Excited kaming magkakapatid na tinatahak ang papuntang hospital. Si Kuya Carlo na muna ang nag aasikaso sa funeral ni Mom dahil nag offer naman ito na siya muna ang magbantay doon.
As for Ms. Aspen, umuwi din agad ito dahil may aasikasuhin pa daw ito regarding sa nangyaring exam so sumabay na muna ako kila Kuya on the way sa hospital.
Ilang minuto lang ay nakarating na kami sa hospital. Excited akong bumaba sa tuwa dahil finally, gising na si Dad. Lumingon ako kila Ate Belle at nakita din na ganito ang mga itsura ng mga ito kaya lalo akong napangiti.
Nauna silang maglakad kaya sumunod na lamang ako. Pagkapasok namin ay agad kaming sinalubong ng nurse at hinatid sa room kung nasaan si Dad.
Habang naglalakad ay napansin ko na medyo gloomy ang surrounding ng ospital kaya nagtataka ako. Anong nangyayari?
Tumingin ako sa aking mga kapatid at mukhang napansin din nila ito kaya ngumiti ang mga ito sa akin. I sighed. Ayoko na ng bad news, please.
Nakarating na kami sa kwarto ni Dad kaya napabuga ako ng hangin to calm myself. Tumingin naman si Kuya sa akin, checking if I'm okay. He smiled at me. "You ready?" Tumango ako sa tanong nito at ngumiti.
Binuksan na nito ang pinto ng kwarto and there, I saw my Dad. Hindi siya masigla, still have tubes around him and eyes can't barely open. Is he really awake?
Napansin siguro nito na may dumating kaya bumaling sa aming direksyon ang ulo nito. Maliit na ngumiti lamang ito at tinawag kami.
"My children..." Mahinang saad nito habang pinapalapit kami sa kaniya gamit ang kamay.
Isa isang lumapit sila Kuya at hinalikan sa pisngi si Dad. Nang matapos ay bumaling na sa akin si Dad so I gather my courage to get close to him. I let out a shaky breath when he smiled at me.
"My princess... come here." Saad nito kaya naluluhang lumapit ako at sinunggaban ito ng yakap. Humikbi ako ng haplusin nito ang aking likod para patahanin ako so I sobbed more.
"Shh. Stop crying."
"I'm sorry, Dad. I'm really sorry." Naluhang saad ko at inangat na ang tingin dito. He just smiled at me and shake his head.
"Ako ang dapat mag-sorry sayo, Adira..." Mahinang saad nito at umubo ng kaunti. "You're right. I should've tell you sooner," sabi nito kaya umiling lang ako dito at ngumiti.
"It's fine, Dad. At least you're okay now. That's all that matters," sabi ko at muli itong niyakap. Tinapik nito ang aking balikat kaya umalis ako sa pagkakayakap nito at umupo sa tabi ni Ate Belle. Dad smiled.
"Adira..." biglang tawag sa akin nito. Ngumiti naman ako sa kaniya, "About your parents..."
Nagulat ako ng banggitin nito ang dahilan kung bakit ko sila hindi kinausap ng ilang araw. Pinalapit ako nito kaya naman lumuhod ako sa sahig para hawakan ang kamay nitong inaabot ang akin.
"Y-Your mother's n-name is Sabrina... she's a famous actress in her days and your f-father..." pinatigil ko ito sa pagsasalita dahil mukhang nahihirapan ito. My tears unconsciously fell due to many emotions.
"He is Ephraim Alexander Mauricio..." ngumiti ito sa akin ng maliit, "My best friend." Nabahala kaming tatlo ng bigla itong umubo. Hirap na hirap na siya habang kinakausap ako.
"Dad... stop talking and have a rest, may t-time ka pa para diyan—"
"The things and everything you want to know, it's in my office. M-Malalaman mo lahat doon, Adira." Hinawakan nito ang aking pisngi para punasan ang luha na na landas sa aking pisngi.
"I'm very sorry that I have to keep it from you, Adi. I just don't want to hurt you... and you're right, nasaktan ka pa rin. That's why me and your mother we're very sorry."
"It's fine, Dad," humihikbi kong saad, "It's okay..."
"Don't be mad at your siblings and cousins. We told them to keep it from you... k-kami ang may kasalanan—"
"They already said sorry, Dad. It's fine na." Putol ko sa mga sasabihin niya. Hirap na hirap na siya sa ginagawa niya and I can't bear to see it.
Maya maya ay ngumiti ito sa amin.
"Now, I want the three of you, just to sit there. You look like the three chickens." sabi ni Dad na dahilan ng pagsimangot ni Ate Belle at bumulong.
"I hate chickens." Saad nito bago muling ngumiti.
"Mga anak..." Mahinang saad ni Dad. "Please be together for a long time, okay? I want the three of you to stick together. Comfort, love and respect each other..." Dagdag nito na nagpakunot sa aking noo.
What's with the sudden advice? 'Di ko namamalayan ay tumutulo na pala ang aking luha.
"Why are you suddenly saying this?" Sabi ni Kuya Caleb, his head is bowed, mukhang pinipigilan lumuha.
"I want you guys to be ready, that's all." sabi nito at ngumiti. "Please, always remember that your mother and I always love you. So, take care of each other, hmm?" Naluluha man ay tumango kaming tatlo when suddenly Dad closed his eyes. Agad kaming napatayo. No.
"Kuya..."
The monitor suddenly beeped. His pulse is dropping.
Walang sinayang na panahon si Ate Belle at agad itong lumabas para tumawag ng Doctor.
"Shit. Dad, no!" Kuya Caleb while checking his pulse. Doctors rushed to my father's side and checked him. I started to cry as I couldn't do anything.
Pinapalabas kami ng nurse pero nagpupumilit kami na pumasok dahil gusto namin makita si Dad. Please, no!
"Damn it! Our Dad is in there! Let us in!" Sigaw ni Kuya Caleb.
"We know, Doc." saad ng nurse at tumingin sa amin ng matiim. Tumigil ako sa pagpasok at tumalikod. I started to cry harder. He just gave us a few minutes just to talk to him. What the hell is happening?
Maya maya ay narinig kami ng isang nakakabinging tunog. Ang mga Doctor na nasa loob ay tumigil sa kanilang ginagawa. Doctor Pascua looked at us, sadly before looking at his wrist watch.
"Time of death, 7:45 pm."
Napaupo ako sa upuan at napayuko habang umiiyak. Kuya Caleb and Ate Belle slowly kneeled at the floor, tila nawawalan ng lakas. They started to sobbed that made me sobbed more.
"I'm sorry, Doc..." Doc Pascua said so I looked at him with tears in my eyes and didn't bother to wipe it dahil wala rin namang silbi. Tutulo at tutulo pa rin kahit anong alis ko sa luha na ito.
Tumayo rin ang kambal at hinawakan ang aking kamay.
"Why so sudden? N-Nagising siya, hindi ba? Why—"
"Your Dad is long time suffering from Alzheimer's disease. He didn't take any medication in 20 years that lead to his... death." Malungkot na saad nito habang nakatungo. Nanlamig ako sa sinabi nito.
Alzheimer's? Why didn't he tell us?
And, if matagal na nga siyang may sakit, bakit hindi niya tinigil trabaho niya and focused on his treatment?
"We're shocked that he woke up earlier so we quickly called you as we think that your Dad is having terminal lucidity." Kumunot ang aking noo sa sinabi nito. Mukhang naintindihan naman nito kaya muli itong nagsalita.
"Terminal lucidity is the suddenly regained consciousness that happens in the time shortly before death. As I said earlier, your Dad is suffering from a neurological disease that lead him to experience terminal lucidity." Paliwanag nito kaya wala sa sariling tumango ako. So, he gave us time to talk to him before he lost consciousness? I bitterly smiled.
"I'm sorry for your loss." Mahinang saad nito at umalis na kasama ang mga nurse. Tumingin naman ako kala Ate Belle ng umiiyak habang umiiling sa mga ito.
Yumakap ako dito na agad din naman nilang ginantihan. I sobbed at Kuya Caleb's shirt while he is just caressing my head and sniffing. I have no more parents!
"Okay. Let's..." Sabi ni Ate Belle at pinunasan ang luha. "Let's get ready for their funeral?" Naluluhang saad nito kaya muli na naman akong napaluha.
"Let's use our remaining time for them before their burial."
Nakatulala lang akong nagbabantay sa harap ng aking parents. Hindi pa ako nakain pero hindi rin naman ako nakakaramdam ng gutom. The Dean allowed me to not attend schools for the time being which I'm being thankful for dahil mukhang mawawalan na ako ng isip kung papasok pa ako.
Walang sawa rin na binibisita ako ni Dione dito. Kahit nga ito ay gabi gabi na nandito for my parents which I'm really grateful for. Kasabay nito lagi ang mga pinsan ko na pumunta after school. Natulong din naman sila sa pag-entertain sa mga bumibisita kaya hindi kami masyadong busy.
Maya maya ay umingay sa may entrance kaya lumingon ako doon. Nandoon ang aking mga pinsan pati si Dione na nakasalubong sa bagong dating, which is yung ibang professors sa Eastwood.
Agad kong hinanap si Ms. Aspen and there I saw her, who is now also looking at me. Pagod akong ngumiti dito. Napansin siguro ito ni Dione kaya agad niyang pinapunta ang mga professor sa aking direksyon. Napabuntong hininga ako.
Nang makalapit ang mga ito ay agad ako nito binigyan ng kanilang mga condolences na binigyan ko lang ng maliliit na ngiti. Ms. Gomez approached me.
"Condolence, dear," sabi nito bago ako yakapin na agad ko din naman tinugunan. Kumalas lamang ito ng may tumikhim sa likod nito. I secretly smiled and shake my head. Napairap naman si Ms. Gomez.
"Selosa." She uttered bago umalis sa aking harapan.
"That's my girl, you fvcker," mahinang saad ng babae, na ngayon ay hinawakan saglit ang aking kamay. Nag make face na lang ang isa at umalis na para sumunod sa ibang professors doon.
Nagulat ako ng makita na katabi pala nito si Astraea na ngayon ay wala pa ring emosyon ang mukha. I didn't see her.
"Oh. Astraea, you're here," saad ko at binalingan si Miss. Kumunot ang noo nito.
"You didn't notice me?" Tanong nito. Napakamot naman ako sa ulo at tumango.
"Yeah... I guess you're small?" Saad ko and tilted my head. Tumalim ang tingin nito so I cower my head. Gago, nakakatakot siya.
"I'm not small and I will never be sma—"
Napangiti ako sa aking isipan. She's cute pero nakakatakot.
"You're scaring her, Astraea." Agad na sabat ni Ma'am, na laking pasasalamat ko. Nakahinga ako ng maluwag sa ginawa nito. Napairap naman ang isa at tumalikod na habang may binubulong sa sarili.
"Damn it. Why is everyone telling me I'm small? This is all Soleil's fault!"
Naguguluhan na tumingin ako dito at umiling bago bumaling kay Ma'am. Ngumiti muli ako dito.
Tiningnan muna ako nito ng maigi bago napa buntong hininga dahilan ng aking pagyuko. "How are you?" Tanong nito kaya ngumiti lang ako sa kaniya bago umiling ng bahagya.
Huminga naman ito ng malalim bago ako muling tanungin. "Have you eaten?" Tanong nito. Umiling ako dahilan ng pagkunot ng noo nito.
"What? It's 9:30, Adira. You need to eat, goodness!" Frustrated na saad nito bago lumingon sa kung saan, tila may hinahanap.
"Chavez!" Sigaw nito, not minding other people's stare. I quickly hold her arm para mapigilan ito. Malamig lang naman ako nitong tiningnan bago bumaling kay Dione, na ngayon ay papunta na sa aming direksyon.
"Bakit, Miss?" Tanong nito habang kunot ang noo. Inis naman itong binalingan ni Miss na nagpamaang dito. "Ano na naman ginawa ko?"
"I told you to check on her, right?" Kumunot ang aking noo sa narinig. Nanlaki ang mata ni Dione.
"Aba't! Ako jowa? Ako?" Nakapamewang na saad nito at inis na binalingan si Miss. Napakatapang ng babaeng 'to!
Napapikit si Miss sa sinabi nito at namewang din. "You're just going to check if she ate already!" Sabi nito kaya napatakip ang isa kong kamay sa aking mukha para pigilan matawa.
"Well, Miss, mas matigas pa ata ang ulo niyan sa bato!" Sabi ni Dione at dinuro ako. Napaawang ang aking labi sa sinabi nito. Lumingon naman sa akin si Miss na may frustration na makikita sa mga mata nito. Napayuko ako.
"I can't believe this." Mahinang saad nito at bumuntong hininga. "Go and get her food." Utos nito kay Dione kaya umiling ako at handa na sana pigilan ito ng magsalita si Miss. "Stop being stubborn, Adira."
I just sighed and looked at Dione. "Unti lang, 'te." Sabi ko. Umirap naman ito bago tumalikod sa amin.
"Hindi nga ako mautusan ng magulang ko tapos ganito lang ako utusan ni Miss?! Grabe." Bulong nito na dinig ko pa rin. Napailing ako. "Sidra!" Nagulat ako sa pagsigaw at tawag nito kay Ate Sid.
Lumingon naman agad si Ate Sid dito. "What?"
"Kuha mo daw si Adi ng pagkain." Utos nito kay Ate, na nagpamaang sa akin. Grabe.
"Why me?!" Hindi makapaniwalang saad ni Ate Sid. Tumalim naman ang tingin ni Dione dito.
"Just get it!"
"Ito na nga! Gagalit naman agad o!" Inis na sabi nito habang nagkakamot ng ulo. Napailing ako bago umupo ulit sa upuan katabi ng aking mga magulang. Tumabi naman sa akin si Miss at tiningnan ako.
"I'm sorry. I wasn't there when you need me..." Bulong nito. Ngumiti naman ako dito pilit bago yumuko.
"It's fine. I know you're busy." Mahina kong saad habang nakayuko pa rin. Hindi kasi ito nagpakita ng ilang araw pero ayos lang naman sa akin 'yon kasi alam kong busy siya sa school dahil kakatapos lang ng midterms, for sure nag g-grade na 'to. Also, may sarili din naman siyang buhay, hindi dapat laging nasa akin ang atensyon. Hindi ko din naman maipagkakaila na I miss having her beside me; that would be a lie.
Bumalik ako sa ulirat ng hawakan ako nito sa balikat.
"Hey, you spaced out. Are you really fine?" Nag aalala na tanong nito. Umiling naman ako para bumalik sa focus.
"I'm fine. I just think about something." Sabi ko at nagpilit ng ngiti. Magsasalita na sana ito ng may tumawag sa aking likod. Si Kuya Caleb kasama ang dalawang officer na nakausap namin sa ospital. Tumayo ako para batiin ang mga ito.
"Good evening, Ma'am and Sir. We have a lead now."
Tila lumundag ang aking puso sa anticipation ng sabihin niya ito. Nanlalaki ang mata na tiningnan ko si Kuya Caleb.
"Does Ate Belle know?" Tanong ko. Tumango naman ito kaya bumaling ako sa pulis. "You found the driver?" Tanong ko. Tumingin ito kay Ms. Aspen. Kumunot ang aking noo. Alam kong maganda talaga si Miss, pero 'di niya kailangan tingnan.
Napairap ako.
"Yes. Do you perhaps know Ms. Freyja Esguerra?"
Bahagyang nagulat ako ng banggitin nito ang pangalan ni Freyja sa usapan. Kumunot ang aking noo, naguguluhan.
"Yes. Why?" Sagot ko. Nagkatinginan naman si Kuya at ang officer.
"Magkaibigan ba kayo?" Tanong nito imbis na sagutin ang aking tanong.
"Not really but we're on the same band at school. We are performing together at school..." Nalilito kong saad bago napapikit dahil sa hindi malamang dahilan. "Wait, why is she brought up in this case?" Tanong ko habang naguguluhan na tumingin sa pulis.
"Well, Ms. Tuazon, seems like your band mate is one of our suspects. Sinabi po ng driver na napag-utusan siya para mapagamot ang kaniyang anak." Sagot nito matapos kong magtanong. Nalilito naman akong tumingin dito. No, it can't be.
"You must be mistaken, Officer. Freyja is one of—"
"Pasensya na po, Ma'am pero yun po ang sinabi ng truck driver..." May nilabas itong papel. Mukha ni Freyja iyon ng naka-sketch kaya lalo akong naguluhan. "Ito pa ba ang mukha niya?" Tanong nito. Umiling-iling naman ako.
"Yeah, but—"
"'Yan po ang sinabi ng driver. Ayon po sa driver ay hindi sinabi ng babae ang pangalan kaya ipina-sketch na lang po namin. Mabuti nga po ay nakita pa nung driver ang mukha niya."
Napahawak ako sa aking ulo dahil sa mga nalalaman. Impossible na si Freyja 'yon!
"Hey, take a seat." Sabi ni Miss at pinaupo ako sa upuan. Tumingala ako sa mga ito.
"Are you going to arrest her?" Tanong ko. Nagkatinginan naman sila Kuya bago umiling.
"As of now, hindi pa. Wala pang sapat na evidence para maipakulong si Ms. Esguerra. Maaari din kasing nagsisinungaling lang ang driver kaya kailangan pa namin mag-imbestiga." saad ng officer kaya tumango ako dito.
"Mauuna na po ako." Paalam nito kaya tumango muli kami. Kinuha naman ni Ma'am ang aking atensyon.
"I'm just going to talk to him, if you don't mind?" Marahan na paalam nito. Nalilito man ay pumayag na ako sa sinabi nito.
Bumalik ang aking isip sa sinabi ng pulis kanina. He said that she might be one of the suspects. One? Meaning may iba pa? Lalong sumakit ang aking ulo sa naisip.
"Hey, Adi. We will find those suspects, okay? Stop thinking about it." Sabi nito at bahagyang hinaplos ang aking para damayan ako. Naluluha na yumuko ako bago muling tingnan ito.
"I just wanna ask them why they need to kill my parents, our parents?" Naluhang saad ko na dahilan ng pagtango nito. My parents are one of the kindest people I've ever met. I wonder what they do to deserve this.
Niyakap ako ni Kuya Caleb at pinatahan. "Shh. It's fine. Kuya is here." Sabi nito.
"Tell me about Freyja." Biglang saad nito kaya kumalas ako sa yakap nito habang pinupunasan ang aking luha. Kinuwento ko naman ang mga ginawa at ugali ni Freyja sa akin. Nakinig lang naman ito at hinahayaan akong mag-kwento.
"Now, I don't know why Freyja is suddenly the suspect." saad ko at napaisip. Lumapit naman sa akin si Kuya Caleb.
"Adi. Hindi lahat ng ipinakita ng tao ay yun na yung totoong sila. Sometimes, we talk to strangers we don't know about their background or, maybe, how they treat others aside from you, right?" Nakangiting saad nito.
Tumingin lang naman ako dito habang nakikinig. "Ikaw ba? Do you already know the real Freyja?" Tanong nito pero tumitig lang ako dito.
He smiled.
"Are you saying that Freyja's personality is fake?"
"Well, not really. It might be true or someone might just threaten her to do those things. Who knows, right?" Kapagkuwan ay sabi nito na lalong nagpagulo sa aking isipan.
"Don't think about it muna, hmm?" Sabi nito at bahagyang tinapik ang aking balikat bago umalis sa aking tabi kamustahin ang iba pang mga bisita. Napabuntong hininga naman ako.
If ever man na si Freyja nga ang may kagagawan nito, for sure hindi ko alam mararamdaman ko. Anger? Sadness? Perhaps, confused on why would she do that? I don't know. Naguguluhan talaga ako.
"Here's your food, Adi. Where's Ms. Ferrucci?" Sabi nito pag-abot sa akin ng pagkain. Nginitian ko naman muna ito at nagpasalamat bago sagutin ang tanong nito.
"She's currently talking to the officer outside," sabi ko at tumingin dito. Nakita ko naman ito na tumango at bumaling sa akin. She gave me a genuine smile.
"What did he say?" Tanong nito kaya napa buntong hininga ako ng malalim. "That's deep." Natatawang dagdag nito.
Natawa din naman ako at umiling. "Freyja is one of the suspects." Mahina kong saad na nagpalaki sa mata nito.
"One of the suspects? It means she's not the only one?" Tanong nito kaya tumango ako at muling bumuntong hininga. "That's crazy."
"It's quite unbelievable for me." Saad ko at tumingin sa aking parents. Nagsisimula na naman bumadya ang mga luha sa aking mga mata kaya yumuko ako. "But, people say expect the unexpected, right?" Bahagya akong natawa sa aking sinabi. Hindi ko naman talaga akalain na magagawa niya iyon. We still have no proof but it's possible. Everything is possible in this world.
"Yeah. We don't really expect that some reliable people can also stab us in the back, right?" Mahina din na saad nito. Tumango naman ako sa sinabi nito at patuloy na nakayuko.
Namayani ang katahimikan sa amin ng biglang tumahimik ang buong lugar at nagsalita ito.
"Well, speaking of which. She's here." Sabi nito habang nakatingin sa entrance. Kumunot ang noo ko at sumunod din kung saan ito nakatingin. Ganon na lamang dumagsa ang kaba sa aking dibdib ng makita ko ito.
There she is with the rest of the band... and Kale on her other side. They are greeting other people with small smiles on their faces so my face becomes stoic. Parang gusto kong burahin ang mukha nito ngayon dahil sa nakapaskil na ngiti dito.
Makita ko lang kasi na kasama nito si Kale sa kaniyang tabi, nawala ang aking paghihinala na hindi ito ang gumawa nito sa aking magulang. That might be true considering the fact that she's with Kale, na hanggang ngayon ay hindi ko pa din alam ang nangyari dito.
Either way, I'm going to find out tonight.