S5.

By joyplut

127 0 0

. More

.
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22.
24.
25.
26.
27.
28.
29.
Epílogo.

23.

2 0 0
By joyplut


—Buenas noches, Ilya—, dijo Yibo. Estaba de pie frente a Ilya en el círculo de saque de banda, listo para la primera caída del disco del partido.

—No te preocupes—, dijo Ilya con una sonrisa, —Sé que debes estar cansado. Me aseguraré de que pierdas para que puedas empezar tus vacaciones de verano.

—Mis únicos planes de verano incluyen un desfile de la Copa ST.

Se inclinaron para el enfrentamiento y Yibo le guiñó un ojo.

Yibo ganó el enfrentamiento.

Tenía dos buenas razones para ganar este partido. Obviamente, quería ganar la serie y pasar a la siguiente ronda de los playoffs, pero ganar esta noche también le daría un par de días libres aquí en Pekin. Y quería usar algo de ese tiempo para arreglar lo que sea que estuviera pasando entre él y Zhan.

Pudo ver a Zhan sentado en su asiento habitual. Eso era reconfortante. Yibo no estaba seguro de lo que le habría hecho ver ese asiento vacío, psicológicamente. Ya estaba luchando por mantenerse concentrado.

Él ganaría este juego. Hablaría con Zhan. Pasaría a la siguiente ronda con la cabeza despejada. Ganaría esa ronda, también la siguiente, y finalmente, finalmente levantaría esa copa sobre su cabeza.

***

Cuando Yibo llegó a casa después del partido, Zhan no estaba. Era la segunda noche consecutiva. Algo estaba definitivamente mal.

Le envió un mensaje a Zhan.

Yibo: ¿Te veré esta noche?

La respuesta tardó unos minutos.

Zhan: No. Lo siento. Estoy muy cansado.

Mierda.

Yibo: Creo que estás enfadado conmigo.

Observó los tres puntitos parpadeando en su pantalla durante lo que le pareció una eternidad.

Zhan: Entonces, ¿Podemos hablar? ¿Mañana? 

Yibo: Sí. Ven aquí tan pronto como puedas mañana. ¿De acuerdo?

Zhan: Bien.

Yibo se sentó con fuerza en su cama. Se sentía enfermo. Y un poco enfadado. ¿Qué diablos había hecho él para merecer esta frialdad?

Supuso que lo averiguaría mañana.

***

Zhan respiró profundamente y abrió la puerta del apartamento de Yibo.

—¿Hola? —, gritó.

Yibo apareció inmediatamente. Zhan dejó en el suelo la mochila que había traído con optimismo.

—Hola—, dijo Yibo tímidamente.

—Hola. Felicidades. Ha sido un gran partido—. Zhan sonaba tan incómodo como se sentía.

—Gracias. Me alegro de que estuvieras allí.

Zhan asintió, sin saber qué hacer o decir.

Yibo se acercó.

—¿Puedo besarte? —preguntó. —Siento que necesito preguntarte ahora, y no sé por qué, pero... ¿Puedo?

Zhan exhaló, tratando de relajar sus nervios.

—Sí. Por supuesto.

Yibo sonrió y acortó la distancia entre ellos. Sostuvo el rostro de Zhan por un momento, mirándolo con ojos tristes, antes de juntar sus labios con los de Zhan. Se sentía tan bien.

Cuando se separaron, Yibo dijo: —Deberíamos hablar, supongo.

—Sí. Creo que deberíamos.

Fueron al sofá, Zhan se sentó y se quedó mirando sus manos cruzadas.

—Siento que he hecho algo mal—, empezó Yibo. —Estar con alguien es nuevo para mí y estoy bastante seguro de que lo estoy arruinando. Pero no puedo averiguar exactamente lo que he hecho, así que esperaba que pudieras decírmelo.

Zhan se giró rápidamente para enfrentarse a él.

—No has hecho nada—, dijo con sinceridad. —No puedo ni siquiera poner mi dedo en la llaga de por qué he estado tan... molesto. Yo sólo...

—Por favor—, dijo Yibo. —Dime algo.

—Muy bien... —Zhan dijo lentamente. —No me gusta mentirle a mis amigos y familia, ni ocultar mi relación contigo. Esto... —Señaló entre ellos. —Lo nuestro. Es lo más grande de mi vida. Es... lo mejor que me ha pasado. Y tengo que mantenerlo en secreto.

—Lo sé. Y te he dicho...

Zhan levantó una mano. Yibo dejó de hablar.

—Así no es como se supone que funcionan las relaciones. Así es como... funcionan los asuntos. Secretos sucios. No me avergüenzo de ti. En absoluto. Y no me avergüenzo de mí. Nunca me he avergonzado de mí mismo, he estado fuera del clóset desde los dieciocho años.

Yibo se mordió el labio.

—He sido sincero contigo todo este tiempo. Quería asegurarme de que sabías en qué te estabas metiendo.

—Lo hice. Lo sé. Pero también sé que no es así como quiero que sea esta relación. No quiero ser tu secreto. Pero... Me preocupa que si te presiono -si te presiono para que salgas a la luz y seas honesto sobre nosotros, o al menos sobre ti- te des cuenta de que no valgo la pena.

A Yibo parecía que Zhan le había dado un puñetazo o algo.

—Dios—, dijo en voz baja. —No, Zhan. No, ¡Nunca pensaría eso!

—Estar contigo ha sido increíble, pero también es... Solitario. Y... —Zhan tragó. —No sé cuánto tiempo más puedo hacer esto.

Yibo lo miró suplicante.

—Sé que estoy siendo egoísta al pedirte que guardes este secreto. Lo siento mucho. Pero también te estoy protegiendo. No creo que te des cuenta de lo mucho que cambiaría tu vida si esto saliera a la luz.

—Mi vida ya ha cambiado. Y no sólo en el buen sentido, Yibo. Siento que me han vuelto a meter al armario. No es que seas famoso o lo que sea que hace que esto sea difícil para mí. Nunca he estado con alguien que se avergüence de lo que es.

—¡No estoy avergonzado! —argumentó Yibo.

Zhan se cruzó de brazos y le dirigió una mirada mordaz.

—¡No lo estoy! —Dijo Yibo. —No creo que haya nada malo en mí. Por ser... gay. Definitivamente no creo que haya nada malo en estar enamorado de ti. Pero mi vida tiene muy poco que ver con lo que pienso. Hay mucha responsabilidad sobre mis hombros. Represento algo importante para mucha gente.

—¿Y no puedes hacer eso y además ser gay?

—Según la mayoría, no.

—¡Entonces demuéstrales que están equivocados! —Zhan lo dijo demasiado alto. Su voz rebotó en las paredes del apartamento de Yibo.

Pensó que Yibo le gritaría, pero en cambio pareció lo contrario.

—Es que no... Nuestro tiempo juntos ha estado mayormente alejado de todo eso. Ha sido... agradable.

—¿Soy tu diversión, quieres decir?

—¡No! Ya te he dicho que eso no es lo que... Eres una parte de mi vida. No una distracción de ella. Nunca, Zhan. Te lo prometo.

—Pero estoy separado del resto de tu vida—, argumentó Zhan, —Y peor que eso, estás ocultando quién eres.

—Tengo que hacerlo.

—¿Lo haces? —Preguntó Zhan. —¿Estás seguro? ¿Qué es lo peor que podría pasar?

—¡No puedo! Ahora no. Las eliminatorias...

Zhan tomó aire.

—No te pido que hagas nada ahora, pero tienes que empezar a pensar seriamente en salir. O al menos no esconderte. No tienes que hacer una gran declaración.

La postura de Yibo se endureció.

—¿Tienes idea de lo grande que sería el circo mediático si saliera del closet? ¿Si la gente supiera que estoy saliendo contigo?

Zhan se encogió de hombros.

—¿Así que tu plan es mantener esto en secreto para siempre?

—No.

—¿O hasta que te des cuenta de que estás fuera de mi alcance y sigas adelante?

—Zhan...

—¿Esperas que me esconda en tu apartamento hasta que me necesites?

—¡No! —Yibo dijo. Ahora estaba enfadado. Se puso de pie. —¡No puedo creer que estés sugiriendo nada de esto! ¿Te he tratado mal? ¿No te he demostrado lo mucho que significas para mí?

—No puedo significar tanto para ti. Obviamente te da vergüenza estar conmigo.

Zhan sabía que no debería haber dicho esto en el momento en que las palabras salieron de sus labios. Pero en lugar de echarse atrás o disculparse, miró a Yibo y se cruzó de brazos, esperando.

—¿Es realmente lo que piensas? —preguntó Yibo. Su voz era tranquila, pero había rabia y dolor en ella. —¿Que me avergüenza que me vean contigo? Sabes que no es eso.

—¡No sé nada, Yibo! Sólo espero aquí. —. Pasó una mano por el amplio salón para enfatizar. —Me escondo aquí solo y me imagino cómo sería poder tener citas normales contigo, o, no sé, ¡decirles a mis padres que tengo novio!

—¡Diles entonces! — gritó Yibo . Levantó las manos. —¡A la mierda, díselo a todo el mundo, Zhan! ¡Supongo que sabes lo que es mejor!

—¡Sé que esto no es lo que soy!

—¿Sabes quién soy yo? No puedo ser simplemente Yibo de Henan , ¿de acuerdo? He sido una puta mercancía desde que era un adolescente. He sido una marca durante casi el mismo tiempo. No tengo el lujo de ser sólo yo. No puedo tomar decisiones sobre mi vida de forma independiente. La gente depende de mí.

—Bien. No quiero que tu marca sufra. No queremos empañarla con tu homosexualidad.

Yibo resopló.

—No tienes ni puta idea, Zhan. Ninguna.

—Supongo que no—, dijo Zhan con fuerza.

—Son los playoffs. No sé si entiendes lo importante que es. Tengo un equipo, una ciudad, que depende de mí. Lo es todo para mí, ¿entiendes?

El escozor de las lágrimas finalmente llegó a los ojos de Zhan. Asintió y apretó la mandíbula.

—Me tengo que ir—, logró decir.

Yibo extendió una mano como si fuera a detenerlo, pero en lugar de eso dejó caer el brazo, asintió y dijo: —Bien.

Zhan recogió su mochila y se fue. 

Continue Reading

You'll Also Like

68 23 1
പൂത്തുനിൽക്കുന്ന മരങ്ങളെക്കാൾ സുന്ദരമായിരുന്നു അയാളുടെ മുഖം♥️
514 38 6
Aa enikum valiya piditham onnum illaa... Verthe irunnapoo enthenkilum ezhthan vendi thodangi vechath maathram. Thonnumpa ezhthum... thonnumba ezhthuu...
8.7K 1.5K 16
Here we are with a historical fanfiction its about 3 countries daegu, ilsan and Busan the countries are in the fear of a disease that swept over half...
65K 10.5K 37
BTS നെ സ്നേഹിക്കുന്ന, especially taekook നെ സ്നേഹിക്കുന്ന purple ocean ലെ പുന്നാര ആമി (army) കുട്ടികൾക്ക് വേണ്ടി ഒരു കുഞ്ഞു taekook ff❤😇💜