Author: Shen Turtle
Language : Burmese
Genre: Horror, Thriller
Type: One shot (completed)
သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားျဖင့္ အျပည့္ဖံုးေနသည့္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ အေလးခ်ိန္စီးသည့္အရာတစ္ခု ျပဳတ္က်လာသည့္ "ဘုတ္" ဟူေသာအသံ မပီမသအသံ ထြက္ေပၚလာၿပီး ၎က အေနအထားထိန္းညႇိေနဟန္။ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားအား နင္းမိေနသည့္ ခ်ိဳးခ်ိဳးခြၽတ္ခြၽတ္အသံမ်ားလည္း ေပၚထြက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ထပ္အသံသံုးခုသည္လည္း ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ထြက္ေပၚလာၾကသည္။
"ဒန္နီ မင္းေသခ်ာလား"
"ေရာက္ပဲေရာက္ေနၿပီကိုကြာ။ ဘာလဲ မင္းကေၾကာက္ေနတာလား"
ထိုသို႔အေျပာခံလိုက္ရသျဖင့္ မက္စ္ ႐ွဴး႐ွဴး႐ွဲ႐ွဲျဖစ္သြားကာ ၎ကအရင္ အေ႐ွ႕မွထြက္သြားေတာ့သည္။
အင္တာနက္ေပၚတြင္နာမည္ျကီးေနသည့္ ဤကစားကြင္းပ်က္ျကီးတြင္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာအျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္တတ္သည္ဟူေသာ သတင္းေၾကာင့္ ဒန္နီ သူငယ္ခ်င္းသံုးဦးႏွင့္ ဤေနရာသို႔ေရာက္ေနေလသည္။အခ်ိန္ကား ညေနေလးနာရီခန္႔သာ႐ွိေသးေသာေၾကာင့္ ဝန္းက်င္ကမေမွာင္ေသးေပ။ သို႔ေသာ္ ကစားကြင္းပ်က္ျကီးအတြင္းတြင္ေတာ့ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား အံု႔ဆိုင္းေနသျဖင့္ အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းမရ။
သို႔ေသာ္ျငား ျမင္ေနရေသးသျဖင့္ ဒန္နီယူေဆာင္လာသည့္ ဓာတ္မီးမ်ားကိုထုတ္မသံုးလိုက္ေခ်။ ၎က သူ႔အေနာက္တြင္ရပ္၍ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုစူးစမ္းေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းမႏွစ္ေယာက္ကိုေခၚကာ ကစားကြင္းပ်က္ႀကီး၏အတြင္းထဲသို႔ ပိုတိုးဝင္သြားလိုက္သည္။
သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားအားနင္းမိ၍ ထြက္လာသည့္အသံမ်ားမွလြဲ ပတ္ဝန္းက်င္ကတိတ္ဆိတ္လြန္းေနသည္။ ထိုစဥ္ အသားခ်င္း႐ိုက္ခတ္သည့္အသံထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ မိန္းကေလးအသံတစ္ခုကလည္း ကပ္ပါလာသည္။
အန္နာ ညာဘက္တံေတာင္ဆစ္နားသို႔ ဘက္ဘက္လက္ဖဝါးျဖင့္ ႐ိုက္လိုက္ၿပီးေနာက္ စိတ္ညစ္ညဴးစြာ ညည္းလိုက္သည္။
"ျခင္ေတြေပါလိုက္တာ"
လမ္းအတူတူေလ်ွာက္ေနသည့္ က်န္လူသံုးဦးမွာ အနည္းငယ္တုန္႔သြားေသာ္လည္း ေျခလွမ္းမ်ားကိုမရပ္လိုက္ပါေခ်။ ၎တို႔အားလံုး ေဘာင္းဘီ႐ွည္ဝတ္လာၾကေသာ္လည္း ရာသီဥတုအေျခအေနေၾကာင့္ လက္႐ွည္ဝတ္ဖို႔ေတာ့ မည္သူမ်ွ သတိမရၾကေပ။
အန္နာ ျခင္မ်ားကိုဆက္႐ိုက္ေနေသာ္ျငား အသံေတာ့ေနာက္ထပ္ထြက္မလာေတာ့။ ထို႔ေနာက္ သူ(မ)က ဂေရ႕စ္အနားသို႔ တိုးကပ္သြားကာ ေလသံေလးျဖင့္ တစ္ဖက္လူၾကားႏိုင္႐ုံမ်ွသာ ေျပာလိုက္သည္။
"ငါနည္းနည္းေၾကာက္ေနၿပီ ဂေရ႕စ္"
ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းမ်ားထေနသည့္ သူ႔လက္မ်ားသူပြတ္သပ္ရင္း ေျပာလာသည့္အန္နာ့ကို ဂေရ႕စ္ ေခါင္းအသာငဲ့၍ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ငါတို႔နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ေန"
အန္နာကိုေခါင္းကိုတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ကာ ဂေရ႕စ္နားကိုပိုတိုးကပ္လိုက္သည္။
ကစားကြင္းပ်က္ႀကီးသည္ သဘာဝလြန္ျဖစ္ရပ္မ်ား ျဖစ္သည့္ေကာလာဟလမ႐ွိလ်ွင္ေတာင္ ၎၏သြင္ျပင္ျဖင့္ စိတ္ေျခာက္ျခားသည့္ခံစားခ်က္ကိုေပးႏိုင္ေလသည္။ ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ သဘာဝကျပန္လည္ႀကီးစိုးေနၿပီျဖစ္ၿပီး ယခင္ကကေလးငယ္မ်ား၏ ရယ္သံမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့မည့္ေနရာသည့္ ယခုေတာ့တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လ်က္ အခ်ိဳ႕အရာမ်ားသည္ အက္ကြဲလို႔ပင္ေနေလၿပီ။
ဒန္နီအာ႐ုံမ်ားကို ေရညႇိမ်ားဖံုးအုပ္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ကေလးအမ်ားစု သေဘာက်တတ္ေသာ carousel ကဖမ္းစားသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒန္နီေျခလွမ္းမ်ားကို ထိုေနရာသို႔ဦးတည္လို္က္သည္။
ေရညႇိမ်ားက ျမင္းအားလံုး၏ကုိယ္ထည္ေပၚတြင္ ႐ွိေနသည္ေတာ့မဟုတ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့အေကာင္းပတိအတိုင္း ႐ွိေနေပသိ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးပင္ ကုိယ္ထည္တစ္ခုလံုးေရညႇိမ်ား၏ ဝါးၿမိဳျခင္းကိုခံထားရသည္။
"ဒီကိုလာၾကည့္ၾကဦး"
မက္စ္အသံေၾကာင့္ သူတို႔သံုးေယာက္လံုး၏အာ႐ုံက ေျပာင္းသြားကာ မက္စ္႐ွိေနရာသို႔ ေလ်ွာက္သြားၾကသည္။ ျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ဒန္နီမ်က္ခံုးမ်ားကိုတြန္႔ခ်ိဳးလိုက္ကာ အန္နာကေတာ့ ဂေရ႕စ္လက္ေမာင္းမ်ားကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္တြယ္လိုက္မိသည္။
carousel ထဲ႐ွိ ျမင္းတစ္ေကာင္သည္ carousel အျပင္ဘက္႐ွိ ေျမျပင္ေပၚတြင္ လဲက်ေနသည္။ ပို၍ထူးဆန္းသည္မွာ ၎၏လည္တိုင္ေနရာမွ ျပတ္ေနျခင္းပင္။ အုတ္အက်ိဳးအစအပဲ့မ်ားက ထိုေနရာတြင္ျပန္႔က်ဲ့ေနကာ ျမင္း၏ကုိယ္ထည္သည္လည္း ေျမျပင္ေၾကာင့္ညစ္ပတ္ေပေရေနသည္။
ဒန္နီ carousel ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ၎ျမင္းႏွင့္အတူ တည္ေဆာက္ခဲ့ဟန္႐ွိသည့္ သံတိုင္လံုးသည္ ယခုတြင္ေတာ့ တိုင္လံုးသက္သက္မ်ွသာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ ဒန္နီေက်ာ႐ိုးတစ္ေလ်ွာက္ စိမ့္တက္သြားသလို က်န္သံုးေယာက္သည္လည္း ထပ္တူထပ္မ်ွခံစားလိုက္ရ၏။
ဒန္နီ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုေခၚကာ ထိုေနရာမွခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ ဂေရ႕စ္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကိုတင္းတင္းေစ့ကာ မည္သည့္စကားမ်ွမဆိုဘဲ လမ္းေလ်ွာက္ေနေသာ္ျငား သူ(မ)၏စိတ္ထဲတြင္ တစ္စံုတစ္ရာအား သံသယ႐ွိေနသည္။ ယင္းသည္ကား ထိုလဲက်ေနေသာျမင္းသည္ ထြက္ေျပးခဲ့၍အဆံုးစီရင္ခံလိုက္ရပံုေပၚသည္။
ယုတၱိမ႐ွိသည့္အေတြးျဖစ္ေသာ္ျငား ဤကစားကြင္းပ်က္ႀကီးသည္ သဘာဝလြန္ျဖစ္ရပ္မ်ားျဖစ္သည္ဟု လူအမ်ားေျပာၾကသည့္တိုင္ ဤအေတြးသည္ လံုးလံုးမျဖစ္ႏိုင္သည္ေတာ့မဟုတ္။
၎တို႔အတြင္းပိုင္းသို႔ ေရာက္လာသည့္အခါ တစ္ေနရာတြင္ အက်ိဳးအပဲ့ပံုႀကီးတစ္ခုအားေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ ေလးေယာက္လံုး၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အ့ံျသမႈအရိပ္အေယာင္မ်ားျဖတ္သန္းသြားသည္။ ဤကစားကြင္းထဲ႐ွိ ပစၥည္းမ်ားသည္ အခ်ိဳ႕ပ်က္စီးေနေသာ္ျငား ဤတစ္ခုကဲ့သို႔ တစ္ခုလံုးမဟုတ္။ ယခုအရာကေတာ့ တစ္ခုလံုးပ်က္စီးက်ိဳးပဲ့ေနရာ ၿပိဳက်ခဲ့သည့္ပံုေပၚသည္။
"Ferris Wheel ပဲ"
အပိုင္းအစမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး အန္နာကအသံထြက္လာသည္။ ဂေရ႕စ္ေခါင္းၿငိမ့္ကာ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ၿပီး မက္စ္ကအသံထြက္လာသည္။
"ဒါကၿပိဳက်သြားတဲ့ပံုပဲ။ ဒီကစားကြင္းပိတ္ျပီးမွ အခ်ိန္နဲ႔ရာသီဥတုေၾကာင့္ ပ်က္စီးတာပဲလား ဒါမွမဟုတ္.."
မက္စ္ သူ၏ဒုတိယအေတြးေၾကာင့္ အလြန္ထိတ္လန္႔သြားသည္။ သူဆက္မေျပာလိုက္ေသာ္ျငား သူေျပာမည့္အေၾကာင္းအရာကို က်န္လူမ်ားကသိသည္။ ၎တို႔အကုန္လံုးမ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ကာ ေလထုကတိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။
ဒန္နီ "ဟူး"ခနဲ ေလပူမ်ားကိုမႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ အန္နာက ဂေရ႕စ္အနားကို တိုးကပ္လိုက္ရင္း ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။
"ဂေရ႕စ္ နင္ေရာဘယ္လိုထင္လဲ။ ဒီေနာက္ပိုင္းမွ ပ်က္စီးသြားတယ္လို႔ထင္လား ဒါမွမဟုတ္... ကစားကြင္းကိုမပိတ္ခင္ကတည္းက ၿပိဳက်သြားခဲ့တာလို႔ ထင္လားဟင္"
ေနာက္ဆံုးစကားကို အန္နာကေတာ္ေတာ္အားယူကာ ေျပာလိုက္ရသည္။ carousel နားမွာတည္းက ဂေရ႕စ္လက္ေမာင္းကို ဖက္တြယ္ထားသည္ကို သူ(မ)ကအခုထိ ဖယ္မေပးေသးေခ်။ ဂေရ႕စ္ သူ႔လက္ေမာင္းေပၚက သူ(မ)လက္ဖဝါးကို အျခားလက္ျဖင့္ ဖိညႇစ္လိုက္ၿပီး အားမ႐ွိသည့္အလား အလြန္တိုးေဖ်ာ့သည့္ေလသံျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။
"စကားေျပာဆင္ျခင္ရမယ္ေလ အန္နာ"
ထိုအခါမွ အန္နာလည္းသတိဝင္သြားကာ ေၾကာက္လန္႔သြားၿပီး ေခါင္းကိုတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ျပေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အန္နာလည္း ေနာက္ထပ္အသံထြက္မလာေတာ့။
ေျမျပင္ႏွင့္ နီးကပ္ၿပီး သိပ္မေဝးသည့္ အျမင့္႐ွိ ႐ိုလာကိုစတာလမ္းမ်ားတြင္ သစ္ပင္ျခံဳႏြယ္မ်ားက က်ဴးေက်ာ္ေနၾကသည္။ မိႈင္းညႇိဳ႕ေနသည့္ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ ၎တို႔ေလးဦးလံုး၏စိတ္ထဲတြင္ ေၾကာက္စိတ္မ်ားက တစ္စတစ္စႀကီးစိုးလာေနၿပီျဖစ္သည္။
ေန႔အလင္းေရာင္သည္ ယခုမူ လံုးလံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ ဒန္နီတို႔ အျပင္ျပန္ထြက္ရန္ျပင္လိုက္သည္။ ဝင္လာခဲ့သည့္နည္းအတိုင္း အုတ္တံတိုင္းကိုေက်ာ္ကာ ျပန္ထြက္လိုက္ၾကသည္။ မက္စ္က အရင္ထြက္သြားကာ မိန္းကေလးမ်ားကို ကူဖမ္းေပးရန္ အသင့္ျပင္ထားေသာ္လည္း ဂေရ႕စ္ကေတာ့ အကူအညီမလိုေပ။ထို႔ေၾကာင့္ အန္နာကိုသာ သူကူဖမ္းေပးလိုက္သည္။
၎တို႔အျပင္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ နာရီလက္တံက ညေနေျခာက္နာရီဆယ္မိနစ္ကို ၫႊန္ျပေနသည္။
"ႏွစ္နာရိီေတာင္ ၾကာသြားတာဟ"
ဒန္နီကတအ့ံတျသေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဘက္ကိုလွည့္ကာ ဆက္ေျပာသည္။
"ဘယ္လိုလဲ ျပန္မလား ဒါမွမဟုတ္ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီက် ထပ္ဝင္ၾကည့္ဦးမလား"
ဒန္နီကေတာ့ ကိစၥမ႐ွိေပ။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ား။ အန္နာကအေၾကာက္လြန္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္ျငား ဂေရ႕စ္က ဆက္ေနဦးမည့္ပံုေပၚသျဖင့္ သူလည္းေနရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
"အန္နာ ငါတို႔ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ"
"ဟင့္အင္း ရတယ္။ ငါလည္းနင္တို႔နဲ႔ ေနခဲ့မယ္"
ဒန္နီ႔ကိုျငင္းလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဂေရ႕စ္ အန္နာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၎တို႔ႏွစ္ဦးအၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဂေရ႕စ္ကတင္းတင္းေစ့ထားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို မလႈပ္႐ွားေပ။ သူကဘာမ်ွမေျပာဘဲ အၾကည့္လႊဲသြားသည္။
"ဒါဆိုေစာေသးတယ္။ ငါတို႔ညစာသြားစားၿပီးမွ ျပန္လာရေအာင္"
အကုန္လံုးကေထာက္ခံသျဖင့္ သူတို႔ညစာအရင္သြားစားလိုက္ၾကသည္။ ျပန္ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ည႐ွစ္နာရီခန္႔႐ွိၿပီျဖစ္သည္။ ျခင္မ်ားကအလြန္ေပါသျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာပတ္ဝန္းက်င္တြင္ သူတို႔ုျခင္႐ိုက္သံမ်ားက မၾကာခဏထြက္ေပၚလာတတ္သည္။
မက္စ္ ေဆးလိပ္မိီးအား ေျမျပင္ေပၚသို႔ထိုးေခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။
"အခ်ိန္ကုန္တာၾကာတာကြာ"
သူ႔စိတ္မ႐ွည္သည့္ စကားသံက စကၠန္႔နာရီေတြေႏွးေနသည္ကို ပို၍သတိထားမိေစသည္။ ဒန္နီက ပတ္ဝန္းက်င္အားေဝ့ဝဲၾကည့္ကာ ပါးစပ္ကိုဖြင့္ဟလိုက္သည္။
"အသံအရမ္းထြက္မေနနဲ႔။ ဒီနားကလူျပတ္တယ္။ ေတာ္ၾကာမေကာင္းတဲ့သူေတြေရာက္လာၿပီး အနၱရာယ္လာေပးေနဦးမယ္"
မက္စ္ ပါးစပ္ကခ်က္ခ်င္းပိတ္သြားသည္။ သူတို႔သည္ စြန့္ပစ္ထားသည့္ ကစားကြင္းအပ်က္ႀကိီး၏ အေ႐ွ႕တြင္ ထိုင္ေနၾကျခင္းျဖစ္ရာ အမွန္တကယ္လည္း ဒီေနရာကလူျပတ္ေလသည္။
အခ်ိန္အနညး္ငယ္ခန္႔ကုန္လြန္သြားၿပီးသည့္အခါ ဆယ့္တစ္နာရီေလးဆယ္မိနစ္႐ွိၿပီျဖစ္သည္။ ဒန္နီက ထရပ္လိုက္ၿပီး ဖုတ္ဖတ္ခါကာ သူ႔အိတ္ထဲ႐ွိ ကိရိယာအခ်ိဳ႕ကို ထုတ္လိုက္သည္။
"တံခါးဖ်က္ရမယ္"
"ေအးဖ်က္ေတာ့ေလ"
"ယူရမယ့္ပစၥည္းေတြထုတ္ထား"
ဒန္နီေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ သံေခ်းတက္ေနေသာ ေသာ့ခေလာက္ႀကီးအား စကိုင္တြယ္ေနစဥ္တြင္ မက္စ္ ၊ ဂေရ႕စ္နဲ႔အန္နာက ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ဓာတ္မီးႏွင့္ အျခားလိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားအား အသင့္ျပင္ထားသည္။
ဤကစားကြင္းအပ်က္ႀကိီး၏လ်ိွဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို သိဖို႔ဆိုလ်ွင္ ညသန္းေခါင္ယံတြင္ အေ႐ွ႕တံခါးအားဆီမွ ဝင္လာရမည္ျဖစ္သည္။ ဝင္ဖို႔ရန္အတြက္ ေသာ့ကိုဖ်က္ဖို႔လိုသည္။ ထိုအထိ အားလံုးျပင္ဆင္လာခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ညေနကတစ္ေခါက္ဝင္ၾကည့္သည္မွာ ပတ္ဝန္းက်င္အားေလ့လာရန္သာျဖစ္ၿပီး ဒီတစ္ေခါက္တြင္ေတာ့ သူတို႔တကယ္ ဂိမ္းထဲဝင္ေရာက္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
"ဂ်ေလာက္" ဟူသည့္အသံထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ ေသာ့ခေလာက္က ျပဳတ္က်သြားၿပီျဖစ္သည္။ ဒန္နီ အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ကာ
"အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား"
သံုးေယာက္လံုးကေခါင္းၿငိမ့္ျပသျဖင့္ ဒန္နီအသက္ဝဝ႐ွဴသြင္းကာ သံတံခါးႀကီးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သည္။ အခ်ိန္ကား ညဆယ့္ႏွစ္နာရီတိတိ။
~•~•~•~•~•~•~•~•~
သံတံခါးႀကီးက က်ယ္ေလာင္စြာျမည္ဟီးၿပီး အတြင္းဘက္သို႔ ပြင့္သြားသည္။ ေႏြညႀကီးျဖစ္ေနေသာ္ျငား ေအးစက္စိုစြတ္ေနသည့္ ေလမ်ားက ၎တို႔ေလးဦးအား တိုးေဝွ့တိုက္ခတ္သြားသည္။
ခပ္တိုးတိုးပ့်ံလြင့္လာသည့္အသံေၾကာင့္ ဒန္နီအာ႐ုံစိုက္လိုက္သည့္အခါ ၎သည္သီခ်င္းသံျဖစ္ေနသည္။ ထိုသီခ်င္းသံသည္ ပ်င္းရိထိုင္းမိႈင္းကာ ေလးေလးလံလံႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ခံစားခ်က္မ်ားကမြန္းက်ပ္လာကာ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းမ်ားပင္ ထလာသည္။ အေစာပိုင္းက ေသခ်ာအာ႐ုံစိုက္နားေထာင္မွသာ ၾကားရမည့္သီခ်င္းသံသည္ တျဖည္းျဖည္းက်ယ္လာကာ ယခုဆို သူတို႔ေလးေယာက္စလံုး ေကာင္းေကာင္းၾကားေနရၿပီျဖစ္သည္။
ဒန္နီတို႔ေလးေယာက္လံုး ဂိတ္ဝကိုျဖတ္ေက်ာ္ကာ တစ္လွမ္းခ်င္းတစ္လွမ္းခ်င္း ကစားကြင္းထဲဝင္ေရာက္လိုက္ၾကသည္။ ထူးဆန္းေနသည့္ ေလထုေၾကာင့္ ဂေရ႕စ္အသက္႐ွဴက်ပ္လာသည္။ သူ႔လက္ေမာင္းအား တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ အန္နာေၾကာင့္ သူပို၍စိတ္႐ႈပ္လာသျဖင့္ ဖယ္ေပးဖို႔ေျပာရန္ အန္နာကိုၾကည့္လိုက္သည္။
၎က တစ္ကိုယ္လံုးတုန္ရီေနကာ မတ္တပ္ပင္အႏိုင္ႏိုင္ရပ္ထားရသည့္ဟန္။ ဂေရ႕စ္ဘာမ်ွမေျပာေတာ့ဘဲ အေ႐ွ႕ဘက္ကိုသာျပန္လွည့္သြားသည္။
ကစားကြင္းတစ္ခုလံုးတြင္ အလင္းေရာင္တစ္စမ်ွမ႐ွိေခ်။ သို႔ေသာ္ သူတို႔အားလံုး ကစားကြင္းတစ္ခုလံုးအား ေကာင္းေကာင္းျမင္ေနရသည္။ ကစားကြင္းတစ္ခုလံုးထဲတြင္ သူတို႔ေလးဥိီးသာ႐ွိေသာ္ျငား လူအုပ္ႀကီးတစ္ခုက အျပည့္႐ွိေနသလို ကြၽတ္စီကြၽတ္စီအသံမ်ား ထြက္ေပၚေနသည္။
ထိုစဥ္ အသံခ်ဲ့စက္မွအသံကဲ့သို႔ေသာ အသံတစ္ခုက တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို လႈပ္ႏိုးလိုက္ရာ ေလးေယာက္သားႏွလံုးမွာ ေဆာင့္ခုန္တက္သြားရသည္။ မက္စ္ အသက္႐ွဴႏႈန္းမ်ားျမန္လာရသည္။ သူငေၾကာက္လို႔သာ အေခၚမခံရဘူးဆိုရင္ သီခ်င္းသံၾကားကတည္းက ေနာက္လွည့္ေျပးလိုက္မိမွာပင္။
"ဧည့္သည္ေတာ္လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ာ.."
ဂေရ႕စ္ အသက္႐ွဴပင္ေအာင့္လိုက္မိကာ သူ႔တစ္ကုိယ္လံုးေတာင့္တင္းသြားသည္။ က်န္သူမ်ားလည္း မထူးမျခားနားပင္။ ညလယ္သန္းေခါင္ႀကီး...ဤစြန္႔ပစ္ကစားကြင္းပ်က္ႀကီးထဲမွာ...မည္သူကအသံခ်ဲ့စက္ကို အသံုးျပဳေနပါသနည္း။
ခံစားခ်က္မပါသည့္အသံေသျဖင့္ အနိမ့္အျမင့္အတက္အက်မ႐ွိသည့္ ထိုေယာက္်ားအသံသည္ သူ၏စကားကိုဆက္ေနသည္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေမတၱာလက္ေဆာင္အေနနဲ႔ ကစားကြင္းႀကီးထဲမွာ႐ွိတဲ့ ကစားစရာေတြကို အခမဲ့သံုးႀကိမ္စီးနင္းခြင့္အျဖစ္ လက္မွတ္သံုးေစာင္ကို လူႀကီးမင္းတို႔ရဲ႕အိတ္ကပ္ေတြထဲမွာ ထည့္ေပးၿပီးျဖစ္ပါတယ္"
ထိုစကားသံႀကီးသည္ ပ်င္းရိေလးတြဲစြာ ေျပာေနေသာေၾကာင့္ခ်ည္းပင္မဟုတ္ တစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္လည္း အလြန္နားဝင္ဆိုးလွသည္။ အသံခ်ဲ့စက္မွာ တဂ်စ္ဂ်စ္အသံသည္ ေပၚေပၚလာတတ္ေသာ္လည္း အႏွီေယာက္်ားက စကားသံကိုမရပ္ဘဲဆက္ေျပာေနသည္။
"အခမဲ့လက္မွတ္ေတြကို အသံုးျပဳၿပီးသြားရင္ေတာ့ လူႀကီးမင္းတို႔ ျပန္လည္ထြက္ခြာႏိုင္ၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကစားကြင္းကို စိတ္ဝင္တစား လာေရာက္လည္ပတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္႐ွိပါတယ္။ လူႀကီးမင္းတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာအခ်ိန္ေကာင္းေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္ၾကရလိမ့္မယ္လို႔ အာမခံပါတယ္ခင္ဗ်ာ"
အသံခ်ဲ့စက္မွအသံသည္ တဂ်စ္ဂ်စ္ျမည္သံျဖင့္ အဆံုးသတ္သြားသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကတိတ္ဆိတ္သြားကာ မည္သူမ်ွမလႈပ္မိၾကေသး။
"ဟား..."
မက္စ္၏အသက္႐ွဴထုတ္လိုက္သံကသာ ၎တို႔ကိုအသိျပန္ကပ္ေစသည္။ အန္နာက ေျခေထာက္မ်ားမခိုင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ လဲက်သြားၿပီျဖစ္သည္။ ဒန္နီမ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ျဖစ္ေနကာ သူ၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္လည္း တုန္ရီေနသည္။
"လက္မွတ္ေတြကို ႐ွာၾကည့္ရေအာင္"
ဒန္နီ႔၏တိုးညႇင္းလွေသာ စကားသံေၾကာင့္ သူတို႔ခနၶာကုိယ္တြင္႐ွိ႐ွိသမ်ွ အိတ္ကပ္မ်ားအား စမ္းၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ မိနစ္အနည္းငယ္မ်ွသာၾကာၿပီးေနာက္ ၎တို႔အားလံုး လက္မွတ္မ်ားကို႐ွာေတြ႔သြားၾကၿပီျဖစ္သည္။ ဂေရ႕စ္ ထိုလက္မွတ္မ်ားကိုျကည့္ရင္း မ်က္ခံုးမ်ားကိုတြန္႔ခ်ိဳးလိုက္သည္။
"ဒီလက္မွတ္သံုးေစာင္က.. Carousel , Ferries Wheel နဲ႔ Teacups..?"
သူ(မ)၏သံသယမ်ားျဖင့္ ေဝဝါးေနသည့္အသံေၾကာင့္ သူတို႔အားလံုး လက္မွတ္မ်ားကိုၾကည့္လိုက္ၾကသည္။
"ဒါေပမယ့္ Ferries Wheel က တစ္ခုလံုးပ်က္စီးေနၿပီေလ"
"ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ညေနက ကစားကြင္းတစ္ခုလံုးပတ္ၾကည့္တာ Teacups ကိုလည္း မေတြ႔ခဲ့ဘူး.."
ဂေရ႕စ္ အသံထြက္လာသည့္ အန္နာႏွင့္ မက္စ္ကိုတစ္လွည့္စီၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဒန္နီကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ဒန္နီကလည္း သူ႔ကိုျပန္ၾကည့္ေနကာ ေခတၱမ်ွတုံ႔ဆိုင္းေနၿပီးမွ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
"မီးစင္ၾကည့္ကတာေပါ့"
ထိုစဥ္ သူတို႔ေလးေယာက္႐ွိေနသည့္ ညာဘက္အျခမ္းမွ "က်ီြ" ဟူ၍ သံ႐ွည္စြဲကာထြက္ေပၚလာသည့္ အသံေၾကာင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ႏွလံုးေဆာင့္ခုန္သြားရသည္။ ေခါင္းကိုျဖည္းညႇင္းစြာ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ယင္းသည္ carousel ျဖစ္ေနသည္။၎က ျဖည္းညႇင္းစြာ စတင္လည္ပတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ညေနကလိုေတာ့ ျမငး္မ်ား၏ကုိယ္ထည္တြင္ ေရညႇိမ်ားမ႐ွိေတာ့ ထိုအစား အသစ္ခ်ပ္ခြၽတ္ကဲ့သို႔ လွပေျပာင္လက္ေနသည္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း အၾကည့္စံုလိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ ေျခလွမ္းမ်ားအား စတင္လိုက္ၾကသည္။ ဂေရ႕စ္လမ္းေလ်ွာက္ေနရင္းမွ ခပ္တိုးတိုးစကားစလိုက္သည္။
"ငါတို႔မိုးမလင္းခင္ ျပန္မွျဖစ္မယ္။ မဟုတ္ရင္ဒီထဲမွာ တစ္သက္လံုးပိတ္မိေနလိမ့္မယ္"
အန္နာ့မ်က္ႏွာက ျဖဴေဖ်ာ့သြားသည္။သူ႔ေျခေထာက္မ်ားက မနည္းအားတင္းကာ ေျခလွမ္းမ်ားကိုဆက္ေနရေလသည္။ ဒန္နီကေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။
"မိုးမလင္းခင္ ဒီလက္မွတ္ေတြကိုကုန္ေအာင္သံုးၿပီး ဒီကထြက္မွရမယ္"
"လြယ္..လြယ္ပါ့မလားဟင္"
အန္နာ့ေလသံေလးက တိုးညႇင္းစြာထြက္ေပၚလာသည္။ သံုးေယာက္လံုး၏အၾကည့္က သူ႔ထံတြင္စုဆံုသြားသျဖင့္ အန္နာ မသိလိုက္မသိဘာသာ ဇတ္ကေလးပုဝင္သြားၿပီး တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။
"ငါတို႔ အျခားကမၻာထဲကို ေျခခ်မိသြားၿပီ"
မက္စ္၏စကားအဆံုးတြင္ သူတို႔ carousel နားသို႔ေရာက္လာၾကသည္။ သူတို႔ႏွလံုးခုန္သံမ်ားက ျမန္ေနၿပီး ျမင္း႐ုပ္မ်ားကိုၾကည့္ကာ ေၾကာက္စိတ္မ်ားက ေသြးေၾကာေတြအထိ ပ်ံ့ႏွ့ံေနသည္။
လက္မွတ္႐ုံေလးထဲသို႔ လက္မွတ္ေလးေစာင္အား သူတို႔ထည့္လိုက္ၾကသည္။ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ carousel ၏ေပၚသို႔ သူတို႔တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္း၍ တက္သြားေလေတာ့သည္။
"ဒန္နီ ညေနကေခါင္းျပတ္ေနတဲ့ျမင္း႐ုပ္တုမ႐ွိေတာ့ဘူး"
မက္စ္ စကားေၾကာင့္ ဒန္နီcarousel တစ္ခုလံုးကိုျခံဳငုံၾကည့္လိုက္ရာ တိုင္လံုးသာ႐ွိၿပီးျမင္း႐ုပ္ေပ်ာက္ေနသည္မွာ တစ္ခုမ်ွမ႐ွိ။ အကုန္လံုး တိုင္လံုးေရာျမင္း႐ုပ္ေရာပါ ျပည့္စံုေနသည္။
"ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ"
ဒန္နီ အနည္းငယ္ေခြၽးပ်ံေနၿပီျဖစ္သည္။သူက ေလသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
"အရင္ဆံုးျမင္းတစ္ေကာင္ေရြးၿပီးစီးၾကရေအာင္"
"ငါ ညေနကျမင္းကို စိတ္ထဲမသကၤာဘူး။ အ့ဲဒီ့အေကာင္မဟုတ္ဘူးထင္တဲ့ုျမင္းကိုေရြးၿပီးစီးၾကတာေကာင္းလိမ့္မယ္ေနာ္"
အကုန္လံုးတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိလိုက္ၾကသည္။ သူတို႔မွာေရြးခ်ယ္စရာမ႐ွိေပ။ သူတို႔အားလံုး ျမင္းမ်ားအေပၚသို႔ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ဆယ္စကၠန္႔ေလာက္ထိ ထူးျခားမႈမ႐ွိ။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္ကာလအတိုေလးေက်ာ္သြားသည့္အခါ ထူးျခားမႈမ်ားက စတင္လာသည္။
အန္နာခမ်ာ ဤျမင္းကလႈပ္႐ွားလာလ်ွင္မျပဳတ္က်ေအာင္ သံတိုင္းလံုးကိုပဲေသခ်ာကိုင္ထားရမလား ၊ တိုက္ခိုက္ခံရလ်ွင္ ထြက္ေျပးႏိုင္ေအာင္ မကိုင္ထားရဘူးလား မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။ သူဗ်ာမ်ားေနစဥ္ သူ႔အေနာက္ဘက္တြင္ ျမင္းဟီသံႀကီးကို ၾကက္သီးထဖြယ္ ၾကားလိုက္ရသည္။
အန္နာအပါအဝင္ ဒန္နီႏွင့္ ဂေရ႕စ္ပါ အလ်ွင္အျမန္ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ မက္စ္စီးထားသည့္ျမင္းသည္ ဟီသံျပဳေနကာ သူ၏ေခါင္းအားရမ္းခါရင္း ေျခေထာက္မ်ားကိုလႈပ္ယမ္းေနသည္။ မက္စ္၏ ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္သံက ဟိန္းထြက္လာကာ သူကျမင္းအား ကုတ္ကပ္ကာဖက္တြယ္ထားေလသည္။
မူမမွန္သည့္တစ္စံုတစ္ရာကို ဒန္နီသတိျပဳလိုက္မိသည္။ယင္းကာ ျမင္းကုိယ္ထည္သည္ သံတိုင္လံုးဆီမွ တျဖည္းျဖည္းေခ်ာင္က်လာျခင္းပင္။
"မက္စ္ ခုန္ခ်လိုက္! ခုန္ခ်လိုက္ ! အ့ဲျမင္းေပၚက မင္းျမန္ျမန္ခုန္ခ်လိုက္လို႔!"
မက္စ္လည္းအသိဝင္လာၿပီး ထိုျမင္းေပၚမွ သူ႔ကိုယ္အားလွိမ့္ခ်လိုက္ေလသည္။ သူေအာက္ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ မၾကာခင္မွာပဲ ျမင္းကုိယ္ထည္က သံတိုင္လံုးဆီမွကြၽတ္က်သြားသည္။၎က carousel ၏ၾကမ္းျပင္အား ေ႐ွ႕ခြာျဖင့္ႏွစ္ခ်က္ေပါက္ကာ ဟီလိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ carousel ေပၚမွ ကဆုန္ေပါက္ေျပးဆင္းသြားေတာ့သည္။
carousel က လည္ပတ္ေနတုန္းပင္။ ဒန္နီ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လဲက်ေနသည့္ မက္စ္အနားေရာက္သည္ႏွင့္ ဂုတ္မွဆြဲကာ သူ႔ုျမင္းေပၚသို႔ မ'တင္လိုက္သည္။ မက္စ္ကလည္း သြက္လက္စြာ ျမင္းေပၚတြင္ေနရာယူလိုက္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားသည့္ျမင္းကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
ထိုျမင္းသည္ ခပ္ေဝးေဝးပင္မေရာက္လိုက္။ သူ၏ေျခလွမ္းမ်ားသည္ တုန္႔သြားၿပီးေနာက္ ေလကိုပိုင္းျဖတ္လိုက္သည့္ အသံမ်ိဳးၾကားလိုက္ရကာ ျမင္း၏လည္ပင္းသည္လည္း ေျမျပင္ေပၚသို႔ျပဳတ္က်သြားၿပီျဖစ္သည္။
"....."
သူတို႔အားလံုးတိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။ ထိုေၾကာက္ရြံ႔ဖြယ္ျမင္ကြင္းက ၎တို႔၏စိတ္အေျခအေနအား ဆိုးရြားေစသည္။
"အခ်ိန္ျပည့္တဲ့ထိကစားရမယ္..."
မက္စ္အသံကတုန္ယင္ေနလ်က္ ထြက္ေပၚလာသည္။ သူတို႔မည္သည့္စကားမ်ွမဆိုႏိုင္ၾကေတာ့ေခ်။ အခ်ိန္ျပည့္သြားသည့္အခါ Carousel သည္လည္ပတ္ေနရာမွရပ္သြားေတာ့သည္။
သူတို႔တုန္ယင္ေနသည့္ေျခေထာက္မ်ားအားထိန္းလ်က္ carousel ေပၚမွဆင္းလာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဒုတိယေျမာက္လက္မွတ္အားအသံုးျပဳရန္ Ferries Wheel အပ်က္အစီးပံုႀကီး႐ွိသည့္ေနရာသို႔ ေလ်ွာက္လာၾကသည္။
သူတို႔ေ႐ွ႕႐ွိျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ဒန္နီမ်က္ႏွာကိုလက္ျဖင့္သပ္ခ်လိုက္ကာ စိတ္ပင္ပန္းႀကိီးစြာျဖင့္ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ သူတို႔အားလံုးဒီကိုလာရသည္ကို ေနာင္တရေနၿပီျဖစ္သည္။ ညေနတုန္းက လံုးဝဥသုဥ္ပ်က္စီးေနခဲ့သည့္ Ferries Wheel သည္ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ လံုးလံုးျပန္ေကာင္းေနကာ တစ္ခုတစ္ေလမ်ွပင္ အမွားအယြင္းမ႐ွိသေယာင္။
ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔မရႏိုင္ေတာ့သည့္အေျခအေနေၾကာင့္ လက္မွတ္ေလးေစာင္ကို လက္မွတ္႐ုံထဲထည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူတို႔ Ferries Wheel ေပၚတက္လိုက္ၾကသည္။သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ခုထိစကားမေျပာျဖစ္ၾကေသးေပ။အေတြးကုိယ္စီျဖင့္ အေၾကာက္တရားမ်ားက သူတို႔ကိုေျခာက္လွန္႔ေနဆဲ။ Ferries Wheel က တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာေလ သူတို႔၏စိုးရိမ္ေရခ်ိန္မွတ္သည္လည္း ျမင့္တက္လာေလျဖစ္သည္။
"အေပၚဆံုးကိုေရာက္ေတာ့မယ္"
မက္စ္၏သတိေပးစကားသံေၾကာင့္ အန္နာငိုပါငိုခ်င္သြားသည္။ သူေၾကာက္လြန္းလို႔ ဒီအေျခအေနေတြအားလံုးအ္ိပ္မက္ဆိုးသာျဖစ္ေနၿပီး ျမန္ျမန္ႏိုးထလာဖို႔ကို ေမ်ွာ္လင့္မိသည္။
Ferries Wheel ၏ထိပ္ဆံုးေနရာသို႔ သူတို႔ေရာက္သြားေလၿပီ။ ထိုအရာသည္လည္ပတ္ေနရာမွ တုံ႔ခနဲရပ္သြား၏။ သူတုို႔အားလံုး လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ျဖစ္သြားသည္။
"ဟင္"
"ဘာလို႔ရပ္သြားတာလဲ"
"ၿပိဳက်ေနၿပီ"
"ဘာ"
"ၿပိဳက်ေနၿပီ ! ၿပိဳက်ေနၿပီ !!!!"
ဒန္နီ၏ခပ္တိုးတိုးစကားသံကို ျပန္ေမးလိုက္ေသာဂေရ႕စ္အား အန္နာကအေျဖေပးလိုက္သည္။ အမွန္တကယ္ပင္ Ferries Wheel သည္စတင္ၿပိဳက်ေနၿပီျဖစ္ၿပီး သူတို႔႐ွိေနသည့္ေနရာသည္လည္း ယိမ္းယိုင္သြားသည္။
~•~•~••~•~•~•~•~•
မက္စ္၏ညစ္ညမ္းစြာဆဲဆိုသံက ထြက္ေပၚလာၿပီးသည့္ေနာက္ သူနီးစပ္ရာ ဒန္နီႏွင့္ ဂေရ႕စ္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ဂေရ႕စ္ကလည္း အန္နာ့ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္သျဖင့္ ၎တို႔ေလးဦးနီးကပ္သြားကာ အခ်င္းခ်င္း လံုးေထြးေနၿပီး ဖက္တြယ္ထားၾကသည္။
"ေသလည္းအတူတူပဲ မလႊတ္လိုက္နဲ႔"
သံုးေယာက္စလံုးေခါင္းၿငိမ့္ကာ အေျဖေပးလိုက္ၾကသည္။ အန္နာကေတာ့ သည္းမခံႏိုင္စြာ ငိုေနၿပီျဖစ္သည္။ Ferries Wheel ကတျဖည္းျဖည္းၿပိဳက်လာေနၿပီျဖစ္ၿပီး သူတို႔႐ွိေနရာ wheel သည္ သစ္သားျပားတစ္ခုေပၚမွ အ႐ွိန္ျဖင့္လိမ့္ဆင္းလာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေျမျပင္ေပၚသို႔မေရာက္မွီအခ်ိန္ ေလ၏တိုးေဝွ့မႈဒဏ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ခံစားလိုက္ရၿပီးမွ ထို wheel သည္ ေျမျပင္ေပၚသို႔အ႐ွိန္ျပင္းစြာ ႐ိုက္ခတ္သြားၿပီး ပ်က္စီးသြားသည္ႏွင့္ နာက်င္စြာေအာ္ဟစ္လိုက္သံတစ္ခုကလည္း ကပ္ပါလာေလ၏။
ေလးေယာက္သားလံုးေထြးစြာျပဳတ္က်လာခ်ိန္တြင္ ဒန္နီမွာေအာက္ဆံုးတြင္႐ွိေနသူျဖစ္ခဲ့ၿပီး ၎၏ညာဘက္လက္သည္ က်ိဳးသြား၏။ က်န္သူမ်ားလည္း ပြန္းပဲ့ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ေသြးအလိမ္းလိမ္းျဖစ္သြားေသာ္ျငား မည္သူမ်ွမက်ိဳးပဲ့ေခ်။
အန္နာကငိုယိုေနရင္းမွ ဒန္နီနားေျပးကာ အ႐ိုးႀကီးေငါထြက္ေနသည့္လက္ဖ်ံကိုၾကည့္ၿပိး ပို၍သည္းထန္စြာငိုေတာ့သည္။ ဂေရ႕စ္ေျမျပင္ေပၚမွအားယူရပ္လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ သူတို႔ျပဳတ္က်လာသည့္အျမင့္ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဤအျမင့္သည္ ၎တို႔ေသႏိုင္သည့္ အျမင့္ပင္။ သို႔ေသာ္ ဒန္နီလက္က်ိဳးၿပီး သူတို႔ပြန္းပဲ့သည္ကလြဲၿပီး အသက္အနၱရာယ္မ႐ွိခဲ့ၾကေခ်။ ဂေရ႕စ္မ်က္ခံုးမ်ားကိုတြန္႔ခ်ိဳးကာ ဒဏ္ရာရေနေသာ ဒန္နီ႔အနားသို႔ တိုးကပ္သြားလိုက္သည္။ Ferries Wheel ကေတာ့ ညေနကေတြ႔ခဲ့သည့္အတိုင္း လံုးလံုးပ်က္စီးသြားေလၿပီ။
ဒန္နီက မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး သူ၏မ်က္ႏွာကနာက်င္မႈေၾကာင့္ ႐ႈံ ့တြေနသည္။ ထိုစဥ္ အန္နာက ငိုေနရင္းမွ ဗလံုးဗေထြးထေျပာေတာ့သည္။
"ငါတကယ္သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျပန္မယ္ ၊ ငါျပန္ေတာ့မယ္"
"အန္နာ! "
ဂေရ႕စ္ေအာ္ေခၚလိုက္ေသာ္လည္း အန္နာမွာလွည့္မၾကည့္ဘဲေျပးထြက္သြားသျဖင့္ ၎တို႔မွာမတတ္ႏိုင္ဘဲ အန္နာ့ေနာက္ေျပးလိုက္ရေတာ့သည္။ သူတို့ဝင္လာခဲ့သည့္ အေပါက္နားေရာက္ခါနီးတြင္ အန္နာ့အား မ်က္ေခ်ပ်က္သြားသည္။ အန္နာထြက္သြားေလာက္ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဂေရ႕စ္စိတ္ပူေနေသာေျကာင့္ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ ဒန္နီမွာလည္း သူ႔လက္ဒဏ္ရာကိုသည္းခံကာ အန္နာ့ကိုလိုက္႐ွာေနသည္။
မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္ သူတို႔အန္နာ့ကိုေတြ႔လိုက္ရၿပီ။ အန္နာကမ်က္စိေ႐ွ႕႐ွိျမင္ကြင္းအား မယံုႏိုင္သလိုၾကည့္ေနရင္း မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ေနသည္။
"အေပါက္.. အေပါက္ေရာ!!? အေပါက္မ႐ွိေတာ့ဘူး !!!"
အန္နာ့စကားေၾကာင့္ ဂေရ႕စ္ ၊ မက္စ္ႏွင့္ ဒန္နီတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ သူတို့ဝင္လာခဲ့တဲ့ အေပါက္မ႐ွိေတာ့ဘူးတဲ့...။
"ငါတို႔..ဒီမွာပဲပိတ္မိသြားၿပီလို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔ေနာ္"
ဒန္နီက ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာ ေျမျပင္ေပၚတြင္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး စကားသံမထြက္လာေတာ့ေခ်။ မက္စ္သည္လည္း ဝိဥာဥ္ကင္းမဲ့ေနသေယာင္ ေတာင့္တင္းေနၿပီး အန္နာကလည္း ေၾကာက္ရြံ ့စြာငိုေႂကြးေနသည္။
ထိုအခိုက္အတန္႔သည္ ကမၻာပ်က္ေနသကဲ့သို႔ပင္။ သူတို႔အားလံုး ႐ႈပ္ေထြးေနသည့္ခံစားခ်က္မ်ားျဖင့္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနခ်ိန္တြင္ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားအား နင္းလိုက္သည့္အသံက သူတို႔အားေျခာက္လွန္႔လိုက္သည္။
ေလးေယာက္လံုး အလန္႔တၾကားလွည့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ မီးအိမ္ကိုင္ထားသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ သူတို႔အားၾကည့္ေနသည္။ သူ(မ)၏ ႐ုပ္ရည္သည္ အလြန္ေျပျပစ္သေလာက္ အျပစ္ေျပာစရာမွာ သူ(မ)၏ အပုတ္န႔ံပင္။ အလြန္ျပင္းကာ ပုတ္အ့ဲ့ေနသည့္ထိုအန႔ံက သူတို႔အားမူးေမ့မတတ္ ျဖစ္ေစ၏။
ထိုအမ်ိဳးသမီးက သူတို႔အားျပံဳးျပကာ သူ(မ)၏အေနာက္ဘက္သို႔ လက္ညႇိဳးၫႊန္ျပသည္။ ဂေရ႕စ္တို႔အား သူ႔ေနာက္လိုက္ေစခ်င္သည့္ပံုပင္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းတစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ ဒန္နိီကမတ္တပ္ထရပ္ကာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ အန္နာကတုံ႔ဆိုင္းေနသျဖင့္ မက္စ္သူ႔အနားကပ္သြားကာ ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။
"ငါတို႔ နင္နဲ႔အတူတူ႐ွိတယ္အန္နာ"
အန္နာ အားတင္းကာေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီးေနာက္ သူတို႔ေလးေယာက္လံုး ထိုအမ်ိဳးသမီးေနာက္သို႔ လိုက္သြားၾကသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးက ကစားကြင္းပ်က္ႀကီး၏ အတြင္းဘက္ထဲသို႔ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးသြားေနေလသည္။ ဒန္နီ လက္ကနာက်င္မႈကိုသည္းခံထားေသာ္ျငား သူလည္း မနာတတ္တာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ေပ။ ေအာ္ဟစ္ကာညည္းညဴခ်င္စိတ္ကို ထိန္းထားရသည္။
အမ်ိဳးသမီးက ႐ုံတစ္ခုေ႐ွ႕တြင္ရပ္လိုက္ကာ သူ(မ)လက္ကိုျဖန္႔လိုက္သည္။ ေသခ်ာေပါက္ လက္မွတ္ကိုေတာင္းသည္ျဖစ္ရာ သူတို႔လည္း ေနာက္ဆံုးလက္မွတ္ျဖစ္သည့္ teacups ကိုထည့္ေပးလိုက္သည္။
အမ်ိဳးသမီးက ေနာက္တစ္လွမ္းဆုတ္ကာ သူတို႔အား လမ္းဖယ္ေပးေလသည္။ သူတို႔အားထို႐ုံအတြင္းသို႔ ဝင္ရန္အသံတိတ္ဖိအားေပးေနသေယာင္။ ေလးေယာက္လံုးအသက္ဝဝ ႐ွဴသြငး္ကာ ႐ုံအတြင္းဝင္လိုက္သည့္အခါ စီးနင္းရမည့္ teacup မ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
သို႔ေသာ္..၎တို႔သည္ အဝိုင္းပံုသ႑ာန္ျဖင့္ လည္ပတ္သည္မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ။ လ်ိႈေျမာင္ကဲ့သို႔ ေနရာထိပ္တြင္႐ွိေနျခင္းျဖစ္ရာ စီးနင္းမည့္သူက ေနရာယူလိုက္ပါက သူ၏လမ္းေျကာင္းမွာ ေအာက္သို႔ဆက္သြားမည့္ပံု။
မည္သူမ်ွအခ်ိန္မဆြဲလိုေတာ့။ ေနာက္ဆံုးလက္မွတ္မွာ teacups ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မွားႏိုင္စရာေတာ့မ႐ွိေပ။ သူတို႔အထဲသို႔ ဝင္ထိုင္ကာ ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ခနၶာကုိယ္အစိတ္အပိုင္းအခ်င္းခ်င္း ထိထားကာ တစ္ေယာက္႐ွိေနေၾကာင္းတစ္ေယာက္သတိျပဳမိေစဖို႔ကိုလည္းမေမ့။
သူတို႔႐ွိေနသည့္ teacup သည္ စတင္လႈပ္႐ွားလာၿပီးေနာက္ လ်ိွဳေျမာင္ထဲသို႔ အ႐ွိန္ျဖင့္ဆင္းက်သြားသည္။ အသည္းမ်ားပင္ ေအးခနဲုျဖစ္သြားရကာ အန္နာတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေအာ္မိမလိုပင္ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ teacup က ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ျဖင့္သာ အေ႐ွ႕ဘက္ဆီသို႔ တည့္တည့္သြားေနေလသည္။
ူြသြားတာၾကာလာေလ လ်ွိဳေျမာင္ထဲတြင္ ပို၍ပိန္းေမွာင္လာေလျဖစ္ရာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ပင္ မျမင္ရေတာ့။ မက္စ္ ဒန္နီကိုေခၚရန္ႀကိဳးစားလိုက္ေသာ္ျငား သူ႔အသံမွာ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္သာ တစ္ဆို႔ေနၿပီး အျပင္သို႔ထြက္မလာေခ်။
ထို္႔ေနာက္ အျခားလူ၏ထိေတြ႔မႈကို မခံစားရေတာ့ေၾကာင္း တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကသတိျပဳမိလာေလေတာ့သည္။ ၎တို့၏ စိတ္ႏွလံုးထဲတြင္ မသက္မသာခံစားလာရေသာ္ျငား မည္သည့္အရာျဖစ္သည္ကို ေသခ်ာမသိ။ ဒန္နီဆိုလ်ွင္ လက္၏နာက်င္မႈကိုေမ့ေလာက္ေအာင္ပင္ ထိုမသက္မသာခံစားခ်က္ႀကီး ႏွိပ္စက္တာကိုခံစားေနရေလသည္။
ထို႔ေနာက္ မၾကာလိုက္သည့္အခ်ိန္အတြင္းတြင္ သူတို႔အသိစိတ္မ်ားေဝဝါးလာကာ မ်က္လံုးမ်ားက မွိတ္က်သြားေတာ့သည္။
~•~•~•~•~•~•~•~•
အရင္ဆံုးအထိတ္တလန္႔ႏိုးလာသူမွာ အန္နာျဖစ္သည္။ သူကအသက္ကို လု႐ွဴေနရင္းမွ ပတ္ဝန္းက်င္အား ဟိုဟိုဒီဒီျကည့္ကာ ၿငိမ္က်သြားသည္။ ဒုတိယႏိုးလာသူကေတာ့ ဒန္နီျဖစ္ၿပီး အစပိုင္းမွာမိန္းေမာေနေသာ္ျငား သတိဝင္လာခ်ိန္တြင္ သူကအလန္႔တၾကားထခုန္ကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
ငုတ္တုပ္ေလးထိုင္ေနရာမွ သူ႔အားေမာ့ၾကည့္ေနသည့္ အန္နာ့ကိုျမင္လိုက္ေတာ့မွ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိအကဲခတ္မိၿပီး သူသက္ျပင္းေမာတစ္ခုခ်လို္က္ေလသည္။
သူတို႔ အျပင္ျပန္ေရာက္လာၾကၿပိီ......။ အခ်ိန္မွာလည္းမိုးစင္စင္လင္းကာ ငွက္မ်ား၏ပက်ိပက်ိအသံကိုပင္ ၾကားေနရေလသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဂေရ႕စ္ႏွင့္ မက္စ္လည္း ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ႏိုးလာၾကသည္။ နာရီဝက္ခန္႔ တစ္ဆို႔ေနသည့္ခံစားခ်က္မ်ားျဖင့္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းစကားမေျပာျဖစ္ဘဲ ၿငိမ္သက္ေနၾကရာမွ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ကပင္ ျပန္ၾကရန္ လႈံ ့ေဆာ္လိုက္သည္။
ေျမျကီးေပၚတြင္ထားခဲ့ျကသည့္ ေက်ာပိုးအိတ္မ်ားအား ျပန္ေကာက္ေနၾကစဥ္အတြင္း ဒန္နီမေမ့မေလ်ာ့ ေသာ့ခေလာက္အေဟာင္းႀကီးအား လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူဖ်က္ခဲ့သည့္ ထိုေသာ့ခေလာက္သည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ေနရာတက်ျပန္႐ွိေနေလၿပီ။
ဒန္နီ ႏႈတ္ခမ္းအား တင္းတင္းေစ့ကာ ထိုေနရာမွလွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ ေနာက္ေနာင္တြင္ ဒန္နီတို႔သူငယ္ခ်ငး္အုပ္စုသည္ အင္တာနက္၌နာမည္ႀကီးေနသည့္ မည္သည့္ေနရာကိုမဆို က်ိဳးေၾကာင္းမဆင္ျခင္ဘဲ သြားရဲၾကေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။
~•~•~•~•~•~••~•~•
THE END