13 Αυγούστου 2019
Αγαπημένη μου φίλη,
Σήμερα συνέβη κάτι εξωπραγματικό! Ξύπνησα στην αγκαλιά ενός θυμωμένου Νίκου που δεν δεχόταν καμία εξήγηση για τα χθεσινά, αν και από το βλέμμα του θεωρώ ότι με είχε κιόλας συγχωρήσει που δεν του είπα κουβέντα. Μου έφερε ένα πλούσιο και θρεπτικό πρωινό μαζί με ένα μπουκέτο λουλούδια και κάθισε δίπλα μου για να με ταΐσει.
《 Είμαι καλά δεν πρόλαβαν να με αγγίξουν.》Του εξήγησα απαλά και εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του δίνοντας μου μια μπουκιά φρεσκοψημένου κρουασάν.
《Το ξέρω. Θέλω απλά να φας καλά, αυτό είναι όλο..》 Είπε κάπως σφιγμένα και μου χάιδεψε απαλά τα μαλλιά μου.
Μήπως είχε να κάνει με την λίστα; Ή με καμία έκπληξη που μου ετοίμαζαν οι φίλοι μου; Ή απλώς θα του λείψω και θέλει να περάσουμε όμορφες και γαλήνιες στιγμές μαζί; Δεν μπορώ να τον αποδικωποιήσω!
Έφαγα με πολύ κόπο το γεύμα μου και τότε μου έδωσε ένα εισιτήριο ΚΤΕΛ για τις Σέρρες. Τον κοίταξα απορημένα και κράτησα το ένα και μοναδικό εισιτήριο στο χέρι μου.
《Σήμερα θα είσαι ολομόναχη σε μια πόλη που δεν γνωρίζεις. Χωρίς κινητό, χωρίς πολλά χρήματα. Υποθέτω άλλη μια τρελή ιδέα στην λίστα σου.》 Ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του, αλλά τα λόγια του μόνο αδιαφορία δεν έδειξαν. Κατάλαβα πως το χθεσινό περιστατικό τον αναστάτωσε παραπάνω από όσο περίμενα και αυτό με στεναχώρησε πολύ. Ωστόσο είχε δίκιο. Πραγματικά μία από τις επιθυμίες μου ήταν να βρεθώ σε μία άγνωστη για μένα περιοχή με ελάχιστα λεφτά και σίγουρα όχι κινητό. Τεράστια πρόκληση κι όμως τόσο ωραία αίσθηση.
Ανέκαθεν ήμουν λάτρης της ιστορίας, της παλαιάς εποχής των πριγκιπισσών και των ιπποτών. Των περίφημων βασιλιάδων και των πολυμήχανων γυναικών τους. Με γοήτευε το μυστήριο των παλατιών, των μυστικών και των παθών. Βέβαια εξίσου ενδιαφέροντες ήταν και οι έρωτες των απλών ανθρώπων όπως μας μεταφέρονται από μοναδικά μυθιστορήματα. Πάντα ήθελα να ζήσω σε αυτήν την εποχή, όπου η τεχνολογία βρισκόταν σε πρωτόγονα επίπεδα, η επικοινωνία των ανθρώπων μπορεί να μην ήταν καθημερινή αλλά σίγουρα ήταν αληθινή και σημαντική. Οι αξίες των ανθρώπων ήταν απαραβίαστες, η ηθική τους ψηλά, η αξιοπρέπειά τους το ίδιο. Όμως δεν ανήκω σε εκείνη την γενιά και σχεδόν κανένας πολιτισμός δεν έχει διατηρήσει τις ίδιες συνθήκες ζωής με την βικτωριανή εποχή. Επομένως πάντα ζούσα με το όνειρο να βρεθώ σε ένα άγνωστο περιβάλλον μακριά από την άνεση μου και δίχως την ασφάλεια που καλώς ή κακώς μου προσφέρει το κινητό μου τηλέφωνο.
Τσέκαρα στα γρήγορα την ώρα αναχώρησης και έπειτα τα μάτια μου καρφώθηκαν στα μάτια του Νίκου που με κοιτούσε με δυσπιστία.
《Θες πραγματικά να βρεθείς μόνη σου σε έναν άγνωστο τόπο μετά από όλα όσα συνέβησαν χθες βράδυ;》Τα μάτια του φανέρωναν ανησυχία, η στάση του σώματος του σταμάτησε να δείχνει ψυχρότητα και θυμό. Τα δάχτυλα του άγγιξαν τα φρεσκλουσμένα μαλλιά μου και έμπλεξε μία τούφα μου γύρω τους.
《Θα είμαι καλά, στο υπόσχομαι. Δεν πρόκειται να προκαλέσω την τύχη μου ξανά. Τέρμα οι ανωριμότητες. Τρόμαξα κι εγώ Νίκο..》Η βεβαιωτική μου χροιά τον έκανε να ξαφνιαστεί και ενδεχομένως να νευριάσει πάλι. Απέσυρε το χέρι του και επέστρεψε στην ορθή αδιάφορη στάση του.
《Πολύ καλά. Το λεωφορείο σου φεύγει σε μισή ώρα. Θα σε συμβούλευα να ετοιμαστείς.》Η ψυχρή του φωνή έκανε την καρδιά μου να βουλιάξει και απρόθυμα ετοιμάστηκα για μια ξεχωριστή μέρα. Θα έπρεπε να ήμουν ενθουσιασμένη και χαμογελαστή αλλά δεν γίνεται. Όχι όταν ο Νίκος είναι θυμωμένος μαζί μου.
Τα δάχτυλα μου έστρωσαν με προσοχή το μέικ απ και μετά από λίγο βγήκα από το σπίτι ολομόναχη. Τοποθέτησα τα ακουστικά στα αυτιά μου, έβαλα το αγαπημένο μου τραγούδι και πήγα στην στάση του λεωφορείου με φανερή απροθυμία. Έπρεπε να περάσω καλά αλλά η σκέψη μου ήταν κολλημένη σε αυτόν.
Αχ κολλητή πόσο περίεργο πράγμα είναι ο έρωτας και πόσο ασήμαντα πιόνια είμαστε στο πέρασμα του. Τον λατρεύω, τον ποθώ, τον αγαπώ κι όμως δεν μπορώ να τον έχω.
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι στρατηγικής αλλά και τύχης. Προϋπόθεση είναι να έχεις και τα δύο αλλιώς δεν θα κερδίσεις ποτέ. Πίστεψε με γιατί είμαι η καλύτερη παίκτρια σκάκι κι όμως έχω σύντομη ημερομηνία λήξης.
Η θέση του λεωφορείου είναι πραγματικά άνετη, ο κλιματισμός όχι τόσο έντονος όσο θα έπρεπε αλλά όλως παραδόξως δεν με ενοχλεί καθόλου. Η σκέψη μου είναι καρφωμένη σε αυτόν και στην δυσπιστία στα μάτια του. Με πλήγωσε και νομίζω πως τον πλήγωσα κι εγώ.
Όμως κολλητή δεν σου γράφω για να σου αναλύσω τα ερωτικά μου. Σου γράφω για να σου περιγράψω την μέρα μου και μέσω εσού να αφηγηθώ στους αγαπημένους μου γονείς τις τελευταίες μέρες.
Γι αυτό θα επικεντρωθώ αποκλειστικά στην υπόλοιπη μέρα.
Οι Σέρρες είναι πανέμορφη πόλη ήδη από τα πρώτα λεπτά που την βλέπω. Οι άνθρωποι πηγαινοέρχονταν αμέριμνοι και συνομιλούσαν μεταξύ τους ήρεμα, ευδιάθετα.
Προχώρησα προς το κέντρο της αγοράς χαμογελαστή και παρατηρούσα τα κτίρια τα ψηλά, τον καυτό ήλιο και την αντίθεση με την σκοτεινή άσφαλτο. Έκανα μία βόλτα στην πλατεία ακούγοντας απαλή μουσική, έπαιξα λίγη μπάλα με κάτι πιτσιρίκια σε ένα πάρκο, παρήγγειλα έναν χυμό από μια πλανώδια κυριούλα που έφτιαχνε σπιτική λεμονάδα και πήρα τον δρόμο για το περίφημο βουνό Μπέλες. Είχα ακούσει από μικρή πολλά λόγια, όλα τους καλά και ήθελα όσο ποτέ να το επισκεφτώ. Μόνη μου, να απολαύσω την άγρια ομορφιά της φύσης, να εκφράσω τα αισθήματα μου, να συνδεθώ με τα χόρτα, τον καθαρό αέρα, τα μυρωδάτα λουλούδια, την γύρη, το ζεστό χώμα.
Ο δρόμος προς το βουνό ήταν δύσκολος αλλά όχι ακατόρθωτος. Προσπέρασα αγριολούλουδα, σαύρες, μεγάλα κλαδιά. Σκαρφάλωσα στις πέτρες, συνέχισα το βάδισμα και όμως ήθελα να συνεχίσω. Η εσωτερική μου φωνή με παρότρυνε να συνεχίσω.
Έφτασα στην κορυφή το μεσημεράκι. Ήπια δύο γερές γουλιές από την λεμονάδα μου και κάθισα στην άκρη του γκρεμού προσεκτικά. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και γρήγορα. Η θέα όλων των Σερρών μπροστά στα πόδια με ηρεμούσε και με συνάρπαζε ταυτόχρονα. Ένιωθα κυρίαρχη αλλά συνάμα και ασήμαντη μπροστά σε όλο αυτό το θέαμα.
Κάθισα εκεί κουρασμένη και αποκαμωμένη. Πέρασαν όλες οι στιγμές της ζωής μου από το μυαλό μου. Και οι καλές και οι κακές. Οι δύσκολες και εύκολες. Στιγμές αποτυχίας όπως η αποτυχία μου στο να μάθω να μιλάω ξένες γλώσσες αλλά και στιγμές επιτυχίας όπως η επιτυχία μου στις πανελλήνιες. Στιγμές οικογενειακές όπως τα Χριστούγεννα που τρώγαμε όλοι μαζί και ανταλλάζαμε δώρα και στιγμές με φίλους όπως τα πιτζάμα πάρτι που κανονίζαμε ο ένας στο σπίτι του άλλου. Στιγμές γέλιου και στιγμές δακρύων. Στιγμές ντροπής και στιγμές δυναμισμού. Τόσα συναισθήματα, τόσες αναμνήσεις ζωής και τόσα χρόνια ζωής που μετράνε αντίστροφα για το τέλος.
Άραγε θα πονέσω; Άραγε θα κλάψω; Θα πονέσουν οι δικοί μου; Θα το ξεπεράσουν; Το εύχομαι. Θα με ξεχάσουν, θα ξεχαστώ από αυτόν τον κόσμο τόσο εύκολα; Θα προχωρήσουν τις ζωές τους σαν να μην υπήρξα; Και ο Νίκος; Θα με αγαπάει; Θα έρχεται στον τάφο μου να ανάβει το κερί; Θα μου μιλάει, θα μου λέει τα νέα του; Εγώ θα τον προσέχω από ψηλά, όλους θα τους προσέχω από ψηλά. Θα προχωρήσει ποτέ στην ζωή του; Ελπίζω πως ναι. Εγώ δεν θα τον κάνω ποτέ χαρούμενο, δεν είμαι ικανή για κάτι τέτοιο. Τι είδους χαρά μπορεί να του προσφέρει μια άσπρη ταφόπλακα με μία φωτογραφία;
Πόνος και θλίψη. Οργή και ένα γιατί. Ένα γαμημένο γιατί συγκράτησαν τα χείλη μου. Και μετά αναρωτήθηκα, για ποιον λόγο το κρατούσα με τόση προσπάθεια; Και τότε αφέθηκα. Αυτό που ακολούθησε δεν το περίμενα.
Σηκώθηκα στα δυο μου πόδια και άρχισα να ουρλιάζω όλα αυτά που συγκρατούσα μέσα μου τόσο καιρό.
《Θέλω να ζήσω!》
《Αγαπάω τον Νίκο και εγώ φταίω που θα τον αφήσω!》
《Δεν θέλω να αφήσω τους γονείς μου μόνους τους!》
《Δεν αξίζει στον αδερφό μου να στερηθεί την αδερφή του!》
《Φοβάμαι να χάσω την ζωή μου! Φοβάμαι να χάσω τους φίλους μου!》
《Μακάρι να μπορούσα να ξεγελάσω τον θάνατο!》
《Μακάρι να ξυπνούσα από αυτόν τον απαίσιο εφιάλτη!》
《Θέλω μια ζεστή αγκαλιά απο την μαμά μου και να χαθώ σε αυτήν!》
《Σιχαίνομαι την σκέψη ότι όλοι θα προχωρήσουν και θα με ξεχάσουν ενώ εγώ θα σαπίζω στο χώμα!》
《Λατρεύω την ζωή, είναι ένα δώρο και εγώ ακόμη παιδί για να την χάσω τόσο ξαφνικά!》
《Δεν μου αξίζει αυτό!》
《Θεέ μου σε παρακαλώ, γιατί να πρέπει να το περάσω;》
《Σας λατρεύω όλους!! Καληνύχτα κόσμε!》
Έκλαψα πολύ. Μαζί με τα δάκρυα άφησα πίσω μου και τους φόβους, τις έγνοιες και τα προβλήματα μου. Ένιωσα πολύ καλύτερα, η καρδιά μου και η ψυχή μου ηρέμησαν. Άδειασα τον χυμό μου και κατέβηκα από το βουνό αργά το απόγευμα. Με άδεια συναισθήματα πλησίασα την στάση και περίμενα υπομονετικά το ΚΤΕΛ. Επιβιβάστηκα και άφησα πίσω μου όλο τον φόβο και όλη την αγωνία. Προχωράω μπροστά και μόνο αυτό.
Όσος καιρός μου απομένει θα τον περάσω με την παρέα μου. Την οικογένεια μου. Και εκείνον, αν το θέλει ποτέ.
Έφτασα σπίτι αθόρυβα. Πήγα στο δωμάτιο μου όσο πιο ήσυχα μπορούσα, η καρδιά μου βούλιαξε εκ νέου αφού μου ήρθαν αναμνήσεις από το πρωί.
Κοκκάλωσα όταν τον αντίκρισα να κοιμάται στο διπλό κρεβάτι μου. Άφησα βιαστικά την τσάντα μου και έτρεξα καταπάνω του. Έπεσα στην αγκαλιά του και αμέσως με αγκάλιασε.
《Είσαι πολύ χαζή αν πιστεύεις ότι σου κρατάω μούτρα.》Ψιθύρισε στο αυτί μου και με φίλησε απαλά.
《Σε αγαπώ Νίκο.》
《Κι εγώ σε αγαπάω Ελευθερία.》
Σε αγαπάω φιλενάδα
Αγαπάω τους γονείς μου και τον αδερφό μου.
Αγαπάω τους φίλους μου.
Καλό βράδυ κολλητή. Σ αγαπώ!