ရံုးခန္းမွ စာသင္ခန္းသို႔အျပန္လမ္းမွာ ညီညီ့မွာ အေတြးေပါင္းစံုေရာယွက္ေနသည္။
အဲဒီ့အေတြးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္ရရင္ အစ္ကိုနဲ႔ေတြ့ရမယ့္အခ်ိန္ေတြ တလြဲကုန္သြားလို႔ႏွေျမာတဲ့စိတ္၊ အစ္ကို စိတ္ဆိုးေနၿပီလို႔စိတ္ခုေနတဲ့စိတ္၊ ရန္ပြဲမွာပါလိုက္ရေကာင္းလား ေနာင္တရတဲ့စိတ္၊ ပါလိုက္လို႔လည္း ေဇသုခလင္းကို ကယ္လိုက္ႏိုင္လို႔ သက္သာမိတဲ့စိတ္၊ ေက်ာင္းစံုညီမွာအစ္ကို ပါဝင္အားျဖည့္မယ္ဆိုတာၾကားရလို႔ေပ်ာ္တဲ့စိတ္ စံုလို႔စံုလို႔။ စကၠန္႔အပိုင္းအတြင္း အေတြးေတြကတစ္ခုကိုတစ္ခု အုပ္မိုးျခယ္လွယ္ၾကလ်က္ ေပ်ာ္လိုက္ဝမ္းနည္းလိုက္ျဖစ္ေနသည္။
ရွည္လ်ားလွသည့္ေက်ာင္းေဆာင္အတန္းလိုက္ႀကီးဆီတြင္ စာရြတ္သံစာအံသံေတြၾကားေနရသည္။ ပဲမႈန္႔အက်က္ေရာင္နံရံမ်ားႏွင့္ အညိုေရာင္တိုင္လံုးမ်ားျဖင့္ တစ္ခမ္းတနားတည္ေဆာက္ထားသည့္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသည္ သိပ္ကိုခမ္းနားမွန္း ခါတိုင္းလိုအျဖဴအစိမ္းေတြ ေယာက္ယတ္ခတ္မေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းေရ႔ွကေနစီးျမင္ရသည့္အခါ ေသေသခ်ာခ်ာသိလာရသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္ေတြလည္းအမ်ားႀကီး။ မူလတန္းေဆာင္ အလယ္တန္းေဆာင္ အထက္တန္းေဆာင္စသျဖင့္ ခြဲထားေသးသည္။ ရန္ျဖစ္တဲ့ေလးေယာက္နဲ႔အတူ ထြက္လာတာေပမယ့္ ဘယ္နားျပတ္က်န္ခဲ့သည္မသိပါ။
စာသင္ခ်ိန္ႀကီးမွာ စာသင္ခန္းအျပင္ဘက္ေရာက္ေနရတာကိုပဲ နည္းနည္းစိမ္းသက္ေနမိသည္။ အေပၚထပ္စာသင္ခန္းေတြဆီမွ လွမ္းၾကည့္ေနၾကသလိုခံစားမိ၍ ေခါင္းကိုငံု႔ထားကာေလ်ွာက္မိသည္။
အမွန္ေတာ့ ဒါညီညီ့စိတ္ထင္ပါပဲ။ လူေတြေရ႔ွကျဖတ္သြားရင္၊ အခန္းထဲကိုယ္ဝင္လာရင္ လူေတြငါ့ကိုၾကည့္ေနၾကတယ္ဆိုတဲ့စိတ္က ညီညီတို႔အရြယ္ေတြမွာေတြးတတ္ၾကတယ္တဲ့။ အမွန္ေတာ့ ၾကည့္ေနေကာင္းလည္းၾကည့္ေနၾကမယ္။ ၾကည့္ခ်င္မွလည္းၾကည့္မယ္။ ကိုယ္ကေတာ့မဆီမဆိုင္အေနက်ံဳ႔သြားမိတာသက္သက္ပါပဲ။
အခန္းဆီသြားေနရာမွ ရုတ္တရက္သတိရလိုက္တာက ဂီတခန္းကိုပါ။ ခုခ်ိန္က ဂီတခ်ိန္ေလ။ စာသင္ခန္းထဲမဟုတ္ဘဲ ဂီတခန္းထဲရိွေနမွာ။ ထို႔ေၾကာင့္တစ္ဆစ္ခ်ိဳးႀကီး လွည့္ရျပန္သည္။ ဆရာႀကီးရံုးခန္းမွာပင္ နာရီဝက္နီးပါးကုန္သြားခဲ့သည္။ အလိုလိုမွေနာက္က်ပါတယ္ဆို ထပ္ေနာက္က်ရေပၪီးမည္။
ဂီတခန္းေရ႔ွေရာက္ေတာ့ ညီညီ့မွာမ်က္လံုးျပဴးလ်က္။ ကိုယ့္အခန္းကလူေတြမွ ရိွမေနပဲ။ တျခားအတန္းေတျြဖစ္ဟန္တူသည့္သူမ်ားသာ စုရံုးေနၾကသည္။ ၾကည့္ရတာ အကတိုက္ဖို႔ထင္သည္။ ဒီေန့ ဒီအခန္းမွာသင္မယ္လို႔ေျပာထားတာ အကတိုက္ေတြေၾကာင့္မသင္ေတာ့တာေနမည္ဟု ေတြးမိသည္။ ဟင္း အလကားသက္သက္ ႏွစ္ေခါက္ေမာရၿပီ။ ညီညီ့ပံုက ေက်ာင္းထဲမွာအလကားပတ္ေနတဲ့သူလိုပင္ျဖစ္ေနေတာ့၏။
"တင္ တင္"
အတန္းဆီေျခၪီးလွည့္စဥ္မွာပင္ အခ်ိန္ေျပာင္းေခါင္းေလာင္းထိုးေလသည္။ ဂီတခ်ိန္ကုန္သြားၿပီပဲ။ ထို႔ေၾကာင့္သုတ္ေျခတင္ေျပးရေတာ့သည္။
.......
အခန္းထဲဝင္လာၿပီ။ ဆရာမ ေရာက္မလာေသးတဲ့အျပင္ တစ္တန္းလံုးပြက္ေလာရိုက္ေနသည္။ ညီညီဝင္လာမွ အသံေတြစဲသြားကာ အၾကည့္စိမ္းစိမ္းေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကေလသည္။
"ေဟ့ ေဟ့ လာပါၿပီ လာပါၿပီ။ ပါေလရာငါးပိခ်က္ေလးလာပါၿပီ"
ထာဝစဥ္ေရႊ့အသံ။ ၾကည့္စမ္းပါၪီး မင္းသမီးတစ္ေယာက္ရဲ့ပါးစပ္စည္းမေစာင့္မႈကို။ သူမ်ားကို ရြဲ႔ခ်င္ေစာင္းခ်ိတ္ ခ်ိတ္ခ်င္စိတ္ မနာလိုဝန္တိုစိတ္တအားကိုမ်ားၿပီး ပရမ္းပတာကိုေျပာေနေတာ့တာ။ ထာဝစဥ္ေရႊ့အသံကို လ်စ္လ်ူရႈ၍ ဆက္ေလ်ွာက္ျပန္ရင္း စကားသံေတြကထပ္ထြက္လာျပန္သည္။ စကားေတြက တစ္သံတည္း။
"ေအ့ဟယ္ တို႔မွာေတာ့ နင္တီးတာနားေထာင္ခ်င္လို႔ကို တစ္ခ်ိန္ကုန္သြားတယ္ ဘယ္နားသြားပုန္းေနတာလဲ"
"ဟိုမွာ ကာယကံရွင္ေတြေတာင္ျပန္လာၿပီ။ နင္ကခုမွေရာက္တာ သက္ႏွင္းေျပာသလိုဘာမွမတီးတတ္လို႔မလား"
ဟိုနားကတစ္ေပါက္ ဒီနားကတစ္ေပါက္ ထြက္ထြက္လာၾကသည္။ ဒီခ်ိန္ဘာေျပာေျပာ သူတို႔အတြက္ဆင္ေျချဖစ္ေနမွာ။ ႏႈတ္ဆိတ္ေနျပန္ရင္လည္း မွန္လ္ု႔ၿငိမ္ခံေနသလိုျဖစ္ေနမွာ။ သက္ႏွင္းကလည္း ညီညီ့ကိုေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသာလွမ္းၾကည့္ေနေတာ့သည္။ သူဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့သေဘာ။ အင္းေပါ့ေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သက္ေသျပႏိုင္မယ့္အခြင့္အေရး ကိုယ့္ေၾကာင့္ပဲဆံုးရႈံးသြားတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ ကိုယ္ခံၪီးေပါ့။
"သက္ႏွင္းေျပာလို႔အဟုတ္မွတ္ေနတာ။ ေဟ့ေကာင္ဂုဏ္ရည္ညီညီ မတီးတတ္မဆိုတတ္ရင္ ေျပာေပါ့ကြ။ ငါတို႔ကဘာေျပာမွာက်ေနတာပဲ။ ခုလိုအပိုင္ႀကီးတီးျပမယ့္ပံုနဲ႔အသံေကာင္းဟစ္သြားၿပီးမွ ရန္ပြဲတစ္ခုကိုအေၾကာင္းျပၿပီး မင္း လစ္သြားလို႔ ငါတို႔မွာ မင္းလာႏိုးလာႏိုးေစာင့္ရင္း စာသင္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ပ်က္ရၿပီ"
အမယ္။ လဒ။ စာကိုစိတ္ဝင္စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပန္ၿပီ။ စာမသင္ခ်င္ေၾကာင္း၊ ဆရာမေတြကမလိုအပ္ပဲအရမ္းတင္းၾကပ္ေၾကာင္း၊ ဆရာမနဲ႔ အတန္းသူေတြကိုသားေျပာမယားေျပာစကားေတြ အိမ္သာထဲအတန္းလစ္ရင္းေျပာတာမိလို႔မိဘေခၚခံရတာ ႏွစ္ခါရိွတဲ့ေကာင္ကမ်ား။
ညီညီ့မွာ ခုအေျခအေနမွာ စိတ္ထဲကေနေခ်ပဖို႔သာတတ္ႏိုင္သည္။ ကိုယ့္ႏႈတ္ကဘာဆိုဘာမွထြက္မလာဝံ့။ ထင္းေခြမႀကံဳ ေရခပ္ႀကံဳမွာပါပဲ။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာျပခြင့္မရရင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ရေအာင္ျပမယ္။ ကိုယ့္လုပ္ႏိုင္စြမ္းကိုမျမင္ၾကသ၍ေတာ့ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ခုတ္လာတဲ့ထင္းေတြကိုလည္း ေျမေပၚကထင္းလိုက္ေကာက္လာတာလို႔ ထထင္ၾကမွာ။ ေအး ေရခပ္တဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ ေရခပ္တာတင္မကဘူး ေရတြင္းပါတူးျပလိုက္ၪီးမည္။ သံသယေတြအႀကီးဆံုးအခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီ့သံသယထက္ႀကီးမားတဲ့ကိစၥသာလုပ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ထိုသံသယေတြဟာအဆမတန္ႀကီးမားတဲ့ အထင္ႀကီးမႈေတြကိုေျပာင္းသြားႏိုင္ပါသည္ဆိုတာ ညီညီသိေနလို႔ပါပဲ။
ခုေတာ့ေနလိုက္ၪီးမယ္။ ဖာသိဖာသာေနလိုက္ၪီးမည္။ သူတို႔အျမင္ အရွက္မရိွလိုက္တာဆိုရင္လည္း အရွက္မရိွတာေပါ့။ မ်က္မုန္းက်ိဳးစရာေကာင္းတယိဆိုေတာ့လည္း က်ိဳးၾကေပါ့။ မရိွတာအဟုတ္လုပ္ေျပာတယိဆိုရင္လည္း ေျပာတာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုပဲၾကည့္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေျပာေနႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ အလြန္ဆံုးတစ္ပတ္ေပါ့။ ၿပီးရင္အီးေရာအီးေရာ ေမ့သြားၾကၪီးမွာ။
ခုလိုေတြ အတန္းတြင္းႏိွမ္ခံရသလို အပယ္ခံရသလိူျဖစ္တိုင္း ေမေမစဥ္းစားခိုင္းထားတဲ့ကိစၥ ေခါင္းၿငိမ့္ခ်င္စိတ္ေတြေပါက္သည္။ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ေနရာကိုသြားခ်င္သည္။ ဒီမွာက ညီညီကိုယ္တိုင္က တစ္ခါမွထုတ္မျပခဲ့ဖူးလို႔ သူတို႔မသိတာဆိုေပမယ့္ ညီညီထုတ္မျပရျခင္းကလည္းသူတို႔ေၾကာင့္ပါပဲ။
ကိုယ့္မွာခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မရိွပါပဲ အေပါင္းအသင္းနည္းတယ္။ ကိုယ္မိတ္ဆက္ေပးမွေတြ့ၾကတဲ့သူေတြလည္း ကိုယ့္ထက္ပိုခင္သြားၾကၿပီး ကိုယ့္ကိုအေရးမထားေတာ့တာမ်ိဳးေတြလည္း ႀကံဳခဲ့ဖူးတယ္။
ကိုယ့္တေစအားေပးေနခဲ့တာေတြက်မျမင္ပဲ တစ္ခ်က္ကေလး ကေတာက္ကဆတ္ျဖစ္သြားကို တစ္သက္လံုးၾကဥ္သြားၾကတဲ့သူေတြလည္းရိွတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ညီညီအတြက္အေရးမပါတဲ့သူေတြ
ကိုယ့္ကိုမခ်စ္တဲ့သူေတြအတြက္ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းေတြ ထုတ္ျပဖို႔မတန္ဘူးထင္လို႔ ၿငိမ္ေနခဲ့တာပါ။ ခုေတာ့ ဒီရပ္ဝန္းကထြက္သြားခ်င္စိတ္ေတြ အေျခအုတ္ျမစ္ခ်ထားၿပီးျဖစ္သလို ခံစားရသည္။ ကိုယ္ေတာင္မသိလိုကခင္မွာပင္အျမစ္တြယ္ေနၿပီးၿပီ။
တစ္ခုပဲ။ ကိုယ္ထြက္သြားလိုက္ၿပီးမွ ဟိူဘက္ေနရာမွာ မေပ်ာ္ရင္ ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္သလိူျဖစ္ေနမည္။ ဒါေၾကာင့္ စင္ေပၚမွာသီခ်င္းဆိုရတဲ့ခံစားခ်က္ရဲ့အရသာကို ဂဃနဏ သိခ်င္ေသးသည္။ သိသြားခဲ့ရင္ေတာ့ စင္ေပၚတက္ခ်င္စိတ္ေတြ အျမစ္ပဲေျမလွန္ကြၽတ္ထြက္မလား။ စင္ေပၚကမဆင္းခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ တစ္ခါတည္းအရြက္ေတြေဝဆာတဲ့အထိကို စိတ္ျပင္းျပမလားမသိႏိုင္။
"တင္"
ညီညီ့ဆီစာဝင္လာသည္။ ညီညီမၾကည့္ဘဲနဲ႔ေျပာႏ္ုင္သည္။ ဒါ သက္ႏွင္းဆီက။ သူ႔အစ္ကိုနဲ႔မေတြ့လိုက္ရတာ သူသိၿပီးေရာေပါ့။ အစ္ကိုက သက္ႏွင္းကို "နင့္သူငယ္ခ်င္းက ငါ့ကိုအေရးမထားလိုက္တာ"ဆိုၿပီး ေျပာမွာေပါ့။ သက္ႏွင္းလည္း ညီညီ့ကိုစိတ္တိုေနတာေနမွာ။ ပို႔ထားသည့္စာမွာ...
"ညေန ငါတို႔အိမ္ကိုလိုက္ခဲ့"တဲ့။
ညီညီ ရုတ္တရက္နားမလည္။ လူမ်ားမွားပို႔သလားဟုထင္သည္။ ညီညီနဲ႔ဘယ္လိုမွအက္စပ္လို႔မရ။
ထို႔ေနာက္စာေတြဆက္ဆက္ဝင္လာသည္။
"အန္တီ့ကိုေျပာၿပီးၿပီ။ ညက်မွလာေခၚမယ္တဲ့"
"အစ္ကိုက နင့္ကိုေတြ့ခ်င္ေနတာ။ နင္မေတြ့ရဲဘူးထင္လို႔ အိမ္ကိုေခၚတာ"
"လိုက္ခဲ့ရမယ္ေနာ္"
ညီညီရင္ေတြတုန္ေနသည္။ အစ္ကိုက သူ႔ကိုစိတ္မဆိုးတဲ့အျပင္ ေနာက္တစ္ခါထပ္ေတြ့ဖို႔ကိုပါ အခြင့္အေရးေပးလိုက္သည္ေပါ့ေလ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ညီညီ အခြင့္အေရးကိုရေအာင္ဖမ္းဆုပ္ရမည္။
အလြဲေကာင္းသြားတာေပါ့ေလ။ ခုေတာ့ အိမ္ထိပါလိုက္ရမယ္တဲ့။ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဘာေတြမ်ားေျပာစရာရိွေနလို႔ အစ္ကိုဒီေလာက္ႀကိဳးစားေတြ့ခ်င္ေနတာလည္း သိခ်င္လြန္းလွၿပီ။
ထိုအေၾကာင္းအရာေလးသည္ ညီညီရဲ့စိတ္ထဲကအညစ္အေက်းေတြအားလူံး အကုန္အေငြ့ပ်ံသြားေစဖို႔ လံုေလာက္ခဲ့ပါသည္။
..........
"လာ ညီေလး ကိုယ့္အခန္းထဲလိုက္ခဲ့"
ေလွကားထိပ္မွာ အစ္ကိုကေျပာလိုက္တာ။ ညီညီ ကိုယ္ဘာၾကားလိုက္မွန္းမသိေအာင္ ေမြးၫွင္းေလးမ်ားေထာင္သည္အထိ ထူသြားသည္။
ညီေလးတဲ့။ အစ္ကိုကသူ႔ပရိတ္သတ္ကို ညီေလးတဲ့လား။ ညီညီ့အတြက္ ဝမ္းသာမႈဆိုတာ အတိုင္းအဆမရိွေတာ့။ ညေန သက္ႏွင္းနဲ႔အတူ အစ္ကိုအတန္းဆင္းတာကိုေစာင့္ၿပီး ကားေပၚအတူစီးလာေတာ့လည္း ရင္ထဲအေပ်ာ္ေတြဆိုတာ အေတာသတ္မရ။ ကားေပၚမွာတုန္းက ရုပ္တည္နဲ႔ဆိုေတာ့ နည္းနည္းဖိန္႔တာေပါ့။ အိမ္ေခၚရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကိုမွမသိေသးဘဲ။ ဒီေန့ခင္းမေတြ့လိုက္ရတာ ဆူဖို႔ဆိုလည္း ဆူခံထိရက်ိဳးတန္သြားၿပီ။ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးကို အဆူခံပစ္ၪီးမွာ။
ေပ်ာ္တယ္ေဟး ေပ်ာ္တယ္ေဟး။
"ညီညီ ဘာေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ။ သြား လိုက္သြားေလ။ ငါ့အခန္းထဲက နင့္ကိုေခၚလို႔မရဘူး။ ရႈပ္ပြေနလို႔။ ခဏေနရင္ငါလာခဲ့မယ္"
သက္ႏွင္းက ညီညီ့ပုခံုးေလးကိုလႈပ္ေျပာသည္။ မလႈပ္မယွက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ရပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုျမင္ရတာ သက္ထင္ တကယ္စိတ္မရွည္စရာပါပဲ။ အံ့ၾသေနတာဆိုလည္း သူ႔ဟာကအံ့ၾသလြန္းသည္။
ခုထိ ေလွကားတစ္ထစ္မတက္ရေသး။ စိတ္ရိွတိုင္းသာဆို ေကာက္သာခ်ီသြားခ်င္ေတာ့သည္။ သက္ႏွင္းေျပာေနတာေတာင္ သူနဲ႔သက္ႏွင္းကို တစ္လွည့္စီၾကည့္ေနေသးတာ။ တကယ္သာ ေကာက္ခ်ီသြားရင္ အေၾကာက္လြန္ၿပီး ေနရာမွာေမ့လဲသြားမလားပဲ။
"လာပါကြာ"
သက္ထင္ ေကာက္ေတာ့မခ်ီမိပါ။ လက္ေကာက္ဝတ္ကေနဆြဲေခၚလာမွ အလိုက္
သင့္ပါလာသည္။ ဒီလိုမွဆြဲမေခၚရင္ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ငဆန္းေလးေရ မင္းကေတာ့တကယ့္အထူးအဆန္းပဲ။
အခန္းထဲေရာက္လာေတာ့လည္း မ်က္ႏွာႀကီးကိုငံု႔ေနတာပဲ။ ကိုယ့္ကိုေၾကာက္ေနတာတဲ့ ၾကည့္ပါၪီး။ ဇက္ရိုးနဲ႔ ေက်ာျပင္က ေထာင့္မတ္က်လို႔။ မ်က္မွန္ကိုင္းအထူႀကီးလည္းေအာက္ျပဳတ္က်သြားပါၪီးမယ္။
သက္ထင္ေရ စိတ္ရွည္ စိတ္ရွည္။ သူေဌးသားတဲ့ သူေဌးသားပံုတစ္စက္မွမေပါက္ဘူး။ သက္ႏွင္းေျပာျပတာေတာ့ တမင္မေနတာဆိုပဲ။ သူ႔ကို ၪီးညီညီလြင္ ေဒၚေမရည္ခ်ိဳတို႔ရဲ့သားမွန္း ဘယ္သူမွမသိၾကဘူးတဲ့ေလ။ အရမ္းေတြသိုသိုဝွက္ဝွက္ေနခ်င္တာတဲ့လား။ အဲ့လိုေနေနေတာ့မင္းအတြက္ ဘာေတြမ်ားေကာင္းလို႔လဲ ေကာင္ေလးရယ္။
ပံုစံကလည္း အူတံုတံုနဲ႔။ ခုလည္းေတြ့တဲ့ထိုင္ခံုပုေသးေသးေလးမွာထိုင္ေနတာ။ တစ္ကိုယ္လံုးလက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္ပဲရိွေတာ့သည္။
"ညီေလး လာ ဒီဆိုဖာမွာ လာထိုင္"
"ဟုတ္"
ထိုအခါမွ မ်က္လံုးေလးေမာ္ၾကည့္လာသည္။ ေအာ္ ၾကည့္ေသးတာပဲ။ ဆိုဖာေပၚထိုင္ဖို႔ကို ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္ထင္။ လူလည္း ကုန္းကိုင္းကိုင္းေလး ထလာၿပီ ေရာဂါသည္ေလးလိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုင္ေလသည္။ သက္ထင္ သည္းခံႏိုင္မႈအတိုင္းအတာကုန္ၿပီ။ ဒိုးခနဲေဒါက္ခနဲ လုပ္လိုက္စမ္းပါကြာ။
"ညီေလး မင္း ကိုယ့္ကိုေၾကာက္ေနတာလား"
အေျဖကိုေစာင့္ရင္းသက္ထင္ပူ၍ အျဖဴလက္တိုကို ၾကယ္သီးႏွစ္လံုးေလာက္ျဖဳတ္လိုက္သည္။
"ဟုတ္"
ဟုတ္တဲ့။ ေၾကာက္ေနတာ ဟုတ္တယ္တဲ့လား။ အားနာပါးနာျငင္းေတာင္မျငင္းဘဲ ဝန္ခံလိုက္တာလား။ ဒီအေျခအေနမွာ သက္ထင္ရယ္ရမလား ဂုဏ္ယူရမလား ဘာလုပ္သင့္လဲမသိ။ သက္ႏွင္းေျပာေတာ့ သူက ကိုယ့္ဖန္ ကိုယ္က သူ႔အိုင္ေဒါလ္ဆို။ အိုင္ေဒါလ္ကိုေတြ့ရင္ ဖန္ေတြက အရမ္းေပ်ာ္ၾကတာေလ။ ခုက ေတြ့ရရံုတင္မဟုတ္ဘူး အိမ္ထိပါတူတူလိုက္ခြင့္ရၿပီး အခန္းထဲမွာပါစကားအတူေျပာခြင့္ရေနတာေလ။ သူ ေပ်ာ္ေနရမွာမဟုတ္ဘူးလား။
သက္ထင္ ပါေကးၾကမ္းျပင္ေပၚ ပဆစ္တုတ္ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ ဆိုဖာေပၚက ေကာင္ေလးကသူ႔ထက္နည္းနည္းပိုျမင့္သြားသည္။ ထိုအခါ ငံု႔ထားတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ပက္ပင္းတိုးေလ၏။ ထပ္ငံု႔လို႔မရေတာ့။ ထပ္ငံု႔ရင္မ်က္လံုးမိွတ္ထားဖို႔ပဲရိွေတာ့သည္။
"ဘာကိုေၾကာက္တာလဲကြ"
အတတ္ႏိုင္ဆံုး သက္ထင္စိတ္ရွည္ရွည္ထားရမည္။ စိတ္ပ်က္ေနတာေတာ့မဟုတ္ပါ။ ဒီေကာင္ေလးအေပၚ ကိုယ္တိုင္ကလည္း စိတ္ရင္းနဲ႔စိတ္လိုလက္ရ ခင္မင္စိတ္ရိွသည္။ သူနဲ႔ကိုယ္ ေရ႔ွေလ်ွာက္ေတြ့ရမယ့္ကိစၥေတြကမ်ားသည္ေလ။ ေတြ့ကိုေတြ့ေနရၪီးမွာ။ ဒါေၾကာင့္ ေၾကာက္တာရိွန္တာေတြ မလိုအပ္မျွဖစ္မွာမို႔ ၾကားထဲအတတ္ႏိုင္ဆံုးရွင္းထားရမည္ေလ။
"ဟို... ဟို...ေန့ခင္းက ကိစ္ ကိစၥ"
"ေၾသာ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ အစ္ကိုစိတ္မဆိုးပါဘူး။ မင္းလာလည္း အကတိုက္ေနတဲ့သူေတြရိွေနလို႔ ကိုယ္တို႔ေတြ့လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။ အစ္ကိုေတာင္ျပန္စိတ္ပူေနတာ။ ညီကေတာ့ေစာင့္ေနမလားဆိုၿပီး။ အဲ့တာေၾကာင့္ အိမ္မွာေတြ့ဖို႔ေခၚလိုက္တာ။ စိတ္ဆိုးမွာကို စိတ္ခုေနတာဆို ဘာမွမပူနဲ႔"
သက္ထင္ကတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ေျပာေတာ့မွ နားဝင္သြားပံုရသည္။ ေခါင္းနည္းနည္းေမာ့လာၿပီး သူ႔ကိုမရဲတရဲၾကည့္သည္။
ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာသည္ တစ္ခုခုကဖ်က္ေနတာ။ မ်က္မွန္.....။ ဟုတ္တယ္ မ်က္မွန္ကဖ်က္ေနတာ။ မ်က္ႏွာေပၚကအစိတ္အပိုင္းေတြ အစီအစဥ္က်စြာရိွေနေပမယ့္ မ်က္မွန္က နည္းနည္းရင့္ပံုေပါက္ေနေစ၏။ သက္ထင္ထက္ လူေကာင္ေသးလို႔ သက္ထင္ကအသက္ပိုႀကီးမွန္းသိသာေပမယ့္ ရုပ္ရည္ခ်င္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ သက္ထင္ကပိုႏုေနသည္။
သူ႔အိမ္မွာ ညစာစားတုန္းက မ်က္မွန္တပ္မထားတဲ့အျပင္ ထားေနက် ဆံပင္ေဘးခြဲမဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ့အိအိေရ႔ွတိခ်ထားတုန္းက တကယ့္ကေလးရုပ္။ ညီညီ့ကိုေမးပစ္လိုက္ခ်င္တာက "မ်က္မွန္က တကယ္လိုလို႔တပ္တာလား"။
"ခ်ပ္"
ထိုစဥ္အခန္းထဲ သက္ႏွင္းဝင္လာသည္။ အိမ္ေနရင္းဂါဝန္အညိုေရာင္ႀကိဳးတစ္လံုးေလးနဲ႔ ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စံုကိုလဲထားသည္။ ဆိုဖာေပၚက်ံဳ႔က်ံဳ႔ေလးထိုင္ေနသည့္ ညီညီနဲ႔ သူ႔ေရ႔ွတည့္တည့္ထိုင္ေနတဲ့အကိုျဖစ္သူကိုလည္းျမင္ေရာ သက္ႏွင္းမ်က္လံုးျပဴးရၿပီ။
"ဟယ္ အစ္ကိုရယ္ ဘာေတြသြားေျပာလိုက္တာလဲ။ ညီညီအရမ္းေၾကာက္ေနၿပီ"
ေျပာေျပာဆိုဆိူ ညီညီ့ေဘးေစြ့ခနဲဝင္ထိုင္သည္။ လာပါၿပီ ဘုမသိဘမသိနဲ႔။
"ညီညီ ငါ့အစ္ကိုကနင့္ကိုဘာေတြေျပာေသးလဲ။ ေျပာေတာ့ေျပာတယ္မလား"
"မ မေျပာဘူး"
"မဟုတ္တာ။ ကိုကိုရယ္ သူက ကိုကို႔ကိုအရမ္းေၾကာက္ေနတာ။ ေန့ခင္းက ကိစၥကို စိတ္ပူေနတာ။ စိတ္ဆိုးေျပလိုက္ပါ"
"နင္ေျပာလို႔ၿပီးၿပီလား သက္ႏွင္း"
တစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္တာေတာငိ ၿပီတီတီလုပ္ေနေသးသည္။
"ၿပီးၿပီ"
"ၿပီးရင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန။ ဘယ္သူမွ သူ႔ကိုစိတ္ဆိုးတယ္လို႔မေျပာဘူး။ မေၾကာက္ဖို႔ သူ႔ကိုအားေပးေနတာ"
"ေၾသာ္...."
ခုမွအထာေပါက္သြားဟန္။ ေကာင္ေလးကလည္း သက္ထင္ေျပာတာမွန္ေၾကာင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။
"အစ္ကို ဒီကိုေခၚလာတာက ဟိုေန့က သက္ႏွင္းကိုညီ့အခန္းေရ႔ွလာေခၚေတာ့ ညီဂီတာတီးၿပီးသီခ်င္းဆိုတာ ကိုယ္ၾကားလိုက္တယ္"
ေကာင္ေလးက ၿငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနၿပီး ေခါင္းေယာင္ေယာင္ေလးတစ္ခ်က္ၿငိမ့္သည္။
"အဲ့တာ အစ္ကိုဆႏၵတစ္ခုေပၚလာတယ္ကြာ။ ဘာလဲဆိုေတာ့ အစ္ကိုေနာက္ထြက္မယ့္သီခ်င္းမွာ ညီေလးနဲ႔တြဲၿပီး တစ္ပုဒ္ေလာက္ထုတ္ခ်င္လို႔"
ထိုစကားအၿပီးတြင္း သက္ႏွင္းေရာညီညီပါ အံ့ၾသဘနန္းျဖစ္ရပါသည္။ သက္ႏွင္းဆို မ်က္လံုးကိုျပဴးလို႔။
"ဗ်ာ..."
"ဟယ္..."
"အစ္ကိုကလူတိုင္းကို မဖိတ္ေခၚတတ္ဘူးေနာ္။ ညီ့အရည္အခ်င္းကို ကိုယ္ၾကားလိုက္ရလို႔ ညီ့ကိုအခြင့္အေရးေပးေနတာ။ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ"
"က် ကြၽန္ေတာ္မေျဖတတ္ဘူး"
"ဘာလဲ မရဲလို႔လား"
ေကာင္ေလးကေခါင္းညိမ့္ျပသည္။ သိတာေပါ့။ မင္း မရဲမွန္း ကိုယ္သိၿပီးသား။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း မင္းကိုရဲေအာင္လုပ္ေပးရမွာ ကိုယ့္တာဝန္ျဖစ္လာတာ။
"အစ္ကိုက လူမွန္းတာသိပ္ေတာ္တာ။ ညီက ဘာနာမည္မွမရိွလို႔ ညီ့ေၾကာင့္အစ္ကို႔ကိုထိခိုက္မွာဘာမွမပူနဲ႔။ ညီေလးကသာ ညီေလးရဲ့အရည္အခ်င္းေတြကို ထုတ္ျပဖို႔လိုတာ။ အတူတူတြဲအလုပ္လုပ္ရင္ အစ္ကိုတို႔ေအာင္ျမင္မႈေတြအမ်ားႀကီး ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ ညီကအေတြ့အႀကံဳမရိွလို႔ မရဲဘူးဆိုရင္ ခုစံုညီမွာအစ္ကိုနဲ႔အတူသီခ်င္းဆိုၾကည့္ေလ။ အေတြ့အႀကံဳရတာေပါ့"
"ဗ်ာ...."
ညီညီ ခုခ်ိန္တတ္ႏိုင္တာ အံ့ၾသတာပင္ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္နားနဲ႔ဆက္ဆက္ၾကားေနရတာေတြ အမွန္ဆိုတာ ၪီးေနွာက္ကလိုက္လို႔မမီေသး။ ညီညီ့အတြက္ ဒီစကားေတြကေပ်ာ္စရာသတင္းတစ္ခု အျပည့္အဝျဖစ္မလာေသးပါ။
ဖန္တစ္ေယာက္အတြက္ ကိုယ့္အိုင္ေဒါလ္နဲ႔ တိုင္းသိျပည္သိ သီခ်င္းအတူဆိုခြင့္ရတာ ဒါေပ်ာ္ရမည့္ကိစၥလား။ ဖန္ဆိုတာက ကိုယ္ကပဲေပးေနခ်င္တဲ့အမ်ိဳး။ ကိုယ့္အိုင္ေဒါလ္ဘက္ကေန Fly kiss ေလးတစ္ခုပဲ ေပးရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ Winking ေလးတစ္ခါေလာက္လုပ္ျပတာျဖစ္ျဖစ္ ရယ္ျပတာ လက္ခါျပတာစသျဖင့္ အမူအရာေလးတစ္ခုျပန္ရရင္ကို ဖန္ေတြအတြက္ကထီေပါက္ေနၾကတာ။
ဘာမျွပန္မရရင္ေတာင္ စိတ္ကြက္ၾကတာမ်ိဳးမရိွ။ ခုလို အစ္ကို႔ဆီက ကမ္းလွမ္းမႈမွာ ညီညီ့အရည္အခ်င္းကို အစ္ကိုကိုယ္တိုင္ကအသိအမွတ္ျပဳေပးလို႔ ေပ်ာ္မဆံုးျဖစ္ရတဲ့စိတ္ရယ္၊ သူ႔ပရိတ္သတ္ရဲ့အရည္အခ်င္းကိုပဓာနမထားဘဲ လက္တြဲေခၚလို႔ေပ်ာ္ရတဲ့စိတ္ေတြထက္ ငါ့ေၾကာင့္အစ္ကို႔နာမည္ထိခိုက္သြားရင္ဆိုတဲ့စိတ္က ႀကီးစိုးေနသည္။
အစ္ကိုေျပာသလို စံုညီမွာအတူဆိူၾကည့္တာကေတာ့ ညီညီ့အတြက္အရႈံးမရိွပါ။ ညီညီသာေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏိုင္ရင္ အတန္းထဲကအျမင္မၾကည္တာေတြကိုေရာ ညီညီ့ရဲ့စိတ္ကိုေရာေသေသခ်ာခ်ာသိရမည္။
ဒါ့အျပင္ ညီညီိတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ သီခ်င္းအသစ္အတြက္ Chemistry မိ မမိဆိုတာကို တစ္ႏိုင္ငံလံုးနဲ႔စာရင္ လူနည္းနည္းေလးနဲ႔ေလ့က်င့္လို႔ရမည္။ အစ္ကိုပါေနတဲ့အတြက္ ဗြီဒီယိုရိုက္တင္ၾကမယ့္သူေတြလည္း ေသခ်ာေပါက္ရိွေနၾကမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲ့ဒီဗီဒီယိုေတြကေနလည္း ကိုယ့္အေပၚေပးတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြကိုၾကည့္လို႔ရသည္။
ညီညီေခါင္းၿငိမ့္ႏိုင္ဖို႔သာလိုသည္။
"တန္းအေျဖမေပးခိုင္းပါနဲ႔ အစ္ကိုရယ္။ စဥ္းစားပါၪီး ညီညီ။ ငါ့အထင္ကေတာ့ နင့္ကိုဆိုေစခ်င္တယ္။ ဘယ္သူမွအားမေပးရင္ေတာင္ ငါအားေပးမယ္ဟာ"
"အစ္ကိုလည္း ညီညီ့ကိုစဥ္းစားခိုင္းမွာပါ။ ဒါေပမယ့္အၾကာႀကီးေတာ့မရဘူးေနာ္။ စံုညီကနီးေနၿပီ"
အစ္ကိုရဲ့မ်က္လံုးရြဲရြဲႀကီးမ်ားနဲ႔စိုက္ၾကည့္ခံရကာ ၾကားရသည့္စကားမ်ားသည္နားထဲ အကုန္တိုးဝင္သြားၾကသည္။ နဂိုရင္တုန္ေနတာ ပိုတုန္လာသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။
ညီညီေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ဖို႔ပဲလိုတာ။ ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီးရင္သူ႔အလိုလို သတၲိေတြရိွလာေတာ့မွာ။ ၾကားထဲေၾကာက္ေနလို႔မလုပ္ခ်င္ေတာ့ရင္ေတာင္ ငါလုပ္ကိုလုပ္ရေတာ့မွာ ျငင္းလို႔မရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့စိတ္က တြန္းအားျဖစ္ေနၪီးမွာ။
"ကြၽန္ေတာ္ ခုပဲစဥ္းစားၿပီးပါၿပီ။ စံုညီမွာအစ္ကိုနဲ႔အတူသီခ်င္းအတူဆိုခ်င္တယ္"
ညီညီသည္ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ တစ္ခြန္းမကေသာ
စြန္႔စားခဲ့ေလၿပီ။ ေနာင္တေတြရေနမယ္ထင္တာ ရင္ထဲမွာ ပီတိေတြသာျဖစ္ေန၏။ အၿမဲတမ္း သူမ်ားကိုေၾကာက္ေနရတာနဲ႔ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ဟာ ခုေတာ့လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီဆိုတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ေက်နပ္သလိုရိွသည္။
ညီညီတင္မဟုတ္။ အစ္ကိုလည္းဝမ္းသာကာၿပံဳးသည္။ ညီညီ့ပုခံုးကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ကာ "ေတာ္တယ္"ဟု ခ်ီးမြမ္းသည္။ သက္ႏွင္းဆိုတာ လက္ခုပ္လက္ဝါးေတြတီးလို႔။
ထို႔ေနာက္ အစ္ကိုကတစ္ခြန္းေျပာေလသည္။
"ခုညတစ္ခါတည္း သီခ်င္းေရြးရေအာင္တဲ့"။
..........
#Thurein