"Doydun mu güzelim?"
"Evet baba."dedik bıkkınlıkla.
Kaç kere sormuştu şu soruyu.
"Şimdi ne yapalım?"
"Bilmem."dedim omuz silkerken.
"Sahile gidelim mi?"
"Olur"dedim heyecanlanla.
Denizi görmeme pek izin vermemişlerdi eski ailem. Yani bir kere belki. O da küçüktüm pek hatırlamıyorum. Denize uzak bir yerde oturuyorduk zaten. Ve ben denizi çok merak ediyordum.
"Hadi bakalım."dedi ve ayağa kalktı.
Arabaya binerken babam kapımı açtı."Teşekkür ederim."
"Rica ederim prensesim."dedi ve göz kırparak kapıyı kapattı. Kıkırdadım.
Ben de oyunu devam ettirmek istedim.
"Prensim beni nereye kaçırıyorsunuz böyle."dedim yapmacık bir üzüntü ile.
"Ah prensesim ah. Denize kaçırıyorum sizi."
"Hayır olmaz. Babamın haberi yok prensim. Gelemem."
Sonra kahkaha attı. Bende ona eşlik ettim.
ᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈᚐᚈ
Nerdeyse saat gece yarısını geçmişti. Biz biraz yürümüş biraz oturmuştuk.
Karşımdaki parka baktım. Ne de güzeldi.
Hiç oynanmamıştım. Çok istemiştim her seferinde dayak yemiştim. İzin vermemişlerdi.
"Hadi bin salıncağa."
"Ben mi?"
"Evet güzelim sen."
Koşarak salıncağa bindim.
Babam arkamdan itti. İlk başta yavaş olsa da sonra hızlandı. Ellerimi iki yanıma açtım. Önce düşecek gibi hissetsemde vazgeçmedim. Tutunmadım zincilere.
Salıncağa, kaydırağı ve tahterevaliye binmiştim. Babam da bana eşlik etmişti. Çok eğlenceliydi.
"Teşekkür ederim."
"Ne teşekkürü Melek. Ben senin babanım. Yapmam gerek şeyi yaptım."
"Bir babanın yapması gereken şey değil mi bu?"
"Evet güzelim."
"Neden Ahmet yapmadı bana. Ona zarar vermemiştim. Hatta ona yardımcı bile oldum. Çalıştım. Evin işlerinde yardımcı oldum. Her isteğini yaptım. Sadece oğlunu memnun edemedim ben..."
Elini direksiyona vurdu. Olduğum yerde sıçradım."Özür dilerim, özür dilerim. Korkuttum seni."
"Önemli değil."dedim fısıltıyla.
Eve girdik. Ayakkabılarımı çıkarıp kenara koydum. Salonun ışığı daha açıktı. Oraya doğru ilerledim.
"Hoş geldiniz."dedi annem.
"Hoş bulduk."dedi babam.
"Saat kaç haberin var mı Tarık. Götürdün yavrumu. Özledim ben kızımı."
"Hah o benim de kızım Almina."
İkisinin kavga edeceğini anlayan Asaf abi araya girdi. Beni kıskanmaşlardı!
"Saçmalamayın. Siz yaptınız o çocuğu ya hani. İkinizin de çocuğu oluyor falan."
"Eşek sıpası."diye ağzının içinde bir şeyler geveledi homurdanarak babam.
Asaf abi de güldü. Resmen kendine de laf etmişti. Farkında olmadan kendine de laf etmişti.
"Hadi yatalım."
Bir bakınca Doranın olmadığını fark ettim.
Boğazımı temizledim dikkat çekmek için.
"Dora nereye gidecek."
"Eski evine."
"Göndermeyin Dorayı o eve. Beni yaktılar onu yakmasınlar."
"Melek, onlar onun gerçek ailesi.
"Olsun. Lütfen göndermeyin."
"Yalancı. Herkesin gözünü kör ettin. Senden nefret ediyorum. Sen benim bu halde olmamın en büyük suçlularından birisin. Gerçi senin bu halde olmanın en büyük sebebi de benim."
Ayağa kalktım.
"Ne varmış benim halimde."
"Bakmıyor musun hiç aynaya? Şu yüzüne bak. Dudağın patlak. Kaşın patlak. Bacakların mor. Baksana boynuna. Rezillik. Kim görse senden iğrenir."
"Sen kendine bak. Bir insanın ölmesini isteyip, onun yerine geçmeye çalışan aciz bir insansın." Dedim parmağımı göğsüne vururken.
Böyle bir şey yapmazdım. Kalbini kırmak istemezdim. Fakat artık yeterdi. İstediğini çok vermiştim.
Evet, bana söylediği ağırdı ama sürekli kırılıp yıkılmaktan sıkılmıştım.
Dora ya baktım. Gözleri dolmuştu. Gözleri intikam ateşi ile dolmuştu.
"Sen bana bunları söylediğin için pişman olacaksın. Seni pişman edeceğim."
"Et!" Diye bağırdım.
Hepimize baktı. Hepimizde gözünü gezdirdi.
Sonra gözleri anneme ve babama takılı kaldı. Sonra Bora da.
Arkasını döndü ve salondan çıktı.
"Çok mu kırdım onu?"
Kimse bir şey demedi. Kırdım.
Salondan çıktım.
Üstümü değiştirip yatağıma girdim. Kimseye söylemesemde tek başıma yatmak benim için çok korkunçtu. Özellikle son yaşadığım olaydan sonra daha daha bi zor olmuştu.
Aydın denen adam rüyalarıma kabus gibi giriyordu. Her seferinde o günleri görüyordum rüyada. Atlatamadım. Çok zordu.
Sürekli ellerini vücudumda hissediyordum, geçmiyordu. O pis dudakları boynumda. Elleri bacaklarımda. Hızlıca yataktan kalktım. Nefes nefese kalmıştım. Farkında değildim.
Odadan çıktım. Kimin odasına gidebilirdim. Alp abi olmazdı. Aşırı utanıyordum zaten ondan. Babamlar!
Odalarına doğru ilerledim. Kapıyı vuracakken babaların konuşmalarını dinledim.
"Dorayı o eve göndermeyeceksin değil mi Tarık?"
"Hayır. İlk önce tedavi olacak. Tedavisi ile ilgileneceğim. Ondan sonra Yurt dışına okumaya gidecek. Tedavi olması gerek. Onu o eve asla göndermem. Kendi gitmek isterse gider güzelim."
Derin bir nefes verdim."Kapı dinlemek ayıp bir şeydir kızım."dedi babam.
Yanaklarım yandı. Baya baya yandı.
Kapıya bakarken babamın benim burada olduğumu nasıl anladığını düşündüm."Melek gir hadi."dedi annem.
İçeri girdim yavaşça. İkiside yatakta yatıyordu.
"Sizinle yatabilir miyim?"
"Gel güzelim gel."dedi babam.
Yanlarına girdim."Bıktınız değil mi?"
"Neyden güzelim." dedi babam.
"Benden, yaşadığım şeylerden."
"Ne bıkması Melek. Senden nasıl bıkalım güzelim. Daha yeni girdin ailemize. Daha çok zamanımız var."
"Var değil mi baba? Çok zamanımız var."
"Var güzelim var."
Babamın göğsüne uzandım.
"Karnımı ovar mısın baba."
"Ovarım bebeğim."
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Çok geç geldi bölüm. Kusura bakmayın fakat o kadar doluyumki kendime bile vakit ayıramıyorum.
Bayram ne gibi planlarınız var bakalımmmm.
Bu arada kitap aşırı güzel ilerliyor çok teşekkür ederim. Sizi seviyorum 🖤
Oyları unutmayın lütfen. Bölümde beğendiğiniz yer varsa, beğenmediğiniz yer varsa belirti ki ona göre yazayım.
Görüşmek üzere 💞👋🏻