Στέκομαι μπροστά από τον καθρέφτη του μπάνιου, έχοντας μια πετσέτα δεμένη γύρω από το γυμνό μου σώμα και κοιτάζοντας ποιο από τα δύο σκουλαρίκια μου ταιριάζει περισσότερο.
«μωρό μου;»
Ξαφνικά ακούω την φωνή του άντρα μου. Αμέσως ισιώνω το σώμα μου.
«στο μπάνιο»
Τον ενημερώνω, κοιτάζοντας το άλλο ζευγάρι με τα σκουλαρίκια. Δεν ξέρω τι να διαλέξω!
«θα βγεις;»
Ρωτάει, μόλις μπαίνει μέσα. Γυρίζω το κεφάλι μου στο πλάι, ώστε να τον δω να στέκεται στο κούφωμα της πόρτας, κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι του.
«ναι, με την μικρή»
Και όταν λέω μικρή, αναφέρομαι στην αδερφή μου.
«πως και αυτό το ξαφνικό;»
Με ρωτάει, δείχνοντας ξαφνικά καχύποπτος. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
«ε ξέρεις μωρέ, με έπρηξε και επειδή βαρέθηκα να την ακούω...»
«μάλιστα»
Μουρμουρίζει, αλλά δεν φεύγει. Υποθέτω ότι τώρα πρέπει να το παίξω λίγο αδιάφορη. Επιστρέφω το βλέμμα μου στον καθρέφτη, για να κοιτάξω ξανά το είδωλο μου. Κάνε σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
«πάντως...»
Το σώμα μου κοκαλώνει, την στιγμή που τον βλέπω μέσα από τον καθρέφτη να με πλησιάζει.
«είσαι επικίνδυνα όμορφη, και θα αρχίσω να φοβάμαι»
Λέει χαμηλόφωνα κοντά στο αυτί μου, πριν αφήσει ένα φιλί στον γυμνό μου ώμο. Ένα αυθόρμητο χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο μου.
«μόνο σκηνικό μην μου κάνεις, και όλα τα άλλα... τα αντέχω»
Λέω καθώς παίρνω το άλλο ζευγάρι με τα σκουλαρίκια. Ξαφνικά, νιώθω την πετσέτα μου να λύνεται από τον κόμπο, και να πέφτει κάτω, στο πάτωμα, αποκαλύπτοντας το γυμνό μου σώμα.
«τι κάνεις;»
Ρωτάω αυθόρμητα. Δεν μου απαντάει, αντίθετα απλώνει τα χέρια του πάνω στο κορμί μου, αγγίζοντας το στήθος μου.
«ρε Ορέστη, τι σε έπιασε;»
«θέλω απλά να αγγίξω την γυναίκα μου, κακό είναι;»
Λέει καθώς χώνει το πρόσωπο του στον λαιμό μου. Ξεφυσάω με δυσφορία.
«λάθος ώρα βρήκες να αγγίξεις την γυναίκα σου. Άσε με, πρέπει να ετοιμαστώ»
Αν θέλεις βέβαια να γυρίσω γρήγορα στο σπίτι.
«δεν μπορείς να καθυστερήσεις λιγάκι για χάρη μου;»
Τι τον έχει πιάσει; αυτός δεν ήταν ποτέ έτσι, θέλω να πω, τόσο πιεστικός, για να μην πω ερωτικός. Γυρίζω από την άλλη, ώστε να τον κοιτάξω κατάματα.
«όταν επιστρέψω, θα κάνουμε ότι θες, τώρα πρέπει να ετοιμαστώ»
Επιμένω, απόλυτα σοβαρή. Το ύφος του γίνεται και πάλι καχύποπτο.
«τι;»
«έχεις αρχίσει να με απορρίπτεις η μου φαίνεται;»
Ρωτάει, ανασηκώνοντας το φρύδι του. Δεν το πιστεύω ότι άρχισε πάλι.
«έλα, πες το, με βαρέθηκες, έτσι δεν είναι;»
«Ορέστη, επειδή δεν έχω όρεξη να μαλώσω, φύγε»
Προσπαθώ να κρατήσω τον τόνο μου χαμηλό, αλλά η απαίτηση ακούγεται καθαρά.
«α, με διώχνεις κιόλας!»
Πετάει, φανερά σοκαρισμένος. Αχ Θεέ μου, κάν' τον να σκάσει!
«Ορέστη είπα φύγε»
Τον διατάζω, προσπαθώντας να συγκρατήσω τον θυμό μου.
«εντάξει λοιπόν, θα φύγω... να σε αφήσω να ετοιμαστείς με την ησυχία σου»
Λέει και μετά φεύγει φουριόζος από το μπάνιο. Δεν το πιστεύω ότι κατάφερε πάλι να με τσαντίσει! Υπό άλλες συνθήκες δεν θα έβγαινα έξω, αλλά επειδή έχω βαρεθεί να υποχωρώ συνεχώς, αυτή τη φορά θα βγω, και θα περάσω και πολύ καλά μάλιστα! Αφού έχω ετοιμαστεί, πηγαίνω κοντά στην είσοδο του σπιτιού. Από ότι καταλαβαίνω, έχει κλειστεί μέσα στο γραφείο του. Ούτε που με νοιάζει, αν θέλει ας κοιμηθεί και εκεί μέσα απόψε, καρφί δεν μου καίγεται. Βγαίνω από το σπίτι, κοπανόντας την πόρτα πίσω μου.
Έπειτα από μερικά λεπτά, βρίσκομαι στο μπαρ όπου τον ενημέρωσα ότι θα βρεθούμε. Κοιτάζω τριγύρω, ώσπου τον εντοπίζω να κάθεται μόνος του στο μπαρ. Το προφίλ του... είναι ωραίο. Βασικά, αυτός ο άντρας είναι ωραίος. Και επειδή σήμερα ο σύζυγος μου μου έδωσε ουσιαστικά το έναυσμα, θα διασκεδάσω στο έπακρο με αυτόν τον άγνωστο τύπο. Με δυναμικό βήμα, πηγαίνω κοντά του.
«γειά»
Τον χαιρετάω με αυτοπεποίθηση. Αμέσως γυρίζει το κεφάλι του για να με κοιτάξει.
«ήρθες»
Αναφωνεί, φανερά έκπληκτος.
«είχες αμφιβολίες;»
«την αλήθεια;»
Μου αντιγυρίζει με ερώτηση. Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου. Εκείνος ρουθουνίζει εύθυμα.
«όχι, δεν περίμενα να έρθεις. Πίστευα ότι θα το μετάνιωνες την τελευταία στιγμή»
Έχω την εντύπωση ότι αυτός ο άντρας με διαβάζει. Κάθομαι στον σκαμπό δίπλα του.
«θα πιεις;»
Ρωτάει, ισιώνοντας παράλληλα το σώμα του.
«μια βότκα με λεμόνι»
«τέλεια»
Μουρμουρίζει, έπειτα σηκώνει το χέρι του, ώστε να καλέσει τον νεαρό μπάρμαν.
«μια βότκα λεμόνι για την κυρία παρακαλώ»
«αμέσως»
Λέει ο νεαρός, καθώς ετοιμάζει το ποτό μου. Το βλέμμα μου στρέφεται ξανά στον άντρα που κάθεται φαινομενικά άνετος δίπλα μου.
«τελικά όμως ήρθες»
Πετάει ξαφνικά, έχοντας ένα χαμόγελο αυτοπεποίθησης στα χείλη του.
«και τώρα που ήρθα, τι θα γίνει;»
«αρχικά θα ανταλλάξουμε κάποιες ασήμαντες πληροφορίες, και μετά... θα διασκεδάσουμε»
Η απάντηση του μου προκαλεί ένα αυθόρμητο γελάκι.
«λοιπόν, αν και συνήθως απαγορεύεται να κάνεις μια τέτοια ερώτηση σε γυναίκα, εγώ θα σου την κάνω...»
Σταματάει για να πιει μια σύντομη γουλιά από το ποτό του. Μετά με ξανακοιτάζει μέσα στα μάτια.
«πόσο χρονών είσαι;»
Ρωτάει τελικά.
«για να δεις ότι δεν είμαι από εκείνες τις κομπλεξικές, είμαι είκοσι οκτώ. Εσύ;»
«μία από τα ίδια»
Απαντάει, έχοντας ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Εκείνη την στιγμή, ο νεαρός μπάρμαν αφήνει την βότκα με το λεμόνι μπροστά μου.
«ευχαριστώ»
Λέω, χαρίζοντας του ένα σύντομο χαμόγελο.
«επάγγελμα;»
Ρωτάω, απευθυνόμενη τώρα σε εκείνον.
«λογιστής. Εσύ;»
Αφήνω ένα χαχανητό.
«αφού ξέρεις. Δασκάλα χορού, με δική μου σχολή κιόλας!»
Τον παρακολουθώ να γελάει πνιχτά, πριν μιλήσει ξανά.
«απλά προσπαθώ να κάνω την ατμόσφαιρα πιο παραμυθένια»
Τώρα είναι η σειρά μου να γελάσω.
«εντωμεταξύ, μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν έμαθα το πιο σημαντικό...»
Τον ατενίζω με απορία.
«το όνομα σου»
Η απάντηση του με κάνει να χαχανίσω. Για μια στιγμή νόμιζα ότι μιλούσε σοβαρά.
«Νεφέλη»
Απαντάω λιτά, παίζοντας το παιχνίδι του.
«Μάρκος»
Αποκρίνεται με άνεση.
«το κάνεις πάλι»
Λέω ανάμεσα στα χαχανητά μου. Τώρα το χαμόγελο του γίνεται πιο πλατύ, φανερώνοντας μια σειρά από λευκά δόντια.
«να σε ρωτήσω κάτι; αλλά θα μου πεις την αλήθεια!»
Τονίζω. Τώρα με κοιτάζει απόλυτα σοβαρός.
«ρώτα με, τι είναι;»
«την ημέρα που μας είδες με την αδερφή μου στην καφετέρια, μετά, όταν φύγαμε... με ακολούθησες;»
Είναι μια ερώτηση που ήθελα να του την κάνω από την αρχή της γνωριμίας μας. Ένα σκανταλιάρικο χαμόγελο στραβώνει τις άκρες των χειλιών του. Το σκέφτεται για μερικά λεπτά, πριν μου απαντήσει τελικά.
«ναι»
Κατά βάθος το περίμενα αυτό. Ε βέβαια, πως αλλιώς θα ήξερε;
«πάντως αν ήσουν ντετέκτιβ, θα ήσουν πολύ κακός στην δουλειά σου»
Ένα πονηρό χαμόγελο απλώνεται στα χείλη του.
«έτσι λες;»
«ε βέβαια. Αφού σε κατάλαβα με την μία»
Αποκρίνομαι, γέρνοντας ελαφρώς το κεφάλι μου στο πλάι. Δείχνει να διασκεδάζει μαζί μου. Είναι μυστήριο τρένο, αλλά που θα πάει. Ξαφνικά, κατεβάζει μονορούφι το ποτό του και μετά με ξανά κοιτάζει.
«πάμε κάπου αλλού;»
Με αιφνιδιάζει η ερώτηση του.
«που;»
Το πονηρό χαμόγελο επανέρχεται στο πρόσωπο του, πιο έντονο από ότι πριν.