I didn't go to work today, and all of my time is already on hers, as she said last night about shopping.
Mula ground floor hanggang sa pinakataas ng mall ay inikot namin at napansin ko din na kaya niya na ulit lumakad pero mabagal.
Halos ako lahat nag dala sa mga shopping bags niya, and I regret accompanying this woman.
As long as I can see her smile like that, that is. I have no complaints.
"Dito ka muna sa labas, may titignan lang ako sa loob." Paalam niya.
"Alright, I'll wait you here."
Umupo ako sa wooden bench at nilapag ko lahat ng mga pinamili niya.
Magagamit niya ba lahat 'to?
Halos lahat ng pinamili niyang damit, puro pula. Wala ng ibang kulay kundi pula.
Hindi ko din magamit ang phone ko, it keeps vibrating through my pocket at alam kong mga kaibigan ko lang ang mga nag sesend ng messages.
"Tapos na din! Tara, kain na tayo. Libre ko na." Lumabas siya sa isang store saka siya kumapit sa balikat ko.
"Ang bait mo ngayon, ah?" Hindi makapaniwalang tanong ko.
"Bakit? Hindi ba ako ganito dati?" Humarap siya sa akin at lumakad siya ng patalikod.
"Hmmm. It's completely opposite."
"Talaga? Ano ako dati?"
"Abnormal." Simpleng sagot ko at bigla siyang sumimangot.
"What? Totoo naman talaga. Tanong mo pa si Rigel at Miahri."
Dumating kami sa ground floor ulit at si Mirus na ang nag hanap ng restaurant.
Later on, nakapasok na din kami at pinaiwan ko sa labas lahat ng mga shopping bags dahil wala akong balak ipasok yan dito sa loob.
It's a Japanese restaurant, at hindi na nag alinlangan ang kasama ko na umorder ng ramem, tempura, sushi at kung ano pa ang cravings niya.
Agad din dumating ang order namin at dahil sa gutom naming dalawa, naubos agad namin ang ramen pati ang mga side dishes.
"Sana pala kumain muna tayo bago umalis."
"You think? Marami tayong oras pero dahil diyan sa kamamadali mo, akala mo mauubusan ka ng damit." Iling ko.
"C.R. lang ako." I excused myself at pumunta ako sa restroom.
Pagkatapos kong patuyuin ang kamay ko, pabalik na ako sa table namin ng may nakita ako.
Inabot ni Mirus ang credit card, at ang itim na card na 'yon ay sobrang pamilyar sa akin. Dahil customized ang credit card na 'yon.
"Wait a minute..."
I grab my phone from my coat and have a moment of realization... Mirus has been using my credit card ever since we arrived.
I thought my friends or colleagues were texting me.
I keep scrolling and scrolling as I continue to scroll through my notifications, and my bank account messaged me about my savings at sa mga ginastos ko.
Nalula ako sa presyong pinamili ni Mirus, at sana hindi ko nakita ang balance kahit na black card pa ang ginamit niya!
Gusto ko mawalan ng malay dahil nakita ko kung magkano ang ginastos niya.
Thirty-six thousand...
Kaya pala kampante siya gumastos ng malaki! That woman!
Ano bang gagawin niya sa mga mamahaling damit na 'yan? Okay sana kung mga pagkain binili niya, kaso hindi!
Lalo na at pagmamayari ko ang black credit card na 'yon!
Walang limit ang card ko at sa pagkakaalam ko ay gano'n din ang credit card ni Mirus, hindi niya ba alam na may black card din siya?
Pero paano napunta sa kanya ang card ko!
Bumalik na ako sa table namin at nginitian ko siya.
"May gusto ka pa bang bilhin?" I rested my chin to the back of my hand.
"Wala na. Ikaw ba?" she said and she drinks her juice.
"None. All I want to do is to go home and work harder." Mas ngumiti pa si Leon lalo na kinatakot ni Mirus bigla.
Nasa parking na kami pero namoblema pa ako sa mga shopping bags dahil hindi ito kasya sa sasakyan ko.
"Paano na 'yan? Halatang wala akong mauupuan."
"Wanna try to sit on my lap?" I gave her a sly grin.
"Baliw ka ba? Ayoko nga!"
"Mag taxi ka na lang. Alam mo naman papunta sa hotel."
Papasok na sana ako sa sasakyan na bigla niya akong pinigilan.
"Huwag mo akong iwan. Bakit kasi ganyan sasakyan mo!" Turo niya at binalik niya ang tingin niya sa 'kin.
"Bakit parang kasalanan ko pa? Ganyan din ang sasakyan mo, Miss Caelum."
When we argue, I always get the impression that there is a lightning strike between us.
"At sino din nag sabi na isa-isahin mo lahat ng store dito sa mall?" Tinaasan ko siya ng kilay at agad siyang umiwas ng tingin.
This conversation is going nowhere.
Nasa twenty-three ang shopping bags niya, ang ginawa ko, kinuha ko lahat ng laman at nilagay ko sa tatlong shopping bags and the rest of the twenty bags ay tinapon ko.
Nag kasya din naman lahat dahil puro damit lang ang laman, what a waste.
Pinasok ko ang paper bags sa compartment at buti na lang ay sumakto.
"Problem solved. Get inside already."
"Hmph."
"Whatevs." I mimicked her catchphrase and tone at pumasok na din ako.
Habang nasa kalgitnaan kami ng kalsada, tahimik lang ako habang nagmamaneho habang kausap naman ni Mirus si Rio.
"Bukas daw ng hapon 'yung party. Pupunta ka ba talaga?"
"Ba't ba ang kulit mo? Sinabi na nga na pupunta." I rolled my eyes.
"Dapat maayos itsura mo bukas."
"Maayos ako, Miss Caelum. Baka mabigla ka kapag nakita mo ako bukas." Nagyayabang sagot ko.
"Kapal ng mukha..." Bulong niya pero narinig ko pa din.
Patuloy niya lang akong inaasar pero hinayaan ko lang siya, iniisip ko kung paano ko makukuha ang credit card ko sa kanya.
May araw ka talaga sa 'kin.
Nakabalik na kami sa hotel at ako na ang nagdala sa mga pinamili niya. Nakakahiya naman kasi sa asawa ko.
"Wala kang gagawin ngayon?" tanong niya.
"Wala. Kasi nag leave ako sa trabaho ko. Ikaw ang maraming gagawin." sagot ko at pinauna ko siya pumasok sa elevator.
"Ang daming papeles. Nalulula ako, parang gusto ko himatayin. Pero gusto ko talaga tapusin para wala na akong iisipin pa."
"Stop being so maarte." asik ko at nagmaktol naman siya.
"Ahh... So you're giving me that attitude? Unless you want me to admit you to the hospital once more? Your choice." Tinaasan ko siya ng kilay at nanahimik lang siya.
"Sabi ko nga, tatapusin ko na..." Nag-iwas siya ng tingin.
This is foolishly crazy.
Maya-maya, tinulungan ko siya sa trabaho niya, I did organize her work and kept a close eye on her.
I'm drinking coffee and staring at her; if she does something stupid again, I might smack her on the head.
Dealing with this person while suffering from amnesia is extremely difficult.
I'm also working through my laptop- habang busy ako ay hindi nawawala ang paningin ko kay Mirus.
What's the point of asking me to leave the hospital when she's not even that well?
Halata naman na tinitiis niya ang sakit pero nagmamatigas ito na kaya niya ang sarili niya.
How can you be so stubborn when you're in so much pain?
When I looked again, I noticed her head resting on the table, and I knew she was already sleeping.
I get up, grab the blanket, and walk over to her table.
I gently put on the blanket and take the pen she's holding.
Next day, inagahan ko ang alis ako at nag luto muna ako ng agahan, nilagay ko pa mismo ang rice cooker sa gitna ng lamesa niya. Ewan ko na lang kung hindi niya pa makita 'yon.
Hinihintay ko ang sasabihin ng Judge and my time here is done.
"We recall the case once again." Panimula ni Judge Eleanor.
Tahimik kami ng kliyente ko pero iba ang iniisip ko ngayon.
"Sentences the defendant, Benedict Aranda, as follows, may act as a sentencing factor— but the suspect's attempt of murder methods that is shown to be violent, brutal, and ferocious."
Her voice filled the entire room, and beneath the table, I'm playing my cards.
"The suspect, Benedict Aranda, has been sentenced to fifteen years in prison."
Judge Eleanor uses the gavel and made a strike for three times.
The suspect was taken away by the guards, and the Judges left the room, leaving only us inside.
"You did great, Prosecutor Anna. Prosecutor Ivan." tugon ko at binati din nila ako pabalik.
"Yeah, ikaw din. Great job." Tinapik ni Ivan ang balikat ko.
"I really hate that client of yours. Kung 'yung tingin niya nakakamatay, baka nasa St. Peter na ako ngayon." Reklamo ni Anna.
"Angas ano? Despite the clemency request, he has been imprisoned for fifteen years." At biglang sumulpot si Cross sa tabi ko at tinapik niya ang braso ko.
"Of course, they'll file an appeal with the Supreme Court at all." I said.
"The same thing happened when Ivan was in charge of Mariella Chan's attempted murder case." Cross replies.
"Yes, but in her case, she was proven innocent." I said.
"She was your client, so of course you'll defend her." Cross shakes his head.
As his attorney, I did my best to defend my client, but his case can be difficult to deal with, and I believe there is a missing piece that is why I lost the case.
I've been lost before, and it's very frustrating.
And it's been a while since I lost to a case, I might let it slide this time. It annoys me for real.
Someone knocks on the door, and the four of us exchange glances before letting that person in.
"Excuse me, sir? Kayo po ba si Atty. Leon Lozano?" Biglang sumulpot ang delivery man.
"Uh, yes?"
"May delivery po kayo galing sa flower shop. Pirmahan niyo na lang dito sa baba."
Kinuha ko ang ballpen ko sa bulsa, nakakapagtaka naman na wala akong binibili.
"Flowers for Attorney Lozano, huh?" Pang-aasar ni Anna.
"That's new." Dagdag ni Ivan.
"You're not secretly seeing someone, right?" tanong ni Cross pero hindi ko siya pinansin.
Do married couples these days... Send funeral flowers to each other?
"Who would give funeral flowers as a gift?" I ask myself.
I took the red envelope that was placed behind the flowers.
Pasensya na, wala akong mahanap na bulaklak kaya ayan na lang. Ang mahalaga ay may natanggap ka.
Subukan mo mambabae, hihintayin na lang kita sa St. Peter xoxo.
Nanggugulo,
- Mirus.
Natawa ako sa inis dahil namumuro na ang aking asawa.
Pagbibigyan kita hanggang sa manawa ka, don't blame me when it's my turn.
Hindi ko pa din makalimutan ang nangyari kahapon, my poor credit card.
"Ano? Who sent it- oh, shit. Si Mirus?!"
Napaatras si Cross sa gulat at gano'n din ang ginawa ni Anna.
"Grabe! Ang sweet naman ni Miss Caelum! Kinikilig ako!" At tumili naman silang dalawa na kinahiya ko.
"Ayan ang sana all." Humirit pa si Ivan hanggang sa sikmuraan ko siya.
Nauna na ang dalawang Prosecutor at kami na lang ni Cross nandito sa labas.
"Ano oras ka pala pupunta mamaya?"
"Mamaya pa." I said while scrolling through my phone.
"Anong oras nga kasi!"
"Mamaya nga." Naiinis kong sagot sa kanya.
"When a lawyer lost a case, their personality switched. Nasa parte na 'yan sa buhay natin, just go with the flow as they say."
Muntikan pa mahulog sa hagdan itong lalaking 'to dahil sa sarili niyang kaharutan.
Tsk.
"Letse. Don't talk to me, Navarra." Binuksan ko ang pinto ng sasakyan ko at nilagay ko sa shotgun seat ang bulaklak.
"Weakling ka kasi! Haha!"
Sinamaan ko siya ng tingin, at bigla siyang tumakbo pabalik sa loob habang sumisigaw ng tulong.
Wala na akong gagawing iba, at balak ko na lang umuwi para makapagpahinga ako before the party starts.
"Nasaan na ba si Leon at hindi sinasagot ang tawag ko?" tanong ko sa sarili ko dahil kanina pa ako tawag nang tawag.
Anong silbi ng phone niya kung hindi naman niya gagamitin?
"Mamaya ko na nga problemahin si Leon."
Inayos ko muna lahat ng gagamitin ko ngayon, lahat ng pinamili ko kahapon, hindi ko din naman magagamit ngayon.
Susunduin din ako ni Kuya, kailangan maaga pa lang, nandoon na daw ako.
Habang naglilinis ako sa sala, nakalimutan kong may iba pa pala akong gagawin.
The occasion has arrived, and I am preparing my maroon suit without a necktie.
I'm dressed in a black shirt, a full maroon suit, and black shoes.
"It's show time." I check myself in the mirror once more and prepare to leave.
Diniligan ko muna ang funeral flowers na binigay ni Mirus sa 'kin at nilagay ko ito sa gitna ng mesa.
I've already left my place while riding the elevator to the ground floor and playing with my cards.
When I arrived at the parking lot, my phone rang again, and it was the restricted number.
"What is your decision?"
"I'm sorry, but I will decline your offer."
"Is that so? This will be extremely beneficial to us. Think carefully, Leon."
"Sorry, Han Sung Min, but I prefer to use my own methods." I shook my head and abruptly ended the call.
What a shit show.
I started my car and left the hotel, and Mirus and my friends were already there.
Han Sung Min... I'm not going to play your games.
Someone received a rose-scented letter at the small public bar.
That person takes a moment to look around before slowly opening the envelope.
I doubt you watch the news because you're too busy running around the streets... Mirus Estelle Caelum has amnesia as a result of the car accident, so you must hide.
Avoid getting caught.
That person was surprised to learn that Mirus Estelle Caelum had amnesia and that it was that opportunity to leave the country.
"I must leave right now." A voice full of determination and an idea for escaping the crime.
"Ano ba 'yan, ang tagal naman ni Leon!" Reklamo ni Daisuke at Zoren.
Maraming dumalo sa party ngayon at karamihan ay ang mga business partners ng Solis at Cosmos.
Nasa make-up room si Mirus, at sa isang kwarto ay may pumasok na ibang tao at walang nakakita dito.
"Okay, tapos na po."
"Ang ganda. Salamat ha?" Ngiting tugon ko at tinulungan niya akong tumayo.
"Tawagin niyo na lang po ako kapag may kailangan kayo."
"Ako na ang bahala, salamat ulit."
Nakakalakad na ako- pero mabagal lang, ayoko na gumamit ng saklay dahil nagmumukha akong ewan at hindi ako komportable gamitin.
Tinignan ko muna ang sarili ko sa salamin.
Bumagay ang long sleeve dress na may slit at tinalian nila ang buhok ko.
Hindi din masyadong halata ang sugat ko sa balikat dahil nakaharang ang buhok ko.
Lumabas ako sa kwarto, at nakita ko sa isang lamesa na may tatlong malaking puting basket na mga rosas.
"Sino naman nagpadala nito? Si Leon ba?" tanong ko sa sarili ko.
Mukhang nagustuhan niya 'yung binigay ko, huh?
Maganda ang pagkakapula niya at kumuha ako ng isa.
Tinignan ko uli 'yung mga rosas, at may nakaagaw sa atensyon ko.
Sa pangalawang basket, may nakita akong kakaiba na nakatago sa ilalim pero nakita ko din agad.
Dahan-dahan ko kinuha ang tagong bahagi sa basket at nang maialis ko ito sa basket, hawak ko na ang baril.
Nagtataka ako kung sino nag lagay nito- biglang bumukas ang pinto habang hawak ko ang baril.
"Finally! You're here!" Sigaw nila at pinagalitan nila si Leon.
"Sorry, I overslept." Pagdadahilan niya.
"Iba talaga kapag natatalo. Nag e-emote." Pang-aasar ni Cross at sumama ang tingin ni Leon sa kanya na kinatahimik niya din bigla.
"Nandito na ang lahat. Sila Dad na lang ang kulang." Biglang sabat ni Rigel habang tinatawagan niya ang magulang niya
"Si Mirus, nasaan?"
Tumingin sa buong paligid si Leon pero hindi niya mahanap si Mirus.
"Nandoon sa waiting room, hindi ko muna pinalabas baka gumawa na naman ng ikaaaksidente niya." Iling ni Rigel.
While waiting for Rett, Miracle, and Miahri, Rigel and Leon begin entertaining the guests.
The Lozanos arrived as Leon accompanied them to their seats.
"Dad? Where are you? Kayo na lang ang wala." tanong ni Rigel sa kabilang linya.
"What? Sige, sunduin namin kayo and don't leave there."
Pagkababa niya ng tawag, lumapit si Rigel kay Leon.
"Leon, dala mo 'yung sasakyan mo, right? Sunduin natin sila."
"Why? May nangyari ba?" Nag-aalalang tanong ni Leon.
"Yeah. Na traffic jam sila at nasiraan pa sila." Rigel sighs in disbelief.
"Then we should leave right now."
"Oo nga, Courtney, ikaw muna bahala sa kapatid ko." Lumapit si Rigel kay Rio at tumango lang ito.
"Tara. Babalik agad kami, kayo muna bahala sa mga guest."
Tumakbo na si Leon at Rigel palabas ng hotel para sunduin ang tatlo.
Mirus looks over to the door as someone enters, holding the gun that came from the basket.
Mirus looks at the person from head to toe as the two exchange stares.
"Sino po sila?" Inosenteng tanong niya.
"May amnesia ba talaga siya?" Bulong niya na pinagtaka lalo ni Mirus dahil hindi niya narinig ang sinabi niya.
"Uh, kilala niyo po ba ako?" tanong niya ulit.
"No, I don't. Mukhang mali 'yung kwartong napuntahan ko." The person smiles.
Mirus blinks a few times and examines the person's clothing. It's ragged, dirty as if that person hadn't showered in days, and stinks of alcohol.
"S-sandali."
Binaba niya ang baril at pumunta siya sa gawi niya.
"Parang pamilyar ka. Nagkakilala na ba tayo?" Hindi mapakali si Mirus at tinignan niya ito ng maigi.
"H-hindi..." sagot niya.
May nakita si Mirus na ticket sa sahig at kinuha niya at binasa niya ang nilalaman ng ticket.
"Oceanlink Express."
Bigla niyang inagaw ang ticket kay Mirus at itinago niya agad ito sa jacket niya.
"Aalis ka? O may tinatakbuhan ka?" Hindi inalis ni Mirus ang tingin niya.
"Base kasi sa mukha mo— natatakot at kinakabahan ka."
"At sa tingin ko, parang may nagawa kang masama?" Nangunot ang noo ni Mirus.
"Halata din sa mukha mo na marami kang pinagdadaanan at ramdam ko ang paghihirap mo."
Mirus expressed concern as she leans against the wall.
Tahimik lang ang kausap niya at hindi alam kung ano ang gagawin.
"May sasabihin ako, ayos lang ba? May napansin lang ako." That person slowly nodded as Mirus scoffs and lowers her head.
"Sa totoo lang... Simula nang magising ako galing sa ospital, isa lang ang iniisip ko hanggang ngayon."
"Alam mo kung ano 'yon?" Tinignan niya ito at huminga ng malalim.
"Siguro iniisip nila na lahat ng tao ay nakakakuha ng amnesia na para bang lagnat lang. Simpleng lagnat." Mirus laughs softly.
"Na akala mo na kayang gamutin kapag uminom ka lang ng bioflu at mawawala na." dagdag niya.
"Mukhang napaparami na sila ng nood sa mga telebisyon at pelikula."
"Normal ang amnesia sa mga palabas, iyon ang iniisip ng mga tao na ito na para bang isang simpleng bagay lamang."
"Kasi hindi naman nila naranasan magkaroon ng mga gano'ng bagay." umiling na sagot ni Mirus.
"Hindi mo din ba naiisip 'yung mga gano'ng bagay? Ma'am?"
Mirus sighs helplessly, looks over to that person, and smiles slyly.
"Whatevs."
"You've been watching way too many movies, you crazy bitch."
"Aileen Rentuza... Does it still appear to you that I have amnesia?" Mirus smiles even more smugly.
I'm not apologizing for dropping the uno reverse card.