━━━━━━━━━━━━━━━━
CHAPTER TWO
and her radiance
━━━━━━━━━━━━━━━━
"You're not qualified enough for the position lent. I'm sorry, Miss, but you lack the criteria needed." Bungad na tawag sa'kin ng secretary ng publishing company na papasukan ko sana.
This is like the seventh company I reviewed as well that has good statistics in wages and probabilities in efficient work, pero lahat sila ay agarang nag-deny all for the same reason na I'm not qualified enough as an editor or contract manager despite of my clean resume and background.
Aalma pa nga sana ako pero agaran niya ring pinatay ang tawag na siya namang ikinainit lalo ng ulo ko.
Nasa kalagitnaan kasi ako ng pagv-visualize ng book cover sana ng librong sinulat ko na hindi ko naman pinublish, pero dahil sa tawag niyang halos hindi pang-professional ay naputol ang ayos ng art ko, dagdag mo pa na wala man lang siyang kahit na anong "hi" or kahit isang bati man lang bago tumawag.
"Kainis." Bulyaw ko sa sarili bago na lang napaupo sa swivel chair ko.
It's been almost a week ever since I left Tiya's karinderya at hindi na ko nakabisita pa roon kasi naabala ako sa paghahanap ng trabaho pero kahit sa paghahanap ng trabaho ay na-stress din ako.
Seven companies are no joke. I had to prepare my documents and resume one by one to pass onto them pero lahat 'yun ay denied matapos lang ng ilang araw. Doon pa nga 'ata mauubos ang sweldong binigay sa'kin ni Tiya.
Napahilamos ako ng mukha bago hinarap ulit ang laptop ko at binuksan ang google. Wala akong wifi and I'm just using the pocket wifi na binili ko noon para magamit ko kapag brownout. Sobrang luma na rin niya pero maayos pa rin naman.
I started searching for other publishing companies na hiring this year and even though lahat sila ay may mababang criteria at pasok naman ako kung ako lang pagbabasehan ay nakapagtatakang hindi raw ako qualified
'Yun lang rason nilang lahat tapos sent via email at call pa siya, not personally even though I passed my resume in person sa mismong kompanya nila. It's annoying enough.
"Fuck." Mahina kong bulong ng wala akong makita na magandang kompanya atsaka pinusod ang buhok ko kasi halos mamaluktot na ako sa inis.
Dalawang kompanya na lang hinihintay ko at 'yun na lang din ang huling pag-asa ko dahil kapag hindi ako nakapasok doon ay baka mas lalo lang akong mabaliw kasi wala na kong pera.
I can go freelance pero limitado lang kikitain ko roon at mahirap din maghanap ng kliyente minsan.
Pwede rin ako magsimula ng bagong business but it might take me tens and tons to finish it, dagdag pa ang pera ko ngayon na halos hindi na 'ata kakasya ng isang buwan sa'kin pa lang.
Wala na talaga akong pag-asa.
Ting!
Napakunot ako ng noo ng dumapo ang mata ko sa notification na lumabas sa gilid ng laptop ko. Daglian ko rin itong binuksan at nagsalubong ang kilay ko ng makakita ako ng email from the second to the last publishing company that I applied for.
At nang mabasa ko pa ang laman ng email ay halos maiyak na ko ng makita na hindi ako tanggap pero agad kong tinibayan ang loob ko atsaka tumayo para maligo.
I can't lose hope now. I'm a Madrigal and a Madrigal never loses hope.
Hindi pwedeng hindi rin ako matanggap sa huling kompanya na inapplyan ko kaya ako na lang mismo pupunta roon to check.
If I have to go there daily to make sure then I will. I just have to look presentable and majestic.
I quickly took a bath, put on a sleeved coat and a formal skirt at sinuot ko na rin 'yung cigarette heels na pagmamay-ari ko pa when I was a chief of my own publishing company.
Mabilis din akong nag-apply ng makeup na pang-sopistikada bago kinuha ang Prada bag ko na bigay pa ni Papa makailang taon na ang nakakaraan. Mapagtatiyagaan pa naman sila kahit luma na at mukhang bago pa naman kaya ayos lang.
Mabilis ko ring pinusod ang mahaba at kulot kong buhok bago ko ito inipit nang mahigpit. Pagkatapos no'n ay tinignan ko ang sarili ko sa salamin at hindi ko maiwasang hindi mapangiwi ng makita ko kung gaano ako kapangit tignan sa ganitong ayos pero bahala na kasi ang mahalaga ay makakuha ako ng trabaho.
"Kaya natin 'to. Laking Madrigal ako. Malalakas ang mga Madrigal kaya ikaw din dapat, Aster Ray Madrigal." Mahina kong bulong sa sarili habang nakatingin pa rin sa salamin at dahil din sa self-support kong 'yun kaya medyo guminhawa ang pakiramdam ko.
With that, I turned off my main switch before leaving the apartment. Napatingin pa sa'kin ang iilan kong kasama sa apartment 'nung lumabas ako.
I received compliments, but I denied them. I'm not that used to those now.
It may not be that obvious but I'm not that fine with compliments. If I get them, I feel like they're sugarcoated kaya mabilis ko na lang silang winawala lagi.
I remained humble when it comes to compliments but if it's about work, hindi ako magpapaka-humble at doon din 'ata galing 'yung isipin nilang maldita or bossy ako.
I sighed at the thought atsaka pumara ng taxi. Wala akong oras para sa ganyan kasi ang nasa utak ko lang talaga ngayon ay makuha 'yung trabaho pero tadhana na rin 'ata ang may ayaw sa'kin kasi the moment I arrived in the company, I was greeted by the same news that I'm not qualified enough in the position as well.
Doon ay bumagsak na talaga ang balikat ko pero tinanggap ko na lang ang desisyon nila at nagpasyang pumunta na lang sa 7/11 para kumain muna because maybe the stress made me forget to even take a meal.
'Yun nga lang at malas talaga ako kasi isang hakbang ko pa lang papalabas ng kompanya ay napigtas 'yung sapatos na suot-suot ko at ng akmang kukunin ko naman 'yun para sana tignan kung anong mali ay natanggal din ang handle ng bag na hawak ko.
Halos gusto ko ring kainin na lang ako ng lupa noong kumalat lahat ng gamit ko sa sahig.
PUTANGINA.
Napapikit ako nang mariin dahil sa sabay-sabay na kamalasang nangyayari sa'kin ngayong araw. H
Hindi ko rin maiwasang maisip na baka karma ko 'to dahil maldita raw ako pero mabilis ko 'yun inalis sa isip ko at pinulot na lang lahat ng nahulog kong gamit kasama na rin ang sapatos kong nasira pala talaga.
I wanna shout so bad yet, I remained composed and just groaned in irritation silently.
I have no time for dramas and I'll make no time for one. Even though I was quickly denied in almost all of the publishing companies I applied for ay hindi ako susuko. I will just eat and pass another or find for another job na hindi related on editing and contract managing.
And so, I walked towards 7/11 with my bare foot, all without minding the stares I gathered for walking without wearing anything to cover my feet, my arms are also tautly clasping my bag in my chest, and I'm sure as hell that I look like a whole down wrecked of shit na parang may sampung anak ngayon.
I probably looked so fucking ugly right now pero hindi ko na lang 'yun pinansin at pumasok na lang sa 7/11 kasi gutom na gutom na talaga ako.
Pinili ko na lang din ang pinakaunang ramen cup na nakita ko atsaka nagbayad para sa mainit na tubig kasi nagsisimula na rin akong mahilo sa init.
"God." I whispered when I finally took a seat on the back part of the whole store. I also sighed heavily whilst relaxing my back on the headboard of the seat.
Nanatili ako sa ganoong posisyon at kung hindi dahil sa bell ng store 'nung may pumasok ay baka nakatulog pa nga ako dahil sa pagod.
"Ate Aster?"
I blinked as I straighten my back when I heard my name at halos mapugto ang hiningi ko when I saw the same person whom I suspected last time na nangkuntsaba kay Tiya, Caliem Vuerrero.
Above it all, what is he doing here?
"What?" Mataray kong tanong bago umayos ng upo. Mahina ko ring hinipan ang buhok kong tumabing pa sa mukha ko bago siya tinignan ulit at tinaasan ng kilay.
I gave him a look asking what does he wants because on quite the contrary, we already settled everything on the karinderya last time. And I have no business with him, too.
"W-wala. It's just nice seeing you here, Ate." Mahina niyang saad atsaka naupo na lang kasama ng mga kasama niya sa bakanteng table katabi ng sa'kin.
Hindi ko naman siya pinansin at binuksan na lang ang ramen kong naluto na rin dahil sa ilang minuto kong pagpapahinga.
Hindi naman ako nag-atubili na kumain agad pero kung hindi ba naman ako isa't-kalahating tanga ay hindi ko rin inabala ang sarili ko na sobrang init pala ng noodles.
"Shit. Putangina. Gago. Ang sakit. Tanga kasi, letse." Mahina kong bulong habang kinakagat-kagat ang dila ko.
"Pangit talaga sa babae 'pag nagmumura. Kaibigan mo ba 'yang kulot na morena, 'tol?" Rinig kong ani ng kasama ni Caliem at tumawa pa siya kasama ng ibang kaibigan niya kaya't hindi ko naiwasang hindi mapatingin kay Caliem na agarang humingi ng pasensya sa'kin.
In normal circumstances, I will get shy because of what he said but now that my day is already ruined at dadagdag pa talaga siya, I just cinched my eyebrows as I raised my finger to point at them one by one, "Putangina mo. Putangina mo. At putangina mo rin. Pangit sa babae ang pagmumura? 'Edi putangina mo."
"What the fuck?" He gaped at me. Inirapan ko naman siya dahil sa reaksyon niya.
"Pangit talaga sa lalaki ang pagmumura." Gatungal ko, "Letse. Sira na nga araw ko dahil hindi ako natanggap sa trabaho tapos dadagdag ka pa."
Akmang tatayo pa sana siya at pupunta sa table ko pero mabilis siyang pinigilan ni Caliem. Aba, kung pupunta siya rito para makipagsuntukan ay hindi ko siya uurungan.
"Pasalamat ka talaga kasi babae ka." Maangas niyang sagot habang pinapaigting ang panga niya. Akala niya ba matatakot ako sa ganyan? Gago pala siya 'e.
"Bakit ako magpapasalamat?" Mataray ko ulit na saad at doon ay tuluyan na siyang tumayo bago lumapit sa lamesa ko.
Malakas niya pang dinagan ang kamao niya sa lamesa kung saan ako nakaupo na siya namang ikinatapon ng ramen ko sa damit ko pa mismo.
I hissed at the burn it did to my clothes bago hinarap ang lalaking maangas akong tinitignan na parang sinisindak ako sa tingin niya lang.
Napaikot naman ako ng mata at malakas siyang sinuntok sa mukha. Bahagya pa akong nagulat kasabay ng barkada niya at ng iilang customef kasi natumba siya sa direksyon ni Caliem dahil lang do'n.
"M-Ma'am...!"
"Ate Aster!"
Sabay na tawag ni Caliem at ng cashier ng makabawi sila sa gulat. Napaikot naman ulit ako ng mata dahil do'n kasi parang ako pa 'yung may kasalanan sa pambubulabog ng barkada niya.
Well, I know that it's partly my fault for letting my frustration take over and I acknowledged that, I will also apologize to him if needed pero nauna naman talagang makialam ang barkada ni Caliem kahit hindi ko naman siya kilala.
"I'll pay for the damages." Sabi ko sa cashier bago tumingin kina Caliem nang matalim, "Sa susunod, kung mang-iistorbo kayo, siguraduhin niyo lang na mabait 'yung iistorbohin niyo, ah? And you, Caliem, you should pick the ones you're going to befriend with. 'Yung may respeto at marunong lumugar ng bibig. Tu entiendes?"
I piled my hair as I said those bago hinablot ang bag ko sa upuan at kumuha ng iilang libo para ibayad sa kung ano mang damage ang nagawa ko, "There." I added, stared at them one by one bago humakbang paalis ngunit iilang hakbang pa lang ang nagagawa ko papuntang exit ay may mabilisan namang humablot sa pulso ko at sapilitan pa akong pinaharap sakanya.
"Puta, if you have any prob-."
"Hello, Miss. I need you to explain what happened just now and what commotion did you and my brother just cause."
My breathing hitched when that person spoke. It wasn't anyone I just had a beer with but I know that it's someone I know. I felt how my face lose all of it's color when I heard that plangent voice spoke to cut me off.
My eyes and whole frame also froze at the side, and I still haven't seen his face completely but the firm grip he's doing on my wrist, that calloused palms holding me softly, and that voice. That fucking voice.
That voice.
Hindi ako pwedeng magkamali. Kahit hindi pa ako tuluyang lumilingon ay kilalang-kilala ko ang boses na 'yun at hindi pwedeng nagkamali lang din ang memorya ko.
Hindi rin pwedeng nandito siya at mas lalong hindi rin ako papayag na makita pagmumukha niya. Nangako pa ako sa sarili ko na hindi ako papayag na magkrus ang landas namin ng gagong hambog na 'yun.
"I should ask you again, Miss. What happened here? I'll compensate for the damages done." He said once again, his tone remained stoic.
And there, I felt like my heart burn in rage especially when he mentioned something about compensation. Marunong pala siya niyan? I was misinformed.
As I sighed the pang of anger heavily, I shifted my head and body towards where he's standing tall. I also hauled my wrist away from him and stared at how he slightly gaped when he saw who I am.
And yes, that's right. Dapat lang na magulat siya dahil nakita niya ako after those years of disappearance.
Gazer Hue Vuerrero.
We meet again.
Putangina nga naman.
"Astra..." He whispered, he was momentarily stunned when he saw me but it immediately altered into coldness after seconds.
I didn't pay any attention to that because I was too busy ascertaining myself if this is reality. But then again, I paid it no heed. Mukhang hindi naman siya nagulat.
Instead, I stared at how the dim pigment of his eyes matched the hue of his side-slicked hair, I stared at his aristocrat nose, I stared at his cerise lips, I stared at his overall frame - all without faltering in my place.
Nakasuot din siya ng pormal na polo at kung huhulaan ko ay galing pa siya sa trabaho but I didn't mind those at all.
I just peered at him and made sure that he'll recognize the glint of lividity I have beneath my eyes. I made sure that he could sense my intent to murder him and I also made sure that he can feel just how much rage I feel for him and his family. Binuhos ko na rin frustration ko sa tingin na 'yun.
I want to punch him like what I did to Caliem's friend ngunit kahit 'yun ay parang hindi ko magawa. Natuod din ako sa kinatatayuan ko dahil sa gulat at panggagago ng tadhana pero daglian ko 'yun winakli lahat bago binuksan ang bibig ko para magsalita.
"Your brother's friends started it first. Might as well ask them instead of asking me because I already settled my deal with them. Now, if you may excuse m-."
"Ate Aster wants to work on your company, Kuya. And that's why she came here to meet me and blast this ruckus. She wants to get a position on that publishing company you own."
My mouth slacked when Caliem said those to cut me off, he stated those all whilst without minding the people around us who's just staring at us like we're filming some kind of telenovela. On top of that, what the fuck is he saying?!
I blinked, "What do you think are y-?"
"Oo, tama. Nang-away siya kasi gusto niyang mag-trabaho sa kompanya mo, Kuya Gaze." Gatong naman ng isa pa niyang barkada at halos lumabas na ang mata ko mula sa eyesocket ko dahil sa pinagsasabi nila. Just what the fuck do they think are they saying?! When did that happen?!
"What a desperate move coming from you. I'm disappointed." Gazer looked at me coldly.
"You fought my brother here just to work in my company? You could've said so. The editor position is still free. I could've given it to you so you can start working by next week. I'll forgive you if you'll do an efficient work." His stares remained cold at para akong pinagbagsakan ng langit at lupa 'nung may kinuha siya sa wallet niya at ibinigay sa'kin.
It was his business card na siya ring nilagay niya mismo sa kamay kong nanginginig.
I blinked simultaneously when Gazer turned his back on me. I felt my knuckles suppressed itself whilst I quivered from the unknown emotion who's starting to bloom inside my heart.
It was a powerful emotion and I think it's rage for Caliem and his group, mas malala nga lang sa Kuya niyang nagsabi na desperada ako for something that I don't even want to do.
And just what exactly... what exactly just happened?