14 Αυγούστου 2019
Αγαπημένη μου φίλη,
Η σημερινή μέρα μου φαίνεται πέρα για πέρα εξωπραγματική. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω όλα όσα έζησα μέσα σε 22 ώρες! Ειλικρινά νιώθω ευγνώμων για τους καλούς μου φίλους αλλά και τον Νίκο, ο οποίος άθελά του έβαλε το λιθαράκι του. Και αναφέρω άθελά του γιατί σαφώς περίμενε να περάσουμε όλη την μέρα μαζί αλλά οι φίλοι μου τον διέψευσαν. Το πρωί ξύπνησα αγκαλιά με τον αδερφό μου και τον Νίκο, ένα από τα πιο άβολα περιστατικά της ζωούλας μου. Δεν περίμενα ότι θα συνέχιζε την παιδική του συνήθεια ο αδερφός μου ούτε ότι ο Νίκος θα ζεσταινόταν τόσο πολύ ώστε να μείνει με το εσώρουχο του κάτω από τα σκεπάσματα. Φίλησα τον μικρό και του είπα να πάει στο δωμάτιο του για να μην ξυπνήσει το αγόρι μου - αν θεωρείται έτσι ακόμη. Μετά σκούντηξα τον Νίκο του έδωσα τα ρούχα του και έτρεξα ως την κουζίνα για τσιμπήσω κάτι. Πάντα η όρεξη μου είναι μεγαλύτερη το πρωί και αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί.
Πρόκειται για το άγνωστο που επιφυλάσσει η ημέρα και οι εκπλήξεις που κρύβει πίσω της. Αντίθετα την νύχτα όλα είναι γυμνά, η αλήθεια έχει φανερωθεί και εμείς μένουμε αντιμέτωποι με τις συνέπειες της.
Αφού μαγείρεψα στα γρήγορα δύο τρεις τηγανίτες και έβαλα μέλι και πραλίνα σοκολάτας. Τηγάνισα αυγά και μπέικον και άφησα για τον αδερφό μου ένα φρέσκο κρουασάν με μισή καρδιά.
Τσίμπησα στα γρήγορα και ούρλιαξα στον Νίκο να σηκωθεί για να ασχοληθώ επιτέλους με την συνέχεια της λίστας μου. Η αλήθεια είναι ότι είχα μέρες να δω τον Κυριάκο και τα κορίτσια. Κάτι μέσα μου ήξερε πως μου ετοίμαζαν κάτι μεγάλο και ίσως μη αναμενόμενο. Ο Νίκος κατέβηκε αργά και έτρωγε σιωπηλός ενώ με παρατηρούσε με ένα βλέμμα οίκτου ανάμεικτου με αγάπης. Το σιχαίνομαι όταν το κάνει αυτό. Γνωρίζω και γνωρίζει ότι σε λίγες μέρες θα βρίσκομαι σε έναν άλλον κόσμο και θα τους κοιτάζω όλους από απόσταση. Χωρίς να θέλω τους το παραδεχτώ νιώθω το σώμα μου πολύ αδύναμο, τους παλμούς μου πιο αργούς, βήχω συχνά και όλα αυτά σηματοδοτούν το πρόωρο μου τέλος.
Δεν το βάζω κάτω όμως μέχρι να εκπληρωθούν όλες μου οι ευχές και να περάσω αρκετό χρόνο με τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
《Είχες νέα από τα παιδιά;》Η ερώτηση μου τον ξάφνιασε. Τον έπιασα απροετοίμαστο και με εξέπληξε το ότι σήκωσε αρνητικά τους ώμους του.
《Υποθέτω πως ασχολούνται με την επόμενη τρέλα σου..》Ξεφύσησε. 《Τελευταία είσαι αδύναμη και υποβάλλεις τον εαυτό σου σε μία δύσκολη διαδικασία και πολυάσχολη καθημερινότητα.》Γρήγορα συνέχισε.《ανησυχώ για σένα και θέλω να είσαι καλά, για όσο σε έχω δίπλα μου δηλαδή.》Το ένοχο βλέμμα του καρφώθηκε στο ψυχρό δικό μου. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω και τι να του απαντήσω οπότε αρκέστηκα σε μια αγκαλιά και ένα απαλό φιλί στο μάγουλο.
《Όσα κάνω είναι όσα ονειρεύτηκα. Αν δεν τα κάνω τώρα δεν θα τα κάνω ποτέ. Εμπιστεύσου με.》Κούνησε αργά και μάλλον απρόθυμα το κεφάλι του και με τάισε λίγο από το μπέικον.
Εκείνη την στιγμή χτύπησε το κινητό μου και όντως είχα ένα μήνυμα από την Μαρίλια.
"Να είσαι έτοιμη σε 10 λεπτά. Όταν λέω έτοιμη εννοώ κατάλληλα και ευπρεπώς ντυμένη για μία βόλτα."
Μα πάντα είμαι κατάλληλα και ευπρεπώς ντυμένη για μία βόλτα, τι εννοεί; Έδειξα το μήνυμα στον Νίκο και έπειτα άλλαξα στο δωμάτιο μου βάζοντας ένα συνολάκι που το είχε επιμεληθεί μέρες νωρίτερα η Δέσποινα.
Όταν χτύπησε το κουδούνι είχα μόλις ολοκληρώσει το χαλαρό μακιγιάζ μου ίσα ίσα να κρύβει τα σημάδια εξάντλησης και τους μαύρους μου κύκλους. Σχεδόν δεν έμοιαζα ετοιμοθάνατη.
Το κουδούνι χτύπησε δεύτερη φορά ανυπόμονα και επίμονα και καταράστηκα δυνατά τον Νίκο που ενώ ήταν κάτω δεν άνοιγε. Κατέβηκα τις σκάλες μουτρωμένη και προς έκπληξη μου, ο Νίκος δεν βρισκόταν ούτε στην κουζίνα ούτε στο σαλόνι. Ίσως να ήταν αυτός που χτυπούσε επίμονα το κουδούνι γιατί κλειδώθηκε.
Τα χέρια μου άγγιξαν το πόμολο της πόρτας και μόλις αντίκρισα το πρόσωπο που κρυβόταν από πίσω κόντεψα να λιποθυμήσω. Κυριολεκτικά έγινα ακόμη πιο άσπρη από όσο ήμουν πριν -όμοια με τον Έντουαρτ απο το Twilight- και τα χείλη μου μισάνοιξαν χωρίς να βγάζουν ήχο.
Εκείνος στεκόταν μπροστά μου χαλαρός, αλλά πανέμορφα περιποιημένος, με τα καστανά μάτια του να εξετάζουν ευγενικά την όψη μου και το εσωτερικό του σπιτιού.
《Συγγνώμη για την ενόχληση αλλά.. μήπως είσαι η Ελευθερία Παπαϊωάννου; Παρακολούθησα μία συναυλία σου σε ένα τοπικό μαγαζί και έψαξα για σένα.》Τα λόγια του έφταναν σαν μελωδία στα αυτιά μου, από αυτές που σε υπνωτίζουν και σε μαγεύουν.
"Ε-Ε-Εσείς ψ-ψάχνατε για εμένα;" Πρόφερα με δυσκολία και ένιωσα την καρδιά μου να διαλύεται και αναγεννιέται και όλο αυτό ίσα με επτά φορές.
"Γιατί σου φαίνεται περίεργο, Ελευθερία;" Το χαμόγελο του, τα χείλη του, τα μάτια του ήταν όλα όπως στην τηλεόραση, όπως στις αμέτρητες συναυλίες που κατάφερα να παρακολουθήσω -κλέβοντας μέχρι και εισιτήριο!
"Α-Απλά εγώ είμαι μία ασήμαντη.. μία - ένα τίποτα.." Ψέλλισα αδύναμα και ένα ηλίθιο χαμόγελο καρφώθηκε στο πρόσωπο μου. Ευτυχώς ο Νίκος έλειπε γιατί νομίζω πως το αίμα του θα έβραζε και θα τον έδιωχνε με τις κλωτσιές.
"Κανείς δεν είναι ένα τίποτα και σίγουρα εγώ δεν είμαι κάτι παραπάνω από όλους εσάς. Μόνο ο Θεός είναι πιο πάνω από όλους." Απάντησε ευγενικά και μάλλον παρατήρησε τον μορφασμό μου στο άκουσμα της λέξης Θεός.
"Είσαι ο Κωνσταντίνος Αργυρός!! Προφανώς και μετράς πιο πολύ από κάθε άλλον άνθρωπο στον κόσμο! Πλάκα κάνεις; Μην είσαι τόσο μετριόφρων." Τον επέπληξα αλλά δεν πρέπει να του άρεσε και πολύ γιατί έβαλε άβολα τα χέρια του στις τσέπες.
"Είμαι γνωστός γιατί έτυχε να είμαι γνωστός. Γύρω μας άλλοι τόσοι άνθρωποι έχουν καλή φωνή αλλά δεν γίνονται γνωστοί από συγκυρίες. Τέλος πάντων, θα έρθεις μαζί μου;'' Αν ζούσα σε όνειρο θα ήταν το καλύτερο. Για να βεβαιωθώ μάλιστα τσίμπησα δύο τρεις φορές τον καρπό μου αλλά δεν άλλαξε τίποτα.
"Να έρθω ναι, αλλά που θα πάμε;" Σήκωσα το φρύδι μου και έπιασα αμέσως τα κλειδιά του σπιτιού.
"Δεν σου έχουν πει να μην είσαι τόσο ανυπόμονη;" Γέλασε απαλά και βγήκε ευγενικά στην μικρή μας αυλή. Κλείδωσα το σπίτι και τον ακολούθησα τρέχοντας
Αχ φιλενάδα αυτό το όνειρο μου πίστευα ότι δεν θα εκπληρωθεί ποτέ. Πώς κατάφεραν οι αλήτες και τον έπεισαν να με επισκεφτεί μία τέτοια μέρα; Να δεχτεί να με γνωρίσει, εμένα μια ασήμαντη θαυμάστρια ανάμεσα στις χιλιάδες που έχει; Τα πόδια μου έτρεμαν καθώς πλησιάσαμε στο πολυτελές αυτοκίνητο του.
Στην διαδρομή για το άγνωστο ήμασταν πλήρως σιωπηλοί χωρίς καμία αναφορά στον προορισμό. Ρωτούσε για εμένα, για την ζωή μου, για την αρρώστια μου λες και πραγματικά ενδιαφερόταν. Μέσα μου ένιωσα πως ίσως το κάνει για τις κάμερες και την καλή δημοσιότητα που θα κέρδιζε μετά την επίσκεψη και την χαρά που θα πρόσδιδε σε μία ετοιμοθάνατη. Όμως όχι. Σίγουρα δεν υπήρχαν κάμερες δίπλα μας για να τραβήξουν την προσοχή του και να τον εκθειάσουν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αυτό μου έδωσε το κουράγιο και την χαρά ότι βρισκόταν μαζί μου επειδή το ήθελε και όχι γιατί έπρεπε. Ο δρόμος από τον οποίο μας πήγε ήταν έρημος και χωρίς πολλά άλλα αυτοκίνητα. Όλα ήταν ήρεμα και σε λίγο βρεθήκαμε να τραγουδάμε απαλά τα δικά του μελωδικά τραγούδια παρέα. Απήλαυσα κάθε δευτερόλεπτο της διαδρομής και ξαφνιάστηκα δυσάρεστα όταν σταμάτησε έξω από ένα έρημο αλλά ταυτόχρονα καλοδιατηρημένο εκκλησάκι με πανέμορφη θέα.
"Γιατί ήρθαμε εδώ;" Ουψ, το είπα δυνατά αυτό αλλά δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Μα φιλενάδα έχω πολύ πολύ καιρό να έρθω σε ένα τέτοιο μέρος με την θέληση μου.
"Εξαιτίας της έκφρασης σου όταν ανέφερα την λέξη Θεός. Θέλω απλά να συζητήσουμε και αν δεν σου αρέσει θα φύγουμε και θα συνεχίσουμε το πρόγραμμά μας." Έγνεψα θετικά και τον ακολούθησα ως το παγκάκι έξω από το προαύλιο.
"Είναι λογικό να νιώθεις έτσι απέναντι Του. Θεωρείς ότι σου στερεί το σημαντικότερο αγαθό, την ζωή και αυτό είναι πραγματικά δυσάρεστο ειδικά για εσένα που δεν έχεις ζήσει την μισή σου ζωή.. αλλά Ελευθερία μην τα βάζεις μαζί Του. Είμαι σίγουρος ότι έχεις εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο ήρθες στην ζωή.." Τα λόγια του με ξάφνιασαν. Η καρδιά μου σφίχτηκε απότομα και ώσπου να ολοκληρώσει τα λόγια του δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έσφιξα τα χέρια μου σε γροθιές και ότι τα μάτια μου ήταν γεμάτα δάκρυα.
"Όχι όχι. Καταλαβαίνω ότι αυτή η αρρώστια είναι συνυφασμένη με την ζωή μου. Ανήκω στις ελάχιστες μοναδικές περιπτώσεις σε αυτόν τον κόσμο. Αλλά αναζητώ το γιατί, ίσως λανθασμένα αλλά θεωρώ πλήρως δικαιολογημένα. Δεν έχω νεύρα μαζί Του, λυπημένη είμαι. Η ζωή είναι ένα πολύτιμο δώρο. Με ενοχλεί που γνωρίζω ότι θα τελειώσει και θα τελειώσει πολύ σύντομα. Εννοείται πως ζω την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία αλλά η πίεση που νιώθω από αυτό το γεγονός είναι αφόρητη. Ασυνείδητα ακόμη το βάρος πέφτει πολύ απότομα στους ώμους μου. Μερικές στιγμές νιώθω πως δεν μπορώ να το σηκώσω μόνη μου. Νιώθω αδύναμη και μικρή, πόνος και θλίψη και οργή και αγανάκτηση. Μετά παίρνω μια βαθιά ανάσα και το καταπνίγω.." Τα μάτια του με εξέταζαν διαρκώς και έξαφνα στάθηκε μπροστά μου στο ύψος μου και χάιδεψε απαλά τα μαλλιά μου.
"Αυτό το βάρος Ελευθερία δεν γίνεται και δεν μπορείς να το σηκώσεις μόνη σου.. χρειάζεσαι βοήθεια και αυτή δεν θα είναι ανθρώπινη. Απευθύνσου σε Αυτόν." Μου έδειξε το εσωτερικό του μικρού παρεκκλησιού και πλησίασα φοβισμένη. Είχα πολλά χρόνια να εισέλθω σε ναό, να ανάψω κερί και να προσευχηθώ. Ίσως έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Οπότε έκανα ένα αποφασιστικό βήμα.
Φιλενάδα αυτός ο άνθρωπος είναι ο πιο υπέροχος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Είχε απίστευτα δίκιο. Η προσευχή έδρασε στην ψυχή μου σαν φάρμακο και όλο μου το σώμα ηρέμησε. Μια ξαφνική σιγουριά γέμισε το κορμί μου και πλέον νιώθω έτοιμη για την όποια συνέχεια της ζωής μου.
Η μέρα όμως δεν σταμάτησε εκεί. κάνε μία βόλτα στην παραλία και μιλήσαμε και για την δική του ζωή. Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες και πήραμε παγωτό στο χέρι με διάφορες γεύσεις! Έπειτα με κέρασε ένα σάντουιτς από μία τοπική καντίνα. Τρώγαμε σαν δύο χρόνιοι φίλοι καθισμένοι στους βράχους του λόφου και κοιτάζοντας την υπέροχη θέα.
Δεν ήθελα να φύγει, δεν ήθελα να χαθεί η στιγμή, ήθελα απλά να παγώσω τον χρόνο και να μείνω για πάντα αυτή η χαμογελαστή και ξέγνοιαστη έφηβη μακριά από τις σκοτούρες της καθημερινής ζωής. Μου πρότεινε απαλά να επιστρέψουμε πίσω και κατάλαβα πως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.
Στην διαδρομή ήταν ιδιαίτερα νευρικός και κοιτούσε το ρολόι του κάθε τρεις και λίγο. Ίσως να είχε μια υποχρέωση, ένα ραντεβού ή να έληξε η σύμβαση που θα χρυσοπλήρωσαν οι φίλοι μου. Παρκαρε το αυτοκίνητο έξω από ένα στούντιο και μου άνοιξε ευγενικά την πόρτα. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα όταν διαπίστωσα το τι μου ζητούσε, το τι μου χάριζε τούτη η πράξη.
Και έτσι ηχογραφήσαμε μαζί ένα νέο καλοκαιρινό τραγούδι, ερμηνεύσαμε άλλα δικά του και καλλιτεχνών του χώρου και μου υποσχέθηκε πως θα τα κυκλοφορούσε όλα με την υπογραφή μου, ακόμη και αν δεν βρισκόμουν στην ζωή. Ο συνεργάτης του μας έβγαλε μια φωτογραφία για την τοποθετήσει στον δίσκο και αφού υπέγρεψα μερικά χαρτιά με οδήγησε πίσω στο σπίτι.
《Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν μόνο που το δικό μας ωραίο θα μείνει χαραγμένο και αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου.》Μου χαμογέλασε και δειλά δειλά τον αγκάλιασα.
Η ερώτηση όμως έκαιγε μέσα μου και δεν άργησα να γίνω αδιάκριτη. 《Οι φίλοι μου πρέπει να κίνησαν γη και ουρανό για να επικοινωνήσουν μαζί σου.》Το βλέμμα του σκούρυνε λίγο και με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια.
《Καταρχάς δεν πληρώνομαι για το σημερινό ούτε αναγκάζομαι. Μου το ζήτησε πολύ ευγενικά το αγόρι σου, ο Νίκος. Το προσπαθούσε εδώ και μία εβδομάδα με τηλέφωνα, μέιλ, μηνύματα στα σόσιαλ. Είναι πολύ επίμονος μάλλον..》Και μετά από αυτό και μία πένα της κιθάρας του εξαφανίστηκε στο σκοτάδι, αφήνοντας με αντιμέτωπη με τις ενοχές μου.
Ο Νίκος; Αυτός ήταν πίσω απο όλα; Εγώ, φιλενάδα, πίστευα ότι θα ζηλεύει και ότι θα είναι λυπημένος με την χαρά μου και εν τέλει όλα τα κανόνισε αυτός. Συγγνώμη μωρό μου για τις αρνητικές μου σκέψεις! Συγγνώμη που σε παρεξήγησα και σε έκρινα λανθασμένα.
Σε λατρεύω.
Αυτά του ψιθύρισα όταν τον είδα ξαπλωμένο στο κρεβάτι, προσποιούμενος τον κοιμισμένο. Δεν τον ενόχλησα και απλά τον τοποθέτησα στην αγκαλιά μου.
Εις το επανιδείν φιλενάδα..