ခြၽင္~ခြၽင္
လမ္းက်ဥ္းကေလးေဘးမွာရွိေနတဲ့ေကာ္ဖီဆိုင္ကေလးဆီက အလွခ်ိတ္ဆည္းလည္းသံေလးစည္ညံလာတယ္။ ထုံးစံအတိုင္းေကာ္ဖီေဖ်ာ္တဲ့အဖိုးႀကီးဟာ ခပ္ခါးခါးေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုအလ်င္အျမန္ေဖ်ာ္ၿပီး ျပတင္းေပါက္နားကစားပြဲဝိုင္းကို ခပ္ျမန္ျမန္သြားတယ္။ လမ္းမဘက္ဆီမွာေတာ့ အဂ္လန္ရဲ႕မနက္ခင္းဟာလူေတြစည္ကားလို႔။
"လူေလးကေတာ့အခ်ိန္မွန္ပါဘဲ"
ေကာ္ဖီခြက္ကိုခ်ေပးရင္း ၿပဳံးတုံ႕တုံ႕စကားဆိုလာတဲ့ေကာ္ဖီဆိုင္ပိုင္ရွင္အဘိုးႀကီးMichaelကို တစ္ခ်က္ၿပဳံးျပရင္း ေကာ္ဖီခါးခါးကိုတစ္ခ်က္ငုံၾကည့္လိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္အခ်ိန္မွန္သလို Michaelလက္ရာကလည္းပုံမွန္ပါဘဲ"
ထုံးစံအတိုင္း စကားတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာၿပီး Michaelက ဆိုင္ေကာင္တာေလးဆီျပန္ေရာက္သြားၿပီ။ ထုံးစံနဲ႕မတူတာက သူ။ ပုံမွန္အတိုင္းဆိုရင္ ေကာ္ဖီေလးတစ္ခြက္ရယ္ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းရယ္ စာ႐ြက္ျဖဴေတြရယ္နဲ႕အလုပ္ရႈပ္ေနက်။ ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီခြက္ကေလးဗလာျဖစ္သြားရင္ သူထျပန္ေနက်။ ဒီေန႕ေတာ့ သူ႕အလုပ္သက္သက္နဲ႕လာခဲ့တာ။
ေဒါက္...ေဒါက္
စားပြဲကိုလက္နဲ႕ေခါက္လာတာေၾကာင့္ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ မီးခိုးရင့္ေရာင္ဆံပင္နဲ႕လူငယ္ဆန္ဆန္ဝတ္စားထားတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္ေလးေပါ့။
"Artist Seanလားခင္ဗ်ာ"
တ႐ုတ္လိုရည္ရည္မြန္မြန္ေျပာလာတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ သူမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕မိတယ္။ စျမင္လိုက္တည္းက အေနာက္တိုင္းသားနဲ႕မတူတာကိုေတာ့ သူခန့္မွန္းမိၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္ တ႐ုတ္လို႔ေတာ့မေတြးျဖစ္ခဲ့မိ။
"အင္း...ဟုတ္တယ္ ကိုယ္ကSean"
သူစကားျပန္ေတာ့ ေကာင္ေလးက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခုံမွာဝင္ထိုင္တယ္။ ၾကည့္ရတာ သူ႕ထက္ေတာ့အေတာ္ငယ္ပုံပါဘဲ။
"ကြၽန္ေတာ္က Seanဆီမွာဒီဇိုင္းအပ္ထားတဲ့Leoပါ"
"အင္း...ကိုယ္သိတာမို႔ျပန္မိတ္မဆက္လည္းျဖစ္တယ္"
ေဖာ္ေ႐ြတဲ့စကားလုံးေတြမဟုတ္တာေတာင္ ေကာင္ေလးက မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္ဘဲၿပဳံးေနတုန္း။ သူကလည္းတမင္မရည္႐ြယ္ပါဘဲ ဒီလိုစကားေတြေျပာေနက်မိဳ႕ အားနာစိတ္ေတာ့အလ်ဥ္းမရွိ။
"Seanအဆင္ေျပရင္ နမူနာဒီဇိုင္းေလးေတြျပၾကည့္လို႔ရမလားဗ်"
ေကာင္ေလးက ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳးဆိုပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ သူက Jewelry Design Artistတစ္ေယာက္။ အလုပ္ဆိုေပမယ့္ သူစိတ္ပါရင္လက္ခံမယ္။ စိတ္မပါရင္လက္မခံဘူးဆိုတဲ့Sean။ *Sean*ဆိုတဲ့အမည္နာမကလြဲရင္ သူဘယ္ဇာတိဖြားဆိုတာေတာင္ လူေတြမသိေအာင္ သိုသိုသိပ္သိပ္ေနနိုင္ခဲ့တဲ့သူ။ အင္း ဒီေကာင္ေလးကလြဲၿပီးေပါ့ေလ။
"ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အားလုံးသေဘာက်တယ္
မနက္ျဖန္က်ရင္ ဒီမွာဘဲစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၾကမလားဗ်"
ေခါင္းညိမ့္ေခါင္းခါအေျဖမေပးမိေပမယ့္ အျငင္းစကားထြက္မလာတာကို သတိထားမိပုံရသြားတဲ့ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာက မၾကာေသးခင္ကထက္ပိုၿပီးၿပဳံးေယာင္သမ္းတယ္။
တကယ္ေတာ့ စာခ်ဳပ္မခ်ဳပ္ရရင္လည္း ဒီဆိုင္ေလးဟာသူလာေနက်မိဳ႕ အထူးတလည္ေတြးေတာေနစရာအေၾကာင္းေတာ့မရွိ။
နမူနာျပေပးထားတဲ့စာ႐ြက္ေတြကိုလက္ဆြဲအိတ္နက္ထဲျပန္ထည့္လိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီကလည္းကုန္ၿပီ။ ခုမွသတိရတာက ဒီေကာင္ေလးအတြက္ ဘာမွမမွာေပးရေသးဘူးဆိုတာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ မွာေပးဖို႔လည္းစိတ္ကူးမရွိ။ Seanဆိုတာက ဧည့္ဝတ္ေက်တတ္တဲ့လူစားမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ။
"စိတ္မရွိရင္ ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုပိုးပန္းလို႔ရမလားခင္ဗ်ာ"
လႈပ္ရွားေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြက ခဏရပ္တန့္သြားတယ္။ အဲ့ဒီအခိုက္ လမ္းက်ဥ္းကေလးေတာင္ခဏၿငိမ္သြားသလိုဘဲ။ ကာယကံရွင္ကိုၾကည့္မိေတာ့ သူ႕ကိုၿပဳံးၿပီးဘာမွမျဖစ္သလိုၾကည့္ေနတုန္း။ ပထမဆုံးစေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာဒီလိုေျပာရဲတာ နည္းတဲ့သတၱိမွမဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ သူကေရာဘယ္သူမလို႔လဲ။ သူက Seanဘဲေလ။ 'မင္းငယ္ပါေသးတယ္'ဆိုတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႕တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း
"ကိုယ္က အခ်စ္ကိုမယုံဘူး ခ်ာတိတ္ရဲ႕"
လက္ဆြဲအိတ္နက္ေလးကိုဆြဲၿပီး ထရပ္ရင္းေျပာေတာ့ ေကာင္ေလးမ်က္ဝန္းေတြကမွိုင္းခနဲ။
"အခ်စ္ကိုမယုံလည္းျဖစ္ပါတယ္
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ယုံၾကည္ေပးၾကည့္ပါလား သက္ေဝ
ေနာင္တဆိုတာဘာလဲလို႔ေမးရေလာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ျမတ္နိုးေပးမွာ"
စားပြဲဝိုင္းေလးကေနလွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္တဲ့အခါ အဲ့ဒီေကာင္ေလးက အဲ့သလိုဆိုလာတယ္။ သူဝန္ခံပါတယ္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေရအိုင္ကိုခဲေသးေသးေလးနဲ႕ပစ္ခ်လိဳက္သလိုမ်ိဳးပြက္ခနဲ။
"ကိုယ့္ကိုအဲ့လိုေခၚခြင့္ မင္းမွာမရွိေသးဘူးထင္တယ္ ခ်ာတိတ္"
ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း သူေျပာေတာ့ ေကာင္ေလးကထိုင္ရာကေနထလာတယ္။ အခုမွသတိထားမိတာက ေကာင္ေလးရဲ႕ဘယ္ဘက္နားမွာေရယက္ပုံနားဆြဲေသးေသးေလးနဲ႕ရယ္။
"တရားမဝင္တာကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္
အဲ့ဒီအျပစ္အစား အမ်ားႀကီးခ်စ္ေပးပါ့မယ္"
သူမ်က္ခုံးတစ္ဖက္ပင့္မိတယ္။ ဒီခ်ာတိတ္ကသူထင္ထားသေလာက္ေတာ့ မလြယ္ကူဘူးဘဲ။ တပ္အပ္မေျပာနိုင္ေပမယ့္ ဒီဟာေလးက သူ႕အတြက္ျဖတ္ရခက္တဲ့ႀကိဳးထုံးေလးျဖစ္ရင္ျဖစ္လာမွာ။ သံေယာစဥ္ဆိုတာ သူ႕အတြက္ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ထက္ပိုတယ္။ ျဖတ္ေတာက္ဖို႔ခက္သလိုစြဲလန္းဖို႔က်သိပ္လြယ္ကူတာမ်ိဳး။
"အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြကို မင္းသိပ္သေဘာက်ေနလား ခ်ာတိတ္"
ထိုင္ခုံမွာသူျပန္ထိုင္ရင္းေမးေတာ့ အဲ့ဒီေကာင္ေလးကလည္းျပန္ထိုင္တယ္။ ၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးရဲ႕မီးခိုးရင့္ေရာင္မ်က္ဝန္းေတြက ေလးနက္တည္ၿငိမ္လြန္းေနတယ္။
"သက္ေဝကိုသေဘာက်ႏွစ္သက္ျခင္းမွာ အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြကင္းတာမို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယုံၾကည္ေပးၾကည့္မလားဗ်"
ေဟာ ၾကည့္...ဒီလူယဥ္ေက်းေလးနဲ႕ေတာ့ခက္ေနၿပီ။ ေရအိုင္ငယ္ေလးခဏခဏပြက္ေအာင္ ခဲကေလးေတြပစ္,ပစ္ခ်ေနျပန္ပါေရာလား။ သိပ္ခက္တဲ့ကေလး။
"ဟုတ္ၿပီ သုံးလ...အဲ့ဒီသုံးလအတြင္း မင္းမွာအခြင့္အေရးရွိတယ္"
သူေျပာေတာ့ မ်က္ဝန္းေတြကလက္ခနဲ။
"ကြၽန္ေတာ္ကသက္ေသျပမွာမို႔ သက္ေဝကလည္းယုံၾကည္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္"
ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိမ့္ျပရင္း ျပတင္းေပါက္ကေနျမင္ေနရတဲ့လမ္းက်ဥ္းကေလးကိုေငးျဖစ္တယ္။ ဒီေန႕က်မွ အတြဲေတြပိုမ်ားေနသလိုပါဘဲလား။ ပုံမွန္ေတြ႕ေနက် ေပါင္မုန့္တြန္းလွည္းကေလးေတာင္မေတြ႕ရ။
"ေကာ္ဖီေတြအရမ္းမေသာက္ပါနဲ႕လား
သက္ေဝ က်န္းမာေရးအတြက္မေကာင္းဘူးဗ်"
တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ပူသလိုအေျပာမွာေတာ့ ရင္ထဲလွိုက္ခနဲျဖစ္မိသား။ ဒီလိုနဲ႕ အခ်စ္ဆိုတာကိုခဏတာျမည္းစမ္းရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။ မခံစားဖူးတဲ့အရာမို႔အခ်စ္ဟာဘာအရသာရွိလဲ ဘာအေရာင္လဲ ဘာပုံစံလဲဆိုတာ သူမသိ။ တကယ္ေတာ့အခ်စ္ဆိုတာ သူ႕အတြက္လူေတြေျပာေနက်စကားလုံးတစ္ခုထက္မပိုခဲ့။ မိဘအရင္းကစြန့္ပစ္တယ္။ မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာႀကီးျပင္းလာတယ္။ ဖာသာေျပာတာေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ လူေတြၾကားမွာထားၾကတဲ့အနီေရာင္ပိုးႀကိဳးထုံးကေလးပါတဲ့ေလ။ သူကေတာ့ ႀကိဳးထုံးရဖို႔ေနေနသာသာ ပိုးႀကိဳးနီေလးအျဖစ္ေတာင္မရွိခဲ့။
အဲ့ဒီေန႕က စားပြဲဝိုင္းေလးမွာသူအၾကာႀကီးထိုင္ျဖစ္ခဲ့ေသးတာ။ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ေရာက္မွMichaelကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးျပန္ခဲ့ေပမယ့္ အဲ့ဒီတစ္ခ်ိန္လုံးေနာက္ထပ္ေကာ္ဖီထပ္မမွာခဲ့တာအံ့ၾသစရာ။ Michaelကေတာင္ စေနာက္ေနေသးရဲ႕ 'လူေလးဆိုင္မွာအိပ္မယ္ထင္ေနတာ'တဲ့။
အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းမီးတိုင္မွိန္ပ်ပ်ကိဳၾကည့္ရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ၿပဳံးမိတယ္။ သူဒီလိုမၿပဳံးျဖစ္တာၾကာၿပီမို႔ လမ္းေဘးသစ္ပင္ပုေပၚမွာအိပ္တန္းတက္ေနတဲ့ငွက္ကေလးေတြကေတာင္ အထူးအဆန္းလိုထၾကည့္ၾကရဲ႕။
ျမတ္နိုးရိပ္တေပြ႕တပိုက္နဲ႕အဲ့ဒီေကာင္ေလးဟာ အဲ့ဒီညကသူ႕အိပ္မက္မွာမ်က္ဝန္းေတြမွိတ္က်ေအာင္ ရယ္ျပေနေသးတယ္။ အခြင့္အေရးရရင္ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသားရဲ႕ႏွာေခါင္းလုံးလုံးကို အသာဖြဖြညစ္ၾကည့္ဖို႔သူေတးထားမိတယ္။ ဒီေကာင္ေလးက သူ႕ကမာၻက်ဥ္းက်ဥ္းမွာပထမဆုံးအလည္ေရာက္လာတဲ့ၿဂိဳဟ္သားေလးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီညရဲ႕မိုးေလဝသသတင္းမွာ ေရလွိုင္းေတြပုတ္တဲ့သတင္းပါတယ္။ ၿငိမ္သက္လြန္းတဲ့သူ႕ပင္လယ္မွာလည္း မီးခိုးရင့္ေရာင္ေရလွိုင္းေတြထလာတယ္။
ဘုရားသခင္သာ သူ႕ကိုေကာင္းခ်ီးေပးခဲ့ရင္ သူ႕မွာလည္း ပိုးႀကိဳးနီကေလးေတြရလာေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။ ႀကိဳးထုံးကေလးမဟုတ္ရင္ေတာင္ ႀကိဳးစကေလးအျဖစ္ေပါ့။
***
"သက္ေဝ ကြၽန္ေတာ္ဒီမွာ"
ေကာ္ဖီဆိုင္ကိုသြားတဲ့လမ္းက်ဥ္းကေလးေဘးက ကားမွတ္တိုင္ေဘးမွာ အဲ့ဒီေကာင္ေလးကိုေတြ႕ရတယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြတစ္စီးၿပီးတစ္စီးျဖတ္လို႔ေလပူေတြတိုက္သြားတတ္တာေတာင္ ေကာင္ေလးဆံပင္ေတြကပုံပ်က္ေနတာမ်ိဳးမရွိ။
"ကြၽန္ေတာ္ သက္ေဝကိုေစာင့္ေနတာဗ်"
မေျပာျပလည္း ဒီလူ႕ကိုေစာင့္ေနတာမွန္းသိေပမယ့္ အၾကင္နာေဝတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ ဂ႐ုတစိုက္ေျပာပါတယ္။
"အင္း...ကိုယ္သိတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ေကာ္ဖီဆိုင္ကိုေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ
သက္ေဝကိုမေတြ႕တာနဲ႕ဒီမွာလာေစာင့္ေနတာ"
အရမ္းအေရးမႀကီးတဲ့စကားေတြျဖစ္ေပမယ့္လည္း ဒီေကာင္ေလးမို႔စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕နားေထာင္မိေနသလားမသိ။ တကယ္ဆိုအရင္ကသူက လူေတြစကားကိုနားေထာင္ေပးဖို႔ေနေနသာသာ ကိုယ္တိုင္ေတာင္စကားသိပ္ေျပာခဲ့တာမဟုတ္။
"ကြၽန္ေတာ္ သက္ေဝဆံပင္ေတြကိုငါးစကၠန့္ေလာက္ထိလို႔ရမလားဗ်"
႐ုတ္တရက္ႀကီးခြင့္ေတာင္းလာလို႔လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းအရိုးခံအၿပဳံးေလးနဲ႕ေကာင္ေလး။ ရွက္ေသြးေတြျဖာၿပီးမူေနရေလာက္ေအာင္လည္း သူကမိန္းကေလးမဟုတ္တာေၾကာင့္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိမ့္ျပမိေတာ့ ဆံစေတြေပၚကိုမရဲတရဲေရာက္လာတဲ့ေကာင္ေလးလက္ေခ်ာင္းေတြကခပ္ဖြဖြ။
"ရၿပီဗ် ေဟာဒီမွာ"
ျမင္ကြင္းေရွ႕ေရာက္လာတာက ေမပယ္႐ြက္ေႂကြဝါဖန့္ဖန့္ေလး။ လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီကေမပယ္ပင္ေတြအမ်ားႀကီးမို႔ ဘယ္အခ်ိန္ကပ္ပါလာခဲ့သလဲဆိုတာ သူမသိ။ ဒါကိုျမင္ေနရတဲ့ေကာင္ေလးက လက္စသပ္ေတာ့ ေခါင္းေပၚမွာ႐ြက္ေႂကြတင္ေနလို႔ဖယ္ေပးဖို႔ခြင့္ေတာင္းတဲ့သေဘာ။
"ေမပယ္ေတြအေၾကာင္း သက္ေဝၾကားဖူးလားဗ်"
ေမပယ္႐ြက္ရဲ႕ရိုးတံတိုတိုေလးကိုဟိုလွည့္ဒီလွည့္လုပ္ေနရင္းေကာင္ေလးကေမးလာတယ္။ ဒီဝါဖန့္ဖန့္႐ြက္ေႂကြကေလးေတြမွာ ဘာမ်ားထူးထူးျခားျခားစိတ္ဝင္စားစရာရွိလို႔လဲ။ အရိုးခံသေဘာနဲ႕ေခါင္းယမ္းျပေတာ့ အဲ့ဒီခ်ာတိတ္ကၿပဳံးတယ္။
"ေမပယ္ေတြဆိုတာအတူအိုမင္းျခင္းဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ၾကားဖူးတယ္
ဒီေမပယ္႐ြက္ေႂကြေလးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုအတူအိုမင္းေစဖို႔ အေဆာင္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ သက္ေဝရဲ႕"
ေမပယ္႐ြက္ေႂကြေလးကိုတယုတယနဲ႕တို႔ထိေနျပန္တဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ေခါင္းအသာယမ္းရင္းၿပဳံးမိေသးတယ္။
"မင္းအ႐ူးဘဲ ခ်ာတိတ္ရဲ႕"
မနိုင္သလိုေျပာရင္း ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးဆီခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ထုံးစံအတိုင္းဘဲ ျပတင္းေပါက္ေဘးကစားပြဲဝိုင္းေလးကလြဲရင္ Michaelဆိုင္ကလူျပည့္ေနၿပီ။ ဒီေနရာေလးကို ကိုယ့္အတြက္တသီးတသန့္ခ်န္ထားေပးတတ္တဲ့အဘိုးႀကီးMichaelကိုေက်းဇူးတင္ခဲ့ရတာလည္း ဟိုးအရင္တည္းက။
"ေဟာ...ဒီေန႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ပါလား လူေလး"
ေကာ္ဖီဆိုင္ကစားပြဲဝိုင္းေလးဆီေရာက္ေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႕အတူMichaelကေရာက္လာရင္း အံ့ၾသသလိုေျပာတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ဘူးဗ်
သူ႕ကိုပိုးပန္းေနတဲ့သူ"
အဂ္လိပ္လိုရည္ရည္မြန္မြန္ဘဲMichaelကိုျပန္ေခ်ပတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ Michaelက ပါးေရနားေရေတြတြန့္ေအာင္ရယ္တယ္။
"ကံေကာင္းပါေစကြာ
မင္းအဆင္ေျပရင္ ငါ့ဆိုင္လည္းေဖာက္သည္တစ္ေယာက္တိုးလာမွာ"
အဘိုးႀကီးMichaelကအ႐ႊန္းေဖာက္သလိုေျပာရင္း ထြက္သြားတယ္။ ဒီေကာင္ေလးဟာတကယ့္ကိုမလြယ္ေၾကာေလး။
"စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၾကေတာ့မလား သက္ေဝ"
စာ႐ြက္စာတမ္းေတြကို စားပြဲေလးေပၚမွာတင္ရင္း ေကာင္ေလးကေမးပါတယ္။ Michaelခ်သြားေပးတဲ့ေကာ္ဖီခြက္ကိုဇြန္းနဲ႕နာနာေမႊေနရင္း ေကာင္ေလးကိုေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္တယ္။
"အင္း စၾကတာေပါ့"
အလုပ္အေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါက် ေကာင္ေလးကခ်ာတိတ္ပုံစံနဲ႕ကြဲထြက္ၿပီး အေတြ႕အႀကဳံရွိေနတဲ့ Business Manတစ္ေယာက္လို။ Jewelry Designေတြရဲ႕အေရးပါပုံကိုေသခ်ာေလးေမးျမန္းေနပုံက တကယ့္Gentle Manတစ္ေယာက္ပုံစံမ်ိဳး။
"မင္း Jewelry Designေတြကိုအေတာ္စိတ္ဝင္စားပုံဘဲ ခ်ာတိတ္"
"သက္ေဝကိုပိုစိတ္ဝင္စားတယ္ဗ်"
စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီးလို႔သူေျပာတဲ့အခါ ေကာင္ေလးကခပ္ၿပဳံးၿပဳံးဘဲတုံ႕ျပန္ပါတယ္။ က်ားက်ားလ်ားလ်ားေယာက်ာ္းသားႀကီးမို႔ ဒီလိုအခ်ိဳသကာစကားေတြၾကားရတာ နည္းနည္းေတာ့ရွိုးတို႔ရွန္းတန့္ျဖစ္မိပါရဲ႕။
"ဒါနဲ႕ စကားမစပ္ ကြၽန္ေတာ့္တ႐ုတ္နာမည္အရင္းက ရိေပၚ...ဝမ္ရိေပၚပါဗ်...ခ်ာတိတ္မဟုတ္ပါဘူး"
သူၿပဳံးမိတယ္။ ဝမ္ရိေပၚတဲ့...နာမည္ေလးကေတာ့သေဘာက်ခ်င္စရာေကာင္းသား။ ဒါနဲ႕မ်ား စေတြ႕တုန္းက ဝမ္ရိေပၚပါလို႔ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရင္ ၿပီးေရာမလား။
"ဟုတ္ၿပီ ကိုယ္ဘယ္လိုေခၚရမလဲ"
မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ပင့္ျပရင္း သူေျပာေတာ့ ေကာင္ေလးကၿပဳံးတယ္။ ေရွ႕ကဘယ္ခ်ိန္လာခ်သြားမွန္းမသိတဲ့ေကာ္ဖီခြက္ကိုေသခ်ာေလးေမႊေနေသးတယ္။
"သက္ေဝသေဘာက်သလိုေခၚနိုင္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ခ်ာတိတ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့သက္ေဝသိေစခ်င္ပါတယ္ဗ်"
အလိမၼာနည္းနဲ႕ေျပာေနတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ဘယ္လိုေခၚရမလဲဆိုတာ ေခါင္းထဲမွာအေျပးစဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတိုင္းသူ႕နာမည္ကလြဲလို႔ ဦးေႏွာက္ထဲကဘာမွထြက္မလာခဲ့။
"အင္း...ရိေပၚ ကိုယ့္နာမည္ေရွာင္းက်န့္ပါ"
သူ႕ကိုယ္သူဒုတိယအႀကိမ္မိတ္ဆက္ေတာ့ ရိေပၚဆိုတဲ့ေကာင္ေလးမ်က္ခုံးတန္းေတြက မသိမသာျမင့္တက္သြားတယ္။ အရမ္းႀကီးအံ့အားသင့္သြားတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။
"Seanဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေရွာင္းက်န့္ဘဲျဖစ္ျဖစ္
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ သက္ေဝပါဘဲဗ်"
ဖာသာေျပာဖူးသလို တစ္ခြန္းတည္းနဲ႕ရင္ဘတ္ထဲထိေႏြးတဲ့စကားမ်ိဳးဆိုတာ ဒါမ်ိဳးျဖစ္မယ္နဲ႕တူတယ္။ ကိုယ့္ေဘးမွာတစ္စုံတစ္ေယာက္ရွိေနပါလားဆိုတဲ့အသိက ဒီေလာက္ထိနက္ရွိုင္းတယ္ဆိုတာ ေရွာင္းက်န့္ဆိုတဲ့သူအခုမွသိလာခဲ့တာ။ ပညာစုံလို႔အမိေျမကိုေက်ာခိုင္းဖို႔ျပင္ခဲ့တုန္းက ဖာသာကေျပာဖူးခဲ့တယ္။
'အခ်စ္ကိုကြၽန္ေတာ္မယုံဘူး ဖာသာ'
အဲ့လိုေျပာေတာ့ ဖာသာက သူ႕ဆံစေတြကိုခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေပးရင္းကေန ခပ္တိုးတိုးဆိုခဲ့တယ္။
'သား အခ်စ္ကိုမယုံတာမဟုတ္ပါဘူး ေရွာင္ေရွာင္းရယ္
သားကမခ်စ္တတ္ေသးတာပါ
သားခ်စ္တတ္လာတဲ့တစ္ေန႕က်ရင္ သားကိုယ္တိုင္ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္'
အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဖာသာ့စကားေတြဟာ သူ႕ဦးေႏွာက္ထဲမွာတစ္ေနရာစာရွိေနတာကလြဲလို႔ ထူးထူးျခားျခားေတြးေတာစရာမရွိခဲ့။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ခ်စ္တယ္ေျပာၿပီး သူျဖစ္လာတဲ့အခါ အသုံးမဝင္တဲ့အမွိုက္တစ္စလိုစြန့္ပစ္ခဲ့ၾကတဲ့သူ႕မိဘေတြကေရာ စမ္းခ်စ္ၾကည့္ခဲ့ၿပီးမွားယြင္းခဲ့ၾကတာလား။ သူ႕လိုကေလးေတြကေရာ စမ္းသပ္ခံပစၥည္းေတြအျဖစ္ မတရားစြာရွိေနရဦးမွာလား။ ဒီလိုအေတြးေတြနဲ႕ သူ႕အတြက္အခ်စ္ဆိုတာ အေကာင္အထည္မရွိတဲ့ျပက္လုံးတစ္ခုလိုျဖစ္ေနခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ဖာသာေျပာတာမွန္ေတာ့မလားဘဲ သူ႕ပင္လယ္ေလးကမၿငိမ္သက္ေတာ့ဘူး။ အနီေရာင္ပိုးႀကိဳးမွ်င္ေလးေတြ ရစ္ပတ္စျပဳေနၿပီ။
လူတစ္ေယာက္အေပၚစိတ္ယိုင္ျခင္းကို ဘယ္လိုအခ်င္းအရာေတြနဲ႕သတ္မွတ္ၾကပါသလဲ။ ႏွစ္ႀကိမ္ဘဲျမင္ရေသးတဲ့မီးခိုးေရာင္မ်က္ဝန္းေတြလား ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ဘက္နားကေရယက္ပုံနားဆြဲေလးလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ နဖူးေပၚထိဝဲက်စျပဳေနတဲ့မီးခိုးရင့္ေရာင္ဆံစေတြျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္...။
***
ေန႕ရက္ေတြဟာ သာမန္ထက္ပိုၿပီးအဓိပၸါယ္ရွိလာတယ္။ အရင္ကထက္ပိုၿပီးဆန္းျပားလာခဲ့တယ္။ သက္ေဝဆိုတဲ့နာမ္စားကိုက်င့္သားရလာတယ္။ ဗလာသက္သက္ျမင္ေနက်ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကေလးမွာ သူ႕ကိုေစာင့္ေနက်ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုအၿမဲေတြ႕လာရတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္ေနက်လမ္းက်ဥ္းကေလးမွာ အတူတြဲေလွ်ာက္ရင္းစကားေတြေျပာမယ့္အေဖာ္တစ္ေယာက္ရွိလာတယ္။ သူထိုင္ေနက်ျပတင္းေပါက္ေဘးကစားပြဲဝိုင္းေလးမွာ လူတစ္ေယာက္အၿမဲပိုရွိလာတတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ အဘိုးႀကီးMichaelရဲ႕ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးမွာ ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္တိုးလာၿပီး အဲ့ဒီစားပြဲဝိုင္းေလးကိုေကာ္ဖီခ်တဲ့တာဝန္ဟာ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕အလုပ္ျဖစ္လာတာပါဘဲ။
ရိေပၚက ေရွာင္းက်န့္ထင္ထားတာထက္ေလးနက္ေနတယ္။ ခ်ာတိတ္ကေလးလို႔သတ္မွတ္လို႔မရေလာက္ေအာင္ ေရွာင္းက်န့္အေပၚနက္ရွိုင္းေနျပန္ပါတယ္။ Jewelry Designေတြဆြဲတဲ့အခါ သူကၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနေပးတတ္တာမ်ိဳး။ ေရွာင္းက်န့္ဆြဲထားတဲ့Designေတြကို ေသခ်ာေလးအကဲျဖတ္ေဝဖန္ေပးတတ္တာမ်ိဳးေပါ့။ အဆုံး ေရွာင္းက်န့္ေသာက္မယ့္ေကာ္ဖီကိုအခါးေလွ်ာ့ေအာင္ အဘိုးႀကီးMichelဆီကပ္တိုးေလးအကူအညီေတာင္းတတ္တဲ့အထိ ရိေပၚကရဲတင္းလာပါတယ္။ Michelလက္ရာလည္း ပုံမွန္မဟုတ္ေတာ့သလို ေရွာင္းက်န့္ႏွလုံးသားကလည္းပုံမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ေမပယ္ေတြနည္းနည္းကေနမ်ားမ်ားေႂကြလာတာနဲ႕အမွ် ရိေပၚအေၾကာင္းေတြကို ရိေပၚဖြင့္ဟသေလာက္ေရွာင္းက်န့္နားေထာင္တတ္လာတယ္။ အဲ့ဒီအခါတိုင္း သူဟာArtist Seanမဟုတ္ဘဲ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးေရွာင္းက်န့္လိုခံစားရေသးတယ္။ ရိေပၚက အဂ္လန္အေျခစိုက္ေက်ာက္မ်က္ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုရဲ႕အေမြဆက္ခံသူဆိုတာသိရတဲ့အခိုက္ နည္းနည္းတုန္လႈပ္မိတာကလြဲရင္ေပါ့ေလ။
'သက္ေဝ ေနမေကာင္းဘူးလားဗ်'
'သက္ေဝ ၾကည့္ရတာမ်က္ႏွာေလးညွိုးေနသလိုဘဲ'
'ဒီေန႕ သက္ေဝေပ်ာ္ေနတာလားဗ်'
'ဒီေန႕အလုပ္အေျခအေနဘယ္လိုရွိလဲ သက္ေဝ'
စတဲ့,စတဲ့ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာဟာ ရိေပၚစပိုးပန္းတည္းက ေရွာင္းက်န့္အခါမ်ားစြာၾကားရတတ္တဲ့စကားေတြပါဘဲ။ ေရွာင္းက်န့္မ်က္ႏွာကိုအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ရင္း ရိေပၚကေမးခြန္းေတြအမ်ားႀကီးေမးတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလဒီကေလးဟာ အရမ္းအားေနသလားလို႔ေတြးမိတဲ့အထိ။
"မင္းမွာဘာအလုပ္မွမရွိဘူးလား ရိေပၚ"
အဲ့ဒီလိုေရွာင္းက်န့္ေမးတဲ့အခါ ၿပဳံးေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကတည္သြားတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့
"သက္ေဝကိုအၿမဲဂ႐ုစိုက္နိုင္ဖို႔က ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ဘဲေလ"
ၾကက္တူေ႐ြးလိုသိပ္စကားတတ္တဲ့ရိေပၚက ေရွာင္းက်န့္ေမးလိုက္တိုင္း အဲ့ဒီစကားတစ္ခြန္းနဲ႕ႏႈတ္ပိတ္တတ္ပါတယ္။ အၿမဲဆိုတာကိုတမင္ထည့္ထည့္ေျပာတဲ့အခါ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိ ဒီကေလးသူ႕အနားကေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကို ေရွာင္းက်န့္စိုးရိမ္မိပါေသးတယ္။ ဘယ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ဆီကမွ ေမတၱာပိုးႀကိဳးထုံးေလးသတ္သတ္မွတ္မွတ္မရခဲ့ေပမယ့္ ေရွာင္းက်န့္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ရိေပၚကိုပိုးႀကိဳးနီေတြနဲ႕ရစ္ပတ္မိသြားခဲ့ၿပီ။ ဖာသာေျပာခဲ့သလိုပါဘဲ ကိုယ္တိုင္နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ႀကဳံရမွ ေဟာဒီပိုးႀကိဳးေတြဘယ္ေလာက္ခိုင္ေၾကာင္း သိလာရတယ္။ တစ္စထက္တစ္စတိုးဝင္ၿငိတြယ္လာတဲ့ႏွလုံးသားေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္ပူပန္စျပဳလာပါတယ္။
သူ႕ေမတၱာေတြဟာ ဒီေကာင္ေလးအတြက္ အဆိပ္အေတာက္ကင္းနိုင္ပါ့မလားဆိုတာကိုေပါ့...။
***
အိမ္တံခါးေပါက္ကေလးမွာ ႏွင္းျမဴေတြရစ္သိုင္းေနေသးတယ္။ အဂ္လန္ရဲ႕ဒီဇင္ဘာလဟာ လမ္းေတြေရာ၊အိမ္ေတြေရာ ႏွင္းေတြဖုံးလို႔။ ခ်ီတုံခ်တဳံျဖစ္ေနတဲ့စိတ္နဲ႕ တံခါးဝကိုထိုင္ေငးေနတာ မနက္6:00တည္းက အခုဆို 8:00ထိုးၿပီ။ ဟုတ္တယ္ ဒီေန႕ရိေပၚ သူ႕ကိုပိုးပန္းခဲ့တာသုံးလျပည့္သြားၿပီ။ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္အညွိုးမခံဘဲျမတ္နိုးေပးခဲ့တဲ့ဒီေကာင္ေလးအေပၚ မခ်စ္မိခဲ့ပါဘူးဆိုရင္ ေရွာင္းက်န့္လိမ္ရာက်မွေပါ့။ ေဝခြဲရခက္စြာနဲ႕အခန္းျပတင္းေပါက္မွာရပ္ေငးေနတုန္း။ တစ္ခ်ိန္ကေတြးခဲ့သလိုေပါ့ သူ႕ေမတၱာေတြေၾကာင့္ဒီေကာင္ေလးအနာတရျဖစ္မွာစိုးပါတယ္။ ဒီေကာင္ေလးမွာေတာက္ပလြန္းေနတဲ့အနာဂတ္ေတြရွိေနေသးတာ။ သူ႕ထက္အေလးထားဖို႔လိုတဲ့အရာေတြရွိေနေသးတာကို ေရွာင္းက်န့္နားလည္တာမို႔ရင္ေတြနာရပါတယ္။
Long Coatအညိုေရာင္ကိုလက္နဲ႕သပ္ခ်ရင္း လက္ဆြဲအိတ္ေလးဆြဲၿပီး ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးဆီကိုဦးတည္ဖို႔ေတြးရတယ္။ အရင္ေန႕ေတြကလိုသူမလာမခ်င္းေစာင့္ေနမယ့္ေကာင္ေလးကို ေရွာင္းက်န့္အားနာပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာလိုပန္းပြင့္ဖတ္ေတြကိုေခြၽၿပီး မခ်စ္ဘူး ခ်စ္တယ္ေ႐ြးေနဖို႔လည္း ေရွာင္းက်န့္မွာသတၱိမရွိ။ သူကလည္းခ်စ္မိေနခဲ့ၿပီးၿပီကိုး။
ထင္တဲ့အတိုင္းဘဲ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ေလးမွာရိေပၚကေစာင့္ေနတယ္။ တစ္ခ်ိန္ကမွတ္ဉာဏ္ကိုဒီလူဆိုးေလးေမ့သြားဖို႔ဘဲ ေရွာင္းက်န့္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
"သက္ေဝ ေနမေကာင္းဘူးလားဗ်"
အနားေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ပူစမ္းဖို႔လက္ဖဝါးေလး႐ြယ္ၿပီးခါမွမခ်င့္မရဲျဖစ္သြားတဲ့အဲ့ဒီေကာင္ေလးကို ကိုယ္ၿငိတြယ္လိုက္ရတာ။ ေခါင္းအသာယမ္းျပရင္း ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လာေပမယ့္ အရင္ေန႕ေတြကလို ရိေပၚစကားေတြမေျပာတာကို ေရွာင္းက်န့္သတိထားမိပါတယ္။ ဟင္းတစ္ခြက္ကိုဆားထည့္ဖို႔ေမ့သလိုမ်ိဳး ဒီေန႕လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ဟာေတာ့ဟာတာတာ။ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးဆီေရာက္ေတာ့ ရိေပၚကေကာ္ဖီခြက္ကေလးကိုမေမ့မေလ်ာ့လာခ်ေပးရင္း
"သုံးလျပည့္သြားလို႔စိတ္မညစ္ပါနဲ႕ သက္ေဝရဲ႕ တစ္သက္လုံးပိုးပန္းဆိုလည္းကြၽန္ေတာ္ကျဖစ္ပါတယ္"
ခဏတာစိတ္ကစားတာလို႔ထင္ခဲ့ေပမယ့္ ရိေပၚစကားေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္ရင္ဆို႔ရပါတယ္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ဒီေကာင္ေလးကိုအိတ္ကပ္ထဲထည့္ၿပီး သြားေလရာေခၚသြားခ်င္လိုက္တာ။
"ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးေယာက်ာ္းေတြဆိုတာ ရိေပၚသိတယ္မလား"
နည္းနည္းေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေလ်ာ့က်သြားမလားဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ရိေပၚကခ်က္ခ်င္းေခါင္းညိမ့္တယ္။
"သိတာေပါ့...ကြၽန္ေတာ္သိတာေပါ့
အဲ့ဒီေယာက်ာ္းက သက္ေဝျဖစ္ေနလို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့တာေပါ့"
တစ္စုံတစ္ခုကိုနားလည္သေဘာေပါက္ဟန္ရွိသြားတဲ့ရိေပၚမ်က္ဝန္းေတြကလည္း ပတ္ဝန္းက်င္လိုခပ္မွိုင္းမွိုင္းရယ္ပါ။
"မင္းမွာ အနာဂတ္လမ္းေတြအမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ ခ်ာတိတ္ရဲ႕
ဘာလို႔ကိုယ့္ကိုမွေ႐ြးခ်ယ္ခ်င္ေနရတာလဲ"
မေျပာမျဖစ္လို႔ေျပာခဲ့ရတဲ့စကားေတြပါဘဲ။ ဒီကေလးကိုထိခိုက္နာက်င္ေစလိုျခင္းအလ်ဥ္းမရွိလို႔ ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုမီးျမႇိုက္ရင္းအံက်လာတဲ့စကားေတြပါ။ ကိုယ့္ေမတၱာေထြးလို႔ဒီအမ်ိဳးသားေအးပါေစဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ရယ္ပါ။
"ကြၽန္ေတာ္ေျပာၿပီးၿပီေလဗ်ာ
အဲ့ဒီလူကသက္ေဝမို႔လို႔ သက္ေဝျဖစ္ေနလို႔သာကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့တာလို႔"
စိတ္ရင္းနဲ႕ဖြင့္ဟတဲ့ရိေပၚစကားေတြေအာက္မွာ သူေျပာစရာစကားကင္းမဲ့ပါတယ္။ 'မခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး ကေလးရဲ႕ မခ်စ္ရဲတာ'လို႔ အာေခါင္ျခစ္ၿပီးေအာ္ရင္းငိုပစ္လိုက္ခ်င္မိတာ အခါခါ။
"သက္ေဝတစ္မ်က္ႏွာဘဲၾကည့္ၿပီးရွင္သန္ခဲ့တဲ့ေကာင္ပါဗ်ာ
အခ်စ္ကိုမယုံရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယုံေပးၾကည့္ဖို႔ေတာင္းဆိုထားတယ္ေလ သက္ေဝရဲ႕"
ႏႈတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခါ ယူႀကဳံးမရသလိုမ်ိဳး အဲ့ဒီေကာင္ေလးကေျပာပါတယ္။ ဒီသုံးလအေတာအတြင္းမွာ အခ်စ္ဆိုတာထက္ ဒီေကာင္ေလးကိုပိုယုံခဲ့တာကို ေရွာင္းက်န့္ကိုယ္တိုင္ေရာ သူ႕အေငြ႕အသက္နဲ႕အခါးေပါ့ခဲ့တဲ့ေကာ္ဖီခြက္ေတြကအစ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေလးအဆုံးသိပါတယ္။
"ကိုယ္မင္းကိုယုံပါတယ္ ဒါေပမယ့္..."
စကားဆက္ေျပာဖို႔ရပ္သြားရတာ ေရွာင္းက်န့္လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေတြကို ခပ္ဖြဖြလာဆုပ္တဲ့လက္ေႏြးေႏြးေလးေၾကာင့္။ တကယ္ဘဲ ဒီေကာင္ေလးအတင့္ရဲလြန္းပါတယ္။
"ဒါေပမယ့္ဆိုတာမလိုပါဘူး သက္ေဝရဲ႕
ကြၽန္ေတာ့္ကိုယုံရင္ရၿပီေလဗ်ာ
ဘာေတြမ်ားေတြးပူေနရတာလဲဟင္
ေတြးပူခ်င္ရင္ သက္ေဝထားခဲ့တဲ့အခါက်န္ခဲ့ရမယ့္ကြၽန္ေတာ့္ကိုသာေတြးပူေပးပါလား"
ေနာက္ထပ္ဘာမွေျပာဖို႔မလိုေလာက္ေအာင္ ေရွာင္းက်န့္နားလည္သြားတယ္။ သူရွိေနတာထက္စာရင္ သူမရွိတာက ဒီေကာင္ေလးအတြက္ခံစားရခက္ေစမွာ။ အနာတရကင္းေစဖို႔အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႕ ပိုးႀကိဳးေတြကိုျဖတ္ပစ္ဖို႔ သူေတြးခဲ့မိတာ။ လမ္းမဘက္ဆီကိုၾကည့္မိေတာ့ ႏွင္းေတြေပ်ာက္ၿပီးေနေရာင္ျခည္ပ်ပ်ေလးျဖာက်ေနၿပီ။ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႕ခ်လိဳက္တဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုဟာ ဒီေကာင္ေလးအတြက္တင္မဟုတ္ဘဲ သူ႕အတြက္လည္းပါတယ္ဆိုတာ အရိုးသားဆုံးဝန္ခံပါတယ္။
ေရွာင္းက်န့္ဟာ ဒီေကာင္ေလးအတြက္ ေနေရာင္ျခည္ပ်ပ်ေလးျဖစ္ေစရပါ့မယ္။ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံးအတြက္ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လုံးအတြက္။
***
ခ်စ္သူရည္းစားဘဝဆိုတာထက္ အလုပ္နဲ႕ဘဝေရးရာေရာေထြးေနတဲ့ဘဝေတြမို႔ အလုပ္ေတြဖိလုပ္ရင္းနဲ႕လြမ္းလာတဲ့အခါ အဘိုးႀကီးMichaelရဲ႕ေကာ္ဖီဆိုင္ကေလးဆီမွာ ေျပးေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ ေယာက်ာ္းသားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းမို႔ ပ်ားသကာလိုစကားေတြမေျပာလည္း နားလည္မႈရွိေနၾကတယ္။ အလုပ္အေၾကာင္း ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြအေၾကာင္းေျပာၾကရင္းက အလ်ဥ္းသင့္သလိုဂ႐ုစိုက္ေပးတတ္တဲ့ေကာင္ေလးအက်င့္ကေတာ့မေျပာင္းမလဲ။
အားႏြဲ႕တဲ့မိန္းမသားေတြမဟုတ္တာေၾကာင့္ ဘယ္သူ႕ရင္ခြင္ထဲဘယ္သူခိုလႈံရမယ္ဆိုတာေတြစဥ္းစားေနဖို႔အခ်ိန္မရွိပါဘူး။ သူလည္းေယာက်ာ္း ရိေပၚလည္းေယာက်ာ္းမို႔ အခြင့္အေရးဟာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာသာတူညီမွ်။ တစ္ခါတစ္ခါထိန္းခ်ဳပ္ထားရလြန္းလို႔ေပါက္ကြဲလာတဲ့အခါတိုင္းလည္း အဲ့ဒီေကာင္ေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ခြင့္ေတာင္းတတ္ေသးတာ။
'ကြၽန္ေတာ္ လက္ကေလးခဏကိုင္လို႔ရမလား သက္ေဝ'
'ကြၽန္ေတာ့္သက္ေဝ ဒီေန႕ေနသာလို႔ေလ နည္းနည္းနမ္းလို႔ရမလားဗ်'
'သက္ေဝ ေခါင္းေလွ်ာ္ထားတာလား
ကြၽန္ေတာ္နမ္းၾကည့္လို႔ရမလားဟင္'
ဘာမွမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကို မဆိုင္ဆိုင္ေအာင္ဆြဲသြင္းၿပီးေျပာတတ္တဲ့ ဒီသာလိကာေလးကို တခ်ိဳ႕အရာေတြမွာခြင့္ေတာင္းဖို႔မလိုဘဲစိတ္ရွိလက္ရွိျပဳမူလိုက္ဖို႔ဆုံးမရတတ္ပါေသးတယ္။ ကိုယ့္တစ္မ်က္ႏွာတည္းၾကည့္ၿပီးရွင္သန္ခဲ့တယ္ဆိုတာ အလိမ္အညာမဟုတ္ခဲ့လို႔လည္း သိပ္ဝမ္းသာရေသးတယ္။ မ်ိဳးဆက္လိုခ်င္တဲ့မိဘေတြက အဆက္အသြယ္ျဖတ္ဖို႔အတန္အတန္ေျပာဖူးခဲ့တာေတာင္ ေခါင္းမာလြန္းလို႔ မိဘေတြကိုယ္တိုင္အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရေၾကာင္းသိရျပန္ေတာ့ ဒီကေလးဟာကိုယ့္အေပၚသိပ္နက္ရွိုင္းပါလားဆိုတဲ့အသိက ရင္တစ္ခုလုံးေႏြးေစပါတယ္။
ေဆးေပးမီးယူဆိုတာ ကိုယ္ဖ်ားနာတဲ့အခ်ိန္ေဆးယူေပးတတ္တဲ့ေကာင္ေလးပါလားဆိုတာမ်ိဳး။ ထမင္းစားခ်ိန္မမွန္တဲ့ကိုယ့္ကို ဂ႐ုဏာေဒါေသာနဲ႕ဆုံးမၿပီးတဲ့အခါ အစားမဝင္ဝင္ေအာင္အတင္းေကြၽးတတ္တဲ့ေကာင္ေလးက ဘုရားသခင္ရဲ႕ေကာင္းခ်ီးတစ္ပါးလိုမ်ိဳး ေရွာင္းက်န့္ဘဝထဲမွာထည္ထည္ဝါဝါရွိလာပါတယ္။
'အခ်စ္ကိုယုံလား Mr.Sean'
လုပ္ငန္းရွင္ေတြနဲ႕ေတြ႕ဆုံၿပီးအဲ့လိုအေမးခံရတိုင္း မဆိုင္းမတြေခါင္းယမ္းမိပါတယ္။
'အခ်စ္ကိုမယုံဘူး ဝမ္ရိေပၚကိုယုံတယ္'
ႏႈတ္ခမ္းေအာက္ကမွည့္နက္ေလးေျမာက္တက္သြားေအာင္ အဲ့ဒီလိုေျဖတတ္တာကို ဝမ္ရိေပၚသိတိုင္း အသည္းယားတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ ခပ္ဖြဖြနမ္းတတ္ေသးတာ။
ေမတၱာတရားႏွင့္တကြစိတ္၊႐ုပ္၊ခႏၶာအလုံးစုံကို ဒီေကာင္ေလးဆီအၿပီးအပိုင္ႏွင္းအပ္ခဲ့တဲ့ေန႕က အျဖဴေရာင္သတို႔သားေလးက သိပ္ကိုခန့္ညာလြန္းတယ္။ စေတြ႕တုန္းကထက္ပိုေတာက္ပတဲ့အၿပဳံးေတြနဲ႕ေကာင္ေလးက က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုတုန္းက မ်က္ဝန္းေတြေတာက္ပေနပုံမ်ား။ ဘုရားေက်ာင္းထဲကမဂ္လာစႏၵယားသံက ၾကားဖူးေနက်ထက္ ကိုယ္တိုင္ႀကဳံမွညိမ့္ေညာင္းေနျပန္ပါေရာ။
"ကြၽန္ေတာ္ သက္ေဝကိုခ်စ္တယ္"
ဘုရားေက်ာင္းေဘးကျမက္ခင္းေပၚမွာခဏထိုင္ေနတုန္း ရိေပၚကအဲ့လိုဆိုတယ္။ သူသိတာေပါ့ ဒီေကာင္ေလးသူ႕ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေရွာင္းက်န့္သိတာေပါ့။ ျမက္ခင္းေပၚခ်ထားတဲ့ေကာင္ေလးလက္ဖဝါးေႏြးေႏြးကို ခပ္ဖြဖြေထြးဆုတ္မိတယ္။
"ကိုယ္လည္းမင္းကိုခ်စ္တယ္ ရိေပၚ"
***
"သက္ေဝ အျပင္မွာေအးတယ္"
အသံနဲ႕အတူပုခုံးေပၚေရာက္လာတဲ့jacketအက္်ီေလး။ လူေ႐ြးမွန္ခဲ့တယ္ဆိုတာထက္ ေရွာင္းက်န့္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လူဟာ ဝမ္ရိေပၚျဖစ္ေနခဲ့လို႔မမွားခဲ့တာျဖစ္မယ္။ ဝမ္ရိေပၚဟာ ေရွာင္းက်န့္မွမဟုတ္ရင္မျဖစ္ေတာ့တာမ်ိဳး၊ ေရွာင္းက်န့္ဟာ ဝမ္ရိေပၚနဲ႕မွျဖစ္တာမ်ိဳး။ ဖဝါးမလပ္ေျခရာထပ္ေစတာမဟုတ္ဘဲ ေျခရာေတြယွဥ္ၿပီးခင္းခဲ့တဲ့လမ္း။ ပန္းခင္းလမ္းမဟုတ္ဘဲ ဝမ္ရိေပၚနဲ႕အတူေရွာင္းက်န့္ဖန္တီးခဲ့တဲ့ဘဝလမ္းပါ။
"ဒီေန႕ ကြၽန္ေတာ္တို႔မဂ္လာသက္တမ္းႏွစ္30ျပည့္ၿပီေနာ္ သက္ေဝ"
သတိေပးျခင္းမဟုတ္တဲ့စကားေတြမွန္းေရွာင္းက်န့္သိပါတယ္။ အျဖဴေရာင္ေန႕ရက္ေတြစတင္ခဲ့တာ ႏွစ္30တင္းတင္းျပည့္သြားၿပီ။ ေရွာင္းက်န့္မ်က္လုံးထဲမွာေတာ့ တစ္ခ်ိန္ကဝမ္ရိေပၚကလည္းသူ႕ဝမ္ရိေပၚဘဲ။ အသက္54ႏွစ္အ႐ြယ္ဆံပင္ျဖဴစအဘိုးႀကီးေပါက္စဝမ္ရိေပၚကလည္း သူ႕ခ်ာတိတ္ကေလးဝမ္ရိေပၚပါဘဲ။ ခုထိ'ကြၽန္ေတာ္'လို႔သုံးတုန္း 'သက္ေဝ'ဆိုတဲ့နာမ္စားေလးကို တယုတယေခၚတုန္း။
"ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ႏွစ္30ျပည့္မဂ္လာႏွစ္ပတ္လည္ေန႕ေလးျဖစ္ပါေစ သက္ေဝ"
ေရွာင္းက်န့္မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာၾကည့္ရင္း အဘိုးအိုေပါက္စဝမ္ရိေပၚကဆိုလာပါတယ္။ 'မေပ်ာ္ရဘဲရွိမလား ငတုံးေလးရဲ႕ ကိုယ့္မွာမင္းရွိတယ္ေလ'လို႔ နဖူးေလးကိုခပ္ဖြဖြထုၿပီးေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။
"ဆုေတာင္းေပးဖို႔မလိုပါဘူး
မင္းရွိေနသ၍ကိုယ္ေပ်ာ္ပါတယ္"
သူအဲ့လိုေျပာေတာ့ တြန့္စျပဳေနတဲ့ပါးေရနားေရေတြနဲ႕အဘိုးအိုေလးက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၿပဳံးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့
"ေနာင္တရလား သက္ေဝ"
ဉာဏ္ေကာင္းလြန္းတဲ့ေကာင္ေလးက တစ္ခ်ိန္က ကတိသစၥာကိုသိပ္တည္ခ်င္ပုံပါဘဲ။ အဘိုးအိုေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကို ျမတ္နိုးႏွစ္လိုစြာၾကည့္မိတယ္။ အခုေျပာမယ့္စကားဟာ တစ္သံသရာလုံးစာရည္ၫႊန္းတဲ့စကားမို႔ သူ႕အမ်ိဳးသားေက်နပ္ပါ့မလားမသိပါဘူး။
"အင္း...သိပ္ေနာင္တရတယ္
မင္းကိုေစာၿပီးမေတြ႕ခဲ့လို႔
ယုံၾကည္ဖို႔တြန့္ဆုတ္ခဲ့မိလို႔ ကိုယ္သိပ္ေနာင္တရတယ္ ရိေပၚ"
#TayyYizhan🖤
29.5.2022(Sun)