Unicode
ကျင်းရှန့်နဲ့ ဗိုလ်မှူးလေးဟောင်တို့ရဲ့ကိစ္စက ဖြစ်ပြီးသွားတာ တစ်နှစ်ခွဲရှိပြီ။ သူတို့နှစ်ယောက်က ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ ဘယ်လိုတွေဆက်ဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာကို အတိအကျမသိပေမယ့် ကျင်းရှန့်က ဒီလိုကိစ္စတွေနဲ့ပတ်သက်ပြီး ငါ့ကို သဘာဝကျကျနဲ့ ရှောင်နေတယ်။ ကျောင်းကုန်းဇီကတော့ ဒီလိုကိစ္စတွေနဲ့ပတ်သက်ပြီး ငါ့ကို သတင်းပို့ရတာ အရမ်းပျော်နေတယ်။ ဥပမာအားဖြင့် - ဒီနေ့ ကျင်းရှန့်နဲ့ ဗိုလ်မှူးလေးဟောင်တို့က အရင်ပုံစံအတိုင်း ပြန်လည်ဖြစ်သွားခဲ့ကြပြီး မနက်ဖြန်ကျတော့ ကျင်းရှန့်နဲ့ ဗိုလ်မှူးလေးဟောင်က ဖယောင်းတိုင်မီးတွေထွန်းထားတဲ့ ညစာကို စားသောက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ နောက်တစ်နေ့မှာ ဗိုလ်မှူးလေးဟောင်က ကျင်းရှန့်ရဲ့တိုက်ခန်းကို ပြောင်းသွားပြီး အဲ့နောက် မြို့ပြင်က ဖျော်ဖြေပွဲတစ်ခုအတွက် ကျင်းရှန့်ရဲ့အနောက်ကို လိုက်သွားခဲ့တယ်, စသဖြင့်ပေါ့။
ငါ နားမထောင်ချင်ဘူး။
ဒါပေမယ့်လည်း ငါ အဲ့လိုပြောလိုက်လို့ မရဘူး။
ငါ နားမထောင်ချင်ပါဘူးဆိုတဲ့ အရိပ်အမြွက်စကားလေးက ငါ့ပါးစပ်ကနေ လွှတ်ခနဲထွက်သွားရင်တောင် ကျောင်းကုန်းဇီက အေးစက်စက်ရယ်မောပြီး "မင်းမှာ သတ္တိရှိတယ်ဆိုရင် သူ့ဆီသွားလို့ရပြီ" လို့ အေးတိအေးစက်နဲ့ ပြောလိမ့်မယ်။
ငါက သူ့အကြုံပြုစကားအတိုင်း အပြင်ထွက်ဖို့ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ရင် ကျောင်းကုန်းဇီက ငါ့ကို ဆိုဖာပေါ် ပြန်ဆွဲချပြီး "ကျူးရိရှင်, မင်းက လူယုတ်မာပဲ! ဒီနေ့ ငါ မင်းကို မဆုံးမဘူးဆိုရင် လောင်ဇီက လောင်ဇီရဲ့ နောက်ဆုံးနာမည်စာလုံးကို မင်းနာမည်ပြောင်းပစ်လိုက်မယ်!"
ဖြစ်လာမယ့်ဟာတွေကို ဘာလို့သေချာနေလဲလို့ ငါ့ကို မမေးနဲ့။ ကျောင်းလောင်က ဆိုဖာအစွပ်တွေကို လျှော်ပေးဖို့ သဘောတူညီခဲ့တယ်။
ညသန်းခေါင်မှာ ငါ အမှတ်တမဲ့နိုးလာပြီး ရေတစ်ခွက်သောက်ဖို့ ဧည့်ခန်းထဲကို သွားလိုက်တယ်။ ငါ ရေသောက်ပြီးတာနဲ့ တယ်လီဖုန်းက ထမြည်လာတယ်။ ပထမတော့ ဒါက ကျောင်းကုန်းဇီအတွက်လို့ထင်ခဲ့ပေမယ့် ငါ ကောက်ကိုင်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ အဲ့ဒါက ငါနဲ့ စကားပြောချင်နေတဲ့, ငါ့ရဲ့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် ချောချောလေးတစ်ယောက်ဖြစ်နေတယ်လေ။
ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ ငါက ဖုန်းကိုင်လိုက်တဲ့လူဖြစ်နေတယ်။ မဟုတ်ရင် ငါ ဖုန်းကို ဘယ်တော့မှ လက်ခံရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။
ငါ့ရဲ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်က ပြောတယ်, "ရိရှင်, ငါ မြို့ပြင်က ပြန်ရောက်လာတာ, မင်း တကယ် အလုပ်ထွက်တော့မယ်လို့ ငါကြားခဲ့တယ်နော်?"
ငါ အိပ်ခန်းထဲမှာရှိနေတဲ့ ကျောင်းကုန်းဇီကို မနှိုးမိအောင်, သူ ငါ့ကို လာမကျိန်ဆဲအောင်လို့ အသံကို လျှော့ပြီး ပြောလိုက်တယ်, "အမှန်ပဲ"
ငါ မူလတန်းကျောင်းမှာ တရုတ်စာသင်တဲ့ ဆရာအဖြစ် အလုပ်ရလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ငါ ကျောင်းအုပ်ဆရာနဲ့ တကယ်ကို အဆင်မပြေနိုင်ဘူး။ လစာကလည်း နည်းသလို ကျောင်းကုန်းဇီကလည်း ပိုက်ဆံအများကြီးသုံးတယ်။ ဒါကြောင့် ငါ ဒီအလုပ်ကထွက်ပြီး တခြားတစ်ခုခုလုပ်ဖို့အတွက် အချိန်တွေကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် အသုံးချဖို့ စီစဉ်နေတယ်။
ငါ့ရဲ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်က သက်ပြင်းချလိုက်တယ်, "လစာက နည်းနည်းတော့ နည်းပေမယ့် ငါတို့အားလုံး အဆင်ပြေကြတာပဲ, မင်းက ရုတ်တရက်ကြီးဆိုတော့ _ _ "
"ငါ နည်းနည်းပင်ပန်းနေတာတော့ အမှန်ပဲ, ဆက်လုပ်ဖို့တော့ တော်တော်ခက်မယ်ထင်တယ်, အဲ့ဒါက ငါ့အတွက် ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးတစ်ခုဖြစ်နေပြီ"
"အာ, ငါ နားလည်တယ်, ကျောင်းအုပ်ကြီးကျန်းရဲ့ ပင်ကိုယ်စရိုက်က တကယ်ကို ဆက်ဆံရခက်တယ်, သူက ငါတို့ကို သူ့ရဲ့ တွေးခေါ်မှုပုံစံနဲ့ လိုက်လျောညီထွေ ဖြစ်အောင် အမြဲတွန်းအားပေးနေတာ, သူ ပြောင်းလဲဖို့ ဆန္ဒရှိနေမယ်ဆိုရင်ကော?"
"သူ မပြောင်းလဲနိုင်ပါဘူး, မင်းရှေ့မှာတင် တခြားလူတွေကော, ဖြစ်ပျက်နေတာတွေပါ အများကြီးရှိတယ်, ဒါပေမယ့် သူက ဂရုမစိုက်ဘူးလေ, သူ လုပ်နေကျအတိုင်း ဆက်လုပ်နေတုန်းပဲ"
ငါ့ရဲ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်က သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး မေးတယ်, "ဒါဆို မင်း နှုတ်ထွက်စာ ဘယ်တော့ပေးမှာလဲ?"
"ငါ ကျောင်းလောင်ရဲ့ မွေးနေ့မရောက်မချင်း စောင့်လိုက်ဦးမယ်"
ကျောင်းအုပ်ကြီးကျန်းရဲ့ ပင်ကိုယ်စရိုက်နဲ့ ပုံမှန်ပြုမူလုပ်ဆောင်ချက်တွေအရ ငါ့ရဲ့လစာကို သူ မနာလိုစွာ နှုတ်ယူလိုက်မှာကို ငါ ကြောက်မိတယ်။ ကျောင်းကုန်းဇီရဲ့ မွေးနေ့ ရောက်တော့မှာဆိုတော့ ကျောင်းကုန်းဇီက သူ့ကို စိတ်ကျေနပ်စရာမကောင်းတဲ့ လက်ဆောင်ပေးဖို့ ငါက ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိနဲ့ မနာလိုစွာရွေးချယ်လိုက်တယ်လို့ မှတ်ယူသွားမှာကိုလည်း ကြောက်မိတယ်။
ငါ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်က သက်ပြင်းတစ်ချက် ထပ်ချလိုက်တယ်, "ကျောင်းအုပ်ကြီးကျန်းက မင်းနှုတ်ထွက်တာကို သဘောမတူမှာစိုးတယ်"
"သူ သဘောမတူရင်တောင်မှ သူ ဘာမှမလုပ်နိုင်ပါဘူး, သူက ငါ့အတွက် တကယ်လုပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး"
"ဟင်း...ငါတို့အားလုံး မင်း ထွက်သွားမှာကို မမြင်ချင်ဘူး, ရိုးရိုးသားသားပြောရရင် ငါတို့အားလုံးက ကျောင်းအုပ်ကြီးကျန်းရဲ့ နည်းလမ်းတွေကို ကျင့်သားရနေပြီ, သူက သူလိုချင်တာကို ပြောပြီး သူ လုပ်ချင်တာကို လုပ်, ငါတို့က ငါတို့ လုပ်စရာရှိတာကို ဆက်လုပ်မယ်, သူနဲ့ ရန်ဖြစ်စရာ ဘာအကြောင်းရှိလဲ?"
ငါလည်း သူတို့ကို ထားခဲ့ဖို့ မလိုလားတော့ဘဲ သက်ပြင်းမချဘဲ မနေနိုင်တော့ဘူး, "ငါ ပင်ပန်းလွန်းလို့ပါ, တကယ် ပင်ပန်းတာ"
"မင်း အလုပ်တွေ အများကြီးလုပ်ထားလို့ပါ! မင်း ပိုက်ဆံ အရမ်း လိုအပ်နေတာလား?"
ဒါပေါ့, ငါ ပိုက်ဆံလိုအပ်တယ်။ ကျောင်းကုန်းဇီက ပိုက်ဆံဘယ်လောက်သုံးလဲဆိုတာ ကြည့်လိုက်ဦးလေ!
ဟိုနေ့က ငါ ကျောင်းကုန်းဇီကို ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့ မဖိတ်ခေါ်ခဲ့သင့်ဘူး။ ငါတို့ ရုပ်ရှင်သွားမကြည့်ဘူးဆိုရင် ရုပ်ရှင်ရုံဘေးက ရှော့ပင်းမောလ်ကို တွေ့ရတော့မှာမဟုတ်သလို အထဲကို ဝင်ကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်မိမှာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ရှော့ပင်းမောလ်ထဲကို လှည့်ပတ်မကြည့်မိဘူးဆိုရင် ပြထားတာတွေကို မြင်ရမှာမဟုတ်သလို နောက်ဆုံးမှာတော့ စန္ဒယားတစ်လုံးကိုလည်း ဝယ်ဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး။
ငါက မန်နေဂျာကို သိနေတယ်ဆိုရင်တောင်မှပေါ့။
အစကတည်းက ငါ ဒီမန်နေဂျာကို မသိခဲ့သင့်ဘူး။
အဲ့ဒီမန်နေဂျာကို မသိဘူးဆိုရင် ငါတို့မှာ ပိုက်ဆံအများကြီးမရှိဘူးလို့ ငါ ကျောင်းကုန်းဇီကို ပြောပြလို့ရတယ်။ ဒါဆိုရင် အဲ့ဒီမန်နေဂျာက "ကိစ္စမရှိပါဘူး, ခင်ဗျားတို့နှစ်ယောက်ဆိုရင်တော့ အရစ်ကျပေးချေလို့ရပါတယ်" လို့ ငါတို့ကို ပြောလာမှာမဟုတ်ဘူးလေ။ ပြီးတော့ ကျောင်းကုန်းဇီဘက်ကလည်း "အိုး, ဒါဆိုရင် ငါတို့ ဒါကို ဝယ်လိုက်မယ်လေ" လို့ ပြောဖို့ ဆင်ခြေကို ရှာတွေ့မှာမဟုတ်ဘူး။
အိုး, ဒါဆို ငါတို့ ဒါကို ဝယ်လိုက်မယ်လေ!
အိုး!
ဒါဆို ငါတို့ ဒါကို ဝယ်လိုက်မယ်လေ!
ဘယ်က ပိုက်ဆံနဲ့လဲ?!
ငါတို့ရဲ့လစဉ်ကုန်ကျစရိတ်တွေထဲကို ပေါင်းထည့်ထားတဲ့ ဒီအကြွေးတွေအကြောင်းကို တွေးမိပြီး ငါ နောက်တစ်ကြိမ် သက်ပြင်းမချဘဲ မနေနိူင်တော့ဘူး, "ငါ ပိုက်ဆံလိုနေတာမဟုတ်ဘူး, ကျောင်းလောင်က ပိုက်ဆံအများကြီးသုံးနေတာ"
ငါ့ရဲ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်က ရယ်တယ်, "ဒါနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘယ်သူက တတ်နိုင်မှာလဲ? သူက ကျောင်းကုန်းဇီပဲလေ"
ငါ သက်ပြင်းချလိုက်တယ်, "ဟုတ်တယ်, အဲ့ဒါနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘယ်သူက တတ်နိုင်မှာလဲ? သူက ကျောင်းကုန်းဇီလေ"
သခင်ကြီးကျောင်းစီရဲ့ အတောင်ပံတွေအောက်မှာ ကြီးပြင်းလာပြီးတော့ ပိုက်ဆံကို ရေသုံးသလိုမျိုး သုံးစွဲနိုင်ခဲ့ပြီးတဲ့နောက် အခုတော့ ကျောင်းကုန်းဇီက လက်ပြောင်းပြီး ငါနဲ့ အတူရှိနေတယ်။ ငါက သူ့ကို ဘာမဆို မဝယ်နိုင်အောင်လို့ လုပ်ရမှာမဟုတ်ဘူးလေ။ ဦးလေးတာ့လီက ငါ့အကြောင်းကို သူ အခုပြောနေတာထက်တောင် ပိုလို့ ပြောနေဦးမှာလား?
ငါ့ရဲ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်က စကားလမ်းကြောင်းကို ကျောင်းအုပ်ကြီးကျန်းဆီ ပြန်ပြောင်းလိုက်တယ်, "ကျောင်းအုပ်ကြီးကျန်းကလည်း လူတစ်မျိုးပဲ_ဟင်း...သူ ပြောသမျှအရာအားလုံးက ငါ့ကို နှုတ်ထွက်စာတင်ချင်စိတ်ဖြစ်လာစေတယ်, ကျောင်းအုပ်ကြီးကျန်းက တကယ်ကို ကျိုးကြောင်းမဆီလျော်တာပဲ, အမြဲတမ်းသေးသိမ်ပြီးတော့ တွန့်တိုတတ်တယ်, မင်းလို သဘောကောင်းတဲ့လူတောင် သူ့အဝေးကို ပြေးချင်တာ အံ့သြစရာမရှိဘူး, ဒါတောင် မင်းက ဒီမှာ အကြာဆုံး သင်ကြားပေးတဲ့သူပဲ"
အကြောင်းရင်းက ဒီလိုဖြစ်နေပေမဲ့ ငါတို့ စကားပြောတဲ့အခါတော့ နည်းနည်းလေးစားပေးဖို့ လိုသေးတယ်။ ဒီတော့ ငါက ပိုသိမ်မွေ့တဲ့သဘောနဲ့ ပြောလိုက်တယ်, "အင်း, သူက မင်း ပြောသလို အရမ်းကြီး ကျိုးကြောင်းမဆီလျော်ဘဲ သေးသိမ်နေတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး, ငါတို့ရဲ့ ပင်ကိုယ်စရိုက်တွေက မကိုက်ညီရုံပါ"
"ဒီလိုဆိုရင်ကော - ငါတို့အားလုံး နောက်နေ့မှာ သွားဆွေးနွေးပြီးတော့ ကိုယ့်ဘာသာ ကျောင်းတစ်ကျောင်းထူထောင်လိုက်ရင်ကော? အဲ့ဒါက ခက်တယ်ထင်ရပေမယ့် ငါတို့အားလုံးမှာ အဆက်အသွယ်တွေ ရှိတာပဲ, မင်းမှာလည်း မင်းကို ပံ့ပိုးပေးမယ့် သခင်ကြီးကျောင်းစီရှိတယ်လေ, အရမ်းကြီး မခက်ခဲလောက်ပါဘူး"
"ဒါက သခင်ကြီးကျောင်းစီနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ဘူးလေ"
"ငါက ဒါကို စကားအဖြစ်ပြောပြတာပါ, ငါလည်း သခင်ကြီးကျောင်းစီရဲ့ အဆက်အသွယ်တွေကို အသုံးချဖို့ တကယ် မကြိုးစားရဲဘူး"
ငါ သူနဲ့ မိနစ်အနည်းငယ်လောက် စကားစမြည်ဆက်ပြောပြီးတော့ ဖုန်းချလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက် ငါလည်း ရေနည်းနည်းသောက်ပြီး ပြန်အိပ်ပျော်သွားတယ်။
Zawgyi
က်င္း႐ွန္႔နဲ႔ ဗိုလ္မႉးေလးေဟာင္တို႔ရဲ႕ကိစၥက ျဖစ္ၿပီးသြားတာ တစ္ႏွစ္ခြဲ႐ွိၿပီ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုပုံစံနဲ႔ ဘယ္လိုေတြဆက္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာကို အတိအက်မသိေပမယ့္ က်င္း႐ွန္႔က ဒီလိုကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ငါ့ကို သဘာဝက်က်နဲ႔ ေ႐ွာင္ေနတယ္။ ေက်ာင္းကုန္းဇီကေတာ့ ဒီလိုကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ငါ့ကို သတင္းပို႔ရတာ အရမ္းေပ်ာ္ေနတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ - ဒီေန႔ က်င္း႐ွန္႔နဲ႔ ဗိုလ္မႉးေလးေဟာင္တို႔က အရင္ပုံစံအတိုင္း ျပန္လည္ျဖစ္သြားခဲ့ၾကၿပီး မနက္ျဖန္က်ေတာ့ က်င္း႐ွန္႔နဲ႔ ဗိုလ္မႉးေလးေဟာင္က ဖေယာင္းတိုင္မီးေတြထြန္းထားတဲ့ ညစာကို စားေသာက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဗိုလ္မႉးေလးေဟာင္က က်င္း႐ွန္႔ရဲ႕တိုက္ခန္းကို ေျပာင္းသြားၿပီး အဲ့ေနာက္ ၿမိဳ႕ျပင္က ေဖ်ာ္ေျဖပြဲတစ္ခုအတြက္ က်င္း႐ွန္႔ရဲ႕အေနာက္ကို လိုက္သြားခဲ့တယ္, စသျဖင့္ေပါ့။
ငါ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး။
ဒါေပမယ့္လည္း ငါ အဲ့လိုေျပာလိုက္လို႔ မရဘူး။
ငါ နားမေထာင္ခ်င္ပါဘူးဆိုတဲ့ အရိပ္အႁမြက္စကားေလးက ငါ့ပါးစပ္ကေန လႊတ္ခနဲထြက္သြားရင္ေတာင္ ေက်ာင္းကုန္းဇီက ေအးစက္စက္ရယ္ေမာၿပီး "မင္းမွာ သတၱိ႐ွိတယ္ဆိုရင္ သူ႕ဆီသြားလို႔ရၿပီ" လို႔ ေအးတိေအးစက္နဲ႔ ေျပာလိမ့္မယ္။
ငါက သူ႕အၾကဳံျပဳစကားအတိုင္း အျပင္ထြက္ဖို႔ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ရင္ ေက်ာင္းကုန္းဇီက ငါ့ကို ဆိုဖာေပၚ ျပန္ဆြဲခ်ၿပီး "က်ဴးရိ႐ွင္, မင္းက လူယုတ္မာပဲ! ဒီေန႔ ငါ မင္းကို မဆုံးမဘူးဆိုရင္ ေလာင္ဇီက ေလာင္ဇီရဲ႕ ေနာက္ဆုံးနာမည္စာလုံးကို မင္းနာမည္ေျပာင္းပစ္လိုက္မယ္!"
ျဖစ္လာမယ့္ဟာေတြကို ဘာလို႔ေသခ်ာေနလဲလို႔ ငါ့ကို မေမးနဲ႔။ ေက်ာင္းေလာင္က ဆိုဖာအစြပ္ေတြကို ေလွ်ာ္ေပးဖို႔ သေဘာတူညီခဲ့တယ္။
ညသန္းေခါင္မွာ ငါ အမွတ္တမဲ့ႏိုးလာၿပီး ေရတစ္ခြက္ေသာက္ဖို႔ ဧည့္ခန္းထဲကို သြားလိုက္တယ္။ ငါ ေရေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ တယ္လီဖုန္းက ထျမည္လာတယ္။ ပထမေတာ့ ဒါက ေက်ာင္းကုန္းဇီအတြက္လို႔ထင္ခဲ့ေပမယ့္ ငါ ေကာက္ကိုင္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အဲ့ဒါက ငါနဲ႔ စကားေျပာခ်င္ေနတဲ့, ငါ့ရဲ႕ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္ေလ။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ငါက ဖုန္းကိုင္လိုက္တဲ့လူျဖစ္ေနတယ္။ မဟုတ္ရင္ ငါ ဖုန္းကို ဘယ္ေတာ့မွ လက္ခံရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ငါ့ရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္က ေျပာတယ္, "ရိ႐ွင္, ငါ ၿမိဳ႕ျပင္က ျပန္ေရာက္လာတာ, မင္း တကယ္ အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္လို႔ ငါၾကားခဲ့တယ္ေနာ္?"
ငါ အိပ္ခန္းထဲမွာ႐ွိေနတဲ့ ေက်ာင္းကုန္းဇီကို မႏိႈးမိေအာင္, သူ ငါ့ကို လာမက်ိန္ဆဲေအာင္လို႔ အသံကို ေလွ်ာ့ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္, "အမွန္ပဲ"
ငါ မူလတန္းေက်ာင္းမွာ တ႐ုတ္စာသင္တဲ့ ဆရာအျဖစ္ အလုပ္ရလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာနဲ႔ တကယ္ကို အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး။ လစာကလည္း နည္းသလို ေက်ာင္းကုန္းဇီကလည္း ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးသုံးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ ဒီအလုပ္ကထြက္ၿပီး တျခားတစ္ခုခုလုပ္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အသုံးခ်ဖို႔ စီစဥ္ေနတယ္။
ငါ့ရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္က သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္, "လစာက နည္းနည္းေတာ့ နည္းေပမယ့္ ငါတို႔အားလုံး အဆင္ေျပၾကတာပဲ, မင္းက ႐ုတ္တရက္ႀကီးဆိုေတာ့ _ _ "
"ငါ နည္းနည္းပင္ပန္းေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ, ဆက္လုပ္ဖို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္မယ္ထင္တယ္, အဲ့ဒါက ငါ့အတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးတစ္ခုျဖစ္ေနၿပီ"
"အာ, ငါ နားလည္တယ္, ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက်န္းရဲ႕ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္က တကယ္ကို ဆက္ဆံရခက္တယ္, သူက ငါတို႔ကို သူ႕ရဲ႕ ေတြးေခၚမႈပုံစံနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ အၿမဲတြန္းအားေပးေနတာ, သူ ေျပာင္းလဲဖို႔ ဆႏၵ႐ွိေနမယ္ဆိုရင္ေကာ?"
"သူ မေျပာင္းလဲႏိုင္ပါဘူး, မင္းေ႐ွ႕မွာတင္ တျခားလူေတြေကာ, ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြပါ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္, ဒါေပမယ့္ သူက ဂ႐ုမစိုက္ဘူးေလ, သူ လုပ္ေနက်အတိုင္း ဆက္လုပ္ေနတုန္းပဲ"
ငါ့ရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္က သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး ေမးတယ္, "ဒါဆို မင္း ႏႈတ္ထြက္စာ ဘယ္ေတာ့ေပးမွာလဲ?"
"ငါ ေက်ာင္းေလာင္ရဲ႕ ေမြးေန႔မေရာက္မခ်င္း ေစာင့္လိုက္ဦးမယ္"
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက်န္းရဲ႕ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္နဲ႔ ပုံမွန္ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြအရ ငါ့ရဲ႕လစာကို သူ မနာလိုစြာ ႏႈတ္ယူလိုက္မွာကို ငါ ေၾကာက္မိတယ္။ ေက်ာင္းကုန္းဇီရဲ႕ ေမြးေန႔ ေရာက္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းကုန္းဇီက သူ႕ကို စိတ္ေက်နပ္စရာမေကာင္းတဲ့ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ငါက ရည္႐ြယ္ခ်က္႐ွိ႐ွိနဲ႔ မနာလိုစြာေ႐ြးခ်ယ္လိုက္တယ္လို႔ မွတ္ယူသြားမွာကိုလည္း ေၾကာက္မိတယ္။
ငါ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္က သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ထပ္ခ်လိုက္တယ္, "ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက်န္းက မင္းႏႈတ္ထြက္တာကို သေဘာမတူမွာစိုးတယ္"
"သူ သေဘာမတူရင္ေတာင္မွ သူ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ပါဘူး, သူက ငါ့အတြက္ တကယ္လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး"
"ဟင္း...ငါတို႔အားလုံး မင္း ထြက္သြားမွာကို မျမင္ခ်င္ဘူး, ႐ိုး႐ိုးသားသားေျပာရရင္ ငါတို႔အားလုံးက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက်န္းရဲ႕ နည္းလမ္းေတြကို က်င့္သားရေနၿပီ, သူက သူလိုခ်င္တာကို ေျပာၿပီး သူ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္, ငါတို႔က ငါတို႔ လုပ္စရာ႐ွိတာကို ဆက္လုပ္မယ္, သူနဲ႔ ရန္ျဖစ္စရာ ဘာအေၾကာင္း႐ွိလဲ?"
ငါလည္း သူတို႔ကို ထားခဲ့ဖို႔ မလိုလားေတာ့ဘဲ သက္ျပင္းမခ်ဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး, "ငါ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ပါ, တကယ္ ပင္ပန္းတာ"
"မင္း အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ထားလို႔ပါ! မင္း ပိုက္ဆံ အရမ္း လိုအပ္ေနတာလား?"
ဒါေပါ့, ငါ ပိုက္ဆံလိုအပ္တယ္။ ေက်ာင္းကုန္းဇီက ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္သုံးလဲဆိုတာ ၾကည့္လိုက္ဦးေလ!
ဟိုေန႔က ငါ ေက်ာင္းကုန္းဇီကို ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ဖို႔ မဖိတ္ေခၚခဲ့သင့္ဘူး။ ငါတို႔ ႐ုပ္႐ွင္သြားမၾကည့္ဘူးဆိုရင္ ႐ုပ္႐ွင္႐ုံေဘးက ေ႐ွာ့ပင္းေမာလ္ကို ေတြ႕ရေတာ့မွာမဟုတ္သလို အထဲကို ဝင္ၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္မိမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေ႐ွာ့ပင္းေမာလ္ထဲကို လွည့္ပတ္မၾကည့္မိဘူးဆိုရင္ ျပထားတာေတြကို ျမင္ရမွာမဟုတ္သလို ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ စႏၵယားတစ္လုံးကိုလည္း ဝယ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။
ငါက မန္ေနဂ်ာကို သိေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွေပါ့။
အစကတည္းက ငါ ဒီမန္ေနဂ်ာကို မသိခဲ့သင့္ဘူး။
အဲ့ဒီမန္ေနဂ်ာကို မသိဘူးဆိုရင္ ငါတို႔မွာ ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးမ႐ွိဘူးလို႔ ငါ ေက်ာင္းကုန္းဇီကို ေျပာျပလို႔ရတယ္။ ဒါဆိုရင္ အဲ့ဒီမန္ေနဂ်ာက "ကိစၥမ႐ွိပါဘူး, ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ အရစ္က်ေပးေခ်လို႔ရပါတယ္" လို႔ ငါတို႔ကို ေျပာလာမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းကုန္းဇီဘက္ကလည္း "အိုး, ဒါဆိုရင္ ငါတို႔ ဒါကို ဝယ္လိုက္မယ္ေလ" လို႔ ေျပာဖို႔ ဆင္ေျခကို ႐ွာေတြ႕မွာမဟုတ္ဘူး။
အိုး, ဒါဆို ငါတို႔ ဒါကို ဝယ္လိုက္မယ္ေလ!
အိုး!
ဒါဆို ငါတို႔ ဒါကို ဝယ္လိုက္မယ္ေလ!
ဘယ္က ပိုက္ဆံနဲ႔လဲ?!
ငါတို႔ရဲ႕လစဥ္ကုန္က်စရိတ္ေတြထဲကို ေပါင္းထည့္ထားတဲ့ ဒီအေႂကြးေတြအေၾကာင္းကို ေတြးမိၿပီး ငါ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သက္ျပင္းမခ်ဘဲ မေနႏိူင္ေတာ့ဘူး, "ငါ ပိုက္ဆံလိုေနတာမဟုတ္ဘူး, ေက်ာင္းေလာင္က ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးသုံးေနတာ"
ငါ့ရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္က ရယ္တယ္, "ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္သူက တတ္ႏိုင္မွာလဲ? သူက ေက်ာင္းကုန္းဇီပဲေလ"
ငါ သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္, "ဟုတ္တယ္, အဲ့ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္သူက တတ္ႏိုင္မွာလဲ? သူက ေက်ာင္းကုန္းဇီေလ"
သခင္ႀကီးေက်ာင္းစီရဲ႕ အေတာင္ပံေတြေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းလာၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံကို ေရသုံးသလိုမ်ိဳး သုံးစြဲႏိုင္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အခုေတာ့ ေက်ာင္းကုန္းဇီက လက္ေျပာင္းၿပီး ငါနဲ႔ အတူ႐ွိေနတယ္။ ငါက သူ႕ကို ဘာမဆို မဝယ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ လုပ္ရမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဦးေလးတာ့လီက ငါ့အေၾကာင္းကို သူ အခုေျပာေနတာထက္ေတာင္ ပိုလို႔ ေျပာေနဦးမွာလား?
ငါ့ရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္က စကားလမ္းေၾကာင္းကို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက်န္းဆီ ျပန္ေျပာင္းလိုက္တယ္, "ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက်န္းကလည္း လူတစ္မ်ိဳးပဲ_ဟင္း...သူ ေျပာသမွ်အရာအားလုံးက ငါ့ကို ႏႈတ္ထြက္စာတင္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာေစတယ္, ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက်န္းက တကယ္ကို က်ိဳးေၾကာင္းမဆီေလ်ာ္တာပဲ, အၿမဲတမ္းေသးသိမ္ၿပီးေတာ့ တြန္႔တိုတတ္တယ္, မင္းလို သေဘာေကာင္းတဲ့လူေတာင္ သူ႕အေဝးကို ေျပးခ်င္တာ အံ့ၾသစရာမ႐ွိဘူး, ဒါေတာင္ မင္းက ဒီမွာ အၾကာဆုံး သင္ၾကားေပးတဲ့သူပဲ"
အေၾကာင္းရင္းက ဒီလိုျဖစ္ေနေပမဲ့ ငါတို႔ စကားေျပာတဲ့အခါေတာ့ နည္းနည္းေလးစားေပးဖို႔ လိုေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ငါက ပိုသိမ္ေမြ႕တဲ့သေဘာနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္, "အင္း, သူက မင္း ေျပာသလို အရမ္းႀကီး က်ိဳးေၾကာင္းမဆီေလ်ာ္ဘဲ ေသးသိမ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး, ငါတို႔ရဲ႕ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္ေတြက မကိုက္ညီ႐ုံပါ"
"ဒီလိုဆိုရင္ေကာ - ငါတို႔အားလုံး ေနာက္ေန႔မွာ သြားေဆြးေႏြးၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းထူေထာင္လိုက္ရင္ေကာ? အဲ့ဒါက ခက္တယ္ထင္ရေပမယ့္ ငါတို႔အားလုံးမွာ အဆက္အသြယ္ေတြ ႐ွိတာပဲ, မင္းမွာလည္း မင္းကို ပံ့ပိုးေပးမယ့္ သခင္ႀကီးေက်ာင္းစီ႐ွိတယ္ေလ, အရမ္းႀကီး မခက္ခဲေလာက္ပါဘူး"
"ဒါက သခင္ႀကီးေက်ာင္းစီနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူးေလ"
"ငါက ဒါကို စကားအျဖစ္ေျပာျပတာပါ, ငါလည္း သခင္ႀကီးေက်ာင္းစီရဲ႕ အဆက္အသြယ္ေတြကို အသုံးခ်ဖို႔ တကယ္ မႀကိဳးစားရဲဘူး"
ငါ သူနဲ႔ မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ စကားစျမည္ဆက္ေျပာၿပီးေတာ့ ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ ငါလည္း ေရနည္းနည္းေသာက္ၿပီး ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။