"ဆရာ ... ဆရာေလး"
ညဉ့္သုံးယံ၏ ေနာက္ဆုံးေသာအပိုင္းအျခားျဖစ္သည့္ မိုးေသာက္ယံအခ်ိန္တြင္ ၾကားလိုက္ရေသာ လူတစ္ေယာက္အသံ။ စားပြဲခုံေလးေပၚ ေခါင္းေမွာက္အိပ္ေနေသာ ဘုန္းလၽွံတစ္ေယာက္ လန႔္ဖ်တ္သြားရသည္။
"ဟင္ ... ဗ်ာ"
"သားအေဖ ေသြးေတြအန္ေနလို႔ ... လုပ္ပါဦး၊ လိုက္ၾကည့္ေပးပါဦးဗ်ာ"
"ဟုတ္လား လာမယ္၊ လာမယ္"
ခဏေမွးေနခ်ိန္ ေငါက္ခနဲထရပ္လိုက္တာမို႔ ဘုန္းလၽွံေခါင္းထဲ မူးေဝသြားသည္။ သို႔ေသာ္ သတိမပ်က္ေစရ၊ မေန႔ညေနကမွေရာက္လာသည့္ Alcoholic လူနာဆီလိုက္ဖို႔ျပင္ရမည္။ ဒါမို႔တစ္ဆက္တည္းပဲ ေသြးအန္သက္သာေစဖို႔ လိုအပ္တာေတြႏွင့္ Azeptil ပါတစ္ခါတည္း စုပ္ယူလိုက္သည္။
ဘုန္းလၽွံေမာင္ လူနာဆီေရာက္ေတာ့ျဖင့္ PG က်ဲက်ဲပါ ေရာက္ေနၿပီ။ ၁၃ႏွစ္သာသာေလာက္ ရွိဦးမည့္ေကာင္ေလးက သူ႔တင္မက က်ဲက်ဲကိုပါ ထပ္ေခၚသြားပုံရ၏။ လူနာဆိုတာလည္း ၄ေပမီးေခ်ာင္း၏ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ေသြးေတြအန္ထားလိုက္တာ ေထြးခံသုံးလုံးေတာင္ မေလာက္ငွခ်င္ေတာ့။ ျခဳံေစာင္ႀကီးလည္း ေသြးစေသြးနေတြေပက်ံေနတာ အရွင္းသားျမင္ေနရသည္။
"ေအး ဘုန္းလၽွံအေတာ္ပဲ၊ က်ဲက်ဲကို လာကူဦး"
"ဟုတ္"
စာေတာ္႐ုံမက လွုပ္လွုပ္ခတ္ခတ္ျဖစ္ေနသည့္ အေျခအေနကိုပါ က်ဲက်ဲက ၾကည့္ထိန္းေပးနိုင္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ AS အစ္ကိုရန္ပိုင္လည္း ဘယ္ကဘယ္လိုၾကားသည္မသိ။ သူလိုအလုပ္သင္ဆရာဝန္ပဲျဖစ္သည့္ ေမသစၥာႏွင့္အတူ လာကူပါသည္။
လူေျခတိတ္ခ်ိန္မွ Shock ဝင္ေနသည့္လူနာဦးေလးႀကီးမွာ ထိုးအန္ေနလိုက္တာ တေဝါ့ေဝါ့ပါပဲ။ နီညိဳေရာင္ေသြးေတြက လူနာ၏ပါးစပ္ကသာမက ႏွာေခါင္းေပါက္ကပါ အရွိန္လြန္ၿပီး စီးက်လာသည္။ ေဘးရွိလူကုန္ ပ်ာယာခတ္ကုန္ၾကတာ သူဆိုလၽွင္ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိ။ က်ဲက်ဲတို႔ခိုင္းသမၽွ လုပ္ေနရလို႔သာ ေတာ္ေသးသည္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းသာဆို အေတြ႕အၾကဳံမရွိတာႏွင့္ လြယ္လွမွမဟုတ္ေပ။
"BP က်လာၿပီ။ ေသြး Urgent လိုတယ္၊ ျမန္ျမန္သြားရွာထားေတာ့"
သည္လိုေျပာေတာ့လည္း မနက္၃နာရီႀကီး ဖေနာင့္ႏွင့္တင္ပါး တစ္သားတည္းက်ေအာင္ေျပးရတာ ဘုန္းလၽွံေမာင္ပါပဲ။ သို႔ေပမဲ့ ေသြးဘယ္ေလာက္သြင္းသြင္း လူနာျပန္အန္တာ ပလတ္စတစ္ပုံး၂ပုံးစာမကေတာ့ ဘယ္လိုမွမေလာက္ငွ။
အခ်ိန္အားျဖင့္ ၁နာရီေက်ာ္၊ ၂နာရီနားပါး ေတာက္ေလၽွာက္ၾကည့္ေပးေနရေသာ ဆရာဝန္ေတြလည္းပမ္း၊ ေဘးလူနာေတြလည္း မအိပ္ရပါေပ။ လူနာ၏မိန္းမႏွင့္ သားကေလးဆိုတာလည္း အေဖႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး တရွုံ႔ရွုံ႔ငိုယိုၾကတာမေျပာပါႏွင့္။ ေျခေတြလက္ေတြ ေအးစက္လာသည့္လူနာကို သူက ေရေႏြးအိတ္ကပ္ေပးရၿပီး ေမသစၥာကေတာ့ လူနာရွင္ႏွစ္ေယာက္ကို မငိုေအာင္ေခ်ာ့ေျပာရသူပင္။
သည္လိုႏွင့္ မနက္ခင္းအလင္းဝင္လို႔ အခ်ိန္၅နာရီေက်ာ္ေတာ့မွ လူနာအေျခအေနက Stable ျဖစ္သြားသည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေဒါက္တာတို႔ရယ္။ ကၽြန္မေယာက္်ားမွာ ေဒါက္တာတို႔ေပးတဲ့အသက္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္"
"ရပါတယ္ဗ်ာ၊ တစ္ခုခုဆိုအားမနာဘဲ ေျပာပါ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့"
AS အစ္ကို၊ PG က်ဲက်ဲႏွင့္ သူတို႔ HS ႏွစ္ဦးလုံးလည္း ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ၾကေလၿပီ။
"ေယာက္်ား ရွင္ ေနသာရဲ့လား။ အဲဒီအရည္ေတြ မေသာက္ပါနဲ႔လို႔ ကၽြန္မႏွစ္ခ်ီေျပာခဲ့တာ အခုေတာ့ခံလိုက္ရတာ..."
လူနာရွင္အန္တီႀကီး၏ က႐ုဏာေဒါသသံက သူတို႔ဆရာဝန္ေလးေယာက္ေနာက္တြင္ က်န္ရစ္ေနခဲ့ၿပီ။
ကိုယ္စီအေညာင္းညာဆန့္ရင္း Rest Room ကိုျပန္ေတာ့ ေကာ္ရစ္တာတစ္ေလၽွာက္ အာ႐ုဏ္ဦးအလင္းေရာင္ျဖင့္ လင္းထင္းေနသည္။ ဇြန္လ၏နံနက္ခင္းေလေျပက သူတို႔ေလးဦးအနီး တိုးတိုက္သြားတာ ခပ္ေႏြးေႏြးပါပဲ။ မိုးမရြာတာလည္း သုံး၊ ေလးရက္ရွိၿပီဆိုေတာ့ ေလထုတြင္ အေအးဓာတ္ေလ်ာ့နည္းေနေခ်ၿပီ။ ပင္ပန္းေနသည့္သူတို႔အဖို႔ ေလျပည္ေအးေအးေလး ဖ်န္းလာတာျဖစ္ျဖစ္၊ မိုးသီးမိုးေပါက္ေလးေတြ လြင့္စင္တာျဖစ္ျဖစ္ ရွိေစခ်င္လွ၏။
သိုေပမဲ့ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တိုင္း သူျဖစ္မေပးနိုင္တာ ေလာကနိယာမပဲမလား။
"ကဲ ဘယ္လိုလဲ ရွင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ... Case လိုက္ခ်င္ၾကတယ္ဆို၊ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္မွေပ်ာ္ရဲ့လား"
PG က်ဲက်ဲက အခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း အလုပ္သင္ဆရာဝန္ေလးေတြျဖစ္သည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုစသည္။
"ေပ်ာ္,ေမာႀကီးေပါ့ က်ဲက်ဲရာ"
"စေရာက္ေရာက္ခ်င္း တကယ္လန့္သြားတာ က်ဲက်ဲရ။ ေသြးေတြပုံးလိုက္ အန္တာ၊ အန္တာဆိုတာ ဒီလူနာကိုယ္ထဲ ေသြးေရာက်န္ပါ့ေတာ့မလားလို႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြးမိေသးတယ္"
ေမသစၥာလည္း အေမာေျပာေရေသာက္ၿပီး ပထမဆုံးၾကဳံရသည့္ Bouts (ေသြးအန္) လူနာ အေတြ႕အၾကဳံကို ခပ္ဟိုက္ဟိုက္ေျပာျပန္၏။
ဘုန္းလၽွံကေတာ့ ခႏၶာကိုယ္သန့္ရွင္းၿပီး ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ ကမန္းကတမ္းထသြားရလို႔ ခ်ထားခဲ့ရသည့္ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ စာေလးတစ္ေၾကာင္းက ၂နာရီစာႏြမ္းဟိုက္ခဲ့ေသာ အေမာေတြေျပသြားေစခဲ့သည္။
'Morning ေတးေတး' တဲ့ေလ။
မနက္၅နာရီေက်ာ္မွာ ပို႔ထားသည့္စာသည္ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးဖြင့္လို႔ နိုးနိုးခ်င္းကတည္းက သူ႔ကိုသတိရသည့္သေဘာမ်ားလား။ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းမွာ ေလးကိုင္းသဏၭာန္ ေကာ့ညြတ္သြားလိုက္တာ ပါးေလးေတာင္ မို႔တက္သြား၏။
"အား ... ဗိုက္ဆာလိုက္တာကြာ"
AS အစ္ကိုရန္ပိုင္၏ မနက္ခင္းေၾကကြဲသံစဥ္ပင္။ ဂ်ဴတီမလဲရေသးတာမို႔ တစ္ခါတည္းထြက္စားလို႔လည္း မျဖစ္ၾကေသး။
"အစ္ကို Snack bank ထဲမွာ မုန့္ေတြရွိတယ္ေလ။ ေပါင္မုန့္လုံးစားမလား၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပူပူေလးလည္း ရတာပဲ"
"ေတာ္ၿပီကြ။ အဲလို ready-made မဟုတ္ဘဲ မနက္ခင္းစာေလးေတြ စားခ်င္တာ။ After SO (Surgical Observation) တုန္းကစားေနက် အီၾကာေကြးပူပူေလးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ေပါ့ဆိမ့္ေလးရယ္၊ ဆရာေမာင္ေအးအိမ္က ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ မုန့္ဟင္းခါးခ်ိဳင့္ဆြဲရယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ မာမီႀကီးလာပို႔တတ္တဲ့ မႏၲေလးၿမီးရွည္ရယ္ အားဟား ... အဲလိုေတြအဖြဲ႕လိုက္ႀကီးစားရတာ အရမ္းသတိရတာပဲ"
"အစ္ကိုကေတာ့ မရွိတာေတြ ေတာင့္တၿပီ"
က်ဲက်ဲက ဖုန္းေလးကိုင္ရင္း အျပင္မထြက္ခင္ေျပာသြားေသး၏။ ဘုန္းလၽွံလည္း ေခါင္းတခါခါႏွင့္ ကိုးကိုးဆီဖုန္းခိုးဆက္ဖို႔ ေလသာေဆာင္ဘက္ ထြက္ခဲ့ေတာ့၏။ Rest room ထဲမွာ အစ္ကိုရန္ပိုင္ႏွင့္ စကားလက္ဆုံက်ေနသူေတြ ရွိပါေသးသည္။
နားစည္တြင္ရိုက္ခတ္ေနေသာ ဖုန္းေခၚသံက တတူတူ။ အေရွ႕လမ္းဖက္ကို မ်က္ႏွာမူကာ သဘာဝေလကို တစ္ဝႀကီးရွူရွိုက္လိုက္သည္။ ရေနက် ပိုးသတ္ေဆးအနံ႔မဟုတ္ေတာ့ ဘုန္းလၽွံ ေက်နပ္သြား၏။
"ေတးေတး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား"
၅နာရီခြဲခါမွ ဖုန္းျပန္ဆက္ေတာ့ သူ႔ကိုအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ထင္။
"မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ ... မေန႔ညေနကဝင္လာတဲ့လူနာက မနက္၃နာရီႀကီး Bouts ေတြရေနလို႔ ခုနကမွျပန္နားရတာ။ ကိုးကိုးသိလား၊ ေသြးေတြအန္တာ,အန္တာဆိုတာ ေထြးခံေတြလည္း မေလာက္ဘူး၊ ပုံးေတြပါကူခံရတယ္။ ၿပီးေတာ့ BP ေတြထိုးက်၊ ေသြးေတြသြင္းတာလည္း ဘယ္လိုမွမေလာက္ခ်င္ဘူး"
"ဟာ ... ဟုတ္လား၊ ရန္ပိုင္တို႔ရွိရဲ့လား။ အခုေရာဘယ္လိုေနလဲ"
"ကိုရန္ပိုင္ေရာ၊ က်ဲက်ဲေရာရွိပါတယ္။ လူနာလည္း Stable ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒီကကိစၥေတြ ဘာမွစိတ္မပူပါနဲ႔၊ ကိုးကိုးသာ အိပ္ေရးဝဝအိပ္"
ေဘးကသူနာျပဳဆရာမေလးႏွစ္ေယာက္ ျဖတ္ေလၽွာက္သြားေတာ့ ဘုန္းလၽွံေမာင္တစ္ေယာက္ သူ႔အသံလွိုင္းကို ႏွိမ့္ကာေျပာလိုက္ရ၏။ အခုခ်ိန္မွာ သူရည္စားရေနတာ ဘယ္သူမွမသိေစခ်င္ေသး။ ႏွစ္ေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ကေလး ခိုးခ်စ္ခ်င္ေသးသည္။
"ကိုယ္ကနိုးေနက်ပါ၊ ခဏေနရင္ေတာင္ ထြက္ခဲ့ေတာ့မလို႔။ ဒါဆို Ward-1 ရဲ့ စူပါဟီးရိုးေလးေတြ ဗိုက္ဆာေနေလာက္ၾကေရာေပါ့။ ကိုယ္ တစ္ခုခုဝယ္လာခဲ့မယ္၊ ဘာစားခ်င္လဲ"
"အီၾကာေကြး အီၾကာေကြး"
"အဟမ္း ... ေတးေတးက အီၾကာေကြးစားခ်င္တာဆိုေတာ့ အရွည္ႀကိဳက္လား၊ အတိုႀကိဳက္လား။ ဘယ္ႏွလက္မေလာက္ဆို အဆင္ေျပလဲ"
"ဘယ္ဆိုင္က အီၾကာေကြးကို လက္မနဲ႔တိုင္းေရာင္းလို႔လဲ၊ မညစ္ပတ္နဲ႔"
"ေဟာဗ်ာ ... တကယ္ပါဆို"
ခပ္ေအးေအးလူပ်ိဳႀကီးက ဒါမ်ိဳးေတြညစ္တီးညစ္ပတ္ စေနာက္တတ္တယ္ေျပာရင္ ဘယ္သူမွယုံနိုင္မွာမဟုတ္။ တစ္ခါတေလဆို ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ႐ုတ္တရက္ေျပာလိုက္သည့္ စကားတခ်ိဳ႕က လူကိုၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းေတာင္ ထေစသည္။
"ကိုးကိုးေနာ္ မစနဲ႔ေတာ့၊ ခုနကကိုရန္ပိုင္ အီၾကာေကြးစားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ မွာေပးတာပါ"
"ဪ ... ဒါဆိုေတးေတးကေတာ့ အီၾကာေကြးမႀကိဳက္ဘူးေပါ့"
"အဲလိုေတာ့မဟုတ္ဘူးေလ၊ ႀကိဳက္ေတာ့ႀကိဳက္ပါတယ္"
"အင္းေလ၊ အဲဒါမို႔ေတးေတးက ဘယ္ႏွလက္မေလာက္ႀကိဳက္..."
"ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ၊ ကိုးကိုး ႀကိဳက္တဲ့ဆိုဒ္သာဝယ္ခဲ့ေတာ့ ... ဒါပဲေနာ္"
ေျခကလိမ္ကြတ္ၿပီး ရပ္ေနမိသည့္ေတးေတးတစ္ေယာက္ အူေတြအသည္းေတြ လွိုက္ဖိုလာသည္။ ရင္ခုန္သံဆိုတာလည္း ကန္ေရျပင္ကို ခဲတစ္လုံးပစ္ခ်လိုက္သလို လွိုင္းေလးတအိအိ။ မေတြးခ်င္ေသာ္လည္း ျမင္ေယာင္လာေသာ မဟုတ္က၊ ဟုတ္ကေတြေၾကာင့္ မ်က္လုံးကိုတအားပိတ္ခ်ၿပီး ေျခေထာက္ေလးခုန္ဆြ၊ ခုန္ဆြလုပ္ေနမိသည္။ ရည္းစားထားရတာလည္း ဘာမွမဟုတ္လည္း သည္လိုတျပဳံးျပဳံးပါပဲလား။
"ဟဲ့"
"ကိုးကိုးပလုတ္တုတ္!"
ေက်ာျပင္ဆီက်လာေသာ လက္သံေၾကာင့္ ေၾကာက္အားလန႔္အားႏွင့္ ေအာ္တာေတာင္ ကိုးကိုးပါမိသည့္အျဖစ္။ တင္နီလာဝင္းမ်ား လက္သံေျပာင္ခ်က္ပါပဲ။
"ဘာကိုးကိုးပလုတ္တုတ္လဲ"
"လက္ထဲမွာဒီလိုထည့္ၿပီး လွည့္တဲ့ဟာေလ ... အာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါလည္းဘာေတြေျပာေနမိမွန္း မသိဘူး"
"နင္ မရိုးသားဘူးေနာ္"
ဘုန္းလၽွံ ရွက္ရမ္း,ရမ္းၿပီး တင္နီလာဝင္းနဖူးျပင္ကဆံစေတြကို လက္ေခ်ာင္းေတြျဖင့္ ရွုပ္ဖြပစ္လိုက္သည္။ တင္နီလာမဆိုတာ ေရွ႕ကဆံၿမိတ္ကို သူ႔အသက္ထက္တန္ဖိုးထားတာ၊ ဘတ္စ္ကားစီးလို႔ ႐ုတ္တရက္ကားဘရိတ္အုပ္ရင္ေတာင္ သူ႔ကိုယ္လုံးထက္ ဆံၿမိတ္ကိုအရင္ဖိထိန္းသည့္ ဆံၿမိတ္႐ူးမ။
"နင္ကမွမရိုးသားတာ၊ ဂ်ဴတီမခ်ိန္းခင္ ဘာလို႔အေစာႀကီးလာတာလဲ"
"ကိုရန္ပိုင္ေလ ... Report ၾကည့္ေပးေစခ်င္ရင္ သူ႔ဂ်ဴတီမခ်ိန္းခင္ လာဆိုလို႔"
"အဲဒါဆိုလည္း ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားပါ သခင္မရယ္၊ ဒီမွာၾကည္ႏူးေနတာေတာင္ ဆန႔္ငင္ဆန႔္ငင္နဲ႔ ဖီးလ္ပ်က္တယ္"
သူ တင္နီလာဝင္းကို အခန္းဘက္ဆီတြန္းပို႔လိုက္ေတာ့ ၾကက္တူေရြး အေမႊးညပ္သည့္အသံႏွင့္ လွည့္ေအာ္သြားေသးသည္။
'ဟဲ့ ကိုးကိုးပလုတ္တုတ္ဆိုတာ ငါသိေအာင္ရွာၾကည့္မွာေနာ္၊ ေတြ႕လို႔ကေတာ့ ဟင္းဟင္း' တဲ့ေလ။ အေတြးထဲေျပာေနမိတာေတာ့ ရွာေတြ႕ဦးမွာ အံ့ဩပါ့ ... သူေတာင္မွမေတြ႕ဖူးတာ။ ၿပီးမွသူ႔အေတြးသူ ရွက္ေနမိသည္၊ ဘာေတြေလၽွာက္ေတြးေနလဲမသိ။ ကိုးကိုးစေနာက္သြားေတာ့ သူ႔မွာေနမရ၊ ထိုင္မရႏွင့္ ဂဏာမၿငိမ္ေတာ့ေပ။
ဘုန္းလၽွံေမာင္သည္ မနက္ခင္းေစာေစာတြင္ ေအာ္ျမဴးလူးခါေနတတ္ေသာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ႏွင့္ အလားသဏၭာန္တူလွသည္။ ပင္ပန္းေပမဲ့ သြက္လက္တက္ႂကြကာ ေတာင္ပံျဖန႔္ခ်င္ေနသလိုမ်ိဳး။ အိုး ... ငွက္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ရိုမန္တစ္ဆန္ၿပီး သစၥာရွိတဲ့ ေအာင္ေလာင္(ေခၚ) ေအာက္ခ်င္းငွက္ပဲ ျဖစ္လိုက္ခ်င္ပါဘိဟု ရွူးႏွမ္းႏွမ္းထပ္ေတြးလိုက္ျပန္ေတာ့သည္။
.....................
"ဆရာညီက အီၾကာေကြးေတြ ပုံးလိုက္ဝယ္လာတေဟ့"
မနက္ခင္းဂ်ဴတီမခ်ိန္းၾကခင္ အခန္းထဲ ႐ုံးစုဖြဲ႕ကာရွိေနၾကခ်ိန္ PG အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ထေအာ္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ တင္နီလာဝင္းကို Report ကူေပးေနေသာ ဘုန္းလၽွံေမာင္မွာလည္း ဆရာညီဆိုတာႏွင့္ ကိုယ္ေလးမတ္ကာ ေခါင္းကေထာင္ၿပီးသား။
"မနက္ေစာေစာက Alcoholic လူနာ Shock ျဖစ္တယ္ၾကားလို႔ ... ဂ်ဴတီဝင္တဲ့သူေတြလည္း ေမာေနၾကေရာေပါ့။ လက္ဖက္ရည္ဆိမ့္ရွယ္ေလးပါ ဝယ္လာပါ့ဗ်ာ။ ပူတုန္းေလး လာဝိုင္းလိုက္ၾက"
ေက်ာေပးထားသည့္ အခန္းဝကဝင္လာေသာ သူ႔ခ်စ္သူကိုးကိုးက ခဲႏွင့္အနက္ေရာင္ေရာစပ္ထားေသာ ပုဆိုးသန့္သန့္ကို ဝတ္ဆင္လာ၏။ အေပၚတြင္ အျဖဴခံကိုမွခဲေဖ်ာ့စင္းရွပ္ႏွင့္။ ဆီလူးကာ ေျပာင္ေနေအာင္သပ္တင္ထားေသာ ဆံစေတြက အေနာက္ဆီသို႔ အစီအရီ။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေသာ ဘုန္းလၽွံတစ္ေယာက္ ကိုးကိုးကိုျမင္လိုက္ရတာ ေနပူပူမွ ေရေအးေအးေသာက္လိုက္ရသလို၊ ငမ္းလိုက္ရတာဆိုတာလည္း ရင္ဘတ္ကႀကိဳးဆြဲမ်က္မွန္ကိုပါ အားရပါးရ တပ္လိုက္ေသး၏။
"မနက္ကေတာင္ အီၾကာေကြးပူပူေလးစားခ်င္ေသးတယ္လို႔ ေျပာေနတာဗ်ာ၊ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲတာပဲ"
AS ကိုရန္ပိုင္က ေျပာလည္းေျပာ၊ ပုံးကိုလည္းဖြင့္ေတာ့သည္။ စားရမွာေပါ့ ... ကိုးကိုးကို သူ ပူဆာေပးလိုက္တာလို႔ေတာင္ ႂကြားလိုက္ခ်င္ေသး။ ဘုန္းလၽွံတစ္ေယာက္ ႀကိတ္သာရယ္ေနမိသည္။
သူတို႔ Ward-1 ဆိုတာ အစားအေသာက္ႏွင့္ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ အားနာေနမွာမပူရ။ တစ္ခုခုဝယ္လာၿပီဆိုကတည္းက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ႏွင့္ ဝိုင္းအုံၿပီးစားၾကသည္။ သူတို႔လို Houses Surgeon အငယ္ေလးေတြအစ Consultant ၊ Professor အဆုံး အားလုံးေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိၿပီး သေဘာေကာင္းၾကတာျဖစ္၏။
"ဘုန္းလၽွံ လက္ဖက္ရည္ထည့္ရေအာင္ တစ္ခါသုံးစကၠဴခြက္ေတြ ယူခဲ့ပါဦး၊ တင္နီလာ ညီမေလး report ေနာက္မွေရး ... အီၾကာေကြး လာစား လာ"
"ဟုတ္"
"ဟုတ္ က်ဲက်ဲ"
"လက္ဖက္ရည္က အားလုံးအေသာက္ညီေအာင္ ေရွ႕ဆိုင္ကထုံးစံအတိုင္း ပုံမွန္ဆိမ့္ေလာက္ပဲ ေဖ်ာ္ေပးလိုက္တယ္တဲ့။ ဒီေလာက္ခဏခဏဝယ္တာေတာင္ ဆိုင္ရွင္ဦးတက္ၿဖိဳးက ဓာတ္ဗူးငွါးတာ ခပ္ရြံ႕ရြံ႕နဲ႔"
စကၠဴခြက္ေတြယူရင္း စကားရႊင္ေနသည့္ သူ႔ကိုးကိုးအေျပာေတြကို ဘုန္းလၽွံနားေထာင္ရေသးသည္။ ဝင္လာကတည္းက မ်က္လုံးခ်င္းတစ္ခါခိုးဆုံၿပီး ရင္ခုန္လိုက္ရေသးတာအေမာ။
"ဆရာညီကလည္း ဆိုင္ရွင္ေၾကာက္ရွာမွာေပါ့၊ သားဖြားေဆာင္ဘက္ကလည္း အဲလိုပဲဓာတ္ဗူးငွါး,ငွါးၿပီး ျပန္မပို႔ၾကတာေလ။ အဲဒါဘယ္လိုမွာမွာ လာမပို႔တဲ့အဆုံး သူနာျပဳဆရာမေလးကို ဆိုင္ရွင္ကမွာလိုက္သတဲ့"
"ဘာတဲ့တုန္း"
"ဓာတ္ဗူးလည္း ျပန္လာမပို႔ပါနဲ႔ေတာ့။ အဲဒီအစား သူ႔သမီးကေလးေမြးရင္သာ သားဖြားေဆာင္က အလကားေမြးေပးပါတဲ့ေလ"
"ဟားဟားဟား"
ကိုရန္ပိုင္ အရႊန္းေဖာက္မွုေၾကာင့္ အီၾကာေကြးစားေနၾကသူေတြ အသိုက္လိုက္ႀကီး တဝါးဝါးတဟားဟား ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္ ဘုန္းလၽွံကလည္း တစ္ခါသုံးခြက္ေတြယူကာ ကိုးကိုးနား တိုးကပ္ရသည္။ လြမ္းေနရေသာ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေလး ႏွာေခါင္းထဲတိုးဝင္လာတာ မိုးဦး၏ေျမသင္းရနံ႔ေလးရသလို ေပ်ာ္ရႊင္ရ၏။ ဝယ္လာသူက ဓာတ္ဗူးကိုင္ကာငွဲ႕ရင္း သူကေတာ့ အႀကီးေတြစီ ကမ္းေပးရသည္။ 'ပူမယ္ေနာ္' ဟူေသာ လူပ်ိဳႀကီး၏ဂ႐ုစိုက္ပုံက သစ္ရြက္လွုပ္တာေတာင္ ရင္ခုန္ခ်င္ေနသည့္ ဘုန္းလၽွံအသည္းႏွလုံးကို ကလူက်ီစယ္လိုက္သလို။
တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ထည့္ေပးေနသည့္ အညိဳေရာင္လက္ဖက္ရည္ကို ဘုန္းလၽွံ အာ႐ုံစိုက္ရတာထက္ အေပၚေမာ့ၾကည့္လၽွင္ ေတြ႕ရသည့္မ်က္ဝန္းညိဳတြင္ စုန္ဆန္ခ်ည္ကာ လက္ပစ္ကူးခ်င္တာ။ ၾကည္ေအးသည့္အညိဳေရာင္ စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ ႏွစ္ကိုယ္တူ ခ်စ္ၾကည္ႏူးခ်င္တာ။ သူေမာ့ၾကည့္တိုင္း ျပန္ရယ္ျပသည့္ပါးခြက္ေလးကို နစ္ဝင္သြားေအာင္ေမႊးပစ္လိုက္ခ်င္တာ။
"ဒါနဲ႔ ဆရာညီက လူနာမနက္ေစာေစာ Shock ရတာ ဘယ္လိုသိသြားတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လွမ္းမဆက္ရေသးပါဘူး"
စိတ္ကူးယဥ္ေလဟာနယ္ထဲက ဘုန္းလၽွံေမာင္တစ္ေယာက္ နားထင္ကေသြးေၾကာေတြ ေဆာင့္တတ္လာတာဒိုင္းခနဲ။ ကိုရန္ပိုင္အေမးကို ကိုးကိုး ဘယ္လိုေျဖမလဲေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ထိုမ်က္ဝန္းညိဳေတြကလည္း ခပ္ေထြေထြ။
"ဪ ... ခုနကေအာက္မွာ လူနာရွင္နဲ႔ေတြ႕လို႔သိခဲ့တာ။ အင္း ... အဲဒါမို႔ ဗိုက္ဆာေနၾကမွာပဲဆိုၿပီး နီးတဲ့ေရွ႕ဆိုင္ကပဲ ကီၾကာေကြး ... အယ္ အီၾကာေကြးေတြ ဝယ္လိုက္တာ အဲလိုအဲလို"
လူပ်ိဳႀကီး စကားေတြထစ္တာ သည္တစ္ခါသာၾကဳံဖူးေသးတာမို႔ ဘုန္းလၽွံ တိတ္တိတ္ကေလး ငုံ႔ရယ္လိုက္၏။ တျခားသူေတြေတာ့ သူေျပာလို႔သိသြားတာကို ရိပ္မိၾကမည္မထင္။ ထိုအခိုက္ ကိုးကိုးကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ အျပင္ဘက္ဆီ ေခါင္းႏွစ္ခ်က္ဆတ္ျပကာ ဦးစြာထြက္သြားသည္။ ဒါအခ်က္ျပတာပါပဲ။ သို႔ေသာ္ သိသာေအာင္ခ်က္ခ်င္း ထြက္လို႔မျဖစ္ေသးတာမို႔ ဘုန္းလၽွံခမ်ာ ဟိုေယာင္ေယာင္၊ သည္ေယာင္ေယာင္ေတာ့ လုပ္ေနရ၏။
'ကိုယ့္အခန္းကိုလိုက္ခဲ့'
ဖုန္းတြင္ဝင္လာသည့္စာတိုကေလးေၾကာင့္ ဘုန္းလၽွံ ျပဳံးမိသြားသည္။ မနက္၆နာရီေတာင္ မရွိေသးတာမို႔ ဆရာဝန္၃ေယာက္စာ ေပးထားသည့္အခန္းတြင္ ကိုးကိုးတစ္ေယာက္ပဲ ေရာက္ေလာက္ဦးမည္။ ဂ်ဴတီလည္းၿပီးေတာ့မွာမို႔ သူ႔အိတ္ကိုဆြဲယူကာ မသိမသာထြက္ခဲ့ေတာ့၏။
ေကာ္ရစ္တာ၏ သမံတလင္းၾကမ္းျပင္တြင္ နင္းေလၽွာက္ေနေသာ ဘုန္းလၽွံေျခလွမ္းေတြက ေပါ့ပါးသြက္လက္ေနတာပါပဲ။ သူ ကိုးကိုးကို လြမ္းလွၿပီ၊ ေပြ႕ဖက္ထားခ်င္လွၿပီ။ ခဏတာျမင္လိုက္ရေပမဲ့ အနားကပ္ၿပီးစကားေတြ တီတီတာတာေတြေျပာခ်င္မိတာ သူ အျပစ္ရွိသလား။
အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဘယ္ညာၾကည့္လိုက္၏၊ ဘယ္သူမွမရွိ။ တံခါးေခါက္ၿပီး ခပ္တည္တည္ပဲ သူ ဝင္သြားလိုက္သည္။
"ကိုးကိုး"
ဝင္ဝင္ခ်င္း စားပြဲ၃လုံးႏွင့္ ထိုင္ခုံေတြ၊ ပစၥည္းပစၥယေတြကိုသာ ေတြ႕ရတာမို႔ အသံျပဳလိုက္မိတာ ခပ္တိုးတိုး။
ထိုအခိုက္ လက္ေမာင္းသားကဆြဲယူကာ ရင္ခြင္ထဲအသြင္းခံလိုက္ရတာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပါပဲ။ မ်က္ႏွာ၊ ရင္ဘတ္ႏွင့္ ဗိုက္သားတို႔ပါမက်န္ အားလုံးထိစပ္သြားသည္က ကိုးကိုး၏ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းခႏၶာဆီ။ ပုခုံးက်ယ္ႀကီးကတဆင့္ ခပ္က်စ္က်စ္ သိုင္းဖက္လိုက္ေသာ လက္ေမာင္းအထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ၾကက္သီးမ်ားပင္ျဖန္းျဖန္းထေအာင္ ရင္ခုန္မိသည္။ သည္လူပ်ိဳႀကီးက သူ႔ကို သိပ္ဆြဲေဆာင္နိုင္တာ။
"တစ္ညလုံး ပင္ပန္းေနမွာေပါ့ ကိုယ့္ေတးေတး"
"အင္း ညဂ်ဴတီေတြ ကိုးကိုးနဲ႔အတူက်ရင္ ေကာင္းမွာပဲ။ ပင္ပန္းရင္ေတာင္ မ်က္ႏွာျမင္ေနရေတာ့ အလြမ္းေျပတယ္ေလ"
"ကဲပါ ကိုးကိုးအခုေရာက္ၿပီပဲ"
"ဒါလည္း အလြမ္းမေျပေသးပါဘူး"
ရင္ခြင္ထဲက တိုးဖြဖြစကားသံက ခၽြဲရာမ်ားေရာက္သြားေလသလား။ ကိုးကိုးက သူ႔ကိုခဏဖယ္ခြာၾကည့္ၿပီး မ်က္မွန္ကိုင္းေလးကို နဖူးမွတဆင့္ ဆံပင္ေပၚသပ္တင္ေပးလာသည္။ ဒါကိုသူမႀကိဳက္၊ နဖူးကိုဖုံးထားသည့္ ဆံသားေတြမရွိေတာ့တာမို႔ ေနရခက္သလိုလိုျဖစ္သည္။ ကိုးကိုးေရွ႕မွာ သူ႔နဖူးႀကီး ေျပာင္ေနတာမ်ိဳးမျဖစ္ခ်င္။ ဒါမို႔ထုံးစံအတိုင္း ႏွုတ္ခမ္းဆူကာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္ျပေတာ့ ကိုးကိုးက ေက်နပ္ဟန္ရယ္တာ စက္ဝိုင္းျခမ္းေလးအတိုင္း။
"ဘာေတြစားလို႔ ဒီလိုခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ ေနတတ္ရတာလဲ ... ဟင္"
အေျပာႏွင့္အတူ အခန္းနံရံကိုကပ္ခံလိုက္ရသည္က ဘုန္းလၽွံပင္။ ၿပီးလၽွင္ တစ္စကၠန႔္ေတာင္မျခားဘဲ ႏွုတ္ခမ္းေပၚက်လာတာ အနမ္းေႏြးေႏြးကေလး။ သိမ္ေမြ႕မလိုႏွင့္ သြက္လက္သည္၊ ညင္သာမလိုႏွင့္ ျမန္ဆန္သည္။ စကၠန႔္တိုင္းကို ရင္ခုန္စြာစီးေမ်ာေနရင္း ခုနကမ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္လိုက္မိတာကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေက်းဇူးတင္လို႔မဆုံး။
ခါးတြင္ရစ္သိုင္းထားသည့္ ကိုးကိုးလက္တစ္ဖက္က ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေလမေသြးေအာင္ တိုးကပ္ထားသည္။ က်န္လက္တစ္ဖက္ကမူ သူ႔နားသယ္စပ္ဆီ ကပ္တြယ္ေန၏။ ဇာတ္တိုက္ထားစရာမလိုေအာင္ အတိုင္အေဖာက္ညီကာ အပ္စပ္နိုင္လြန္းသည့္ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုပါပဲ။
ဒါသာမက ႏွုတ္ခမ္းသားအထိအေတြ႕မွာလည္း တိမ္လႊာႏွစ္ခုတိုးတိုက္သလို ေပါ့ပါးညင္သာေနသည္။ အခန္းတြင္းအသံဗလံဟူ၍ အနမ္းျခင္းဖလွယ္ရစ္သိုင္းမွုေၾကာင့္ သစ္ရြက္ခ်င္းခတ္မိသလို တခၽြတ္ခၽြတ္ျမည္သံေလာက္သာ ထြက္ေပၚလ်က္ရွိသည္။ နံရံေလးဖက္ကလြဲ၍ သူတို႔ႏွစ္ဦးတည္ရွိေနတာကို ဘယ္သူမွမသိနိုင္။
"အလြမ္းေျပၿပီလား"
"နည္းနည္း"
အနမ္းတို႔ကိုရပ္စဲၿပီး နဖူးခ်င္းထိကပ္ကာ ရယ္မိၾကျပန္ပါ၏။ မနက္ခင္းေနျခည္ႏုႏုမွာ ျပတင္းတံခါးဆီကတဆင့္ ဝင္လာေတာ့မည္။ ဒါတင္မက တာဝန္က်ဆရာေတြလည္း ေရာက္လာနိုင္တာမို႔ ညီမိုးလြင္က ေနာက္ဆုံးေသာအနမ္းတစ္ခ်က္ႏွင့္သာ အဆုံးသတ္လိုက္၏။
"ကဲ ေအးေဆးျပန္နားေတာ့၊ ကိုးကိုး ညေနဝင္ခဲ့မယ္"
"ဟုတ္၊ ေန႔လယ္က် စာပို႔လိုက္မယ္ေနာ္။ ဖုန္းေျပာလို႔အဆင္ေျပတယ္ဆိုလည္း ဖုန္းေခၚလိုက္မယ္"
"ေတးေတးသေဘာ"
ႏွုတ္ဆက္ရင္းက မ်က္မွန္ကိုေနရာတက် ျပန္တပ္ေပးရွာသည္။ ၿပီးလၽွင္ ဝတ္ထားသည့္ရွပ္ေလးကိုလည္း ၾကယ္သီးတစ္လုံး ျပန္တပ္ေပး၏။
"ဒါဆိုျပန္ၿပီေနာ္"
[ႁပြတ္စ္]
သည္လိုႏွင့္ မၿပီးနိုင္ေသာႏွုတ္ဆက္မွုႀကီးကို အနမ္းတစ္ပြင့္ႏွင့္ အဆုံးသတ္ခဲ့ရသည္။ ဘုန္းလၽွံအျဖစ္က အရမ္းႀကိဳက္သည့္ေပါင္မုန႔္ကို ထပ္ခါထပ္ခါစားခ်င္ေနသလို၊ ေက်ာင္းေပ်ာ္သည့္ကေလးကို အေမက အိမ္ဇြတ္ျပန္ေခၚေနသလို ... အခန္းထဲကထြက္လာလို႔ ေကာ္ရစ္တာမွာ လမ္းေလၽွာက္ေနရသည့္တိုင္ သူ႔ခမ်ာ ေဆး႐ုံကမျပန္ခ်င္။ ကိုးကိုးႏွင့္ ဂ်ဴတီအတူတူဝင္ခ်င္ေနသည္။
ခက္တာပါပဲ ... အိမ္ရယ္၊ ေဆး႐ုံရယ္မဟုတ္။ ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ ခ်စ္သူ႔အနားကပ္ေနလိုက္ရမွ အေမာေျပသလိုမ်ိဳး။ အာေခါင္ေတြေျခာက္ေနဦးေတာင္ ခ်စ္စကားေတြေျပာလိုက္ရမွ အလြမ္းေျပသလိုမ်ိဳး။ ေျခေထာက္ေတြေတာင့္ေနဦးေတာင္ ခ်စ္သူေနာက္ကပ္လိုက္ေနရမွ ေနသာထိုင္သာရွိသလိုမ်ိဳး။
တစ္ခါတေလ အခ်စ္က ေဘးလူေတြနားမလည္နိုင္ေအာင္ ႐ူးႏွမ္းႏွမ္းဆန္ေနတတ္သည္။
"ဘုန္းလၽွံေမာင္!"
အေတြးႏွင့္႐ူးေနခိုက္ ေကာ္ရစ္တာေထာင့္ခ်ိဳးတြင္ ဘြားခနဲေတြ႕လိုက္ရေသာ တင္နီလာဝင္း။ သူႏွင့္ကို ေတြ႕,ေတြ႕နိုင္လြန္းသည္၊ မသိရင္ လိုက္ေခ်ာင္းေနသည့္အတိုင္း။
"ဘာတုန္းဟာ ခါးႀကီးေထာက္ၿပီး"
တကယ္ပါပဲ ... ဆရာမႀကီးစတိုင္လ္ႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခါးလည္တြင္ေထာက္္ထားသည္။ ၿပီးလၽွင္ မ်က္ဆံနက္နက္ေတြႏွင့္ စိုက္ကၾကည့္ေနေသး၏။ ထို႔ေနာက္ အနားတစ္လွမ္းတိုးကပ္ကာ ဩရွရွေျပာလာသည္က၊
"နင္နဲ႔ဆရာ ျဖစ္ေနၾကတာမလား"
30.5.22 (Monday)
..................
(A/N) ဇာတ္ကေလးျမဴးေအာင္ Dirty jokes ေလးတခ်ိဳ႕ ထည့္ေရးမိပါေသးတယ္။ မမေတြ မဆူေၾကးေနာ္ ... ေခါ့ထိုးခ :3
•••••••••••••••••••••••••••••••••••