“Kung ang pera ay nakakayaman lang ay siguradong mayaman na ako.” Aniya Cire habang binabalatan ang patatas na ihahalo niya sa adobong niluluto.
“Isang buwan ka nang hindi nag papakita kay Dew, Akala ko ba hindi ka susuko?”
Tinignan ko siya. “Nag papahinga lang ako, Cire” Pero ang totoo ay ayuko muna talagang kulitin si Dew. Matapos kase yung nangyari ay parang nawalan na ako ng lakas para harapin pa siya.
I heard her sighed.
Nung umuwi ako dito matapos kung iwan si Dew ay tuluyang hindi ko na napigilan na umiyak sa harap ng kaibigan ko.Nakakahiya dahil pati boyfriend niya ay nakita akong umiiyak. Nang araw din na iyon ay tinawagan ako ni Aidan at sinabing dadalawin niya ako. I insist dahil ayukong makita siya dahil kahit sakanya ay wala akong maihaharap ng ako.
Alam ko naman na nag aalala na siya lalo na at nabalitaan niya mula kay Cire na umiiyak gabi gabi. Oo, Gabi gabi kong iniiyakan si Dew. Subrang mahal ko yun na kahit mauboa ang luha sa mata ko ay siya Parin ang titignan ko hanggang sa mawala ako sa mundong ito.
“Tumigil ka na sa kakaiyak, Hindi tayo yayaman jan” Inabot niya sa akin ang tissue na kakabukas lang. Sa harap ko ay nag kalat ang mga tissue na nagamit ko at ang lakaspa talaga ng loob kong mag kalat.
“Ano ba talagang plano mo? Bakit biglang gusto mong bumalik sakanya kahit alam mo namang nanjan si lalaine?” Taaa kilay niyang sabi. Kahit sa kanya ay hindi ko masabi ang plano ko. Ang alam niya lang ay bumabalik ako kay Dew dahil gusto kong siya ang makasama ko.
Ayukong malaman niya dahil baka magalit lang siya. Baka once na malaman niya ang plano ko ay husgahan niya ako.
“Gusto ko lang siyang makasama, Cire” Malungkot na sabi ko. “I want to spend my life with him, kahit walang kasiguraduhan na babalik pa siya saʼkin” Ang hirap tanggapin yung katotohanang ako ang nangiwan. Tapos ngayon ay nag papaka gago ako para lang bumalik siya sa akin. “Mahal ko parin siya, e” Mapait akong ngumiti.
Siya at siya lang ang mamahalin ko.
“Oh, shit!” Biglang sigaw ni Cire nang biglang bumagsak ang malalaki at malakas na butil ng ulan. “Yung sinampay ko! Jan ka muna, ah” Paalam niya sabay takbo papunta sa likod ng bahay.
Napatingin ako sa bintana kung saan bumunuhos ang ulan.When tears and Rain Collaborate I always think of him. Ano na kaya ngayon ang ginagawa niya? Iniisip niya din ba ako? Kumusta kaya siya?
Ang daming tanong sa utak ko na gusto kong masagot. Siguro hindi na muna ngayon dahil hahayaan ko munang lumipas ang araw na hindi niya ako makita.
Mula sa pag kakaupo ay tumayo ako at dahan-dahang lumakad papunta sa pinto palabas ng bahay. Gusto kong maramdaman ang malamig na tubig ulan na umayakap sa katawan ko.
Nang tuluyang makalabas ay napapikit ako. Dinama ko ang butil ng ulan na ngayon ay binabasa na ang buong katawan ko. Minsan lang naman toh, e.
Habang nakapikit ang mata ay umikot ikot ako. Kasabay ng pag ikot ay ang kamay kong winawagayway. Isinabay ko ang katawan ko at doon, Sa ilalim ng ulan ay sumayaw ako na walang iniisip na problema.
Sa bawat minutong lumilipas, Sa bawat patak ng ulan, Sa bawat patak ng ulan na tumata sa mukha kong sinasalo ang ulan, Isang boses sa aking isip ang lumabas. Boses ng isang lalaking miss na miss ko na.. Boses ng isang lalaking mahal ko at patuloy na mamahalin hanggang sa susunod na buhay.
“Hold my hand” Bulong niya sa aking tenga.
Sinunod ko ang sinabi niya sabay ngiti. Ngayon ay naliligo kaming pareho sa ulan. Ewan bat niyaya niya ako bigla.
“Never let me go, Tine” Muling sabi niya na mas kinatuwa ko. Hawak niya ang kamay ko kaya naman mas hinigpitan ko ang kabit sakanya. Ang lambot ng kamay niya hindi tulad sa akin na ang gaspang dahil sa dami ng gawain sa bahay.
Sabay kaming nag lakad pauwi ng bahay. Mag kahawak kamay kami habang nag lalakad at ineenjoy ang buhos ng ulan na binabasa ang aming katawan.
“Pag nag kasakit ka sabihan mo ako para ako na ang mag alaga sayo” Sabi niya nang tumigil kami sa tapat ng bahay namin.
“Hindi ka naman doktor!” Sabi ko sabay alis ng kamay ko sa kanya. “Baka ikaw pa ang mag kasakit! Kase sakitin ka, e”
“Mag dodoctor ako para sayo, tine, para kapag nag kakasakit ka ay ako ang mag aalaga sayo”
Ramdam ko ang pag iinit ng pisngi ko kahit lamig na lamig na ako dahil sa ulan. Kaya bago pa niya makita ang namumula kong pisngi ay nag paalam na ako sa kanya.
“Kita na lang tayo sa school! Ingat ka sa pag uwi!” Sabi ko pakatapos ay tumakbo papasok ng bahay pero bago pa man ako tuluyang makapasok ako nilingon ko siya.
Nakatayo parin siya sa kinatatayuan niya ng may ngiti sa labi.
“Bakit hindi ka pa umaalis?” Takang tanong ko.
“Gusto ko lang sabihin na sana kung mapag isipan mong maligo sa ulan, Sana ay ako ang iiisipin mo” Sa subrang pag ngiti niya ay lumabas ang dimples niya sa kanyang kaliwang pisngi.
Itinaas ko ang aking kaliwang kamay na parang nag papanata. “Promise!”
“Justine” Nag alalang tawag sa akin ni Cire. Iminulat ko ang aking mata at bumungad sa akin ang kulay puting ilaw mula sa bombilya. “Youʼre Dreaming” Aniya saka hawak ng kamay ko pero kaagad kong inilayo ang kamay ko sa kanya ng maramdamang ang lamig niya.
“Ang lamig ng kamay mo” Sabi ko.
“Ahh! Sorry kakaligo ko lang kase” Kamot ulong sagot niya.
Inilibot ko ang aking paningin sa buong silid at nangunot ang noo ko sa mga nakikita. Bakit nandidito ako?
“Dalawang araw ka nang tulog. Mabuti na lang at gising ka na ngayon” Hawak na niya ang isang mansanas at ngayon ay binabalatan niya gamit ang kutsilyo. “Hindi mo man lang sinabing gusto mong maligo sa ulan, Edi sana ay simamahan kita”
“Anong nangyare?” Taka kong tanong.
Ang alam ko ay naliligo lang naman ako sa ulan dahil gusto ko. Pero bakit nandidito ako?
“At na saan ako?” Tanong kong muli ng hindi niya ako sagutin dahil busy siya sa pag babalat ng mansanas.
“Natumba ka bigla tapos nung lapitan kita ay wala ka nang malay”
“Nakaya mo ako?”
“Hindi”
“Sinong tumulong sayo?”
Bago sumagot ay tinignan niya ako. “Biglang sumulpot si Dew. Tinulungan niya ako at dito ka dinala kase mababantayan ka daw dito ng mga doctor niya”
Nandun siya?
Bago pa man ako makapag salita ulit ay biglang bumukas ang pinto. Iniluwa doon ang pinag uusapan namin at ang lalaking iniisip ko sa ilalim ng malakas ng ulan.
Suot ang puting uniforme ay maingat niyang isinara ang pinto at saka tumingin sa dereksyon ko. Natigil pa siya ng ilang segundo bago tuluyang lapitan ako.
“Kumusta ang pakiramdam mo?” Pormal na tanong niya. “You still burning hot” Aniya ng hawakan niya ang noo ko.
Bakit parang wala lang sa kanya na nasa harap niya ako? Bakit parang..
“Cire” tawag niya sa kaibigan kong handa na sanang kagatin ang mansanas. “Buy her some food to eat. Painumin mo din ng gamot para bumaba na ang lagnat”
His voice.. Bakit ni hindi ko maramdamang galit siya? Iba ang ipinapakita niya sa aking siya ngayon.
Nag alala ba siya sa akin?
“Sige, bibili na ako ngayon” Mabilis na sabi niya. Kinuha niya ang kanyang bag sa sofa at kahit hindi pa tapos kumain ng mansanas ay tumakbo na papunta sa labas. Sa galaw na iyon ni Cire ay alam ko na ang ibig sabihin.
“I have to go” Paalam niya.
Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa pag hawak niya ng doormat. Pero bago pa niya iyon tuluyang pihitin ay tinawag ko ang kanyang pangalan.
Lumingon siya sa akin at binigyan ako ng seryusong tingin.
“Ahm...” Paano ko ba dapat simulan?
Kinagat ko ang labi ko at kinurot ang sarili ng patago.
“Thank you for bringing me here” Sa wakas ay may nasabi ako. “Huwag kang mag alala, hindi kita tatanungin kong bakit nandun ka.” Mabilis na sabi ko nang biglang umiwas siya ng tingin sa akin. “Gusto ko lang talaga mag pasalamat.”
“Okay”
Gulat man sa sagot niya ay hindi ko iyon ipinakita. Okay lang? Diba dapat Youʼre welcome.
“Kung wala ka nang sasabihin ay aalis na ako--”
“Tungkol sa sinabi ko sayo..” Ngayon ay umiwas na din ako ng tingin dahil ayukong makita ang reaksyon niya. “Totoo ang mga sinabi ko. Hintayin mo akong maging okay at papatunayan ko sayo n--” Hindi ko na natuloy pa ang sinasabi ko dahil bigla siyang lumapit sa akin.
Sa subrang bilis ng pang yayari ay hindi ko na namalayan na subrang lapit niya na sa akin. Ang pareho naming matangos na ilong ay tumatama at ang mabango niyang hininga ay amoy na amoy ko.
Palihim ay napahawak ako sa aking dibdib. Bigla kasi itong bumilis.
Dahil sa ginawa ko ay napatingin siya sa dibdib kong hawak ko. Napangiti siya at mas lalong inilapit ang mukha sa akin. Dahil sa kanyang ginawa ay napapikit ako.
Nang akala kong hahalikan niya ako ay biglang bumulong siya sa aking tenga dahilan para mas lalong bumilis ang pag tibok ng aking puso.
“You don't have to prove to me that you love me because my two eyes can see it, Liebe”