" မမၿမိဳင္ ။ မမၿမိဳင္ အိပ္ေနၿပီလား ။ "
အေအးဓာတ္ေလးခံစားရတဲ့ ညခ်မ္းေလးတစ္ညမွာ ေကာင္းကင္ေပၚက ျပည့္ၿဖိဳးေနတဲ့ လျပည့္ဝန္းဝန္းႀကီးရဲ႕ အေဖာ္မြန္ ၾကယ္လက္လက္ကေလးေတြက သီရိၿမိဳင္စံအိမ္ႀကီးရဲ႕ ဂႏၲဝင္ဆန္တဲ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ တစ္ခုအသြင္ ။
အိပ္ခန္းတြင္းရိွ မွန္တင္ခံုအေရွ႕က ထိုင္ခံုမွာထိုင္လို႔ ဆံပင္ၿဖီးေနတဲ့ မမၿမိဳင္ကို ညိဳေလးသည္ နံရံအေပါက္ေလးေတြကတစ္ဆင့္ လွမ္းေခၚေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ ။ တစ္ရက္ျခားတစ္ခါေခၚၿပီး ' မမၿမိဳင္ အိပ္ေနၿပီလား ' ဆိုၿပီး လွမ္းလွမ္းေမးတတ္ေပသည္ ။
တစ္ေန႔ကဆို မမၿမိဳင္ တကယ္ႀကီးကို အိပ္ေမာက်ေနသည္ေပါ့ ။ အလိုက္မသိသလို ျဖစ္သြားတဲ့ ညိဳေလးမွာ မမၿမိဳင္ရဲ႕ အဆူခံေလးေတြကိုေတာင္ ထိသြားေသးသည္ ။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့လည္း မမၿမိဳင္ဟာ သူမဟုတ္သလိုပံုစံနဲ႔ ။ ညိဳေလးမွာေတာ့ မ်က္နွာခ်င္းေတာင္ မဆိုင္ရဲ ။ ခိုးၾကည့္ေနခဲ့ရသည္ေပါ့ ။
" မမၿမိဳင္ ။ "
ဆံပင္ၿဖီးေနတဲ့ မမၿမိဳင္ စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ ဘီးကိုခံုေပၚမွာ ခ်လိုက္ၿပီး နံရံအေပၚက္ေလးရိွရာဆီသို႔သြားကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ေပေတာ့သည္ ။
"ဘာလဲ ။ ဘာလဲ ။ ရႈပ္ရွပ္ယွက္ယွက္နဲ႔ ။ လူမွာ ေကာင္းေကာင္းေနရတယ္လို႔ကို မရိွဘူး ။ "
" ကြၽန္မ ခ်မ္းလို႔ ။ "
" အို ။ ခ်မ္းတာပဲ ဆြယ္တာဝတ္ေပါ့ ။ "
" ကြၽန္မမွာမရိွဘူး မမၿမိဳင္ ။ "
" ညည္းဆိုသည္မွာလည္း အလုပ္ေပးဖို႔ပဲ သိတယ္ ။ တကယ္ပါပဲေနာ္ ။ "
ဟု ေျပာကာ ထထြက္သြားေလသည္ ။ က်န္ခဲ့တဲ့ ညိဳေလးမွာေတာ့ တစ္ဖက္ကမမၿမိဳင္ ဘာျဖစ္ေနသလဲ မသိရ ။ " မမၿမိဳင္ ။ မမၿမိဳင္ ။ " ဟုသာ ေခၚၿပီး က်န္ခဲ့ေပေတာ့သည္ ။
ခဏေလာက္ ညိဳေလးအား ေခါင္းထဲက ထုတ္ထားၿပီး မမၿမိဳင္မွာ ဗီဒိုထဲက ညိဳေလးနဲ႔လိုက္မည္လို႔ ထင္ရေလာက္သည့္ ဆြယ္တာကို ရွာေဖြေနေပေတာ့သည္ ။
ေခါင္းထဲမွထုတ္ထားသည္က ဇာတ္သေဘာအရေျပာျခင္းသာ ။ တကယ္တမ္းေတာ့ မမၿမိဳင္ရဲ႕ နႈတ္ဖ်ားက ညိဳေလးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ေ႐႐ြတ္ေနျပန္မိေတာ့သည္ ။
" အရႈပ္ အရႈပ္ ။ ညဘက္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရဘူး ။ သိပ္ကို အရႈပ္ေပးတာပဲ ။ "
ထိုသို႔ျဖင့္ ဗီဒိုထဲက ဆြယ္တာအျဖဴေလးအား ဆြဲထုတ္လိုက္ေပေတာ့သည္ ။
" ဒီအျဖဴနဲ႔ဆို သိုးေပါက္ေလးနဲ႔ တူေနမွာေပါ့ ။
အို မျဖစ္ပါဘူး ။ ဝံပုေလြမဆိုေတာ့ အညိဳေရာင္ပဲ ဝတ္ ။ "
ဆိုကာျဖင့္ ဆြယ္တာအျဖဴကို ဗီဒိုထဲသို႔ ေခါက္ထည့္ျခင္းမျပဳေတာ့ဘဲ မမၿမိဳင္ကိုယ္တိုင္ ဝတ္ဆင္လိုက္ေပေတာ့သည္ ။
" အင္း ။ လွတယ္ ။ "
ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ကိုယ္ခ်ဥ္လိုက္ၿပီး ဗီဒိုထဲက ဆြယ္တာအညိဳေရာင္ေလးကို ယူလိုက္ပါေတာ့သည္ ။ ၿပီးေနာက္ ရင္ခြင္ေထြးေပြ႕ဟန္ခ်ီၿပီး အိပ္ခန္းအျပင္သို႔ တံခါးဖြင့္ရန္သြားဖို႔အျပင္ နံရံအေပါက္ေလးရဲ႕ တစ္ဖက္အခန္းက ညိဳေလးကေတာ့ " မမၿမိဳင္ ။ မမၿမိဳင္ " ဟု ေခၚေနဆဲပင္ ။
ဒါကုိ မမၿမိဳင္ၾကားေတာ့ အနည္းငယ္မ်ွ ၿပံဳးလိုက္ေပသည္ ။
အို ။ ဒီစံအိမ္ေတာ္ထဲမွာ ငါအခု ၿပံဳးလိုက္တာလား ။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေမးခြန္းထုတ္ၿပီး အေျဖရွာေနျပန္ေတာ့သည္ ။ ၁၂နွစ္ၾကာသည္အထိ အၿပံဳးႏုႏုေလးကိုေတာင္ ဒီစံအိမ္ထဲမွာ ၿပံဳးမိသည့္သူမဟုတ္ ။ ႀကီးႀကီးဆီသို႔ ေရာက္မွသာ ၿပံဳးမိသည့္မမၿမိဳင္သာ ျဖစ္သည္ ။
" ဘာ့ေၾကာင့္ ငါ့မ်က္နွာက ပူေႏြးလာရတာလဲ ။
အို ။ ထားပါေတာ့ေလ ။ "
တိုးတိတ္စြာေရ႐ြတ္မိၿပီး အိပ္ခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ကာျဖင့္ တစ္ဖက္အခန္းကညိဳေလးဆီသို႔ သြားပါေတာ့သည္ ။
အခန္းတံခါးကို ေခါက္ျခင္းမရိွဘဲ ခ်က္ခ်င္းဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ ညိဳေလးမွာ နံရံေပါက္ကေနတစ္ဆင့္ မမၿမိဳင္ဟု ေခၚေနဆဲမွာ လန္႔သြားသည့္ဟန္နွင့္တူသည္ ။ ညိဳေလးရဲ႕မ်က္နွာက သရဲျမင္လို႔ လန္႔သြားသည့္ဟန္မ်ိဳး ။
" ဘာျဖစ္တာလဲ ။ "
" လန္႔သြားတာပဲ မမၿမိဳင္ကလည္း ။ "
ခြၽဲႏြဲ႕သံေလးပါတဲ့ ညိဳေလးရဲ႕စကားကို မမၿမိဳင္သေဘာက်မိေပမယ့္ မၿပံဳးမိပါ ။ ရုပ္ႀကီးကို တည္ထားလို႔ ညိဳေလးရဲ႕ကုတင္ေျခရင္းေပၚသို႔ တက္ထိုင္လိုက္ပါေတာ့သည္ ။ ၿပီးေနာက္ ၾကမ္းျပင္မွာထိုင္ေနတဲ့ ညိဳေလးအား အညိဳေရာင္ဆြယ္တာေလး ပစ္ေပးလိုက္ေတာ့သည္ ။ အလြဲမခံတဲ့ ညိဳေလးမွာ မမၿမိဳင္ပစ္ေပးတာကို အမိအရဖမ္းလိုက္နိုင္သည္ ။
" အခုေတာ့ ဒါပဲဝတ္ထားဦးေပါ့ ။ မနက္ျဖန္က်ရင္ ႀကီးႀကီးဆီသြားမွာဆိုေတာ့ မင္းအတြက္ ဆြယ္တာေတြ ဝယ္ခဲ့ေပမယ္ ။ "
" ဒီတစ္ထည္တည္းနဲ႔ ကြၽန္မလံုးေလာက္ေနပါၿပီ မမၿမိဳင္ ။ "
" အို ။ ရွည္ျပန္ၿပီ ။ လူႀကီးက ဒါဆိုဒါေပါ့ ။ ဘာလို႔ အထြန္႔တက္ေနတာလဲ ။ "
" အို႔ မမၿမိဳင္ ။ ကြၽန္မအသက္ ၃၂နွစ္ပါ ။ ကြၽန္မလည္း လူႀကီးတစ္ေယာက္ပါပဲ ။ "
" တို႔က မင္းထက္ ၅နွစ္ႀကီးတယ္ ။ ၃၇ ။ "
မ်က္ခံုးနွစ္ဖက္ကို အေပၚသို႔ပင့္ခ်ီၿပီး ေလသံခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာလိုက္သည္ေၾကာင့္ ညိဳေလးမွာ အခက္ေတြ႕သြားရွာေတာ့သည္ ။ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့လည္း သူမ ျပန္မေျပာရဲ ။ ေျပာမိရင္လည္း မမၿမိဳင္ရဲ႕အဆူခံေတြ ထပ္ထိေနဦးမွာပဲ ။
" အင္းေပါ့ အင္းေပါ့ ။ ႀကီးေတာ့လည္း ႀကီးတယ္ေပါ့ ။ "
ညိဳေလးမွာ ဆြယ္တာေလးကို ျဖန္႔လိုက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္ ။ ရိုးရွင္းလွတဲ့ အေရွ႕တပ္ၾကယ္သီးပါ ဒီဇိုင္းေလးေၾကာင့္ အႀကိဳက္ေတြ႕ရသည္ ။ မမၿမိဳင္ရဲ႕ ဆြယ္တာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္ ။ မမၿမိဳင္ဆြယ္တာကိုၾကည့္လိုက္ သူမရဲ႕ဆြယ္တာကို ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ညိဳေလးမွာ မခို႔တရို႔ေလး ၿပံဳးမိေတာ့သည္ ။
" ဆြယ္တာက ပံုစံတူတယ္ေနာ္ မမၿမိဳင္ ။ "
" ဟုတ္တယ္ေလ ။ ဒီနွစ္ခုက ဆင္တူဝယ္ထားတာ ။ "
" ေၾသာ္ ။ "
" ဘာေၾသာ္လဲ ။ ဘာကိုေၾသာ္လဲ ။ မႀကိဳက္ရင္ မဝတ္နဲ႔ ျပန္ေပး ။ "
" ဘယ္ကသာ မမၿမိဳင္ရာ ။ ကြၽန္မ သိပ္ႀကိဳက္တာေပါ့ ။ "
ခ်က္ခ်င္းကိုပဲ ဆြယ္တာကိုဝတ္လိုက္ပါေတာ့သည္ ။ ကုတင္ေျခရင္းက မမၿမိဳင္ကေတာ့ သေဘာက်ေနတဲ့ညိဳေလးကို ၾကည့္ရင္း မသိစိတ္ထဲက ၿပံဳးေနမိပါေတာ့သည္ ။
" ကြၽန္မ ၾကယ္ေတြကို ေမးၾကည့္ၿပီးၿပီ မမၿမိဳင္ ။ "
" ဘယ္လို ။ "
" ဒါေပမယ့္လည္း အေျဖမထြက္ပါဘူး ။ ၾကယ္ေလးေတြကေတာ့ ' မမၿမိဳင္ကို ေမး' ဆိုၿပီးေတာ့ပဲ ျပန္ေျပာတယ္ ။ "
" မင္းကဘာေမးခ်င္လို႔လဲ ။ "
ညိဳေလးဟာ ခပ္ဖြဖြေလး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ရိႈက္လိုက္သည္ ။
" ဒီေလာက္ပန္းေတြအမ်ားႀကီးေပါတဲ့ ေမၿမိဳ႕မွာ ဘာေၾကာင့္ မမၿမိဳင္ကို ကုိကိုျမင့္က စံပယ္ပန္း ေပးရတာလဲလို႔ေလ ။
ဘာလို႔လဲ မမၿမိဳင္ ။ "
မမၿမိဳင္မွာ ေခတၱမ်ွတိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ေပေတာ့သည္ ။ ဒီတိတ္ဆိတ္မႈေတြထဲမွာ တစ္ခ်ိန္က အမွတ္တရေလးေတြ ပါဝင္ပတ္သက္ေနေတာ့သည္ ။
အပ်ိဳေပါက္ဝင္ကာစ ၁၆နွစ္အ႐ြယ္ ၿမိဳင္လို႔ေခၚတဲ့ သခင္မေလးဟာ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေတာ္မွ သီရိၿမိဳင္စံအိမ္ႀကီးရိွရာ ေမၿမိဳ႕သို႔ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ ။ အလြယ္တကူ စံပယ္ပန္းျဖဴျဖဴေလးနွစ္ပြင့္ကိုသာ ဆံႏြယ္နက္နက္ေတြၾကားထဲ ထိုးပန္ထားတဲ့ ငယ္႐ြယ္မႈေတြ ျပည့္နွက္ေနတဲ့ မမၿမိဳင္ကို သီရိၿမိဳင္စံအိမ္ေတာ္ရဲ႕ မာလီေလးကိုျမင့္ေမာင္ဟာ ျမင္ျမင္ခ်င္းေမတၱာသက္ဝင္ခဲ့ရသည္ေပါ့ကြယ္ ။
" ဘာလို႔လဲဟင္ ။ "
" ဘယ္သိမလဲ ။ သိခ်င္ရင္ ကိုျမင့္ေမာင္ကို သြားေမးေပါ့ ။ "
" ကိုကိုျမင့္ကို မေမးခ်င္ပါဘူး ။ မမၿမိဳင္ကို မနာလိုလို႔ ေမးတာဆိုၿပီး အထင္ခံရမွာျဖင့္ ကြၽန္မ ရွက္လို႔ေသမွာပဲ ။ "
" တို႔ကိုေမးေတာ့ေရာ မင္းမရွက္ဘူးလား ။ ရွက္ရင္ေရာ ေသမွာလား ။ "
" ဘယ္ကသာ မရွက္ပါဘူး ။ ေသလည္းမေသပါဘူး ။ မမၿမိဳင္အေပၚမွာ ရွက္မိတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကို မဝင္တာ ။ အို႔ ။ ထူးဆန္းတယ္ေနာ္ မမၿမိဳင္ ။ "
" ဘာမွမထူးဆန္းဘူး ။ "
ထိုအခ်ိန္ စံအိမ္ႀကီးရိွ နီယြန္မီးသီးမ်ား တဖ်ပ္ဖ်ပ္ျဖစ္လာပါေတာ့သည္ ။
" မမၿမိဳင္ ။ မမၿမိဳင္ ။ ဘာႀကီးလဲ ။ အဲ့တာ ဘာႀကီးလဲ ။ သရဲေျခာက္တာလား ။ သရဲ မဟုတ္လား ။ "
" အို ။ ေပါက္ကရေတြ မေျပာစမ္းနဲ႔ ။ "
" မမၿမိဳင္ ကြၽန္မေၾကာက္တယ္ ။ မမၿမိဳင္ေရ ။ "
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ၾကမ္းျပင္မွာထိုင္ေနတဲ့ ညိဳေလးမွာ အလင္းရဲ႕အလ်ွင္ကဲ့သို႔ မမၿမိဳင္ဆီသို႔ အေျပးသြားကာျဖင့္ အတင္းအၾကပ္ ဖက္တြယ္ထားေပေတာ့သည္ ။
" ဘုရား ။ ဘုရား ။ ဘာလို႔ အတင္းလာဖက္ေနတာလဲ ။ လႊတ္ေတာ္ ။ "
" မလႊတ္ဘူး ။ ေၾကာက္လို႔ပါဆို မမၿမိဳင္ကလည္း ။ "
မ်က္လံုးစံုမွိတ္လို႔ ေအာ္ေျပာေနတဲ့ ညိဳေလးရဲ႕ရင္ခြင္ထဲက မမၿမိဳင္လည္း အတင္းရုန္းထြက္ေနေလရဲ႕ ။ သို႔ေပမယ့္လည္း မရ ။ ေၾကာက္ေနတဲ့ ညိဳေလးကေတာ့ အကာအကြယ္ေလးတစ္ခုအျဖစ္ အတင္းကို ဖက္ထားလို႔ရယ္သာ ။
" အို ။ လႊတ္ပါလို႔ဆို ။ "
" မရုန္းပါနဲ႔ မမၿမိဳင္ရယ္ ။ ကြၽန္မ ေၾကာက္လို႔ ေသရပါလိမ့္မယ္ ။ "
" ဒုကၡပါပဲကြယ္ ။ "
ထိုအခ်ိန္ နီယြန္မီးမ်ား ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္လင္းလာေပေတာ့သည္ ။ ညိဳေလးကေတာ့ မ်က္လံုးေတြ စံုမွိတ္လ္ု႔ ဖက္ထားဆဲပင္ ။
" လႊတ္ေတာ့ ။ မီးျပန္လင္းၿပီ ။ "
" မလႊတ္ပါဘူး ။ မမၿမိဳင္ လူညာႀကီးလုပ္ေနျပန္ၿပီ ။ "
" အို ဒီမိေက်ာင္းမ ။ မ်က္လံုးနွစ္လံုးကို ဖြင့္လိုက္ ။ တကယ္ပါပဲေနာ္ ။ "
ညိဳေလးမွာ မမၿမိဳင္ညာမွာကိုလည္း ခပ္လန္႔လန္႔ ။ ညာဘက္မ်က္လံုးကို အရင္ဖြင့္လိုက္ေတာ့မွ ။ ေဟာ ။
" မီးျပန္လင္းလာၿပီပဲ ။ "
" ဟုတ္တယ္ ။ လႊတ္ေတာ့ ။ "
ညိဳေလးမွာ အတင္းဖက္ထားတာေၾကာင့္ မမၿမိဳင္ကို ၾကည့္မိေတာ့သည္ ။ မ်က္ခံုးေလးေတြ အနည္းငယ္က်ံဳ႕လို႔ နႈတ္ခမ္းေလးက အနည္းငယ္စူေနေလသည္ ။
အၾကည့္ခ်င္း ဆံုေတြ႕သြားတဲ့အျဖစ္မွာ အမည္မသိေသာ ရင္တုန္မႈေတြ အစခ်ီလာၿပီ ။ နွစ္ဦးသားရဲ႕ ပါးျပင္ေလးေတြမွာလည္း ပူေႏြးလာၾကၿပီ ။ မမၿမိဳင္ရဲ႕ အညိဳေရာင္မ်က္ဝန္းေတြက ရင္ခုန္မႈေတြေပးေနသည္ ။ ဂနာမၿငိမ္တဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုနဲ႔ နႈတ္ခမ္းတစ္စံုကိုလည္း သူမတို႔အခ်င္းခ်င္း ပိုင္ဆိုင္ထားေပေတာ့သည္ ။
ဘာေၾကာင့္ငါ့ရင္ေတြ ပိုတုန္ေနရတာပါလိမ့္ ။
ဟိုတစ္ေခါက္ထပ္ ပိုၿပီးတုန္ေနတယ္ ။
ဘာ့ေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္က ကိုျမင့္ေမာင္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တဲ့ ရွက္႐ြံ႕မႈေတြပါ ခံစားေနရတာလဲ ။
အေတြးေတြဟာ ဂယက္ထေနေပေတာ့သည္ ။ ညိဳေလးလည္း ထို႔အတူပါပင္ ။
ဘာလို႔ ငါ့လက္ေတြ အရက္သမားလို တုန္ေနရတာလဲ ။
ၿပီးေတာ့ ငါ့ဘယ္ဘက္ရင္အံုကေရာ ။
ဘာလို႔လဲ ။
ပုိဆိုးတာက ကိုကိုျမင့္ေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ ရင္ခုန္မႈမ်ိဳးထပ္ ပိုေနတာပဲ ။
" လႊတ္ ။ လႊတ္ေတာ့ေလ ။ "
" ဟုတ္သား ။ "
အရွက္ႀကီးရွက္မိေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးနွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခပ္ခြာခြာေလးဖယ္ရွားလိုက္ၾကပါေတာ့သည္ ။ ႀကိဳးမ်ွင္ေလးဟာလည္း တန္းေနလို႔ ။ အေရာင္ေတြေရာေထြးျခင္းမရိွတဲ့ အျဖဴေရာင္ႀကိဳးမ်ွင္ေလး တစ္ေခ်ာင္းေပါ့ ။
" ဟို ။ မီးပ်က္တာကို ေၾကာက္တာမဟုတ္ပါဘူး ။ ဒီလို မီးက ။ မီးက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ျဖစ္ေနတာကို ေၾကာက္တာပါ ။
ဟို ။ သရဲလို႔ပဲ ထင္မိတာေပါ့ ။ "
" အို ။ ဒီမွာလည္း ဘာေျပာေနလို႔လဲ ။ "
" မမၿမိဳင္က အရမ္းရုန္းတာပါ ။ "
" လႊတ္မွမလႊတ္ပဲ ရုန္းမွာေပါ့ ။ "
" သရဲေၾကာက္လို႔ပါဆိုမွ ဘယ္လိုလုပ္လႊတ္မွာလဲလို႔ ။ "
" ေနာက္ခါ လာမဖက္နဲ႔ ။ "
" ကြၽန္မက ေၾကာက္လို႔ဖက္လိုက္တာပါေနာ္ ။ "
" ဗုေဒၶါ ။ အမေလး ငါေသြးတက္ေတာ့မွာပဲ ။
ေၾကာက္လည္း လာမဖက္နဲ႔ ေတာက္တဲ့မေရ ။ တကယ္ပါပဲ ။ "
ေျပာေျပာဆိုဆိုနွင့္ ညိဳေလးေဘးမွ ထထြက္သြားကာျဖင့္ အိပ္ခန္းတံခါးကိုသြားဖြင့္ေပေတာ့သည္ ။ ထိုအခ်ိန္ ညိဳေလးဟာ ကုတင္ေပၚကထလိုက္ကာျဖင့္ မမၿမိဳင္အား ဟန္႔လိုက္ပါေတာ့သည္ ။
" မနက္ျဖန္ ဂႏၶမာၿမိဳင္စံအိမ္က ႀကီးႀကီးကိုသြားေတြ႕မွာဆိုေတာ့ ကြၽန္မကို အေဖာ္ေခၚပါလား မမၿမိဳင္ ။ "
လိုက္ခ်င္တယ္လည္း မဟုတ္ ။
လိုက္မယ္လို႔လည္း မဟုတ္ ။
သင္းကိုပဲ အေဖာ္ေခၚရဦးမယ္ ။
ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ ေအ ။
" ေကာင္းတာေပါ့ ။ မင္းအတြက္ ဆြယ္တာဝယ္ရမွာဆိုေတာ့ အကူလိုတာနဲ႔ ကြက္တိပဲ ။ "
ထိုစကားေၾကာင့္ ညိဳေလးဟာ လွစ္ခနဲ ၿပံဳးလိုက္ေတာ့သည္ ။
" ဒါဆို မနက္က်ရင္ မမၿမိဳင္ကို လာနႈိးမယ္ေနာ္ ။ "
" မလိုဘူး ။ "
ဘာလို႔အထူးအဆန္းလုပ္ ေျပာေနရတာလဲ ညိဳေလးရယ္ ။ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္မဟုတ္တာေတာင္ မမၿမိဳင္ကို မနက္တိုင္း အသံေပး ရုပ္ျပေနက် မဟုတ္ဘူးလား ။ မိဖုရားမမၿမိဳင္ကို မနက္ခင္းတိုင္း ခစားေနက်ပဲေလ ။
" ဒီည အေအးဓာတ္ပိုမွာတဲ့ ။ "
ဟု ေျပာကာျဖင့္ အိပ္ခန္းတံခါးဖြင့္ကာ မမၿမိဳင္ ထြက္သြားေပေတာ့သည္ ။
ဒီစကားလံုးေလးေတြမွာ ႏူးညံ့တဲ့ဂရုစိုက္မႈေလးေတြ ပါဝင္ေနသည္ ။ ဒီဂရုစိုက္မႈေလးကို ေျပာခဲ့တဲ့ မမၿမိဳင္ကိုယ္တိုင္လည္း သိမွာမဟုတ္သလို ေမြးရာပါနားနွစ္ဖက္နဲ႔ ၾကားခဲ့ရတဲ့ ညိဳေလးကိုယ္တိုင္လည္း သိမည္ မဟုတ္ပါေပ ။
" အိပ္မယ္ ။ အိပ္မယ္ ။ "
ညိဳေလးကေတာ့ ကုတင္ေပၚတက္လို႔ ေစာင္ၿခံဳကာ ေခါင္းခ်လိုက္ေပမယ့္လို႔ မ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ မွိတ္သြားျခင္းမရိွေပ ။ ကိုယ္ေပၚက ဆြယ္တာေလးရဲ႕ အေႏြးဓာတ္ကိုသာ နွာဖ်ားေလးနဲ႔ရွဴလိုက္ထုတ္လိုက္ျဖင့္ အရူးလိုျဖစ္ေနေပေတာ့သည္ ။
" မမၿမိဳင္ရဲ႕ ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးပဲ ။ "
ထိုနည္းတူ မမၿမိဳင္ကလည္း အခန္းထဲကမွတ္တင္ခံုရိွ ထိုင္ခံုေလးမွာထိုင္လို႔ မွန္ကိုၾကည့္ၿပီး လွစ္ခနဲၿပံဳးလိုက္မိေတာ့သည္ ။ ၿပီးေနာက္ သစ္သားဗူးေသးေသးေလးကို ဖြင့္လိုက္ကာျဖင့္ ၅ျပားေစ့ေလးကို ယူၾကည့္လိုက္ပါေတာ့သည္ ။
" ေဘာ္လီၾကားက ၅ျပားေစ့ ။ အဟီး ။ "
သေဘာက်တဲ့ရယ္သံ ၊ ႏူးညံ့တဲ့ရယ္သံနဲ႔ ရယ္လိုက္မိသည္ကို သူမကိုယ္တိုင္ေတာင္ သိမည္မဟုတ္ ။
အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာေလးမွာ အရာဝတၳဳတစ္ခုကိုျဖစ္ေစ သက္ရိွတစ္ဦးကို ျဖစ္ေစ ခ်စ္တတ္ရင္ ကန္ေရျပင္လို ေအးခ်မ္းသလို ။ မခ်စ္တတ္ျပန္ရင္လည္း မီးပံုလို ပူေလာင္ရတယ္ ။
ဒီလိုပဲ မမၿမိဳင္ရဲ႕အခ်စ္က ကန္ေရျပင္ေလးနဲ႔တူတယ္ ။ ကိုျမင့္ေမာင္အေပၚထားတဲ့ သူမရဲ႕အခ်စ္မွာ ငယ္စဥ္အခါက မီးပံုေလးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ခ်စ္တတ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကန္ေရျပင္ေလးျဖစ္သြားခဲ့ေတာ့တယ္ ။
မီးပံုထဲအတင္းတိုးမယ့္ ပိုးဖလံမ်ိဳး သူမ မလုပ္ေတာ့ဘူး ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္မွာ သူမကုယ္တိုင္ ပိုးဖလံ ျပန္ျဖစ္လာဦးမလားဆိုတာ မေသခ်ာတဲ့ အခိုက္အတန္႔ တစ္ခုပဲ ။
တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ပိုးဖလံဟာ သူမ တစ္ေယာက္ထဲပဲ ။ မေသခ်ာတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာေတာ့ ။
X X X X X
morA_nyein
4.7.2022
" မမမြိုင် ။ မမမြိုင် အိပ်နေပြီလား ။ "
အအေးဓာတ်လေးခံစားရတဲ့ ညချမ်းလေးတစ်ညမှာ ကောင်းကင်ပေါ်က ပြည့်ဖြိုးနေတဲ့ လပြည့်ဝန်းဝန်းကြီးရဲ့ အဖော်မွန် ကြယ်လက်လက်ကလေးတွေက သီရိမြိုင်စံအိမ်ကြီးရဲ့ ဂန္တဝင်ဆန်တဲ့ ပန်းချီကားချပ် တစ်ခုအသွင် ။
အိပ်ခန်းတွင်းရှိ မှန်တင်ခုံအရှေ့က ထိုင်ခုံမှာထိုင်လို့ ဆံပင်ဖြီးနေတဲ့ မမမြိုင်ကို ညိုလေးသည် နံရံအပေါက်လေးတွေကတစ်ဆင့် လှမ်းခေါ်နေခြင်းပင် ဖြစ်သည် ။ တစ်ရက်ခြားတစ်ခါခေါ်ပြီး ' မမမြိုင် အိပ်နေပြီလား ' ဆိုပြီး လှမ်းလှမ်းမေးတတ်ပေသည် ။
တစ်နေ့ကဆို မမမြိုင် တကယ်ကြီးကို အိပ်မောကျနေသည်ပေါ့ ။ အလိုက်မသိသလို ဖြစ်သွားတဲ့ ညိုလေးမှာ မမမြိုင်ရဲ့ အဆူခံလေးတွေကိုတောင် ထိသွားသေးသည် ။
နောက်တစ်နေ့ကျတော့လည်း မမမြိုင်ဟာ သူမဟုတ်သလိုပုံစံနဲ့ ။ ညိုလေးမှာတော့ မျက်နှာချင်းတောင် မဆိုင်ရဲ ။ ခိုးကြည့်နေခဲ့ရသည်ပေါ့ ။
" မမမြိုင် ။ "
ဆံပင်ဖြီးနေတဲ့ မမမြိုင် စိတ်မရှည်ချင်တော့ ဘီးကိုခုံပေါ်မှာ ချလိုက်ပြီး နံရံအပေါ်က်လေးရှိရာဆီသို့သွားကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်ပေတော့သည် ။
"ဘာလဲ ။ ဘာလဲ ။ ရှုပ်ရှပ်ယှက်ယှက်နဲ့ ။ လူမှာ ကောင်းကောင်းနေရတယ်လို့ကို မရှိဘူး ။ "
" ကျွန်မ ချမ်းလို့ ။ "
" အို ။ ချမ်းတာပဲ ဆွယ်တာဝတ်ပေါ့ ။ "
" ကျွန်မမှာမရှိဘူး မမမြိုင် ။ "
" ညည်းဆိုသည်မှာလည်း အလုပ်ပေးဖို့ပဲ သိတယ် ။ တကယ်ပါပဲနော် ။ "
ဟု ပြောကာ ထထွက်သွားလေသည် ။ ကျန်ခဲ့တဲ့ ညိုလေးမှာတော့ တစ်ဖက်ကမမမြိုင် ဘာဖြစ်နေသလဲ မသိရ ။ " မမမြိုင် ။ မမမြိုင် ။ " ဟုသာ ခေါ်ပြီး ကျန်ခဲ့ပေတော့သည် ။
ခဏလောက် ညိုလေးအား ခေါင်းထဲက ထုတ်ထားပြီး မမမြိုင်မှာ ဗီဒိုထဲက ညိုလေးနဲ့လိုက်မည်လို့ ထင်ရလောက်သည့် ဆွယ်တာကို ရှာဖွေနေပေတော့သည် ။
ခေါင်းထဲမှထုတ်ထားသည်က ဇာတ်သဘောအရပြောခြင်းသာ ။ တကယ်တမ်းတော့ မမမြိုင်ရဲ့ နှုတ်ဖျားက ညိုလေးနဲ့ ပတ်သက်တာတွေ ရေရွတ်နေပြန်မိတော့သည် ။
" အရှုပ် အရှုပ် ။ ညဘက်တောင် ကောင်းကောင်းမအိပ်ရဘူး ။ သိပ်ကို အရှုပ်ပေးတာပဲ ။ "
ထိုသို့ဖြင့် ဗီဒိုထဲက ဆွယ်တာအဖြူလေးအား ဆွဲထုတ်လိုက်ပေတော့သည် ။
" ဒီအဖြူနဲ့ဆို သိုးပေါက်လေးနဲ့ တူနေမှာပေါ့ ။
အို မဖြစ်ပါဘူး ။ ဝံပုလွေမဆိုတော့ အညိုရောင်ပဲ ဝတ် ။ "
ဆိုကာဖြင့် ဆွယ်တာအဖြူကို ဗီဒိုထဲသို့ ခေါက်ထည့်ခြင်းမပြုတော့ဘဲ မမမြိုင်ကိုယ်တိုင် ဝတ်ဆင်လိုက်ပေတော့သည် ။
" အင်း ။ လှတယ် ။ "
ကိုယ့်ငါးချဉ်ကိုယ်ချဉ်လိုက်ပြီး ဗီဒိုထဲက ဆွယ်တာအညိုရောင်လေးကို ယူလိုက်ပါတော့သည် ။ ပြီးနောက် ရင်ခွင်ထွေးပွေ့ဟန်ချီပြီး အိပ်ခန်းအပြင်သို့ တံခါးဖွင့်ရန်သွားဖို့အပြင် နံရံအပေါက်လေးရဲ့ တစ်ဖက်အခန်းက ညိုလေးကတော့ " မမမြိုင် ။ မမမြိုင် " ဟု ခေါ်နေဆဲပင် ။
ဒါကို မမမြိုင်ကြားတော့ အနည်းငယ်မျှ ပြုံးလိုက်ပေသည် ။
အို ။ ဒီစံအိမ်တော်ထဲမှာ ငါအခု ပြုံးလိုက်တာလား ။
ကိုယ်ကိုယ်တိုင် မေးခွန်းထုတ်ပြီး အဖြေရှာနေပြန်တော့သည် ။ ၁၂နှစ်ကြာသည်အထိ အပြုံးနုနုလေးကိုတောင် ဒီစံအိမ်ထဲမှာ ပြုံးမိသည့်သူမဟုတ် ။ ကြီးကြီးဆီသို့ ရောက်မှသာ ပြုံးမိသည့်မမမြိုင်သာ ဖြစ်သည် ။
" ဘာ့ကြောင့် ငါ့မျက်နှာက ပူနွေးလာရတာလဲ ။
အို ။ ထားပါတော့လေ ။ "
တိုးတိတ်စွာရေရွတ်မိပြီး အိပ်ခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ကာဖြင့် တစ်ဖက်အခန်းကညိုလေးဆီသို့ သွားပါတော့သည် ။
အခန်းတံခါးကို ခေါက်ခြင်းမရှိဘဲ ချက်ချင်းဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ ညိုလေးမှာ နံရံပေါက်ကနေတစ်ဆင့် မမမြိုင်ဟု ခေါ်နေဆဲမှာ လန့်သွားသည့်ဟန်နှင့်တူသည် ။ ညိုလေးရဲ့မျက်နှာက သရဲမြင်လို့ လန့်သွားသည့်ဟန်မျိုး ။
" ဘာဖြစ်တာလဲ ။ "
" လန့်သွားတာပဲ မမမြိုင်ကလည်း ။ "
ချွဲနွဲ့သံလေးပါတဲ့ ညိုလေးရဲ့စကားကို မမမြိုင်သဘောကျမိပေမယ့် မပြုံးမိပါ ။ ရုပ်ကြီးကို တည်ထားလို့ ညိုလေးရဲ့ကုတင်ခြေရင်းပေါ်သို့ တက်ထိုင်လိုက်ပါတော့သည် ။ ပြီးနောက် ကြမ်းပြင်မှာထိုင်နေတဲ့ ညိုလေးအား အညိုရောင်ဆွယ်တာလေး ပစ်ပေးလိုက်တော့သည် ။ အလွဲမခံတဲ့ ညိုလေးမှာ မမမြိုင်ပစ်ပေးတာကို အမိအရဖမ်းလိုက်နိုင်သည် ။
" အခုတော့ ဒါပဲဝတ်ထားဦးပေါ့ ။ မနက်ဖြန်ကျရင် ကြီးကြီးဆီသွားမှာဆိုတော့ မင်းအတွက် ဆွယ်တာတွေ ဝယ်ခဲ့ပေမယ် ။ "
" ဒီတစ်ထည်တည်းနဲ့ ကျွန်မလုံးလောက်နေပါပြီ မမမြိုင် ။ "
" အို ။ ရှည်ပြန်ပြီ ။ လူကြီးက ဒါဆိုဒါပေါ့ ။ ဘာလို့ အထွန့်တက်နေတာလဲ ။ "
" အို့ မမမြိုင် ။ ကျွန်မအသက် ၃၂နှစ်ပါ ။ ကျွန်မလည်း လူကြီးတစ်ယောက်ပါပဲ ။ "
" တို့က မင်းထက် ၅နှစ်ကြီးတယ် ။ ၃၇ ။ "
မျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကို အပေါ်သို့ပင့်ချီပြီး လေသံခပ်ဆတ်ဆတ်ပြောလိုက်သည်ကြောင့် ညိုလေးမှာ အခက်တွေ့သွားရှာတော့သည် ။ ဒီထက်ပိုပြီးတော့လည်း သူမ ပြန်မပြောရဲ ။ ပြောမိရင်လည်း မမမြိုင်ရဲ့အဆူခံတွေ ထပ်ထိနေဦးမှာပဲ ။
" အင်းပေါ့ အင်းပေါ့ ။ ကြီးတော့လည်း ကြီးတယ်ပေါ့ ။ "
ညိုလေးမှာ ဆွယ်တာလေးကို ဖြန့်လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့သည် ။ ရိုးရှင်းလှတဲ့ အရှေ့တပ်ကြယ်သီးပါ ဒီဇိုင်းလေးကြောင့် အကြိုက်တွေ့ရသည် ။ မမမြိုင်ရဲ့ ဆွယ်တာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့သည် ။ မမမြိုင်ဆွယ်တာကိုကြည့်လိုက် သူမရဲ့ဆွယ်တာကို ကြည့်လိုက်နဲ့ ညိုလေးမှာ မခို့တရို့လေး ပြုံးမိတော့သည် ။
" ဆွယ်တာက ပုံစံတူတယ်နော် မမမြိုင် ။ "
" ဟုတ်တယ်လေ ။ ဒီနှစ်ခုက ဆင်တူဝယ်ထားတာ ။ "
" သြော် ။ "
" ဘာသြော်လဲ ။ ဘာကိုသြော်လဲ ။ မကြိုက်ရင် မဝတ်နဲ့ ပြန်ပေး ။ "
" ဘယ်ကသာ မမမြိုင်ရာ ။ ကျွန်မ သိပ်ကြိုက်တာပေါ့ ။ "
ချက်ချင်းကိုပဲ ဆွယ်တာကိုဝတ်လိုက်ပါတော့သည် ။ ကုတင်ခြေရင်းက မမမြိုင်ကတော့ သဘောကျနေတဲ့ညိုလေးကို ကြည့်ရင်း မသိစိတ်ထဲက ပြုံးနေမိပါတော့သည် ။
" ကျွန်မ ကြယ်တွေကို မေးကြည့်ပြီးပြီ မမမြိုင် ။ "
" ဘယ်လို ။ "
" ဒါပေမယ့်လည်း အဖြေမထွက်ပါဘူး ။ ကြယ်လေးတွေကတော့ ' မမမြိုင်ကို မေး' ဆိုပြီးတော့ပဲ ပြန်ပြောတယ် ။ "
" မင်းကဘာမေးချင်လို့လဲ ။ "
ညိုလေးဟာ ခပ်ဖွဖွလေး သက်ပြင်းတစ်ချက်ရှိုက်လိုက်သည် ။
" ဒီလောက်ပန်းတွေအများကြီးပေါတဲ့ မေမြို့မှာ ဘာကြောင့် မမမြိုင်ကို ကိုကိုမြင့်က စံပယ်ပန်း ပေးရတာလဲလို့လေ ။
ဘာလို့လဲ မမမြိုင် ။ "
မမမြိုင်မှာ ခေတ္တမျှတိတ်ဆိတ်သွားခဲ့ပေတော့သည် ။ ဒီတိတ်ဆိတ်မှုတွေထဲမှာ တစ်ချိန်က အမှတ်တရလေးတွေ ပါဝင်ပတ်သက်နေတော့သည် ။
အပျိုပေါက်ဝင်ကာစ ၁၆နှစ်အရွယ် မြိုင်လို့ခေါ်တဲ့ သခင်မလေးဟာ မန္တလေးမြို့တော်မှ သီရိမြိုင်စံအိမ်ကြီးရှိရာ မေမြို့သို့ရောက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် ။ အလွယ်တကူ စံပယ်ပန်းဖြူဖြူလေးနှစ်ပွင့်ကိုသာ ဆံနွယ်နက်နက်တွေကြားထဲ ထိုးပန်ထားတဲ့ ငယ်ရွယ်မှုတွေ ပြည့်နှက်နေတဲ့ မမမြိုင်ကို သီရိမြိုင်စံအိမ်တော်ရဲ့ မာလီလေးကိုမြင့်မောင်ဟာ မြင်မြင်ချင်းမေတ္တာသက်ဝင်ခဲ့ရသည်ပေါ့ကွယ် ။
" ဘာလို့လဲဟင် ။ "
" ဘယ်သိမလဲ ။ သိချင်ရင် ကိုမြင့်မောင်ကို သွားမေးပေါ့ ။ "
" ကိုကိုမြင့်ကို မမေးချင်ပါဘူး ။ မမမြိုင်ကို မနာလိုလို့ မေးတာဆိုပြီး အထင်ခံရမှာဖြင့် ကျွန်မ ရှက်လို့သေမှာပဲ ။ "
" တို့ကိုမေးတော့ရော မင်းမရှက်ဘူးလား ။ ရှက်ရင်ရော သေမှာလား ။ "
" ဘယ်ကသာ မရှက်ပါဘူး ။ သေလည်းမသေပါဘူး ။ မမမြိုင်အပေါ်မှာ ရှက်မိတယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်မျိုးကို မဝင်တာ ။ အို့ ။ ထူးဆန်းတယ်နော် မမမြိုင် ။ "
" ဘာမှမထူးဆန်းဘူး ။ "
ထိုအချိန် စံအိမ်ကြီးရှိ နီယွန်မီးသီးများ တဖျပ်ဖျပ်ဖြစ်လာပါတော့သည် ။
" မမမြိုင် ။ မမမြိုင် ။ ဘာကြီးလဲ ။ အဲ့တာ ဘာကြီးလဲ ။ သရဲခြောက်တာလား ။ သရဲ မဟုတ်လား ။ "
" အို ။ ပေါက်ကရတွေ မပြောစမ်းနဲ့ ။ "
" မမမြိုင် ကျွန်မကြောက်တယ် ။ မမမြိုင်ရေ ။ "
ချက်ချင်းဆိုသလို ကြမ်းပြင်မှာထိုင်နေတဲ့ ညိုလေးမှာ အလင်းရဲ့အလျှင်ကဲ့သို့ မမမြိုင်ဆီသို့ အပြေးသွားကာဖြင့် အတင်းအကြပ် ဖက်တွယ်ထားပေတော့သည် ။
" ဘုရား ။ ဘုရား ။ ဘာလို့ အတင်းလာဖက်နေတာလဲ ။ လွှတ်တော် ။ "
" မလွှတ်ဘူး ။ ကြောက်လို့ပါဆို မမမြိုင်ကလည်း ။ "
မျက်လုံးစုံမှိတ်လို့ အော်ပြောနေတဲ့ ညိုလေးရဲ့ရင်ခွင်ထဲက မမမြိုင်လည်း အတင်းရုန်းထွက်နေလေရဲ့ ။ သို့ပေမယ့်လည်း မရ ။ ကြောက်နေတဲ့ ညိုလေးကတော့ အကာအကွယ်လေးတစ်ခုအဖြစ် အတင်းကို ဖက်ထားလို့ရယ်သာ ။
" အို ။ လွှတ်ပါလို့ဆို ။ "
" မရုန်းပါနဲ့ မမမြိုင်ရယ် ။ ကျွန်မ ကြောက်လို့ သေရပါလိမ့်မယ် ။ "
" ဒုက္ခပါပဲကွယ် ။ "
ထိုအချိန် နီယွန်မီးများ ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်လင်းလာပေတော့သည် ။ ညိုလေးကတော့ မျက်လုံးတွေ စုံမှိတ်လ်ု့ ဖက်ထားဆဲပင် ။
" လွှတ်တော့ ။ မီးပြန်လင်းပြီ ။ "
" မလွှတ်ပါဘူး ။ မမမြိုင် လူညာကြီးလုပ်နေပြန်ပြီ ။ "
" အို ဒီမိကျောင်းမ ။ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ဖွင့်လိုက် ။ တကယ်ပါပဲနော် ။ "
ညိုလေးမှာ မမမြိုင်ညာမှာကိုလည်း ခပ်လန့်လန့် ။ ညာဘက်မျက်လုံးကို အရင်ဖွင့်လိုက်တော့မှ ။ ဟော ။
" မီးပြန်လင်းလာပြီပဲ ။ "
" ဟုတ်တယ် ။ လွှတ်တော့ ။ "
ညိုလေးမှာ အတင်းဖက်ထားတာကြောင့် မမမြိုင်ကို ကြည့်မိတော့သည် ။ မျက်ခုံးလေးတွေ အနည်းငယ်ကျုံ့လို့ နှုတ်ခမ်းလေးက အနည်းငယ်စူနေလေသည် ။
အကြည့်ချင်း ဆုံတွေ့သွားတဲ့အဖြစ်မှာ အမည်မသိသော ရင်တုန်မှုတွေ အစချီလာပြီ ။ နှစ်ဦးသားရဲ့ ပါးပြင်လေးတွေမှာလည်း ပူနွေးလာကြပြီ ။ မမမြိုင်ရဲ့ အညိုရောင်မျက်ဝန်းတွေက ရင်ခုန်မှုတွေပေးနေသည် ။ ဂနာမငြိမ်တဲ့ မျက်လုံးတစ်စုံနဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံကိုလည်း သူမတို့အချင်းချင်း ပိုင်ဆိုင်ထားပေတော့သည် ။
ဘာကြောင့်ငါ့ရင်တွေ ပိုတုန်နေရတာပါလိမ့် ။
ဟိုတစ်ခေါက်ထပ် ပိုပြီးတုန်နေတယ် ။
ဘာ့ကြောင့် တစ်ချိန်က ကိုမြင့်မောင်ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့တဲ့ ရှက်ရွံ့မှုတွေပါ ခံစားနေရတာလဲ ။
အတွေးတွေဟာ ဂယက်ထနေပေတော့သည် ။ ညိုလေးလည်း ထို့အတူပါပင် ။
ဘာလို့ ငါ့လက်တွေ အရက်သမားလို တုန်နေရတာလဲ ။
ပြီးတော့ ငါ့ဘယ်ဘက်ရင်အုံကရော ။
ဘာလို့လဲ ။
ပိုဆိုးတာက ကိုကိုမြင့်ကြောင့်ဖြစ်လာတဲ့ ရင်ခုန်မှုမျိုးထပ် ပိုနေတာပဲ ။
" လွှတ် ။ လွှတ်တော့လေ ။ "
" ဟုတ်သား ။ "
အရှက်ကြီးရှက်မိနေကြတဲ့ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ခပ်ခွာခွာလေးဖယ်ရှားလိုက်ကြပါတော့သည် ။ ကြိုးမျှင်လေးဟာလည်း တန်းနေလို့ ။ အရောင်တွေရောထွေးခြင်းမရှိတဲ့ အဖြူရောင်ကြိုးမျှင်လေး တစ်ချောင်းပေါ့ ။
" ဟို ။ မီးပျက်တာကို ကြောက်တာမဟုတ်ပါဘူး ။ ဒီလို မီးက ။ မီးက တဖျပ်ဖျပ်ဖြစ်နေတာကို ကြောက်တာပါ ။
ဟို ။ သရဲလို့ပဲ ထင်မိတာပေါ့ ။ "
" အို ။ ဒီမှာလည်း ဘာပြောနေလို့လဲ ။ "
" မမမြိုင်က အရမ်းရုန်းတာပါ ။ "
" လွှတ်မှမလွှတ်ပဲ ရုန်းမှာပေါ့ ။ "
" သရဲကြောက်လို့ပါဆိုမှ ဘယ်လိုလုပ်လွှတ်မှာလဲလို့ ။ "
" နောက်ခါ လာမဖက်နဲ့ ။ "
" ကျွန်မက ကြောက်လို့ဖက်လိုက်တာပါနော် ။ "
" ဗုဒ္ဓေါ ။ အမလေး ငါသွေးတက်တော့မှာပဲ ။
ကြောက်လည်း လာမဖက်နဲ့ တောက်တဲ့မရေ ။ တကယ်ပါပဲ ။ "
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ညိုလေးဘေးမှ ထထွက်သွားကာဖြင့် အိပ်ခန်းတံခါးကိုသွားဖွင့်ပေတော့သည် ။ ထိုအချိန် ညိုလေးဟာ ကုတင်ပေါ်ကထလိုက်ကာဖြင့် မမမြိုင်အား ဟန့်လိုက်ပါတော့သည် ။
" မနက်ဖြန် ဂန္ဓမာမြိုင်စံအိမ်က ကြီးကြီးကိုသွားတွေ့မှာဆိုတော့ ကျွန်မကို အဖော်ခေါ်ပါလား မမမြိုင် ။ "
လိုက်ချင်တယ်လည်း မဟုတ် ။
လိုက်မယ်လို့လည်း မဟုတ် ။
သင်းကိုပဲ အဖော်ခေါ်ရဦးမယ် ။
ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက် အေ ။
" ကောင်းတာပေါ့ ။ မင်းအတွက် ဆွယ်တာဝယ်ရမှာဆိုတော့ အကူလိုတာနဲ့ ကွက်တိပဲ ။ "
ထိုစကားကြောင့် ညိုလေးဟာ လှစ်ခနဲ ပြုံးလိုက်တော့သည် ။
" ဒါဆို မနက်ကျရင် မမမြိုင်ကို လာနှိုးမယ်နော် ။ "
" မလိုဘူး ။ "
ဘာလို့အထူးအဆန်းလုပ် ပြောနေရတာလဲ ညိုလေးရယ် ။ နေ့ထူးနေ့မြတ်မဟုတ်တာတောင် မမမြိုင်ကို မနက်တိုင်း အသံပေး ရုပ်ပြနေကျ မဟုတ်ဘူးလား ။ မိဖုရားမမမြိုင်ကို မနက်ခင်းတိုင်း ခစားနေကျပဲလေ ။
" ဒီည အအေးဓာတ်ပိုမှာတဲ့ ။ "
ဟု ပြောကာဖြင့် အိပ်ခန်းတံခါးဖွင့်ကာ မမမြိုင် ထွက်သွားပေတော့သည် ။
ဒီစကားလုံးလေးတွေမှာ နူးညံ့တဲ့ဂရုစိုက်မှုလေးတွေ ပါဝင်နေသည် ။ ဒီဂရုစိုက်မှုလေးကို ပြောခဲ့တဲ့ မမမြိုင်ကိုယ်တိုင်လည်း သိမှာမဟုတ်သလို မွေးရာပါနားနှစ်ဖက်နဲ့ ကြားခဲ့ရတဲ့ ညိုလေးကိုယ်တိုင်လည်း သိမည် မဟုတ်ပါပေ ။
" အိပ်မယ် ။ အိပ်မယ် ။ "
ညိုလေးကတော့ ကုတင်ပေါ်တက်လို့ စောင်ခြုံကာ ခေါင်းချလိုက်ပေမယ့်လို့ မျက်ဝန်းတွေကတော့ မှိတ်သွားခြင်းမရှိပေ ။ ကိုယ်ပေါ်က ဆွယ်တာလေးရဲ့ အနွေးဓာတ်ကိုသာ နှာဖျားလေးနဲ့ရှူလိုက်ထုတ်လိုက်ဖြင့် အရူးလိုဖြစ်နေပေတော့သည် ။
" မမမြိုင်ရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေးပဲ ။ "
ထိုနည်းတူ မမမြိုင်ကလည်း အခန်းထဲကမှတ်တင်ခုံရှိ ထိုင်ခုံလေးမှာထိုင်လို့ မှန်ကိုကြည့်ပြီး လှစ်ခနဲပြုံးလိုက်မိတော့သည် ။ ပြီးနောက် သစ်သားဗူးသေးသေးလေးကို ဖွင့်လိုက်ကာဖြင့် ၅ပြားစေ့လေးကို ယူကြည့်လိုက်ပါတော့သည် ။
" ဘော်လီကြားက ၅ပြားစေ့ ။ အဟီး ။ "
သဘောကျတဲ့ရယ်သံ ၊ နူးညံ့တဲ့ရယ်သံနဲ့ ရယ်လိုက်မိသည်ကို သူမကိုယ်တိုင်တောင် သိမည်မဟုတ် ။
အချစ်ဆိုတဲ့အရာလေးမှာ အရာဝတ္ထုတစ်ခုကိုဖြစ်စေ သက်ရှိတစ်ဦးကို ဖြစ်စေ ချစ်တတ်ရင် ကန်ရေပြင်လို အေးချမ်းသလို ။ မချစ်တတ်ပြန်ရင်လည်း မီးပုံလို ပူလောင်ရတယ် ။
ဒီလိုပဲ မမမြိုင်ရဲ့အချစ်က ကန်ရေပြင်လေးနဲ့တူတယ် ။ ကိုမြင့်မောင်အပေါ်ထားတဲ့ သူမရဲ့အချစ်မှာ ငယ်စဉ်အခါက မီးပုံလေးဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် ချစ်တတ်လာတဲ့အခါမှာတော့ ကန်ရေပြင်လေးဖြစ်သွားခဲ့တော့တယ် ။
မီးပုံထဲအတင်းတိုးမယ့် ပိုးဖလံမျိုး သူမ မလုပ်တော့ဘူး ။ ဒါပေမယ့် တစ်ချိန်မှာ သူမကုယ်တိုင် ပိုးဖလံ ပြန်ဖြစ်လာဦးမလားဆိုတာ မသေချာတဲ့ အခိုက်အတန့် တစ်ခုပဲ ။
တစ်ချိန်ကတော့ ပိုးဖလံဟာ သူမ တစ်ယောက်ထဲပဲ ။ မသေချာတဲ့ အခိုက်အတန့်မှာတော့ ။
X X X X X
morA_nyein
4.7.2022