17 Αυγούστου 2019
Αγαπημένη μου φιλενάδα,
Η ζωή είναι ωραία, χαμογέλα! Ακόμη και αν σου φαίνονται όλα μαύρα, απαισιόδοξα, ανώφελα και ανούσια πίστεψε με δεν είναι! Η ζωή είναι πανέμορφη με εμπειρίες τις οποίες εσύ διαλέγεις και δημιουργείς. Ω ναι φιλενάδα, μην συμβιβάζεσαι με την δυστυχία και τους φόβους, απέφυγε το μίσος και την ρουτίνα! Άδραξε την ευκαιρία και διαμόρφωσε την δική σου ζωή επειδή ακριβώς είναι δική σου. Δεν είναι ούτε της οικογένειας σου, ούτε των φίλων σου, ούτε του συντρόφου σου. Μην υπομένεις τα δικά τους θέλω, μην ακολουθείς πιστά τις δικές του προτροπές εκτός και αν συμπίπτουν με τα δικά σου.
Και αυτό σου το αναφέρει μια ετοιμοθάνατη, μία νεαρή κοπέλα με σώμα 90χρονης και ψυχής μικρού παιδιού. Εγώ δεν προλαβαίνω να ζήσω, εσύ όμως ναι! Εγώ σχεδιάζω την ζωή μου με αγάπη και λατρεία χωρίς να δίνω ουδεμία σημασία στον φόβο και στην αγωνία. Οι έγνοιες και οι ενδοιασμοί σε ικετεύω μην γίνουν φίλοι σου. Δεν αξίζει, δεν τους αξίζει η πανέμορφη ψυχή σου και το καταπληκτικό μυαλό σου. Θα σου φανεί πολύ κλισέ το ρητό "να ζεις την κάθε σου μέρα σαν να είναι η τελευταία." Πρέπει να ξέρεις όμως πως ισχύει στο έπακρον! Κάθε βράδυ να κάνεις έναν απολογισμό της ημέρας σου, να διακρίνεις τα θετικά από τα αρνητικά και αν τα τελευταία υπερτερούν, την επομένη εκμηδένισε τα! Στο χέρι σου είναι ή μάλλον.. θα έπρεπε να είναι. Μην απελπίζεσαι επειδή στην κοινωνία μας όλα πάνε κατά διαόλου. Σε κάθε εποχή κάτι κακό παραμονεύει αλλά εσύ και ο κάθε εσύ αν συνεργαστει με τους κατάλληλους ανθρώπους μπορείτε να το αλλάξετε. Εγώ δεν προλαβαίνω φιλενάδα αλλά πολύ θα ήθελα να βοηθήσω τους γιατρούς χωρίς σύνορα, στην κατάσβεση των πυρκαγιών, στην σωτηρία των ανθρώπων των χωρών του τρίτου κόσμου που εμείς οι ίδιοι τους υποβιβαζουμε διακρίνοντας τους ως κάτι το κατώτερο. Δεν θα έπρεπε στην καρδιά σου να φωλιάζει η ανωτερότητα, μην γίνεσαι υπεροπτικός προς αυτούς γιατί η μοίρα και η τύχη επέλεξαν να γεννηθείς σε αυτήν την γεμάτη ήλιο χώρα και όχι κάπου που από τα παιδικά σου χρόνια θα πάλευες για το ψωμί σου!
Και αν αναρωτιέσαι τον λόγο που σου αναφέρω όλα αυτά μια τόσο κρίσιμη μέρα, τόσο κοντά στο τέλος μου είναι γιατί θέλω να απαλυνω την ψυχή μου και το μυαλό μου από ενοχές και άγχη. Έζησα μια γεμάτη ζωή, με τα καλά και τα κακά της, με τις πίκρες και τις χαρές αλλά εγώ είχα μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου, ένα πιάτο ζεστό φαγητό, μία τρυφερή οικογένεια, φίλους να μου σταθούν και κουτσά στραβά είχα και σύμμαχο την υγεία μου. Τι γίνεται όμως με παιδιά που κοιμούνται στους δρόμους; Με παιδιά που ξεροσταλιάζουν για πόσιμο καθαρό νερό και για μια μπουκιά ψωμί; Παιδιά που κακοποιούνται ή και δολοφονούνται εν ψυχρώ από αυτούς που η κοινωνία αποκαλεί γονείς ή οικογενειακό κύκλο; Παιδιά που δέχονται εκφοβισμό, αποξένωση και κλείνονται στον εαυτό τους ή αποκτούν αυτοκτονικές τάσεις; Παιδιά που παλεύουν από την πρώτη στιγμή της ζωής τους για την επιβίωση και αποτυγχάνουν; Για όλα αυτά νιώθω τύψεις, νιώθω ενοχές και μέσα μου κλαίω!
Γιατί τι σκατά πρόοδο κάνουμε σαν κοινωνία- ως παγκόσμια κοινωνία- όταν λαμβάνουν χώρα όλα τα προαναφερθέντα περιστατικά; Δεν μπορούμε να μοιράσουμε ισόποσα τα τρόφιμα έτσι ώστε να αποφύγουμε την παχυσαρκία και την ασιτία ταυτόχρονα; Δεν μπορούμε να προαγουμε παιδεία κατάλληλη να σωθούν αθώες ψυχές; Δεν είμαστε ικανοί να αφαιρέσουμε την πολυτέλεια από τους πλούσιους να απολαμβάνουν μόνο αυτοί τις προόδους της επιστήμης; Είμαστε τόσο υποκριτές για να λέμε σε ετοιμοθάνατους ότι δεν υπάρχει θεραπεία παρ' όλη την πρόοδο της επιστήμης;
Θα σταματήσω εδώ, όχι γιατί και οι ενοχές μου ολοκληρώνουν τον δρόμο τους αλλά γιατί πέρασα μια υπέροχη μέρα που οι θύμησες της θα μεταφέρουν τις ενοχές στην επομένη που θα ανοίξω τα μάτια μου. Αχ φιλενάδα σου μίλησα πριν για πόσιμο νερό αλλά το νερό της θάλασσας είναι ξεχωριστό. Και τι είναι η ζωή χωρίς την θάλασσα πια; Η γαλήνη και η μαγεία των κυμάτων σε μεταφέρουν σε έναν κόσμο ονειρικά πλασμένο εκεί που οι στεναχωριες και οι προβληματισμοι συνθλίβονται στην ακροθαλασσια και το απέραντο γαλάζιο. Λίγη μουσική, λίγη θάλασσα και τους φίλους μου! Αυτό το σκηνικό ήταν γραμμένο στο μυαλό μου για πολλά χρόνια με αφορμή αμερικανικές εφηβικές σειρές που απεικόνιζαν μια ιδανική ζωή. Σαν χαρακτήρας όταν ενθουσιάζομαι με κάτι τότε μιλάω ακατάπαυστα γι αυτό ακόμη και αν καταλαβαίνω ότι ο ακροατής μου κουράζεται και με κοιτάζει με βλέμμα αγελάδας ή και δολοφόνου. Επομένως είχα ξοδέψει ώρες ατελείωτες να περιγράφω στους φίλους μου την ιδανική βραδιά στην παραλία - πράγμα ακατόρθωτο για εμάς που ζούμε Θεσσαλονίκη και σπάνια πάμε διακοπές!
Η μέρα ξεκίνησε πολύ υποτονικά και ήσυχα. Κανείς δεν με ξύπνησε, καμία έκπληξη δεν υπήρχε στο σαλόνι του σπιτιού εκτός από τον πατέρα μου ο οποίος μου πρότεινε να κάνουμε μια βόλτα με τα ποδήλατα όπως κάναμε και παλιά. Το σώμα μου υπέφερε αλλά δεν μπορούσα να πω όχι στα δύο αντρικά μάτια που αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην ζωή μου. Ανέβηκα στο ποδήλατο και ξεκίνησα να κάνω αργό πετάλι. Ήξερα ότι κατάλαβε τι μου συμβαίνει αλλά δεν είπε κουβέντα, απλά ακολούθησε τον αργό ρυθμό μου.
《Είμαι περήφανος για σένα. Όλοι είμαστε περήφανοι για όσα κατάφερες μέχρι σήμερα και ειλικρινά δεν είναι καθόλου λίγα. Θα μας λείψεις μικρή.》 Το στοργικό και τρυφερό βλέμμα του πατέρα μου χάιδεψε για λίγο την αδύναμη ψυχή μου και τα λόγια του ξύπνησαν μέσα μου μια κρυφή δύναμη, μία απέραντη χαρά ξεχύθηκε στο κορμί μου. Ένιωσα όπως τότε που έτρεχα στην αγκαλιά του αφότου γυρνούσε από την δουλειά και μου έλεγε ιστορίες και ιστορίες μέχρι να έρθει η ώρα του φαγητού. Ήμουν και θα είμαι η αδυναμία του. Όμως είναι και η δική μου αδυναμία και το ξέρει καλά.
《Αν και δεν είμαι τόσο εκδηλωτικη όπως ξέρεις ειδικά σε μια τόσο δύσκολη μέρα.. απλά ήθελα μα σε ευχαριστήσω που ήσουν κοντά μου από την πρώτη στιγμή της ζωής μου ως και σήμερα. Πολλοί δεν το κάνουν. Τυχαίνει να έχω εσένα και δεν θα σε άλλαζα ποτέ για κανέναν άλλον. Εκτός από ένας υποστηρικτικός πατέρας ήσουν ένας κρυφός σύμμαχος, ένας γλυκός και προστατευτικος φίλος.. 》 Έκανα πετάλι γρήγορα ίσως για να μην ακουστώ αλλά ήξερα ότι με ακολουθούσε για να ακούσει γιατί το είχε ανάγκη να ηρεμήσει και η δική του ψυχή.
Γυρνώντας στο σπίτι βρέθηκα αντιμέτωπη με τον Κυριάκο, την Μαρίλια και την Δέσποινα που ήθελαν να ξεκινήσουμε αμέσως για ένα μπανάκι στην θάλασσα. Χωρίς πολλά περιθώρια σχεδόν με έντυσαν από την ανυπομονησία τους και όλως παραδόξως δεν αποκάλυψαν πολλά για τον προορισμό μας. Ίσα ίσα συζητούσαν για τα τηλεοπτικά νέα, τους βαθμούς στην εξεταστική και γκρίνιαζαν για τον Σεπτέμβρη. Χαμογέλασα αχνά στην ιδέα του ότι δεν θα προλάβαινα καν να δώσω τα τελευταία μου μαθήματα με την ελπίδα να τα περάσω. Όμως αυτοί είχαν όλη την ζωή μπροστά τους να προσπαθούν επίμονα για να κατακτήσουν το πτυχίο τους. Φτάσαμε σε μια ερημική παραλία όπου βρεθήκαμε με τον Νίκο ο οποίος πάσχιζε να στερεώσει την δεύτερη ομπρέλα στην καυτή άμμο. Απλώσαμε τις ψάθες και τα καρεκλάκια μας τριγύρω και κατεβάσαμε το ψυγειακι με τις μπύρες *το πιο σημαντικό αξεσουάρ της παραλίας. Η ώρα κύλησε ήρεμα με βουτιές, παιχνίδια, μικρά γεύματα, ηλιοθεραπεία και κάποιες φωτογραφίες τραβηγμένες σε άκυρες στιγμές. Το απογευματάκι αποφασίσαμε να ανάψουμε μια φωτιά λίγο πιο εκεί από το σημείο που καθόμασταν και αφού τα καταφέραμε μετά κόπων και βασάνων καθίσαμε γύρω της με μια έκφραση αμηχανίας στα πρόσωπα μας.
Παρατήρησα ένα ένα τα πρόσωπα των παιδικών μου φίλων και το σφύξιμο στο στομάχι μου μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Περάσαμε μαζί τόσα και τόσα, από ασήμαντα περιστατικά μέχρι και ιστορίες πρωτότυπες αλλά όλα θα τελειώσουν σύντομα. Και αυτό γιατί το γέρικο σώμα μου αποφάσισε να μην πολεμήσει άλλο. Μα ποιος το ρώτησε τέλος παντων; Η θέληση μου για να ζήσω είναι πολύ μεγαλύτερη από την εξασθένηση του σώματος μου, όμως στην τελική αυτό δεν μετράει καθόλου.
Ο Νίκος τύλιξε τα χέρια του γύρω μου αλλά κάτι μέσα μου με έκανε να αποτραβηχτώ. Τόσα χρόνια του περνούσα αδιάφορη, ή έστω δεν βρήκε ποτέ το θάρρος να μου μιλήσει αλλά τώρα που γνωρίζει πως σε λίγες μέρες θα πεθάνω είναι δίπλα μου και με στηρίζει. Αν και θέλω να βγάλω ψεύτη τον εαυτό μου νιώθω πως απλά παίζει έναν ρόλο απλά και μόνο για να κρατήσει την συνείδηση του καθαρή. Το βλέμμα απορίας και έκπληξης του με τάραξε αλλά γρήγορα το όλο θέμα ξεχάστηκε όταν ο Κυριάκος κατέβασε από το αυτοκίνητο μια κιθάρα και κάθισε δίπλα μας. Τα δάχτυλα του χάιδεψαν απαλά τις χορδές σε έναν μελωδικό ρυθμό γνώριμο για εμένα και καθάρισα τον λαιμό μου για να τον συνοδέψω σε μια τελευταία συναυλία μας με το πιο ξεχωριστό κοινό.
《Εγώ το νιώθω πως ακόμα είσαι εδώ
τι κι αν τα αμέτρητα τα φεύγω σου μετράω
ίσως να φτάσω να "ναι και γραφτό
να χάνω πάντα όταν στα αλήθεια πολεμάω
Είναι η αύρα σου σε ό, τι ακουμπώ
τα βήματα σου στης ψυχής μου τα υπόγεια
όλα τα είπαμε τι άλλο να σου πώ
φίλα με τώρα τα βαρέθηκα τα λόγια
Στων ματιών σου τα κύματα πνίγομαι
σ" αγαπάω και πια δεν σου κρύβομαι
μόνο δίπλα σου θέλω να ζήσω
μόνο μέσα σου να κατοικήσω
στου κορμιού σου τα άγια τα χώματα
να με βρίσκουνε τα ξημερώματα
όσα είμαι και όσα θα κάνω
θα τα βρείς στη γραμμή της παλάμης σου απάνω》
Τα μάτια μου κόλλησαν με εκείνα του Νίκου και η καρδιά μου σκίρτησε από έρωτα. Ίσως να είχε δίκιο ο Σαμπανης στο παραπάνω τραγούδι του.. και το μίσος κρύβει δύναμη αγάπης. Δυνατής και αληθινής αγάπης. Τον αγαπάω και για όσο ακόμη ζω έχω ανάγκη έστω και αυτόν τον ψεύτικο εαυτό. Αλλά είναι αδύνατον αυτά τα ματάκια που με κοιτούν και λιώνουν να ψεύδονται μόνο και μόνο για να με κα κάνουν χαρούμενη.
《Ας αλλάξουμε λίγο κλίμα, τι λετε;》 Η Δέσποινα σηκώθηκε και κρατώντας μια μπύρα ψιθύρισε στον Κυριάκο κάτι και εκείνος ξεκίνησε να παίζει ένα γνώριμο καλοκαιρινό τραγούδι.
《Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα! 》 Τραγουδήσαμε ταυτόχρονα όλοι και σηκωθήκαμε όρθιοι με τα ποτά στο χέρι έτσι για να λικνίσουμε τα σώματα μας στον ρυθμό της μουσικής.
Ανέμελοι, δίχως έγνοιες, ανησυχίες και φόβους, μία παρέα εφήβων έβαζε φωτιά στο κακό και αναζοπύρωνε την θέληση και την χαρά της νιότης και της αγάπης. Γιατί εμείς οι νέοι δεν πρέπει να κουβαλάμε επάνω μας βάρη και ευθύνες τουλάχιστον όχι μόνοι μας και σίγουρα όχι ευθύνες που δεν αρμόζουν στην ηλικία μας. Πρέπει να ζήσουμε, να αδράξουμε την μέρα και να δαμάσουμε όλα τα εμπόδια που θα βρεθούν στον δρόμο μας. Εμείς οι νέοι κρύβουμε μια δύναμη που όμοια της δεν υπάρχει και χαίρομαι ειλικρινά που έζησα τόσο ώστε να περάσω από αυτήν την μοναδική ηλικία και να συλλεξω τους καρπούς και τα μαθήματα της. Γιατί το να είσαι νέος είναι από μόνο του μια ζωή!
Και το ιδανικότερο κλείσιμο αυτής της μέρας δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από μια ειλικρινή συζήτηση με τον άνθρωπο που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήθελα να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Μία συζήτηση που έπρεπε να γίνει ανεξαρτήτως αποτελέσματος γιατί το μέσα μου είχε ανάγκη από αλήθειες και όχι από υποκριτική. Φτάνοντας στα βράχια που βρέχονταν από τα άγρια κύματα κατάφερα να ξανά αντικρίσω αυτά τα δύο μάτια που κάνουν το μυαλό μου να βουΐζει. Η επίμαχη ερώτηση άργησε να γίνει από μέρους μου καθώς απέφευγα τις κλασσικές ερωτήσεις τύπου 'τι έχεις;'.
《Τι άλλαξε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Πως ένιωσες τόσα πολλά για μένα ενώ τόσα χρόνια..》Η φωνή μου λύγισε! Κοίτα να δεις τελικά δεν είμαι τόσο δυνατή και θαρραλέα όσο νόμιζα. Μία απάντηση μπορούσε να τσακίσει τα κόκαλα μου και την καρδιά μου γρηγορότερα από ο,τι η ασθένεια μου. Οι χτυποι της καρδιάς μου αυξήθηκαν και η αναπνοή μου έγινε κοφτή και γρήγορη. Ασυναίσθητα μερικά δάκρυα εμφανίστηκαν στα μάτια μου, ένιωθα πως ήξερα ήδη την απάντηση και προσευχομουν να βγω ψεύτρα.
《Δεν άλλαξε το παραμικρό Ελευθερία.. απλά κατάφερα να σε γνωρίσω σαν άνθρωπο, να γνωρίσω τον πλούσιο εσωτερικό σου κόσμο και αυτόν τον υπέροχο χαρακτήρα που κρύβεις μέσα σου. Υποκρίνομαι ναι.》Η καρδιά μου άρχισε να μουδιάζει και τα δάκρυα κυλουσαν ανεξέλεγκτα γρήγορα στα μάγουλα μου. Τα δάχτυλα του με άγγιξαν απαλά και και σκουπισαν τον ακόμη πιο πρόωρο θάνατο της καρδιάς μου.
《Υποκρίνομαι αγάπη μου όταν λέω ότι δεν με πειράζει που δεν σε γνώρισα πιο νωρίς. Όταν καθησυχαζω με ψέματα τον εαυτό μου ότι έστω σε κάνω χαρούμενη τώρα! Νιώθω τύψεις που ενώ μπορούσα δεν ήμουν εξ αρχής εδώ,μαζί σου. Μισώ τον εαυτό μου γι αυτό και θα τον μισώ για πάντα. Γιατί μου στερησα κάτι που απέκτησε περισσότερο νόημα και από τον εαυτό μου.. την αγάπη μας, εσένα!》 Ένωσε τα χείλη μας σε ένα ερωτικό, ρομαντικό και αργό φιλί με το κύμα να μας δροσίζει και να παλεύει να κατασβησει την πυρκαγιά που φούντωνε ανάμεσα μας.
Αγάπη, φιλία και οικογένεια.. τι άλλο να ζητήσω φιλενάδα; Τι;
Καληνύχτα σου. Αύριο μας περιμένει μια δύσκολη μέρα.