Third person's point of view
TATLONG LINGGO na ang nakakalipas nang tuluyan na siyang iwanan ni Irene, hindi na nagparamdam sa kan'ya muli. Samantha on the other hand, has been careless in her life, she is completely addicted to alcohol.
Her only cellphone was broken, which is the only solution for her friends at the university to call her since she hasn't been going to school for the past few weeks.
Later on, she heard a knock from her door. She immediately opened it, thinking it was Irene who was knocking, but it's not. It's Savi, her bestfriend.
"Jusko! Samantha, ikaw pa ba 'yan?" Savi asked her worriedly. Her hair is messy, eyes are tired, clothes are dirty and she smells alcohol.
Hindi niya pinansin ang tanong ni Savi, bumalik lamang siya ulit sa lamesa kung saan siya nagwawalwal.
"Anong ginagawa mo rito?"
"Talaga bang magtatanong ka pa kung anong ginagawa ko dito." Tinignan naman niya si Savi nang walang emosyon sa mukha. "Samantha naman, tatlong linggo ka namg hindi pumapasok. Atsaka yung phone mo nasaan? Bakit hindi mo sinasagot ang tawag namin?"
"Wala, sira, hinagis ko." Tipid na sagot ni Samantha bago akmang kunin ang baso na may alak, ngunit naunahan siya ni Savi.
"Ano ba! Akin na nga 'yan, ibigay mo sa akin 'yan!" She forcibly snatching the glass of alcohol from Savi. "Akin na sabi eh!"
"Sa tingin mo matutuwa si ms. Irene 'pag nakita ka niyang nagkakaganyan dahil sa kan'ya!" Savi exclaimed to Samantha. Para silang aso't pusa na nagbabangayan.
"Eh, wala na nga siya 'di ba? Iniwan niya na nga ako! Ano pa bang gusto mong gawin ko, ano pa bang gagawin ko!" Samantha yelled while her tears are rolling down from her eyes.
"Talaga bang papatayin mo 'yang sarili mo sa alak, Samantha? Nag-iisip ka pa ba?"
Nilagok muna ni Samantha ang baso na may lamang alak bago sagutin ang tanong. "Oo! Kung pwede lang, para makalimutan ko na lahat ng sakit na nararamdaman ko, gagawin ko talaga!"
"Huwag na huwag mong kukuwestiyonin ang nangyayari sa buhay ko ngayon, dahil hindi ikaw ang nasasaktan sa atin! At hindi ikaw ang nawalan!"
Sinubukan naman maging mahinahon ni Savi para sa kaibigan niya. "Samantha, please. Tandaan mo na nandito kaming mga kaibigan mo na minamahal ka nang lubos,"
Hndi naman talaga away ang ipinunta niya sa condo ni Samantha, kung hindi kumbinsihin ito na ayusin ang kan'yang sarili, atsaka malaman ang kalagayan.
"Pagmamahal ni Irene ang gusto ko ngayon, kaya kung ako sa'yo umalis ka na."
"No, Samantha. Like what I promised to you , 'di ba? Hindi kita iiwanang malunod sa problema mo," She reminded as she hugged her bestfriend. Hindi niya ininda ang amoy ni Samantha ngayon dahil alam nito na mas kailangan niya ang karamay.
"Alam ko na nasa healing process ka pa lang, kaya naiintidihan ko 'yang mga ginagawa mo sa sarili mo,"
Nanlalambot namang tumingin si Samantha kay Savi. "Paano kung hindi na siya bumalik? Paano kung may pamilya na siya pagbalik niya? Paano kung sa pag-aantay ko sa kan'ya, masayang lang ito, paano kung-"
"Hindi makakatulong ang pag-iisip ng kung ano-ano, Samantha. Tulungan mo ang sarili mo sa paraan na positibo lang ang iniisip mo," Savi preached her friend that made Samantha shows a small smile.
"Maligo ka na, tutulungan kitang maglinis ng kwarto mo," As she commanded.
Pagkatapos maligo ni Samantha, tinignan niya ang sarili niya sa salamin. Halata sa mga mukha niya ang puyat at pagod, ngunit hindi niya na inisip pa 'yun dahil ang gusto niya ay bumalik si Irene o pagparamdam man lang sa kan'ya.
"Hihintayin kita, kahit hindi na ako.."
She saw her room was clean when she came out of the bathroom, parang bahay na ng tao kumpara kanina.
"Ang tagal mo babe, kating-kati na 'yung kamay ko maglinis," Reklamo ni Savi na bahagya namang ikinatawa ni Samantha.
"Thank you, Sav. Hindi ko talaga alam ang gagawin ko kapag wala ka sa tabi ko," Malambing na saad ni Samantha at niyakap ang kaibigang patalikod.
"Ano ka ba! Hangga't kaya ko patunayan ang pinangako ko sa'yo, papatunayan ko,"
"I love you.." Samantha kissed Savi's cheeks.
"Ano ba! Tigil mo nga 'yan, baka magselos si ms. Irene,"
Samantha's point of view
"WELL, CLASS OF 202* . . . Wow! This is it pancit! We made it!
Today we are official graduate, Congratulations to us! Every student graduating today has a traveled a remarkable journey to reach this moment. We perserved, we debated, we served, we soared. We will make a happy future for the kids who was waiting for us to become a teacher and the world will we better for it.
To my batchmates, I want you to hug your mom and dad, siblings, grandparents, aunts and uncles and your loved ones today because you make them all proud!
Alam naman nating hindi biro ang maging isang guro, pero kung mas magpupursigi pa tayo at tatahakin natin ang lahat ng misyon, makakamit natin ito! Tiwala lang, manalig lang tayo!
Gusto ko ialay ang pangarap ko na ito para sa magulang ko at sa mahal ko, nangako ako sa kanila noon na ipagpapatuloy ko 'tong pangarap ko para sa kanila at para sa akin... Ma, Pa, L-love.. Magiging Teacher na ako, may Teacher na kayo!
Thank you very much, everyone! Congratulations again!" My long and tearful speech.
After my long speech, they applauded as they threw their mortar boards. Ang iba sa kanila ay nagyayakapan, nag-iiyakan, at masayang-masaya sa pagtatapos.
"Samantha!" Pagtawag sa akin ni ms. Dawn, sinalubong ko naman ito ng yakap nang makalapit siya sa akin.
"Congrats! I'm so proud of you," She greeted me and hugged me back. "Kung nandito man si Irene, nakikita't naririnig ka niya kanina sa pagspeech mo, sigurado akong proud na proud siya sa'yo,"
Napangiti naman ako sa sinabi ni ms. Dawn, si Irene pa rin talaga ang inaalala niya kahit na may nararamdaman pa rin siya para sa akin.
"Para sa kan'ya 'to, tulad ng ipinangako ko sakan'ya," She kissed my temple making me smiled at her.
Hindi nagtagal ay sumulpot si Savi na may dala-dalang bulaklak. Nahihiya siyang binigay ito kay ms. Dawn, ngunit namumula ring napangiti nang yakapin siya nito.
Tanggal pala angas, eh.
"Baby, Graduate na tayo.Pwede na mag asawa!" Biro ni Savi na ikinatawa naming lahat, akala mo'y hindi kinilig kanina.
Bigla naman akong natahimik nag mag flashback lahat ng sinabi sa akin ni Irene noon
Samantha, just love me now and I will court you forever.
Because, after you graduate I will marry you.
Ipangako mo sa akin na tutuparin mo 'yang pinapangarap mo.
Mahal na mahal kita, my Teacher.
Isang taon na ang nakakalipas pero parang kahapon lang nangyari ang lahat, parang kahapon niya lang ako iniwan. Ang bilis.
Habang nag uusap sila, inikot ko naman ang paningin ko para makita kung gaano karami ang tao sa event hall. May isang babaeng nakatalikod ang nahagip ng mata ko, naka white trouser, polo gray at pixie cut hairstyle.
Ayokong umasa sa wala, pero sinundan ko pa rin ang gawi ng babae hanggang sa makalabas kami ng event hall. Sa paglalakad ko, nagulat naman ako nang may humawak sa kamay ko.
"Samantha, bakit ka nagmamadali? Atsaka sino ba 'yung sinusundan mo?" Tanong sa akin ni Kiefer, kaagad ko namang binawi ang kamay ko at tumakbo para mahanap ang babaeng matagal ko nang hindi nakikita.
Sana ay hindi ako nagkakamaling siya 'yon.
"Irene.." Sambit ko sa kan'yang pangalan at hinawakan siya sa balikat.
"I'm sorry, but do I know you?" Nagkamali lang pala ako, nang dahil sa porma nito at hairstyles napagkamalan ko na si Irene.
Mas maganda pa rin ang mahal ko.
"I'm sorry, akala ko ikaw 'yung hinahanap ko," She just nodded for response after I apologized.
Dumaan muna ako saglit tabing dagat bago umuwi sa probinsya namin. Ito pa rin ang gamit kong sasakyan, ang bigay ni Irene.
Bukas pa kasi ang uwi ni Papa, si Mama naman ay mahina na kaya hindi na makakapunta sa Maynila. Naiintindihan ko naman kahit ganun, ang sabi nila babawi nalang daw sila.
"Love, It's been a year. Kailan ka ba babalik? Para na kitang ginagawang patay rito. Kinakausap kita habang nakatingin sa paglubog na araw," Dinaan ko na lamang sa tawa ang lungkot na muli kong naramdaman. Umupo muna ako sa malaking bato upang ipahinga saglit ang isip.
Magkayakap kaming pinapanood ang paglubog ng araw. Sa bawat pagdikit ng aming balat, may kuryenteng dumadaloy mula sa aming katawan na hindi maipaliwanag.
"I love you, my Louise," She softly whispered making smiled at the tickle of her warm breath.
"I love you, my Victoria,"
"Love, graduate na ako, oh! 'Di ba sabi mo papakasalan mo ako pagkatapos ko grumaduate," Nararamdaman ko ang paninikip ng aking dibdib at paglakas ng hikbi .
"Kung narinig mo lang 'yung speech ko kanina, matutuwa ka. Because, I offered it to my loved ones, at isa ka na roon."
"Kung mahal mo ako, bakit kailangan mo naman ako pahirapan ng ganito?" Tanong ko na kahit wala namang sasagot.
"Isang taon akong nangungulila sa pagmamahal, yakap, at halik mo. Isang taon ako nagpakalunod sa alak at sakit. Isang taon akong umiiyak tuwing gabi kapag naalala ka."
"Ang sakit mo naman kasing mahalin, eh! Lagi mo na lang ako binigyan ng rason para bumitaw at sumuko."
Tumayo ako mula sa kinauupuan ko, hinahayaan ko lamang na hampasin ang paa ko ng tubig sa dagat. "Maybe this is the right time, ako naman muna. Aalagaan at mamahalin ko muna ang sarili ko." Kumuha ako ng maliit na bato upang ihagis sa bandang malayo ng dagat.
"I love you, my Victoria.." Huling sinabi ko at ibinato na ito sa dagat. Bumalik na ako sa kotse upang makaalis bago magdilim.
Maybe this is the right time
to let you go, my Victoria.
Sometimes, it gets to the point that when we are hurt, this will be a lesson for us to love ourselves.
At some point. You have to understand that some people can only stay in your heart, but not in your life.
Ang pahinga ay kailangan din mag pahinga.
The end.
- your author, krispykwim!