ពេលនេះស្ថានភាពរីករាយនៅឯកោះ ហាវ៉ៃ បានបង្ហាញពីការលំហែកាយយ៉ាងសប្បាយចិត្តរបស់ កូនចៅនាយកំលោះ ម៉ាលេនតូ ដែលគេបានធ្វើការកក់កោះទាំងមូលនេះជូនសម្រាប់ពួកគេក្នុងការលំហែកាយឃើញមានតាងពីអ្នករាំកម្សាន្តនិងគូស្នេហ៍ខ្លះដែលបាននាំគ្នាមកទីនេះអង្គុយនិយាយសាសងគ្នាជាមួយនឹងទិដ្ឋភាពពេលល្ងាចដែលថ្ងៃមានពណ៌ក្រហមដូចជាពងទាក្រហមដែលកំពុងតែ រាបលិចបន្តិចបន្តួចធ្វើឱ្យស្ថានភាពផ្ទៃមេឃពេលនេះមានពណ៌ក្រហមឆ្អិនឆ្អៅជាមួយនឹងទឹកសមុទ្រដែលមានពណ៌ខៀវស្រស់បំព្រមជាខ្លាំងធ្វើឱ្យកំលោះសង្ហាដែលមានរូបរាងមាំទាំមួយនេះដែលប្រលែងល្វែងខាងលើមានត្រឹមតែខោខ្លីមួយជាប់ខ្លួនបង្ហាញក្បាលពោះកង់ៗ ស្មាបើកធំៗជាមួយនឹងសាក់នៅលើដើមដៃរបស់គេពីស្មាទៅដល់ខ្នងដៃដែលបង្ហាញមកថាវាទាក់ទាញមិនគួរឲ្យខ្លាចតែវាជាផ្នែកមួយដែលសង្ហាជាមួយនឹងផ្ទៃមុខដែលមានការលេងស្តាយនិងក្រវិលចុះគ្រប់កន្លែងនាំអោយគេទាក់ទាញជាខ្លាំងកំពុងតែឱបក្រសោបរាងកាយតូចស្ដើងដែលស្លៀករ៉ូបដែលមានសាច់សារូត្រជាក់សាកសមពាក់នៅមាត់សមុទ្របំផុតកំពុងតែកើយនៅលើដើមទ្រូងរបស់គេសម្លឹងមើលទឹកសមុទ្រដែលកំពុងតែផាត់ទៅផាត់មកនោះឯង។
"បងពិតជាមានអារម្មណ៍ថាស្រលះខួរក្បាលខ្លាំងណាស់! បើសិនជាពេលវេលានេះអាចមានលក់នោះ! ទោះត្រូវចំណាយរាប់លានដុល្លាក៏បងចង់ទិញពេលវេលាមួយនេះមកទុកឱ្យវានៅត្រង់នេះរហូតដែរ!"។ ជុងហ្គុក ក៏និយាយបែបនេះហើយ ហានអុី ក៏ងាកទៅសម្លឹងគេមុននឹងនាងញញឹមដាក់គេ។
"ហេតុអី្វទៅ ជុង ? នេះបងមិនចង់ឱ្យពេលវេលាដើរទៅមុខទេរឺយ៉ាងម៉េច?"។ ហានអុី ក៏សួរនាំទើប ជុងហ្គុក គេញញឹមដាក់នាង។
"មិនមែនបានន័យថាបងមិនចង់ឱ្យពេលវេលាដើរទៅមុខទេ ហានអុី តែបងគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍ថាពេលវេលាទាំងនេះគឺវាស្រស់ស្អាតហើយធូរស្រាលបំផុតដែលបងមិនធ្លាប់មាននៅក្នុងជីវិតនេះ! បងមិនដឹងទេថាស្ដាប់ទៅបងអាចជាមនុស្សដែលចម្លែកជាងគេ! ជីវិតរបស់បងជួបនិងរឿងគ្រោះថ្នាក់ច្រើនខ្លាំងណាស់! អាចប្រាប់ថាវាគឺជារបៀបនៃការរស់នៅរបស់បងជារៀងរាល់ថ្ងៃ! បើមិនមានគ្រោះថ្នាក់ឬក៏មានអ្នកតាមសម្លាប់ឬក៏វ៉ៃគ្នាឬក៏បាញ់គ្នាតែមួយពេលនោះគឺចម្លែកណាស់ហើយ! តែពេលបងមានអូនគឺគ្រប់យ៉ាងប្រែមកជាស្រស់បំព្រង! បងស្គាល់អារម្មណ៍ថាធូរស្រាលនៅក្នុងចិត្ត! អារម្មណ៍ដែលមានសុភមង្គលជាងមានប្រាក់វាបែបណា! នេះបងលួចឆ្ងល់ថាតើអូនដាក់ស្នេហ៍បងដែរឬអត់? បងមានអារម្មណ៍ថាបងដូចជាលង់ស្នេហ៍អូនសឹងតែកើតជំងឺរោគចិត្តហើយ!"។ ជុងហ្គុក ក៏ឪបក្រសោបនាងមុននឹងសម្លឹងមើលមុខនាងហើយពេលនោះគេក៏និយាយបែបនេះទើប ហានអុី នាងសើចដោយការអៀនប្រៀនជាខ្លាំងហើយក៏លើកដៃមកគក់ដើមទ្រូងគេតិចៗ។
"បងនិយាយអីចឹងនោះ! បើបងជាមនុស្សរោគចិត្តមែននោះអូនច្បាស់ជារត់ចោលបងហើយមិននៅជាមួយមនុស្សប្រុសរោគចិត្តទេ! អ្នកណាគេយកប្ដីជាមនុស្សរោគចិត្តនោះ!"។ នាងក្រមុំក៏រុញគេហើយ ជុងហ្គុក ក៏របូតនាងចេញពីរង្វង់ដៃគេហើយនាងក៏រត់ទៅទើបនាយកំលោះសើចហើយក្រោកដេញតាមនាងនៅលើវាលខ្សាច់នេះតែម្ដងធ្វើឲ្យសកម្មភាពផ្អែមល្ហែមរបស់គូស្នេហ៍មួយគូនេះសាយភាយនាំឲ្យកូនចៅជុំវិញនេះនាំគ្នាសម្លឹងមើលជាពិសេស ហ្វេម ដែលកំពុងអង្គុយបញ្ចុកអាហារឲ្យ លីលី នោះក៏លួចសើចមុននឹងសម្លឹងមើលមុខ លីលី ហើយនាងក្រមុំក៏ចងចិញ្ចើម។
"អូនមើលៗ លីលី ថាចៅហ្វាយនិងអ្នកនាងគាត់ផ្អែមល្ហែមបែបណា!"។ ហ្វេម ក៏ធ្វើការនិយាយច្បាស់ៗមួយៗធ្វើមុខច្រណែនគូស្នេហ៍គេខាងនោះហើយក៏ផ្អៀងមុខមកកើយលើស្មាននាងទើប លីលី ចងចិញ្ចើមហើយរុញគេចេញ។
"បងកុំគិតថាចង់ឱ្យអូនធ្វើអញ្ចឹងដែរណា? នេះនិយាយគ្នាឲ្យហើយថាប្រុសចាស់ស្រលាញ់ស្រីក្មេងគឺត្រូវយកចិត្តស្រីក្មេងមិនមែនឲ្យស្រីក្មេងទៅយកចិត្តមនុស្សប្រុសចាស់ទេ!"។ លីលី ក៏ធ្វើការតបវិញហលយ ហ្វេម ធ្វើមុខដូចជាហួសចិត្តនឹងនាងព្រោះពិតមែនដែលគេត្រូវតាមយកចិត្តនាងគ្រប់ជំហានមិនថាជួយអាំងសាច់និងបញ្ចុកសាច់ឲ្យនាងថែមទាំងជួយម៉ាស្សាខ្លួនឲ្យនាងទាំងខ្លួនគេជាមនុស្សនៅមានរបួសនោះឡើយហេតុតែគេចង់ថ្នាក់ថ្នមនិងយកចិត្តគេហើយនាយក៏ជាមនុស្សដែលតែងតែប្រើសំដីផ្អែមល្ហែមនិងឪបក្រសោបនាងមុនផងដែរតែទោះយ៉ាងណាគេក៏មានអារម្មណ៍អន់ចិត្តតិចតួចដែលមិនដែលធ្លាប់តបស្នងមកគេមុនសោះទើបនាយកម្លោះធ្វើមុខស្រពោន។
" លីលី ស្រឡាញ់បងអត់? ឆ្ងល់ខ្លួនឯងរាល់ថ្ងៃថាតើមកពីបងបង្ខំអូនឬមកពីអូនអាណិតបងទៅ? អូននិយាយជាមួយបងត្រង់ៗមកណា? បើសិនជាបងបង្ខំអូនហើយអូនគិតថាមកពីបងជួយអូនទើបអូននឹកគុណបង! គឺបងមិនចង់ឱ្យអូនគិតបែបនេះទេព្រោះវាដូចជាការចងឲ្យអូននៅជាមួយបងទាំងក្នុងចិត្តមិនស្រលាញ់អញ្ចឹង! បងមិនចង់ឃើញមនុស្សស្រីដែលបងស្រឡាញ់មានអារម្មណ៍ថាដូចជាបង្ខំខ្លួនឯងពេលដែលនៅក្បែរបងទេណា! អូននិយាយប្រាប់បងត្រង់ៗក៏បាន! បងធ្វើចិត្តបានហើយ លីលី !"។ ហ្វេម តបទៅមុខស្រពោនហើយដូចជាពិតប្រាកដធ្វើឲ្យ លីលី នាងត្រូវងាកមុខហើយសម្លឹងមុខគេដោយភ្នែកស្លឺមុននឹងនាងក៏ហេងហាងហើយខណៈពេលនោះដែលនាងស្រូបខ្យលើបន្តិចហើយនាងក៏បិទភ្នែក។
<ជុប> "ប៉ុណ្ណឹងបានទេ? ប៉ុណ្ណឹងបងដឹងនៅថាខ្ញុំស្រឡាញ់បងមែនរឺអត់? អ្នកណាគេយកស្នេហាមកលេងសើចយ៉ាងម៉េចទេ? ប្រុសចាស់ពូកែអន់ចិត្ត!"។ លីលី តបដោយមុខក្រហមមុននឹងនាងថើបគេហើយក៏បែរទៅម្ខាងហើយពេលនេះ ហ្វេម ក៏ញញឹមមុននឹងគេសើចហើយចាប់លើកនាងបីឡើងហើយក្រវីតែម្តង។
"បងច្បាស់ហើយថាអូនស្រលាញ់បងតែបើចង់ដឹងច្បាស់ជាងនេះទៀត! ចឹងទាល់តែ...!"។ ហ្វេម មិននិយាយតែក៏មិនទុកអោយនាងតវ៉ាទាន់ទើបគេបីនាងរត់ចូលតែក្នុងបន្ទប់ដែលពួកគេស្នាក់នៅតែម្ដងដើម្បីបញ្ជាក់ពីស្នេហាដែលផ្អែមល្ហែមរបស់ពួកគេហើយពេលនេះទិដ្ឋភាពនៅឆ្នេរសមុទ្រចំពេលដែលថ្ងៃអស្ដង្គតទើបកោះ ហាវ៉ៃ ត្រូវប្រែជាងងឹតប៉ុន្តែបែរជាស្រស់ស្រាយបំផុតហើយកូនចៅរបស់នាយកំលោះក៏ចូលសម្រាកអស់នៅសល់ត្រឹមតែនាហក្រមុំហើយនឹងកំលោះសង្ហា ជុងហ្គុក ដែលរត់ប្រលែងគ្នាមួយថ្ងៃពេញនៅទីនេះក៏ទើបតែបណ្ដើរគ្នាមកដល់ជាមួយនឹងអង្គរក្សពីរបីអ្នកដែលនៅតាមការពារសុវត្ថិភាពពួកគេនោះឯង។
"អត់អីទេអ្នកទាំងអស់គ្នា! ទៅសម្រាកចុះនៅ! ទីនេះគឺខ្ញុំបានដាក់ប្រពន័្ធការពារហើយល្អខ្លាំងណាស់! គ្មាននរណាគេហ៊ានមករករឿងយើងបានទេ! ខ្ញុំសុំពេលវេលាឯកជននៅពីរនាក់ប្រពន្ធតែពួកឯងទាំងអស់គ្នាអាចសម្រាកនិងចំណាយពេលឯកជនរបស់ខ្លួនឯងជាមួយនឹងមនុស្សដែលពួកឯងស្រឡាញ់ចុះតែពួកឯងនាំទៅតាមនោះទៅចុះ!"។ ជុងហ្គុក ក៏ងាកមកនិយាយជាមួយអង្គរក្សរបស់ពួកគេទើបអង្គរក្សរបស់ពួកគេដែលងក់ក្បាកដាក់គ្នាហើយក៏ចាកចេញទៅទុកឲ្យម្ចាស់ប្រុសម្ចាស់ស្រីរបស់ពួកគេនៅឈរសម្លឹងមើលមុខគ្នា។
"ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនទៅក្នុងដែតទៅ ជុង ? នេះយប់ហើយបងនៅខាងក្រៅរងាខ្លាំងណាស់ណា!"។ ហានអុី ក៏ងាកមកញញឹមដាក់ ជុងហ្គុក ហើយសួរនាំគេទើបនាយកម្លោះក៏ញញឹមស្រស់ដាក់នាងហើយក៏មកឈរពីក្រោយខ្នងនាងមុននឹងឈោងដៃមកឱបនាងយ៉ាងណែនពីក្រោយតែម្ដង។
"អូនខ្លាចអីនិងរងាទៅ? មានបងនៅក្បែអូនទាំងមូលទៅហើយចាំបងផ្ដល់ភាពកក់ក្តៅជានិច្ចដល់អូនកក់ក្តៅទាំងខាងក្រៅកក់ក្តៅដល់ក្នុងចិត្តទៀតផងណា! អូននៅភ័យខ្លាចត្រជាក់ដែរហ៎?"។ ជុងហ្គុក និយាយបែបនេះនាំឲ្យ ហានអុី កាន់តែអៀនជាខ្លាំងហើយនាងក៏ដាក់ដៃអោបពីលើដៃរបស់គេវិញទៀតគ្នាមុននឹងនាយកំលោះក៏ដាក់ចុងចង្ការលើក្បាលរបស់នាងហើយសម្លឹងទៅលើមាត់សមុទ្រជាមួយនឹងគ្នា។
"នេះអូនគិតថាយប់ហើយ! ឆ្នេរសមុទ្រក៏លែងមានពណ៍ដែរ! អ្វីគ្រប់យ៉ាងវាប្រែជាពណ៌ខ្មៅអស់ទៅហើយយើងក៏គួរតែចូលសម្រាកទៅ! ល្មមរៀបចំកម្លាំងដើម្បីត្រឡប់ទៅវិញផងអី! បងក៏នៅមានការងារត្រូវធ្វើណា ជុង ! អូនមិនចង់ឱ្យបងចំណាយពេលវេលាហត់នឿយនោះអី!"។ នាងក្រមុំក៏ធ្វើការនិយាយមុននឹងនាយកំលោះគេក៏ញញឹមបិទភ្នែកហើយសម្លឹងទៅខាងលើ។
"ការងារវាមិនសំខាន់ជាងពេលវេលាដែលបងចំណាយជាមួយនឹងប្រពន្ធបងទេ! អ្វីដែលសំខាន់នៅយប់នេះតាមព្យាករណ៍ដែលបងបានមើលគឺនៅពេលកន្លះម៉ោងក្រោយនេះមានទេពច្យុតហើយបងចង់មើលទេសភាពនេះជាមួយនឹងអូនចង់បង្កើតរូបភាពល្អៗជាមួយនឹងអូន! បង្កើតអនុស្សាវរីយ៍ផ្អែមល្ហែមលើឆ្នេរសមុទ្រជាមួយនឹងអូនណា! នេះគឺជាពេលវេលាដែលមានតម្លៃបំផុត! បើទោះបីជាបងត្រូវបិទភ្នែកស្លាប់នៅថ្ងៃណាមួយក៏វានៅតែជាការចងចាំដែលមានតម្លៃបំផុតនៅក្នុងជីវិតរបស់បងដែរ! នេះគឺជាពេលវេលាដែលបងចង់ចងចាំហើយពេលនេះដែលល្អបំផុតគឺបងចង់ឲ្យអូននៅក្បែរព្រោះនៅក្នុងពេលដែលល្អបំផុតគឺបងចង់ឲ្យមានវត្តមានរស់នៅរបស់អូនជាមួយបងនោះអី!"។ ជុងហ្គុក ក៏និយាយដោយសំដីស្រាលនឹងមុតធ្វើឲ្យ ហានអុី ស្រាប់តែរំភើបនៅក្នុងដួងចិត្តមិនដឹងថាត្រូវទៅតបក្តីស្នេហាបុរសម្នាក់នេះបែបណាអោយសាកសមដែលគេស្រឡាញ់នាងកាន់តែខ្លាំងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃទើបនាងក៏ហូរទឹកភ្នែកតែម្តង។
"អូយ!! ម៉េចក៏អូនយំបែបនេះ? ហានអុី បងនិយាយអីធ្វើអោយអូនមិនសប្បាយចិត្តមែនទេ? បងសុំ-"។ ពេលនេះ ជុងហ្គុក ក៏ភ្ញាក់ផ្អើលមុននឹងទាញនាងបែរមកជូតទឹកភ្នែកគិតថាគេបែបនិយាយអីប៉ះពាល់អារម្មណ៍នាងទាំងដែលមិនមែននោះទេហលយនាងក៏ញញឹមមុននិងក្រវីក្បាលហើយក៏ស្រវាឪបកររបស់គេមុននឹងនាងជំទិតជើងហើយប្រថាប់មាត់របស់នាងទៅលើគេហើយនេះជាលើកទី 1 ដែលនាងថើបគេដោយភាពជ្រាលជ្រៅហើយមុននោះហើយនាយក៏មិនអាចទុកខ្លួនបានក៏មានតែតវជាមួយនឹងនាងវិញក្រោមពន្លឺរាត្រីដ៏ត្រជាក់ជាមួយនឹងក្លិនទឹកសមុទ្រដែលផ្ដល់នូវភាពស្រស់ស្រាយនិងកក់ក្តីដល់ពួកគេតែវាក៏មិនដែលឈ្នះនឹងភាពកក់ក្តៅដែលកើតចេញពីពួកគេឡើយហើយពេលនេះអារម្មណ៍ស្នេហារបស់ពួកគេក៏កំពុងតែឆេះឆួកថ្នាក់សមុទ្រក៏ប្រហែលជាមិនអាចបន្សាបបានឡើយ។