16 Αυγούστου 2019
Αγαπημένη μου φιλενάδα,
Ο χρόνος μου είναι πλέον περιορισμένος. Πολλά από τα όμορφα γεγονότα, από τις μοναδικές καταστάσεις που ζει ο μέσος άνθρωπος δεν θα καταφέρω εκ των πραγμάτων να τις ζήσω. Δεν θα ολοκληρώσω τις σπουδές μου στην θεατρική σχολή, ούτε θα αποκτήσω παιδιά ή θα παντρευτώ. Γενικότερα είμαι υποχρεωμένη να υποκύψω στα βρώμικα παιχνίδια του θανάτου. Ποτέ άλλοτε δεν ένιωσα την ανάσα του στον λαιμό μου, τόσο κοντά, να προσπαθεί να με αγγίξει για να με φέρει κοντά του.
Στο παρελθόν βέβαια υπήρχαν περιπτώσεις που η θεραπεία αποτύγχανε και χρειάζονταν εκ νέου εξετάσεις, νέα φάρμακα, νέα αντιμετώπιση και νέα στάση ζωής. Ξεγλιστρούσα με τόση ευκολία από τα κατάμαυρα δίχτυα του θανάτου αλλά ως πότε; Δεν θα γλίτωνα για πάντα και το ήξερα. Οι αισιόδοξες προβλέψεις του γιατρού ότι θα ζούσα μέχρι τα σαράντα μου εξανεμίστηκαν μετά από μία νέα υποτροπή. Μετά από μία νύχτα συνεχών σπασμών και αφόρητου πόνου ήξερα ότι το τρέξιμο τελείωσε. Ο χρόνος μου έφτανε στο τέλος, η αντίστροφη μέτρηση ήταν μια ανάσα πριν το μηδέν. Πριν δεκαέξι μέρες ο γιατρός μου αποκάλυψε μια αλήθεια που ήδη ήξερα, ήδη την ένιωθα απλά δεν ήθελα να την αποδεχτώ. Ανέκαθεν ήμουν ένας δυνατός χαρακτήρας, πλήρως συνειδητοποιημένη για την συνέχεια της σύντομης ζωής μου αλλά μέχρι και ο πιο αναίσθητος άνθρωπος φοβάται μπροστά στην ιδέα του θανάτου.
Άλλωστε και εγώ είμαι απλά μία κοπέλα με όνειρα, οικογένεια και φίλους πρόθυμη να παλεύω για την ζωή μου μέχρι το τέλος. Τι διαφορετικό έχω από κάποια άλλη κοπέλα στην ηλικία μου; Εγώ δεν θέλω να ερωτευτώ, να αποφοιτήσω, να ζήσω μια σειρά από νέες εμπειρίες; Να είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος με μία ρουτίνα και στο μέλλον μία δουλειά; Να συμπαραστέκομαι στους γονείς μου και να στηρίζω τον αδερφό μου στα δύσκολα εφηβικά του βήματα;
Όμως ναι έχω κάτι διαφορετικό και αυτό είναι ένα χρονόμετρο που τρέχει επάνω από το κεφάλι μου. Μία θηλιά γύρω από τον λαιμό μου που σφίγγει μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο. Ποτέ δεν θα καταφέρω να είμαι μία απλή κοπέλα. Δεν μου δόθηκε αυτή η επιλογή και δεν ξέρω αν θα ήθελα να μου δοθεί. Όταν η ζωή σου στερεί μία επιλογή σου δίνει μία άλλη. Αυτό είναι το παιχνίδι της ζωής. Ένα σκάκι, μία παρτίδα, ένας βασιλιάς και μία βασίλισσα. Ρουά ματ σύντομα λοιπόν. Όμως αυτό θα το πω εγώ. Εγώ θα δώσω το σήμα στον θάνατο να έρθει να με πάρει στην αγκαλιά του.
Βέβαια πονάω πολύ ψυχικά. Η καρδιά μου στεναχωριέται για την συνέχεια. Θέλω τόσο πολύ να αποφοιτήσω από την σχολή μου, να κάνω την πρακτική μου και να πρωταγωνιστήσω σε μία σειρά στην τηλεόραση. Όνειρα, επιθυμίες που θα παραμείνουν ανεκπλήρωτες..
Τόση προσπάθεια, τόση αγάπη για το αντικείμενο των σπουδών μου θα πάει χαμένη. Δεν θα καταφέρω ποτέ να περάσω όλα τα μαθήματα, να πάρω στα χέρια μου το πτυχίο μου, απόρροια των κόπων και των θυσιών μου. Δεν θα ζητήσω ξανά σημειώσεις από τα παιδιά για μαθήματα που πάντα έχανα από τις συνεχείς επισκέψεις μου στο νοσοκομείο. Ούτε θα δώσω προφορικές εξετάσεις, μπροστά από τον αγαπημένο μου καθηγητή για να καταλήξουμε να συζητάμε αγαπημένες ταινίες και σειρές. Τώρα που το σκέφτομαι δεν θα χρειαστεί να περιμένω ποτέ ξανά στην ουρά του κυλικείου για ένα νεράκι, δεν θα ξαναπιώ ποτέ τον υποτιθέμενο καφέ που ωστόσο ποτέ δεν τον τελείωνα. Δεν θα ξαναδοκιμάσω την ζεστή τυρόπιτα με τα τραγανιστό φύλλο ή το λαχταριστό σοκολατένιο ντόνατς με την πολύχρωμη τούρτα. Δεν θα διασχίσω τους πελώριους διαδρόμους με τις αφίσες των κομματικών παρατάξεων.
Ένα από τα καλά είναι ότι δεν θα χρειαστεί να επικοινωνήσω ξανά με την γραμματεία του τμήματος μου με την οποία έχω μαλώσει ώρες ολόκληρες τηλεφωνικά για πολύ απλές και καίριες ερωτήσεις. Μέχρι και αυτό όμως θα μου λείψει. Η αίσθηση που μου αφήνει η απουσία μου από την σχολή είναι γλυκόπικρη. Ποτέ δεν το φανταζόμουν τόσο ξαφνικό και άχαρο. Δεν έχει το σωστό τέλος, το τέλος που αρμόζει σε αυτές τις περιστάσεις. Αυτό κλωτσάει το μέσα μου, δοκιμάζει την καρδιά μου και ταλανίζει το μυαλό μου. Η αποφοίτηση που δεν θα ζήσω είναι ομολογουμένως ο στόχος κάθε φοιτητή και κάθε φοιτήτριας. Είναι μία άτυπη συμφωνία περί νίκης και ήττας, ένα προσωπικό στοίχημα του κάθε φοιτητή με τον ίδιο του τον εαυτό. Το δικό μου στοίχημα πήγαινε πολύ καλά, αλλά όπως αποδείχτηκε ποτέ δεν πρέπει να είμαστε σίγουροι για τίποτα. Ο Θεός μόνο ξέρει το τι μας περιμένει στο μέλλον.
Αχ φιλενάδα σε κούρασα με τις θεωρίες και τις αερολογίες και δεν σου έχω πει ακόμη για την επιθυμία που έκανα πραγματικότητα. Σαφώς και σχετίζεται με τα παραπάνω απλά νομίζω πως ξέφυγα πολύ και δεν το ήθελα. Όλα ξεκίνησαν πριν καιρό, όταν ο καθηγητής υποκριτικής μου ζήτησε να μάθω απ έξω τον ρόλο της Ιουλίετας από το εξαίσιο έργο του Σαίξπηρ! Με χαρά δέχτηκα καθώς αμέσως πονηρεύτηκα ότι θα με χρειαστεί σε κάποια δική του παράσταση για να αναλάβω τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν του είχα αναφέρει λέξη για την κατάσταση της υγείας μου κάτι που ευτυχώς απέδωσε!
Προχθές επικοινώνησε μαζί μου μέσω ενός μέιλ και μου ζήτησε να πρωταγωνιστήσω σε μια τοπική παράσταση στην μονή Λαζαριστών που όμως θα είχε επίσημους καλεσμένους και μάλιστα καταξιωμένους καθηγητές και ηθοποιούς. Δέχτηκα με ευχαρίστηση και από το πρωί έκανα πρόβα για τον ρόλο που τόσο πολύ είχα παιδευτεί κατά την διάρκεια των σπουδών μου. Το άγχος μου ξεχείλιζε από το σώμα μου, ταχυπαλμίες κυρίευσαν την καρδούλα μου αλλά ήξερα ότι είναι απολύτως λογικό, καθώς σε λιγότερο από έξι ώρες θα εμφανιζόμουν μπροστά σε ένα μεγάλο και απαιτητικό κοινό ως πρωταγωνίστρια στον ρόλο των ονείρων μου. Οι γονείς μου ήταν τρομερά συγκινημένοι, ο αδερφός μου απλά μας θεώρησε τρελούς που χαρήκαμε με κουστούμια και παραμύθια -λες και αυτός μεγάλωσε και δεν τα έχει ανάγκη πια. Προσκάλεσα ακόμη τους φίλους μου, συμφοιτητές και εννοείται τον Νίκο, ο οποίος ενθουσιάστηκε με την πρωτοβουλία του καθηγητή μου και την επικείμενη παράσταση.
Έφτασα στο καμαρίνι τρεις ώρες πριν την παράσταση και μπορώ να πω με σιγουριά πως μαγεύτηκα από το όλο σκηνικό. Φορέματα, αξεσουάρ, τσάντες και παπούτσια διακοσμημένα αριστερά και δεξιά. Ένα τεράστιος καθρέφτης με μια ευρύχωρη τουαλέτα καλλυντικών και φυσικά μια στήλη με τα απαραίτητα για την κομμώτρια εργαλεία. Πριν προλάβω καλά καλά να συνειδητοποιήσω το τι αντίκριζαν τα μάτια μου, ο χώρος γέμισε με ειδικούς οι οποίοι με βομβάρδισαν με ένα σωρό εντολές. Ευτυχώς εμφανίστηκε η συντονίστρια και μεταπτυχιακός του πανεπιστημίου μου και τους έβαλε σε μια τάξη.
Αρχικά τρεις κοπέλες με έντυσαν με προσοχή με ένα καταπληκτικό πράσινο μάξι φόρεμα αντάξιο των παλαιών αρχοντικών πίσω στην εποχή του Σαίξπηρ. Στην συνέχεια κάθισα αναπαυτικά στην καρέκλα και με πλησίασε ένας άντρας και μία γυναίκα με διάφορα πινέλα καλλυντικών. Αν και δεν βάφομαι σχεδόν καθόλου στην προσωπική μου ζωή, έκανα μια εξαίρεση, αφέθηκα πίσω και άφησα στους επαγγελματίες να κάνουν την δύσκολη δουλειά τους. Τέλος μία καλοσυνάτη κυριούλα ανέλαβε να επιμεληθεί το μαλλί μου, το οποίο απλά ίσιωσε και έπλεξε ένα στεφανάκι με τις καστανόξαθνες τούφες μου και για πινελιά τοποθέτησε μερικά λουλουδάκια στο ενδιάμεσο. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη απορροφημένη. Δεν αναγνώριζα τον ίδιο μου τον εαυτό, ή μάλλον δεν ήμουν εγώ αυτή. Αυτή ήταν η Ιουλιέτα ένα νέο ερωτευμένο κορίτσι γεμάτο θέληση για ζωή..
Γέλασα πικρά και έσυρα τα πόδια μου ως την κεντρική σκηνή για την πρώτη και την τελευταία πρόβα. Ο μηχανικός μου στερέωσε ένα χειλόφωνο και έριξα μια ματιά στις πρώτες θέσεις που βρισκόταν ο καθηγητής μου παρέα με μια δεύτερη Ιουλιέτα σε περίπτωση που δεν τα κατάφερνα ή δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή.
Η αυλαία έκλεισε, όλοι πήραμε τις θέσεις μας. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου και συγκεντρώθηκα στο ένα και μοναδικό πράγμα που ξέρω να κάνω άψογα: να ερμηνεύω!
Και ναι φιλενάδα! Η παράσταση εξελίχθηκε υπέροχα, ένιωσα ένα με τον ρόλο, η χημεία μου με τους ηθοποιούς ήταν μοναδική. Μετακινούμουν στον χώρο λες και ήταν το σπίτι μου, οι αντιδράσεις μου ήταν άκρως φυσιολογικές και το τέλος συγκινητικό.
Ο καθηγητής μου και η κοπέλα δίπλα του χειροκροτούσαν συνεπαρμένοι και σφύριζαν με ρυθμό. Κατάλαβα πως θα συνέχιζα και το απόγευμα° κάτι που το ήθελα πολύ.
Επέστρεψα στο καμαρίνι μου, επανέλαβα στα γρήγορα τον ρόλο μου και διόρθωσα το μακιγιάζ μου. Σύντομα ο κόσμος άρχισε να καταφθάνει και να γεμίζει τις θέσεις του θεάτρου.
Η δεύτερη παράσταση πήγε εξίσου καλά αν όχι και καλύτερα. Το κοινό ήταν ενθουσιασμένο, αρκετοί έκλαιγαν και άλλοι συγκλονισμένοι καθόντουσαν ακόμη στις θέσεις τους. Ο Νίκος σηκώθηκε όρθιος κρατώντας ένα πανό με τους φίλους μου ενώ οι γονείς μου βιντεοσκοπούσαν κάθε λεπτό της παράστασης. Μέχρι και ο αδερφός μου χάρηκε και το βρήκε ενδιαφέρον! Τα μάτια μου λαμπύριζαν, η ψυχή μου είχε γαληνέψει, το κορμί μου ανατρίχιασε από χαρά και ευτυχία. Επιτέλους κατάφερα να πρωταγωνιστήσω σε μία παράσταση και είμαι ευγνώμων γι' αυτό.
Έκανα μια βαθιά υπόκλιση και μετά από λίγο ακόμη μία και το κοινό ξέσπασε σε ακόμη πιο δυνατά χειροκροτήματα. Η περηφάνια ξεχείλιζε από το σώμα μου και το χαμόγελό μου. Και ξάφνου ένας προβολέας έριξε το κάτασπρο φως του πάνω μου, κάνοντας με να παγώσω στην θέση μου. Ο καθηγητής μου σηκώθηκε όρθιος και ήρθε πίσω μου με σκοπό να μου δέσει τα μάτια. Το επέτρεψα φανερά αγχωμένη για την συνέχεια.
Αχ κολλητή μετά από πέντε λεπτά άγχους και ανυπομονησίας -που μου φάνηκαν αιώνας- το πανί λύθηκε και τα μάτια μου γούλρωσαν από έκπληξη! Μία τεράστια διώροφη τούρτα που απεικόνιζε εμένα κρατώντας το πτυχίο μου έστεκε στα χέρια του Νίκου, που βρισκόταν επάνω στην σκηνή. Οι φίλες μου κρατούσαν κόρνες, πανό και ούρλιαζαν χαμογελαστές. Ο Κυριάκος μου φόρεσε το γνωστό καπελάκι αποφοίτησης και μου έκλεισε το μάτι. Έσβησα το κεράκι χαμογελαστή και έπειτα γύρισα τον κορμό μου προς το μέρος του καθηγητή μου, ο οποίος κρατούσε τον γνωστό πάπυρο και την βεβαίωση αποφοίτησης° απομίμηση προφανώς αλλά δεν με πείραξε καθόλου. Υπέγραψα δήθεν το χαρτί, χαμογέλασα στον φακό της μητέρας μου και έπειτα ένιωσα μια ευχαρίστηση να διατρέχει την καρδιά μου. Ο αδερφός μου με αγκάλιασε συγκινημένος και ακολούθησαν φωτογραφίες και βιντεάκια.
Στο τέλος αποφάσισα να βγω με τα παιδιά μια βόλτα, να το γιορτάσουμε και έτσι έκλεισε πανέμορφα μία ακόμη μέρα. Μια από τις τελευταίες μέρες της ζωής μου που με γέμισε περηφάνια, συγκίνηση, αγαλλίαση και κουράγιο. Είναι πανέμορφη η ζωή τελικά αρκεί να έχεις τα κότσια να την ζήσεις ολόκληρη και να την ρουφήξεις μέχρ το μεδούλι της!
Καληνύχτα κολλητή! Μόλις αποφοίτησα από το σχολείο της ζωής!