Samantha's point of view
"ANO? SIGE-SIGE pauwi na ako riyan. Katukin niyo lang nang katukin, nasa kwarto ko kasi lahat ng spare keys." Ma'am Imee said nervously as she stood up. Kitang kita ko sa mga mata niya ang takot at pangamba.
"I'm sorry, Samantha pero kailangan na ako ng kapatid ko. Sa ibang araw na lang ulit tayo magkita at mag usap," Pagpapaalam niya ngunit tumayo rin ako para sumunod sa kan'ya.
"Sasama po ako, ma'am Imee. Hindi po ako mapapakali dito kung hindi ko malalaman ang kalagayan niya ngayon.,"
Alam ko na tama 'tong ginagawa ko kaya sasama ako. Hindi ko hahayaang malagay sa panganib ang buhay ni Irene.
Isang beses na siyang nawala sa akin, hindi ko na hahayaang maulit pa 'yun.
"Thank you, Samantha. Halika na," Pagpapasalamat niya na ikinilambot ng puso ko. Totoo nga na mababait sila, kaya maraming tao ang nahuhulog sa kabaitan nila.
Magkahiwalay kami ng kotse na ginamit ni ma'am Imee, kasama niya ang bodyguard niya at ako naman ay dala-dala ko ang kotse ko. Noong una ay gusto niya akong isama sa van nila, pero hindi ako nagpatinag dahil ayoko naman maiwan 'to dito sa mall.
Hindi ko maiwasang kabahan habang nagmamaneho dahil sa kalagayan ni Irene ngayon. Nang marinig ko pa lang ang sinabi ng kasambahay nila mula sa sa phone ay lumakas na ang pagkabog ng dibdib ko.
Sana lang ay walang masamang nangyari sa'yo, Irene. Hindi ko na kakayanin kapag nawala ka ulit ng hindi tayo nagkakaayos.
Halos mabaliw na ako sa loob ng sasakyan habang nagmamaneho kakaisip sa kan'ya, ang dami kong tanong na paano, ano at bakit sa utak ko.
Not so long, I already arrived here at the palace. It was easy for me to enter the gate since ma'am Imee introduced me to the guard. that's why.
After I parked the car, we entered the palace and wow! I was amazed at how beautiful and spacious it was inside the palace. The belongings left by the former presidents here are still preserved. Wow! Just wow.
"Nasa kaliwa at dulo ang kwarto ni Irene, mauna ka na toon at kukunin ko lang ang spare keys," Ma'am Imee commanded nervously which I nodded to obey her.
Hinanap ko ang kwarto niya na kaliwa at dulo raw sabi ni ma'am Imee. Napakarami kasing kwarto rito, dinaig pa ang nagpaparenta ng kwarto sa bahay. Nang makarating ako sa dulo at kaliwang bahagi ng kwarto, nakita ko na may nakalagay na 'Irene' sa kan'yang pintuan. Ito na 'yun.
Katok lang ako nang katok hanggang sa magbukas ang pintuan at iluwa si Irene nito, pero wala. Wala ni isa ang bumubukas at walang sumasagot sa loob.
"Irene! Buksan mo 'yung pintuan, please!"
Maya-maya ay may dalawang kasambahay ang lumapit sa akin at tinitigan ako nang diretso. "Sino ho sila? Bakit ho kayo nandito sa kwarto ni ma'am Irene?"
"Uhm, ako po si Samantha at pumunta po ako para kay Irene," I politely introduce my self, giving them a light smile.
Hindi ko na yata kakayanin 'tong pangyayari na 'to kapag may masamang nangyari kay Irene.
"Naku ma'am, kayo po pala 'yung Samantha na sinisigaw ni ma'am Irene lagi. Alam mo ma'am, naawa nga ho kami riyan kay ma'am Irene kasi lagi nalang po siya umiiyak at sinisigaw ang pangalan niyo." Sambit ng isang kasambahay na parang mas lalong ikinahina ng katawan ko.
Ganun na ba talaga ako ka-sama sa kan'ya?
"Samantha! Ito na 'yung susi, bilis buksan mo," Ma'am Imee exclaimed. Inabot niya sa akin ang susi na kaagad ko naman itong tinanggap
Pagkabukas ko ng pintuan ay madilim ang paligid ng kwarto ni Irene, ni halos wala akong makita sa sobrang dilim. Pagbukas ni ma'am Imee ng ilaw, tumambad sa akin ang nakahiga na Irene sa sahig at katabi ang basag na vase.
May hawak hawak siyang kapirasong basag ng vase, dumudugo ang kan'yang kamay.
Bigla naman sumagi ang tanong sa isip ko na tatangkain niya bang tapusin ang buhay niya?
"Ay apo, diyos ko! Irene anong ginawa mo sa sarili mo?" Halos mabingi ako sa tanong ni ma'am Imee. Ako naman ay hindi makapagsalita sa nakikita ko, kaya kaagad ko siyang nilapitan upang matignan nang mabuti.
"Irene, gising please! Ano bang ginagawa mo sa sarili mo?"
Lumuhod ako at nilagay ang ulo niya sa aking braso, tinanggal ko ang hawak-hawak niyang kapirasong basag ng vase. Nakita ko na may nakakalat din dito sa sahig na sleeping pills.
Halos manghina ako sa aking nakita na nakahalandusay niyang katawan, pero mas pinili ko pa rin ang magpakatatag. Hinawakan ko ang kanyang pulso at nararamdaman ko naman na tumitibok pa rin ito.
"Ma'am Imee, first aid kit po please!" I pleaded while crying. Tumango naman siya bago lumabas ng kwarto para kunin ang first aid kit.
"Irene, nandito na ako, oh! Please, wake up mahal ko," Pagigising ko sa kan'ya habang humihikbi. "Nandito na ako Irene, please gumising ka na! Hindi ko kakayanin kapag nawala ka ulit sa akin."
Habang tinatapik ko ang kan'yang mukha, unti unti naman dumilat ang kan'yang mata. Kitang-kita ko sa mga mata niya ang pagod at lungkot na nararamdaman niya ngayon.
Para siyang lantay na gulay sa sobrang payat at putla.
"S-samantha.." Nanghihinang sambit niya at napadaing sa sakit ng kan'yang kamay. Walang tigil ito sa pagtulo ng dugo.
"Ma'am yung first aid kit po!" Halos mamaos ako kakasigaw para lang marinig nila, pinuntahan naman ng isang kasambahay si ma'am Imee.
"A-anong ginagawa m-mo rito, bakit n-nandito ka?" Tanong niya na mas lalong ikinahina ko. Halos mamaos na rin ang kanyang boses.
"Irene, please 'wag ka muna magsalita. Mas lalo kang manghihina niyan, antayin natin 'yung first aid kit para magamot natin 'yang kamay mo," I wiped the blood from her face and caressed it.
"Nandito na ako, kasi sabi mo 'di ba hinahanap mo ako at kailangan mo ako,"
Many tears started to form in her eyes. "I'm s-sorry kung kailangan m-mo pa pumunta rito, 'di ba dapat nagpapahinga ka? P-para makapag desisyon n-na kung babalik ka ba sa akin o iiwanan mo na a-ako."
"Sh, Irene! Hindi rin ako matatahimik kapag may nangyaring masama sa'yo. Kaya please tatagan mo ang loob mo para sa pamilya mo, sa sarili mo at sa akin," I'm trying my best to relieve her pain, but she still couldn't stop crying.
"S-samantha, nagmamakaawa a-ako sa'yo. Bigyan mo p-pa ako ng isang pagkakataon, ayoko namg m-mawala ka sa akin. P-please, I love you Samantha, m-mahal na mahal kita." Malakas na hagulgol niya, hinigpitan ang pagyakap sa akin.
Nararamdaman ko naman na naghahabol siya ng hininga, kaya niluwagan ko ang pagyakap sa kan'ya.
"Irene, huminga ka! Hush! Kumalma ka." I was caressing her back to help catch her breath. "Irene, please. Breath in, breath out! Inhale, exhale!"
Sinusubukan ko siyang pakalmahin sa abot nang makakaya ko habang mas long bumibigat ang loob ko dahil hindi pa rin siya tumitigil kakahabol..
"S-samantha, I can't b-breathe. Help, S-samantha.." She uttered weakly while catching breath.
"Huwag ka nang magsalita, habulin mo lang sige!"
"Samantha, ito na 'yung first aid ki-Irene, anong nangyayari sa'yo?" Ma'am imee almost screamed when she saw Irene fainting and gasping for breath.
Inabot niya naman sa akin ang first aid kit at lumuhod para makita niya ang kalagayan ni Irene.
"Hindi raw po siya makahinga ma'am Imee, ano po ba ang dapat gawin? Hindi po kasi umeepekto ang paghabol niya ng hininga at paghimas sa likod."
"N-nebul.. l-lizer.." Irene said weakly while catching her breath. Nakita ko na tumayo si ma'am Imee at kinuha ang nebulizer ni Irene sa cabinet. Nilagay niya na ang saline solution sa nebulizer at isinaksak ito.
Halos mawala ang kaluluwa ko namg makita ko na naging ganoon ang kalagayan ni Irene. Hindi pa ako nakakaranas sa ibang tao nito, kaya hindi ko alam ang gagawin.
Mabuti nalang ay dumating kaagad si ma'am Imee para isalpak kay Irene ang nebulizer.
Habang nakasalpak ang nebulizer sa kan'ya, nakatulog siya sa braso ko kaya nilinisan ko na lang muna ang kan'yang sugat at nilagyan ng bandage. Medyo malaki rin ang hiwa na natamo niya, kaya doble ang inilagay ko para hindi matanggal kaagad.
Pagkatapos ko malinis ang kan'yang sugat, nagpatulong naman kami sa mga bodyguard nila na buhatin si Irene sa kama. Nagpresinta na rin ako na bibihisan ko siya.
Tinulungan din naman ako ng mga kasambahay na linisin ang mga nagkalat na pinaghahagis ni Irene na gamit. Samantalang si ma'am Imee naman ay magluluto muna raw sa kusina, kaya iniwan niya na ako kasama si Irene para mabantayan ito.
Kumuha ako ng pamalit niya sa cabinet niya, pinili ko lang ang kumportableng damit. Humingi na rin ako ng tubig na may bimbo pamunas para sa nagkalat na dugo sa kan'yang katawan.
Habang pinupunasan ko siya, nakita ko na may mga bagong galos at maliliit na peklat siya sa kan'yang katawan. Halos nagmukhang kulay pula na ang bimpo na kulay puti sa sobrang dami na dugo ang nagkalat sa kan'yang katawan kakapunas ko.
Pagkatapos ko siyang bihisan ay tinabihan ko siya, tinitignan ko ang kan'yang mukha na may oxygen mask na nakasalpak.
"I'm sorry, I'm sorry kung nagkakaganito ka dahil sa akin. Hindi ko lubos maisip na kaya mong tapusin ang buhay mo kapag nawala ako sa'yo." I uttered tearfully while staring at her tired and weak face.
"Kung alam mo lang matagal na kitang pinatawad Irene, kung hindi lang ako nagpadala sa mga emosiyon ko at kakaisip ko ng kung ano-ano ay hindi mangyayari sana sa'yo ito."
"Tama ka sa punto na kailangan kasama kita sa pagpapahinga ko, dahil hindi ko kaya na wala ka sa tabi ko pagkatapos na kitang makita muli.."
"I love you too, Irene. Mahal na mahal din kita at hinding-hindi bago 'yun.."
Habang kinakausap ko ang kan'yang maamo at tulog na mukha, nagulat ako nang bahagyang dumilat ang mata niya. Nagising ko.
"I'm sorry, malakas ba 'yung boses ko? Sorry, kung nagising kita." I wiped my tears away nakakahiya naman kasi, para ko siyang pinaglalamayan.
"I-it's okay, S-samantha.. Hindi r-rin kasi ako makagalaw nng maayos sa pwesto k-ko.." She removed the oxygen mask from her face.
"H-huh? Ano bang gusto mong pwesto?" Tanong ko naman. "Tsaka hoy! Bakit mo tinanggal 'yang mask mo?"
Hindi ako mapakali kung maayos na ba siya o hindi pa.
"R-relax, I'm already o-okay Samantha and t-thank you nga pala sa pagpunta mo.."
"You're welcome.." I answered calmly which she nodded.
Minutes passed, nabalutan nang katahimikan ang kwarto niya habang ako ay nakaupo lang sa kama niya, katabi siya na nakahiga.
Alam ko na gusto naming kausapin ang Isa't isa pero may pakiramdam pa rin talaga na hiya sa aming sarili, kaya tahimik lang kami at gumagawa nang ikababahala ng aming sarili.
"Irene.."
"S-samantha."
Sabay na pagtawag namin sa aming pangalan at natawa namin kami namg bahagya.
"S-sige na ikaw mauna." Sambit niya na ikinatango ko.
Humugot muna ako ng hininga bago magsalita. "Bakit kailangan mo gawin 'yon?"
Humarap ako sa kan'ya at diretsang tinignan siya. "Ang a-alin?" Tanong niya.
"Ang tangkain tapusin ang buhay mo," Diretsa kong sagot. "Bakit kailangan mo magkulong, magpalipas ng kain, lagukin ang pills, sugatan ang sarili mo. B-bakit?"
I saw how a bitter smile form in her face. "Samantha, pagod na pagod na ako sa sarili ko," May lumalabas na luha sa kan'yang mga mata. "Hindi ko alam kung hindi pa ba sapat 'yung ginawa ko para sa'yo, para lang sa kinabukasan mo noon at matanggap tayo ng pamilya ko.."
"Malaki ang pagsisisi ko sa sarili ko na naghirap ka nang dahil sa akin. I'm so sorry, Samantha.." She added.
Parehas tayong may ginawang mali, kaya parehas tayo hihingi ng tawad sa isa't isa. Handang pababain ang dignidad para hindi lumaki ang problema.
"Wala ka nang dapat pang ipaliwanag dahil malinaw na lahat sa akin. Pinaliwanag na ng ate mo, okay?" I held her face, caressing it gently. "Ang gusto ko lang malaman kung bakit mo kailangan mo 'to gawin.."
"Ang sakit lang isipin na pagbalik ko ng Pilipinas ay may tanim ka ng galit para sa akin. Sinisisi ko rin ang sarili ko dahil hindi kita binigyan nang malinaw na dahilan.." Paninisi niya sa sarili niya. Pinupunasan ko ang luhang dumadaloy sa mga mata niya kahit na parehas kaming umiiyak.
"Please, bigyan mo pa ako ng isang pagkakataon. Hindi ko na kayang mawala ka sa akin dahil ayoko nang maranasan ang naranasan ko noon, ayoko nang magtiis, at mangulila sa pagmamahal mo."
Parehas kaming nangulila sa pagmamahal..
Parehas kaming nasaktan..
Parehas kaming may mali at tama..
"Irene, matagal na kitang pinatawad tandaan mo 'yan. Mali rin ako sa punto na hindi kita pinagkinggan noong nakaraang linggo, kaya I'm sorry rin." I pulled her for a gentle hug. "Nahihiya ako sa ate mo dahil siya pa ang nagpaliwanag sa akin nang lahat lahat,"
"Nagkaroon man ako nang tanim ng galit sa'yo, tandaan mo na hindi ito magtatagal at magbubunga dahil gusto ko magpasalamat ng lubos sa'yo, Irene. Sa ginawa mo para sa akin at sa atin. Naiintindihan kita sa punto na isinekreto mo ang detalye ng pag-alis mo, pero Irene huwag na sana itong mauulit pa, please.." I cried on her shoulder. Naramdaman ko rin ang paghikbi niya at paghimas sa aking likod.
"Hinding-hindi ko na kaya kapag nawala ka pa ulit sa akin.. Mahal na mahal kita, hindi nagbago 'yon at hindi mababago ito para sa'yo.."
She touched my face and pressed our foreheads together. "I love you to the moon and back." She tenderly muttered which made me smile.
"And I love you to the infinity and beyond." I just let our foreheads touch, all we could hear is our breath. "All I can tell you is you are amazing, strong, brave and independent woman, Irene."
Dahil sa totoo lang ay napahanga niya talaga ako sa kan'yang ginawa. Hindi ko alam na ang kinababaliwan kong propesor noon ay handang na pala akong ipaglaban sa pamilya niya
"I know, because It's for you. You deserve more than just words, but you deserve me more,"
The electricity flowing from our bodies comes back again after six years, she is the only one who can make me truly smile and blush. The butterflies flying in my stomach are coming back, like our love for each other.
Finally, I got the person I deserve.
____________________________________________
I apologize for the incorrect grammar and typographical error
See you in next chapter!
- your author krispykwim