီးကပ္ကပ္ ပထမဆံုးျမင္ရေလသည္။
"ထေတာ့ေလ။ ညေန ကမ္းနားသြားမယ္ဆို"
အမိန္႔သံမပါတဲ့ အသံၾကည္ၾကည္ေလးသည္
ညီညီရဲ့စိတ္ကိုအလံုးစံုလႈံ႔ေဆာ္ေပးႏိုင္ေလသည္။ မနက္အေစာႀကီးထလာရတာရယ္ တစ္လမ္းလံုးကိုယ္ကေမာင္းသူဆိုေတာ့ တစ္ခ်က္မွမအိပ္လိုက္ရတာရယ္ ဗိုက္ဆာေနတာရယ္ေပါင္းၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ။
ႏိုးႏိုးခ်င္း ၪီးေဏွာက္ထဲေအာငိဆီဂ်င္မျပည့္ဝ၍ မိႈင္းထေနသလိုေနာက္က်ိေနသည္။ တင္းမာေနသည့္မ်က္ေၾကာရိုးေတြကလည္း နာရီပိုင္းႏွစ္ခုစာေလာက္အနားေပးျခင္းခံလိုက္ရ၍ ေျပေလ်ာ့သြားၾကၿပီးက်ိန္းစပ္စပ္။
"အင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ"
ညီညီ ငုတ္တုပ္ထိုင္လိုက္ေတာ့ သုခကေနာက္နည္းနည္းရွဲသြားေလသည္။ ၾကည့္ရတာေရေတာင္ခ်ိဳးၿပီးတဲ့ပံုပဲ။ အလာတုန္းက အဝတ္အစားေတာ့မဟုတ္ေတာ့။
ႏွင္းဆီပင္လံုးကြၽတ္ အပင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပါယသည့္ ပဲမႈန္႔ေရာင္ဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လက္တိုေလးကိုဝတ္ထားေလသည္။ ေအာက္ပိုင္းကေတာ့ ေရလဲပုဆိုးႏွင့္သာရိွေသးသည္။
အဝတ္လဲရင္း ညီညီ့ကိူႏိႈးျခင္းျဖစ္မည္။
အိပ္တာခ်င္းအတူတူ သုခကေစာႏိုးေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူလံုးဝမအိပ္တာလား။ လံုးဝမအိပ္တာဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ၾကားစကားေတြထပ္ေျပာရၪီးမွာပါပဲ။ ဘာလို႔ဆို ရက္ပိုင္းေလာက္အတူေနရမွာေလ။ ေလးငါးညေလာက္အတူအိပ္ရမွာ။
အို႔တို႔အမ္းတမ္းျဖစ္ေနလို႔မွမရတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သိခ်င္စိတ္ကျပင္းျပလာၿပီးေမးၾကည့္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
"သုခ မင္းကမအိပ္တာလား"
"အိပ္ပါတယ္.....ေန့ခင္းမအိပ္တတ္လို႔ ၾကာၿပီႏိူးေနတာ"
"ေအာ္"
"ေရသြားခ်ိဳးေတာ့ေလ။ ေစာေစာသြားၾကမယ္"
ညီညီ တစ္ကိုယ္လံုးအီဖိန္းေနေလသည္။
ဒါေပမယ့္လည္းမၾကာပါ။ ေရပန္းေအာက္ေရာက္ ေရစက္ေတြကိုယ္ေပၚေရာက္လာသည့္အခါ
ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတာေတြအကုန္ေပ်ာက္ကုန္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ဆာတာကေတာ့မေပ်ာက္။ ဗိုက္ကဆာလွၿပီ။
ေရခ်ိဳးခန္းကထြက္လာေတာ့ သုခကဆိုဖာေပၚအက်အနထိူင္လ်က္သားပံုစံကိုျမင္ရသည္။ တစ္ဖက္လွည့္၍ ဖုန္းထဲသဲႀကီးမည္းႀကီးတစ္ခုခုၾကည့္ေနဟန္ရိွသည္။ ဖုန္းမရိွဘူးဆိုၿပီး ဘယ္ကဖုန္းပါလာပါလိမ့္။
ေရလဲပုဆိုးေနရာမွာ ဂ်င္းပြအျပာကို ေျခခ်င္းဝတ္နားမွာလက္သံုးလံုးစားေလာက္ ျပန္ေခါက္တင္ထားေလသည္။
ညီညီေတာင္ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။ "ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ဝတ္တတ္စားတတ္သားပဲ"ဟူ၍။
သုခ ဒီဘက္လွည့္မေနတာတစ္ခုေတာ့ေကာင္းသည္။ ညီညီက သူစိမ္းေရ႔ွ ကိုယ့္အသားေပၚတာဆို တအားရွက္တာ။ သူမ်ားေတြလိုမက္မက္စက္စက္ခႏၶာကိုယ္မဟုတ္ေပမယ့္လည္း အဲ့ဒီမဟုတ္တဲ့ခႏၶာကိုယ္ကို သူမ်ားျမင္မွာရွက္တာ။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္မလာခင္ေတာင္ Bathrobe နဲ႔အေပၚပိုင္းကိုလႊားလာဖို႔စိတ္ကူးေနတာ။ Luggague ထဲက အျပာရင့္ရင့္တီရွပ္တစ္ထည္နဲ႔ သုခေဘာင္းဘီအေရာင္ ထက္ပိုရင့္သည့္ အျပာရင့္ရင့္ဂ်င္းထည္တစ္ခုကိုဝတ္လိုက္သည္။ ေျခာက္ေသြ့စဆံပင္မ်ားသည္ နဖူးစတြင္ဝဲက်ေနေလသည္။ မ်က္ႏွာေပၚ မ်က္ႏွာလိမ္းခရင္နည္းနည္းလိမ္းလိုက္ၿပီး အသစ္ေျပာင္းထားသည့္မ်က္မွန္ကိုတပ္လိုက္သည္။
ဖုန္းကိုပဲ ၾကၫ့္ေနဆဲျဖစ္သည့္သုခေနာက္အနားသြားရပ္ၿပီး ဘာေတြမ်ားဒီေလာက္ၾကည့္ေနသလဲငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ျပည္ၿမိဳ႔ရဲ့ Gps Map ကိုၾကည့္ေနတာ။ ျပည္ကိုသံုးေလးေခါက္ေရာက္ဖူးတဲ့ကိုယ္ပါပါတယ္ဆိုတာကို။
ၿပီးေတာ့ ညီညီေရာက္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ျပည္ဆိုတာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔နဲ႔စာရင္ သိပ္ သိပ္ကိုမ်က္စိရွင္းတဲ့ၿမိဳ႔။ ခုေနာက္ပိုင္းက် ျပည္ၿမိဳ႔က ပဲခူးတိုင္းထဲမွာအခ်က္အခ်ာေနရာတစ္ခုျဖစ္လာတာနဲ႔အညီ ပိုလည္းဖြံၿဖိဳးလာသည္။ လူၪီးေရပိူထူလာတယ္ဆိုေတာ့လည္း အရင္ကထက္နည္းနည္းေပါ့။ မ်က္စိလည္စရာေတာ့မရိွပါဘူး။
"သြားမယ္ေလ"
"ဟင္ အင္း အင္း"
အေယာင္ေယာင္အနနနဲ႔ မတ္တပ္ထရပ္ေတာ့ ညီညီမွာရယ္မိေသး။
............
ျပည္ကမ္းနားလမ္း
လမ္းေလးက က်ဥ္းေျမာင္းသည္။
အိမ္ဆိုင္ေတြ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြကလည္း လမ္းေပၚတစ္စိတ္ေလာက္အထိယူထားသည္။ လမ္းကိုခြလ်က္ တစ္ဖက္မွာဆိုင္ တစ္ဖင္မွာထိုင္ခံုေတြကိုခ်ထားတာေၾကာင့္ ကတၲရာလမ္းသည္ပိုက်ဥ္းေျမာင္းေနသေယာင္ရိွသည္။
ညီညီလည္း ညေစ်းအေပါက္မွာ ကားကိုရပ္ထားခဲ့ၿပီး တစ္ပတ္လွည့္၍ လမ္းေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။ ကမ္းနားလမ္းတစ္ေလ်ွာက္တြင္ ေဟာ္တယ္အေဆာက္အၪီးသံုးခုေလာက္ ၿပိဳင္ေဆာက္ထားၾကေလသည္။ ရန္ကုန္ကဟိုတယ္ေတြေလာက္ေတာ့မႀကီးေပမယ့္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူေတာ့ ထည္ဝါၿပီးလွပေနတာပါပဲ။
ပင္လယ္စာဆိုင္ အေအးဆိုင္ မုန္႔ဆိုင္ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကလည္း ကမ္းနားလမ္းတစ္ေလ်ွာက္မ်ားျပားစြာ။ အေတာ္ေဝးေဝးျပန္ေလ်ွာက္ၿပီးေနာက္ အေၾကာ္ဆိုင္ကိုျပန္ေရာက္ေလသည္။ ဝိုင္းေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းျပည့္ေနတာပါပဲ။ ကမ္းနားအေၾကာ္ဆိူၿပီးနာမည္ႀကီးတာလည္း မဆန္းပါေလ။
နီညိုေရာင္ေနလံုးႀကီးရဲ့ အပူေပ်ာ့သြားခ်ိန္၊ ေတာင္ေစာင္းေပၚေမးတင္ခ်ိန္မွာ စိမ္းစိုအံု႔ဆိုင္းေနတဲ့ကုကၠိုပင္ႀကီးရဲ့အရိပ္အခက္အလက္ေတြေအာက္မွာထိုင္ရင္း၊ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးကိုၾကည့္ရင္း၊ က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ သဲေသာင္ျဖဴျဖဴႀကီးကိုေငးရင္း၊ တေစာင္းႀကီးတန္းေနတယ္လို႔ထင္ရတဲ့
နဝေဒးတံတားကိုၾကည့္ရင္း စားရတဲ့အေၾကာ္ကလည္းအရသာရိွေတာ့ ခံစားရတဲ့ရသကကို ေလးငါးထပ္ကြမ္းေလာက္ကိုေျမာက္သြားတာ။
ညီညီတို႔ ေထာင့္က်က်ဝိုင္းတစ္ခုမွာယူလိုက္ၾကသည္။ အေၾကာ္မ်ိဳးစံုတစ္ပြဲမွာၿပီးေနာက္ ေရႏြေးၾကမ္းတစ္ခြက္စီထည့္ထားလိုက္သည္။ သုခကေတာ့ ေနရာသစ္ျဖစ္ေန၍ ေခါင္းကိုလည္ေနေအာင္လိုက္ၾကည့္သည္။
ကမ္းနားမွာအေၾကာ္စားရတာရဲ့ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္က ဆူညံတာပါပဲ။ တိတ္ဆိတ္မႈဘက္မွာေတာ့ အားနည္းသည္။ လမ္းကိုခြတည္ထားသည့္ဆိုင္ေတြမို႔ ယာဥ္အသြားအလာေတြနဲ႔ ဆိုင္ဝန္ထမ္းေတြရဲ့ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ေတြကမ်က္စိရႈပ္ေစသည္။
"သုခ ျပည္ကိုမေရာက္ဖူးဘူးလား"
"အင္း ခုမွပထမဆံုးပဲ။ ဟိုတာကဘာတံတား ငါေမ့ေနလို႔"
"နဝေဒးတံတားတဲ့။ ဟိုဘက္ကပန္းေတာင္းၿမိဳ႔ေလ"
ေျပာရင္း တစ္ဖက္ကမ္းကိုလက္ညိုးထိုးျပလိုက္သည္။ တစ္ေတာင္လံုးစိမ္း တစ္ေတာလံုးစိမ္းေနသည့္ ဘက္သို႔ၾကည့္ရင္းသုခက ေၾသာ္ဟုေရရြတ္သည္။
ေနာက္ေန့ေတြေတာ့ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္မ်ားတဲ့ ပန္းေတာင္းနယ္ေျမကိုသြားကိုသြားရမည္ဟုေတြးထားလိုက္သည္။
"သုခ"
"ဟင္"
"ငါတို႔ဒီခရီးေလးကိုအက်ိဳးရိွရိွအသံုးခ်ရေအာင္"
"ဟင္"
သုခက နားမလည္စြာ မ်က္ခံုးပင့္လ်က္ၾကည့္ေလသည္။
"ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီခရီးကေန အမ်ားႀကီးခင္တဲ့ Bff ေတြလုပ္ၾကရေအာင္"
ညီညီ့စိတ္ရင္းအမွန္ကိုေျပာျပလိုက္သည္။ ဟုတ္သည္။ ညီညီ သုခနဲ႔ဆို အေနေပါ့သည္။ အရင္ကလည္းစတာေနာက္တာကို ကိုယ္ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ ခုလိုအိမ္မွာျပန္ေတြ့ရေတာ့ သူနဲ႔တေစစေနာက္လို႔ အေဖာ္ရၿပီလို႔ေတြးမိေပမယ့္ သူကတျပန္ႀကီးအေနစိမ္းေနျပန္ေရာ။ သူ႔ဘက္က တစ္ထစ္ခ်ေပးဖို႔ပဲလိုတာ။
အတန္ၾကာသည္အထိ ညီညီ့ကိုသုခစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္မခတ္ဘဲ ညီညီနဲ႔သေဘာဆႏၵတူတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေလးေတြပါျမင္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္ သုခေျပာလာသည့္စကားသည္ ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္း စားရသည့္အေၾကာ္အရသာထက္ ပိုအရသာရိွခဲ့ေလသည္။
"ေကာင္းၿပီ ငါတို႔ Bff ေတြလုပ္ရေအာင္"
................
ေကာင္းကင္ႀကီးမွာ တိမ္သားေတြအလိပ္လိပ္ အထပ္ထပ္ျဖစ္ေနလ်က္ရိွသည္။ ဝါဂြမ္းလိပ္ေတြစီထားသလို ဧရိယာအက်ယ္ႀကီးျပင္လိုက္ရိွေနတာ တစ္မ်ိဳးလွပေနသည္။ ဒါ့အျပင္ မ်က္လံုးထဲျမင္ေနရသမ်ွ ျမင္ကြင္းတိုင္းကလည္း လက္ရာေျမာက္ရႈေမ်ွာ္ခင္းပန္ခ်ီးကားကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ထိုင္ၾကည့္ေနရသလိုပါပဲ။
သစ္ပင္အစုအစုေလးေတြတန္းေနရင္ ဒါရြာေတြပဲ၊ အေဝးကေန ေရႊေရာင္လက္လက္ေလးျမင္ရရင္ ဒါဘုရားပဲ၊ သစ္ပင္ေတြမရိွတဲ့ၾကားေျမျပင္ေနရာမွာ အဝါေရာင္ေတြက ဒါလယ္ကြင္းေတြပဲ၊ လယ္ကြင္းေတြၾကားက ေသးမ်ွင္မ်ွင္အျဖဴေရာင္ေႁမြလိုပံုနဲ႔က ဒါလမ္းပဲဟူ၍ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကိုအထက္စီးကေန Zoom နဲ႔ခ်ံဳ႔ၾကည့္ေနရသလို။
ဒီေန့က ပဲခူးအေနာက္ျခမ္းနယ္ေျမကိုေရာက္ေနျခင္းရဲ့ ဒုတိယေျမာက္ေန့။ အေျခခ်ရာျပည္ၿမိဳ႔ကို ေနာက္မွလည္ဖို႔အစီအစဥ္ခ်ကာ ေဘးၿမိဳ႔ေတြကိုအရင္အလည္ထြက္လာတာေၾကာင့္ အခု ေရႊေတာင္ၿမိဳ႔ကတန္ခိုးႀကီး လူနတ္ႏွစ္လ္ီတစ္ရစ္စီ ေရႊနတ္ေတာင္ဘုရားသို႔ေရာက္ေနျခင္း။
ၿမိဳ႔ေလးကေသးေသးေလးနဲ႔ သမိုင္းဝင္ေတြကမ်ားလိုက္တာ။ ျမန္မာ့သမိုင္းရဲ့အထင္ကရပုဂၢိုလ္ႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ့ဇာတိၿမိဳ႔။ ဂ်ပန္အိုဆာကာၿမိဳ႔မွာ ဆုရလာတဲ့အစားအစာကလည္း ေရႊေတာင္ကအိုဆာကာျပန္ေခါက္ဆြဲ။ ကမ႓ာမွာတစ္ဆူတည္းသာရိွတဲ့ မ်က္မွန္ပါတဲ့ ေရႊမ်က္မွန္ဘုရားကလည္း ေရႊေတာင္ၿမိဳ႔မွာတည္ထားတာ။
အရင္အေခါက္ေတြတုန္းက အခ်ိန္မရလို႔သာမဝင္ျဖစ္တာ။ ခုေတာ့ ဒီၿမိဳ႔ေလးကိုပိုပိုၿပီးခ်စ္ရသည္။ နက္ျဖန္က် ပန္းေတာင္းဘက္ကိုသြားရၪီးမည္။ ပန္းေတာင္းလည္းတကယ့္သမိုင္းဝင္ၿမိဳ႔ပဲ။
ဘုရားသည္ နတ္ေတာင္ကုန္းျမင့္ေပၚတည္ထားသည္မို႔ ခုနကျမင္ကြင္းေတြအကုန္လံုးကို အတားအဆီးအကြယ္မရိွဘဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။
"လူနတ္ႏွစ္လီတစ္ရစ္စီ"၏ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ လူေတြတစ္ေနကုန္တည္သည့္တိုင္ေအာင္ ဘုရားဉာဏ္ေတာ္သည္ ေနာက္တစ္ေန့အာရုဏ္တြင္ဖူးျမင္ရသည့္ ဉာဏ္ေတာ္ကပိုျမင့္ေနတာေၾကာင့္ လူတစ္ရစ္ နတ္တစ္ရစ္တည္ခဲ့သည့္ဘုရားဟုအမည္တြင္သည္တဲ့။
ဘုရား၏အေရ႔ွဘက္မ်က္ႏွာစာေထာင့္တြင္ သိၾကားနတ္ရုတ္ႏွစ္ခုက ေခါင္းေလာင္းကိုထမ္းထားၾကသည္။ စတီးလ္ေရစက္ႀကီးမ်ားက ကပ္လ်က္ရိွေနၿပီး ဒီဘက္တြင္ေတာ့ လူေတြဓာတ္ပံုရိုက္ေနက် ေနပူခံေႂကျြပားလွလွေလးေတြခင္းထားသည့္ျပင္က်ယ္ရိွသည္။ အဲ့ေဘးမွာေတာ့ နားေနေဆာင္ႀကီးရိွေလသည္။
"ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးမယ္ေလ"
ညီညီတကယ္ေပ်ာ္ရသည္။ မေန့ကအေၾကာ္ဆိုင္ကျပန္ကတည္းက သုခ သူ႔စိတ္ကိုယ္သူဖြင့္ေပးလိုက္ဟန္ရိွသည္။ အရာရာကိုသူ႔ဘက္ကစၿပီးေျပာလာသည္။
"အင္း ရိုက္ေပး"
ရႉခင္းက်ယ္ႀကီးကိုေနာက္ခံထားလို႔ ကင္မရာမန္းတျဖစ္လဲ သုခကစိတ္ရွည္လက္ရွည္ရိုက္ေပးေလသည္။ ပြဲေတာ္ရက္မဟုတ္၍ ဘုရားေပၚလူအေတာ္ႀကဲသည္။ ဘုရားေပၚစတက္လာကာစက ပန္းသည္အေဒၚႀကီးေျပာတာေတာ့ တေပါင္းပြဲေတာ္ရက္ဆို ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေအာင္ကိုစည္သည္ဟုဆိုသည္။ ညီညီတို႔လာခဲ့သည့္လမ္းတစ္ေလ်ွာက္မွာပြဲေစ်းတန္းႀကီးတဲ့။
ဒါ့အျပင္ ရပ္ေဝးကလာၾကတဲ့ ေပါင္းမိုးလွည္းေတြလည္း သူ႔အစုနဲ႔သူ ညအိပ္စတည္းခ်လာၾကတာတဲ့။ ကားအတန္းလိုက္ ေထာ္လာဂ်ီအတန္းလိူက္ ဆိုင္ကယ္အတန္းလိုက္ လွည္းအတန္းလိုက္ေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရႈပ္ရွက္ခတ္ၿပီး လူေတြစည္ကားလိုက္မလဲဟု မ်က္လံုးထဲျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္သည္။
"လာ ႏွစ္ေယာက္ရိုက္ရေအာင္"
ညီညီေျပာေတာ့ သူကအနားေရာက္လာသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဒီေန့ အစိမ္းႏုေရာင္လည္ကတံုးလက္ရွည္ကိုယ္စီနဲ႔ ပုဆိုးသာအေရာင္ကြဲေလသည္။ ဒါကလည္းမထင္ထားဘဲတိုက္ဆိုင္တာပင္။ အနားေရာက္တာနဲ႔ သုခ ပုခံုးကိုကိုင္ၿပီးလူကိုလွည့္လိုက္သည္။ ညီညီကပင္ အနားကိုပိုကပ္လိုက္ကာ ၿပံဳးလ်က္ဓာတ္ပံုတစ္ပံုရိုက္လိုက္သည္။
"ေဟ့ မင္းကဘာလို႔ငါ့ကဲုၾကည့္ေနတာလဲ။ ဖုန္းကိုၾကည့္ေလ။ လာျပန္ရိုက္မယ္"
ဟုတ္တယ္။ ဓာတ္ပံုရိုက္ပါတယ္ဆို လူကိုၾကည့္ေနတာ။ သို႔ေသာ္လည္း ပံုေလးကိုမဖ်က္ပစ္မိခဲ့။
"အင္း"
မလႈပ္မယွက္နဲ႔ ၿပီတီတီပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး ညီညီအသည္းယားသြားသည္။ သူ႔ကိုအတင္းအၾကပ္ဓာတ္ပံုရိုက္ခိုင္းေနသလိုမ်ိဳးနဲ႔။
"ခ်လပ္"
ေနာက္တစ္ပံုက်မွ ေကာင္းေကာင္းေလးထြက္လာေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ ဒင္းကမ်က္ႏွာတည္ႀကီးနဲ႔။ ညီညီတို႔ဆီေရာက္လာၿပီးမွ သုခပံုက ပိုၿပီးသားနားလာသည္။ နဂိုရုပ္ခံက တကယ့္ခန္႔ေခ်ာ။ ေမးရိုးေတြကလည္းေျဖာင့္စင္းၿပီး အေနတည္တာမ်ားတဲ့သူဆိုေတာ့ ေမးရိုးေၾကာေတြတင္းထြက္ေနတာမ်ားသည္။ အရပ္ကလည္းညီညီ့ထက္ရွည္သည္။ အသားလတ္လတ္နဲ႔ ခုလိုပံုစံတက်ျပင္ဆင္လိုက္ေတာ့ သုခသည္တကယ့္လူေခ်ာတစ္ေယာက္။ အၿပံဳးေလးနဲ႔ဆိုပိုေကာင္းမွာ။ အရင္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ကိုၿပံဳးၿပံဳးၿပီးစတာ စတာဆိုတာေလ။ ခုက်ေတာ့လည္း သူမဟုတ္သလို။
"လာ လာ တစ္ေနရာထဲၾကာေနလို႔မရဘူး။ ညက ငါရွာဖတ္လာတာ ဒီဘုရားမွာ ငါးေမြးကန္ရိွတယ္၊ ဝကၤပါရိွတယ္၊ ငါးဆူေတာင္ရိွတယ္၊ မွဲ႔ရွင္ဘုရားရိွတယ္ အကုန္ေရာက္ေအာင္သြားရမွာ။ ေလာေလာဆယ္ ဟိူနားမွာဓာတ္ပံုရိုက္ေပး"
လက္ညိုးကို ေတာင္ကုန္းေအာက္ကအေဆာင္ေလးတစ္ခုဆီထိုးျပလိုက္သည္။ ေရနံေခ်းေတြညိုမည္းေနေအာင္သုတ္ထားသည့္ ေျခတံျမင့္သစ္သားအိမ္ေလးတစ္လံုး။ အိမ္ေလးေရ႔ွတြင္ "ၪီးခ်စ္ ေဒၚဧရွင္ဇရပ္"ဟုေရးထားသည့္အျပင္ ၿခံေထာင့္တြင္ရုပ္ထုတစ္ခုလည္းရိွသည္။
ၿခံေရ႔ွေရာက္သည္ႏွင့္ ထိုရုပ္ထုသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ေၾကးရုပ္တုမွန္းလည္း သုခသိသြားေရာ အံၾသစြာပါးစပ္ပင္ အေဟာင္းသားရိွေနခဲ့ေလသည္။ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ့ေခတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပိေအာင္ဆန္းႏွင့္တပ္သားမ်ား ေခတၲခဏနားခိုခဲ့သည့္ဇရပ္ေလးျဖစ္ကာ အမွတ္တရအထူးေနရာအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကေလသည္။
အေရ႔ွဘက္ဆီလွမ္းၾကည့္ရင္ေတာ့ သမိုင္းဝင္ ျခေသၤ့ရုပ္ထုႀကီးႏွစ္ခုကိုေတြ့ရမည္။ ေနရာေတြအကုန္အစံုစိဖူးၿပီးေနာက္ ညီညီတို႔ေရႊနတ္ေတာင္ဘုရားကထြက္လာေတာ့ ဆယ္နာရီပင္ေက်ာ္ၿပီ။ ဒီေန့တစ္ေန့လံုးေရႊေတာင္ၿမိဳ႔အတြက္ဟုရည္ရြယ္ထားသည္။ အျပန္လမ္းမွာ သခင္မိႈင္းေမြးဖြားရာဝါးလည္ရြာမွာ ဖရဲသီးတစ္လံုးဝယ္လိုက္သည္။
ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲဝင္စားသည္။
ေရႊမ်က္မွန္ဘုရားဝင္ဖူးသည္။
ကမ႓ာလံုးဘုရားႀကီးတည္လက္စရိွေနသည့္ ရဟႏၲာရွစ္ဆယ္ဘုရားကိုလည္းဝင္ဖူးသည္။ အလႉေငြထည့္ခဲ့သည္။
ညီညီတို႔ျပန္ၾကေတာ့ ညေနသံုးနာရီခြဲေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ ညီညီကေတာ့ေမာကိုမေမာ။ ဒီလိုမလည္ရတာဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာၿပီလဲ။ သုခလည္းေမာပံုမေပၚပါ။ သူ႔ဟာသူဆို တစ္သက္ေရာက္ျဖစ္ မွာမဟုတ္တဲ့ ေနရာေဒသအစိမ္းတစ္ခုကို လည္ပတ္ရတာစိတ္ဝင္တစားရိွဟန္ေပၚသည္။
အမွတ္တရအက်ႌေတြဝယ္ေတာ့လည္း ကိုယ္ကသာဖြာေနတာ သူကလက္တြန္႔သည္။ ဟိုဟာမလိုခ်င္ ဒီဟာမဝယ္ခ်င္နဲ႔။ သူ႔အိတ္စိုက္သံုးရမွာမဟုတ္တာေတာင္ မ်က္ႏွာႀကီးကအင္တင္တင္။
ေနာက္တစ္ခူရိွေသးတယ္။ သူ႔ဖုန္း။ အစတုန္းက သူ႔မွာဖုန္းမရိွဘူးလို႔ေျပာဖူး၍ ဘယ္သူ႔ဖုန္းလဲေမးၾကည့္ေတာ့ ၪီးေလးေဇယ်ာ့ဖုန္းတဲ့။ သူ႔အေဖဖုန္းကိုယူလာတာ။ မေန့က ေတြ့ရတာက ဖုန္းေလးက စခရင္ေသးၿပီး မွန္ေတြဆိုတာအစင္းရာေတြနဲ႔။
အေတာ္ၾကာၿပီးေဟာင္းေနတဲ့ဖုန္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ဖုန္းအသစ္တစ္လံုးလည္းဝယ္ေပးရမည္ဟု ေတြးထားသည္။ သိူ႔ေသာ္ အက်ႌေလး သူ႔အတြက္
ထည့္ဝယ္တာေတာင္ ေသမေလာက္ျငင္းေနတာ။ သူငယ္ခ်င္းဝယ္ေပးတာ လက္ခံရတယ္ဆိုလို႔လက္ခံတာ။ ျငင္းတာကအေသျငင္း။ ပစၥည္းကအက်ႌမို႔လို႔သာ။ ဖုန္းလိုေစ်းမ်ားတဲ့ဟာဆို လက္ခံမွာမဟုတ္။
အဲ့ေတာ့ အမွတ္တရတစ္ေန့ေန့ကိုေမးၿပီး အဲ့ေန့အတြက္လက္ေဆာင္ဆိုၿပီးေပးမွရမည္ထင္သည္။ ေမြးေန့ကလည္း အရင္လက ေက်ာ္သြားၿပီတဲ့ေလ။ ဒီဇင္ဘာလထဲ သူ႔အတြက္ထူးထူးျခားျခားေန့ရယ္လို႔မရိွ။ ဇန္နဝါရီထဲေတာ့တစ္ရက္ရိွသည္။ လြတ္လပ္ေရးေန့ေလ။
လြတ္လပ္ေရးေန့အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ဖုန္းဝယ္ေပးတာဆိုရင္လည္း ရယ္စရာႀကီးျဖစ္ၪီးမယ္။
ထို႔ေၾကာင့္အခြင့္ေပၚမလာေသး၍ ခဏေတာ့
ေစာင့္လိုက္ၪီးမည္။ သုခကိုဖုန္းဝယ္ေပးဖို႔ကိစၥ ညီညီ့စိတ္ထဲေတာ့ေတးမွတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
.............
"ဂုဏ္ရည္ရယ္ ရန္ကုန္မွာရုပ္ရွင္မၾကည့္ရတာက်ေနတာပဲ။ ခရီးထြက္ၿပီးရုပ္ရွင္ၾကည့္ရတယ္လို႔ပဲ"
ဟုတ္သည္။ ခုနကမွ ဟိုတယ္ကိုျပန္ေရာက္လာၿပီး ခုျပည္ၿမိဳ႔ထဲျပန္ထြက္လာျပန္သည္။
ေရႊေတာင္ကျပန္လာၿပီး ခဏနား။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ညေနက်ေတာ့ ျပည္ၿမိဳ႔ ညစာသြားရင္းကေန ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပါက္၍ မဂၤလာ ထြန္းသီရီရုပ္ရွင္ရံုမွာဝင္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ သုခနဲ႔အမွတ္တရေတြအမ်ားႀကီးလုပ္ခ်င္တာလည္းပါသည္။
ခုေတာင္တစ္ရက္ကေလးပဲ အတူသြားရေသးတယ္။ အေတာ္ကိုရင္းႏွီးလာၿပီေလ။ တင္တဲ့ကားကလည္း ရန္ကုန္မွာဆိုလူတိုးလို႔ကိုမေပါက္တဲ့ကား။
တီဝဲရဲ့ "လရဲ့ေအာက္ဘက္မိုင္အေဝးမွာ"ဆိုတဲ့ကားေလ။
တိုင္းေက်ာ္ျပည္ေက်ာ္မင္းသမီးရဲ့ကားဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ကရံုတိုင္းမွာဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္လူက အျပည့္။ ျပည္မွာေတာင္ညဘက္မို႔လို႔။ ဒါေတာင္ခံုကလိုခ်င္တဲ့အတန္းကမရဘူးရယ္။
"ေၾသာ္ ဘာကြာလဲသိခ်င္လို႔ေပါ့"
"မဟုတ္တာ....ပိုက္ဆံေတြလာျဖဳန္းေနတာ"
"ေဟ့ ငါကပိုက္ဆံျဖဳန္းတတ္သူမဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
အာ့ဆို ဘာလဲဟူသည့္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ အိပ္ရာေပၚကေနလွမ္းၾကည့္ေနေလသည္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ညီညီကအသံုးအျဖဳန္းႀကီးတဲ့သူမဟုတ္ပါဘူး။ ႏွေျမာကုပ္စီးနည္းတတ္တဲ့သူလည္းမဟုတ္ဘူး။
ညီညီလည္းဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိပါဘူး။
ခုတစ္ေခါက္လိုခ်င္တာေတြမ်ားၿပီး ဝယ္လာတာေတြလည္းမ်ားသည္။ ပိုက္ဆံကေတာ့ ကတ္ထဲအျပည့္။ ညီညီဖြာတယ္ဆိုတာ ညီညီ့ကိုသံုးခြင့္ေပးထားတဲ့လစ္မစ္ေတြကိုတစ္ခါမွ ျပည့္တဲ့အထိမသံုးခဲ့ေတာ့ ခုထိအမ်ားအမ်ားႀကီးကို သံုးလို႔ရေသးလို႔ သံုးတာ။ ျပည္မွာအိမ္ဝယ္ၿပီးတက္ေနပစ္လို႔ေတာင္ရသည္။
အိမ္သာဝယ္လိုက္ရင္ေတာ့ မ်က္စိေရ႔ွကစာအုပ္ႀကီးက တရားေတြေဟာေတာ့မည္ဆိုတာ ေျပး
ၾကည့္စရာမလိုေအာင္ေသခ်ာသည္။ ခုလည္းသူ႔ေမးခြန္းကိုမေျဖႏိုင္။ ကိုယ္ျဖဳန္းမိသြားတာကိုး။ ဘာလိူ႔မ်ားအႀကီးတစ္ေယာက္ကဆူသလိုခံစားေနရတာပါလိမ့္။
"အင္း ၾကည့္ ျပန္မေျဖေတာ့ဘူး။ မနက္ျဖန္အစီအစဥ္ကဘာလဲ"
"ပန္းေတာင္း"
"ေၾသာ္ ဟိုဘက္ကမ္းကိုလား"
"အင္း"
"ေနာက္ေန့မွသြားပါလား။ ငါကမင္းၿမိဳ႔ထဲသြားမယ္ထင္တာ"
"ျပည္ကိုေနာက္ဆံုးမွလည္မယ္ေလ။ အဟား မင္းမသြားႏိုင္လို႔မလား"
ညီညီ သူ႔ကိုျပန္ညစ္ဖို႔အခြင့္ရလာၿပီ။
"မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႔ထဲမွာစတိတ္စင္ေဆာက္ထားတာေတြ့လို႔။ အဲ့တာအဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ေယာက္လာမယ္ထင္တယ္။ သြားၾကည့္ခ်င္မလားလို႔"
ညေနက ၿမိဳ႔ထဲညစာစားသြားရင္းျမင္ခဲ့တာျဖစ္
မည္။ ေနရာအသစ္ဆိုေတာ့ လိုက္ၾကည့္ရင္းျမင္တာျဖစ္မယ္။ ညီညီကေတာ့ဆိုင္လိုက္ေရြးေနရတာနဲ႔ ဘာမွမျမင္။ အသစ္တိုးလာလိုက္တဲ့ဆိုင္ေတြဆိုတာ ေပါေရာ။ ဘာမွကိုမမွတ္မိေတာ့ဘူး။
"ဟုတ္လား ဘယ္သူတဲ့လဲအဆိုေတာ္က"
"မသိဘူးေလ တို႔အဲ့နားမွာရပ္တာမွမဟုတ္တာ။ ေမးလည္းမၾကည့္မိဘူး"
"သြားေတာ့ၾကည့္ခ်င္သား"
"သြားေလ"
ခရီးႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္သြားေတာ့ ေမာတာပဲရိွတာေပါ့။ ဟုတ္တယ္။ ရက္ျခားသြားရမယ္။ မနက္ျဖန္ကို ၿမိဳ႔ထဲသြားၾကည့္မယ္။ အဲ့အစီအစဥ္ေကာင္းတယ္။
ဟင္ ေနၪီး သူတို႔ကတစ္ေနကုန္ဆိုမွာလည္းမဟုတ္ဘူး။ မနက္ပိုင္းတင္ပဲဆို ေန့ခင္းကအားေနမွာ။ အခ်ိန္ေတြပုတ္တယ္ရယ္။ ပန္းေတာင္းကိုပဲသြားလိုက္ရမလား။ ခက္ၿပီ။ ညီညီမေရြးတတ္ေတာ့။
"သက္မင္းခန္႔ထင္ နဲ႔ ALFA တဲ့"
"ဟင္"
"ဒီမွာေလ ငါရွာၾကည့္လိုက္တာ LoverA ဆိုတဲ့ ဆိုင္ရဲ့ေလးႏွစ္ျပည့္ Anni တဲ့။ လာမယ့္အဆိုေတာ္ေတြက သက္မင္းခန္႔ထင္နဲ႔ ALFA တဲ့"
ညီညီ ကုတင္ေပၚအျမန္ေျပးသြားလိုက္ၿပီး ဖုန္းကိုယူၾကည့္လိုက္သည္။ ဝါး တကယ္ႀကီး အစ္ကိုပါတာပဲ။
"ေဟး"
ညီညီထကိုခုန္ပစ္လိုက္တာ။ ေပ်ာ္လြန္းလို႔။ ဒီေလာက္တိုက္ဆိုင္ရလားေနာ္။ ဒီေနာက္ပိုင္း အစ္ကိုနဲ႔အေခၚအေျပာႀကဲသြားသည္ေလ။ ကိစၥတစ္ခုခုရိွခဲ့သလိုလိုနဲ႔ တကယ္တမ္းက်ရိွမေနျပန္။ ည္ီညီ့ဘက္ကတစ္ဘက္သက္တည္းစိတ္ခုေနတာ။ ကိုယ့္ကိုလိမ္တာဆိုၿပီး တစ္ဖက္သတ္စိတ္မေကာင္းေနတာ။ အစ္ကိုကေတာ့ သိေတာင္သိမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ၿမိဳ႔ထဲအစ္ကို႔ကိုသြားအားေပးမယ့္အစီအစဥ္ဘက္ အေလးသာရၿပီေပါ့။
"ပံုကခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားတာေနာ္"
"အဟင္း ေပ်ာ္တာေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာအႀကိဳက္ဆံုးအဆိုေတာ္ပဲ"
ညီညီခပ္ႂကြားႂကြားေလးေျပာလိုက္သည္။
"အဲ့ေလာက္ေတာင္ႀကိဳက္တာလား"
"အင္း"
"ဂုဏ္ရည္လည္း သီခ်င္းဆိုေကာင္းတာပဲ။ အဆိုေတာ္လုပ္ေပါ့"
"ဟင္ ငါဆိုတာၾကားဖူးလို႔လား။ စံုညီေန့ကမင္းကိုလာအားေပးေစခ်င္တာ မင္းကမွမလာဘဲ"
"မလာဘူးလို႔ဘယ္သူေျပာလဲ"
"မင္းပဲေျပာတာေလ"
"ငါလာပါတယ္"
မဟုတ္တာေတြေျပာေတာ့မယ္ဆိုသည့္အၾကည့္
ႏွင့္ၾကည့္ေနရင္း သုခကအတည္ေပါက္ႀကီးေျပာေနေတာ့ ညီညီဇေဝဇဝါျဖစ္သြားသည္။ တကယ္လာခဲ့တာလား။ အဲ့ေန့က တကယ္သုခကိုေမ်ွာ္ေနခဲ့တာ။ သူ႔ေၾကာင့္နဲ႔ အစ္ကို႔အိမ္မွာ တစ္ညေတာင္ထပ္မအိပ္ဘဲ အိမ္တန္းျပန္လာခဲ့ရတာ။
သူ႔ကိုႂကြားခ်င္လို႔ သူခ်ီးက်ူးတာၾကားခ်င္လို႔။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အခန္းထဲထိေခၚၿပီး မေက်မနပ္ေျပာပစ္လိုက္သည့္ျမင္ကြင္းကိုျပန္စဥ္းစားမိသည္။
"မင္းတစ္ေနကုန္ဘယ္ေတြသြားေနလို႔ ခုမွေပၚလာရတာလဲ"
"ငါမအားလို႔ပါ"
"ငါကမင္းကိုလာၾကည့္ေစခ်င္တာကို"
အဲ့တုန္းကေတာ့ မအားလို႔မလာရဘူးဆို။ ခုမွလာလိမ္မေနနဲ႔။
"မင္း ဟိုကိစၥေၾကာင့္မလာဘူးထင္....."
"လာတယ္.... ငါလာခဲ့တယ္။ မင္းစင္ေပၚမတက္ခင္ကေန စင္ေပၚကဆင္းလာၿပီးတဲ့အထိ ငါအကုန္ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ ဂုဏ္ရည္ မင္းအရမ္းေတာ္ပါတယ္"
အခ်ိန္ေတြခဏရပ္သြားသလို ညီညီခဏတာေလာကၿပီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္သြားသည္။
ဘယ္လိုခံစားမွဴမ်ိဳးလဲဆိုတာ ညီညီမသိ။ သာမန္ေပ်ာ္တဲ့ခံစားမႈမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းၿပီးေပ်ာ္ေနတာ။ ရင္ထဲမွလိႈက္လိႈက္ၿပီးအံကိုပါႀကိတ္ထားမိလိုက္သည္။ ဘာစကားမွထြက္မလာမိေတာ့ဘဲ သုခကိုစိုက္သာၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။
"ေဟး တစ္ခုခုျပန္ေျပာၪီးေလ"
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနရင္း သုခက ညိညီ့ပုခံုးကိုလွမ္းကိုင္လႈပ္ကာ သတိေပးသည္။
"ငါေပ်ာ္လို႔ပါ။ မင္းခ်ီးက်ူးေတာ့ ငါတကယ္ေပ်ာ္မိသြားတာ"
သုခသည္ တစ္ခ်က္ၿပံဳးေလသည္။
ျပည့္ျပည့္ဝဝၿပံဳးသည့္အခါ ေခ်ာလိုက္တာဆိုၿပီးေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ သုခသည္ ညီညီ့အနားမွာမရိွခဲ့ မေတြ့ခဲ့ဖူးတဲ့ စိတ္ဓာတ္အမူအရာတစ္မ်ိဳးနဲ႔လူလည္းျဖစ္သြားရေတာ့သည္။
မင္းကငါ့အတြက္ ဘုရားေပးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္ပါပဲ သုခ။
........
#Thurein
April 20 2022 9:14 PM
ေရႊနတ္ေတာင္ဘုရား
တေပါင္းလဆိုရင္ ေပါင္းမိုးလွည္းေတြနဲ႔ လာၾကၿပီ။ ရပ္ေဝးေတြက် လွည္းနဲ႔အကုန္တင္လာၿပီး ပြဲေတာ္ေျမမွာညအိပ္စတည္းခ်ေနၾကတာ
သူ႔အစုနဲ႔သူ
ေရႊမ်က္မွန္ဘုရား

တည္လက္စ ရဟႏၲာ ၈၀ က ကမ႓ာလံုးဘုရား
ဒါကေတာ့ စာေရးသူကြၽန္ေတာ္ေပါ့😆 ကြၽန္ေတာ့္ကိုမၾကည့္ပါနဲ႔ 😆 ဂုဏ္ရည္ညီညီဓာတ္ပံုရိုက္တဲ့ေနရာကိုျပခ်င္တာ
ဟိုးေအာက္မွာျမင္လား Views တအားလွ

ျခေသၤ့ကႏွစ္ေကာင္ပါ😁 ပံုရွာမေတြ့လို႔ ေတြ့တဲ့ပံုထည့္လိုက္တာ
အႀကီးႀကီးေတျြခေသၤ့ရုပ္တုေတြက
ေရႊေတာင္ေျမကိုအလည္လာခဲ့ပါ ႀကိဳဆိုေနလ်က္ပါ